Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016

le malentendu - η παρεξηγηση

του Albert Camus

στο θεατρο Radar

μια πολυ καλη παρασταση, που ειδα αποψε .
ο αγαπημενος, ο σπουδαιος Camus, με τα βαθεια φιλοσοφικα του ερωτηματα,
η μοιρα, ο Θεος, το τυχαιο, οι μοιραιες σχεσεις μανας - κορης, οι καταλυτικες σχεσεις μανας - γιου, η αγαπη, το ψεμα, η αληθεια... το μαυρο, το λευκο...
ερωτηματικα, ολα...
συμπυκνωμενα τα μηνυματα στο κειμενο, πραγματικα καλες οι ερμηνειες των ηθο ποιων, ακολουθησε μακρα συζητηση του κοινου , με τον εξαιρετικο πατερα Φιλοθεο Φαρο, που ηταν παρων στην παρασταση.
καθισαμε διπλα διπλα με την Ματ.
κατευχαριστηθηκα.


κανω διαφορα πραγματα ετούτη την εποχη,
όπως για παραδειγμα, παρακολουθησα την ξεναγηση στην Ακαδημια Πλατωνα - χαμηλοφωνα το λεω, δεν με ικανοποιησε καθολου η ξεναγος - ανεπαρκεστατη και επιεικως αδιαφορη, κατα την ταπεινη μου αποψη





ειδα στο μουσειο Μπενακη την εκθεση φωτογραφιας για τους ΤΟΠΟΥΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ στην Αθηνα...

ενταξει οι φωτογραφιες, σε καποιον μπορει να αρεσουν, σε καποιον οχι... δεν δικαιολογειται ομως αυτου του ειδους η εκθεση και η εντελως προχειρη παρουσιαση απο πλευρας ενος τετοιου οργανισμου...

ευτυχως,
στο ιδιο, επί της Πειραιως κτηριο, υπήρχε και ωραιοτατη εκθεση χαρακτικων του Τασσου, που μας αποζημιωσε.





ευχαριστηθηκα πολυ τις προαλλες, σ ενα βραδυνο μαγαζακι με τον Leo και την Depy.
εξω κρυο, μεσα ποτα, ζωντανο, κλασικο rock and roll, και καλη ambiance






Πηρα βιβλια στο παζαρι της πλατειας Κοτζια.

Καθομαι στο τζακι και διαβαζω ενα πολυ καλο βιβλιο για το Ισλαμ,
χαρηκα τις νιφαδες που πεφταν προχτες ολημερις,
κανω διαφορα, δεν εχω ομως ακομα κομπιουτερ, κι αυτο με δυσκολευει.








Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2016

Τρίτη, Δεκεμβρίου 12, 2006

A.K.
-
προφητειας το αναγνωσμα

 
Χτες, έπιασε να φυσάει νοτιάς.
Η πληγή στο στέρνο πονάει.. Δεν πρόκειται για μικρούς, οξείς πόνους. Ούτε ίσως, όπως το αλάτι που ψήνει το τραύμα. Ούτε καν, σαν της απονιάς τον πόνο. Όχι. Πόνος ξεκάθαρα σωματικός. Ξεκινάει ανάμεσα στη βάση από τα δύο στήθια κι απλώνεται σιγά-σιγά. Διαπερνάει το μέσα. Χτυπάει στην πλάτη. Πιο πολύ δεξιά μεριά. Άρα, καμιά σχέση με την καρδιά. Σωματικός.
Νοτιάς, υγρασία. Ένα άσπρο σύννεφο κατέβηκε στην κορφούλα. Το βλέπω μεσ’ απ’ το τζάμι. Απλώνει, μαζεύεται, στρογγυλεύει, πυκνώνει, απλώνει ξανά.
Τέλειωσε ο ήλιος. Τα γελαστά πρωινά. Και το χάδι στα μάτια, σαν κοιταζόσουνα στον καθρέφτη.
Τώρα ο καθρέφτης δε θα σε χαϊδεύει. Μόνο, θα στέλνει πίσω την πραγματική σου εικόνα . Αυτή την εικόνα, του άχαρου κοριτσιού.
... Και κάθε που φυσάει νοτιάς, θα σε πονάει η πληγή στο στέρνο.
.
 



χτες, Σαββατο βραδυ το λοιπον, επιασε  να φυσαει δυνατος Νοτιας, θα  ξεριζωνε λες εξω τα δεντρα...
αναψα φωτια, τυλιχτηκα και κουβαριαστηκα διπλα. 
καταιγιδα ! 
βροχη για ωρες, tempo vivace, fortissimo, crescendo, βροχη concerto grosso...
ξυπνησα με ασπιρινη.


ειδα το  εργο του Μπουλμετη αποψε.
απο την πρωτη σκηνη μεχρι την τελευταια, σε ψυχικο  οργασμο.
κι αν εισαι απ τα παιδια, που εζησαν ακριβως αυτην την  εποχη, τοτε, απο την πρωτη σκηνη μεχρι την τελευταια, χυνεις.
δεν υπαρχει κατι αλλο να πω, καθως ειμαι απ τα  παιδια, που εζησαν ακριβως αυτην την  εποχη...
καθε σκηνη του εργου ηταν σα να βλεπω σε  προβολη τις σκηνες της ζωης μου, τιποτα  περισσοτερο, τιποτα  λιγοτερο, δεν ξερω αν υπηρχε καποια σκηνη απ αυτες, οπου δεν εχω παιξει...  
μια μια οι σκηνες της ζωης μας... 

εσιαξε αρκετα το κεφι μου...






Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2016

απογευματιν'η 'εξοδος ,με'ολους ςχεδ'ον τουςπαλιο'υς συναδελφους.
παιχν'ιδια, γ'ελια και χαρ'ες.





Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2016

δευτερη ΄μερα χωρις κο΄μπιουτερ

σε  μι'α απότομη δ ιακοπή του ηλεκτρικού , μου κάηκε ο δ ίσκος του κομπιούτερ.
όλα τα αρχεία μεσα κι ο θεός να βάλει το χερι του

σαν κάποιος να μ βλαστήμησε, από χτες δεν δουλεύει ούτε το pc.


μου άνοιξε απόψε το παιδί ενα pc της συ΄μφοράς, που όμως εχει 2 πληκτρολόγια !
ενα γαλλικ'ο,
'οπου για να βρω το Α πατάω το Q, γι'α να βρω  το ΄μ πατάω ερωτημ;τικ'ο, δεν βρισκω το  ψ, το ω κ.τ.λ...
κι 'ενα αλλο. παλιό πληκτρολογιο 
'οπου αρκετ'α γραμματα δεν δουλευουν, κι ετσι για να γραψω ας πουμε τη λεξη  γραμματα
χτυπάω το GPQ??QTQ . α ναι, αυτ'α χτυπ'αω γι'α να γρ'αψω τη λ'εξη γραμματα, το δ δεν δουλε'υει, το  ε δεν δουλε'υει, 'ετσι προσπαθ'ω  να γρ'αψω και με τα 2 πληκτρολογια συγχρ'ονως...

τραγελαφικ'ο...

'ετσι, για  να γελασει λ'ιγο τ αχε'ιλι μας

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2016


πόσο πολύ, τους έχω αγαπήσει αυτούς τους στίχους !

"... ο καιρός κι η απαντοχή θα κάνουνε συντρίμμια την καρδιά μου..." 





Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2016

"το σακάκι που βελάζει" του Στρατίεβ,
είναι ένα απ' τα θεατρικά έργα, που όταν το πρωτοείδα τω καιρώ εκείνω, από το Αμφι - Θέατρο του Σ. Ευαγγελάτου, μου άρεσε τόσο πολύ, που το ερωτεύτηκα. Αμέσως. Μπαμ και κάτω δηλαδή.
Πριν από δυό-τρία χρόνια τυχαία βρήκα κάπου το βιβλίο. Το διάβασα, το χάρηκα, το ξαναδιάβασα.
Η γραφειοκρατία στην κομμουνιστική Ρωσία, άψογα δοσμένη απ' το κείμενο, άψογα δοσμένη απ' τον σκηνοθέτη, κατάσταση τραγικομίξ, με έμφαση στο κομίξ, εύστοχα τραγική, απολαυστική κωμωδία.

Με αυτό το background στο βάθος του μυαλού μου (όσο μυαλό μου έχει ακόμα απομείνει), όταν διάβασα  πως η Ρώσικη ταινία "ο ηλίθιος" αναφέρεται στην γραφειοκρατία, ενδιαφέρθηκα και το είδα.
Το έργο αυτό αναφέρεται στην γραφειοκρατία, της μετα κομμουνιστικής Ρωσίας - όχι δηλαδή ότι η απανταχού καταραμένη γραφειοκρατία είναι αποκλειστικό Ρώσικο προνόμιο, και δεν μας βασάνισε και δεν μας βασανίζει όλους ανεξαιρέτως...
Το έργο δεν έχει κωμικά στοιχεία... Βαριά ταινία, απεικόνιση μιάς πολύ σκληρής πραγματικότητας. Έργο  στενόχωρο. Η αθλιότητα στην πολιτική, στο σύστημα, αλλά το χειρότερο, στους ανθρώπους...

Δεν μετάνοιωσα πάντως, που το είδα...

apprivoisée





Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2016

Ξεκουράζομαι.
Ανάβω το τζάκι, παίρνω βιβλία, τυλίγομαι και μ' ένα μαλακό κουβερτόνι.
Βλέπω μερικά απ' τα εκπληκτικά ντοκυμανταίρ της ΕΡΤ 1,2,3, καθώς κι απ' το κανάλι της Βουλής.
Κατεβαίνω Αθήνα.
Είδα ένα θέατρο κι ένα σινεμά.
Συναντώ φίλους.
Σκέφτομαι...
Ίσως προγραμματίζομαι.












Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2016

 α.κ.

Δεκατρείς και
χρόνους τώρα, σου το λέγω
πόσο άδικοι, πόσο απ άνθρωποι, πόσο ά χαροι, πόσο εύκολοι τρόποι είναι
ο Παρα κείμενος
κι ο Αόριστος.

Εσύ κι εγώ, δεν είμαστε φτιαγμένοι από, μήτε γιά τρόπους εύκολους.
Μήτε γιά χρόνους απάνθρωπους.
Εσύ κι εγώ, ψημένοι στο καμίνι, που βγάνει κεραμίδια, σφραγίδες και θυμιατά πήλινα.
Αυτά τα ωραία, τα σεμνά πήλινα, που τα ξεθάβουν οι αρχαιολόγοι άθικτα, αιώνες έπειτα...
Έτσι εύθραυστοι.
Κι έτσι σκληροί.





Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2016


ο μικρόςμουΜότσαρτ, να φωτογραφίζεται παρέα με Γιαπωνέζους πάνω στη γέφυρα του Salzach.
ο μπαμπας μου, να μας καθίζει κάθε χρόνο ένα γύρο, να ακούμε την Πρωτοχρονιάτικη συναυλία της Βιέννης.
το σκάκι στο Salzburg, με τις ανθρώπινες σε μέγεθος φιγούρες.
τα ευλογημένα δάση και τα βουνά πάντα.
τα χιόνια.
κι οι νιφάδες - δώρο, που έπεσαν στην αυλή μας το βράδυ της Πρωτοχρονιάς !


με πήρε τηλέφωνο η Κατερίνα  μου, να πάμε γιά μπάνιο στη θάλασσα...
δεν αντέχω... έχω μεγάλη αντοχή δηλαδή, μα όλα τα πράγματα έχουν και κάποιο όριο, κι εγώ αυτές τις μέρες έχω κάπως υπερβεί το όριό μου...
κάθε τέτοιες μέρες, μάλλον υπερβαίνω τα όριά μου.
δεν ξέρω κι ούτε μπορώ να κάνω αλλιώς... μου αρέσει να προσπαθώ, αυτό που κάνω να το κάνω στην εντέλεια. να ευχαριστώ τους ανθρώπους, που ξέρω ότι περιμένουν από μένα...
όλα έχουν τη σημασία τους. κι οι λεπτομέρειες έχουν κι αυτές τη δική τους πολύ σημαντική σημασία...
ο αέρας ολόγυρα, κυρίως η ατμόσφαιρα, το κλίμα που κατασκευάζει κανείς, έχουν τη σημασία τους.
η αυθεντικότητα, η καλώς εννοούμενη εκκεντρικότητα, η φρεσκάδα, η πρωτοτυπία, η παιδικότητα, η γενναιοδωρία, η ενθάρρυνση, το νοιάξιμο, το γέλιο μες τα προβλήματα, η χαρά μες τις στενοχώριες, αυτές τις μέρες έχουν τη δική τους σημασία.
μπορείς δεν μπορείς εσύ, πρέπει οπωσδήποτε να τα φτιάξεις, να αναδείξεις, να εμφανίσεις το καλό.
ξέρω, πως αυτή η άποψη (του μπορείς - δεν μπορείς !), δεν είναι η επικρατούσα, δεν είναι ευρέως διαδεδομένη, μα εσύ πρέπει να υποστηρίζεις εκείνο που εσύ πιστεύεις - γενικός κανόνας ζωής...

έτσι, μονάχη μου έστησα και φέτος, τις μέρες που πέρασαν, μιά, ας πούμε... υπερπαραγωγή...
ένας φτωχός, μόνος και αποθαρρυμένος καουμπόϋ έστησε μιά ζεστή, ανθρώπινη, αυθεντική, τολμηρή, γενναιόδωρη υπερπαραγωγή - με απόλυτη συνείδηση το λέω...

κι έτσι, αισθάνομαι την απόλυτη αδυναμία, αυτές τις μέρες να πάω γιά μπάνιο στη θάλασσα...
δεν αντέχω... έχουν και τα σώματα τις αντοχές τους...