Tous les matins du monde , στην Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή της Αθήνας.
Βιόλα του 15ου αιώνα κι ατμόσφαιρα. Ιμπροβιζασιόν σε viole de gambe.
Ο έρως πάντα. Έρως των μικρών πραγμάτων και των μεγάλων, ορατών τε πάντων και αοράτων...
Έρως της μοναξιάς, έρως της ομορφιάς, της ιδιαιτερότητας, της απολυτότητας, έρως της μουσικής, έρως της βιόλας, ο έρως γιά τον έρωτα.
La vraie noblesse, noblesse de l'âme, η ευγένεια της εξοχής, η ευγένεια της πέτρας, η ευγένεια της γης.
Ευγενές είν' το χώμα, ευγενής η βροχή, η πάχνη το πρωί, η ομίχλη το βράδυ.
Ευγενή τα ώριμα στάχυα του Αγίου Εξυπερύ, ευγενείς οι καρποί, τα ρόδια, το κρασί, τα καρύδια, ευγενής ο πηλός.
Σήκωνε που και που το κεφάλι της κι ανάμεσα στις κορυφές των πεύκων διέκρινε την μεγάλη άρκτο.
Πίσω ακριβώς το καμπαναριό του Αγίου Νικω λάου.
Μυρωδιές από ρυγχόσπερμα, από γιασεμί κι αγιόκλημα.
Αυτή η ευλογημένη πόλη !
Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017
Κυριακή 18 Ιουνίου 2017
Έφτιαξα
πρωί πρωί να πιώ έναν Café Crème, τέτοιος καλοκαιρινά, βροχερά Παρισινός που είναι ο καιρός...
Μου λείπουν πολύ κάποιοι τόποι... Άσε για μια στιγμή τους ανθρώπους
κι ας μιλήσουμε για τόπους...
Όταν ήμουν παιδί, ίσως στην εφηβεία μου, δεν μπορώ να θυμηθώ
ακριβώς, έβλεπα τακτικά ένα όνειρο.
Κατά χρονικά διαστήματα, σταθερά, το ίδιο όνειρο να
επαναλαμβάνεται:
πράσινους τόπους έβλεπα, μεγάλα δάση, νερά, δέντρα, ξανά δάση, ξανά
νερά, δέντρα πάλι,
κι έπειτα, συνέχεια στο ίδιο όνειρο, έρημοι τόποι, άμμος
στεγνή, άνυδρη, λόφοι από άμμο, ατέλειωτη χρυσή έρημος, ερμιά.
Μόλις ξυπνούσα απ’ το όνειρο, αναρωτιόμουνα στα σοβαρά, γιατί
άραγε το βλέπω; Τι να θέλει να πει; Μήπως θέλει να μου πει κάτι;
Αυτή ακριβώς η απορία που είχα τότε, με οδηγεί σήμερα στο
συμπέρασμα, πώς δεν θα πρέπει να ήμουνα πολύ μικρή... Το να αναρωτιέσαι “γιατί συμβαίνει αυτό;”
είναι μια σκέψη κάπως προχωρημένη,
που τα πολύ μικρά παιδιά δεν μπορούν να την κάνουν...
Τέλος, πρόκειται για ένα όνειρο, σταθερό συμβάν των παιδικών μου χρόνων κι ήταν διαρκής, σταθερή η απορία,
που είχα τότε μες στο κεφάλι μου...
Αυτό, έως ότου ήρθε ο καιρός να γνωρίσω τα δάση και έως ότου
ήρθε ο καιρός να γνωρίσω την έρημο.
Κυριακή 4 Ιουνίου 2017
foteini
Βήμα
στο βήμα
Πόντο
στον πόντο
Ανασαιμιά
στην ανασαιμιά
Στιγμή
στη στιγμή
Ώρα
στην ώρα
Μάρτυς
ο χρόνος. Ο μάντης χρόνος.
Χρόνος
μαντατοφόρος. Xρόνος αυταπόδεικτος.
Χρόνος
σημαίνων. Θριαμβευτής.
Χρόνος “δύο ευθείες παράλληλες τέμνονται
στο άπειρο”
Χρόνος
της άγνοιας και χρόνος ομολογητής.
Σύμμαχος
χρόνος, γηραιός ετών δεκατεσσάρων.
“Il nous regarde en souriant
Et il nous parle sans rien dire
Et moi j'écoute en tremblant
Et je crie
Je crie pour toi
Je crie pour moi
Je te supplie
Pour toi pour moi et pour tous ceux qui s'aiment
Et qui se sont aimés
Oui je lui crie
Pour toi pour moi et pour tous les autres
Que je ne connais pas
Reste là
Là où tu es
Là où tu étais autrefois
Reste là
Et il nous parle sans rien dire
Et moi j'écoute en tremblant
Et je crie
Je crie pour toi
Je crie pour moi
Je te supplie
Pour toi pour moi et pour tous ceux qui s'aiment
Et qui se sont aimés
Oui je lui crie
Pour toi pour moi et pour tous les autres
Que je ne connais pas
Reste là
Là où tu es
Là où tu étais autrefois
Reste là
Ne bouge pas
Ne t'en va pas”
τη συνενοχή
Ιακώβου Πρεβέρ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)