Σάββατο 22 Μαΐου 2010

.. .
"Βλέπεις
εκείνο
που απ’ την αρχή
εννοούσα
με στοιχεία καθαρά"
.
Οδυσσέα Ελύτη
.
Δυτικά της λ(ύ)π(η)ς
.
.
.
.
Εκείνο το καλοκαίρι ήτανε δύσκολο. Πάνε χρόνια...
Το πιο δύσκολο καλοκαίρι στην παιδική, τη νεανική και την ώριμη ζωή της.

Πολλά μέτωπα ανοιχτά...
Εσύ, εσύ τότε, τώρα, πάντοτε, πρώτα και πάνω απ’ όλα, εσύ στην άκρη του σύρματος, εσύ πληγή χάσκουσα, να αιμορραγεί ασταμάτητα, άνθρωπος με μικρά , τρυφερά βογκητά απελπισίας, άνθρωπος στη θάλασσα να πνίγεται εσύ, με ουρλιαχτά να βοούν στις πέντε ηπείρους "au secours !”. Τυφλωμένος ανεμοστρόβιλος, κυκλώνας άρχοντας εσύ, τίποτα δεν λογάριασες στο διάβα σου.
Στη μέση του κυκλώνα εγώ.
Εγώ, στην άλλη άκρη του σύρματος, ζουμ ζουμ εγώ, να κουτουλάω πετώντας στο δωμάτιο, να σκουντουφλάω βαδίζοντας ασταμάτητα στο δωμάτιο, πάνω κάτω, κάτω πάνω, το σπίτι στην εξοχή έχει τέσσερα δωμάτια, εκείνο το καλοκαίρι, όλο εκείνο το καλοκαίρι μπήκα μόνο στο ένα, ζουμ ζουμ πτήσεις κλεισμένη στο ένα δωμάτιο, κλειστά τα παραθυρόφυλλα να μη μπει το φως, το φως αντανακλά στη λευκή καμιζόλα, την κάνει εκτυφλωτικά λευκή, πληγώνει κι άλλο τα πληγωμένα μάτια, αποκαλύπτει τα δεμένα πισθάγκωνα χέρια.
.
Έχω φυλάξει ένα παλιοπαντέλονο πράσινο από κείνο το καλοκαίρι, δεύτερο δέρμα μου έγινε το πράσινο Μάο με τα τσεπάκια εργασίας. Μ’ αυτό ξάπλωνα, μ’ αυτό πήγαινα κι ερχόμουν, μ’ αυτό πετούσα χτυπώντας στους τοίχους, μ’ αυτό κατέβαινα στη θάλασσα.
Τα μεσημέρια κατέβαινα στη θάλασσα, καθόμουνα δίπλα στο κύμα, ξάπλωνα στο κύμα, έφευγα μακριά, να μη μπορέσω να ξαναγυρίσω. Μα ξαναγύριζα. Μια μέρα μ’ έχασαν απ’ το οπτικό τους πεδίο. Άνθρωπος στη θάλασσα να πνίγεται εγώ, να πνίγω τη θάλασσα εγώ, με μιάν απέραντη σιωπή να μου σπάει τα πνεμόνια. Έφευγα για το Τυρρηνικό πέλαγος. Μα ξαναγύρισα.
Στη μέση της Αγίας παραφροσύνης, στου κυκλώνα τη μέση, στις πέντε ηπείρους σκόρπιοι, να μας μαζέψουν παλεύοντας οι δικοί μας οι άνθρωποι.

Ήρθαν στο ένα λιμάνι. Δεν με ρώτησαν καν. Είχα ξεχάσει έτσι κι αλλιώς τις λέξεις. Τον τρόπο που αρθρώνονται οι λέξεις. Πώς βάζεις τη μια συλλαβή πλάϊ στην άλλη και φτιάχνεται ένα νόημα. Συλλαβιστά μπορούσα. Θυμόμουν μόνο συλλαβές.
«Ήρθαμε να σε πάρουμε», είπαν μόνο.
«Εσύ», μονάχα αυτή τη λέξη θυμόμουνα. «Εσύ», τους είπα πάλι.
Αυτοί κατάλαβαν. Δεν ξαναμίλησαν, μα μ’ έχωσαν σ’ ένα άλλο καράβι και με ταξίδεψαν κοντά τους.
Έπειτα, θυμάμαι τον εαυτό μου να σου γράφει ολημερίς ονόματα ψαριών και παλιές θάλασσες, να σου ζωγραφίζει ολημερίς γαλάζιους κρίνους, ταύρους, πυθάρια λαδιού και σιτηρών.
Κι έπειτα θυμάμαι αυτούς τους δυό, κάθε νύχτα στη βεράντα, να νανουρίζουν ως το ξημέρωμα το γοερό κλάμα ενός μικρού παιδιού.

.
Χτες βράδυ, αυτή με κοίταζε ανήσυχη.
Ίσως γιατί φορούσα εκείνο το παλιοπαντέλονο, πράσινο Μάο, με τα τσεπάκια εργασίας.
.
.
.
.

8 σχόλια:

genna είπε...

ό,τι και να θέλει τούτο να πει, μου άρεσε...

γράφε, γράφε...

καλημερούλες!!!!!!

:)

foteini είπε...

@
καλημερούλα, κοριτσάκι :)

ξωτικό είπε...

Πολύς πόνος βρε Φωτεινή !!
Κι έτσι νηφάλια δοσμένος πονάει ακόμα πιο πολύ !
Εύχομαι πολύ αγάπη σ'αυτήν την ψυχή !!

foteini είπε...

@
ανθρώπινα είναι.
η χαρά κι ο πόνος.

αν δεν μπορούσαμε, οι άνθρωποι, να αισθανθούμε γερά,
θα είμασταν θαρρώ, σε κατάσταση
ψυχικής αναπηρίας.

ξωτικό είπε...

θα είμασταν;; Μήπως ήδη είμαστε, έτσι που προσπαθήσουμε να αφανήσουμε το πένθος και τον πόνο πάσει θυσία, χωρίς να καταλάβουμε πως έτσι εξορίσαμε και την πραγματική χαρά....

foteini είπε...

@
καλοδεχούμενα,
όλα τα ανθρώπινα !
όλα τα σπουδαία...
οι αρετές της καρδιάς...

η θλίψη, η χαρά, το πένθος, η προσωπική ταπείνωση, η περηφάνεια όπου χρειάζεται, η ζήλια της αγάπης, ο έρωτας, η ευλογημένη τρέλα, η ένταση του πόνου, η ευλογημένη ντροπή, η φιλία, η εμπιστοσύνη, η συντροφικότητα, η συντροφικότητα, η συντροφικότητα.

Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ.

να είσαι καλά, ξωτικούλι :)

Cle Petridou είπε...

Ήσυχο μαγιάτικο απόγευμα με μια δόση απρόσμενου χειμώνα που, για κάποιο λόγο το παλεύει ενάντια στην ανεμελιά του καλοκαιριού...

Πού θα πάει όμως... πού θα βγει; Θα γυρίσεις και για μας παλιοζωή!

Το θυμάσαι αυτό το τραγούδι του Μητσιά;

foteini είπε...

@
Cle,

δόση απρόσμενου χειμώνα, ε ;

μαθημένοι είμαστε από χειμώνες...


μαγιάτικο απόγευμα
στο ξύλινο τραπέζι άντικρυ στη φοινικιά,
ο γάτος δίπλα,
κοντά στην πεζούλα που θα γίνει(;) λιμνούλα

χαμόγελο...
μαθημένοι από χειμώνες είμαστε...