Πήρε τον δρόμο, το στρατί η γυναίκα κι ήρθε να σ' έβρει...

Τον δρόμο μου αργά να τραβώ, να τραβώ

αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω

Ψυχή να μη βρίσκω, και πάντα να μπλέκω

με κόσμο τυφλό και βουβό...

Βάδισε αργά, παρέα με κάτι γατούλες, και με ένα ασκέρι ολάκερο από περιστέρια, αυτά που φωλιάζουν κοντά στην αυλόπορτα...

Το κεφάλι της κάτω και σούρνοντας τα βήματα...

Ήρθε κι ακούμπησε το κούτελό της πάνω στο άσπρο σου μαρμαράκι.

Δεν είχε δάκρυα. Μόνο απ το σάλιο της, ως μέσα στην ψυχή της, ως κάτω στον αφαλό της, κι ύστερα πάλι προς τα πάνω, μέχρι  τα μηνίγγια της, μιά ξεραϊλα κι ένα σφίξιμο.

Πού είσαι? 

Ινσιέμε α τε ιο ρεστερό

 Βριλήσσια. Θέατρο Νταμάρι-Α.Β

"Το όνειρο ενός γελοίου", Φ. Ντοστογιέφσκι

Σερβετάλης - Μπίρμπα 

Θυμάσαι αυτό, του Γιώργου Σεφέρη?

Είμαι βέβαιη, ότι το θυμάσαι!

"... η ζωή μου έγινε έτσι όπως έγινε 

και ξετυλίχτηκε πάνω σε δυό παράλληλους δρόμους 

- ένα δρόμο υποχρεώσεων, υπομονής και συμβιβασμών, 

κι έναν άλλο , 

όπου περπάτησε χωρίς συγκατάβαση , ελεύθερο, το βαθύτερο Εγώ μου-, 
γιατί γνώρισε και έζησε δυό κόσμους ξεχωρισμένους καθαρά..."

Ινσιέμε α τε ιο ρεστερο

Του Σεπτέμβρη δώδεκα. Μήνες έξι.

Μήνες έξι, περπατάω στα γόνατα.

Μήνες έξι, κανείς γύρω...

Καν είς...

Καν είς...

θυμήσου, που μου χάρισες :

"7 τραγούδια θα σου πω, γιά να διαλέξεις τον σκοπό

που θα μου πεις

και θα σου πω

το σ' αγαπώ!"

ωχ, μάνα μου...

Κάθε χρόνο, πρώτη σου έλεγα, ότι βγήκαν τα κυκλάμινα.

Βγήκαν κι εφέτος τα κυκλάμινα!