θυμάσαι, μικρέμουμότσαρτ,
θυμάσαι τα καουμπόϋκα έργα που βλέπαμε, όταν είμασταν παιδιά ;
θυμάσαι στο ράντσο ή στους βοσκότοπους, στην Αμερική, που σφραγίζανε τα άλογα με μιά πυρωμένη σφραγίδα σιδερένια, γιά να μη χάνονται ;
ε, κάποιος την έχει σφραγίσει αυτήν την έρμη τη γενιά μας, με πυρωμένο σίδερο !
αλλιώς, δεν εξηγείται ...
το μεσημέρι προχτές - μέρα της μεγάλης απεργίας, με πήγε ως το μετρό ένα παιδί συμπαθέστατο.
πιάσαμε κουβέντα.
"μην κατέβεις κάτω, μου λέει το παιδί ... πέφτει ξύλο και γίνονται φασαρίες στο κέντρο"
"γιατί ; λέω εγώ, ποιός θα μ' εμποδίσει να κυκλοφορήσω στην πόλη μου ;"
"τι νοοτροπία είναι αυτή, συνεχίζει το παιδί... φιρί φιρί πάς ; δε φοβάσαι να πας μες το ξύλο;"
"φίλε μου, του λέω, θέλω να κατέβω στην Αθήνα. η πόλη μου είναι. κανείς δεν μπορεί να μου το απαγορεύσει, ούτε καν αυτοί που παίζουν ξύλο"
"βρε, αγανακτεί το παιδί και με κοιτάζει από το καθρεφτάκι , δε φοβάσαι ;"
"ακόμα κι αν φοβάμαι, λέω, θα πάω"
"εγώ, επιμένει το παιδί, δε θα πήγαινα μες στην κόλαση... εσύ, αφού δε σε νοιάζει, να πας!"
"φίλε μου, αρχίζω εγώ, έχουμε ζήσει πολλές καταστάσεις στην Ελλάδα κι έχουμε περάσει πολλά...
χρόνια ολόκληρα κατεβαίναμε στους δρόμους, παιδιά του δρόμου είμαστε, τα νεανικά μας χρόνια στους δρόμους τα περάσαμε, πολλές φορές ζήσαμε φασαρίες, στις πορείες που ακολούθησαν μετά τη μεταπολίτευση έπεφτε πάντα άγριο ξύλο. τότε, του λέω, δεν ήταν όπως τώρα σκόρπιος ο κόσμος στις διάφορες πλατείες, τότε μπροστά πηγαίναν οι οικοδόμοι με τα καδρόνια στα χέρια και πίσω ακολουθούσαμε όλοι μας...αυτές , του λέω, είναι οι γενιές της Νομικής και του Πολυτεχνείου..."
το παιδί με ξανα κοίταξε απ' το καθρεφτάκι κι είχε στο ύφος του κάτι, σα να μίλαγε με άνθρωπο εξωγήινο ή με άνθρωπο διανοητικά ανάπηρο...
"ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΕΙ ΤΩΡΑ, μου φωνάζει, η Νομική και το Πολυτεχνείο μ' αυτά που σου λέω και με ό, τι γίνεται σήμερα ;!"
"απλά, θέλω να σου πω, λέω εγώ, πως είμαστε άνθρωποι εκπαιδευμένοι σε φασαρίες του δρόμου..."
το παιδί δεν ξαναμίλησε, μόνο κούνησε με έναν οίκτο το κεφάλι του και μπορεί να είπε μέσα του "άσε την παράφρονα, να λέει..."
και τότε εγώ, μικρέμουμότσαρτ, ένιωσα ξαφνικά σαν εκείνα τα Ά λογα , που βλέπαμε στα παιδικά μας καουμπόϋκα !
σημαδεμένη ένιωσα !
σκέφτηκα μάλιστα, πως αν είχα στην τσάντα μου έναν καθρέφτη να κοιταχτώ, μπορεί και νάβλεπα στο κούτελό μου, εκεί στη μέση, βαθειά χαραγμένο το σημάδι από μιά σιδερένια σφραγίδα, πύρινη...
