Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012


κάνω σκέψεις διάφορες, πάνω στα "κάποιας μορφής" ολοκληρωτικά καθεστώτα.
ήταν εντελώς απίθανο να τα ξανα ζήσουμε κάποτε...
ποιά είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά τους...
τι τα χαρακτηρίζει...
"τακ τακ εσύ, τακ τακ εγώ
τι πάει να πει σ' αυτή τη γλώσσα τη βουβή..."


déjà vu
déjà vécu










Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012




η γνώση, σκέφτομαι, η κάθε λογιώ γνώση πρέπει να διαχέεται !
αυτό, μου φαίνεται εντελώς απαραίτητο. αλλιώς, έξω και πέρα και μακριά από τον άνθρωπο, η γνώση δεν έχει ουδ' έναν λόγο ύπαρξης...

μπορεί να απαγγέλεις απ' έξω τα άπαντα των ποιητών, μπορεί να γνωρίζεις απ' έξω μία μία όλες τις ημέρες της δημιουργίας, τους ψαλμούς που έγραψε ο Δαυίδ ή τα βάσανα του Ιώβ, μπορεί να γνωρίζεις το άσμα που έψαλε εκείνος που ονομάσθηκε "το άνθος του Σαρών" προς αυτήν που εξομοίωσε με ίππον των αμαξών του Φαραώ, μπορεί να μελετάς την Αποκάλυψη του Ιωάννου και την καινούργια διαθήκη, μπορεί να γνωρίζεις λιμάνι το λιμάνι, το φοβερό ταξίδι του Οδυσσέα και των συντρόφων προς τον τόπο Ιθάκη, μπορεί να ξέρεις να διαβάζεις χώρες ευλογημένες πάνω στον χάρτη, μπορεί τα βράδια ν' αναγνωρίζεις την Κασσιώπη και τ' αστέρι του βοριά μέσα στον ουρανό, τα τραγούδια όλα να τα ξέρεις μπορεί, μπορεί να γνωρίζεις τις μεγάλες πέτρες που βάστηξαν πάνω τους το τείχος των δακρύων, μπορεί να ξέρεις τους πιό μικρούς κόκκους της άμμου και τα στεγνά φυτά στην έρημο, μπορεί να γνωρίζεις τις αλεπότρυπες στα βουνά, τις φωλιές των μηρμηγκιών, τις ονομασίες των λουλουδιών του αγρού, τις ονομασίες των Βυζαντινών αυτοκρατόρων ή πώς φτιάχνεται το καρβέλι του φτωχού ή πώς είναι τα μπράτσα, οι καρδιές κι οι αγκαλιές των ανθρώπων,
μα τι ωφελεί, αν αυτά δεν τα μετα δίδεις ;
αν δεν τα μεταδίδεις, όλ' αυτά γίνονται πράγματα α νόητα, αν ούσια, α κατανόητα κι αν ώφελα. 
η γνώση δεν μπορεί να αποτελεί προϊόν αυθύπαρκτο, αυτάρεσκο, εγωιστικό, αυτοεκπληρούμενο και αυτοϊκανοποιούμενο.
είναι ά χρηστη, α νόητη, στυγνή και περιττή η γνώση, αν δεν απευθύνεται στους ανθρώπους κι αν δεν προορίζεται γι αυτούς...
κι όποιος μονάχα τη συσσωρεύει, μοιάζει με τον τσιγκούνη και καρμίρη Σάϋλοκ...
δεν έχει ομορφιά αν υπάρχει μονάχη της, θησαυρισμένη σε μιά γωνιά η γνώση, μήτε χρησιμότητα, μήτε ωφελιμότητα καμμιά...

χρόνια ατελείωτα και συνεχή, αυτό έχεις εκπαιδευτεί να λειτουργείς, μικρέμουμότσαρτ. να διαχέεις τη γνώση. αυτή είναι η δουλειά, ο προορισμός, η κλίση σου.
κι αν είσαι τώρα δυστυχής κι αισθάνεσαι ανεπάρκεια, είναι γιατί πρέπει να βρεις ξανά τον τρόπο αυτής της  διάχυσης.
τι ; πώς ; πού ; πότε ; σε ποιούς ;

υπαρξιακά ζητήματα,
δύσκολο να επαναπροσδιορισθούν σύντομα και να λυθούν  ...















    

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012


monpetitmozart,

πηγαίνω στο μάθημα και φεύγω τόσο ευχαριστημένη, σαν μικρό πουλί που πετάει.
σήμερα, που ο δάσκαλος εξέτασε πρώτη φορά, το πρώτο κείμενο δηλαδή, με έβαλε να πω το μάθημα πρώτη. σου δίνω το λόγο μου, μικρέμουμότσαρτ, δε σήκωσα χέρι, ούτε κάθομαι στην πρώτη σειρά, μήτε κοίταζα αν σήκωσε χέρι κανείς άλλος, μα μ' έβαλε να πω.

ένας συμμαθητής μου, που καθόταν παραδίπλα,  είναι καθηγητής στο πανεπιστήμιο και είπε :
"ωχ, πάλι στην πρώτη ψειρού είμαστε !"
γελάσαμε, και θυμήθηκα, μικρέμουμότσαρτ, που όταν είμαστε στην τετάρτη δημοτικού, λέγαμε αυτό το τραγουδάκι :

"Πρώωτη ψειρού
δευτέρα κονιδού
τρίιτη χεσμένη
τετάρτη ΔΟΞΑΣΜΕΝΗ !"


ainsi, τα παιδία παίζει :)

κλείνουν απόψε τα μάτια μου απ' τις 12. 














Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012



μικρέμουμότσαρτ,

ξεκίνησαν τα μαθήματα Ελληνικής παλαιογραφίας.

γιά πρώτη φορά το προσπαθώ, δε μου είναι όμως εύκολο...




μού πήρε μισή μέρα να καταλάβω - αποκρυπτογραφήσω δέκα αράδες, να τις διαβάσω και να τις αντιγράψω, γράμμα - γράμμα, με τη γλώσσα πεταγμένη έξω, και
με κάτι κολλυβογράμματα πελώρια, που μοιάζουν νηπιαγωγείου...




η αλήθεια είναι, πως σήμερα πήγα λίγο πιό γρήγορα την υπόλοιπη πρώτη σελίδα.
με ενδιαφέρει πολύ πάντως, μου ταιριάζει με κάτι άλλο που κάνω αυτήν την εποχή και αν είμαστε καλά, κι αν όλα παν καλά, σκέφτομαι θα μου άρεσε να μαθητεύσω και στις τρεις χρονιές...

ας είμαστε όμως πρώτα καλά, κι ας δούμε πρώτα τι μας ξημερώνει το αύριο...
















Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012


θυμάσαι, μικρέμουμότσαρτ,
θυμάσαι τα καουμπόϋκα έργα που βλέπαμε, όταν είμασταν παιδιά ;

θυμάσαι στο ράντσο ή στους βοσκότοπους, στην Αμερική, που σφραγίζανε τα άλογα με μιά πυρωμένη σφραγίδα σιδερένια, γιά να μη χάνονται ;

ε, κάποιος την έχει σφραγίσει αυτήν την έρμη τη γενιά μας, με πυρωμένο σίδερο !
αλλιώς, δεν εξηγείται ...

το μεσημέρι προχτές - μέρα της μεγάλης απεργίας, με πήγε ως το μετρό ένα παιδί συμπαθέστατο.
πιάσαμε κουβέντα.
"μην κατέβεις κάτω, μου λέει το παιδί ... πέφτει ξύλο και γίνονται φασαρίες στο κέντρο"
"γιατί ; λέω εγώ, ποιός θα μ' εμποδίσει να κυκλοφορήσω στην πόλη μου ;"
"τι νοοτροπία είναι αυτή, συνεχίζει το παιδί... φιρί φιρί πάς ; δε φοβάσαι να πας μες το ξύλο;"
"φίλε μου, του λέω, θέλω να κατέβω στην Αθήνα. η πόλη μου είναι. κανείς δεν μπορεί να μου το απαγορεύσει, ούτε καν αυτοί που παίζουν ξύλο"
"βρε, αγανακτεί το παιδί και με κοιτάζει από το καθρεφτάκι , δε φοβάσαι ;"
"ακόμα κι αν φοβάμαι, λέω, θα πάω"
"εγώ, επιμένει το παιδί, δε θα πήγαινα μες στην κόλαση... εσύ, αφού δε σε νοιάζει, να πας!"
"φίλε μου, αρχίζω εγώ, έχουμε ζήσει πολλές καταστάσεις στην Ελλάδα κι έχουμε περάσει πολλά...
χρόνια ολόκληρα κατεβαίναμε στους δρόμους, παιδιά του δρόμου είμαστε, τα νεανικά μας χρόνια στους δρόμους τα περάσαμε, πολλές φορές ζήσαμε φασαρίες, στις πορείες που ακολούθησαν μετά τη μεταπολίτευση έπεφτε πάντα άγριο ξύλο. τότε, του λέω, δεν ήταν όπως τώρα σκόρπιος ο κόσμος στις διάφορες πλατείες, τότε μπροστά πηγαίναν οι οικοδόμοι με τα καδρόνια στα χέρια και πίσω ακολουθούσαμε όλοι μας...αυτές , του λέω, είναι οι γενιές της Νομικής και του Πολυτεχνείου..."
το παιδί με ξανα κοίταξε απ' το καθρεφτάκι κι είχε στο ύφος του κάτι, σα να μίλαγε με άνθρωπο εξωγήινο ή με άνθρωπο διανοητικά ανάπηρο...
"ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΕΙ ΤΩΡΑ, μου φωνάζει, η Νομική και το Πολυτεχνείο μ' αυτά που σου λέω και με ό, τι γίνεται σήμερα ;!"
"απλά, θέλω να σου πω, λέω εγώ, πως είμαστε άνθρωποι εκπαιδευμένοι σε φασαρίες του δρόμου..."
το παιδί δεν ξαναμίλησε, μόνο κούνησε με έναν οίκτο το κεφάλι του και μπορεί να είπε μέσα του "άσε την παράφρονα, να λέει..."
και τότε εγώ, μικρέμουμότσαρτ, ένιωσα ξαφνικά σαν εκείνα τα Ά λογα , που βλέπαμε στα παιδικά μας καουμπόϋκα !
σημαδεμένη ένιωσα !
σκέφτηκα μάλιστα, πως αν είχα στην τσάντα μου έναν καθρέφτη να κοιταχτώ, μπορεί και νάβλεπα στο κούτελό μου, εκεί στη μέση, βαθειά χαραγμένο το σημάδι από μιά σιδερένια σφραγίδα, πύρινη...


















Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012


θαρρώ
ένας μικρός κοκκινολαίμης στα σύρματα ,
σα να έψαλε σήμερα
λίγο
έπειτα από πολύ, πολύ, πολύ καιρό...
μπα,
ίσως όμως και να κάνω κάποιο λάθος...
πάντοτε σε λάθη έπεφτα...















Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012


στο κελί...

Σκοτεινός ο ουρανός του Σαββατόβραδου έμοιαζε να πλέει στ' ανοιχτά...
Φωτεινό το τεθλασμένο Μ της Κασσιώπης, φωτεινό και το Πολικό αστέρι.
Σάββατο βράδυ, η κουκουβάγια δεν φώναζε όπως πάντα κουκουβάου, κουκουβάου, μα φώναζε
κουκου
κουκου
κουκουβάου
κουκου
κουκου
κουκουβάου.
Ίσως αυτής της κουκουβάγιας, της έμαθε να τραγουδάει ο κούκος !
Υγρασία.











Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012




Photo Foteini