Τρίτη 30 Ιουνίου 2015




Κάτι τις,
πάνω στον Ψαλμό ΡΛΣΤ΄ - 136

του προφήτη Ιερεμία

(ο ψαλμός της εξορίας)


Επί των ποταμών Βαβυλώνος, εκεί εκαθίσαμεν και εκλαύσαμεν εν τω μνησθήναι ημάς της Σιών.
Επί ταις ιτέαις εν μέσω αυτής εκρεμάσαμεν τα όργανα ημών• ότι εκεί επηρώτησαν ημάς οι αιχμαλωτεύσαντες ημάς λόγους ωδών και οι απαγαγόντες ημάς, ύμνον•

 ΄Ασατε ημίν εκ των ωδών Σιών.

Πώς άσωμεν την ωδήν Κυρίου επί γης αλλοτρίας;

Εάν επιλάθωμαί σου, Αθήνα,
Εάν επιλάθωμαί σου, Κωνσταντινούπολις,
Εάν επιλάθωμαι σου, Ιερουσαλήμ,
επιλησθείη η δεξιά μου• 
κολληθείη η γλώσσα μου τω λάρυγγί μου, εάν μη σου μνησθώ,
εάν μη προανατάξωμαι την Αθήνα,
εάν μη προανατάξωμαι την Κωνσταντινούπολιν,
εάν μη προανατάξωμαι την Ιερουσαλήμ,
ως εν αρχή της ευφροσύνης μου.

Μνήσθητι, Κύριε, των υιών Εδώμ, την ημέραν Ιερουσαλήμ, των λεγόντων•  
Εκκενούτε, εκκενούτε, έως των θεμελίων αυτής.

Θυγάτηρ Βαβυλώνος η ταλαίπωρος, μακάριος, ός ανταποδώσει σοι το ανταπόδομα σου, ό ανταπέδωκας ημίν.
Μακάριος, ός κρατήσει και εδαφιεί τα νήπια σου προς την πέτραν.









φαίνεται ότι η Δαφνούλα φεύγει...
ο γιατρός είπε στα παιδιά να προετοιμάζονται !
με σοκάρει ο θάνατος, όταν πρόκειται γιά άνθρωπο νέο.
με ταρακουνάει, με διπλώνει στα δυό...

κάθομαι κοντά της και της λέω αστεία, και "άντε τώρα τελείωνε, σήκω να μας δείξεις πώς γίνονται τα αμυγδαλωτά, σήκω να μας περιποιηθείς κι εσύ, να ανοίξεις φύλλο, να μας φτιάξεις μιά πιτούλα, άντε σήκω να κάνουμε τόνα και να κάνουμε τ' άλλο..."
"ναι, ο γιατρός είπε θα σηκωθώ, λέει, και θα κάνουμε αυτό και θα κάνουμε εκείνο..."
ύστερα βγαίνω έξω απ' το δωμάτιο του νοσοκομείου και παίρνω αγκαλιά τα παιδιά που κλαίνε.
ύστερα γυρίζω στο σπίτι, χώμα...



έξω απ' αυτά, απόψε αισθάνομαι φυσικά και εθνικώς υπερήφανη, που περίμενα μιάν ώρα όρθια στην ουρά, μαζί με άλλους υπερήφανους πολίτες, έξω απ' την τράπεζα,  γιά να μου δώσουν από τον μισθό μου ένα ολόκληρο πενηντάρικο !
διότι ένα πενηντάρικο έδινε η τράπεζα, ούτε καν εξήντα !


και  σκέφτομαι την παρότρυνση του Δ. Χαριτόπουλου, προς όλους τους παρλαπίπες πολιτικούς μας :
"βγάλτε όλοι σας τον σκασμό !
δεν θα μας βάλετε εσείς να σκοτωθούμε" !



Θεός φυλάξοι !











Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015


Παρασκευή 26 το πρωί, επισκέφθηκα την Αγία Σοφία.
Η καρδιά μου ήταν ζεστή. Πήγαινα - ερχόμουνα, πήγαινα - ερχόμουνα, έκλαψα λίγο. 
Έβγαλα φωτογραφίες τους τοίχους, τα μάρμαρα, τις πόρτες, τα ψηφιδωτά...

Μετά πήρα το τραμ και το βαγονέτο κι ανέβηκα στην πλατεία Ταξίμ.
Περπάτησα την Ιστκλάλ, το Πέραν - Beyoglu, απ' την μιάν άκρη ως την άλλη, πήρα baba απ' το αγαπημένο Saray, τράβηξα φωτογραφίες πολλές απ' τις ομορφιές της άλλοτε γραικοσυνοικίας.

Σάββατο 27 το πρωί, ξαναπήγα στο  Kapalıçarşı .





 


τέτοιες ώρες,
τέτοια λόγια τώρα...








Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2015

une journée surréaliste !

Α ναι, ιδού μιά ημέρα εξαντλητικά σουρεαλιστική
και μιά νύχτα σουρεαλιστική, ομοίως...

Σήμερα το πρωί έφτασαν οι ντόπιοι συνάδελφοι με δυό μεγάλα αυτοκίνητα, μας έχωσαν όλους μέσα κι είπαν θα πάμε γιά δουλειά σε μιαν άλλην ... ήπειρο ! στην Ασία...
Αυτό εγώ δεν το είχα υπολογίσει στο προσωπικό μου πρόγραμμα κι έκανα στην αρχή να πω "όχι".
"Θα έρθεις, μου λένε, υπάρχει λόγος σοβαρός..." έτσι, πήγα κι εγώ.

Διασχίσαμε την βορειοανατολική πλευρά της Ευρωπαϊκής Κωνσταντινούπολης, και από την δεύτερη γέφυρα του Βοσπόρου - θαρρώ την λένε "του σουλτάνου Mehmet" -, περάσαμε στην Ασιατικήν ήπειρο.
ΑΝ κατάλαβα καλά, διασχίσαμε την περιφέρεια Uskudar και μπήκαμε στην περιφέρεια Umraniye - γι αυτό το δεύτερο είμαι σίγουρη, διότι οι εργασίες ήσαν εκεί -.
Τέλος πάντων, ήταν μέχρι εδώ αρκετός ο δρόμος, αυτή εδώ η πόλη είναι τεράστια, και όπωσδήποτε δεν είναι μιά συνηθισμένη, ακόμα και σε μέγεθος πόλη... Σ' αυτήν την Ασιατική Κωνσταντινούπολη, είχα  έρθει και άλλοτε, πριν μερικά χρόνια, μα τότε δεν είχαμε μπει μέσα τόσο βαθειά, εδώ υπάρχει πολλή άπλα, οι περιοχές είναι αναπτυσσόμενες, είναι σαφώς πιό πλούσιες από αυτές της Ευρωπαϊκής πλευράς και, ως φαίνεται, έρχονται προς τα εδώ ολοένα και νέοι άποικοι, γι αυτό υπάρχει και οικοδομικός οργασμός και πάρα - πάρα πολλά νέα κτίσματα.

Στις 4 μετά το μεσημέρι οι εργασίες της ομάδας σταμάτησαν και οι ντόπιοι συνάδελφοι είπαν ότι είχαν νοικιάσει ένα μικρό πλοιαράκι, γιά να περάσουμε το βράδυ μας στη θάλασσα του Μαρμαρά !

Φύγαμε έτσι - τρία αυτοκίνητα τώρα, με 15 άτομα -, από την φιλόξενη Umraniye, διασχίσαμε μιαν αρκετήν απόσταση ως την περιφέρεια του Kadikoy, κι από κει στο Maltepe, όπου μπήκαμε στο πλοιαράκι της γραμμής γιά να πάμε απέναντι, στην νήσο Πρίγκηπο !
Αχ τα μικρά, τα γλυκά, τα σπουδαία Πριγκηπόννησα ! Όχι και πως τα ξέρω δηλαδή... μονάχα την Χάλκη και την Πρίγκηπο γνωρίζω, και στην Πρίγκηπο είναι αυτή, η τρίτη μου φορά.
Η Πρίγκηπος με την μονή του Άη Νικόλα μας και τον Άη Γιώργη τον Κουδουνά !
Αυτήν την φορά δεν πήρα αμαξάκι με αλόγατα να ξαναϊδώ το νησί. Δεν περισσεύουνε λεφτά πιά γιά τέτοια... δεν πειράζει όμως, χάζεψα γιά πολλήν ώρα τους γλάρους, που εδωδά μου φάνηκαν εντελώς  εξημερωμένοι !
Οι γλάροι, μου φέρνουν πάντα στο νου τους στίχους του Charles Baudelaire "Homme libre, toujours tu chériras la mer!" 
Τους τράβηξα κι ένα σωρό φωτογραφίες...

Στις 7.30 μπήκαμε όλοι μέσα σ' ένα σκαρί ξύλινο, με κατάρτια, να κάνουμε τον περίπλου στην Πριγκηπόννησο.
Απέναντί μου κάθισε ένας σε ηλικία ώριμος άνθρωπος, δυνατός, εργασμένο το πρόσωπό του, σαν ψαράς μου φάνηκε ή σαν κάποιος από το πλήρωμα.
"Με λένε Γιάννη, μίλησε Ελληνικά ο άνθρωπος. Ο καπετάνιος ο Τούρκος είναι φίλος μου, κι όταν ήρθατε σεις οι Έλληνες, με κάλεσε να έρθω μαζί σας"
Η νύχτα ζύγωσε, είδαμε στο ηλιοβασίλεμα τη θάλασσα του Μαρμαρά να γίνεται χρυσή και κόκκινη, περάσαμε ανάμεσα σε όλα τα νησάκια και τις βραχονησίδες, τα νερά ήσαν ήσυχα και φιλόξενα, η ατμόσφαιρα συντροφική.
Κουβεντιάζαμε ώρες μέσα στη θάλασσα. Τις πιό πολλές ιστορίες τις είπε ο Γιάννης .
Πώς γεννήθηκε στην Πρίγκηπο, πήγε εδώ στο Ελληνικό δημοτικό σχολείο, πώς με τους διωγμούς το ΄62 , παιδάκι, ήρθε με την μάνα του στον Πειραιά, όπου έζησε και δούλεψε γιά 30 χρόνια και πως, στο τέλος, αφού είχαν οικογενειακή νοσταλγία γιά τούτον εδώ τον τόπο όπου ζούσαν από πάππο προς πάππο, γύρισε ο ίδιος πίσω, διεκδίκησε την πατρική του κληρονομιά, πέρασε χρόνους και κόπους, αλλά τελικά είναι ο μόνος Έλληνας στα Πριγκηπόννησα, που κατάφερε και ξαναπήρε πίσω τη γη του.

Σημείωσα την πρότασή του, όπως ακριβώς μας την είπε ο Γιάννης : "Στα θεμέλια του σπιτιού μου, οι πρόγονοί μου φτιάξαν την Παναγία στον αργαλειό ! 
Γλύτωσε το Ελληνικό χτήμα, του απελαθέντος ! Έσωσε την περιουσία της μάνας του ο τελευταίος εναπομείνας, το κειμήλιο επάγγελμα ψαράς" !

Αχ, λαϊκή σοφία, πόσο λαϊκή και πόσο σοφή είσαι !
ΤΟ ΚΕΙΜΗΛΙΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΨΑΡΑΣ !

Ο Γιάννης τώρα ( με 2 Ν, ευτυχώς, Θεέ μου...), ζει και δουλεύει εδώ. Βγάζει απ' τη θάλασσα λαυράκια, καλκάνια, γλώσσες, λουφάρια, λιθρίνια και μαύρους. Και κάνει σχέδια γιά τη ζωή του.
Κι εγώ η χαζή, που ντράπηκα να τον ρωτήσω τι είναι τα λουφάρια και τι είναι οι μαύροι !
Ακούγαμε όλοι μας με το στόμα ανοιχτό αυτές τις διηγήσεις, σαν παιδάκια που μαθαίνουν σπουδαία πράγματα...
"Πες μου, του λέω, όλα τα ονόματα εδώ, στη θάλασσα του Μαρμαρά"
"Με τη σειρά, λέει, θα στα πώ , τα νησιά είναι τέσσερα : η Πρώτη, η Αντιγόνη (εδώ την ονομάζουν Μπουργκάς), η Χάλκη κι η Πρίγκηπος . Στον όρμο Άγιος Κωνσταντίνος βγαίνει απ' τη θάλασσα γλυκό αγίασμα. Έχει όμως εδώ και βραχονησίδες. Κι αυτές με τη σειρά : Αντιρόβυθο, Κουτάλα, Λέανδρος, Οξυά, Πλάτη. Η βραχονησίδα Κουτάλα είναι έξω απ' την Αντιγόνη."
"Βλέπεις, πώς λάμπει εκείνο τ' αστρί ; του λέω. Στην Ελλάδα το λέμε Αφροδίτη. Εδώ, πώς το λέτε ;"
"Α, λέει, Αφροδίτη ; ! Εμείς εδώ το λέμε "τζομπάν γίλντζ" - τ' αστέρι του τζομπάνου"
"Κι απ' εκεί που ήρθατε, συνεχίζει ο Γιάννης, πάνω απ' το Μάλτεπε, το ονομάζουν Αετό κι από κάτω, το λένε Δράκο ! Όλοι οι μεγάλοι νοτιάδες σκάνε απάνου στον Δράκο" !
"Άκουσες, λέει, εδώ να λαλεί τ' αηδόνι ; Τ' αηδόνι εδώ είναι τόσο μικρό, σαν το φουντούκι ! Πώς μπορεί ένα φουντουκάκι και βγάνει τέτοια λαλιά το χάραμα ; !"

Κι ώρα πήγε κοντά 11 , χωρίς φεγγάρι στη θάλασσα του Μαρμαρά, ο καπετάνιος κέρασε yeni raki κι άναψε κάρβουνα να μας ψήσει μεζέ.
Έτσι, με τούτα και με κείνα κύλησε η νύχτα ανάμεσα Χάλκη και Πρίγκηπο, yeni raki, τραγουδήσαμε λίγο,κι έπειτα πάλι, κοντά στο ξημέρωμα, άντε τον δρόμο προς Maltepe, Kadikoy, Uskudar, περνάμε απέναντι απ' την Ασία στην Ευρώπη από την πρώτη γέφυρα του Βοσπόρου, κι από ώρα ύστερα στο κονάκι μας, θησαυρισμένοι απ' τη (σουρεαλιστική) νύχτα του Μαρμαρά κι από την πλούσια λαϊκή σοφία, που έτυχε απόψε στο φτωχικό μας διάβα.

"... Γλύτωσε το Ελληνικό χτήμα, του απελαθέντος ! Έσωσε την περιουσία της μάνας του ο τελευταίος εναπομείνας, το κειμήλιο επάγγελμα ψαράς"


Έχε καλά τους ανθρώπους, Θεέ μου !











Πέμπτη 25 Ιουνίου 2015

στην Αθήνα,
χρησιμοποιώ σταθερά το μετρό, γιατί βολεύει στις μετακινήσεις χωρίς να μου στερεί την πόλη - μιάς και γνωρίζω την πόλη μου καλά, σαν την τσέπη μου...
το μετρό, το έχω από χρόνια καταργήσει σε όποιαν άλλη πόλη βρεθώ, ακόμα και σ' αυτό το Παρίσι, όπου θεωρείται αναγκαίο καλό, μεγάλη ευκολία στην μετακίνηση και λίγο σαν σήμα κατατεθέν του !  (metropolitain). 
σχεδόν μονάχα αεροδρόμιο - πόλη με το  μετρό και τούμπαλιν.
είναι γιατί, δεν το αντέχω να κυκλοφορώ κάτω απ' τη γη, σε υπόγειες στοές, μες τα σκοτάδια, ενώ εκεί έξω υπάρχει μιά πόλη που περιμένει να γνωρίσεις πράματα και θάματα...
το δοκίμασα κι εδώ μιά φορά το μετρό, και δεν ξαναμπήκα...

όλη αυτή η εισαγωγή, είναι γιά να δικαιολογήσω την εμμονή μου να κυκλοφορώ στην Ισταμπούλ με ε-λεωφορείο (το φορείο του ελέους), μονίμως κρεμασμένη απ' τις χειρολαβές, στριμωχτή και πατημένη σα σαρδέλλα, ανάμεσα σε απίστευτα κορναρίσματα δρόμου, που σου κουφαίνουν - στην κυριολεξία - τ' αυτιά, φωνές εκνευρισμένων και θυμωμένων οδηγών, σπιναρίσματα, γκαζώματα και φρεναρίσματα τρελά (είναι τρελοί αυτοί οι οδηγοί εδωπέρα !) κι ακόμα μέσα σε μιά βαρειά ευωδιά λεωφορείου, συνήθως patchouli, να πλανάται στην ατμόσφαιρα.

η ώρα που τα σημειώνω αυτά είναι 5 το πρωί, ξημέρωμα Πέμπτης 25 Ιουνίου, βλέπω απέναντί μου να φέγγει η ανατολή πάνω απ' τα Πριγκηποννήσια, σε καθαρό ουρανό κι ορίζοντα δίχως ούτ' ένα συννεφάκι.




... όσα λέω γιά τα εδώ λεωφορεία και τραμ δεν περιέχουν καμιάν υποτιμητική έννοια.
το αντίθετο.
σκέφτομαι πως μόνο έτσι μπορείς να γνωρίσεις καλά μιά πόλη, μονάχα αν ανακατευτείς με τους ανθρώπους στην κίνησή τους, έξω απ' τα τουριστικά "πακέτα" και τις επισκέψεις "κατ' επιλογήν".
αυτά τα ελε-ω-φορεία, είναι γιά μένα τόποι παρατήρησης και εκμάθηνσης της ντόπιας ζωής εδωπέρα - στο Πέραν...

στην Ισταμπούλ λοιπόν, οι άνθρωποι στο λεωφορείο ΣΗΚΩΝΟΝΤΑΙ !
και μη φανταστείς τώρα τίποτα νέους ευγενείς και κουλτουριάρηδες... όχι ! άνθρωποι της εργασίας κουρασμένοι, εργάτες, ηλικιωμένοι, ευγενείς, νεώτεροι, όλοι σηκώνονται, μόλις δουν κάποιον μεγαλύτερο, που έχει ανάγκη να καθίσει.
δεν ξέρω γιατί αυτός ο συνειρμός εμένα με πηγαίνει πίσω, στον θείο μου τον Κώστα.
πρόκειται μάλλον γιά ένα είδος αξιών, που από χρόνια σταδιακά εκλείπει στη δική μας κοινωνία.

ακόμα εδώ, οι απλοί άνθρωποι τσακίζονται να σε εξυπηρετήσουν.
σε παίρνουν απ' το χέρι σχεδόν, γιά να σε πάνε κάπου, να σου δείξουν, ας πούμε, μιά στάση , έναν δρόμο, μιαν αγορά, ο, τι δήποτε. δηλώνει ένα ενδιαφέρον, μιάν απλοϊκότητα και μιαν ανθρωπιά αυτό...

τώρα θέλω να πω δυό πράγματα ακόμα.
το ένα είναι ότι χτες, Τετάρτη, βάδισα ασταμάτητα επί 10 ώρες, μέσα στην καρδιά της παλιάς πόλης.

σε αντιστοιχία, Ομόνοια, Αθηνάς, Αιόλου, Βαρβάκειος αγορά, Ευριπίδου, Σοφοκλέους, Μοναστηράκι, Ψυρρή, Θησείο, Αδριανού ανεβαίνοντας, Ερμού, Σύνταγμα, Κολωνάκι, Σκουφά, Σόλωνος, Εξάρχεια, Πολυτεχνείο, πλατεία Κάνιγγος, Ομόνοια.
έκανα 10 ώρες, γιατί μπήκα μέσα σε κάθε σοκκάκι, σε κάθε παράδρομο και παραδρομάκι και σε κάθε μαγαζί και μαγαζάκι.
αυτό, με τετραπλά νομίζω εκατομμύρια κόσμο, απ' ότι η Αθήνα, και με ό, τι αυτό μπορεί να σημαίνει!
έκανα (μάλλον) το λάθος και ήπια στον δρόμο έναν καφέ. ευκοίλια μέχρι θανάτου (στο δρόμο !), αλλά, το αντιμετώπισα κι αυτό...

το άλλο που θέλω να πω έχει γιά μένα την ιδιαίτερη σημασία του...
μετά απ' όλ' αυτά, ή μάλλον μέσα απ' όλ' αυτά, άρχισα πολύ ν' αγαπάω αυτήν την Πόλιν και ως... Ισταμπούλ !










Τρίτη 23 Ιουνίου 2015




“Εδώ πέρα έχει συννεφιά”, θα έλεγε ένας κανονικός άνθρωπος...
Ένας άνθρωπος όμως αλλοπαρμένος, που ονειρεύεται διαρκώς με τα μάτια του ανοιχτά, άλλα θα έλεγε :

“σε αυτήν εδώ την ωραίαν Πόλιν, ο ορίζοντας απλώνεται σε τρία επίπεδα.

Το ανώτερο επίπεδο του ορίζοντα είναι σύννεφα βαριά.
Αδιαπέραστα, χοντρά σύννεφα, σκούρα γκρίζα ή πιό πέρα  λευκά, όπως το  Αιγυπτιακό βαμβάκι.

Πιο χαμηλά, το δεύτερο επίπεδο του ορίζοντα, το σχηματίζει ο άνεμος.
Φυσάει ένας άνεμος βορειοανατολικός ελαφρύς, που ξεσηκώνει μικρά συννεφάκια πούπουλα, ξασμένο μαλλί θαρρείς, και τα ταξιδεύει αργά – αργά πάνω απ’ τα Πριγκηπόννησα, απ’ τον Κεράτιο κόλπο απάνω, ως τον Βόσπορο κι ως τα νερά του Μαρμαρά.

Το τρίτο επίπεδο, υπαρξιακό, ξεχύνεται ορμητικά, περνάει σύριζα στις κεραμοσκεπείς στέγες, δεκατρείς και δεκαπέντε, δεκαεπτά και δεκαπέντε, είκοσι και πενήντα, η φωνή του Μουεζίνη, κραυγή αναντίρρητη, καθοδηγητική, δυνατή, πλημμυρίζει τον χώρο, υπερίπταται ανάμεσα στην Πόλιν και στα μικρά σύννεφα ξασμένο μαλλί, γεμίζει το διάστημα ανάμεσα στον ουρανό και στου ανθρώπου την συνείδηση.”

Έτσι θα έλεγε ο αλλοπαρμένος άνθρωπος…


 η Αγία του Θεού Σοφία




Κατά τα άλλα,
βάδισα πολύ σήμερα.
Βάδισα μέσα σε βιομηχανικές συνοικίες, περπάτησα στα σοκκάκια με τα παλιά καφασωτά, τις κρεμασμένες μπουγάδες και τη μυρουδιά των μπαχαρικών στις κουζίνες. 
Ύστερα, βάδισα στο Eminonu, από την γέφυρα του Γαλατά, πηγαίνοντας πίσω, παράλληλα στις γραμμές του τραμ, ανέβηκα όλην την συνοικία του Σουλτάν Αχμέτ, τριγύρισα ώρα πολλή γύρω από την Αγιά Σοφιά, καθώς μια μέλισσα τριγυρίζει κοντά στο μέλι, ανέβηκα κι άλλο πολύ με τα πόδια, μέχρι που η αντοχή μου τελείωσε, νόμιζα θα πέσω κάτω, έτσι μπήκα στο λεωφορείο και γύρισα στο κονάκι μου να ξεκουράσω τα πόδια και την μέση.







Απερίγραπτη λένε, η φτώχεια της Ισταμπούλ

Η πείνα θερίζει τους ανθρώπους

Βουλιάζουν λένε στο χτικιό

Κι οι κοπελίτσες, έτσι λένε, 

Στα θεωρεία του σινεμά και στα χαλάσματα



Άσχημα τα νέα για τη μακρινή μου πολιτεία

Την πολιτεία των τίμιων των εργατικών 

Και των πτωχών ανθρώπων

Για την αληθινή μου Ισταμπούλ
.

Την πολιτεία που μένεις πολυαγαπημένη μου

Την πολιτεία που κουβαλάω

Πάνω στους ώμους μου

Μες στο σακί μου

Από εξορία σε εξορία

Από φυλακή σε φυλακή
.

Την πολιτεία που’χω στην καρδιά μου

Σαν ένα μαχαίρι σαν την εικόνα σου

Μέσα στα μάτια μου

.
.

Ναζίμ Χικμέτ 






Δευτέρα 22 Ιουνίου 2015


"Duineser Elegien"
Αυτό θα πάρω κοντά μου.
Κι έναν παλιότερο απ' τον αγαπημένο Rilke, τον Holderlin.

Τις "Ελεγείες του Ντουίνο" και τον "Άρτο και Οίνο"

Δυό λεπτές, λεπτότατες εκδόσεις, που τα κέφια μου τις γουστάρουν πάντα και παντού.
Σ' αεροπλάνα και βαπόρια...


"ο θάνατος είναι η αθέατη σε μας πλευρά της ζωής, αυτή που έχει αποστρέψει το πρόσωπο : 
οφείλουμε να επιχειρήσουμε τη μεγαλύτερη δυνατή συνειδητότητα της ύπαρξής μας, που (με φυσικότητα) ενοικεί και στους δυό αυτούς τομείς με τα δυσδιάκριτα μεταξύ τους όρια, τρέφεται ανεξάντλητα και από τους δυό.
η αληθινή μορφή του βίου περνά μέσα και από τις δυό επικράτειες, το αίμα στη μέγιστη τροχιά του τις διασχίζει και τις δυό : δεν υφίσταται ούτε εδώ ούτε επέκεινα παρά η μεγάλη ενότητα, όπου ενοικούν τα πλάσματα που μας υπερβαίνουν, οι "άγγελοι".
ας θέσουμε λοιπόν το πρόβλημα της αγάπης εντός του ιερού τώρα πλέον κόσμου..."

αχ, Rainer Maria Rilke !...








έπρεπε να χω τουλάχιστον συγκεντρώσει τα συμπράγκαλά μου, μα εγώ ούτε ξέρω πού ακριβώς βρίσκονται... 
ως συνήθως, την τελευταία στιγμή...

στο μεταξύ κάνουμε τακτικό το μάθημά μας, καλά τα πάμε, διακρίνω πως κάνει ο καθένας τους από μόνος του μιά μικρή προσπάθεια να προκαλέσει σύγκριση με τον άλλο, μα δεν πέφτω στη λούμπα τους - κάνω πως δεν καταλαβαίνω την πρόκληση και συνεχίζω ήρεμα, χωρίς κριτικές...
παράλληλα, προσπαθώ να σπάω τις διαφόρω λογιώ αντιστάσεις τους, όσο μπορώ, με την παιδαγωγική του ενθουσιασμού. αξίζει τον κόπο ...
  
στο μεταξύ, προσπαθώ να πηγαίνω σχεδόν κάθε μέρα στην Δ., στο νοσοκομείο, είναι κοντά ένας μήνας τώρα, πρώτα στο άλλο  νοσοκομείο, τώρα σ' αυτό, δεν το καταφέρνω και κάθε μέρα, μα ό, τι  μπορώ κάνω, πηγαίνω... 
φυσικά, ενόσω πηγαίνω, μα και μόλις βγαίνω από κει, "στα πατώματα"...  

στο μεταξύ, θέλω να πάρω κοντά μου, ένα βιβλίο passepartout, μικρό, ενδιαφέρον, ν' αξίζει τον κόπο, να διαβάζεται παντού, ελαφρύ από βάρος, να μην κουβαλάω κι αγαναχτώ ...

στο μεταξύ, βρέθηκα ξαφνικά δωρισμένη με επτά (7!) καινούργια ζευγάρια καλοκαιρινά σκουλαρίκια κι είμαι ξετρελαμένη με τα χρώματά τους.

τι άλλο ;
βρήκα ξανά μπροστά μου ένα ποίημα, που τ' αγαπούσα από παιδί : 




Η καλοσύνη σου ! 


Ω τι μεγάλη η καλοσύνη σου!

κακό δεν κάνεις σε κανένα

κι ότι κακό απ’ τους άλλους γίνεται

τρέμεις μη γίνετ’ από 'σένα.



Κι αν το κακό από 'σένα γίνηκε

να συγχωρέσεις δε σου φτάνει,

πας και ζητάς εσύ συγχώρεση

για το κακό που σου 'χουν κάνει.



Σου 'χει γεμίσει η καλοσύνη σου

δροσιά τα χείλη, ανθούς τα χέρια,

τα μάτια φως, πέφτουν στο διάβα σου

λευκά φτερά από περιστέρια.



Σύννεφο αν ίσκιωσε τα μάτια σου,

το φως θα διώξει το σκοτάδι,

τα χέρια σου μ’ οργή αν απλώθηκαν

θ’ αποτελειώσουν μ’ ένα χάδι.



Πικρά τα χείλη σου αν ανοίχτηκαν

-ω καλοσύνη σου μεγάλη-

γλυκά θα κλείσουν και στο διάβα σου

λευκά φτερά θα πέσουν πάλι




 
είναι ποίημα
του Γ. Δροσίνη








Κυριακή 21 Ιουνίου 2015

ΊΣΩΣ υπάρχει ανάγκη να βοηθήσω λίγο τα αγόρια, με τα Ελληνικά τους...
ΊΣΩΣ και δεν υπάρχει ανάγκη... ποιός το ξέρει ; ποιός άραγε ξέρει, τι θα χρειαστούν τα παιδιά στη ζωή τους, αργότερα ; ποιός άραγε ξέρει, ποιό θα είναι το χρήσιμο γιά τη ζωή τους ;
Τέλος πάντων, από μιά κουβέντα που είπε ο Μ.Α. είδα ότι μάλλον την ζητάν και μόνα τους μιά βοήθεια στη γλώσσα...
Όσο ασχοληθούμε λοιπόν μέσα στο καλοκαίρι, καλό θα είναι...
Βασάνισα προχτές βράδυ ως αργά το μυαλό μου, ήθελα να βάλω προτεραιότητες, να ιεραρχήσουμε αν είναι ωφέλιμο να κάνουμε "σκέτη" γλώσσα (γραμματική κ.τ.λ.) ή μήπως είναι σκόπιμο να στοχεύσουμε σε  άλλα ζητήματα, και μέσα απ' αυτά να "περνάμε" και τη γλώσσα.. 
Κατέληξα να κάνουμε έναν συνδυασμό και των δύο.
Να προσεγγίσουμε μικρά κειμενάκια με θέματα "ζουμερά" ή απλώς ενδιαφέροντα γι αυτούς, και μέσα απ' αυτά να προσεγγίσουμε την τεχνική της γλώσσας.

Με τον καθένα χωριστά.
Πολύ καλά πήγε Σάββατο, η πρώτη μας μέρα.
Έχουν κάπως ωριμάσει και είναι μεταξύ τους διαφορετικοί.
Ο Μ. Α. έκανε απ' την αρχή παρατηρήσεις και ερωτήσεις που με ξάφνιασαν (δεν είχα σκεφτεί ότι μπορεί να τον απασχολούσε...) ποιοί ήσαν πριν οι τόνοι, σε τι χρησίμευε, ας πούμε, η δασεία, ερωτήσεις γιά το μονοτονικό, γιά την παλιά γλώσσα και άλλα...
Ο Α δεν είχε τόσες και τέτοιες ερωτήσεις, είναι όμως σαφώς πιό ορθογράφος...

Υπάρχει ένα θέμα συνήθειας και ξε- συνήθειας με τους τόνους, αφού δεν χρησιμοποιούνται σε άλλη γλώσσα, έπειτα, μπερδεύουν το υ με το u και με το y και άλλα διάφορα, όχι σοβαρά ευτυχώς...
Τα περίμενα χειρότερα τα πράγματα...
Θα εκμεταλλευτώ την σχετικά καλή τους κατάσταση γιά να προσεγγίσουμε αργότερα "καλά" κείμενα.


Κατέβηκα σήμερα με την Σ στην Αθήνα.
Γενικά δεν είμαι στα καλύτερά μου.
Καθίσαμε ως αργά στην συμπαθή πλατεία Καρύτση .
Βράζω στο ζουμί μου. Πόσα χρόνια ακόμα θα βράζω στο ζουμί μου ;
Υπάρχουν ώρες που δεν έχω πιά υπομονή, μήτε απαντοχή, μήτε ελπίδες, μήτε κουράγιο.

Περασμένες τέσσερις...









    

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2015








Δευτέρα 15 Ιουνίου 2015

έχει αρχίσει να με πιάνει τρέμουλο.
κι άρχισε να με πιάνει έξαψη.
θα ξαναϊδώ "την Πόλιν".

θα ξαναϊδώ την Πόλιν, είναι η τρίτη φορά, μα το θέλω τόσο πολύ, που θα είναι σαν να είναι η πρώτη φορά. Ότ-Αν αξιωθώ να επιστρέφω σ' αυτήν την Πόλη θα είναι πάντα γιά μένα σαν πρώτη φορά, με ξέρω, γνωρίζω καλά τι λογιώ είμαι...

γιά ταξίδι δουλειάς πρόκειται, μα δεν με νοιάζει αυτό...
να ξαναϊδώ την Πόλιν, στα γόνατα θα μπορούσα να πάω, μπουσουλώντας στα τέσσερα θα μπορούσα να πάω, καβάλα πάνω σε γαϊδούρι θα μπορούσα να πάω...


διαβάζω, ψάχνω, ξαναψάχνω, σκέφτομαι τι θέλω να κάνω, πού να πάω, τι να ξαναϊδώ ; α, όχι, όχι ξανά τα ίδια ! Τιιιιιιι ; ! να μην ξαναδώ τα ίδια ; !  να μην ξαναϊδώ την Μονή της Χώρας ; τα ψηφιδωτά που ονειρεύομαι στον ύπνο μου και μετράω ψηφίδες στα όνειρά μου ; έχει κι ένα μικρό, όμορφο παλαιοπωλείο παράμερα, 100 μέτρα από την είσοδό της. αυτήν τη φορά θα μπω μέσα, δίχως να βιάζομαι...

Σε νεώτερο τμήμα της πόλης θα είμαι, πιό πέρα απ' το Σουλταν Αχμέτ, μα δεν θέλω τώρα να ξαναπάω στο Τοπ Καπί, μήτε στις στέρνες, μήτε στον ιππόδρομο, μήτε στο Μπλε Τζαμί. Δεν τα χρειάζομαι τώρα... Μήτε στο Μπαλουκλί, μήτε στις Βλαχέρνες...

Όχι ξανά τώρα στο Ζωγράφειο, ίσως μήτε στο Πατριαρχείο, αλλά θέλω να χωθώ ξανά μέσα στις γειτονιές...
Οι γειτονιές με τα παλιά Ελληνικά σπίτια, που έχουν κατοικηθεί από διάφορους πιά πληθυσμούς...
Συγκλονιστικό ήταν, γιά... διάφορους λόγους... (τι να λέμε τώρα ;)
Θα μπορέσω να μπω στην Αγιά Σοφιά ; θα το ήθελα... πολύ θα το ήθελα... θα ιδούμε...

Θέλω να περπατήσω απ' την άλλη μεριά του Κεράτιου, δεν θα μπω στο Ντολμαμπαχτσέ, μα θα περπατήσω άκρη άκρη στον Βόσπορο, ως εκεί που θα κουραστούν τα πόδια μου (να ιδούμε μετά, πώς θα επιστρέφω...). 

Στις δυό αγορές θέλω να πάω να τριγυρίσω, ελπίζω να μπορέσω...
Στη μιά με τα μπαχαρικά, στο Misircarsi, να βρώ της ανατολής τα πιπέρια και τα τσάγια (!) και στο μεγάλο σουκ, στο Kapalicarsi, εκεί, όπου την προηγούμενη φορά είχα βρει πάνω σε κόκκαλο τις μινιατούρες ζωγραφικές στο χέρι.

Δεν έχω ανάγκη να πάω πάλι στην Ασιατική μεριά, μα λαχταράω να κάνω με καραβάκι τον Βόσπορο, ημέρα, να φαίνονται καλά τα υπέροχα yali και στην Ευρωπαϊκή και στην Ασιατική ακτή...
Λαχταράω την Πρίγκηπο και την Χάλκη - ίσως και τη θέα   από την Θεολογική Σχολή !

Δεν θα ξαναπάω στο Eyup, μήτε στη νυχτερινή συνοικία - τουλάχιστον ξέρω τι ΔΕΝ θέλω να κάνω, κάτι είναι κι αυτό...-, μα θέλω να περπατάω ώρες στο παλιό εμπορικό κέντρο με τα παλιά μαγαζιά , στη ζέστη και στις μυρουδιές, στριμωξιά μέσα στο απίστευτο πλήθος με τις μαντήλες.

Να χτενίσω τα δρομάκια απ' την κάτω μεριά της πλατείας Ταξίμ, να περάσω μιάν ολόκληρη μέρα ως αργά τη νύχτα στην Ιστικλάλ, να πάρω το μικρό κόκκινο τραμ , να διασχίσω τη γέφυρα του Γαλατά, να βαδίσω στο Πέραν...
ωχ, Θεέ μου, παραμιλάω, ΠΑΡΑΜΙΛΑΩ, ας συμμαζέψω τα φευγάτα μυαλά μου, να προσγειωθώ απότομα, να προσγειωθώ, να προσγειωθώ...





η αλήθεια είναι, επειδή δεν προσανατολίζομαι εύκολα,
έχω κάνει αγώνες επί χάρτου
και επαναλήψεις επί χάρτου ΑΠΕΙΡΕΣ,
ως να τοποθετήσω ακριβώς στον νού μου
τα όρια
ανάμεσα στον Κεράτιο κόλπο, τον Βόσπορο, τη θάλασσα του Μαρμαρά και την Μαύρη θάλασσα.








δεν μου ήταν εύκολο,
κάθε φορά δηλαδή, να ξέρω ποιά είναι τα νερά που βλέπω, από το σημείο όπου βρίσκομαι...









- η γέφυρα του Γαλατά, που ενώνει την παλιά με την , ας πούμε, νεώτερη πόλη,
- οι γέφυρες του Κεράτιου κόλπου ,
- ο Βόσπορος, που ενώνει την θάλασσα του Μαρμαρά με την Μαύρη θάλασσα,
- χαμηλά, εκεί περίπου όπου ξεκινά ο Βόσπορος, μπαίνει αριστερά μέσα στην Πόλη ο Κεράτιος κόλπος 
- κι ύστερα οι γέφυρες του Βοσπόρου, που ενώνουν την Ασία με την Ευρώπη.




"επί χάρτου", τα έχω σίγουρα εμπεδώσει...
"επί πραγματικού", θα ιδώ, όταν βρεθώ εκεί...









 
Εορτάζει σήμερα ο Ιερός Αυγουστίνος.

Αurelius Augustinus ( 354-430 )

Πολύ μου άρεσε όταν ήμουν μικρή... 
Ιδιαίτερος Χριστιανός φιλόσοφος, επηρεασμένος αρκετά (θαρρώ) απ' τον Πλάτωνα.


Άκου με τι πάθος - πόσο παράφορα ! - μιλάει στον Θεό :

"Αργά Σε αγάπησα, ωραιότητα, τόσο παλιά και τόσο νέα ! Αργά Σε αγάπησα ! 
 Ήσουν στον εσωτερικό κόσμο μου και εγώ ήμουν εκτός του εαυτού μου. Εκτός του εαυτού μου Σε ζητούσα, σκορπισμένος στα περικαλλή δημιουργήματά Σου και επιζητώντας την ωραιότητα των πλασμάτων Σου με τη δυσμορφία μου.
 Ήσουν μαζί μου, αλλ’ εγώ δεν ήμουν μαζί Σου. Και με κρατούσαν μακριά από Σένα τα πλάσματα εκείνα, που δεν θα υπήρχαν αν δεν θα υπήρχαν σε Σένα. 
Και με κάλεσες και έσπασες την κουφότητά μου και έλαμψες και εξάστραψες και διασκέδασες την τυφλότητά μου. Σκόρπισες άρωμα ηδονικό και το ανέπνευσα , και ο πόθος μου στράφηκε προς Εσένα. Σε γεύθηκα και αισθάνθηκα την πείνα και τη δίψα για Σένα. Με άγγιξες και φλέγομαι για την ειρήνη Σου."

σημείωση του μεταγράφοντος :
δεν συμφωνώ απολύτως με την μετάφραση,
παρ' όλ' αυτά, εκείνο που ο Αυγουστίνος δηλώνει γίνεται απολύτως φανερό.








 

Σάββατο 13 Ιουνίου 2015

a.k.

τα πεύκα στο μαξιλάρι μου.
τα ίδια ακριβώς πεύκα, όπου στα χρόνια μας τα παιδικά είχαμε γιά κρυψώνα τον κορμό τους.
τώρα, κοτσύφια τενόροι φωλιάζουν στα κλαδιά.
άκουσες νεαρά κοτσύφια να ψάλλουν το ξημέρωμα ;
μοιάζει λίγο του Σμέτανα το γάργαρο νερό
και μαδριγάλια της αναγέννησης.
οι τεμπέλες δεκαοχτούρες ξυπνάνε αργότερα.
ταιριάζουν με τις πρώτες του ήλιου αχτίδες
δέκα οχτώ.



Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015

έψαξα μέσα στο μυαλό μου να βρω μια λέξη ή μιαν έκφραση, να αποδίδει αυτό που σκέφτομαι.

"άλλαξε όλο το περιβάλλον... 
ξαφνικά, εντελώς ξαφνικά, από τη μιά μέρα στην άλλη, 
ο πήχυς ανέβηκε πολύ ψηλά ! ασύγκριτα ψηλά ..."

το "ψηλά", αφορά στο κοινωνικό σύνολο...
όπως, στο κοινωνικό σύνολο, αφορούσαν οι ως τώρα διάφορες μετριότητες ή, τα διάφορα "σκουπίδια"...

και είναι ζήτημα κοινωνικής συνείδησης και κοινωνικής ευθύνης, αυτό το "ψηλά" !
έτσι σκέφτομαι...




Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015








































Καλοκαιριάζει...
Ανθίζουν λευκά, διαβολικά μυρωδάτα κι αθώα !









χτες βράδυ κοιμήθηκα στις 3 (σύνηθες...)
ξύπνησα στις 4 (ασύνηθες)
έβαλα ξυπνητήρι γιά τις 05.50.
με τίποτα δεν ήθελα να το χάσω !
06.00 ακριβώς, πάνω απ' τον Βράχο έπαιξε ο εθνικός ύμνος.
κι έπειτα καθαρό, φωτεινό το σήμα της ΕΡΤ,  επιτέλους χωρίς Ν και χωρίς Ι.

με όλα τα συν και με όλα τα πλην, με όλες τις διορθωτικές κινήσεις, που μάλλον πρέπει να γίνουν,
το ζήτημα της εθνικής ραδιοτηλεόρασης ήταν και είναι καθαρά ζήτημα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ !
η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ήταν το πολύ σοβαρό διακύβευμα , που οι προηγούμενοι ανερυθρίαστα το βίασαν
και που οι σημερινοί με μεγαλη επιμέλεια πρέπει να το προσέξουν...









Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015


να γίνουμε οξύρυγχοι !



ίσως η φύση πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλία,
να ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΕΙ το ανθρώπινο είδος στις συνθήκες , με τις οποίες λειτουργεί πιά η ζωή μας...

να γίνουμε οξύρυχοι, ώστε το ρύγχος να μπορεί να διυλίζει αυτά που μας υποχρεώνουν να εισπνέουμε...

το λέω, αφού σήμερα από νωρίς το πρωί αντιλαμβάνομαι έντονα ότι βρισκόμαστε μέσα σε μιά αρρωστημένη ατμόσφαιρα...
βρωμάει πολύ - και πόσο πολύ θα βρωμάει κοντά στις γειτονιές , όπου γεννάται το τοξικό νέφος !-, αλλά εκτός από τη δυσοσμία , φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού ότι είμαστε μέσα σε ένα κάτι... υπάρχει σκοτεινιά. δεν είναι ένα πυκνό σύννεφο, είναι όμως κάτι ευδιάκριτο, κιτρινωπό και κάργα αρρωστημένο.

ο διάβολος να τους πάρει, θα τον πεθάνουνε τον κόσμο...

πώς γίνεται, τα μικρά παιδιά, οι γέροι, οι άρρωστοι, αλλά και όλος ο πληθυσμός, να αναπνέει ΤΟΞΙΚΑ ΑΕΡΙΑ ;
ο διάβολος να τους πάρει... τους άχρηστους, τους άσχετους, τους ασυνείδητους, τα ανεύθυνα γομάρια, τα τομάρια.

φυσικά, καθημερινά μέσα στις πόλεις μας υπάρχει μόλυνση, αλλά και από μόλυνση σε μόλυνση υπάρχει διαφορά, αδερφέ...
δεν γίνεται να βρισκόμαστε μέσα σε τέτοιο τοξικό σύννεφο...
αυτό μου θυμίζει κάτι ταινίες επιστημονικής φαντασίας, άνθρωποι μέσα σε γυάλινους θόλους κ.τ.λ.

έλεος...



   




Τρίτη 9 Ιουνίου 2015


ε, κι αφού τις θυμήθηκα τις δασκάλες μου χτές,
δες τώρα κι ετούτο, να γελάσεις :




με αυτές λοιπόν τις δυό μουσικές, ΜΠΑΙΝΑΜΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ !
σε όλες τις τάξεις δηλαδή, όλα τα σχολικά χρόνια, κάναμε οι μαθητές σειρά στην αυλή και μπαίναμε στις τάξεις με βηματισμό, με αυτήν ακριβώς την μουσική, να παιανίζουν τα μεγάφωνα...
Ναι. 
Φάλαγγα εις δυάδες !
Οι δυό μουσικές αυτές έχουν καταγραφεί σε κάθε μόριο μέσα του μυαλού μου.




Τέλος, 
με αληθινή συγκίνηση είδαμε σήμερα να κατεβαίνουν τα δυό ανιστόρητα γράμματα,
το Ν και το Ι.
Που δεν μας φταίνε τα γράμματα τα καϋμένα, δηλαδή...






Κυριακή 7 Ιουνίου 2015


Νέα, pêle-mêle.

Ένιωσα τελικά άσχημα που με έπεισε η διαφήμιση ! Και την πάτησα σα μαλάκας... 
Φυσικά, τση βγάζω το καπέλο τση πουτάνας τση τηλεόρασης και τση πουτάνας τση διαφήμισης... Κάνουν εξαιρετικά καλά την δουλειά τους...
Επείσθηκα και πήγα κι εγώ με τους χιλιάαααααααααααδες άλλους πολίτες στο περίφημο bazaar βιβλίου...

... Τουλάχιστον αφού τα έσοδα είναι γιά καλό σκοπό, ας σιωπήσω, κι ας μου γίνει αυτό μάθημα γιά άλλη φορά...  


Έφτιαξα μιά πίτσα απόψε. Άνοιξα σπιτική ζύμη, έκανα αρκετό κόπο. Και βγάζοντας το ταψί απ' το φούρνο, το χέρι μου κάηκε και αντανακλαστικά, αυτόματα άνοιξαν τα δάχτυλά μου. Η πίτσα τούμπα χαμαί, στη μοκέτα της κουζίνας.


Το ξέρω πως δεν δικαιούμαι διά να ομιλώ, όμως δεν το αντέχω όταν λείπεις.
Παράλογο είναι, απλά δεν το αντέχω. Είμαι παράλογη.
Αυτά, με πολύ λίγες λέξεις. 


Πήρε τηλέφωνο ο φίλος του πατέρα μου, Κώστας Κ.
Από χρόνια, δεν ήξερα αν αυτός ο άνθρωπος ζεί... Ζει !
Ο Κώστας Κ, ο Χρύσανθος Γ, Ο Γρηγόρης Χ, ο Αντώνης Κ, και ο Πάνος Λ, συμμαθητές στο Βαρβάκειο, στην ίδια τάξη και φίλοι μιάν ολόκληρη ζωή.
Χάρηκα που υπάρχει αυτός ο άνθρωπος. Καθώς επίσης υπάρχει και ο Πάνος Λ.
Έτσι, αγνοώ πιά, μονάχα τα σχετικά με τον Χρύσανθο.


Χθες ήταν η γιορτή Ιλαρίωνος, σήμερα Σεβαστιανού.
Με το λύχνο του άστρου στους ουρανούς εβγήκα...
Έχω πάντα στα μάτια μου το μαρτύριο του Αγίου Σεβαστιανού, έργο του μεγάλου μας Τσαρούχη 
και σας έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου, soeur Hilarion, και soeur Sebastien.
Η πρώτη - όσο απίστευτα κι αν φαίνονται τώρα αυτά...- μας δίδασκε savoir vivre.
Η δεύτερη, η "μεγάλη", μας δίδαξε την Αινειάδα.
"Insequitur clamorque virum stridorque rudentum"
Τι να λέμε τώρα;...


Τι όμορφη και τρυφερή ήταν απόψε η ταινία της Όλγας Μαλέα "Πρώτη φορά νονός", με τις πολιτικές αναφορές της , τον συμβολισμό γιά τον ΞΕΝΟ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ και το λεπτό χιούμορ της !






   

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015




“Σ’ αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε τρώνε βρώμικο ψωμί
κι οι πόθοι τους
ακολουθούνε υπόγεια διαδρομή






“… μιλάω με τον ίσκιο μου τρομάζω με το ρόλο
κοιμάμαι με τα μάτια μου ανοιχτά
.

Εμένα με φωνάζουνε με το μικρό μου μόνο
η σκούφια μου κρατά απ’ το πουθενά

κι εσένα που σε ήξερε κι η πέτρα που σηκώνω
τρομάζεις όταν έρχομαι κοντά
.

Εγώ μετράω τα ρέστα μου να βγάλω κι άλλο μήνα
ανοίγω και δε βλέπω ουρανό

εσύ έχεις στο πιάτο σου ολόκληρη Αθήνα
ανοίγεις και χαζεύεις το κενό”





“Ένας γαλάζιος ουρανός
παράθυρο και σκέπη
να ‘χαμε τρεις δραχμές στη τσέπη
και τρεις ο διπλανός
.

Θα ‘ταν ο κόσμος μαγικός
παράδεισος η πλάση
στου φεγγαριού το τάσι
καφές βαρύ γλυκός”





“Όλη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω
τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα

όλη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω
κάτι απογέματα με καφέ και τσιγάρο”





“Κάνε ένα βήμα
να κάνω εγώ το επόμενο
αίμα μου και σχήμα
λόγος και ψυχή στο συμφραζόμενο
.

Όταν έχω εσένα
κοιμάμαι σαν παιδί, έχω έναν άνθρωπο
δε φοβού κανένα
Εγώ κι εσύ στον κόσμο
τον απάνθρωπο”





“Χάθηκα κι εγώ κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ’ άστρα μες στη λασπουριά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου `γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά
το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι
.

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο”





“Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα `χα τη φωτιά στο αίμα

Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις

κι αν θες να δεις τ’ αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν’ ανέβεις.”





“Τρεις μέρες χω , τρεις μέρες χώρισα από σένα
τρεις νύχτες με , τρεις νύχτες μένω μοναχή,
σαν τα πουλιά που στέκουν τώρα δακρυσμένα
όταν τα βρε , όταν τα βρέχουν οι ουρανοί.
.

Διώξε τη λύπη, παλληκάρι
πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι.
.

Πώς να βγω και, πώς να βγω και να περπατήσω
τα λόγια του, τα λόγια του να θυμηθώ…
με το φεγγάρι πώς, αχ πώς να τραγουδήσω
με το φεγγάρι πώς να παρηγορηθώ;”





"Κι αν με θέλεις λιγάκι μου φτάνει"





Πέμπτη 4 Ιουνίου 2015


"... αγαπούσα τα πουλιά, χαιρετούσα τους ανέμους και μεγάλωνα ..."


συζήτηση με τους φίλους γιά τον Τσαρούχη το μεσημέρι, στο "καφενείο της Πέμπτης", οδός Διοσκούρων, ανάμεσα στην Ρωμαϊκή και την αρχαία αγορά, στη λιακάδα ...


Τετάρτη 3 Ιουνίου 2015

η παλιοκαριόλα η καρακάξα φταίει .
η κίσσα η κακούργα.
που βούτηξε προχτές στο ράμφος της το ένα μωρό περιστέρι και ΤΟ ΕΦΑΓΕ ! Το έφαγε η σκατόψυχη, το τσάκισε το μικρόπουλο, που ήταν ακόμα τυφλό και χωρίς φτερά το έρμο το νεογέννητο και σήμερα η συχαμερή παλιοκαριόλα έκανε κάθετη εφόρμηση μέσα στη ζαρντινιέρα κι έφαγε και το δεύτερο μωρό...
που δεν την πρόλαβα, μόνο την είδαμε στα σύρματα απέναντι, με το μωρό στο στόμα...
αγρίεψα κι αγριεύτηκα, όσο κι αν σκέφτομαι πως αυτοί είναι οι νόμοι της φύσης, πολύ αγριεύτηκα.