Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2019


ΟΙ ΚΑΛΕΣ ΤΕΧΝΕΣ  πάντα !

Το ευλογημένο προικιό τ’ ανθρώπου… και κάποια βασικά ερωτήματα,  που διατυπώθηκαν μες στα χρόνια και που διαρκώς  συνεχίζουν να διατυπώνονται, με διάφορους τρόπους…

Άραγε, Η ΤΕΧΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ;!  ça vaut la peine ?!

Alors, για ποιόν η Τέχνη; Η Τέχνη για τον άνθρωπο;

Ποιες είναι οι δυνατότητες της Τέχνης; Τι σκοπό υπηρετεί; 
Ποιοι την υπηρετούν ;
Μπορεί να εξ υπηρετήσει και κάποιους άλλους σκοπούς η Τέχνη;
Εξυπηρέτησε μέσα στον χρόνο – από γενέσεως, άλλους σκοπούς ; Εξυπηρετεί σήμερα και άλλους σκοπούς;

Υπάρχει πάντοτε επ’ ωφελεία η Τέχνη ; 
Την μετα χειρίζονται ; Την μετα χειρίζονται μόνο επ ωφελεία ; Πώς την μετα χειρίζονται;
Την χρησιμοποιούν κάποτε και για το κακό; Υστερόβουλα;

Ποιοι επ ωφελούνται ; Ποιοι επ ωφελήθηκαν από την διαχείρησή της, ηθελημένα, επί σκοπού, άθελά τους, ακόμα και εν αγνοία τους ;

Και άλλα ζουμερά θέματα, αναπηδούν μέσα από το θεατρικό έργο του Ρόναλντ Χάργουντ  "Προσωπική Συμφωνία", στο Από Μηχανής Θέατρο και σε σκηνοθεσία του Δ. Μυλωνά.

Πολύ καλός  μου φάνηκε ο Ν. Τσακίρογλου, εξαιρετικός, θα έλεγα, ο Χ. Βαλαβανίδης.


*
άποψή μου είναι ότι τα ίδια ακριβώς ερωτήματα
ταιριάζουν και στην υπόθεση της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ...

γιατί βέβαια, δεν φταίει η ΤΕΧΝΗ μήτε η ΠΟΛΙΤΙΚΗ
αν από ισχυρά εργαλεία γιά προκοπή στα χέρια του ανθρώπου,
συχνά καταλήγουν να υπηρετούν και σκοπούς άλλους.




Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2019

από τις 5 Οκτωβρίου κι εδώ, έχω πέσει σε μουγγαμάρα που δεν παλεύεται...
είναι κρίμα, βασανίζει το μυαλό μου αυτή η μουγγαμάρα, γιατί βαθειά στο DNA μου υπάρχει η πρόθεση κι η επιθυμία και η συνήθεια - έμφυτη και επίκτητη να πω -, της διάχυσης της γνώσης. κι η ανάγκη επι κοινωνίας, πάντα.
μετά από αυτόν τον καιρό, διαβάζω πάλι και παρακολουθώ ωραία πράγματα, φτιάχνω καινούργια κι ωραία πράγματα, συναντώ ανθρώπους καλότατους.
παρ' όλ' αυτά, αντιλαμβάνομαι ότι βαθειά μέσα κι έξω μου βρίσκομαι σε μουγγαμάρα...
βγαίνω συχνά στη βεράντα και κοιτάζω τις πλάκες σου.
στέκεται κόμπος στο λαιμό μου.
δεν είμαι και πολύ καλά... παρ' όλ' αυτά, λειτουργώ... κάνω ό, τι μπορώ...



Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2019

Πολύ καλή ταινία "η ευνοούμενη" του Γ. Λάνθιμου.
Προσεγμένο το κάθε τι, περιβάλλον, λήψεις, σκηνοθεσία, ηθοποιία, φωτογραφία, η κάθε πιστή, ακριβής, εξαιρετική λεπτομέρεια ! Ως θέαμα, ένα μικρό αριστούργημα !
Αληθινή οσκαρική παρουσία ! 

Ως νόημα, η ιστορία της εξουσίας ή, πιό σωστά, ποιός στ' αλήθεια κυβερνά κάθε φορά ;!
Στην ουσία, με κάποιον τρόπο το ίδιο θέμα -φυσικά σε άλλες διαστάσεις και σε άλλο περιβάλλον-, χειρίστηκε και η ταινία vice...
Πολύ καλή κι αυτή, δυνατή και σύγχρονη πολιτική ταινία !
Ποιός επιτέλους κυβερνά ;!! 


Με όλ' αυτά, εγώ εξακολουθώ να επιμένω ότι η καλύτερη μέχρι τώρα ταινία του Γ. Λάνθιμου, τουλάχιστον από πλευράς συμβολισμών, και η ταινία που είχε πράγματα σπουδαία να πει, είναι   
Με δεύτερη, από πλευράς συμβολισμών, τον θάνατο του ιερού ελαφιού...
Αυτή όμως είναι η γνώμη ενός μη ειδικού... ενός απλού θεατή, που πάντως ψάχνει και ψάχνεται...

Γενικά, αυτόν τον Γενάρη που πέρασε, παρακολούθησα κάποια λίγα πράγματα...

Πρώτα, την εξαιρετική έκθεση γιά τον Γιάννη Μόραλη στο μουσείο Μπενάκη !
Έμαθα αρκετά γιά τον σπουδαίο ζωγράφο, που μου διέφευγαν...

Την ταινία "VICE", όπως είπα, που μου άρεσε γιατί δεν παύω ποτέ να είμαι ένα συνειδητά πολιτικό ζώο...

Είδα το εξαιρετικό κι εύθραυστο "πράσινο βιβλίο"!

Τον Βασίλη Παπαβασιλείου και "τους ζυγούς λύσατε" στο θέατρο τέχνης.

Το θεατρικό "χαρτοπόλεμος" του Β. Ρωμνιού, που στ' αλήθεια μου άρεσε !

και φυσικά, 
στο μουσείο Κεραμεικής Τέχνης άκουσα την αγαπημένη μου δασκάλα, σε εκπληκτική αφήγηση, εκπληκτικών παραμυθιών !

Δεν μπόρεσα κάτι άλλο μες στον Γενάρη... 
Μόνο το θέατρο της Δευτέρας, κάθε βδομάδα απ' το θαυμάσιο αρχείο της ΕΡΤ.
Όπου μερικά έργα, είναι εξαιρετικά... 

Η ζωή τρέχει άλλοτε με καλά κι άλλοτε με κακά και βαρειά πλήγματα... τι να λέμε τώρα;...