Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014



Dasein εδωνά είναι !

άλλαξα τη γνώμη μου.

δεν υπάρχει κανένας λόγος, πρώτα να τελειώνω με την επέμβαση κι ύστερα να ξαναπιάσω το διάβασμα και τις ασχολίες μου...
χάνω χρόνο έτσι...
σκέφτομαι, πως δεν πρέπει να χω πιά το άγχος του χρόνου, που διαπερνούσε σαν ρεύμα ηλεκτρικό υψηλής τάσεως , τα προηγούμενα 29 χρόνια δουλειάς.
δεν γίνεται όμως να φεύγει ο χρόνος άπραγος...
ένας από τους μπούσουλες που έχω από πάντα μέσα μου, είναι και η παραβολή των ταλάντων.
των ταλάντων ή των αταλάντων ίσως έχει μικρή σημασία...
δεν θέλω όμως να είμαι "Ο δε το εν λαβών απελθών ώρυξεν εν τη γη και απέκρυψε το αργύριον του κυρίου αυτού".
σκέφτομαι ό, τι άκουσα προχτές να λέει σε μιά συνέντευξη ο Θ. Αγγελόπουλος : " ο χρόνος είμαστε εμείς", είπε.
focάρω πάλι στο μυαλό μου τον Heidegger .
"Το Ων" - όχι "το ον"


" ο χρόνος είμαστε εμείς" !
μπορεί να είναι κι έτσι...
ενεργοποιείται πάλι το μυαλό μου. αργά, αλλά ενεργοποιείται. βγαίνει από τη χειμερία νάρκη και τη χαλαρότητα των περασμένων μηνών.
προσλαμβάνω από το περιβάλλον ερεθίσματα.
πότε θα κάνω όλα όσα μου αρέσουν, με ενδιαφέρουν και με κεντρίζουν ;
ξαναβάζω μπρός, σιγά - σιγά, με τα ελάχιστα που γνωρίζω και με τα άπειρα, που αγνοώ...


« ν κα ν κα σόμενος»
 καθώς και

"Time present and time past..."








Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014



τιμάται σήμερα η μνήμη : Μαρτύρων Ιννά, Πιννά και Ριμμά «των κρυσταλλίνων»

τι είν' τούτο ; να το ψάξω... πρώτη φορά το αντιλαμβάνομαι...


περιπλανήθηκα χτες και σήμερα, σε γειτονιές που αγαπώ...
στα σοκκάκια, όπου χτυπάει η αληθινή ζωή της πόλης.
κάθισα στον ήλιο.
τράβηξα φωτογραφίες, γιά να αιχμαλωτίσω τις στιγμές.
διάβασα ήσυχα.
photos 
foteini





















Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

photos 
foteini
ίσως και να κοντοζυγώνει η άνοιξη...
δεν ξέρω...
εδώ και καιρό, σκοτεινά είναι όλα γύρω, μα θαρρώ, τουλάχιστον η φύση ετοιμάζεται !
σταθερή είν' αυτή στον κύκλο της ζωής...

είδα σήμερα τα πρώτα σημάδια της άνοιξης !

στην εξοχή, οι άγριες ορχιδέες φυτρωμένες παντού, σήκωσαν τα κεφαλάκια τους !


κι οι μεγάλες μανιταρομάνες !


θάλασσα ένα γύρο τα τριφύλλια...
έπεσα στα γόνατα και έψαξα.
πουθενά το τετράφυλλο !
μονάχα εσύ έχεις ένα
τριφύλλι τετράφυλλο, χρόνια τώρα , στο στήθος κοντά, κρυμμένο.





υπέροχα μικρά, ανοιξιάτικα σύννεφα !




το κατώφλι της μηρμηγκοφωλιάς φάνηκε πάλι...




τα μανουσάκια που αγαπώ, είναι σχεδόν έτοιμα !




ξεγελάστηκε η μπομπόνα μου
κι ανοίγει σιγά - σιγά τα εκατόμφυλλα !




οι ψαράδες, στεγνώνουν τα δίχτυα, στης άνοιξης τον ήλιο





κι ένα μισό φεγγάρι πρόβαλλε μες το απομεσήμερο,
λευκό, φωτεινό,
σαν γελαστό κεφάλι, δυό μάτια, μιά μύτη, στόμα μισό.



η άνοιξη, λέω, διδάσκει ομορφιά, ζωή, σταθερότητα.
η άνοιξη διδάσκει αφοσίωση, πάθος
και περηφάνεια συνάμα !











 ανείπωτα V


Εκείνος : … Ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες


Εκείνη : Ξεχασμένη κι ατίθαση να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες


Εκείνος : Είσαι εκεί.


Εκείνη : ..................................................
.................................................................
Αναρωτήθηκες άραγε, ποια είναι η χημική σύσταση των δακρύων ;


Εκείνος : Αυτό πάλι !
................................................................
Αναρωτήθηκα !
……………………………………….
πρωτεϊνες, ορμόνες – προλακτίνη, ενδορφίνες.
Τα δάκρυα της ψυχής απελευθερώνουν τοξίνες από τον οργανισμό.


Εκείνη : Όταν οι ορμόνες δεν απελευθερώνονται,
όταν οι τοξίνες δεν αυλακώνουν με χαρακιές τα μάγουλα, μόνο κυλάν εσωτερικά και αιωρούνται στις κόγχες…
………………………………………
τίποτα ! τίποτα !


Εκείνος : Χημεία ; !


Εκείνη : τίποτα ! τίποτα !








   

Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014


γιά ώρες κουβεντιάζαμε με τα παιδιά, γιά την Κωνσταντινούπολη !
πού πήγαν, πού δεν πήγαν, έτσι αυτό, έτσι εκείνο, πού είν΄αυτό, που το άλλο, εικόνες, περπατήματα, μυρουδιές, βόλτες, παρατηρήσεις, γεύσεις, φωτογραφίες...
μ' έπιασε, μάνα μου, μιά νοσταλγία ! μιά νοσταλγία !
είπα, μόλις θα έχω λίγα λεφτά, θα πάω πίσω ξανά σ' αυτήν την Πόλιν. ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ, ανάμεσα στις πόλεις ...
όνειρα κάνω... ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά.
ας είναι...


τώρα το βράδυ, που έβγαλα έξω το σκυλί, είδα απέναντι τις αμυγδαλιές έτοιμες ν' ανθίσουν.
φούσκωσαν τα μπουμπούκια πάνω στα κλαδιά. θαρρώ, ως το τέλος του μήνα θα χουν ανθίσει !

πώς έχει γίνει ξάφνου έτσι η ζωή μας ;





Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2014


ωραίο έργο η Μικρά Αγγλία !
τα ραδιοκύματα των ψυχών, λέει !
τολμώ να πω, πως η ταινία μου άρεσε περισσότερο απ' το βιβλίο...
δυνατό έργο, σκληρό και ταυτόχρονα τρυφερό ...
σκληρό και πικρό, σαν την ίδια τη ζωή...
πολύ σκληρό και πολύ πικρό, σαν την ίδια τη ζωή...

μιά σκηνή, αυτή με τα λουλούδια και τα ροδοπέταλα πάνω στο σεντόνι, μου θύμισε ξαφνικά μιάν εξομολόγηση που μου είχε άλλοτε κάνει η Θ. Ξ., όταν κάποιος άντρας, της έστρωσε στο σεντόνι ροδοπέταλα !
κοίτα, τι πήγα και σκέφτηκα τώρα !...


εκτός έργου,  
τα κοχύλια θεάτρου, μου θύμισαν το Ηρώδειο, το αρχαίο θέατρο της Πλευρώνας, την Επίδαυρο, το θέατρο του Διονύσου, του Άργους, των Φιλίππων, της Καλυδώνας, της Δωδώνης, της Μεσσήνης, άλλο δεν θυμάμαι...
το σχήμα κοχύλι ακόμα, μου θυμίζει μιάν αγαπημένη πλατεία κοχύλι, την πλατεία της Σιένα.


σκέφτομαι τι πρέπει να κάνω αυτήν τη χρονιά...
το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνω, κι απ' αυτό να ξεκινήσω, είναι η δεύτερη εγχείρηση.
ο.κ., φαντάζομαι πως δεν θά ναι κάτι πολύ οδυνηρό ή σοβαρό, μα έχει κι αυτό τον μπελά του και την ταλαιπώρια του, κι έτσι διαρκώς το αναβάλλω...
ως το τέλος όμως αυτού του μήνα, πρέπει οπωσδήποτε να το αποφασίσω και να προχωρήσουμε...









Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014

La grande bellezza κατέβηκα να δω, 
γιατί ό, τι έχει να κάνει με την μαγική Ρώμη, με κεντρίζει πάντα...
όταν όμως φτάσαμε στο ταμείο, είχαν μόλις εξαντληθεί τα εισιτήρια...
αμφιταλαντευτήκαμε λίγο με την ξαδέρφη μου, να μπούμε στην δεύτερη αίθουσα, με τους εραστές, που μένουν ζωντανοί - να μην μπούμε...  
- τι να δούμε ; vempiiiiiiiiiires ?!

λέω τελικά, τι καλά, που το είδαμε !
μέσα στην ευγενή ροκιά της και στη λώλα της, μιά artistique κι αληθινά ποιητική ταινία ...
πιάνει σφυγμό ο Τζάρμους...
ακούς, άρχοντά μου ; η αγάπη, λέει, μπορεί να είναι κραταιά, ως τη συντέλεια !
μην πάψεις να το πιστεύεις αυτό, άρχοντά μου, να μην πάψεις... 
αλλιώς στο έχει πει ο Ελύτης. "λαμπερά θα σας κάνουν πετρώματα", έτσι το είπε... 

κι εγώ, η ταπεινότης μου, άρχοντά μου, στο έχω γράψει έτσι :



Θεοδώρου Τήρωνος
Μαρκιανού και Πουλχερίας, βασιλέων
Πουλχερίας μοναχής



* «Καὶ ἐὰν εἰς δύο εὐθείας εὐθεῖα ἐμπίπτουσα
τὰς ἐντὸς καὶ ἐπὶ τὰ αὐτὰ μέρη γωνίας δύο ὀρθῶν ἐλάσσονας ποιῇ,
ἐκβαλλομένας τὰς δύο εὐθείας ἐπ' ἄπειρον συμπίπτειν,
ἐφ' ἃ μέρη εἰσὶν αἱ τῶν δύο ὀρθῶν ἐλάσσονες»


Καὶ ἐὰν οι δύο παράλληλες ευθείες επεκταθούν στο άπειρο,
συμπίπτουν κάποτε ;
ποτέ ; !

από τους δύο σοφούς, τον Πρόκλο και τον Πτολεμαίο,
θα ήθελα να είναι σωστή η απόδειξη θεωρήματος ,
μόνον του ενός,
ότι δηλαδή, οι δύο περήφανες παράλληλες ευθείες
επεκτεινόμενες μοναχικά εις το άπειρον
τελικώς τέμνονται.
συν πίπτουν.





* Και εάν ευθεία τέμνουσα δύο ευθείες
σχηματίζει τις εντός και επί τα αυτά μέρη γωνίες μικρότερες των δύο ορθών,
όταν οι δύο ευθείες επεκταθούν επ’ άπειρον,
θα συμπίπτουν προς τα μέρη όπου σχηματίζονται οι μικρότερες των δύο ορθών γωνίες





Υ.Γ.
κάπου μες την ταινία, έπαιξε και μιά amanita muscaria !
είναι αυτή, που με έμαθε το χέρι του Gaudi να την αγαπώ...







Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2014


την αληθινή μου ζωή, εσωτερικά, σαν να την ορίζει μιά μυστική τελετουργία / αλληλουχία αριθμών.
οκτώ, επτά, έξι.
οι αριθμοί σα στρατιωτάκια στη σειρά.
μιά αρμονία.
οκτώ, επτά, έξι.
τόσο απλό , συστηματικό, τόσο ευρηματικό, βαθύ, αληθινό.
πώς μαθαίναμε παιδάκια 1 + 1 = 2, έτσι...
ή μάλλον, 1 + 1 = 1