Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

.

Τους 4 μουσικούς της Βρέμης,

των αδελφών Grimm,

το πρωτοδιάβασα και το αγάπησα πολύ μικρό παιδί, όπως πολλά άλλα παραμύθια, λαϊκά ή έντεχνα.

.
.

Το ίδιο λαϊκό παραμύθι

υπάρχει στο βιβλίο " Γ. Α. Μέγας, Ελληνικά παραμύθια, β’, βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ, 2001" με τον τίτλο :


«Οι μουζικάντες»

.

.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας γεωργός, κι είχεν έναν γάϊδαρο.

Ο γάϊδαρος εγέρασε κι ο γεωργός πήγε και τον έδεσε έξω, να ψοφήσει.

Από κει, πέρασεν ένας κυνηγός κι είχεν ένα σκύλο, αλλά δεν τον ήθελε πιά, γιατί εγέρασε και δεν έβγαζε τους λαγούς.

Ο σκύλος εστάθηκε κι ερώτησε τον γάϊδαρο :

- τι κάνεις, καϋμένε γάϊδαρε, εδώ ;

Λέει ο γάϊδαρος :

- μ’ έδεσεν εδώ, το αφεντικό μου να ψοφήσω, γιατί εγέρασα.

- κι εμένα μ’ έδιωξεν ο δικός μου, γιατί δε βλέπω πιά τους λαγούς

-έρχεσαι, του λέει ο γάϊδαρος, να πάμε να γίνουμε μουζικάντες ;

- έρχομαι, λέει ο σκύλος.

Έκοψε τότε το σκοινί του ο γάϊδαρος κι έφυγαν

Έξω απ’ το χωριό, βρήκαν μια γάτα που καθόταν σ’ ένα πεζούλι κι έκλαιγε και με το μαντήλι σκούπιζε τα δάκρυά της.

Της λέει ο γάϊδαρος :

- γιατί κλαίς, συντέκνισσα ;

- γιατί κλαίω ; εγέρασα και δεν βλέπω πιά τους ποντικούς, και γι αυτό η κυρά μου μ’ έδιωξε.

- δεν έρχεσαι κι εσύ μαζί μας, που πάμε να γίνουμε μουζικάντες ;

- έρχομαι.

Λέει τώρα ο σκύλος στο γάϊδαρο :

- δεν μπορώ, καϋμένε γάϊδαρε, να περπατήσω

Του λέει ο γάϊδαρος :

- ανέβα στη ράχη μου

Ανεβαίνει στη ράχη του ο σκύλος, ανεβαίνει κι η γάτα και πάν καβάλα στο γάϊδαρο

Πήγαν – πήγαν, έφτασαν σ’ ένα εξοχικό σπίτι.

Απάνω σε μια κολώνα ήταν ένας πετεινός κι ελαλούσε.

Του λέει ο γάϊδαρος :

- γιατί, καϋμένε πετεινέ, λαλείς ;

- ας τα, λέει ο πετεινός. Έχει μουσαφιρέους τ΄αφεντικό μου και θα με σφάξει.

- δεν έρχεσαι μαζί μας, που πάμε να γίνουμε μουζικάντες ;

Πηδάει κι ο πετεινός πάνω στο γάϊδαρο

Πήγαν – πήγαν, έφτασαν σ’ ένα δάσος κι εβραδιάστηκαν εκεί.

Λένε στη γάτα :

- ανέβα γάτα σ’ ένα ψηλό δέντρο, να κοιτάξεις, αν φαίνεται πουθενά καμιά φωτιά

Η γάτα ανέβηκε απάνω σ’ ένα δέντρο και είδε φως μέσα στο δάσος

Εκεί ήταν ένα καλύβι και μέσα στο καλύβι καθόταν μια συντροφιά από κλέφτες.

Τη στιγμή που οι κλέφτες κατέβαζαν το καζάνι με το φαϊ απ’ τη φωτιά, βάζει ο γάϊδαρος το κεφάλι του απ’ το παράθυρο, κι αρχίζει να γκαρίζει.

Γκα, γκα, γκα, ο σκύλος γάου, γάου, η γάτα νιάου, νιάου, ο πετεινός κι κι ρί κου...

Οι κλέφτες τάχασαν, θάρρεσαν πως ήσαν ξωτικές, και πήραν δρόμο.

Μπαίνει μέσα ο γάίδαρος με την παρέα του και την κάνανε, να !

Σαν έφαγαν, ο γάϊδαρος βγαίνει όξω και κυλιέται, ο σκύλος κάθησε στην πόρτα, η γάτα στο τζάκι κι ο πετεινός ανέβηκε σ’ ένα κλαρί, μπροστά στο καλύβι.

Σαν νύχτωσε κι οι μουζικάντες μας κοιμούνταν, λέει ο καπετάνιος στους κλέφτες :

- ποιος είναι παλληκάρι, να πάει να δει τι γίνεται στο καλύβι;

- Εγώ, λέει ένας

- Άντε, να πας

Πάει αυτός, μπαίνει μέσα.

Το σκυλί στην πόρτα δεν τον επείραξε.

Βλέπει αυτός τα μάτια της γάτας και λέει : - ακόμα βαστάει η φωτιά

Πάει κοντά να πιάσει φωτιά για ν’ ανάψει τη λάμπα, τον αρπάζει η γάτα απ’ τα μούτρα.

Πάει να βγεί όξω, τον αρπάζει απ’ τα ποδάρια ο σκύλος.

Βγαίνει όξω, τον αρχίζει ο γάϊδαρος στα κλωτσίδια

Ο πετεινός φωνάζει απ’ το κλαρί : - Κουκουρίκου, πιάστε τον, πιάστε τον !

Φεύγει αυτός, τρομαγμένος.

Σα γύρισε, τον ερώτησαν τι έκανε

- ας τα, λέει, πάω να ιδώ στο τζάκι, μ’ αρπάζει μια στρίγγλα απ’ τα μάτια. Πάω να βγω όξω, μ’ αρπάζει άλλη απ’ τα ποδάρια. Βγαίνω όξω, και μου δίνει μια μεγάλη στρίγγλα μ’ ένα ξύλο μιά, και μ’ έριξε κάτω, και μια άλλη φώναξε : πιάστε τον ! πιάστε τον !

Οι κλέφτες, πού να ξαναπατήσουν πιά στο καλύβι !

Ο γάϊδαρος, ο σκύλος, η γάτα, κι ο πετεινός,

τρώγανε και πίνανε

κι εμάς δε μας δίνανε.

.

.

τα υπογραμμισμένα είναι απλά

όσα λέω διαρκώς λάθος

και προσπαθώ να τα θυμάμαι σωστά...

.


Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

.
φαίνεται πως τελικά, ήρθε η άνοιξη...
όλα είναι λίγο αλλιώς...
.
προχτές, Κυριακή του Ευαγγελισμού, ξεκίνησε η επικονίαση στα πεύκα.
τα έβλεπα από μέρες να φουσκώνουν και να ετοιμάζονται, και την Κυριακή το μεσημέρι, λες και δόθηκε ένα σύνθημα, ένα μαρς, με την πρώτη ήσυχη αναπνοή του ανέμου, άρχισε η γύρη να τινάζεται και ν' απλώνεται τριγύρω, σαν κίτρινο σύννεφο.
αυτό το σύννεφο, τα χει σκεπάσει όλα.
αν ήταν στάχτη από ηφαίστειο, όλα γύρω θα είχαν χρώμα σταχτί. τώρα, όλα είναι κίτρινα.
από παιδί τη θυμάμαι αυτήν τη διαδικασία, την ιεροτελεστία της άνοιξης.
κρατάει τουλάχιστον 20 δύσκολες μέρες, κι έπειτα ησυχάζει.
.
.
.

Σάββατο 24 Μαρτίου 2012

.
παιδιά αναλφάβητα !
τι εγκληματική κοινωνία έχουμε φτιάξει !
πράγματα, των απιστεύτων απίστευτα ...
παιδιά 11 χρονών, 13 χρονών, 20 χρονών, αναλφάβητα, που το μικρότερο δεν ξέρει να πιάσει μήτε το μολύβι...
σήμερα που βρέθηκα μπρος στο πρόβλημα, κόντεψε να μου στρίψει το μυαλό...
"εσείς, θέλετε να μάθετε γράμματα ;" τα ρώτησα.
"ναι, μου λένε, γιατί όλοι οι άνθρωποι γράφουνε και διαβάζουνε"...

.
όταν έκανα το πρόγραμμα
"υποδοχή και ένταξη των ξένων μαθητών στο σχολείο"
, επί 3 χρόνια στη Γαλλία, μας φάγαν το μυαλό :
ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΑΡΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ !
νόμιμοι ή παράνομοι στην Ευρώπη οι γονείς, όλα τα παιδιά υποχρεωτικά πάνε σχολείο...
και το σχολείο είναι υποχρεωμένο να τα δεχτεί...
.
και τι σκατά απόγινε αυτή η χάρτα στην Ελλάδα ;
περιμένω να ξημερώσει η Δευτέρα, και θα κινήσω γη κι ουρανό, να δούμε τι γίνεται...
πράγματι το σχολείο δεν δέχτηκε τα παιδιά ή μήπως οι γονείς τα κρατάν έξω, ίσως γιά να δουλεύουν ;
.
στο μεταξύ, σκέφτομαι τι να κάνω και πώς να το κάνω...
α, ρε βρωμοσύστημα, θα σε πιάσω απ' το λαρύγγι και θα σε χτυπήσω κάτω σα χταπόδι...
.
.
.

.
.
.
.
.



Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

.
σε μιά συμπαθή χτεσινή βραδιά (Τετάρτης), ακούσαμε από μιά κιθάρα
λαϊκή τζαζ
μουσική, Μικρασιάτικη.
.
ακούσαμε περίκαλα ποιήματα κι έγιναν αναφορές σε βιβλία, των Κοσμά Πολίτη, Κωστή Παλαμά, Διδώς Σωτηρίου, Κ.Χ. Μοίρη, Καβάφη, δυό υπέροχα ποιήματα Τούρκων ποιητών, την μικρή, πράσινη θάλασσα του Ελύτη και του Σεφέρη το σπίτι κοντά στη θάλασσα .
.
κοινό σημείο όλων αυτών :
Ο ΠΟΘΟΣ ΚΙ Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΜΥΡΝΗ ΚΑΙ ΤΗ ΓΗ ΤΗΣ ΙΩΝΙΑΣ...
.
.
.
.
ΚΙΧΛΗ
.
Το σπίτι κοντά στη θάλασσα
.
.
"Τὰ σπίτια ποὺ εἶχα μου τὰ πῆραν. Ἔτυχε

νά᾿ ναι τὰ χρόνια δίσεχτα πόλεμοι χαλασμοὶ ξενιτεμοὶ
κάποτε ὁ κυνηγὸς βρίσκει τὰ διαβατάρικα πουλιὰ
κάποτε δὲν τὰ βρίσκει- τὸ κυνήγι
ἦταν καλὸ στὰ χρόνια μου, πῆραν πολλοὺς τὰ σκάγια-
οἱ ἄλλοι γυρίζουν ἢ τρελαίνουνται στὰ καταφύγια.
Μὴ μοῦ μιλᾶς γιὰ τ᾿ ἀηδόνι μήτε γιὰ τὸν κορυδαλλὸ
μήτε γιὰ τὴ μικρούλα σουσουράδα
ποὺ γράφει νούμερα στὸ φῶς μὲ τὴν οὐρά της-
δὲν ξέρω πολλὰ πράγματα ἀπὸ σπίτια
ξέρω πὼς ἔχουν τὴ φυλή τους, τίποτε ἄλλο.
Καινούργια στὴν ἀρχή, σὰν τὰ μωρὰ
ποὺ παίζουν στὰ περβόλια μὲ τὰ κρόσσια τοῦ ἥλιου,
κεντοῦν παράθροφυλλα χρωματιστὰ καὶ πόρτες
γυαλιστερὲς πάνω στὴ μέρα-
ὅταν τελειώσει ὁ ἀρχιτέκτονας ἀλλάζουν,
ζαρώνουν ἢ χαμογελοῦν ἢ ἀκόμη πεισματώνουν
μ᾿ ἐκείνους ποὺ ἔμειναν μ᾿ ἐκείνους ποὺ ἔφυγαν
μ᾿ ἄλλους ποὺ θὰ γυρίζανε ἂν μποροῦσαν
ἢ ποὺ χάθηκαν, τώρα ποὺ ἔγινε
ὁ κόσμος ἕνα ἀπέραντο ξενοδοχεῖο.

Δὲν ξέρω πολλὰ πράγματα ἀπὸ σπίτια,
θυμᾶμαι τὴ χαρά τους καὶ τὴ λύπη τους
καμιὰ φορά, σὰ σταματήσω-
ἀκόμη
καμιὰ φορά, κοντὰ στὴ θάλασσα, σὲ κάμαρες γυμνὲς
μ᾿ ἕνα κρεβάτι σιδερένιο χωρὶς τίποτε δικό μου
κοιτάζοντας τὴ βραδινὴν ἀράχνη συλλογιέμαι
πὼς κάποιος ἑτοιμάζεται νὰ ῾ρθεῖ, πὼς τὸν στολίζουν
μ᾿ ἄσπρα καὶ μαῦρα ροῦχα μὲ πολύχρωμα κοσμήματα
καὶ γύρω του μιλοῦν σιγὰ σεβάσμιες δέσποινες
γκρίζα μαλλιὰ καὶ σκοτεινὲς δαντέλες,
πὼς ἑτοιμάζεται νὰ ᾿ ρθει νὰ μ᾿ ἀποχαιρετήσει-

ἤ, μιὰ γυναίκα ἐλικοβλέφαρη βαθύζωνη
γυρίζοντας ἀπὸ λιμάνια μεσημβρινά,
Σμύρνη Ρόδο Συρακοῦσες Ἀλεξάντρεια,
ἀπὸ κλειστὲς πολιτεῖες σὰν τὰ ζεστὰ παράθυροφυλλα,
μὲ ἀρώματα χρυσῶν καρπῶν καὶ βότανα,
πὼς ἀνεβαίνει τὰ σκαλιὰ χωρὶς νὰ βλέπει
ἐκείνους ποὺ κοιμήθηκαν κάτω ἀπ᾿ τὴ σκάλα.

Ξέρεις τὰ σπίτια πεισματώνουν εὔκολα, σὰν τὰ γυμνώσεις

.

Γιώργος Σεφέρης

.
.
.
.
όταν στον ύπνο μου βλέπω ότι είμαι σ' ένα σπίτι,
βλέπω πάντα νάμαι στο ίδιο σπίτι.
εκείνο με τα παράθυρα διάπλατα στον ήλιο,
με τη γυριστή σιδερένια σκάλα που ανέβαινε στην ταράτσα
και γύρω το χτήμα με τα οπωρικά, τους άγριους σκίνους και τις τριανταφυλλιές...
το σπίτι που πόνεσε...
και δεν ξέρω γιατί η καρδιά μου δεν μπορεί να ξεχάσει...
.
.
Σένα τα λέγω
κι άκου τα !
Πάρε χαρτί
και γράψε τα...
.
.
.
.
.


Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

.
κλίναμε κάπως, πάντοτε, προς το μέρος του Αγαμέμνονα...
παιδιόθεν...
.
απόψε άκουσα γιά πρώτη φορά κι έναν μοναχικό μονόλογο από την Κλυταιμνήστρα.
η Κλυταιμνήστρα στον Άδη, μονολογεί με τις θύμησές της...
.............................
.
ο Αγαμέμνονας,
που σκότωσε τον πρώτο άντρα της,
ο Αγαμέμνονας,
που σκότωσε το πρώτο της νεογέννητο,
ο Αγαμέμνονας,
που έσκυψε με το μαχαίρι στο βωμό πάνω απ' την κόρη τους, την Ιφιγένεια,
ο Αγαμέμνονας,
που εκείνη 10 χρόνια τον περίμενε κι αυτός γύρισε πίσω αγκαλιά με την Κασσάνδρα (μήπως είχε και την Χρυσηίδα;)...
.
ένας ωραίος μονόλογος, που τον ταίριαξε και τον έφτιαξε η Η., παίρνοντας στοιχεία και κάποια αποσπάσματα από τα έργα :
Ορέστεια (Αγαμέμνων, Χοηφόροι, Ευμενίδες) του Αισχύλου, Ηλέκτρα και Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη, Ηλέκτρα του Σοφοκλή, Οι μύγες του Σάρτρ, Γράμμα στον Ορέστη του Καμπανέλλη, Τέταρτη Διάσταση του Ρίτσου.
.
.
το παιδί υποσχέθηκε να μου τον στείλει το μονόλογο, που μ' άρεσε πολύ...
.
.

.
.
.
.
.

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

.
foteini
η σιωπή
είναι ενός είδους ακινησία
όλωσδιόλου αναντίστοιχη
προς ένα παρόν boulversant
.
επιπροσθέτως
η σιωπή είναι τόσο επώδυνη,
ως εάν να εδήλωνε
αυτοχειρία.
.
.
.
.
.

Από τις παραδόσεις του Μοριά

Συλλογή Νικολάου Πολίτη

Δημοσιεύτηκε στην Πελοποννησιακή Πρωτοχρονιά, τόμος του 1959

.


ΤΟΥ ΠΑΠΑ Τ’ ΑΛΩΝΙ (Δαβιά Μαντινείας)


.

.

Εκεί κοντά που μπαίνουνε ΄ς την Ταβιά, στο δημόσιο δρόμο χάμου, είναι νιά τρούπα βαθειά, που πρώτα ήταν αλώνι.

Άκου να ιδής πως έγινε τούτο :

Στις δεκαφτά τ’ Αλωνάρη είναι η γιορτή της αγιά Μαρίνας.

Ένας παπάς είχε τη θημωνιά του εκεί κοντά ’ς τ’ αλώνι του κι έβανε τ’ άλογα ανήμερα να πατήσουνε.

Λέει, είν’ αλαφρή γιορτή, δεν κάνει να καθόμαστ’ άνεργοι, τα χέρια ξερά.

Το μεσημέρι πλιά, που ησύχασ’ ο κόσμος, ο τραγόπαπας αλώνιζε ακόμα, και δώσ’ του με τοις φωναίς εξεκούφαινε τον κόσμο.

Μα σαν ήρθε ντάλα μεσημέρι, που δεν ακούς άλλη μιλιά εξόν από τουν τσιντσίρωνε, ο διαβολόπαπας τα ίδια και χειρότερα.

Τότενες έβανε και τη ντουάνα κ’ εστάθηκε απάνου ολόρθος και δώσ’ του εψόφησε τάλογα.

Εκείν’ την ώρα, να σου, μάτια μου, κ’ έρχεται νιά όμορφη γυναίκα, με χρυσά μαλλιά, ασπροφόρα και χαιρετάει τον παπά.

Εκείνος τη δουλειά του !

Αλώνιζε και δεν της είπ’ μαηδ’ ένα καλώς ώρισες.

Του λέει η γυναίκα : «γιατί αλωνίζεις σήμερα, που είναι της αγιά Μαρίνας ;»

- «Μπα λέει, και τι ; θα σε βάνω γω ξεταστή, τι κάνω ; Έτσι θέλω κι αλωνίζω.»

Δεν επρόφτασε να τελειώση το λόγο, κι ακούγεται νιά βουή, Παναϊα μου !

Ελέγαμε ότι έγινε σειγμός κι επεταχτήκαμε ούλοι ς’το πόδι. Πηγαίνουμε κατά τη μεριά π’ ακούστηκε ο βρόντος, και τι γλέπουμε ; Μιά καταβόθρα, ε, άκωλη τον κατήφορο !

Η γυναίκα εκείνη ήτανε η Αγιά Μαρίνα και είπε κ’ εσκίστηκε η γης κ’ εκατάπιε και παπά κι άλογο κι αλώνι.

Άλλοι πάλι έχουν να πούνε, πως δεν ήταν η αγιά Μαρίνα, και πως ήτανε νιά νεράϊδα, που την έστειλε η Κυρά να χαντακώσει τον παπά, γιατ’ εχούγιαζε ντάλα μεσημέρι και εχάλαγε την ησυχία τουν νεράϊδωνε, που είχαν τότες τραπέζι.

.

Κ’ ετρώγανε

κι επίνανε

και καμιανού δε δίνανε.

.

.

.

.

.

ε καλά, να λέγεται ότι στην αντιγραφή, στο word σχεδόν όλες οι λέξεις, μου χτύπησαν κόκκινο...

.

όσο γιά μένα,

ωρίμασα σήμερα (!) και τόειπα πιό σωστά...

και πρέπει να βρω άλλο ένα, να το ετοιμάσω τις επόμενες μέρες.

έχω ένα - δυό στο μυαλό μου...

.

.

.

.

.


Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

.
σήμερα ήταν η σειρά μου.
διηγήθηκα στην ομάδα μιά ιστορία απ' τη λαϊκή παράδοση - απ' τη συλλογή του Νικόλαου Πολίτη.
είχα μάθει το κείμενο καλά "απ' έξω", λέξη προς λέξη.
το είχα πει "απ' έξω" δεκάδες φορές στα παιδιά.
τελικά στεναχωρήθηκα , γιατί θαρρώ δεν τα πήγα πολύ καλά. δεν ξέρω γιατί δεν το διηγήθηκα όπως ήθελα...
με ενοχλεί, που δεν είχα τον έλεγχό μου την ώρα της διήγησης...
νομίζω είμαι η μόνη καινούργια στην ομάδα ή μάλλον είναι και μιά άλλη κοπέλα, αλλά αυτή είναι ήδη, σχεδόν επαγγελματίας στη διήγηση.
χωρίς να το δείχνω, είχα λίγο τρακ μαζί τους.
δεν μ' αρέσει όμως να δικαιολογώ τον εαυτό μου.
ούτως ή άλλως έπρεπε, ο βλάκας, να το πω σωστά.

.
.
.
.
.
.
.

Grandeur et décadence

De la ville de Mahagonny

.


Όπερα των Kurt Weill – Bertolt Brecht

.

.


Rien dans votre foutue Mahagonny

Ne rendra un homme heureux.

Il ya trop de paix

Trop de bonheur

Trop de choses

Sur les quelles on peut compter

.


Un typhon !

Un ouragan se dirige vers Mahagonny

Effroyable désastre !

La ville de joie va périr !

L’ ouragan descend des montagnes

La mort surgit de l’ océan

Effroyable désastre !

Destin barbare !

Ou trouver un mur pour me cacher ?

Ou trouver une caverne pour m’ abriter ?

:

:

:

αυτό το σπουδαίο

-σχεδόν βιβλικό- έργο,

λες και να γράφτηκε

γιά τον καιρό μας ; !

.

.

.

.

.

.


Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

.
βραδυνό σημειωματάριο .
καθίσαμε βραδάκι με τη Μ. στο petite fleur.
δούλεψα σκληρά όλη μέρα, διάφορα πράγματα...
βρέχει και κάνει παλιόκρυο.
καμμιά είδησή σου, πάντα.
χρόνια πριν, έλεγα, θα μείνει ένας πόνος στις αρθρώσεις, σαν κάμει καιρό νοτιά.
δεν είχα λογαριάσει σωστά.
ετούτο εδώ, δεν έχει να κάμει με νοτιά, μήτε με βροχές, μήτε με βοριά, μήτε με καιρούς κακούς και χειμώνες.
ετούτο εδώ, μήτε με το χρόνο έχει να κάμει.
μόνο στέκει ίδιο, στον καλό και στον κακό καιρό, μέρα μεσημέρι και νύχτα . κάθε μεσημέρι, κάθε νύχτα.
κι από το χρόνο απάνου στέκει. à travers.
ετούτο εδώ, βόγγος βουβός από λαβωμένο αγρίμι, μουγκρητό σιωπηλό, σιγανό, όσο να μην τ' ακούει κανείς.
καμμιά είδησή σου, πάντα.
.
.
.
.
.

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

.
ξημερώνει η Δευτέρα.
επτά βαθμοί πάλι έξω... κρατάει πολύ αυτό το κρύο...
.
προσπαθώ να μάθω par coeur ένα πεζό κειμενάκι - ήταν στην επιλογή μου και διάλεξα ευτυχώς μικρό, ίσα ίσα μισή σελίδα...
έχω όμως να αποστηθίσω πεζό κείμενο, από τότε που παίζαμε θέατρο στο σχολείο και δεν μου είναι καθόλου εύκολο...
άρχισα και το γράφω με μολύβι στο τετράδιο σειρά σειρά, μαθαίνοντας μικρά κομματάκια κι επαναλαμβάνοντας διαρκώς...
κατόπιν, αν το ζωγραφίσω λίγο λίγο, ίσως το θυμάμαι...
θα δούμε...
.
εσύ τώρα, mikremouMozart, θα γέλαγες, αν μπορούσα να στα πω αυτά, αλλά πώς να γίνει ; έχουμε κι εμείς τα μικρά μας, ασήμαντα προβλήματα.

.

.
.
.
.
.

Σάββατο 10 Μαρτίου 2012

.
είναι εκεί έξω ένα θολό φεγγάρι, ξαπλωμένο και πλακουτσό, με μιά θολούρα γύρω του, όπου εκεί πάνω διαβάζεις καθαρά :
"
φ υ σ ά ε ι π α γ ω μ έ ν ο ς α έ ρ α ς"...
.
η εβδομάδα που πέρασε είχε και μερικές καλές δραστηριότητες...
μιά καινούργια ομάδα εργασίας, ένα καλό θέατρο, ένα καλό σινεμά, είδα παλιούς φίλους, έφτιαξα μαρμελάδα πορτοκάλι, συνάντησα την παρέα της Τετάρτης, την Παρασκευή έκανα τα μαθήματά μου, διαβάζω τον Ηρόδοτο ωσάν maniaque, σκέφτομαι...
τι κρίμα, να μην υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται με τα κοινά και που να μπορούν να εμπνεύσουν την κοινωνία...
τι κρίμα αλήθεια, να μην υπάρχουν στο προσκήνιο πολιτικοί, που να μπορούν να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη στον κόσμο...
λέω "στο προσκήνιο", γιατί φυσικά κάποιοι άνθρωποι δυνατοί και με υγιή σκέψη πάντα υπάρχουν, μα βρίσκονται εκτός συστήματος...
άνθρωποι, που να μπορούσαν να δώσουν μιάν ελπίδα στους νέους...
άνθρωποι με λόγο καθαρό και κυρίως, πράξεις καθρέφτες...

.
"άλλοτε, άκουσα σ' ένα έργο, οι άνθρωποι προσπαθούσαν να ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ! τώρα, οι άνθρωποι προσπαθούν να γίνουν κάτι..."
mikremouMozart, φοβερή αλήθεια...
.
.
.
.
.
.

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012



















.

.

.

.

.
.
.
.
.
.
.
.

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

.
με έχει εξαντλήσει το κρύωμα, εντελώς.
παρ' όλ' αυτά, πηγαίνω κανονικά στη δουλειά μου, και σήμερα Κυριακή, κι εχτές, γιά αρκετές ώρες...
την έχω καταβρεί, η δασκάλα είναι αστέρι και η ομάδα πολύ καλή... οταν γυρίζω σπίτι ανοίγω διάφορα πανέμορφα κιτάπια και ψάχνω μέσα, έχω όμως εξάντληση και κουράζομαι εύκολα, ειδικά τα απογεύματα.
πού θα πάει ; κάποια στιγμή, θα γειάνει.
.
.
.
.
.

Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

.
μιά φορά το χρόνο, δεν ξέρω πώς το καταφέρνω αυτό το πράμα...
τέτοιο κρύωμα...
ένα ολόκληρο βράδυ μαρτύρησα... είχα παραμιλητά απ' τον πυρετό.
το επόμενο πρωί σηκώθηκα , κούρδισα εμαυτόν και πήγα στη δουλειά μου.
όταν ο άνθρωπος είναι ξεροκέφαλος, πάει και τελείωσε, είναι ξεροκέφαλος διά βίου... δεν έχει σωσμό...
τρίτο βράδυ απόψε κι όσο η ώρα περνάει, πάω χειρότερα... πονάει το στήθος, η πλάτη μου, ούτε ν' ανασάνω δεν μπορώ...
.
στο μεταξύ,
άρχισα από σήμερα -μαζί με την As-, λίγο λίγο να ασχολούμαστε με κάτι άλλο, που μ' αρέσει πολύ.
.
ελπίζω, ότι ίσως αύριο, θα είμαι λιγάκι καλύτερα...


.
.
.
.
.

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

.
Τετάρτη σήμερα,
ανάμεσα στις δώδεκα με δωδεκάμιση το μεσημέρι, άρχισε να ρίχνει που και που σκόρπιες, χοντρές νιφάδες. δεν μας έκανε όμως τη χάρη...
κρατιέμαι "κατά το πλάγιασμα της βροχής" κι εγώ... βουουου ! φυσομανάει βοριάς... πάλη με τον αγριεμένο βοριά, κάθε μέρα, αδερφέ μου, κάθε νύχτα, χρόνια τώρα... πώς γίνεται και δεν μπορείς να δεις; πώς είναι αυτό άραγε, και πώς λέγεται, όταν παύουν οι άνθρωποι να βλέπουν ;
ζύμωσα δυό καρβέλια σήμερα. ο χειρωνάκτης , εγώ.
καθάρισα και κίτρα κίτρινα . η ορεινο παρμένη , εγώ.
σιωπηλά.
σιωπηλα ζυμώνουν οι ψυχές τα ψωμιά, σιωπηλά καθαρίζουν τα κίτρινα κίτρα.
τα χρόνια ταξιδεύουν σιωπηλά...
.
στο μεταξύ, τελείωσα τον Ταρτούφο κι έπιασα το Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι.
άλλα έχω διαβάσει και πάλι διαβάσει, άλλα έχω δει, κι άλλα τίποτα...
.
μπαίνει μήνας Μάρτης.
με τρομάζει η άνοιξη.
.

.
αντέγραψα εδώ κι έναν διάλογο, απ' το τελευταίο που διάβασα, του Καμπανέλλη :
.

* Η ΑΛΙΚΗ και ο ΚΩΣΤΑΣ κοντά στο κρεβάτι του ετοιμοθάνατου (?) πατέρα τους…

ΑΛΙΚΗ

Από πότε είναι έτσι ;

ΚΩΣΤΑΣ

Σε λίγο κλείνουν δέκα χρόνια

ΑΛΙΚΗ

Εννοώ για την τελευταία κρίση…

ΚΩΣΤΑΣ

Άαα…έεε από την Τρίτη, από την Τρίτη τ’ απόγευμα. Και ήταν μια χαρά ξέρεις, μια χαρά, μπορούσε να καταπιεί λίγη κρέμα, λίγο χυμό…κούναγε τα χέρια του, κάπου κάπου άνοιγε και τα μάτια του…

ΑΛΙΚΗ

Μιλούσε καθόλου…;

ΚΩΣΤΑΣ

Βέβαια… δηλαδή… δεν καταλάβαινες τι λέει, ήταν διάφοροι ήχοι, αλλά πάντως προσπαθούσε να αρθρώσει λέξεις, φράσεις…

ΑΛΙΚΗ

Κώστα, ανησυχώ…

ΚΩΣΤΑΣ

Τι να σου πω… Πάντως οι γιατροί πιστεύουν πως αν δεν έχουμε καμιά επιπλοκή θα επανέλθει και πάλι τελείως…

ΑΛΙΚΗ

Από το στόμα τους και στου Θεού τ’ αυτί…

ΚΩΣΤΑΣ

Αμήν ! Εγώ πάντως, Αλίκη, είμαι πάρα πολύ αισιόδοξος

ΑΛΙΚΗ

Πώς δηλαδή, πού βασίζεσαι …;

ΚΩΣΤΑΣ

Στο παρελθόν του, στην ιστορία του…!

ΑΛΙΚΗ

Ναι, αλλά δεν είναι πιο σοβαρό από πέρυσι;

ΚΩΣΤΑΣ

Ούτε σύγκριση ! Η περσινή κρίση ήταν πολύ πιο σοβαρή

ΑΛΙΚΗ

Μα πέρυσι είχαμε απελπιστεί ολωσδιόλου…

ΚΩΣΤΑΣ

Όχι πέρυσι, πρόπερσι. Η προπερσινή κρίση ήταν σοβαρότερη απ’ την περσινή…

ΑΛΙΚΗ

Τώρα το θυμάμαι, οι γιατροί είχαν σηκώσει τα χέρια…

ΚΩΣΤΑΣ

Τα συγχέεις, Αλίκη, αυτό ήταν προ τριετίας που μας είπαν ότι δεν μπορούν πιά να μας υποσχεθούν τίποτα…

ΑΛΙΚΗ

Μα βέβαια και είχε ζητήσει να μεταλάβει…

ΚΩΣΤΑΣ

Όχι…! Να μεταλάβει είχε ζητήσει προ πενταετίας, το θυμάμαι καλά, γιατί ένα χρόνο πριν που είχε τη σοβαρότερη κρίση, προ εξαετίας δηλαδή, ήταν ανήμερα των γενεθλίων του, ήταν ακριβώς ενενήντα τριών ετών…!

ΑΛΙΚΗ

Τότε που τον είχαμε ξεγράψει οριστικά, έχεις δίκιο…

ΚΩΣΤΑΣ

Λάθος κάνεις, προ επταετίας τον είχαμε ξεγράψει, όταν οι σφυγμοί του είχαν πέσει στους τριάντα…

ΑΛΙΚΗ

Είναι δηλαδή η εβδόμη κρίση;

ΚΩΣΤΑΣ

Η ενάτη, είχαν προηγηθεί άλλες δύο – εσύ τότε ήσουνα στην Αμερική ή στη Σουηδία;

ΑΛΙΚΗ

Στην Ελβετία…

ΚΩΣΤΑΣ

Έ, λοιπόν, τότε τον νομίζαμε πιά νεκρό… κι όμως έγινε μια νεκρανάσταση στην κυριολεξία!

ΑΛΙΚΗ

Δηλαδή, Κώστα, όσο περνά ο καιρός πάει όλο και καλύτερα;

ΚΩΣΤΑΣ (Αφού την κοιτάξει κατάματα)

Από μιάν άποψη… Δηλαδή αν λάβει κανείς υπόψη του ότι μετά από κάθε ετήσια κρίση επανέρχεται υγιέστερος από πριν, τότε, βέβαια, πηγαίνει όλο και καλύτερα…!