στο κελί...

"Ένα κοπάδι γυναίκες, παιδιά και γέροντες βογκούν δυνατά, κυνηγημένοι από τον ήλιο, από τη στέρηση και από την εξάντληση του δρόμου. 

Στα πρόσωπα ο ιδρώς ζυμωμένος με τη σκόνη στάζει σα λάσπη. Νέοι άντρες είναι λίγοι. Οι πιο πολλοί του κοπαδιού περπατούν ξυπόλυτοι, κι όλοι σηκώνουν στον ώμο ένα φορτίο, ένα τσουβάλι γεμάτο ή ένα μπόγο..." 

Η. Β.

Βουουούμ, βουουούμ, λυσσασμένος αέρας, αέρας τρελός φυσάει. Γι αυτό ίσως έδωσαν υποπτεύομαι -δύσπιστη εγώ προς την κρατική καλωσύνη-, τούτην τη γης την έδωσαν στους πρόσφυγες, που έφθασαν εδώ ταλαίπωροι το '24, κυνηγημένοι από την Ελληνική Ιωνία. Γιατί ετούτη είναι πάντοτε γης ξερή, στεγνή και άνυδρη. Ίσως γι αυτό και να τους τη χάρισαν... Ο αέρας, βουουούμ, βουουούμ, την ξυρίζει σαν τρελός, χειμώνα καλόκαίρι.

Βουουούμ, βουουούμ, σειώνται οι λεβάντες, τα λιόδεντρα κι οι φιστικές, βουουούμ, βουουούμ, οι ξερικές συκές του Ιούδα πλαγιάζουν και στεριώνουν το κορμί τους κατά τη βούληση του αφέντη ανέμου. 

Κατά τη βούληση του αφέντη ανέμου κι οι φλόγες, κάθε φορά που άνθρωποι εγκληματίες σπέρνουν στη γη τον τρόμο και το κακό... Τρελός ο άνεμος , βουουούμ, βουουούμ, πετάει τις φλόγες μιά εδώ, μιά εκεί, καίει τα χωράφια με τα σπαρτά, καίει τα φίδια που φωλιάζουν στους ξερούς χείμαρρους, καίει τις χελώνες που προσπαθούν να σωθούν μέσα στο καύκαλο, καίει τα μάραθα που φυτρώνουν στην άκρια των δρόμων, καμιά φορά καίει και τα σπίτια, και τις ζωές των ανθρώπων...

Στάχτη ένα γύρο οι λόφοι με τα τρυφερά πεύκα... στάχτη ένα γύρο γκρίζα κι  αποκαρδιωτική...

Μόνη ελπίδα η θάλασσα...

Μπάνιο του λαού δέκατο.