Τρίτη, Δεκεμβρίου 12, 2006
A.K.
-
προφητειας το αναγνωσμα
Χτες, έπιασε να φυσάει νοτιάς.
Η πληγή στο στέρνο πονάει.. Δεν πρόκειται για μικρούς, οξείς πόνους. Ούτε ίσως, όπως το αλάτι που ψήνει το τραύμα. Ούτε καν, σαν της απονιάς τον πόνο. Όχι. Πόνος ξεκάθαρα σωματικός. Ξεκινάει ανάμεσα στη βάση από τα δύο στήθια κι απλώνεται σιγά-σιγά. Διαπερνάει το μέσα. Χτυπάει στην πλάτη. Πιο πολύ δεξιά μεριά. Άρα, καμιά σχέση με την καρδιά. Σωματικός.
Νοτιάς, υγρασία. Ένα άσπρο σύννεφο κατέβηκε στην κορφούλα. Το βλέπω μεσ’ απ’ το τζάμι. Απλώνει, μαζεύεται, στρογγυλεύει, πυκνώνει, απλώνει ξανά.
Τέλειωσε ο ήλιος. Τα γελαστά πρωινά. Και το χάδι στα μάτια, σαν κοιταζόσουνα στον καθρέφτη.
Τώρα ο καθρέφτης δε θα σε χαϊδεύει. Μόνο, θα στέλνει πίσω την πραγματική σου εικόνα . Αυτή την εικόνα, του άχαρου κοριτσιού.
... Και κάθε που φυσάει νοτιάς, θα σε πονάει η πληγή στο στέρνο.
.
Η πληγή στο στέρνο πονάει.. Δεν πρόκειται για μικρούς, οξείς πόνους. Ούτε ίσως, όπως το αλάτι που ψήνει το τραύμα. Ούτε καν, σαν της απονιάς τον πόνο. Όχι. Πόνος ξεκάθαρα σωματικός. Ξεκινάει ανάμεσα στη βάση από τα δύο στήθια κι απλώνεται σιγά-σιγά. Διαπερνάει το μέσα. Χτυπάει στην πλάτη. Πιο πολύ δεξιά μεριά. Άρα, καμιά σχέση με την καρδιά. Σωματικός.
Νοτιάς, υγρασία. Ένα άσπρο σύννεφο κατέβηκε στην κορφούλα. Το βλέπω μεσ’ απ’ το τζάμι. Απλώνει, μαζεύεται, στρογγυλεύει, πυκνώνει, απλώνει ξανά.
Τέλειωσε ο ήλιος. Τα γελαστά πρωινά. Και το χάδι στα μάτια, σαν κοιταζόσουνα στον καθρέφτη.
Τώρα ο καθρέφτης δε θα σε χαϊδεύει. Μόνο, θα στέλνει πίσω την πραγματική σου εικόνα . Αυτή την εικόνα, του άχαρου κοριτσιού.
... Και κάθε που φυσάει νοτιάς, θα σε πονάει η πληγή στο στέρνο.
.
χτες, Σαββατο βραδυ το λοιπον, επιασε να φυσαει δυνατος Νοτιας, θα ξεριζωνε λες εξω τα δεντρα...
αναψα φωτια, τυλιχτηκα και κουβαριαστηκα διπλα.
καταιγιδα !
βροχη για ωρες, tempo vivace, fortissimo, crescendo, βροχη concerto grosso...
ξυπνησα με ασπιρινη.
ειδα το εργο του Μπουλμετη αποψε.
απο την πρωτη σκηνη μεχρι την τελευταια, σε ψυχικο οργασμο.
κι αν εισαι απ τα παιδια, που εζησαν ακριβως αυτην την εποχη, τοτε, απο την πρωτη σκηνη μεχρι την τελευταια, χυνεις.
δεν υπαρχει κατι αλλο να πω, καθως ειμαι απ τα παιδια, που εζησαν ακριβως αυτην την εποχη...
καθε σκηνη του εργου ηταν σα να βλεπω σε προβολη τις σκηνες της ζωης μου, τιποτα περισσοτερο, τιποτα λιγοτερο, δεν ξερω αν υπηρχε καποια σκηνη απ αυτες, οπου δεν εχω παιξει...
μια μια οι σκηνες της ζωης μας...
εσιαξε αρκετα το κεφι μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου