Τρίτη 21 Μαρτίου 2017

Ο Χ. Χωμενίδης, ως συγγραφέας, δεν μου πολυταιριάζει…
Το έχω διαπιστώσει στο παρελθόν με διάφορα δικά του βιβλία.
Έτσι, όταν η Άννα μου χάρισε να διαβάσω τη “Νίκη” του,  στραβομουτσούνιασα ελαφρώς…
Την άλλη μέρα το άνοιξα το βιβλίο. Διάβασα μερικές σελίδες. Στραβομουτσούνιασα πάλι ελαφρώς. Το έκλεισα.
Σε λίγες μέρες ξανά. Ας ξανακάνω, είπα, μια προσπάθεια… Διάβασα λίγο, το ξαναέκλεισα.
Το βιβλίο έμεινε έτσι ερμητικά κλειστό πλάϊ στο κρεβάτι μου, ανάμεσα σε άλλα βιβλία, πρόσφατα ή από καιρό διαβασμένα.

Διανύω μιά περίοδο μελέτης. Η αποσταθεροποίηση σε όλα όσα ζούμε τα τελευταία χρόνια,  μου φαίνεται τόσο εφιαλτική, ώστε είχα την ανάγκη εδώ και καιρό να στραφώ πρώτα και να ψάξω μέσα “στις πηγές” μας, στους κλασικούς.

Μετά απ’ αυτό, σε μια πρόσφατη κρίση άτακτου παλιμπαιδισμού, διάβασα κάποια από τα λατρεμένα εφηβικά μου βιβλία – τα φυλάω εκεί στα ράφια άπειρα χρόνια τώρα, με απόλυτη στοργή αραδιασμένα, στη σειρά ένα ένα, “οι Ελβετοί Ροβινσώνες”, “Η Δεύτερη Πατρίδα”, “Μαρούσια”, "Μεγάλες Προσδοκίες", “Το μυστικό του Βίλελμ Στόριτς”, “Ο λαχνός με αριθμό 9672”, “Ο μικρός λόρδος Φοντλερόϋ”, “Αταλάντη, η νεράϊδα του δάσους”, “Οι αδελφοί Κίπ”, “Το μυστικό του κόκκινου σπιτιού”, “Το παιδί της μαύρης μάσκας” (το συγκεκριμένο, το ξανα ανακάλυψα με μεγάλη χαρά, τι λέω με χαρά ; με παλαβό ενθουσιασμό !  σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο της οδού Ιπποκράτους), και άλλα τινά τρελά, που δεν είναι της παρούσης...

Κατόπιν, ξαναδιάβασα όλον τον Βενέζη.
Οι ιστορίες του για τη ζωή στην Μικρασία καθώς και για την εγκατάσταση των προσφύγων σε Φώκαια κι Ανάβυσσο, με ενδιαφέρουν.

Mετά απ’ αυτά, ξαναέπιασα προχτές στα χέρια μου την “Νίκη” και τον Χ. Χωμενίδη.
Διάβασα τις πρώτες πενήντα ή εξήντα σελίδες του. “Τα ξέρουμε αυτά που γράφει, σκεφτόμουνα, ας το κλείσω πιά οριστικά, μη με βασανίσει αυτό το βιβλίο… ή μάλλον όχι, ας κάνω μια προσπάθεια ακόμα, μήπως διαβάσω ακόμα μερικές σελίδες…”
Έτσι έγινε.
Και μ’ έβαλε το βιβλίο μέσα του.

Απολογούμαι συνειδητά για την  négligence που έδειξα ως τα τώρα… Κι είμαι αληθινά, ευχαριστημένη που τελικά επέμεινα…
Διαβάζοντάς το, βρήκα ότι η “Νίκη” του Χ. Χωμενίδη είναι ένα βιβλίο πραγματικά συν αρπαστικό !
Απνευστί το συνέχισα, το ρούφηξα, το τελείωσα μέσα σε μιάμιση μέρα.
Και λυπήθηκα όταν το βιβλίο τελείωσε.


Μέσα από το μυθιστόρημα, η αφήγηση της αριστεράς (με διαφωτιστικές αναφορές και γιά την δεξιά) στον τόπο μας,
τα χρόνια  μετά την Μικρασιατική καταστροφή, δεύτερος παγκόσμιος και εμφύλιος, ως το πολύ πρόσφατο παρελθόν, εποχή των παππούδων μας κι εποχή της μάνας και του πατέρα μας…

Κάποια απ’ τα πράγματα που αφηγείται ο Χωμενίδης τα ξέραμε, κάποια όχι. Η προσέγγισή του όμως στην Ιστορία θεωρώ ότι είναι καλή… είναι τουλάχιστον δίκαιη…
Τα σύκα σύκα και η σκάφη σκάφη.
Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, τα του Θεού τω Θεώ.
Αυτά !

Γιατί θαρρώ, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε το παρελθόν…
Ίσως αυτό θα μας βοηθούσε να μην πέφτουμε σε φοβερά λάθη σήμερα…
Σήμερα, που δεν ξέρουμε πιά κατά πώς πορευόμαστε… όλοι μαζί δηλαδή…

Σήμερα, που οι κεντρικές εξουσίες μας οδηγούν στον απόλυτο παραλογισμό.
Σήμερα , που πορευόμαστε Ευρωπαϊκά παράλογα, Αμερικανικά παράλογα, Ρώσικα παράλογα, Κινεζικά παράλογα, παγκοσμιοποιημένα παράλογα…
Και βέβαια τώρα δεν πρόκειται για το θέατρο του παραλόγου ! Καλό και περίκαλο είναι το θέατρο του παραλόγου, γιατί μας κάνει, πώς να το πώ, θαρρώ πως με τον τρόπο του ίσως μας μαθαίνει να αντιλαμβανόμαστε πιο ουσιαστικά την λογική...

Σήμερα όμως πρόκειται πιά για την αληθινή ζωή των ανθρώπων !
Πόσο μπορεί να συνεχίσει, να ζούμε όλοι μαζί έτσι παραχωμένοι μέσα στη μαζική απαξίωση και τρέλα ;

Πόσο θα μπορεί ο καθένας μας να κρατάει τις αντιστάσεις του σ αυτήν την  παγκοσμιοποιημένη πολιτικο οικονομική ανηθικότητα που ζούμε ; και τα μυαλά στο κεφάλι του ;

Γύρω απ’ αυτά, μου έρχεται στο νου το αφήγημα –νομίζω είναι του προφήτη Φώτη Κόντογλου-  για το “τρελό νερό”. Μάλλον κάπου πρέπει να ψάξω να τόβρω…
Όσο η παγκόσμια πολιτική, που αφορά στους λαούς και τις χώρες, αυτά τα δύσβατα χρόνια ασκείται με υπεροψία, με ιδιοτέλεια, με αναλγησία και με εκβιασμούς μέσω facebook  και μέσω  twitter

Το “Τρελό νερό” !








Δεν υπάρχουν σχόλια: