“Εδώ πέρα έχει συννεφιά”, θα έλεγε ένας κανονικός άνθρωπος...

Ένας άνθρωπος όμως αλλοπαρμένος, που ονειρεύεται διαρκώς με τα μάτια του ανοιχτά, άλλα θα έλεγε :

“σε αυτήν εδώ την ωραίαν Πόλιν, ο ορίζοντας απλώνεται σε τρία επίπεδα.

Το ανώτερο επίπεδο του ορίζοντα είναι σύννεφα βαριά.

Αδιαπέραστα, χοντρά σύννεφα, σκούρα γκρίζα ή πιό πέρα  λευκά, όπως το  Αιγυπτιακό βαμβάκι.

Πιο χαμηλά, το δεύτερο επίπεδο του ορίζοντα, το σχηματίζει ο άνεμος.

Φυσάει ένας άνεμος βορειοανατολικός ελαφρύς, που ξεσηκώνει μικρά συννεφάκια πούπουλα, ξασμένο μαλλί θαρρείς, και τα ταξιδεύει αργά – αργά πάνω απ’ τα Πριγκηπόννησα, απ’ τον Κεράτιο κόλπο απάνω, ως τον Βόσπορο κι ως τα νερά του Μαρμαρά.

Το τρίτο επίπεδο, υπαρξιακό, ξεχύνεται ορμητικά, περνάει σύριζα στις κεραμοσκεπείς στέγες, δεκατρείς και δεκαπέντε, δεκαεπτά και δεκαπέντε, είκοσι και πενήντα, η φωνή του Μουεζίνη, κραυγή αναντίρρητη, καθοδηγητική, δυνατή, πλημμυρίζει τον χώρο, υπερίπταται ανάμεσα στην Πόλιν και στα μικρά σύννεφα ξασμένο μαλλί, γεμίζει το διάστημα ανάμεσα στον ουρανό και στου ανθρώπου την συνείδηση.”

Έτσι θα έλεγε ο αλλοπαρμένος άνθρωπος…

 η Αγία του Θεού Σοφία

Κατά τα άλλα,

βάδισα πολύ σήμερα.

Βάδισα μέσα σε βιομηχανικές συνοικίες, περπάτησα στα σοκκάκια με τα παλιά καφασωτά, τις κρεμασμένες μπουγάδες και τη μυρουδιά των μπαχαρικών στις κουζίνες. 

Ύστερα, βάδισα στο Eminonu, από την γέφυρα του Γαλατά, πηγαίνοντας πίσω, παράλληλα στις γραμμές του τραμ, ανέβηκα όλην την συνοικία του Σουλτάν Αχμέτ, τριγύρισα ώρα πολλή γύρω από την Αγιά Σοφιά, καθώς μια μέλισσα τριγυρίζει κοντά στο μέλι, ανέβηκα κι άλλο πολύ με τα πόδια, μέχρι που η αντοχή μου τελείωσε, νόμιζα θα πέσω κάτω, έτσι μπήκα στο λεωφορείο και γύρισα στο κονάκι μου να ξεκουράσω τα πόδια και την μέση.