ΟΙ ΚΑΛΕΣ ΤΕΧΝΕΣ  πάντα !

Το ευλογημένο προικιό τ’ ανθρώπου… και κάποια βασικά ερωτήματα,  που διατυπώθηκαν μες στα χρόνια και που διαρκώς  συνεχίζουν να διατυπώνονται, με διάφορους τρόπους…

Άραγε, Η ΤΕΧΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ;!  ça vaut la peine ?!

Alors, για ποιόν η Τέχνη; Η Τέχνη για τον άνθρωπο;

Ποιες είναι οι δυνατότητες της Τέχνης; Τι σκοπό υπηρετεί; 

Ποιοι την υπηρετούν ;

Μπορεί να εξ υπηρετήσει και κάποιους άλλους σκοπούς η Τέχνη;

Εξυπηρέτησε μέσα στον χρόνο – από γενέσεως, άλλους σκοπούς ; Εξυπηρετεί σήμερα και άλλους σκοπούς;

Υπάρχει πάντοτε επ’ ωφελεία η Τέχνη ; 

Την μετα χειρίζονται ; Την μετα χειρίζονται μόνο επ ωφελεία ; Πώς την μετα χειρίζονται;

Την χρησιμοποιούν κάποτε και για το κακό; Υστερόβουλα;

Ποιοι επ ωφελούνται ; Ποιοι επ ωφελήθηκαν από την διαχείρησή της, ηθελημένα, επί σκοπού, άθελά τους, ακόμα και εν αγνοία τους ;

Και άλλα ζουμερά θέματα, αναπηδούν μέσα από το θεατρικό έργο του Ρόναλντ Χάργουντ  "Προσωπική Συμφωνία", στο Από Μηχανής Θέατρο και σε σκηνοθεσία του Δ. Μυλωνά.

Πολύ καλός  μου φάνηκε ο Ν. Τσακίρογλου, εξαιρετικός, θα έλεγα, ο Χ. Βαλαβανίδης.

*

άποψή μου είναι ότι τα ίδια ακριβώς ερωτήματα

ταιριάζουν και στην υπόθεση της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ...

γιατί βέβαια, δεν φταίει η ΤΕΧΝΗ μήτε η ΠΟΛΙΤΙΚΗ

αν από ισχυρά εργαλεία γιά προκοπή στα χέρια του ανθρώπου,
συχνά καταλήγουν να υπηρετούν και σκοπούς άλλους.