Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2014





Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος


Μουσική:  Θέμης Καραμουρατίδης





Εγώ μεγάλωνα για σένα
και μάλωνα για σένα στους δρόμους

με τα υπόλοιπα παιδιά
τα βράδια ίδρωνα για σένα
και στον ύπνο μου για σένα
τολμηρά είχα κρυμμένα μυστικά


Μετά ωρίμαζα για σένα
και σκάρωνα θλιμμένα στιχάκια
που δεν τα διάβαζε κανείς
ετοιμαζόμουνα για σένα
και δεν άκουγα κανένα
που μου λεγε πως ίσως δε φανείς

.

Και περάσαν οι ζωές μας
δεν βρεθήκαμε ποτέ μας
και τη θέση σου την παίρνουνε σκιές
μ’ αγαπάνε με φροντίζουν
κάπου κάπου σε θυμίζουν
κι εσύ έρχεσαι και φεύγεις όταν θες

Κι έτσι ζω μόνο για σένα
ετοιμάζομαι για σένα
ερωτεύομαι για σένα
περιμένοντας εσένα


Για σένα ήμουν και γινόμουν
το κάλο και το κακό μου
και δεν είχα μόνον έναν εαυτό
για σένα άλλαζα σαν φύλλα
τη χαρά και τη μαυρίλα
και το σπίτι μου είχα πάντα ανοιχτό


Για σένα τράβαγα πιστόλι
κι από φόβο μ’ είχαν όλοι
και δεν άντεχα στο πλάι μου ψυχή

φανταζόμουνα εσένα σε νοήματα κρυμμένα
και ήταν μόνο μια καινούρια σου εκδοχή





Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

του φθινοπώρου τα χρώματα

πολύ πρωί
απάνω στα ψηλά βουνά

του φθινοπώρου τα χρώματα



































οι βουνοκορφές μέσα στα σύννεφα









και καπνός αναθρώσκων




περπατήσαμε στα βουνά απ' το χάραμα...
ανέβηκα στο ξωκκλήσι και κάθισα στο στασίδι.
ερμιά...

κατεβήκαμε στη θάλασσα.
η Κ. βούτηξε κι έκανε μπάνιο, η αδερφή μου κάπνιζε, εγώ ήπια ζεστό καφέ.

η φύση, σου ανυψώνει το ηθικό !





Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014



ανθίζουν και μεγαλώνουν οι κόκκινοι κρίνοι μου !
φουντώνουν του φθινοπώρου τα χρυσάνθεμα, ο βασιλικός του καλοκαιριού κρατάει ακόμα, τα άγρια κυκλάμινα ζουν και βασιλεύουν.

τι ωραίο που είσαι, φθινόπωρο !
και τι παρήγορο !







Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

signature
foteini
 ανείπωτα VI

 - Εκείνη :
Αν, Βάου, Γρι, Διά

- Εκείνος :
είκοσι πέντε χιλιάδες, επτακόσιες εξήντα μία αλήθειες
και δύο
τρείς

- Εκείνη :
τΖια, Θέμα, Κώκ, εΛιά

- Εκείνος :
είκοσι πέντε χιλιάδες , επτακόσιες εξήντα πέντε αλήθειες
και τρείς
οκτώ

- Εκείνη :
Να, Ξουτ,  άρΠα,  άΡα

- Εκείνος :
είκοσι πέντε χιλιάδες , επτακόσιες εξήντα έξι αλήθειες
και τέσσερις
δέκα 

-Εκείνη :
λΥγξ, ούΦα, φλεΨ, Ωχρ

- Εκείνος :
Είναι εφευρετικοί οι άνθρωποι, όταν πρόκειται να εκπέμψουν σοβαρά σήματα που αφορούν στη ζωή τους.

-Εκείνη :
Δεν ξέρω σε ποιό γλωσσικό δέντρο επικοινωνίας θα καταλήξουμε τελικά να ενταχθούμε οι δυό μας...
Στο Αφροασιατικό ; στο Σημιτικό ; στο Σινοθιβετιανό ; στο Ουραλοαλταϊκό ; μας βλέπεις εσύ γιά το Ινδοευρωπαϊκό ; !

- Εκείνος (γελώντας) :
Γιατί να μη χρησιμοποιούμε κάτι ακόμα πιό βελτιωμένο !
Γιατί σου αρέσουνε τα Μορς ;! υπάρχει και άλλη τεχνολογία , άϋλη κι αυτή, που μάλιστα θα γίνει αντιληπτή από ακόμα λιγότερες ομάδες ανθρώπων -ίσως μονάχα από τους Ινδιάνους της Βόρειας Αμερικής- ( όσους έχουν απομείνει...) .
Σήματα καπνού με κουβέρτα, που θα απελευθερώνει κατά διαστήματα νέφη καπνού με συνθηματική σημασία !
Μπορούν οι άνθρωποι μιά χαρά να επικοινωνούν ακόμα και με κάτοπτρα! Κάτοπτρα με ηλιακές αντανακλάσεις !  Πεντέλη καλεί Πάρνηθα ! Λυκαβηττός καλεί Υμηττό ! Ελήφθη, Over !

- Εκείνη (γελώντας) :
Πρωτόγονοι !
Κυνηγός και αιώνιο παιδί των δασών ο ένας, συλλέκτης καρπών χάμω απ' τη γη κι πάνω απ' τα δέντρα ο άλλος.

- Εκείνος :
Είχανε κι άλλα χαρακτηριστικά οι πρωτόγονοι...

- Εκείνη :
Σαν τι ;

- Εκείνος :
θυμήσου ! 
"... τῷ δὲ ᾿Αδὰμ οὐχ εὑρέθη βοηθὸς ὅμοιος αὐτῷ. καὶ ἐπέβαλεν ὁ Θεὸς ἔκστασιν ἐπὶ τὸν ᾿Αδάμ, καὶ ὕπνωσε· καὶ ἔλαβε μίαν τῶν πλευρῶν αὐτοῦ καὶ ἀνεπλήρωσε σάρκα ἀντ᾿ αὐτῆς. καὶ ᾠκοδόμησεν ὁ Θεὸς τὴν πλευράν, ἣν ἔλαβεν ἀπὸ τοῦ ᾿Αδάμ, εἰς γυναῖκα καὶ ἤγαγεν αὐτὴν πρὸς τὸν ᾿Αδάμ. καὶ εἶπεν ᾿Αδάμ· τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μου·"

- Εκείνη :
Ναι το θυμάμαι... Οστούν εκ των οστέων... Και μυαλό εκ του μυαλού, και πόνος εκ του πόνου, ανάσα εκ της ανάσας και ψυχή εκ της ψυχής.

-Εκείνος : 
Ζωή εκ της ζωής.

-Εκείνη :
Θέλεις ν' ακούσεις μιάν αληθινή ιστορία ;
Ήμουνα λοιπόν κορίτσι, κι είχα το μωρό ακόμα πάνω στο βυζί , όταν με κάλεσε μιά γυναίκα από την έρημο, να με φιλοξενήσει ένα απόγευμα στο σπίτι της.
Την γυναίκα αυτήν δεν την γνώριζα, μήτε είχα ξαναμπεί ως τότε σε σπίτι ιθαγενών, όσον καιρό ζούσα εκεί.
Αυτό εδώ δεν ήταν σαν τα πλινθόκτιστα σπιτάκια στα χωριά, μα ήταν ένα κανονικό σπίτι, χτισμένοι τοίχοι με τούβλα και με αρκετά δωμάτια.
Μόλις μπαίνω εγώ με το μωρό αγκαλιά, έρχεται ο "αφέντης" και μου λέει "θέλετε να περάσετε στον γυναικωνίτη, με την γυναίκα μου ;"
Στον γυναικωνίτη λοιπόν εγώ με το μωρό, πάνω σε βαθειά χαλιά και μαξιλάρες ένα γύρο στον τοίχο, με μιάν κοπέλα άγνωστη απέναντί μου, να με κοιτάζει.
Σε ποιό γλωσσικό δέντρο επικοινωνίας να καταφύγουμε γιά να μπορέσουμε να αρθρώσουμε μ' αυτό  το κορίτσι μιά κουβέντα ;
Σε κανένα φυσικά !
Εκείνη δεν γνώριζε γαλλικά ή αγγλικά κι εγώ δεν εγνώριζα αραβικά.
Κοιταχτήκαμε γιά λίγο, χαμογελούσαμε η μιά στην άλλη, μα στέκαμε κι οι δυό σαν άλαλες, αμήχανες, σε αδυναμία επικοινωνίας.
Και τότε, ξέρεις τι κάναμε ;
Το πρώτο πράγμα που κάναμε, ήταν η μίμηση !
Με κινήσεις, παίζοντας αυτοσχέδιο θέατρο, το κορίτσι μου έδειξε ότι είναι δασκάλα !
Με τον ίδιο τρόπο, της έδειξα κι εγώ το ίδιο!
Ενθουσιάστηκε ! Και τότε έκανε την δεύτερη κίνηση. Πήγε και έφερε μιάν αριθμομηχανή ! Calculator!
Όπου, αν θες το πιστεύεις, περάσαμε ώρες εκείνο το απόγευμα, συζητώντας με αριθμούς !
Με ελάχιστες αγγλικές λέξεις που ήξερε εκείνη , με ελάχιστες αραβικές που ήξερα εγώ και με ατέλειωτες αλληλουχίες αριθμών πάνω στην αριθμομηχανή , μιλήσαμε η μιά γιά τη ζωή της άλλης, πόσων χρόνων είσαι ; τόσο ! εγώ τόσο ! πόσον καιρό είσαι εδώ ; τόσο ! πόσα αδέρφια είσαστε ; τόσα. πόσα παιδιά έχεις ; τόσα. πόσο μισθό παίρνεις ; τόσο. εσύ ; τόσο. πόσων μηνών είναι το μωρό σου ; τόσο. πόσους μήνες το χρόνο δουλεύεις ; πόσες ώρες ; πόσα χρόνια ; κι ένα σωρό άλλα, καθημερινά κι ανθρώπινα πράγματα, που μπορέσαμε να τα μιλήσουμε με την γλώσσα των αριθμών και μόνο !
η άλφα βήτα των αριθμών ! είναι απίστευτο; !
Έπειτα από χρόνια, σε επαγγελματικές μετεκπαιδεύσεις, σε ομάδες επικοινωνίας, σε ομάδες διδακτικής και παιδαγωγικών, ανέφερα πάντα αυτό το παράδειγμα, που μου έχει βαθειά εντυπωθεί στη ζωή, σαν αποτέλεσμα της ανθρώπινης ανάγκης γιά επικοινωνία.
Ώρες συζήτηση ανθρώπων άλαλων, κατάχαμα στην έρημο, πάνω σε μαλακά χαλιά, μέσα από ένα calculator !
Πώς η ανάγκη γίνεται εφευρετική !

Ένα εκατομμύριο επτακόσιες εβδομήντα επτά χιλιάδες κι εβδομήντα επτά αλήθειες, monpetitprince.



. . .  - - -  . . .






Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014


Νείλου του οσίου, σήμερα.
(έγραψε !...)

Ξεκίνησα σιγά - σιγά αγροτική δουλειά,
κι ένα σωρό άλλες δουλειές, από τις οποίες δεν πληρώνεσαι, αλλά τις πληρώνεις από πάνω!

διάθεση μιά πάνω μιά κάτω,
ρευστό μηδέν (0)

πού πάμε ;


Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014


 Η αγρυπνία στη Μονή Σαγματά !

Φύγαμε απ' το σπίτι Παρασκευή στις 7 το βραδάκι, γιά ν' ανέβουμε στο Υπάτιο όρος.
Η Κ. κι εγώ.
Τά χουμε ξανακάνει αυτά... 
Τα Χριστούγεννα φύγαμε οι δυό μας 5 η ώρα αξημέρωτα, ανεβήκαμε και κατεβήκαμε δυό βουνά γιά να ακούσουμε σε μονή τον όρθρο των Χριστουγέννων.
Απόψε φτάσαμε σχεδόν στη Θήβα, κι από κει στο Υπάτιο όρος.
Νύχτα πάνω στη νύχτα, τα τελευταία 5 χιλιόμετρα χωματόδρομου απάνω στο βουνό ήσαν δραματικά. Το απόλυτο σκοτάδι του βουνού και μέτρο - μέτρο πηχτή ομίχλη.
Όταν φτάσαμε στη μονή Σαγματά , ίσα που φαινόταν φωτισμένη η πόρτα της.


Η αγρυπνία όμως ήταν απολαυστική ! Ώρες απόλυτης συγκέντρωσης και πνευματικότητας.
Φύγαμε πριν το τέλος, γιατί φοβηθήκαμε την επιδείνωση του καιρού...
Στην κατεβασιά, πηχτή και τρομακτική η ομίχλη... Την έκοβες με το μαχαίρι. Μηδέν ορατότητα, γκρεμνός και χαράδρες από κάτω, ώσπου να φτάσεις στα ριζά του βουνού, κι απ' εκεί στη δημοσιά.







Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

 κι οι γλάροι
τα γοργόφτερα πουλιά
λευκό μπαλέτο στα σκοτάδια…


signature
foteini
από το
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΡΑΒΙΟΥ
στη θάλασσα

Το βλέπω,"οι δικοί μου" αναρωτιούνται. Απορούν, πώς γίνεται και δεν με έχουν κουράσει ακόμα τα μπάρκα.
Καμιά φορά, "οι δικοί μου" παίρνουν το θάρρος και με ρωτάν πώς μπορώ, πώς το αντέχω... Πώς γίνεται και δεν με κούρασε τόσα χρόνια αυτή η μοναξιά μες τις θάλασσες... Πώς γίνεται και ο χρόνος δεν με κατέβαλλε... Πώς δεν με τσάκισε τους χειμώνες η υγρασία, πώς δεν με τρόμαξαν τις νύχτες οι ανέμοι όταν ξεσπάν λυσσασμένοι απάνω στο σώμα του καραβιού, η τραμουντάνα, ο γραίγος, ο μαϊστρος, ο πουνέντες...
Κάποιοι πιό κοντινοί, που έχουν περισσότερο θάρρος μαζί μου, που και που με ρωτάν κι άλλα πράματα : αν αίφνης μου λείπει το χώμα στον κήπο μου, αν μου λείπουν οι πέτρες, το γλυκό νερό της βρύσης, ο ίσκιος των πεύκων τα καλοκαίρια, τα λούνα παρκ με τα παιδιά στις πλατείες, αν μου λείπουν οι γιορτές στα σπίτια, τα γέλια, τα λουλούδια, οι ζεστές αγκαλιές των ανθρώπων...
Σε όλ' αυτά, απαντάω ολοένα και λιγότερο. Ολοένα και λιγότερο μιλάω. Καμμιά φορά, περνάν μέρες, βδομάδες ή μήνες ως να τους αποκριθώ. Καμμιά φορά δεν αποκρίνομαι διόλου.
Τι να τους πεις ;  Ελάχιστοι θα το καταλάβουν. Το ταξίδι μπορεί να γίνει τέτοια αγάπη και τέτοιος πόθος, που όλα τ' άλλα στην ουσία να σου είναι δευτερεύοντα.
Έπειτα, τι να πεις ; Πως ναι, τόσα χρόνια η μοναξιά μες τις θάλασσες σε τσάκισε ; Πως τους χειμώνες η υγρασία ολημερίς κι ολονυχτίς σε λιάνισε ; Πως τις νύχτες που φυσάει βοριάς στρέφεις στην ανατολή και προσεύχεσαι στον γραίγο και στην τραμουντάνα κι όταν φυσάει δυτικά σταυροκοπιέσαι στον γαρμπή, στον μαϊστρο και στον πουνέντε ;
Να τους πεις ότι τρέμεις κουκουλωμένος πα στην κουκέτα κι ότι τα μάτια σου πιά βαραίνουν το πρωί ; Να τους πεις οτι έχεις στερηθεί τις ζεστές αγκαλιές των ανθρώπων ; Οτι ξέχασες τη ζέστη που βγάνει το χώμα μετά απ' τη βροχή ; Ότι  σου λείπουν τα γέλια των συντρόφων, η θαλπωρή των σπιτιών και τα μαλακά στρώματα ;
Όλα αυτά είναι δευτερεύοντα... Τα πράγματα που άλλοτε μ' αυτά ζύγιαζες τη ζωή σου, μπρος στην αγάπη της θάλασσας έγιναν τώρα όλα δευτερεύοντα. Και γιά τίποτα δεν παραπονιέσαι. Μόνο σε τραβάει το μπάρκο κοντά του, σε παίρνει η αποθυμιά του ανοιχτού ορίζοντα, σε τυλίγει η λαχτάρα γιά νέα λιμάνια και πας. Πας, ταξιδεύεις, πάλι ταξιδεύεις, ολοένα, έγινε ένα το σκαρί με το σώμα σου, έγιναν φύκια τα μακριά μαλλιά σου, τα μπράτσα σου αντρείεψαν, το αλάτι έψησε την όψη και την καρδιά σου.
Και δεν κουράστηκες να πεις μιά στιγμή "εγώ θα βγω στη στεριά ! θα φύγω !".
Και σα να ήταν ένας χρόνος, πέρασαν έτσι χρόνοι έντεκα.        








Bergère,
τον γλυτώσαμε, φαίνεται, χτές τον κήπο (των ελαιών), με τις αμπέλους και τις ποικιλίες οίνου...  
Έλα τώρα Bergère, παραλογίζεσαι !

κυκλοφορώ 
κι οπλοφορώ 




Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014


Bergère,
Il pleut...



 

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2014

Οι κριτικές του κοινού ήσαν καλές, μα εγώ δεν τα αντέχω πιά τα σαδομαζό.
Έτσι μετάνοιωσα που με τράβηξαν να δούμε το Αργεντίνικο έργο.
Αρκετή βία και τρέλα υπάρχει γύρω μας... πρέπει να πληρώσουμε να την δούμε και στο σινεμά ; ε, όχι ! basta...

Αντίθετα, συμπαθές ήταν το ...πολυπολιτισμικό "Ένα Ταξίδι 30,5 Μέτρα Μακριά"
Συμπαθής και η "Μαγεία στο Σεληνόφως" του Woody Allen.

Με σινεμά μπήκε το φθινόπωρο και
Με τα κλασικά μαθήματα Ιστορίας
Με το ωραίο Εργαστήρι Παραμυθιού
και... με μιά ξένη γλώσα.

Ένας άνθρωπος "της ψυχής", που εκτιμώ κι αγαπώ, μου έστειλε απόψε μιά τεράστια φθινοπωρινή γλάστρα, με χρυσάνθεμα που μ' αρέσουν !
Γύρισα απ' το Αργεντίνικο έργο ψιλοχαλασμένη και βρήκα τη γλάστρα να με περιμένει πάνω στο τραπέζι μου ! Μου άλλαξε τη διάθεση ! Χρυσάνθεμα είχαμε πάντα πολλά στο χτήμα. Τέτοια εποχή, κοντά στον Άη Δημήτρη σούρνονταν κατάχαμα, βαρειά πάνω στα κοτσάνια τους. Κίτρινα και μυρωδάτα... Α ναι, τα αληθινά χρυσάνθεμα έχουν μιά χαρακτηριστικά λεπτή, διακριτική ευωδιά. Τα χρυσάνθεμα έχουν την ευωδιά του φθινόπωρου. Και οι ντάλιες είναι ωραίες !

Στον τόπο που μοσχομυρίζει φρέσκια μέντα απάντησα κάποιους ανθρώπους αγαπημένους μου απ' τα παλιά. Κι αληθινά ευχαριστήθηκα ! Σα να ησύχασα λίγο... Λίγο...

Όλα είναι δρόμος...






Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014




"Τὰ σπίτια ποὺ εἶχα μου τὰ πῆραν. Ἔτυχε
νά᾿ ναι τὰ χρόνια δίσεχτα πόλεμοι χαλασμοὶ ξενιτεμοὶ
κάποτε ὁ κυνηγὸς βρίσκει τὰ διαβατάρικα πουλιὰ
κάποτε δὲν τὰ βρίσκει- τὸ κυνήγι
ἦταν καλὸ στὰ χρόνια μου, πῆραν πολλοὺς τὰ σκάγια-
οἱ ἄλλοι γυρίζουν ἢ τρελαίνουνται στὰ καταφύγια.
Μὴ μοῦ μιλᾶς γιὰ τ᾿ ἀηδόνι μήτε γιὰ τὸν κορυδαλλὸ
μήτε γιὰ τὴ μικρούλα σουσουράδα
ποὺ γράφει νούμερα στὸ φῶς μὲ τὴν οὐρά της-
δὲν ξέρω πολλὰ πράγματα ἀπὸ σπίτια
ξέρω πὼς ἔχουν τὴ φυλή τους, τίποτε ἄλλο.
Καινούργια στὴν ἀρχή, σὰν τὰ μωρὰ
ποὺ παίζουν στὰ περβόλια μὲ τὰ κρόσσια τοῦ ἥλιου,
κεντοῦν παράθροφυλλα χρωματιστὰ καὶ πόρτες
γυαλιστερὲς πάνω στὴ μέρα-
ὅταν τελειώσει ὁ ἀρχιτέκτονας ἀλλάζουν,
ζαρώνουν ἢ χαμογελοῦν ἢ ἀκόμη πεισματώνουν
μ᾿ ἐκείνους ποὺ ἔμειναν μ᾿ ἐκείνους ποὺ ἔφυγαν
μ᾿ ἄλλους ποὺ θὰ γυρίζανε ἂν μποροῦσαν
ἢ ποὺ χάθηκαν, τώρα ποὺ ἔγινε
ὁ κόσμος ἕνα ἀπέραντο ξενοδοχεῖο.

Δὲν ξέρω πολλὰ πράγματα ἀπὸ σπίτια,
θυμᾶμαι τὴ χαρά τους καὶ τὴ λύπη τους
καμιὰ φορά, σὰ σταματήσω-
ἀκόμη
καμιὰ φορά, κοντὰ στὴ θάλασσα, σὲ κάμαρες γυμνὲς
μ᾿ ἕνα κρεβάτι σιδερένιο χωρὶς τίποτε δικό μου
κοιτάζοντας τὴ βραδινὴν ἀράχνη συλλογιέμαι
πὼς κάποιος ἑτοιμάζεται νὰ ῾ρθεῖ, πὼς τὸν στολίζουν
μ᾿ ἄσπρα καὶ μαῦρα ροῦχα μὲ πολύχρωμα κοσμήματα
καὶ γύρω του μιλοῦν σιγὰ σεβάσμιες δέσποινες
γκρίζα μαλλιὰ καὶ σκοτεινὲς δαντέλες,
πὼς ἑτοιμάζεται νὰ ᾿ ρθει νὰ μ᾿ ἀποχαιρετήσει-

ἤ, μιὰ γυναίκα ἐλικοβλέφαρη βαθύζωνη
γυρίζοντας ἀπὸ λιμάνια μεσημβρινά,
Σμύρνη Ρόδο Συρακοῦσες Ἀλεξάντρεια,
ἀπὸ κλειστὲς πολιτεῖες σὰν τὰ ζεστὰ παράθυροφυλλα,
μὲ ἀρώματα χρυσῶν καρπῶν καὶ βότανα,
πὼς ἀνεβαίνει τὰ σκαλιὰ χωρὶς νὰ βλέπει
ἐκείνους ποὺ κοιμήθηκαν κάτω ἀπ᾿ τὴ σκάλα.

Ξέρεις τὰ σπίτια πεισματώνουν εὔκολα, σὰν τὰ γυμνώσεις"
.
Γιώργος Σεφέρης






Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

Καθόλου δεν θα με ένοιαζε αν κατοικούσα σε ένα ξύλινο δωμάτιο ή και σε ένα τροχόσπιτο, αρκεί να ήμουνα κοντά στη γη. Στο χώμα, στην ύπαιθρο.
Δεν ξέρω γιατί με επηρεάζουν τόσο τα δέντρα, τα χώματα, τα φυτά, τα νερά...
Κάθισα στη σκιά κάτω απ' τις ελιές, κοίταζα τα καλάμια απέναντι, γλυκομιλούσα στη χελώνα μου, με την ακολουθία Φιμπονάτσι στη ράχη...




Φυσικά, μόλις πλησίασα τη χελώνα ζήλεψε το σκυλί !
Απαιτεί κι αυτός την αγάπη, την αποκλειστικότητα και την αφοσίωση που προσφέρει ...


Άσε που βλέπει τη χελώνα και κόβει δρόμο να φύγει όσο πιό γρήγορα γίνεται...
"τι παράξενο θηρίο είν' ετούτο δω !;" θα σκέφτεται μέσα του... "και τι φοβερή πανοπλία Φιμπονάτσι φοράει !"
Στο μεταξύ η κυρά χελώνα, ούτε που του δίνει καμμιά σημασία. Πάει κι έρχεται στο χωράφι και κάνει ακροβατικά στα πεζούλια γιά να τσιμπολογάει χόρτα !


Τόσο ανεξάρτητο και δυνατό ζώο μοιάζει, που σκέφτομαι να την βγάλω principessa.


Συνεχίζουν οι ζαλάδες κι οι ταχυπαλμίες. 

Τις Δευτέρες πηγαίνω απ' την αρχή κανονικά στα μαθήματα Ιστορίας. Είναι απίστευτα γοητευτικό, να ακούς την ιστορία κάθε γωνιάς της γης, από καταβολής... Όχι δηλαδή πως τα θυμάμαι... Και κρατάω  πιά ελάχιστες σημειώσεις, σχεδόν καθόλου.
Μήπως και θυμάμαι την ιστορία, που δίδαξα τόσα χρόνια ; ! Γενικά πράγματα, κι όσα μου έκαναν πιό πολλή εντύπωση.
Δεν πέφτει φυσικά καρφίτσα στο αμφιθέατρο, πρέπει να πηγαίνεις μιά ώρα νωρίτερα γιά να μην μείνεις όρθιος, και είναι εξαντλητικό. Εξαντλητικό μα θαυμάσιο.
Μοιάζει σα να παρακολουθείς ξανά μιά συναυλία που σου αρέσει !


Είδα και τους "Αστερισμούς" του Πέιν, στον Νέο Κόσμο.
Το έργο μου θύμισε κάτι τις, που σου είχα γράψει το 2010 :

" και τι λοιπόν είναι αυτό, που ονομάζουμε "τύχη" ;
λες και ξέρουμε οι καϋμένοι οι άνθρωποι, τι λογιώ παράγοντας είναι αυτή η "τύχη",
πόθεν πορεύεται, μέσα από ποιές μυστικές διεργασίες και συνδυασμούς ταιριάζουν, μόρια, άτομα, νετρόνια, πρωτόνια , ηλεκτρόνια, όλα αυτά που συνθέτουν τον πυρήνα της σκέψης, της ανάγκης ή της ανθρώπινης θέλησής μας,
μέσα από ποιές χημικές του ονείρου και της επιθυμίας μας επεξεργασίες, έρχεται αυτό το λεγόμενον "τύχη" και επικάθεται στις μέρες της ζωής μας και στις νύχτες μας.
ποιά πυρηνική σύντηξη ή ποιά πυρηνική σχάση, ποιά αντίδραση, ποιό ταίριασμα ανάμεσα σε πάνω, σε κάτω quarks, σε quarks παράδοξα, μαγικά, πυθμενικά και κορυφαία,έρχεται να επηρεάσει με τον ένα ή άλλο τρόπο τη ζωή μας... "


είναι λοιπόν ένα θέμα που πάντα με απασχολεί φιλοσοφικά...
παρ' όλ' αυτά, το έργο με κούρασε.
χάρηκα τους ηθοποιούς, που το ερμήνευσαν πολύ καλά, το έργο όμως με κούρασε.




Γενικά, δυστυχώς συνεχίζω να είμαι "Ο δε το εν λαβών απελθών ώρυξεν εν τη γη και απέκρυψε το αργύριον του κυρίου αυτού".










Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

Σχολείο δεν είχαμε κάθε τέτοια μέρα, τρείς του Οκτώβη, σαν σήμερα.
Γιορτάζαμε τον πολιούχο των Αθηνών, τον Άγιο Διονύσιο.
Έτσι θυμάμαι πάντοτε την τρίτη μέρα του Οκτώβρη, σαν χαρούμενη μέρα αργίας !

Έχω ξαφνικά ιλίγγους και ταχυπαλμία.
Εδώ και 2-3 μέρες...
Δεν δίνω καμμιά σημασία.  Ανεβοκατεβαίνω εδώ κι εκεί, βλέπω ανθρώπους, κάνω διάφορα...







Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

πήρα τον δρόμο, το στρατί.
τα βουνά δηλαδή πήρα.


μου έλειψε το βουνό όλη την χρονιά πέρυσι...
άλλος βαριεστημένος, άλλος κουρασμένος, άλλος ξυνισμένος, το αποτέλεσμα είναι ότι δεν ακολουθούσε απάνω κανείς...
φέτος είπα, δεν μπορώ να το στερηθώ μήτε το βουνό, μήτε το βάδισμα, έτσι αποφάσισα κι ανέβηκα μόνη μου, σήμερα πρώτη μέρα, φθινόπωρο έπιασε γιά τα καλά, 4 το απόγεμα απάνω στo βουνό.
είπα, εγώ θα ανεβαίνω έστω και μόνη μου.

η αλήθεια είναι, ότι κάθε πρωί, ειδικά όμως τα Σαββατοκύριακα, το βουνό έχει μέσα πολύ κόσμο.
άλλοι παν, άλλοι έρχονται, άλλοι τρέχουν, άλλοι κουβεντιάζουν, βολτάρουν, παρέες ή και μοναχικά.
στις 4 όμως το απόγευμα, κι ως λίγο να πέσει το φως, απάντησα στον δρόμο μου εδώ κι εκεί ίσως 10 ανθρώπους, όχι παραπάνω και σχεδόν όλοι έτρεχαν... δρομείς.

διόλου δεν με ενόχλησε αυτή η ερημία...
τα βήματά μου ξέρουν καλά που πάνε, εδώ χωματόδρομος, πιό κει άσφαλτος, εδώ έχουν μείνει λακκούβες απ' τις βροχές, πιό κει φυλάκιο, δενδροστοιχίες, πεύκα, ελιές, ξέφωτο, θέα στη θάλασσα, θέα στον "βράχο", το λεκανοπέδιο κάτω, στροφές, ανηφόρες, κατηφόρες, κουμαριές που ετοιμάζονται, βελανιδιές φορτωμένες, ρείκια ανθισμένα, θυμάρι ξερό αυτήν την εποχή, κυκλαμιές σαν στολίδια και κρόκοι πανέμορφοι!
το βουνό όπου παιδιά παίζαμε, στα ξέφωτα αμολάγαμε τους αετούς μας, δεν ανεβαίναμε από δρόμο μα το καβαλάγαμε απ' την μιάν άκρια ως την άλλη, φοβόμαστε να μπούμε στο ορυχείο, παίζαμε κρυφτό στα έρμα κελλιά της βυζαντινής μονής, ακούγαμε εδώ το τσακάλι να ουρλιάζει, έφηβοι ήρθαμε εδώ πάνω τα πρώτα μας ραντεβού, ενήλικες φτιάξαμε δίχτυ να το προστατέψουμε, τα βράδια ταϊζαμε τις μικρές αλεπούδες, το βουνό, ο λατρευτός τόπος, καλά λέω γω πως είμαι ένα βλαχούδι κι έχω μεγαλώσει βέρο βουνίσιο χωριατόπαιδο ...


αυτές είναι φωτογραφίες σημερινές :


" κυκλαμιὲς θ' ἀνθοῦν στὸ χῶμα ταίρια ταίρια "







"πού βρήκες χρώματα κι ανθείς
πού μίσχο και σαλεύεις" 
.





η θάλασσα πέρα... !






       βγήκε το πρώτο κούμαρο !
όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα άλλο...
από τώρα μέχρι τα Χριστούγεννα οι κουμαριές θα φορτωθούν



οι βελανιδιές που μ' αρέσουν




αυτούς τους έρημους δρόμους αγάπησα...



κι αυτούς τους κακοτράχαλους...








Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

open day Demokritos, είναι σημαντικό όταν αυτά τα κέντρα ανοίγουν τις πύλες τους στον κόσμο... κόσμος πολύς !
σαφώς καλύτερα από πέρυσι ήσαν οργανωμένοι φέτος.
συνάντησα εκεί και αρκετούς φίλους αγαπητούς, κουβεντιάσαμε, ευχαριστήθηκα.


μάλλον τελείωσε γιά φέτος το νυχτέρι στην βεράντα...
απόψε έβαλε κρύο ξαφνικά, κλείστηκα μέσα, κρύωνα, έκλεισα και την μπαλκονόπορτα.
ελπίζω φέτος το χειμώνα να μη χρειαστεί να τριγυρνάμε μες το σπίτι πάλι σαν τους τρελούς, τυλιγμένοι με αμπέχωνα και κουβέρτες... ελπίζω...
 
βλέποντας κάτι τις απόψε, έπεσα πάνω σε ένα τραγούδι, που μου είχε μάθει η Julie και είχε σβήσει όλα αυτά τα χρόνια εντελώς από την μνήμη μου !
χάρηκα που το θυμήθηκα mot a mot ! το βρήκα και σε διάφορες εκτελέσεις, με όργανα και χορωδίες...

mikremoumozartkalinihta






Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

Διαβολεμένο στερητικό σύνδρομο ! Διαβολεμένο !
Ήθελα να χα δυό παραπανίσιες δραχμές στην τσέπη, να μπορούσα να πάω έστω γιά δυό μέρες στο Παρίσι.
Πολλά ζητάω, ε ;
Πολλές είναι οι δυό μέρες ;
Φαίνεται ότι είναι πολλές οι δυό μέρες που ζητάω...
Και με βασανίζει μιά νοσταλγία. Με βασανίζει πολύ.








Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

Παρασκευή 19 προς ξημέρωμα Σαββάτου 20

23.00 - 01.00 σινεμά με την Κ.
θερινό σινεμά, 8 άτομα στην τελευταία παράσταση, ψύχρα - χτύπησα μιά βότκα πορτοκάλι γιά το κρύο -
το ... χαριτωμένο τελευταίο του Γούντυ Άλλεν.
καλή ambiance, ωραίες ερμηνείες κι ατμόσφαιρα, ευφυείς - ως συνήθως - διάλογοι γιά θέματα εσωτερικά, που απασχολούν τους ανθρώπους, δοσμένα μέσα από μιάν ευχάριστη, ρομαντική comedie.
φέτος, αν μπορέσουμε, πρέπει να δούμε σινεμά...











Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014


†Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης μαρτύρων

Ας έχουμε την σοφία να ελπίζουμε.
Να μαρτυρούμε την αγάπη.
Να πιστεύουμε. 

(προς Κορινθ. Α' 13,13) : 
νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη.




Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2014

είναι απίστευτο, mikremoumozart, τι συν ειρμούς έκανα από αυτό το απλό γλυκάκι !
τι απύθμενο πηγάδι είναι λοιπόν η ψυχή τ' ανθρώπου ; !

έφτιαξα ένα γλυκό ψυγείου μωσαϊκό, μα είναι ένα γλυκό που ποτέ δεν το έχω πετύχει.
όσες φορές το προσπάθησα απέτυχε... έτσι, δεν ξέρω τι έκπληξη με περιμένει όταν θα το βγάλω απόψε απ' την κατάψυξη !
το μωσαϊκό των παιδικών μας χρόνων, το φτιάχναμε συχνά στο σπίτι μας, θυμάμαι όμως ότι η μητέρα μου έβαζε μέσα ένα φρέσκο αυγό (απ' τις κότες της...). το αυγό δένει τα υλικά. τώρα πιά, καθώς ωμά αυγά δεν χρησιμοποιούμε, καμιά φορά υπάρχει μιά τεχνική δυσκολία, στο σμίξιμο των υλικών...

και να, που η ονομασία "μωσαϊκό" συνειρμικά με πήγε στα μωσαϊκά.

δυό λογιώ μωσαϊκά κυρίως αγάπησα.
τα μωσαϊκά του πατρικού μας σπιτιού
και κάτι ονειρεμένα μωσαϊκά σε τοίχο ή σε δάπεδα, που έχουμε δει κατά καιρούς εδώ κι εκεί...


το μωσαϊκό στο πατρικό μας σπίτι το είχε φροντίσει ο πατέρας μου.
εγώ ήμουν παιδί στις πρώτες τάξεις του δημοτικού όταν το σπίτι μας στην Αγιάπα χτιζόταν.
θυμάμαι καθαρά, όταν έριξαν τα θεμέλια. θυμάμαι πώς ακριβώς ήταν τα θεμέλια. κάτι τεράστια τσιμεντένια κουτιά ή σαν κάτι τεράστια, τσιμεντένια πέδιλα, που πηγαίναμε κάθε απόγευμα και τα ποτίζαμε με το λάστιχο, γιατί το τσιμέντο χρειάζεται βρέξιμο !


γιά να μπεις στην κυρία είσοδο εκείνου του σπιτιού ανέβαινες μιά φαρδειά σκάλα, 7 ή 8 ή 9 σκαλοπάτια.
μπαίνοντας στο δωμάτιο χωλ, δεξιά δωμάτιο τραπεζαρία, αριστερά δωμάτιο σαλόνι, στο πάτωμα είχαν τα τρία αυτά δωμάτια μαύρο μωσαϊκό, κάτι ψηφίδες μαύρες , πλατειές σχεδόν σαν βότσαλα και διαλεγμένες μία - μία στο χέρι, από άνθρωπο μερακλή σ' αυτά...

φαίνεται ότι από εκείνην την εποχή και από τον πατέρα μου, που παρακολουθούσε την παραμικρή οικοδομική εργασία από κοντά, έχω πάρει την αγάπη γιά τις οικοδομές και γιά κάθε λογιώ οικοδομικές εργασίες.
το ήξερες αυτό, mikremoumozart ? είμαι πολύ χωμάτινη...
με ενδιαφέρουν πολύ τα υλικά, οι πέτρες, τα τσιμέντα, τα τούβλα, τα σοβατίσματα, τα σίδερα, οι σκουριές, το ατσάλι, οι σωλήνες, οι ξυλείες.
παρακολουθώ σήμερα ακόμα και γνωρίζω τα είδη της ξυλείας γιά τα πατώματα.
τις ποιότητες των κουφωμάτων, τα ξύλινα και τα αλουμινένια κουφώματα, πόσο βαρειά είναι, πόσο ελαφριά, πόσο αντοχής, μ' ενδιαφέρει πάντα το πάχος των σωλήνων, τα υδραυλικά, τα πλακάκια, τα είδη υγιεινής, η διαμόρφωση των χώρων.
γιά τα ηλεκτρικά μόνο γνωρίζω πολύ λιγότερα πράγματα.
είναι, ας πούμε, ένα ψώνιο κι αυτό, mikremoumozart, να μου αρέσουν οι κουβέντες με τους μπετατζήδες, τους χτιστάδες, τους αλουμινάδες, τους ξυλουργούς, τους υδραυλικούς, τους μπογιατζήδες. όταν οι μαστόροι είναι μπεσαλήδες, καλοί, αυθεντικοί και δουλεύουν συνειδητά, μαθαίνεις πάντοτε πράγματα χρήσιμα απ' αυτούς τους ανθρώπους.

... άσε που, κατά τρόπο εντελώς απρόσμενο, όλ' αυτά με βοήθησαν, όταν "επαγγελματικά" το έφερε η ζωή και συνεργάστηκα με εργολάβους, μηχανικούς και κάθε λογής μαστόρους...
 
και κοίτα τώρα, πού μας πήγε η κουβέντα !
απ' το μωσαϊκό του ψυγείου ξεκίνησα, το μαύρο μωσαϊκό στο σπίτι μας θυμήθηκα κι έκανα ολάκερη παρένθεση, με ξύλα, χώματα και σίδερα... ναι, τέτοια είμαι...

μα μου έχουν αρέσει και των παλαιών ημερών τα μωσαϊκά...
θαυμάσια είναι τα υπέροχα ψηφιδωτά της Πέλλας, που τα έχω δει μονάχα μιά φορά,
αγαπημένα είναι τα περίφημα ψηφιδωτά εις την Πόλιν, στη Μονή της Χώρας, που τα έχω αντικρύσει  δυό φορές,
μα εκείνα που πολύ αγάπησα είναι τα θαυμαστά ψηφιδωτά της Πάφου, που τα είδα δυό φορές, και πολύ θα ήθελα να τα ξαναδώ κάποτε...     


περί μωσαϊκών και ... οικοδομικών απόψε η κουβέντα, mikremoumozart !
το έχω ξαναπεί, αρχιμάστορας στo είδος σου εσύ, μαστοράκι της αγγαρείας και της λάντζας εγώ, παραμάστορας...



*προσέχουμε τα κρυώματα αυτήν την εποχή.
  

 








Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2014

είδα στον ύπνο μου tonmikromoumozart.
ήμουνα στο Passy, περπάταγα, τριγύριζα στη γειτονιά, γνώριμα, γελαστά, καθησυχασμένα.

μου λείπει πολύ η θάλασσα και τελειώνει το καλοκαίρι...
έχω κουραστεί να περιδιαβαίνω έχοντας, όπου πάω, τη μούρη του Φελούπε σφηνωμένη συνέχεια πάνω στον ώμο μου. κουράστηκα...
τον διώχνεις, του λες "φύγε ! κατέβα !", ματαίως... το θεωρεί δικαίωμά του... δεν κουνάει ρούπι. είναι πείσμων. ξεροκέφαλος.






Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014


Βρεθήκαμε με την Δέσποινα . Δεν έκλαψα σα χαζό. 
Πρώτα μου είπε ότι με θυμόταν πάντα ένα γελαστό παιδί και ότι τώρα τα μάτια μου είναι υγρά.
Της είπα ότι έχει δίκιο.
Μετά της είπα ότι δεν ξέρω πώς να μεγαλώσω, δεν είμαι προετοιμασμένη γιά μεγάλωμα, σκέφτομαι πάντα, νιώθω και λειτουργώ σαν παιδί.
Μου είπε ότι έχω δίκιο.
Μιλήσαμε γιά όλα τα χρόνια της ξενιτειάς στην Ουάσινγκτον και γιά όλα τα χρόνια της ξενιτειάς στην Αθήνα...
Μιλήσαμε γιά ό, τι μας διαμόρφωσε και γιά όσους μας διαμόρφωσαν. 
The rain in Spain stays mainly in the plain...
Κουβεντιάσαμε γιά τα αρχαία, τα α λατινικά, την θεολογία, τα μαθηματικά - εκείνη ήταν γερή και στα μαθηματικά, εγώ μόνο στα κλασικά -, μιλήσαμε γιά μουσική, γιά ανθρώπους και γιά πράγματα... αχ, les objets inanimés, πάντα και πάντα...

je m' e. et j' a. m. s.

  

 

 

 


Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

 "Γουτού γουπατού" και ο Παπαδιαμάντης μας...

πόσο πολύ μου άρεσε, όταν ήμουν παιδί εκείνο το : «ο Ταπόης», «ο Μανώλης το Ταπόι» !

Πριν λίγο έφερε η Κατερίνα πίτα τ' Αγίου Φανουρίου. Μόλις τώρα έβαλα να ψήσω κι εγώ μία. Μέχρι τις μιάμιση θα είναι έτοιμη.
Ας είμαστε όλοι καλά !

Αύριο - ή μάλλον σήμερα ! - θα δω την  Δέσποινά μου. Αυτό το γεγονός, γιά κάποιον λόγο, μου τονώνει κάπως το ηθικό ! Έχουμε να συναντηθούμε από 17 χρονώ (μέτρα χρόνια...). Μπορεί βέβαια, στην συνάντηση να κλαίω σα χαζό... Αυτήν την κέρδισε η γη πέρα απ' τον Ατλαντικό... 

Μία η ώρα, μόλις μου χτύπησαν κουδούνι οι διπλανοί. Η Ά. μου έδωσε έναν Piazzola - the soul of tango ! Ωραίες είναι οι μεταμεσονύκτιες επισκέψεις !
Στο μεταξύ ψήθηκε και η Φανουρόπιτα...

Πότισα τον δυόσμο και τον βασιλικό.

Ας πάω σιγά - σιγά, μήπως και κοιμηθώ... 
Μπα, ας μην πάω...




 


 

Παρασκευή 15 Αυγούστου 2014



θυμήθηκε εκείνο το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου, το εμπνευσμένο από το "Le temps perdu" .


Ήλιος κόκκινος ζεστός στάθηκε στην κάμαρά μου
Ξύπνησε όλη η πολιτεία κάτω απ’ τα παράθυρά μου
Το παιδί πάει στο σχολειό του κι ο εργάτης στην δουλειά
πρωινά δυο μάτια ανοίγει όμορφη μια κοπελιά

Ήλιε κόκκινε αρχηγέ
δώσ’ το σύνθημα εσύ
κι η χαρά ν’ αναστηθεί

το σκοτάδι θα πεθάνει και θ’ ανάψει η χαραυγή

Ο εργάτης βλαστημάει και τραβάει για τον σταθμό
να ο ήλιος ανεβαίνει σαν σημαία στον ουρανό
μπρος στης φάμπρικας την πύλη ο εργάτης σταματά
όμορφη η μέρα γνέφει κι απ’ το ρούχο τον τραβά

Ε ε σύντροφέ μου αχ τι κακό
μέρα μ᾿ ήλιο σαν κι αυτό
να την τρώει τ’ αφεντικό

Σήκω ήλιε πιο ψηλά να σε δούνε τα παιδιά
δες χορεύει η κοπελιά με στεφάνι στα μαλλιά
τα παιδιά θα μεγαλώσουν θ’ αγαπούν την κοπελιά
κι όλα τότε θα `ν’ δικά μας ήλιος, ουρανός, χαρά

Ε ε σύντροφε ήλιε σε ρωτώ
το ποτήρι αν ξεχειλίσει τι θα γίνει τ’ αφεντικό

Ε ε μέρα μ᾿ ήλιο σαν κι αυτό
αλίμονο στ’ αφεντικό.


κι ύστερα, όπου κι αν βρίσκεσαι, του έλεγε, να είσαι καλά !








Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014

βρίσκομαι σταθερά υπό την επήρεια της μουσικής.
δεν είναι ότι δεν μπορώ ή ότι δεν ξέρω να κάμω αλλιώς... και ξέρω άλλα πολλά και μπορώ άλλα, μόνο που, απλά, αυτή είναι μία σταθερή, συνειδητή επιλογή μου και αυτό θέλω να κάνω, να βρίσκομαι σταθερά υπό την επήρεια μουσικής.
παιδιόθεν ή μάλλον από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω...

αυτός είναι και ένας σοβαρός λόγος, που ετούτος εδώ ο τόπος με ε-μάγεψε.
η μαζική κουλτούρα των ανθρώπων στη μουσική.
το έχω ξαναπεί, δεν υπάρχει αυτό πουθενά αλλού στη γη, απ' όσο τουλάχιστον μπορώ να γνωρίζω... πουθενά !
ακόμα και στην μητρόπολη της μουσικής, την Βιέννη, όπου ο κόσμος έχει εθιστεί μαζικά στην ακρόαση "καλής" μουσικής, ακόμα κι εκεί δεν υπάρχει κουλτούρα ΕΝΕΡΓΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ όλων  σε μουσικά σχήματα !
αυτό που συμβαίνει σ' αυτόν εδώ τον τόπο το θεωρώ μοναδικό φαινόμενο . σχεδόν κάθε σπίτι διαθέτει ερασιτέχνη ή επαγγελματία οργανοπαίκτη !
κάθε οικογένεια θεωρεί υποχρέωσή της, τιμή της και καμάρι της και απόλυτη προτεραιότητά της να εκπαιδεύσει τα παιδιά από μικρά σε κάποιο μουσικό όργανο. και τα παιδιά, ανεξάρτητα από ό, τι άλλο κάνουν,  ακολουθούν με απόλυτη φυσικότητα και προσήλωση τον δρόμο της μουσικής.
ακούγεται τρελό και μπορεί να είναι και τρελό, αλλά αυτό συμβαίνει.

τα πρώτα χρόνια που ήμουν εδώ - έρχομαι επί 20 συνεχή χρόνια - τα καλοκαίρια τριγύριζα βουρλισμένη από χωριό σε χωριό και παρακολουθούσα τις μουσικές τους εκδηλώσεις.
στην πλατεία του χωριού, στην αυλή του σχολείου, στον αυλόγυρο της εκκλησίας, τσι πηγάδες κοντά, τσι σκάλες, στα καντούνια, στα πάρκα, στα πάλκο, τσι στράτες, τσι πλαταίες.
μαντολίνα, κιθάρες, τρομπέτες, σαξόφωνα, κόρνα, χορωδίες, καντάδες, άριες, αριέτες, bel canto, συμφωνική μουσική,   αλλά και άλλα, όλα σχεδόν τα είδη, ανάλογα με τον χώρο και την εποχή.
τώρα πιά δεν πάω παντού. πηγαίνω όπου μπορώ. αλλά έρχονται και σε βρίσκουν αυτοί εκεί όπου ευρίσκεσαι. σχεδόν κάθε μέρα ακούς μπάντες να κάνουν τις πρόβες τους, να παιανίζουν κι άλλα σχήματα αυτοσχέδια, σχεδόν όπου σταθείς.
κι είναι μιά ομορφιά τση ζωής, μιά ανάσα τση ψυχής και μιά γιορτή όλη ετούτη εδώ η βουρλισιά!

κατά τα άλλα , βλέπω τους φίλους μου, περπατάω μερικά χιλιόμετρα σχεδόν καθημερινά, κολυμπάω σαν ψάρι, ψευτοδιαβάζω, παθαίνω συστηματικά - κάθε τρίτη ημέρα περίπου - ηλίαση χωρίς να στέκομαι στον ήλιο, μόνο που με βλέπει μέσα από τη θάλασσα καίγομαι, από χτες μέχρι σήμερα νόμιζα ότι θα πεθάνω, τόσο χάλια καμμένη ήμουνα, μα τώρα έχω κάπως συνέλθει... εκτός απ' τις ασπιρίνες, τα νερά, τις bepanthol κ.τ.λ., μου είπε ο Leo και ήπια αρκετό τζίν με τόνικ. έχει κινίνο, λέει, και είναι φάρμακο ! ε, το ήπια κι αυτό το φάρμακο, το τζιν με το τόνικ !

προχτές ήτονε και η γιορτή του Αγίου.
τον "εβγάλανε", μεγάλη η χάρη του, εν πομπή και παρατάξει.
τον αγαπάω πολύ ετούτονε τον Άγιο, mikremouMozart, με το γερμένο κεφαλάκι του, με τα πασουμάκια του, τον βλέπεις ολόκληρο και θες να τον αγκαλιάσεις.
αύριο θα πάω να του ανάψω τη λαμπάδα του.

πήγα και στον Χαλικούνα.
ο Χαλικούνας , πριν πολύ λίγα χρόνια ήταν ολωσδιόλου έρημος. η λίμνη, οι κέδροι της θάλασσας, τα παραδείσια πουλιά, οι αμμόλοφοι, οι κρίνοι της άμμου, η ξέβαθη, γαλάζια, ερημική παραλία, που απλώνεται ως εκεί που φτάνει το μάτι...
ο Χαλικούνας μου θύμιζε λίγο τα Farasan islands, μόνο που εκείνα ήσαν κοραλλιογενή και πάταγες πάνω σε όστρακα και σε κοράλλια. κατά τα άλλα, ο Χαλικούνας και τα Farasan islands είχαν σχεδόν την ίδια ερημία.
τώρα, στην μία άκρια της παραλίας και στην άλλη έχουν ανοίξει δύο μπαρ - σιγά που δεν θα άνοιγαν ! παρ' όλ' αυτά, αν γνωρίζεις τον χώρο, πέρα από τους αμμόλοφους έχει μέρη έρημα, που κάνεις το μπάνιο σου μονάχος, σαν να βρίσκεσαι στον παράδεισο !

αυτά, mikremouMozart, γιά το παρόν.
kalinifta ! 









Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014



 Οι αγάπανθοι προστάζουν σιωπή !
photo foteini


"Αν αρχίσω να τραγουδώ θα φωνάξω
κι α φωνάξω-
Οι αγάπανθοι προστάζουν σιωπή "

Γιώργος Σεφέρης










Κυριακή 3 Αυγούστου 2014

Ζήρεια

Σβηστά όλα τα φώτα, όλοι μέσα γιατί κάνει κρύο, κι εγώ στο μπαλκόνι.
Κρυώνω βέβαια ! είμαι όμως τόσο καλά εδώ πάνω στις κορφές, να βλέπω τον γαλαξία στα κατασκότεινα και κάτω τα φωτάκια της θάλασσας, που δεν θα μπω μέσα, όχι, δεν θα μπώ! θα μείνω εδωπά, κι ας κρυώνω...
Έριξα πάνω μου αυτό το λαδί απαλό σάλι, μεγάλο σαν σεντόνι, τυλίχτηκα, κι αν δεν το χω χαρεί τόσα χρόνια, κάθε που κρυώνω τυλίγομαι, σε πεζούλες, σε βεράντες, στη θάλασσα, νύχτα σε καράβια, όπου, το σέρνω πάντα κοντά μου.

Κάναμε σήμερα εσωτερικούς δρόμους του βουνού, περάσαμε χωριά και χωράφια.
Λόφους με κλήματα, ελιές και μαλακή βλάστηση, που θυμίζουν την Τοσκάνη, τι ωραία είναι ετούτη η Μεσογειακή χώρα, Θεέ μου, μην την αφίσεις άλλο στην κατρακύλα της...

Δεν έχω ακόμα αποφασίσει, μικρέμουΜότσαρτ, θάλασσα ή βουνά ; κι ούτε θαρρώ θ' αποφασίσω .
Μήτε θέλω ν' αποφασίσω... Θάλασσα και βουνά, κι όπου κι αν γυρίσουμε η Ελλάδα μας πληγώνει - και την πληγώνουμε... οι άφρονες !

Σήκωσε πάλι μπωφόρ, και πάλι αύριο δεν βλέπω μπάνιο...

Πάπλωμα πάλι απόψε, 2 προς 3 Αυγούστου.







Σάββατο 2 Αυγούστου 2014



Ζήρεια


Στέκω εδωδά πάνω στα βουνά και κοιτάζω πέρα, τη θάλασσα να λάμπει.
Έπιασε ένας αέρας από βραδύς, που μούγγριζε σα θυμωμένο αγρίμι, ως το ξημέρωμα.
Βροντές κι αστραπές άντικρυ, στον Παρνασσό, μες στις κορφές, στα κύματα και τα σύννεφα.

Σκέφτομαι ότι κάπως έτσι μπορεί να είναι στου Θεού τον παράδεισο, πάνωθέ σου να ταξιδεύουν λευκά σύννεφα, αλώνια ξανθής σταφίδας σπαρμένα εδώ κι εκεί, κορφές πράσινες, κορφές γκρίζες, αλώνια σκούρας σταφίδας, πέτρα, κεραμίδια και πηλός, ο ήλιος πεσμένος ανάσκελα πάνω στα κύματα, μυρωδιές της γης κι ένας αέρας να περνοδιαβαίνει μέσα στα tournesols και τις semprevives

Κοιμήθηκα, καλά τυλιγμένη σε πάπλωμα.












Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014






ο Λιγνός ! αχ, ο Λιγνός ! 









Δευτέρα 28 Ιουλίου 2014

όταν ήταν μικρός ο Νικόλας, καμιά φορά έλεγε περίεργα τις λέξεις.
θα ήταν 8 χρονών, όταν με ρώτησε : "μαμά, εγώ στην υλυκείου, θα κάνω αλατινικά;"
και άλλη ατάκα : "εγώ, σκουνάκι στην υλυκείου θα κάνω ;" 
*μετάφρ : εγώ θα κάνω λατινικά στο λύκειο;
*μετάφρ : εγώ θα κάνω σκονάκι στο λύκειο ;

αλατινικά δεν έκανε,
σκουνάκι όμως έκανε στα σίγουρα...

μου ήρθε μιά τρομερή ιδέα, μικρέμουμότσαρτ !
πάει να μιλάμε μεταξύ μας αλατινικά ; !
δεν θα μας καταλαβαίνει κανείς !
(μήπως και μας καταλαβαίνει κανείς τώρα ;...)

:)

όταν η Κάλλας τραγουδάει τον ελαφρύ ίσκιο,
προς το τέλος της άριας κοντράρει η φωνή με το όργανο, και μπερδεύεις ποιό το όργανο και ποιά η φωνή!...






Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014




Κωστής Παλαμάς

"............................
μέσα στο - άω, μέσα στο - άω
πότε πως ουρλιάζει ένα σκυλί,
πότε να στενάζει ένα φιλί
γρικάω"





Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014




Πήγαμε την Τρίτη στο παιδί.
Τα ιδρύματα είναι ... το αδύνατο σημείο μου, η Αχίλλειος πτέρνα μου…
Τα ιδρύματα είναι κάτι, που δεν το αντέχω.
Γνωρίζω πως δεν πρέπει να το λέω αυτό, πως δεν είναι κοινωνικά δίκαιο, μήτε καν κοινωνικό είναι, όμως κανείς μας δεν είναι τέλειος , κανείς μας δεν είναι οπωσδήποτε δυνατός και σε όλα… Άνθρωποι αδύναμοι είμαστε…
Δεν το θέλω που λιγοψυχώ, ασπρίζω, σφίγγω τα δόντια μου να μην σωριαστώ χάμω, κιτρινίζω.
Όμως, ποιός σκοτίζεται γι αυτά ; ! Φυσικά, σημασία έχει μόνο το παιδί.
Ευχαριστήθηκα που είδα πάνω του μία κάποια βελτίωση.



Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

Ηλιού του προφήτου. 
Οσίων Αλεξίου (Medvedkov), 
Δημητρίου (Klepinine), 
Μαρίας (Skobtsov), 
Γεωργίου (Iuri Skotsov) και 
Ηλία (Elie Fondminskii).




συμβαίνουν τόσα φοβερά 
και τέτοια κακά και τρελά πράγματα πιά γύρω μας , πάνω στη γη...

 

από το ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΛΩΝ


"..................................................................................

Οι καλοί
βοήθεια δεν βρίσκουν κι οι θεοί είναι
ανίσχυροι κι αυτοί.
Γιατί να μην κατέχουν οι θεοί τανκς και κανόνια,
πλοία πολεμικά, αεροπλάνα, βομβαρδιστικά και όλμους,
γιά να θερίζουν τους κακούς, να προστατεύουν τους καλούς ;
Έτσι θα ταν καλύτερα γιά μας, μα και γι αυτούς.


...................................................................................

Γιατί δεν τους στηρίζουν τους καλούς με τανκς και με κανόνια ;
και δεν βροντοφωνάζουν : Πύρ !
Γιατί ανέχονται την ανοχή ; Γιατί ; "




από τον καλό άνθρωπο του Σε Τσουάν
του Μπέρτολτ Μπρέχτ