Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

.
.foteini
.
μικρή, νυχτερινή προσευχή
.


Θορύβους γιομάτη η νύχτα

στο ταβάνι ένα μολυντήρι
σούρνεται αργά
κροταλίζοντας σιγανά την ουρά του

θροϊζουν τα φύλλα της ελιάς

μιά χρυσόμυγα
ζουζουνίζει
πεσμένη ανάσκελα στα κόκκινα πλακάκια

το κοχύλι μπουρού
βουίζει τον χτύπο των χελιδονόψαρων
στον αφρό

νερά ακούγονται εδώ
στα πόδια του βουνού
στις αλεπότρυπες σιμά και στις φωλιές των λαγών

φτεροκοπάει ο έρως των περιστεριών μες στα φυλλώματα
της καρακάξας ο έρως
του κοκκινολαίμη
των σπουργιτιών

κάθε πλάσμα του θεού
έχει έναν ήχο
τις νύχτες

ένα θρόϊσμα

μια συντροφιά

ένα άλλο πλάσμα



κι ο άνθρωπος, Κύριε ;
ο άνθρωπος, Κύριε ;
Κύριε ;
.
.
.
.
.

Κυριακή 30 Μαΐου 2010


.
η έκθεση βιβλίου

απόψε

στο Ζάππειο

.
.

με διάφορα παράπλευρα happenings ...



















για να λέω την αλήθεια,
από το Tai Chi Chuan
εμένα μου άρεσαν καλύτερα
τα παρακάτω παράπλευρα :
.
.
















και η Νένα Βενετσάνου
.

και
η νύχτα στο Ζάππειο...
.




και
να χαζεύω όμορφες γωνιές
στα Αναφιώτικα
.


















.
ο Βυζαντινός Ναός
.
κι ο Αρχαίος
.
πάνω στον Βράχο
.

.
κι ένα φεγγαράκι λησμονημένο
πάνω από την Πύλη
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

Σάββατο 29 Μαΐου 2010

.
χίλια πεντακόσια άτομα, ντόπιοι και αποστολές από χώρες διάφορες...
σύμφωνα με τη θέλησή του, όχι θρησκευτική σε ναό, μα πολιτική εξόδιος ακολουθία. με ισχυρό πρωτόκολλο.
το πρωτόκολλο παρεβιάσθη μόνο για την Ελλάδα ! διαβάσθηκε μόνο το Ελληνικό μήνυμα !
υπήρχε video wall, με τη φωτογραφία του μπροστά στην Ακρόπολη.
τι να πω ; ...
μόνο Yech/da , φίλε, όπου κι αν είσαι...
.
.
.
.
.
:
au clair de la lune
mon ami Mozart
.
.





.
βγήκε ένα ωραίο φεγγάρι απόψε !
η ώρα δέκα και μισή που ήρθαν τα παιδιά να με πάρουν, εκείνο ξεπρόβαλλε σιγά σιγά, σταθερά, παρηγορητικά, φωτεινά, απ' τον Υμηττό.
δούλεψα ως τις τρείς σήμερα ή μάλλον χτες, Παρασκευή, γύρισα σπίτι, κοιμήθηκα για μεσημέρι, μετά πήγα στο Mall, πήρα με την επιδότηση καινούργιο τηλέφωνο, με σαφώς καλύτερη φωτογραφική μηχανή - στα χαρτιά τουλάχιστον, ως να τη δοκιμάσουμε...-, αγόρασα εκεί απ' έξω ένα κόσμημα για το λαιμό από μιά πλανόδια που λέει τα φτιάχνει μόνη της, 10 ευρώ, γύρισα και περπάτησα στο σκοτάδι, ως ότου ήρθαν ο Σωτήρης με την Ιωάννα και με περιμάζεψαν.
έξω, δεν ήπια σκληρό ποτό, κόκα κόλα μονάχα, βρήκα πολλούς γνωστούς, είπαμε με όλους από μιά κουβέντα.
κάνω διάφορα και σκέφτομαι σήμερα...
πήρα την Ά. πολλά τηλέφωνα. μιά μέρα ολόκληρη έκανε για να φτάσει στη Βρετάννη, η αυριανή μέρα θα είναι δύσκολη, να την πάρω πρωί πρωί, να της πω να πιεί μιάν ασπιρίνη ή μισό λεξοτανίλ. κάτι να την κρατήσει απ΄την κούραση και τη θλίψη.
η ισχυρότερη απόδειξη του τι σημαίνει "έχω δεσμό" εξ αποστάσεως ή δίχως να κοιμάμαι με κάποιον, ήσαν για χρόνια αυτοί οι δυό.
αυτός έφυγε. δεν ξέρω τώρα τι να της πω ή τι να κάνω γι αυτήν... την παίρνω τηλέφωνα μονάχα. θα την παίρνω ως μεθαύριο που θα γυρίσει. μετά βλέπουμε...
.
.
σκέφτομαι διάφορα...
.
συνέβη και κάτι άλλο, που με αναστάτωσε σήμερα..
το ξαναείπα, τότε που πήγαμε στη συναυλία στην Ρωμαϊκή αγορά, θυμάσαι, πάνε δυό ή ίσως τρία χρόνια τώρα... το ένιωσα συχνά... Ο ΚΑΙΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΥΚΛΩΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΡΧΩΝ !
τα ξαναείπα αυτά... από τα 11 ως τα 17 μου περίπου, ήθελα να πάω να δουλέψω στην Αφρική, με τον Ραούλ Φολλερώ.
ήρθε αλλιώς η ζωή, και φυσικά δεν μετανοιώνω για τίποτα, απ' όσα πέρασαν...
ο καιρός όμως, φαίνεται, είναι κυκλωτικός και άρχων !
και σήμερα, πολλά χρόνια μετά, κι ενώ ετοιμάζομαι να τραβηχτώ σε λίγους μήνες απ' τις επαγγελματκές υποχρεώσεις, ανοίγει μιά καινούργια προοπτική, εθελοντική φυσικά πάντα, σε σχέση με τα παιδιά της Αφρικής.
.
άσε, θα δούμε, να είσαι ήρεμη, σταθερή, κι ο καιρός θα δείξει, πού θα μας πάει...
.
"je m' enferme et j' avale ma solitude toute entière.
le va et vient entre mes syndromes de l'huitre et de la source de vie"
.
mikremoumozart, καληνύχτα.
.
.
.
.
.


Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

,


http://www.letelegramme.com/local/cotes-d-armor/saint-brieuc/ville/ancien-elu-1989-2001-michel-boulaire-n-est-plus-26-05-2010-930669.php










mikremoumozart,
ανάθεμά την την καριόλα τη ζωή.

ο Michel έφυγε.

μου φαίνεται απίστευτο, πώς μπορεί ξάφνου να χάνεται μιά τέτοια ζωντάνια !
μιά αληθινή ανθρώπινη noblesse.
μιά gentillesse.
μιά συντροφικότητα, απ' εκείνες που ενώνουν τις ομάδες, τις παρέες, τις κοινότητες, τους λαούς τελικά...

τι θλίψη, τι κρίμα στ' αλήθεια...
τι θλίψη...

παραμονές Χριστούγεννα, μας έπαιξε την vielle του, τελευταία φορά, στη Βρετάννη.
τον περασμένο μήνα, στο δίκτυο πόλεων, τον αγκαλιάσαμε τελευταία φορά, στην μεγάλη αίθουσα του συνεδρίου.
ποιός να ξέρει ;
τι να ξέρεις ;
πώς να ξέρεις ;

πώς να κρατήσεις ζωντανούς τους ανθρώπους ;
δεν πηγαίνει το μυαλό σου...
γατζωμένοι γερά στη ζωή είμαστε...
είναι παρά φύσιν να μελετάμε το τέλος...

είναι παρά φύσιν ;
στ' αλήθεια, δεν ξέρω...

έχω σκεφτεί καμιά φορά, αν, αν κάποτε τύχει να φύγεις εσύ πρώτα - κοίτα αδερφέ μου, τι πήγα και σκέφτηκα ! το έχω σκεφτεί όμως ...-
αν κάποτε τύχει να φύγεις εσύ πρώτα, θα ρθω κοντά σου να κατασκηνώσω.
εκεί.
φυσικά το εννοώ.
εκεί δεν θα χει μοναξιά. φύλακας θα μαι εγώ.
κι αν τύχει και κάποτε φύγω πρώτα εγώ, φυσικά δεν ζητάω τίποτα. μονάχα να μην πετάξεις τα γαλάζια γράμματα. εκείνα που άλλοτε θυμωμένα είπες "δεν θα πάω να τα πάρω"...
τα ξανασκέφτηκα σήμερα, που ο Michel έφυγε...
και βρέχει ο ουρανός για τα καλά...





foteini
.
Σκοτεινή πέτρα .
Οξείες δαντέλες χαλύβδινες διαπερνούν κάθετα την ομίχλη κι υψώνονται .
Πηλός αναθρώσκων στις στέγες
Υγρότοποι μαύροι
Μαύρα κοκόρια από σίδηρο στρέφουν και δείχνουν τον Λεβάντε .
Τα ήσυχα μάτια της αγελάδας που μηρυκάζει .
Συνεσταλμένα κόντρα μπάσα και γκάϊντες παίζουν τις νύχτες .
Παντού μηλιές φυλοβόλλες και γυμνά κλαδιά στον γκρίζο αέρα
Brouillard
Ardoise partout
.
.
.
.
.

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

.
la boisson nationale !
.
.

.
.
.
.
.
.
.

le diamant
.

Paul Grimault / Jacques Prévert
.

.

.
.
.
.
.
.
.
.
.

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

.. .
"Βλέπεις
εκείνο
που απ’ την αρχή
εννοούσα
με στοιχεία καθαρά"
.
Οδυσσέα Ελύτη
.
Δυτικά της λ(ύ)π(η)ς
.
.
.
.
Εκείνο το καλοκαίρι ήτανε δύσκολο. Πάνε χρόνια...
Το πιο δύσκολο καλοκαίρι στην παιδική, τη νεανική και την ώριμη ζωή της.

Πολλά μέτωπα ανοιχτά...
Εσύ, εσύ τότε, τώρα, πάντοτε, πρώτα και πάνω απ’ όλα, εσύ στην άκρη του σύρματος, εσύ πληγή χάσκουσα, να αιμορραγεί ασταμάτητα, άνθρωπος με μικρά , τρυφερά βογκητά απελπισίας, άνθρωπος στη θάλασσα να πνίγεται εσύ, με ουρλιαχτά να βοούν στις πέντε ηπείρους "au secours !”. Τυφλωμένος ανεμοστρόβιλος, κυκλώνας άρχοντας εσύ, τίποτα δεν λογάριασες στο διάβα σου.
Στη μέση του κυκλώνα εγώ.
Εγώ, στην άλλη άκρη του σύρματος, ζουμ ζουμ εγώ, να κουτουλάω πετώντας στο δωμάτιο, να σκουντουφλάω βαδίζοντας ασταμάτητα στο δωμάτιο, πάνω κάτω, κάτω πάνω, το σπίτι στην εξοχή έχει τέσσερα δωμάτια, εκείνο το καλοκαίρι, όλο εκείνο το καλοκαίρι μπήκα μόνο στο ένα, ζουμ ζουμ πτήσεις κλεισμένη στο ένα δωμάτιο, κλειστά τα παραθυρόφυλλα να μη μπει το φως, το φως αντανακλά στη λευκή καμιζόλα, την κάνει εκτυφλωτικά λευκή, πληγώνει κι άλλο τα πληγωμένα μάτια, αποκαλύπτει τα δεμένα πισθάγκωνα χέρια.
.
Έχω φυλάξει ένα παλιοπαντέλονο πράσινο από κείνο το καλοκαίρι, δεύτερο δέρμα μου έγινε το πράσινο Μάο με τα τσεπάκια εργασίας. Μ’ αυτό ξάπλωνα, μ’ αυτό πήγαινα κι ερχόμουν, μ’ αυτό πετούσα χτυπώντας στους τοίχους, μ’ αυτό κατέβαινα στη θάλασσα.
Τα μεσημέρια κατέβαινα στη θάλασσα, καθόμουνα δίπλα στο κύμα, ξάπλωνα στο κύμα, έφευγα μακριά, να μη μπορέσω να ξαναγυρίσω. Μα ξαναγύριζα. Μια μέρα μ’ έχασαν απ’ το οπτικό τους πεδίο. Άνθρωπος στη θάλασσα να πνίγεται εγώ, να πνίγω τη θάλασσα εγώ, με μιάν απέραντη σιωπή να μου σπάει τα πνεμόνια. Έφευγα για το Τυρρηνικό πέλαγος. Μα ξαναγύρισα.
Στη μέση της Αγίας παραφροσύνης, στου κυκλώνα τη μέση, στις πέντε ηπείρους σκόρπιοι, να μας μαζέψουν παλεύοντας οι δικοί μας οι άνθρωποι.

Ήρθαν στο ένα λιμάνι. Δεν με ρώτησαν καν. Είχα ξεχάσει έτσι κι αλλιώς τις λέξεις. Τον τρόπο που αρθρώνονται οι λέξεις. Πώς βάζεις τη μια συλλαβή πλάϊ στην άλλη και φτιάχνεται ένα νόημα. Συλλαβιστά μπορούσα. Θυμόμουν μόνο συλλαβές.
«Ήρθαμε να σε πάρουμε», είπαν μόνο.
«Εσύ», μονάχα αυτή τη λέξη θυμόμουνα. «Εσύ», τους είπα πάλι.
Αυτοί κατάλαβαν. Δεν ξαναμίλησαν, μα μ’ έχωσαν σ’ ένα άλλο καράβι και με ταξίδεψαν κοντά τους.
Έπειτα, θυμάμαι τον εαυτό μου να σου γράφει ολημερίς ονόματα ψαριών και παλιές θάλασσες, να σου ζωγραφίζει ολημερίς γαλάζιους κρίνους, ταύρους, πυθάρια λαδιού και σιτηρών.
Κι έπειτα θυμάμαι αυτούς τους δυό, κάθε νύχτα στη βεράντα, να νανουρίζουν ως το ξημέρωμα το γοερό κλάμα ενός μικρού παιδιού.

.
Χτες βράδυ, αυτή με κοίταζε ανήσυχη.
Ίσως γιατί φορούσα εκείνο το παλιοπαντέλονο, πράσινο Μάο, με τα τσεπάκια εργασίας.
.
.
.
.

.
με πίεσε ο Κωστάκης μου κι η Μαρία.
έτσι, πήγα.
βρεθήκαμε από καιρό, οι παλιοί κι αγαπημένοι.
δοκιμασμένοι επί χρόνια, κατ' επανάληψη.
- μένω πίσω εγώ, να προχωρήσεις εσύ
- προχώρα εσύ κι εμείς ομάδα στήριξης
- βάλε εσύ μιά φωνή, κι εγώ έφτασα
- ένας για όλους μα κι όλοι για τον ένα
αντισυμβατικά...
περισσεύει η αγάπη
η εντιμότητα
το φιλότιμο
το κουράγιο
κι η εμπιστοσύνη
κι είναι αυτό σπουδαίο, μες στη μαυρίλα, να ξέρεις ότι υπάρχουν αυτοί, έστω και μακριά πιά...
καληνύχτα, mikremoumozart
.
.
.
.

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

.

.
στο γυμνάσιο πήγα έντεκα χρονών κι όχι δώδεκα.
δεν ξέρω τι σκέφτονταν εκείνα τα χρόνια οι γονείς,
οι δικοί μου γονείς πάντως, για κάποιον άγνωστο λόγο, σκέφτηκαν πως στο σχολείο έπρεπε να κερδίσω μιά χρονιά !
δήλωσαν λοιπόν στο ληξιαρχείο ημερομηνία γέννησής μου άλλη αντί άλλης, κι έτσι πήγα σχολείο μιά χρονιά νωρίτερα...
φυσικά, δεν ξέρω σε τι ωφέλησε ένα πεντάχρονο νήπιο, να μπει στα βάσανα κατά ένα χρόνο νωρίτερα, αλλά αυτό είναι μιά άλλη συζήτηση...
.
στο σχολείο μου - το γυμνάσιο - που ήταν στο κέντρο της Αθήνας, κάθε πρωί κατέβαινα με το λεωφορείο, που έκανε τέρμα στην οδό Ασκληπιού.
στην πρώτη γυμνασίου, όλη τη χρονιά με κατέβαζε το πρωί ο πατέρας μου και το μεσημέρι γύρω στις τέσσερις η ώρα πάλι μαζί επιστρέφαμε .
.
έντεκα χρονών λοιπόν, στην οδό Ασκληπιού, γνώρισα τον Δημήτρη Ψαθά.
μου τον έδειξε ο πατέρας μου, "αυτός είναι ένας καλός δημοσιογράφος, μου είπε, τον λένε Δημήτρη Ψαθά".
τον Δημήτρη Ψαθά συναντούσα σχεδόν καθημερινά, στο ίδιο δρομολόγιο, ανεβαίνοντας με τα πόδια την οδό Ασκληπιού, για πολλά χρόνια κατόπιν, μιας κι ό, τι έκανα ήταν γύρω από εκείνη τη γειτονιά...
διάβαζα τα άρθρα του. διάβασα από τότε τα βιβλία του.
ποτέ δεν τον ξέχασα, φυσικά...
.
τις προάλλες, βρέθηκα σε μιά θεατρική σκηνή παιγμένη από παιδιά.
παιγμένη εκπληκτικά ωραία !
... η κυρία με τα πολλά τσαντάκια...
αν δεν κάνω λάθος, είναι απ' το βιβλίο του Δημήτρη Ψαθά "η Θέμις έχει κέφια"
.
να λοιπόν, η σκηνή, ολόκληρη :

.
.
.

.
Σπίθες πετούν τα μάτια της. Και καθώς στρέφει και κοιτά τον «κύριο», αναταράζεται ολόκληρη. Κρατά μια τσάντα που την κουνά με τρόπο τόσο απειλητικό, ώστε νομίζεις πως θα του την φέρει στο κεφάλι.
- Τι συνέβη;
Πεισματώνει:
- Ούτε και γνωρίζω!
- Σου 'δωσε ο κύριος χαστούκι;
Φρενιάζει.
- Εντελώς ξαφνικά
- Γιατί;
Τρέμει ολόκληρη:
- Ούτε και γνωρίζω.
- Είχατε προηγούμενα;
Παίρνει φόρα:
- Προηγούμενα; Εγώ μ' αυτόν; Αστείο πράγμα. Ούτε τον ξέρω, ούτε με ξέρει. Ούτε του μίλησα, ούτε μου μίλησε. Ούτε τον κοίταξα, ούτε με κοίταξε. Αντιλαμβάνεσθε πως συνέβησαν τα πράγματα. Επήγαινα στην κουνιάδα μου στου Βεΐκου, κ. Πρόεδρε. Εγώ κατοικώ Κολιάτσου. Καθόμουν, λοιπόν, στο τραμ, κι απέναντι μου φάτσα με φάτσα καθόταν αυτός ο παλαβός. Τρίζει τα δόντια του «αυτός»:
- Εγώ παλαβός! Με λέει παλαβό!
- Σιωπή εσύ.
- Βρίζει, κ. Δικαστά, ακούτε;
- Είπα σιωπή!
Τρέμει ολόκληρος:
- Με συγχωρείτε. Είμαι λιγάκι νευρικός.
Γυρίζει ο πταισματοδίκης στην κυρία:
- Ορίστε λέγε εσύ.
Φυσά και ξεφυσά:
- Λοιπόν ήλθε ο εισπράκτωρ, μου ζήτησε το εισιτήριο μου, έβγαλα τα λεπτά, του τα έδωκα. Έκοψε απ' το μπλόκ το εισιτήριο, μου το έδωκε. Αντιλαμβάνεσθε, κ. Πρόεδρε. Ύστερα ήλθε ο επιθεωρητής, μου ζήτησε το εισιτήριο μου, του το έδωκα. Το κοίταξε, το έκοψε λιγουλάκι, μου το έδωκε.
- Λοιπόν;
- Ο κύριος με αγριοκοίταξε
- Γιατί;
- Ούτε και γνωρίζω
Λυσσά ο «κύριος»:
- Να σας πω εγώ, κ. Πταισματοδίκα.
- Εσύ να πάψεις!
- Λέει, δε γνωρίζει γιατί την αγριοκοίταζα. Και μ' εκνευρίζει.
- Πάψε, σου είπα!
- Με συγχωρείτε, κ. Δικαστά. Είμαι λιγάκι νευρικός...
Ανάβει και κορώνει, ο πταισματοδίκης:
- Αν είσαι λιγάκι νευρικός, σε στέλνω μέσα και σου περνούν τα νεύρα σου. Σου το λέω για τελευταία φορά, να μην παρεμβαίνεις. Ακούς;
- Μάλιστα, κ. Πρόεδρε.
- Θέλεις να πας μέσα;
- Όχι, κ. Πρόεδρε
.
Αγαθός φαίνεται. Στρογγυλοπρόσωπος. Και υποφέρει. Στέκεται εκεί, λίγο παραπέρα, δαγκώνει τα χείλη, τρώει τα μουστάκια, βγάζει μαντίλι, σκουπίζει τον ιδρώτα, στρίβει το μαντίλι, το ανοίγει, το τραβά, το ξαναστρίβει. Μάλλον κοντός. Μεσόκοπος. «Λιγάκι» νευρικός. Παίζουν τα μάτια του, παίζουν τα χέρια του, παίζουν οι ώμοι του, παίζουν τα πόδια του. Μόλις σηκώνει την κουδούνα ο πταισματοδίκης, μαζεύεται. Ύστερα γυρίζει, βλέπει την κυρία, καρφώνει τα μάτια στο τσαντάκι της και φρίτει. Κάτι συμβαίνει εκεί! Εκεί, στο τσαντάκι, προφανώς, είναι η αιτία του κακού.
- Εξακολούθει, εσύ
Αναστενάζει η κυρία:
- Και ξαφνικά που λέτε, χωρίς κανένα λόγο, χωρίς καμιά, καμιά, καμιά αιτία, μου αστράφτει ο κύριος ένα χαστούκι. Αντιλαμβάνεσθε! Χαστούκι εμένα, που ο ίδιος ο σύζυγος μου, κ. Πρόεδρε, δεν τόλμησε ποτέ να μου απλώσει χέρι. Χέρι; Τι λέω! Μια φορά που τόλμησε να μου πει μισή κουβέντα, έτρεξα στους δικηγόρους να ζητήσω διαζύγιο. Κι ο Γιάννης έπεσε στα πόδια μου. «Φανίτσα και Φανίτσα!» Αντιλαμβάνεσθε. Χαστούκι εμένα! Που μ' έχει ο σύζυγος μου μη στάξει και μη βρέξει. Ρωτείστε, παρακαλώ, πλατεία Κολιάτσου, Φανή Γελαδινού, του μηχανικού. Απαιτώ να κρεμαστεί εις την Πλατείαν του Συντάγματος! Ούτε πολύ ούτε ολίγον!
- Καλά, καλά.
- Να μάθει τρόπους!
- Πήγαινε!
- Χαστούκι στη Φανή Γελαδινού!
- Στάσου παραπέρα.
- Παρακαλώ, μες στην Πλατεία του Συντάγματος!
Χάνει την υπομονή του ο πταισματοδίκης και χτυπά με μανία την ανάποδη του μολυβιού στην έδρα του. Σωπαίνει, επιτέλους, η κυρία και καλείται ο κύριος, που δαγκώνει τα μουστάκια και στρίβει το μαντίλι, για να κρατήσει την ψυχραιμία και τα νεύρα του.
- Έδωσες, πράγματι, χαστούκι;
- Μάλιστα, κ. Πρόεδρε.
- Την ξέρεις;
- Όχι κ. Πρόεδρε.
- Ώστε ομολογείς;
- Μάλιστα, κ. Πρόεδρε.
- Την έχεις δει άλλη φορά;
- Όχι, κ. Πρόεδρε.
- Τότε λοιπόν;
- Είμαι λιγάκι νευρικός!...
- Ωραία δικαιολογία! Σπουδαία δικαιολογία! Επειδή είναι νευρικός ο κύριος, χαστουκίζει τους ανθρώπους μες στο τραμ! Και μάλιστα κυρίες! Ομολογώ πως είμαι κατάπληκτος!
- Κι εγώ, κ. Πρόεδρε.
- Σιωπή!
- Είμαι συντετριμμένος, κ. Πρόεδρε. Το ομολογώ. Ήταν μια στιγμή παραφοράς. Να σας εξηγήσω, κ. Πρόεδρε. Επιτρέπετε να σας εξηγήσω;
- Λέγε.
Αναπνέει βαθιά:
- Ήμαστε μες στο τραμ. Εδώ εγώ, αυτή εκεί. Καθόταν απέναντι μου, καθόμουν απέναντί της. Ακούστε τώρα! Έρχεται ο εισπράκτωρ, της ζητά το εισιτήριο. Ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσαντάκι, τα λεφτά, κλείνει το μικρό τσαντάκι, ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βάζει μέσα το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, δίνει τα λεφτά της στον εισπράκτορα.
- Λοιπόν;
- Της δίνει ο εισπράκτωρ το εισιτήριο. Ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσάντακι, βάζει μέσα το εισιτήριο, κλείνει το μικρό τσαντάκι, ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βάζει μέσα το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα.
- Λοιπόν, λοιπόν;
Αναπνέει βαθιά:
- Της δίνει ο εισπράκτορας τα ρέστα. Τα παίρνει. Ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσάντακι, βάζει μέσα τα ρέστα, κλείνει το μικρό τσαντάκι, ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βάζει μέσα το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα.
Στριφογυρίζει στην καρέκλα του ο πρόεδρος.
- Ουφ!
- Είσθε νευρικός, κ. Πρόεδρε;
- Προχώρει.
- Όχι παρακαλώ, είσθε;
- Χωρίς ερωτήσεις.
- Θερμώς παρακαλώ, κ. Πρόεδρε...
- Όχι! Κι αν ήμουν, δε θα έφθανα ποτέ στο σημείο να χαστουκίσω μια κυρία μες στο τραμ.
Λέει με συντριβή:
- Τότε καταδικάστε με κ. Πρόεδρε. Δε θα με καταλάβετε ποτέ.
- Αυτό είναι δική μου δουλειά. Λέγε τελείωσες;
Σκουπίζει τον ιδρώτα, στραγγίζει το μαντίλι. Παίζουν τα μάτια του, παίζουν τα χέρια του, αναστενάζει:
- Όχι, δεν ετελείωσα. Ησύχασα που λέτε για μια στιγμή και έλεγα ότι τελείωσε αυτό το βάσανο. Μαύρη ησυχία. Έξαφνα η κυρία ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσάντακι, βγάζει ένα καθρεφτάκι, κλείνει το μικρό τσαντάκι, ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βάζει μέσα το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα. Κοιτάζεται λίγο στο καθρεφτάκι. Κι ύστερα ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσάντακι, βάζει μέσα το καθρεφτάκι, κλείνει το μικρό τσαντάκι, ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βάζει μέσα το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα.
.
Θολώνει το μάτι του πταισματοδίκου. Ιδρώτας τρέχει απ' το μέτωπο του. Αρπάζει την κουδούνα, την αφήνει, στροφογυρίζει, βουτάει τα χαρτιά, θα σκάσει:
- Ούφ!
- Να σταματήσω, κ. Πρόεδρε;
- Φτάσε στο χαστούκι.
- Είναι παρακάτω.
- Λέγε. Μ' έσκασες!
- Έτσι μ' έσκασε κι εμένα.
- Τελείωνε.
Παίρνει βαθιάν ανάσα:
- Ησύχασε πάλι για δυο δευτερόλεπτα. Ησυχάζω κι εγώ. Αλλά πάλι, μαύρη ησυχία. Έρχεται ο επιθεωρητής, της ζητά το εισιτήριο, ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσάντακι, δίνει το εισιτήριο, κλείνει το μικρό τσαντάκι, ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βάζει μέσα το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα. Της επιστρέφει ο επιθεωρητής το εισιτήριο. Ανοίγει τη μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσαντάκι...
- Αναπηδά ο πρόεδρος:
- Φτάνει!
- Βάζει μέσα το εισιτήριο...
- Σώνει!
- Κλείνει το μικρό τσαντάκι...
- Αρκετά!
- Ανοίγει την μεγάλη τσάντα...
Γουρλώνει τα μάτια του:
- Πάψε, σου είπα!
- Βάζει μέσα το μικρό τσαντάκι...
Έξαλλος τινάζεται επάνω:
- Αθώος! Αθώος! Καλά της έκανες !
.
.
.

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010



ΟΥΪΛΛΙΑΜ ΣΑΡΟΓΙΑΝ
.
.
ΕΪ, ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΑΠΕΞΩ (Hello out there)
.
Μονόπρακτο
.
Μετάφραση: Μήτσου Λυγίζου
.
.
Ο ΝΕΟΣ: Έϊ, εσείς οι απέξω (Παύση).
Έϊ, εσείς οι απέξω (Παύση μεγάλη). Μ'ακούτε? Σας φωνάζω.
(Μακριά παύση). Κανείς δεν μ'ακούει.
(Παύση. Δραματικά αλλά και πιο κωμικά): Έϊ, εσείς οι απέξω, εσείς οι απέξω.
ΦΩΝΗ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ: (Ακούγεται η φωνή κοριτσιού, πολύ γλυκειά κι απαλή) : Ναι!
Ο ΝΕΟΣ: Εσείς εκεί πέρα.
ΦΩΝΗ: Τι είναι?
Ο ΝΕΟΣ: Εσύ είσαι, Καίτη?
ΦΩΝΗ: Όχι. Εγώ είμαι η Αίμιλυ.
Ο ΝΕΟΣ: Ποια? (Γρήγορα) : Έϊ, εσείς εκεί.
ΦΩΝΗ: Η Αίμιλυ, λέω.
Ο ΝΕΟΣ: Ποια Αίμιλυ? Δεν ξέρω καμιά μ'αυτό το όνομα.
Είσαι η κοπέλα που γνώρισα στου Σαμ, πριν από τρία χρόνια, πέρα στο Σάλινας?
ΦΩΝΗ: Όχι. Εγώ είμαι η κοπέλα που σας μαγειρεύει.
Είμαι η μαγείρισσα εδώ και ποτέ δεν πήγα στο Σάλινας. Ούτε και ξέρω πού πέφτει αυτό το μέρος.
Ο ΝΕΟΣ (φωνάζει): Έϊ, εσείς. Ώστε εσύ μαγειρεύεις εδώ?
ΦΩΝΗ: Ναι.
Ο ΝΕΟΣ: Τότε, γιατί δεν μαθαίνεις να μαγειρεύεις? Δεν φτιάνεις τίποτα που να ναι της προκοπής.
ΦΩΝΗ: Μαγειρεύω ό,τι μου λένε. (Παύση). Αισθάνεσαι μοναξιά?
Ο ΝΕΟΣ: Ολομόναχος, σαν το τσακάλι στην ερημιά. Μ΄ακούς που φωνάζω? Έϊ, εσείς οι απέξω.
ΦΩΝΗ: Και σε ποιόν φωνάζεις να σ'ακούσει?
Ο ΝΕΟΣ: Σε κανέναν. Κανέναν δεν ξέρω
.
.
.
.

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

.
καληνύχτα, μικρέμουμόζαρτ.
ας κάνουμε μιά δοκιμή ύπνου, γιατί πρωί πρωί έχει δουλειά...
.
.
.
.

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

.

.
.
.
.
.
Déjeuner du matin
.
(Jacques Prévert )
.
.
Il a mis le café
Dans la tasse
Il a mis le lait
Dans la tasse de café
Il a mis le sucre
Dans le café au lait
Avec la petite cuiller
Il a tourné
Il a bu le café au lait
Et il a reposé la tasse
Sans me parler
Il a allumé
Une cigarette
Il a fait des ronds
Avec la fumée
Il a mis les cendres
Dans le cendrier
Sans me parler
Sans me regarder
Il s’est levé
Il a mis
Son chapeau sur sa tête
Il a mis
Son manteau de pluie
Parce qu’il pleuvait
Et il est parti
Sous la pluie
Sans une parole
Sans me regarder
Et moi j’ai pris
Ma tête dans ma main
Et j’ai pleuré
.
.
.
.

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

.
να φύγουμε, mikremoumozart.
να φύγουμε, χωρίς πισωγυρίσματα. εσύ κι εγώ, να φύγουμε.
απόφαση.

ας φοβόμαστε μακριά
ας τρέμουμε μακριά
ας λυγίζει το σώμα, το μυαλό κι η ψυχή.
να φύγουμε πρέπει.

μ' ακούς, mikremoumozart ?

μακριά απ' ότι πληγώνει, κι απ' ότι ξεδιάντροπα παίζει με τις ανθρώπινες ζωές...

εμείς, καλέ μου, θα φτιάξουμε ένα μπογαλάκι, εκείνο το καφέ όμορφο σακκίδιο με την κρεμαστή μαϊμουδίτσα πάνω,
θα βάλουμε μέσα μονάχα ό, τι μας αρέσει,
εκείνο το βιβλιαράκι για τη γλώσσα, του Ελισσαίου Γιαννίδη, την Πελοποννησιακή πρωτοχρονιά του Μίμη, τον Κάλβο, τη Ραχήλ, τον Σεφέρη, τη Δημουλά, τον Ελύτη, τον Ρίτσο, τον Πρεβέρ, τη Γραφή, την Ασκητική, τη Δωδώνη, τον Ρίλκε, τον Λόρκα, την Οδύσσεια,
τους δίσκους βινύλιο,
θα πάρουμε το σκυλί,
τα μολύβια μας,
τετράδια,
κοσμήματα και φουλάρια,
τσάντες λογιώ - λογιώ,
εσώρουχα, μπλουζάκια, πέδιλα, παντελόνια,
χρώματα διάφορα,
ετοιμάσου mozart, φεύγουμε.

να μη σε νοιάζει, θα σε φροντίσω εγώ.
θα πάμε να μένουμε κοντά στη θάλασσα.
θα ξυπνάμε πρωί πρωί, θα φτιάχνουμε καφέ στον μικρό κήπο,
θα μάθουμε να ζωγραφίζουμε, θα φροντίζουμε τις τριανταφυλλιές,
θα μυριζόμαστε την αύρα της θάλασσας,
θα βγαίνουμε στην πεζούλα, πριν ξυπνήσουν οι άνθρωποι,
θα χαζεύουμε το κύμα,
θα κόβουμε βόλτες,
ναι,
βόλτα πάνω στη βόλτα !
τι σε κόφτει εσένα ;

κι εμένα δική μου είναι η ζωή
κι εγώ ό, τι θέλω την κάνω.
.
.
.
.




Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

.
ο υπέροχος
.
Gene Wilder !
.


.
.
.
.
.
.
.

Τότε ήταν που παρουσιάστηκε η αλεπού:
.
- Καλημέρα, είπε η αλεπού.
- Καλημέρα, απάντησε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας, που γύρισε προς το μέρος απ' όπου ακουγόταν η φωνή, μα δεν είδε τίποτε.
- Εδώ είμαι, είπε η φωνή, κάτω από τη μηλιά...
- Ποια είσαι συ; είπε ο μικρός πρίγκιπας. Είσαι πολύ όμορφη...
- Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού.
- Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος...
- Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού, δεν είμαι εξημερωμένη.
- Α! συγνώμη, έκανε ο μικρός πρίγκιπας. Μα, αφού σκέφτηκε λίγο, πρόσθεσε:
- Τι πάει να πει «εξημερωμένη»;
- Δεν θα είσαι από 'δω, είπε η αλεπού, τι ψάχνεις να βρεις;
- Ψάχνω να βρω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι σημαίνει εξημερωμένη;
- Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούν. Αυτό είναι πολύ ενοχλητικό. Ακόμη ανατρέφουν κότες. Είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Μήπως ψάχνεις για κότες;
- Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας, ψάχνω για φίλους. Τι σημαίνει «εξημερώνω»;
- Είναι κάτι ξεχασμένο για τα καλά, τώρα πια, είπε η αλεπού. Αυτό σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς».
- Δημιουργώ δεσμούς;
- Ναι, βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα εσύ δεν είσαι ακόμη παρά ένα αγοράκι όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα μικρά αγόρια. Και δεν έχω την ανάγκη σου. Κι εσύ το ίδιο δεν έχεις την ανάγκη μου. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Μα, αν εσύ με εξημερώσεις, θα 'χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα 'μαι για σένα μοναδική στον κόσμο...
- Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Υπάρχει ένα λουλούδι... νομίζω πως μ' έχει εξημερώσει...
- Καθόλου απίθανο, είπε η αλεπού. Πάνω στη Γη βλέπει κανείς κάθε λογής πράματα...
- Ω! Αυτό δεν έγινε στη Γη, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Η αλεπού φάνηκε να ενδιαφέρεται πολύ.
- Σ' ένα άλλο πλανήτη;
-Ναι.
- Υπάρχουν κυνηγοί σε κείνο εκεί τον πλανήτη;
- Όχι.
- Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον! Και κότες;
- Όχι.
- Τίποτε δεν είναι τέλειο, αναστέναξε η αλεπού. Όμως, η αλεπού ξαναγύρισε στην ιδέα της:
- Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους κι όλοι άνθρωποι μοιάζουν το ίδιο. Λοιπόν, κι εγώ κάπως βαριέμαι. Όμως, αν με εξημερώσεις, η ζωή μου θα μοιάζει σαν να την πλημμύρισε ο ήλιος. Θα γνωρίσω ένα θόρυβο από βήματα διαφορετικά απ' όλα τ' άλλα. Τα άλλα βήματα με κάνουν να καταχωνιάζομαι μέσα στη γη. Το δικό σου θα με φωνάζει να βγω έξω από την τρύπα μου, σαν να 'ναι μια μουσική. Κι ύστερα, κοίταξε! Βλέπεις εκεί κάτω τα σταροχώραφα; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Για μένα, το σιτάρι δεν χρησιμεύει σε τίποτε. Κι αυτό είναι θλιβερό! Μα εσύ έχεις χρυσαφένια μαλλιά. Θα 'ναι υπέροχα όταν θα μ' έχεις εξημερώσει! Το στάρι που είναι χρυσαφένιο, εσένα θα μου θυμίζει. Και θ' αγαπώ το θόρυβο του ανέμου καθώς θα περνάει ανάμεσα από τα στάχυα του σταριού.
Η αλεπού σώπασε και βάλθηκε να κοιτάζει το μικρό πρίγκιπα για πολλή ώρα.
- Σε παρακαλώ, εξημέρωσέ με, είπε!
- Πολύ το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν έχω καιρό. Έχω ν' ανακαλύψω φίλους και να γνωρίσω πολλά πράγματα.
- Δεν ξέρουμε παρά εκείνα που μας δίνουν την δυνατότητα να δημιουργούμε δεσμούς, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να μάθουν κάτι. Αγοράζουν πράγματα ετοιματζίδικα, φτιαγμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια από τους εμπόρους. Και καθώς δεν υπάρχουν ποτέ έμποροι που να γίνονται φίλοι, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με!
- Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα πρέπει να καθίσεις κάπως μακριά από μένα, όπως κάνω τώρα εγώ, πάνω στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου και συ δεν θα λες τίποτε. Η κουβέντα γίνεται αιτία να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Όμως, κάθε μέρα, θα μπορείς να 'ρχεσαι και να κάθεσαι κάπως πιο κοντά σε μένα...
Την άλλη μέρα, ο μικρός πρίγκιπας ξαναγύρισε.
- Θα 'ταν καλύτερα να 'ρχεσαι την ίδια ώρα, είπε η αλεπού. Αν, για παράδειγμα, πρόκειται να έρθεις στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις κιόλας εγώ θ' αρχίσω να 'μαι ευτυχισμένη. Όσο θα προχωρεί η ώρα, τόσο περισσότερο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις κιόλας θ' αρχίσω να εκνευρίζομαι και ν' ανησυχώ. Θα 'χω ανακαλύψει το τίμημα της ευτυχίας! Μα όταν εσύ θα 'ρχεσαι μια οποιαδήποτε ώρα, δεν ξέρω ποια, ποτέ δεν θα ξέρω πότε θ' αρχίσω να καρδιοχτυπώ... Χρειάζονται ορισμένα τυπικά.
- Τι είναι ένα τυπικό; ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.

- Είναι κι αυτό κάτι ξεχασμένο από πολύν καιρό, είπε η αλεπού. Κάτι που κάνει κάποια μέρα να 'ναι διαφορετική από τις άλλες μέρες, μια ώρα διαφορετική από τις άλλες ώρες. Για παράδειγμα, υπάρχει μια τυπικότητα στους κυνηγούς. Την Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Τότε, η Πέμπτη είναι μια μέρα υπέροχη! Κατηφορίζω για περίπατο μέχρι τ' αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν κάθε φορά που θα τους ερχόταν το κέφι, οι μέρες θα 'μοιαζαν όλες ίδιες, με αποτέλεσμα να μην έχω εγώ ποτέ διακοπές.
Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίαζε να 'ρθει η ώρα του αποχωρισμού:
- Αχ! είπε η αλεπού... Θ' αρχίσω τα κλάματα.
- Δικό σου είναι το λάθος, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.
- Μα συ θα βάλεις τα κλάματα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Και βέβαια, είπε η αλεπού.
- Τότε, από αυτό, δεν κερδίζεις τίποτε!
- Κάτι κερδίζω, είπε η αλεπού, είναι το χρώμα του σταριού.
Ύστερα πρόσθεσε:
-Πήγαινε πάλι να δεις τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο.

- Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις κι εγώ θα σου κάνω δώρο ένα μυστικό.
Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε για να πάει να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα:
- Δεν είναι ολότελα όμοια με το δικό μου, ακόμη δεν είσαστε, τους είπε. Κανείς δεν σας έχει εξημερώσει και σεις δεν έχετε εξημερώσει κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Κι εκείνη δεν ήταν παρά όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες. Όμως εγώ την έχω κάνει φίλη μου κι είναι τώρα μοναδική στον κόσμο.
Και τα τριαντάφυλλα έδειξαν να τα 'χουν πειράξει πολύ τα λόγια του μικρού πρίγκιπα.
- Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, πρόσθεσε. Κανείς δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας. Σίγουρα, κάποιος τυχαίος περαστικός, βλέποντας το δικό μου λουλούδι θα νόμιζε πως σας μοιάζει. Μα, από μόνο του αυτό, είναι πιο σημαντικό από όλα εσάς, γιατί εγώ το ποτίζω, το προφυλάσσω κάτω από ένα γυάλινο δοχείο. Γιατί είναι αυτό που εγώ προφύλαξα με το παραβάν. Γιατί αυτό είναι που του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο ή τρεις που τις άφησα για να γίνουν πεταλούδες). Γιατί αυτό είναι εκείνο που το άκουσα να παραπονιέται ή να περηφανεύεται ή, μάλιστα, μερικές φορές να σωπαίνει. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου.
Και γύρισε προς την αλεπού.
- Γεια σου, είπε...

- Γεια σου, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά. Ό,τι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια.
- Ό,τι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου και που το κάνει τόσο σημαντικό.
- Είναι ο χρόνος που έχω χάσει για το τριαντάφυλλό μου... έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού. Όμως εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Να γίνεις υπεύθυνος για πάντα εκείνου που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου...
- Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου... επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να μην το ξεχάσει.

.
.
.
.

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

.

.


από το αφιέρωμα

.
στον Μάριο Τόκα

.

.

Θέλω να κρύψω την αλήθεια
πως με είχες όλη νύχτα τον τρελό στην αγκαλιά σου
και ο ιδρώτας της αγάπης είχε κάτι από φωτιά

Σε λίγο ξημερώνει μα κοιμήσου εσύ
μεθάει η αγάπη, αγάπη μου, σαν το παλιό κρασί
.
Θέλω να κρύψω πως ξημέρωνε
και ήμουνα ακόμα στα φιλιά σου

Σ’ αγαπώ σαν το γέλιο του Μάη, σ’ αγαπώ
.
και πως σου κάρφωσα τον ήλιο
πριν να φύγω στα μαλλιά
..
σ’ αγαπώ σαν παλιά αμαρτία σε θέλω
.
Μα το σημάδι στο λαιμό μου απ’ τα φιλιά σου
θα μαρτυράει πως με είχες αγκαλιά σου

Σε λίγο ξημερώνει μα κοιμήσου εσύ
μεθάει η αγάπη, αγάπη μου, σαν το παλιό κρασί
.
μα το σημάδι στο λαιμό μου που θα μένει
θα μαρτυράει πως δεν είμαστε δυο ξένοι
.
Θέλω να κρύψω στο κορμί μου
τις γραμμές από τα χέρια που γλυκά με τυραννούσαν

κι αυτή τη φλέβα που χτυπούσε όλη νύχτα στο λαιμό.

Θέλω να κρύψω όσα είπαμε την ώρα
που από πόθο σε ζητούσα

Σ’ αγαπώ
σαν το γέλιο του Μάη, σ’ αγαπώ
σ’ αγαπώ
σαν παλιά αμαρτία σε θέλω
.
.
.
.

.
Ballade pour deux fous (εδώ, το ακούμε)
.

Les soirées à Buenos Aires ont
un je ne sais quoi, tu vois ?
Tu sors de chez toi, dans Arenales,
comme toujours, dans la rue et en toi…
Quand soudain, de derrière un arbre, j’apparais…
Un étrange cocktail d’avant dernier trimardeur
et de premier clandestin en route pour vénus :
Le melon sur la tête, les rayures de la chemise peintes sur la peau
Et dans chaque main un drapeau de taxi indiquant que je suis libre
Tu te moques !
Mais seul toi me vois,
parce que les pantins me clignent de l’oeil,
Les feux rouges me donnent trois lumières célestes
Et les oranges du marchand de fruits me jettent des fleurs
Viens… !
Ainsi, moitié dansant moitié volant,
j’ôte mon melon pour te saluer,
Je t’offre un petit drapeau et je te dis :
Je sais, je suis fêlé, fêlé, fêlé…
Tu ne vois pas que la lune rôde autour de Callao,
Qu’un chœur d’astronautes et d’enfants
Dansent la valse autour de moi ?
Danse, viens ! Vole !
Je sais, je suis fêlé, fêlé, fêlé…
Je regarde Buenos Aires depuis le nid d’un moineau,
Et je t’ai vu, si triste…
Viens, vole ! Amuse-toi ! Dingue, dingue, dingue… !
Quand le soir se couchera dans ta solitude portègne*
Sur le rivage de tes draps je viendrai
Avec un poème et un trombone
Te réveiller le cœur. Dingue, dingue, dingue… !
Comme un acrobate dément je sauterai
Dans les abîmes de ton décolleté, jusqu’à sentir
Que j’ai rendu ton cœur fou de liberté.
Tu verras !
(Récité) Allons nous en voler, ma chère ;
Grimpe à mon illusion supersport
Et allons courir sur les corniches
Avec une hirondelle dans le moteur,
A Vieytes ils nous applaudissent : bravo, bravo !
Ces dingues ont inventé l’amour,
Et un ange, un soldat et une fillette
Nous offrent une petite valse…
Les gens " bien " sortent pour nous saluer,
Et un fou qui t’appartient, je le sais bien !
Qui fabrique des cascades de rire
Et pour finir te regarde et chante à mi-voix
Aime moi ainsi fêlé, fêlé, fêlé…
Abrite les amours, nous allons essayer
La magie totalement folle de revivre
Viens, vole ! Viens ! Tralalalarara… !
Bravo, bravo, bravo !
Elle est dingue et je suis dingue !
Dingues, dingues, dingues !
Elle est dingue et je suis dingue !
.
.
*Portègne : habitants de Buenos Aires
.
.
.

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

.

.ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ
.
.

Ι

.

.
.
Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
της παλάμης , η Μοίρα , σαν κλειδούχος

.
μια
.
στιγμή
.
θα
.
συγκατατεθεί
.
ο
.
καιρός
.
.
.
πώς
.
αλλιώς ,
.
αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
με το δριμύ του μαύρου του θανάτου

.
.
οδυσσέας
ελύτης
.
.
.
.

.

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

.

.


Ένας γέροντας στην ακροποταμιά

.

Στον Νάνη Παναγιωτόπουλο

.

.

Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε πώς προχωρούμε.

Να αισθάνεσαι δε φτάνει μήτε να σκέπτεσαι μήτε να κινείσαι

μήτε να κινδυνεύει το σώμα σου στην παλιά πολεμίστρα,

όταν το λάδι ζεματιστό και το λιωμένο μολύβι αυλακώνουνε τα τειχιά

.

Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε κατά πού προχωρούμε,

όχι καθώς ο πόνος μας το θέλει και τα πεινασμένα παιδιά μας

και το χάσμα της πρόσκλησης των συντρόφων από τον αντίπερα γιαλό·

μήτε καθώς το ψιθυρίζει το μελανιασμένο φως στο πρόχειρο νοσοκομείο,

το φαρμακευτικό λαμπύρισμα στο προσκέφαλο του παλικαριού που χειρουργήθηκε το μεσημέρι·

αλλά με κάποιον άλλο τρόπο, μπορεί να θέλω να πω καθώς

το μακρύ ποτάμι που βγαίνει από τις μεγάλες λίμνες τις κλειστές βαθιά στην Αφρική

και ήτανε κάποτε θεός κι έπειτα γένηκε δρόμος και δωρητής και δικαστής και δέλτα·

που δεν είναι ποτές του το ίδιο, κατά που δίδασκαν οι παλαιοί γραμματισμένοι,

κι ωστόσο μένει πάντα το ίδιο σώμα, το ίδιο στρώμα, και το ίδιο Σημείο,

ο ίδιος προσανατολισμός

.

Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη.

Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά - σιγά βουλιάζει

και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπό της

κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.

Αν είναι ανθρώπινος ο πόνος δεν είμαστε άνθρωποι μόνο για να πονούμε

γι' αυτό συλλογίζομαι τόσο πολύ, τούτες τις μέρες, το μεγάλο ποτάμι

αυτό το νόημα που προχωρεί ανάμεσα σε βότανα και σε χόρτα

και ζωντανά που βόσκουν και ξεδιψούν κι ανθρώπους που σπέρνουν και που θερίζουν

και σε μεγάλους τάφους ακόμη και μικρές κατοικίες των νεκρών.

Αυτό το ρέμα που τραβάει το δρόμο του και που δεν είναι τόσο διαφορετικό από το αίμα των ανθρώπων

κι από τα μάτια των ανθρώπων όταν κοιτάζουν ίσια - πέρα χωρίς το φόβο μες στην καρδιά τους,

χωρίς την καθημερινή τρεμούλα για τα μικροπράματα ή έστω και για τα μεγάλα·

όταν κοιτάζουν ίσια - πέρα καθώς ο στρατοκόπος που συνήθισε ν' αναμετρά το δρόμο του με τ' άστρα,

όχι όπως εμείς, την άλλη μέρα, κοιτάζοντας το κλειστό περιβόλι στο κοιμισμένο αράπικο σπίτι,

πίσω από τα καφασωτά, το δροσερό περιβολάκι ν' αλλάζει σχήμα, να μεγαλώνει και να μικραίνει·

αλλάζοντας καθώς κοιτάζαμε, κι εμείς, το σχήμα του πόθου μας και της καρδιάς μας,

στη στάλα του μεσημεριού, εμείς το υπομονετικό ζυμάρι ενός κόσμου που μας διώχνει και που μας πλάθει,

πιασμένοι στα πλουμισμένα δίχτυα μιας ζωής που ήτανε σωστή κι έγινε σκόνη και βούλιαξε μέσα στην άμμο

αφήνοντας πίσω της μονάχα εκείνο το απροσδιόριστο λίκνισμα που μας ζάλισε μιας αψηλής φοινικιάς

.

.

Κάιρο, 20 Ιουνίου '42

.

.

.

.

Σάββατο 8 Μαΐου 2010

.
mikremoumozart,

μακάρι να μπορούσες να το δεις, μακάρι...
να έβλεπες,
πού στ΄αλήθεια,
και για ποιά πράγματα
χτυπάει η καρδιά του κόσμου...
.
οι τηλεοράσεις ξελαρυγγιάζονται ως πάντα,
κι εμείς, mikremoumagemene,
έχουμε στα χέρια ψυχές,
ανθρώπινες ψυχές και ζωές που δημιουργούν...
.
σιγά μη χτυπάει η καρδιά του κόσμου, στην τρομολαγνεία !
σιγά...
αχ, αν γινόταν να έβλεπες τη χαρά των ανθρώπων, την προσδοκία, το κουράγιο, την πίστη και την ελπίδα !
και
πώς μπορεί να μετατρέπεται το κακό σε καλό !
η ασχήμια σε ομορφιά !
αχ, αν γινόταν να το δεις αυτό...
.
.
.
.


Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

.
.
.
Ανδρέα Κάλβου
.
Ωδή έκτη
.
ΑΙ ΕΥΧΑΙ
.

Της θαλάσσης καλήτερα
φουσκωμένα τα κύματα
να πνίξουν την πατρίδα μου
ωσάν απελπισμένην,
έρημον βάρκαν
·
Στην στεριάν, 'ς τα νησία
καλήτερα μίαν φλόγα
'να ιδώ παντού χυμένην,
τρώγουσαν πόλεις, δάση,
λαούς και ελπίδας
·
Καλήτερα, καλήτερα
διασκορπισμένοι οι Έλληνες
να τρέχωσι τον κόσμον, με εξαπλωμένην χείρα
ψωμοζητούντες
Παρά προστάτας νά χωμεν
.
Με ποτέ δεν εθάμβωσαν
πλούτη ή μεγάλα ονόματα,
με ποτέ δεν εθάμβωσαν
σκήπτρων ακτίνες.
.
.
.
.

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

.
πολύ όμορφο !

το έστειλε η cle

.





.

.

.

.


Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

.
"αχ πόλη, πόλη μου, που κάποτε ευτυχούσες..."


Απάντηση στο 1ο σχόλιο, που έκανε η road art ist :

«αν σκύψουμε το κεφάλι, δε ξέρω τι άλλο θα μας περιμένει»

- Πιάσαμε πάτο Road.
Δεν ξέρω αν γίνεται πιο πολύ πάτος απ’ αυτόν.
Πάτος.
Ο πάτος του πηγαδιού.
Και πώς να βγεις...
Και φυσικά, ο πάτος δεν είναι μονάχα, ή κύρια στεγνά, το οικονομικό.
Έχει πατώσει κυρίως σε νοοτροπία και ήθος ολόκληρη η νεοελληνική κοινωνία. Όλοι μας. Αυτό θαρρώ είναι απ’ όλα το χειρότερο. Χειρότερο απ’ το οικονομικό.

Έχω φυσικά την άποψή μου γι αυτά, όπως ίσως πολλοί άνθρωποι.
Την λέω νέτα σκέτα, μιάς και ποτέ δεν δίστασα να πω εκείνο που σκέφτομαι.

Πρώτα,
Όσοι μας κυβερνάν τα τελευταία πολλά πολλά χρόνια είναι στην πλειοψηφία τους άνθρωποι αδίστακτοι, κοινωνικά αμόρφωτοι (δεν εννοώ αγράμματοι – για άλλη λογιώ μόρφωση μιλάω...) και επιτρέψτε να πω και διεφθαρμένοι.
Διεφθαρμένοι βαθιά, ως το κόκαλο. Διψασμένοι για δύναμη κι εξουσία κι απίστευτα διεφθαρμένοι.
Όχι φυσικά όλοι οι άνθρωποι ! Μην τους βγάλουμε όλους τους κυβερνώντες σκάρτους, γιατί δεν είναι ...
είναι όμως μιά πολύ μεγάλη πλειοψηφία, που μπορεί δυστυχώς και καθορίζει τα πράγματα.
Αν δεν το ζήσεις, δεν γίνεται να καταλάβεις ούτε από μακριά για ποια διαφθορά μυαλών και συνειδήσεων μιλάω.
Καθημερινά πράγματα, τα πιο απλά πράγματα, που ένα παιδί μπορεί να τα ξεχωρίσει και να τα λύσει, ε, γι αυτούς είναι πολύ δύσκολα, όχι γιατί είναι βλάκες, αλλά γιατί έχουν αναπτύξει μια τέτοια διαστροφή στη σκέψη και στη λειτουργία τους, που αδυνατούν πιά να σκεφτούν με τον κοινό νου, με την κοινή λογική.

Ίσως κάποιος φίλος –αν κι ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού φίλοι γνωρίζουν αυτόν τον χώρο και περνάν απ’ εδώ-, ίσως όμως κάποιος που θα μπει και θα διαβάσει την παραπάνω παράγραφο, παραξενευτεί για το πάθος και την απολυτότητα, που χρησιμοποιώ στην διατύπωσή μου.

Έχω γνώση. Και πάθος. Και θυμό. Κι απελπισία. Και διαρκή απορία. Και πείσμα.
Αναμετριέμαι κάθε μέρα, όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι. Με την τρέλα. Με τη διαστροφή. Με το παράλογο. Με τη διαφθορά. Με την ξετσιπωσιά. Με το θράσος. Με την αδιαφορία και την απανθρωπιά. Και με την παλιανθρωπιά.
Απελπίζομαι κάθε μέρα. Με α κεφαλαίο.
Δε λέω υπερβολή.
Κι έπειτα πάλι πεισμώνω και λέω όχι, να μην περάσουν αυτοί, και στρώνω τον κώλο μου κάτω, και λέω «δούλεψε, δούλεψε, δούλεψε, όσο μπορείς κι όσο σου κόφτει το μυαλό, κι όσο σ’ αφήνουνε, κι όσο ξέρεις, δούλευε, δούλευε, μη σταματάς, μη λογαριάζεις τη ζωή σου, τα νεύρα, τα αισθήματα, τις αισθήσεις, τίποτα μη μετράς, μόνο δούλευε...»

Και δεν ξέρω, Road art ist, που θα με βγάλει αυτό...




Δε φταίνε όμως μόνο οι κυβερνώντες.
Φταίμε κι εμείς. Ο καθένας από μας. Γιατί κανείς μας δεν θέλει να ξεβολευτεί. Γιατί γίναμε μια κοινωνία που θέλει να περνάει καλά, δίχως να δουλεύει και δίχως να παράγει τίποτα. Αεριτζίδικες δουλειές κι αέρας κοπανιστός. Φοροφυγάδες, δηλώνοντας στην εφορία το τίποτα και παρ’ όλ’ αυτά έχοντας τέσσερα αυτοκίνητα κάθε τετραμελής οικογένεια.
Πολυτελή αυτοκίνητα. Απίστευτοι τύποι έχουμε γίνει !
Οι νέοι στην ανεργία.
«η μεγαλύτερη απρέπεια στην κοινωνία, είναι η ανεργία, είχε πει ο Τσαρούχης».
Απρέπεια, Road, το ξέρεις...
Από πού ν’ αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς ;
Έχει σπάσει ο κοινωνικός ιστός. Κάθε ξημέρωμα οι πράσινοι τενεκέδες των σκουπιδιών πάνε περίπατο γύρω γύρω τα τετράγωνα, γιατί κανείς δεν τους θέλει μπροστά στο σπίτι του, αλλά δεν πειράζει, ας τον πάμε στην πόρτα του γείτονα. Απίστευτα πράγματα ! ιπτάμενες σακούλες σκουπιδιών, που εκσφενδονίζονται απ’ τον τέταρτο και σκαν στα πεζοδρόμια –
θα τα μαζέψει τα σκουπίδια ο σκουπιδιάρης, δουλειά του είναι...
Απίστευτα πράγματα !

Μα, ίσως μου πεις,
«τον έκαναν τον κόσμο έτσι...»
Ίσως ! θα σου απαντήσω, μα, πού είναι λοιπόν η προσωπική, η ατομική ευθύνη ; δεν υπάρχει προσωπική ευθύνη ; δεν ευθύνεται ο καθένας μας για ό, τι κάνει ; για αυτό που τελικά είναι ;



Αυτές εδώ είναι αρχινισμένες σκέψεις, πάνω στην ερώτησή σου, μα δεν μπορώ να τις τελειώσω απόψε. Δεν αντέχω. Χρειάζομαι λίγον ύπνο. Υπήρχε δουλειά απ’ το πρωί σήμερα, κι η εβδομάδα που έρχεται θα είναι δημιουργική μα ζόρικη.

Ακόμα, υπάρχει μιά θλίψη γύρω και πολλά απ’ όσα συμβαίνουν και λέγονται είναι άδικα... και αναντίστοιχα με την πραγματικότητα...
τι άλλο να πω εγώ, η indiscrete !?

πόσο άδικοι μπορούν και γίνονται οι άνθρωποι !
θλίψη παντού...


Γι απόψε,
Καληνύχτα, Road art ist.

.
.
.
.


.
να λοιπόν,
ένα σχόλιο που έγινε στις παραπάνω σκέψεις μου...
-δεν έχω λόγο να κρύψω τα σχόλιά σας...
σε σχεδόν δημόσιο βήμα διαλόγου βρισκόμαστε...
ευχαριστώ που σχολιάζετε και φυσικά μπορείτε να το κάνετε πάντα...
.
.
"ΚΑΛΗΜΕΡΑ ! ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ !
.
ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ 'ΝΑΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΛΕΣ.
ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΙ !
ΟΜΩΣ ΚΙ ΑΥΤΟΙ, ΟΙ ΜΗ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΙ, ΠΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΕΥΘΥΝΗ.
ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ.
ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΤΑ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ Η ΜΠΟΧΑ ΝΑ ΒΓΕΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΞΩ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΙΣΘΗΤΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΤΑ ΚΑΠΑΚΙΑ ΤΩΝ ΚΑΔΩΝ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ.
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ, ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΛΕΣ.
ΚΑΙ ΜΑΚΡΥΑ ΠΟΛΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΡΑΒΗΞΕΙ Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ.
ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΟΤΑΝ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ, ΜΕ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ "ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ" ΠΟΥ ΕΣΥ ΤΟΥΣ ΑΠΟΔΙΔΕΙΣ, ΕΧΟΥΝ ΜΕΘΟΔΙΚΑ ΦΡΟΝΤΙΣΕΙ ΝΑ ΕΞΑΘΛΙΩΣΟΥΝ ΤΙΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΟΜΕΝΩΝ, ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ;
Η ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ, ΟΠΩΣ ΕΣΥ ΤΗΝ ΕΞΥΠΟΝΟΕΙΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΙΣΗΣ ΑΞΙΑΣ ΣΤΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΥΤΗ ΜΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΩΝ "ΑΔΙΟΦΘΟΡΩΝ" ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΣΩΣΟΥΝ, ΑΝ ΜΗ ΤΙ ΑΛΛΟ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ !"
.
.
.
.


διαβάζω με προσοχή τα σχόλιά σας
και με αφορμή αυτά,
κάνω διάφορες σκέψεις...
θα απαντήσω φυσικά, μόλις προκάνω.
βρίσκομαι σε διάλειμμα λίγης ώρας,
πρέπει να κρατήσω κάποιες σημειώσεις για το απόγευμα
κι ύστερα έχω δουλειά ως αργά...
έτσι, θα απαντήσω μόλις προκάνω
.
ξέρετε,
ως άνθρωπος της εργασίας
-παιδί στην πιάτσα για βαρειά κι ανθυγιεινά-,
έχω μάθει να σέβομαι την άποψη του συνομιλητή,
αλλά βέβαια, ΔΕΝ ΜΑΣΑΩ εύκολα...
μήτε πέφτω εύκολα σε λαϊκίστικα τρυπάκια, σαν το παραπάνω...
η άποψή μου,
είναι όλωσδιόλου άλλη
από αυτήν που εκφράζετε αγαπητέ / ή, anonyme
και θα σας την πω, χωρίς φόβο και πάθος.
.
ευχαριστώ αν είστε εδώ
και χαιρετώ σας
.
.
.
,επανέρχομαι :
.
Είναι προφανές ότι σε αυτά τουλάχιστον τα ζητήματα έχουμε διαφορετική φιλοσοφία.

Βλέπουμε διαφορετικά το θέμα,
του
Τι είναι άξιον,
Τι πρέπον,
Τι ακριβώς είναι το ήθος,
Τι η δύναμη
Και τι η ατομική ευθύνη.


Πώς να το πω με απλά λόγια ;

Λέω, είναι λάθος μπροστά στο πολιτικό αδιέξοδο, να αξιώνουμε να υποχωρούν και να παραιτούνται οι «καθαροί» ! είναι λάθος ! ΛΑΘΟΣ ! πώς δεν το βλέπετε ;
Αυτό είναι μια από τις διαστροφές του όλου πολιτικού συστήματος ! Οι καθαροί άνθρωποι σπίτι τους και τα λαμόγια στις διοικήσεις ! ΔΙΑΣΤΡΕΦΟΥΜΕ ! διαστροφή είναι, δεν το ακούτε, δεν το βλέπετε ; διαστροφή είν’ αυτό ! στρέβλωση…

Κατόπιν, εγώ λέω,
ήθος και δύναμη είναι, να στέκεις ακίνητος σα βράχος, ακίνητος στις θέσεις, στα αισθήματά σου και στην ιδεολογία σου, μπροστά σ’ αυτήν τη λαίλαπα, που τα χει σαρώσει όλα…
ΕΥΚΟΛΟ ΤΟ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΑΥΤΟ ;
Θαρρείτε είναι εύκολο ;
Ξέρεις τι ιδεολογικό ξύλο πέφτει κάθε, κάθε, κάθε μέρα ;
Και μπροστά σε τι καταστάσεις βρίσκεσαι κάθε μέρα ;
τι προβλήματα ήθους, νοοτροπίας, παλιανθρωπιάς, αδιαφορίας, ψευτιάς, τεμπελιάς, ωχαδερφισμού, κακότητας, ρουφιανιάς, σκοπιμότητας κ.τ.λ., πρέπει να λύνεις ανά πάσα στιγμή ;
είναι εύκολο θαρρείς αυτό ;
ποια είναι η μαγκιά ; να πεις, άντε στο διάβολο, τα παρατάω και πάω σπίτι μου να ησυχάσω
ή να πεις, εγώ θα κάτσω εδώ και θα παλέψω;

Μερικοί άνθρωποι, δεν βάζουν καν το δίλημμα στον εαυτό τους.
Προσωπικά, έχω γεννηθεί μαχητής.
Ντροπή για μένα, είναι να τα παρατάς. Ντροπή είναι να το βάζεις στα πόδια και να τους αφήνεις το έδαφος. Δεν δίνω χώμα. Αυτό είναι η ντροπή για μένα. Δεν παραδίνω, δεν παραδίνομαι.
Δεν μπορώ να ετεροκαθορίζομαι. Αν γύρω μου τα πράγματα είναι στραβά, δεν γίνεται να πω «τα παρατάω και πάω σπίτι μου». Συγνώμη, δεν μπορώ να ετεροκαθορίζομαι απ’ τα πράγματα.
Αυτόνομη προσπαθώ να είμαι. Και υπηρετώ αυτό που έχω ορίσει μέσα στη συνείδησή μου ως νόμο.

Αυτό είναι για μένα το άξιο. Και το πρέπον.
.
.
.
σας χαιρετώ
με σεβασμό
.
.
.
.
4 του Μάη
.
@
αγαπητέ μου,

όσα ανησυχούν εσάς, ανησυχούν όλους μας.

το πολιτικό σύστημα είναι πολύ βαριά άρρωστο - μα πολύ βαριά...

οι προηγούμενοι, στην πλειοψηφία τους ήσαν αρπακτικά - άρπαγες.
καμία κοινωνική συνείδηση !
αδίστακτοι.

αυτοί, στην πλειοψηφία τους παριστάνουν τους μαθητευόμενους μάγους.
πολλοί απ’ αυτούς, ως φαίνεται δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα !
άσχετοι.

ένα μικρό, μα σοβαρό παράδειγμα, είναι αυτό, του υπουργείου παιδείας. ΑΝΘΡΑΚΕΣ Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ! άνθρακες, λέμε… ξεχνάν οι ανερχόμενοι και οι κατερχόμενοι ότι το υπουργείο παιδείας είναι μια ηλεκτρική καρέκλα από μόνο του… σκέψου, να μην προσέξεις κιόλας, και σκέψου, να γίνονται βλακείες σωρηδόν…

η πολιτική απέτυχε. οικτρά.
ας αναλάβουν οι επιστήμονες πρωτοβουλία, να ενημερώνουν τον κόσμο για όλα τα θέματα, απ' την οικονομία, ας πούμε, ως την αρχαιολογία...
υπάρχουν τόσοι σοβαροί επιστήμονες, ας παίξουν κι αυτοί επιτέλους ένα ρόλο, ας μιλήσουν, ας φωνάξουν, να μάθουμε τι επιτέλους γίνεται ΚΑΙ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ, εκεί που είμαστε...
ας αναλάβουν να βελτιώσουν τη ζωή του κόσμου, οι άνθρωποι του πνεύματος, της τέχνης.
Κάποια λύση θα βρεθεί, δεν έχει τελεσίδικα αδιέξοδα η «δημοκρατία».
Με την ευκαιρία, όσο θυμωμένοι κι αν είμαστε, ο παραλληλισμός με την χούντα, που κάνετε, δεν είναι σωστός.
Μπορεί όλ’ αυτά να θυμίζουν «κοινωνικό αυταρχισμό», μα θυμηθείτε ότι έχει δοθεί πρόσφατη λαϊκή εντολή με υψηλό ποσοστό.
Φυσικά, ο λαός πάντα είναι κυρίαρχος, κι αν το κρίνει, θα πάρει την λαϊκή εντολή πίσω.


Διαφωνώ ριζικά και κάθετα με αυτήν την θεωρία και την άποψή σας,
«ΟΙ ΚΑΘΑΡΟΙ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΟΥΝ ΑΝ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΗΘΟΣ
ΚΙ ΑΥΤΗ ΤΟΥΣ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΗΘΟΣ ΝΑ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΝ
ΜΑΧΟΜΕΝΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΠ' ΕΞΩ.»

Ήδη είπα ποια η δική μου γνώμη για το θάρρος και τη δύναμη.
Το αληθινό θάρρος είναι να μένεις στη μάχη, κι όχι να φεύγεις.

Σε συνθήκες κοινοβουλευτισμού, κι όχι βίαιης κατάργησης του πολιτεύματος,
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ
"ΜΑΧΟΜΕΝΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΜΟΝΟΝ ΑΠ' ΕΞΩ" !

Με την ίδια λογική, πρέπει :
- επειδή το ΕΣΥ χωλαίνει και υπάρχουν γιατροί που τα παίρνουν απ’ τον κόσμο και πίνουν το αίμα του κόσμου,
οι καθαροί γιατροί, να φύγουν απ’ την καθημερινή υπηρεσία των ανθρώπων και να κάθονται να μάχονται απ’ έξω!

- επειδή οι δημοσιογράφοι είναι σε πολύ μεγάλο ποσοστό «παπαγαλάκια» ή «αργυρώνητοι», εξαρτώμενοι από συμφέροντα, όσοι καθαροί υπηρετούν σωστά την ενημέρωση να τραβηχτούν έξω και να μάχονται απ’ έξω

και ούτω καθ’ εξής…

ποιο είναι κατά τη γνώμη σου, αυτό το «ευλογημένο έξω»; !

πώς απ’ έξω, δηλαδή ;

τι δύναμη έχεις απ’ έξω, αν ως καθαρός γιατρός του ΕΣΥ δεν μπορείς να βοηθάς καθημερινά τον κόσμο;

τι δύναμη έχει ο καθαρός δημοσιογράφος απ’ έξω, αν δεν έχει στα χέρια του ένα μικρόφωνο ή ένα έντυπο, να ενημερώνει σωστά και να συντρέχει τον κόσμο;

ένας καθαρός πολιτικός, όσο μικρός κι αν είναι, πώς μπορεί να παρέμβει στην κοινωνία, για να βοηθήσει τους ανθρώπους απ’ έξω ;

απ’ έξω, εννοείς μονάχα διαδηλώνοντας ;

μα, στις πιο πολλές διαδηλώσεις, μέσα είμαστε…


θεωρώ, ότι αν θέλεις, ως μονάδα, να βοηθήσεις τους ανθρώπους, πρέπει εσύ να εκμεταλλεύεσαι συνειδητά, τις δυνατότητες που σου παρέχει το σύστημα.
δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. όλα τ’ άλλα, είναι σκέτες θεωρίες.

έκλαψα σήμερα το πρωί, σαν είδα μια μεγάλη ομάδα
παιδιά κωφάλαλα
να δίνουν την ψυχούλα τους και να προσπαθούν να κάνουν τέχνη !
χορό (!), θέατρο, αγγειοπλαστική και καλλιέργεια λουλουδιών.
κάποια πολιτική κίνηση το βοήθησε αυτό…

ταξιδευτή,
γνωρίζω τις πνευματικές ανησυχίες και την ανθρώπινή σου συνείδηση και λέω, αν ήσουν εκεί, θα έκλαιγες κι εσύ, όπως μαζί και οι δάσκαλοι, οι γονείς τους κι άλλος κόσμος…

πώς διάβολο να βοηθήσεις τους ανθρώπους μένοντας έξω ;
πού διάβολο έξω να είσαι ;
πότε διάβολο θα βοηθηθούν οι άνθρωποι ;

όταν ξεσπάσει η παγκόσμια επανάσταση και λυθούν όλα τα ζητήματα ;!
σε πόσες γενιές ;!
και στο μεταξύ ;!


συγχώρα την πολυλογία μου.
είναι πολλά πράγματα που σκέφτομαι κι εγώ, και με βασανίζουν κάθε μέρα…
όπως πολλοί άνθρωποι, φορτώνομαι κι εγώ πολλά στην πλάτη και πορεύομαι.

Να είστε καλά.
Η συζήτηση έχει φυσικά για μένα μεγάλο ενδιαφέρον κι είναι ανοιχτή στον κάθε καλοπροαίρετο.

Σας χαιρετώ
με σεβασμό.
.
.
.
.



.
.
.