Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2020

 Τον τελευταίο καιρό, μερικές φορές σα να χάνω το κουράγιο μου. Όχι ακριβώς... Να, κάποιες φορές έχω αρχίσει κι αναρωτιέμαι, αν θα τα βγάλουμε πέρα... Δεν είναι μονάχα η επιδημία που με φοβίζει... Νομίζω πιό πολύ με στενοχωρεί και με τρομάζει αυτό που γίνεται στην κοινωνία, γύρω μας... Στην πατρίδα και παντού! Παντού όμως... Απορρυθμίστηκε ξαφνικά ο κόσμος. Σα να διαλύεται, εις τα εξ ων συνετέθη, μου μοιάζει... Εδώ, εκεί και παρακεί, σα να μην υπάρχουν πιά "σταθερές"... Σα να έχουν απασφαλίσει οι άνθρωποι... Ακούμε, βλέπουμε γύρω τρελά πράγματα και ανισόρροπα... Φυσικά πάντα υπήρχαν τρελοί και ανισόρροποι, αλλά μακάρι να λαθεύω και μακάρι να είναι μόνο δική μου αντίληψη, θαρρώ όλα αυτά είναι πιά στο πολλαπλάσιο...

Ανησυχώ. Πολύ. 





Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2020

στο κελί...

Πέμπτη 17 Σεπτέμβρη, ολημερίς καφές και ψωμί μονάχα,

μπάνιο του λαού ενδέκατο, εσπερινό, κατά την ηλίου δύση,
σε γαλήνια θάλασσα, με θερμοκρασία καλή.






Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2020

 Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2020


Κοινωνία σε αποσύνθεση.

Το διαπιστώνεις παντού, αν έχεις τεντωμένες τις αισθήσεις. Παντού, πάει να πει παντού, σε όσα λέει, κάνει, φαίνεται να ζει, ο πολύς ο κόσμος... 

Τρομακτικό μου φαίνεται αυτό που ζούμε, όλους τους τελευταίους μήνες... Είναι σαν κάτι διηγήσεις που λέει η μάνα μου γιά τον δεύτερο παγκόσμιο, χτυπούσαν οι σειρήνες και τρέχανε στα καταφύγια, δεν ξέρανε ανά πάσα στιγμή ποιόν θα βρεί στο κεφάλι η οβίδα, ποιός θα ζήσει, ποιός θα πεθάνει, όλα και όλοι άνω κάτω... Άνθρωποι τρομαγμένοι και σε μεγάλο βαθμό ανήμποροι. 

Έχει περάσει κι άλλοτε η ανθρωπότητα επιδημίες, χολέρα, πανούκλα, φοβερά πράγματα, όμως φαινόταν ότι οι καιροί έχουν αλλάξει, πως η ανθρωπότητα πιά δεν κινδυνεύει από τέτοια...

Στο μεταξύ, όσα ακούς τριγύρω, συχνά είναι γιά κλαυσίγελο... Ένας μάστορας εχτές κι ένας ταξιτζής σήμερα, μόνο που δεν μου χύμηξαν, ο πρώτος μέσα στον φούρνο γιατί τον ρώτησα (γλυκά και καθόλου εριστικά!) γιατί μέσα στον φούρνο δεν φοράει μιά μάσκα, κι αυτός άρχισε να καγχάζει ότι καλά κορόϊδα είμαστε όλοι όσοι πιστεύουμε πως υπάρχει επιδημία, αλλά αυτός κορόϊδο σαν εμάς δεν είναι, και δεν θα του πω εγώ αν θα φορέσει αυτός μάσκα, κι ο ταξιτζής επίσης σήμερα, δεν μπορούσε λέει να φοράει τη μασκούλα του, γιατί η μάσκα θα τον αρρωστήσει αυτόν (!), και ότι αυτού του αρέσει να ακούει όλες τις απόψεις, κι όχι μονάχα αυτά που λένε οι γιατροί, κι εμένα τότε μου ήρθε στο νου η ατάκα που μου έστειλε η Πόπη, και σκέφτηκα κάνε λίγο υπομονή, σε λίγο τελειώνει η κούρσα...

Ε, δεν μπορώ, θα το βάλω εδώ το αστειάκι της Πόπης... Συμπαθητικό είναι, αλλά κυρίως ενδεικτικό του κλίματος και του αλαλούμ, που επικρατεί...

Και εάν ζούσε ο φίλος μου ο Akis, θά έλεγε τώρα με το βροντερό του γέλιο, βρε δεν γ....... να ξαλαφρώσετε...


Κατά τα άλλα, κατέβηκα στην Αγία Σοφία σήμερα. Το έχω τάμα και το κάνω πολλά χρόνια. 

Αραία αραία λίγες καρέκλες μες στο εκκλησάκι, κανείς καθιστός μέσα, κάθησα κι εγώ παράμερα, πίσω πίσω σε μιά καρεκλίτσα, να κάνω την προσευχή μου. Από λίγο, ήρθε ένας κύριος, που μου φάνηκε ο νεωκόρος και μου είπε "να μην καθήσετε μέσα, να βγείτε έξω!" Ξαφνιάστηκα λιγάκι και τον ρώτησα γιατί πρέπει να βγω απ' την εκκλησία, δεν υπήρχε άλλος καθήμενος, κι οι καρέκλες πολύ αραιά τοποθετημένες... "Κανείς δεν θα καθήσει μέσα!" , ξαναήταν η απάντησή του! 

Φυσικά δεν έδωσα καμιά σημασία και προσπάθησα να έχω αυτοσυγκέντρωση.

Από λίγο ήρθε κοντά μου μιά άλλη κυρία, πολύ καλοντυμένη, που την βλέπω εκεί κάθε χρόνο, και μου είπε "σας παρακαλώ να βγείτε έξω!" Βρε επιμονή!... Δεν μπορεί, κάτι σημαίνει αυτή η επιμονή!... Γιατί να βγω απ' την εκκλησία; ρώτησα... Και ήρθε επιτέλους η απάντηση, διά στόματος της πολύ καλοντυμένης κυρίας : "Μέσα στην εκκλησία, θα έρθουν να καθήσουν οι επίσημοι! το συμβούλιο!"

Έτσι εξηγούνται όλα... Ω, οι επίσημοι! Και ω, το συμβούλιο!

Κι αυτό το ευλογημένο το μυαλό μου, όλο συνειρμούς θέλει να κάνει... 

Έτσι, αυτόματα, μου ήρθαν στο νου τρία πράγματα.

Πρώτα σκέφτηκα τον Ιησού με το φραγγέλιο μέσα στον ναό, να κυνηγάει τους ... αργυραμοιβούς.

Έπειτα σκέφτηκα να τους πω (αλλά δεν το είπα!) αυτό που συνήθιζε να λέει με το βροντερό του γέλιο ο φίλος μου ο Akis.

Έπειτα μου ήρθε στο νου ένα άλλο συμβούλιο, που όταν πήγαινε σε δοξολογίες, σε εορτές, σε τελετές, στεκόταν πάντοτε όρθιο, προσοχή μες στους ναούς.

Τι να λέμε τώρα?... Να τα ξαναπιάσουμε απ' την αρχή? "Servire non servirsi!" Voilà η αρχή, σεβαστό μου συμβούλιο! 

Με τούτα και με κείνα, αποφάσισα να αυτοσυγκεντρωθώ απόψε στο σπίτι, μονάχη μου. 




Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2020

 στο κελί...


"Ένα κοπάδι γυναίκες, παιδιά και γέροντες βογκούν δυνατά, κυνηγημένοι από τον ήλιο, από τη στέρηση και από την εξάντληση του δρόμου. 

Στα πρόσωπα ο ιδρώς ζυμωμένος με τη σκόνη στάζει σα λάσπη. Νέοι άντρες είναι λίγοι. Οι πιο πολλοί του κοπαδιού περπατούν ξυπόλυτοι, κι όλοι σηκώνουν στον ώμο ένα φορτίο, ένα τσουβάλι γεμάτο ή ένα μπόγο..." 

Η. Β.


Βουουούμ, βουουούμ, λυσσασμένος αέρας, αέρας τρελός φυσάει. Γι αυτό ίσως έδωσαν υποπτεύομαι -δύσπιστη εγώ προς την κρατική καλωσύνη-, τούτην τη γης την έδωσαν στους πρόσφυγες, που έφθασαν εδώ ταλαίπωροι το '24, κυνηγημένοι από την Ελληνική Ιωνία. Γιατί ετούτη είναι πάντοτε γης ξερή, στεγνή και άνυδρη. Ίσως γι αυτό και να τους τη χάρισαν... Ο αέρας, βουουούμ, βουουούμ, την ξυρίζει σαν τρελός, χειμώνα καλόκαίρι.

Βουουούμ, βουουούμ, σειώνται οι λεβάντες, τα λιόδεντρα κι οι φιστικές, βουουούμ, βουουούμ, οι ξερικές συκές του Ιούδα πλαγιάζουν και στεριώνουν το κορμί τους κατά τη βούληση του αφέντη ανέμου. 

Κατά τη βούληση του αφέντη ανέμου κι οι φλόγες, κάθε φορά που άνθρωποι εγκληματίες σπέρνουν στη γη τον τρόμο και το κακό... Τρελός ο άνεμος , βουουούμ, βουουούμ, πετάει τις φλόγες μιά εδώ, μιά εκεί, καίει τα χωράφια με τα σπαρτά, καίει τα φίδια που φωλιάζουν στους ξερούς χείμαρρους, καίει τις χελώνες που προσπαθούν να σωθούν μέσα στο καύκαλο, καίει τα μάραθα που φυτρώνουν στην άκρια των δρόμων, καμιά φορά καίει και τα σπίτια, και τις ζωές των ανθρώπων...
Στάχτη ένα γύρο οι λόφοι με τα τρυφερά πεύκα... στάχτη ένα γύρο γκρίζα κι  αποκαρδιωτική...

Μόνη ελπίδα η θάλασσα...
Μπάνιο του λαού δέκατο.



Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2020

 Τα πήδηξα και τα σαράντα κύματα, ίσως και πάνω από σαράντα, εκατόν σαράντα ίσως, αφού είχε έναν αέρα το πρωί στη θάλασσα και κύματα βουνά...

Μιά ώρα μέσα, δεν κολύμπησα, μόνο περίμενα να ρθεί το ένα κύμα πίσω από τ' άλλο, και τι ωραίο παιχνίδι να πηδάς το κύμα και να βγαίνεις στην κορφή!

Μπάνιο του λαού, τέλος καλοκαιριού, ένατο... μεγαλεία!...



 


Με τον τρόπο του Γιώργου Σεφέρη...



Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2020

Ημέρες δεκατέσσερις

Φτου και βγαίνω!