Απερίγραπτη λένε, η φτώχεια της Ισταμπούλ

Η πείνα θερίζει τους ανθρώπους

Βουλιάζουν λένε στο χτικιό

Κι οι κοπελίτσες, έτσι λένε, 

Στα θεωρεία του σινεμά και στα χαλάσματα

Άσχημα τα νέα για τη μακρινή μου πολιτεία

Την πολιτεία των τίμιων των εργατικών 

Και των πτωχών ανθρώπων

Για την αληθινή μου Ισταμπούλ
.

Την πολιτεία που μένεις πολυαγαπημένη μου

Την πολιτεία που κουβαλάω

Πάνω στους ώμους μου

Μες στο σακί μου

Από εξορία σε εξορία

Από φυλακή σε φυλακή
.

Την πολιτεία που’χω στην καρδιά μου

Σαν ένα μαχαίρι σαν την εικόνα σου

Μέσα στα μάτια μου

.
.

Ναζίμ Χικμέτ