Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017

Σάββατο 23/9

μπάνιο numéro 23.

νερά καθαρά, ζεστά, γαλάζια. απολαυστικά.
απέναντί μου η Μακρά νήσος.

δούλεψα ολημερίς.
ένιωσα τη σωματική κούραση όλη τη νύχτα, ακόμα και μέσα στον ύπνο. 
ένας κουραστικός, κουρασμένος, κακός, προβληματικός ύπνος και προβληματισμένος.








Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου 2017

Διά στόματος του ηθο ποιού Νικήτα Τσακίρογλου :

Η "Ασκητική" του Νίκου Καζαντζάκη
εντάσσεται στα ιερά κείμενα.

Πρόκειται γιά την Νεώτερη Διαθήκη.





Αινείτε αυτόν εν ήχω σάλπιγγος
Αινείτε αυτόν εν ψαλτηρίω και κιθάρα
Αινείτε αυτόν εν τυμπάνω και χορώ
Αινείτε αυτόν εν χορδαίς και οργάνοις
Αινείτε αυτόν εν κυμβάλοις ευήχοις
Αινείτε αυτόν εν κυμβάλοις αλαλαγμού

Hê Palaia Diathêkê 
kata tous ebdomêkonta, 
Τόμος 4




Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2017

μπάνιο numéro 22

όπου έπεσα. 
όχι μέσα στη θάλασσα, χαμαί. μπούμ. πάνω σε βράχια που γλύστραγαν.
πρησμένο γόνατο, μπανταρισμένο κι αξιοθρήνητο.
κωλώνουν όμως τ' αλάνια ? απογευματινό, γερό βάδισμα μέσα στην πόλη...

Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης μαρτύρων σήμερα, 


όπως κάθε τέτοια μέρα, προσκύνημα στον ναό του Μερόπειου, 

κι έπειτα πορεία, Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ανάβαση στ' Αναφιώτικα, περιδιάβαση στην Πλάκα, Ρωμαϊκή Αγορά, Αδριανού πάνω, Αδριανού κάτω, Μοναστηράκι, Métropolitain.
ε, γιά χτυπημένο γόνατο καλά είναι...

απλά, βαδίζοντας στο κέντρο και κατεβαίνοντας βραδάκι στο μετρό, ένιωσα ασφυξία από το τόσο πλήθος...

τόσος κόσμος, πού μπαίνει βράδυ μέσα στην πόλη ;
μιλλιούνια...



Τι θέλουν όλοι αυτοί που λένε

πως βρίσκουνται στην Αθήνα ή στον Πειραιά;

O ένας έρχεται από τη Σαλαμίνα και ρωτάει τον άλλο

μήπως «έρχεται εξ Oμονοίας»

«Όχι έρχομαι εκ Συντάγματος» απαντά κι είν' ευχαριστημένος

«βρήκα το Γιάννη και με κέρασε ένα παγωτό».

Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει

δεν ξέρουμε τίποτε δεν ξέρουμε πως είμαστε ξέμπαρκοι όλοι εμείς

…………………………………………………………………………


Παράξενος κόσμος που λέει πως βρίσκεται στην Αττική και δε βρίσκεται πουθενά·



αγαπημένε μου Γιώργο Σεφέρη,
χαίρε !



Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017


ταινία με δραματικά στοιχεία το "Pikadero", όχι όμως δραματική.
κινείται περιγράφοντας με χιουμοριστικό τρόπο, μιά πραγματικότητα που δυστυχώς όλοι βιώνουμε σήμερα, στην χώρα των Βάσκων ή στην Ελλάδα, peu importe, τα οικονομικά αδιέξοδα και η κρίση στην εργασία, που χτυπάει ανελέητα, κυρίως τα παιδιά...

κοιτάζοντας την ταινία, θεώρησα πώς ο σκηνοθέτης της είναι Βάσκος!
μιλάν Βασκικα, δίνει πολύ καλά τον κοινωνικό, οικογενειακό κ.λ.π. περίγυρό τους, τη χώρα των Βάσκων, τις συνήθειές τους κ.τ.λ...
διαβάζω εκ των υστέρων ότι πρόκειται γιά τον Βρετανό σκηνοθέτη Μπεν Σάροκ, της σχολής του
έχει ενδιαφέρον αυτό !


Στην πρώτη  του ο Ν., στο Παρίσι, Place d Italie, συγκατοικούσε με έναν Βάσκο. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν μιά εύκολη συγκατοίκηση, μήτε ότι τα πήγαιναν οι δυό τους και πάρα πολύ καλά... 
Με εμένα τα πήγαινε μάλλον καλύτερα ο Βάσκος... Ήταν μαζί μου ευγενής, μου έφερνε να διαβάζω περιοδικά από την εφημερίδα που δούλευε, όταν εγώ τους έφτιαξα το bourguignon μου το τίμησε, θυμάμαι πάντως ότι πήγαινε κάπου στην boulevard Saint Michel, σε ένα ειδικό κατάστημα κι έκανε προμήθειες σε Βασκικα τρόφιμα, τσορίθο κ.τ.λ... 

ράτσα ειδική είναι οι Βάσκοι...
σφιχτές οικογένειες, σφιχτά ήθη , έθιμα, κοινωνίες χαρακτηριστικές...

To "picadero" είναι προφανώς μιά ταινία low budget, πολύ προσεγμένη, 
το μόνο που εμένα προσωπικά με εκνευρίζει είναι τα τόσο αργά γυρίσματα και η ακινησία στις σκηνές... κάνω προσπάθεια να κοιτάζω την ουσία και να ξεπεράσω την ανυπομονησία και τον εκνευρισμό μου, απ' το τόσο αργό γύρισμα.
φυσικά, η ακινησία και το αργό γύρισμα στην συγκεκριμένη ταινία, κάτι ήθελε να πει !
στατικό, όπως η στατικότητα των καταστάσεων...
ο ακίνητος σταθμός, που ποτέ δεν περνούσε τραίνο, ήθελε μάλλον αυτήν τη στασιμότητα των πραγμάτων να υποδηλώσει...
όταν επιτέλους κάποτε το τραίνο διάβηκε, είναι που, και οι καταστάσεις άρχισαν να κινούνται...

περιείχε κι άλλα, αρκετά μηνύματα το έργο, γιά την κοινωνική αλληλεγγύη, την φτωχική αξιοπρέπεια των σπιτιών, την πόλη που στηρίζεται οικονομικά σε ένα εργοστάσιο, και φυσικά, κύριο θέμα τα αδιέξοδα των παιδιών (των παιδιών μας!), που προσπαθούν , όπως μπορούν, να αντιμετωπίσουν τη μιζέρια. 
την μιζέρια, τον εικοστό πρώτο αιώνα ! σήμερα !


τι άλλο ;
γέλασα, πως της κοπελιάς της άρεσε ο αγαπημένος μου Αμερικανός ζωγράφος !

και γέλασα, γιά την έννοια αυτή καθ εαυτή του "Picadero"! Εμείς δηλαδή, τα παιδιά του περασμένου αιώνα, τι κάναμε;! 








Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017

στο κελί...

η ονειροπόλα, η ευφάνταστη, η παραμυθού...
που νομίζει ότι την αγάπησαν τα δέντρα !
ή, ότι τα δέντρα την ευλογάν...
που φαντάζεται ότι τα δέντρα την χρειάζονται !
κι αυτή κάθεται και γεμίζει τους λάκους με νερά, τα ποτίζει, τα μικρά, τα μεγάλα, τα διπλανά, τα δικά, τα ξένα, και τα πέρα απ' το σύρμα... ξανά και ξανά... ως να ξεδιψάσουν.

μπάνιο numéro 21.
εκεί, που ονομάζει "η απέραντη δημοκρατία του γαλάζιου"! 
όλοι, καλοί, κακοί, φτωχοί, πλούσιοι, άσχημοι, ωραίοι, όλοι ανεξαιρέτως έχουν δικαίωμα σ' αυτήν την υπέροχη δημοκρατία του γαλάζιου. σ' αυτόν τον ευλογημένο τόπο !



διαβάζω την "Ανεμώλια".
πλάκα έχει...
δεν είμαι σίγουρη ότι θα το πάω ως το τέλος... βασικά, είναι ένα βιβλίο γιά άντρες.
μου θυμίζει τα ξαδέρφια μου, τα αδέρφια μου, τους φίλους μου, τα αγαπημένα αγόρια που μεγαλώσαμε μαζί.
τα αγόρια λέρες.τα ευαίσθητα αγόρια. τα αγαπημένα αγόρια. τα κακά αγόρια. τα καλά αγόρια. τα προβληματικά αγόρια και τα αγόρια τα προβληματισμένα.
η κατά Ζουργόν, "διαφυγή από τον κόσμο της αρσενικής απελπισίας"...


γιά τον κόσμο της γυναικείας απελπισίας, ποίος θα ομιλήσει ;





Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου 2017

Εκκενώσατε την Δουνκέρκη !




Πολύ δυνατή η ταινία "Δουνκέρκη" του Κρίστοφερ Νόλαν!

Δυνατή και σκληρή η ταινία στο θέμα της - διαρκείς κι απανωτές οι γροθιές στο στομάχι και άψογο έργο τεχνικά, κατα την ταπεινή μου άποψη.


Η ανιστόρητη εγώ, τοποθέτησα απόψε ένα ακόμα κομματάκι στο πάζλ της ιστορίας (μου).


Μεταφέρω σχετικά με την ταινία, 

από την Athens voice και την ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΚΡΟΥΣ :

Η "Δουνκέρκη" 


είναι η εξιστόρηση ενός επεισοδίου του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. 

Ο Κρίστοφερ Νόλαν διαλέγει μια κρίσιμη στιγμή του πολέμου στις αρχές του, μετά την κατάρρευση του γαλλικού μετώπου, όταν οι Γερμανοί προελαύνουν με τον αέρα του κατακτητή. 


Η εκκένωση της Δουνκέρκης


το σχέδιο διάσωσης των 400.000 περίπου Άγγλων, Γάλλων και Βέλγων στρατιωτών που παγιδεύτηκαν τον Μάιο του 1940 στις ακτές της βόρειας Γαλλίας, στην ομώνυμη γαλλική πόλη, είναι μια μεγαλόπνοη επιχείρηση απεγκλωβισμού. 

Πρόκειται για μια εξαιρετικά σημαντική στιγμή καθώς οι Γερμανοί είχαν την ευκαιρία να αποδεκατίσουν τις βρετανικές δυνάμεις ξηράς, γεγονός που –αν συνέβαινε– ενδεχομένως να είχε επιδράσει διαφορετικά στην πορεία του πολέμου. 

Το γιατί ο Χίτλερ επέτρεψε ουσιαστικά στις δυνάμεις των συμμάχων να διαφύγουν διχάζει τους ιστορικούς και θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα λάθη στρατηγικής των Γερμανών στο δυτικό μέτωπο. 
Η εκκένωση της Δουνκέρκης όχι μόνο επέτρεψε στην Αγγλία να διατηρήσει το πεζικό της, αλλά ο τρόπος που έγινε είχε μεγάλη επίπτωση στην αναπτέρωση του ηθικού των Άγγλων. Κι ενώ η μάχη που προηγήθηκε υπήρξε μια μεγάλη στρατιωτική ήττα, η Δουνκέρκη διδάσκεται σαν μια λαμπρή σελίδα πατριωτικού ηρωισμού της βρετανικής ιστορίας. Εκεί εστιάζει ο Νόλαν.

Μιά τεράστια επιχείρηση διάσωσης των βρετανών στρατιωτών,

με την τεράστια κινητοποίηση των απλών πολιτών, 
που ρίχθηκαν με τα πλοιάριά τους στη Μάγχη, στη δίνη του πολέμου !



"Όταν 400.000 στρατιώτες 
δεν μπορούν να γυρίσουν στην πατρίδα, 
η πατρίδα πηγαίνει σε αυτούς" !



Διαβάζω στην mixanitouxronou.gr



Ήσαν συνεχείς και απεγνωσμένες οι εκκλήσεις προς τον Αγγλικό λαό να βοηθήσει με όσα μικρά σκάφη διέθετε. Το BBC μετέδιδε συνεχώς προτροπές προς τους ιδιοκτήτες πλωτών μέσων μήκους 9 έως 30 μέτρα να τα θέσουν στη διάθεση του Ναυαρχείου... 
Η συντριπτική πλειοψηφία ανταποκρίθηκε ! Περισσότερα από 1.000 πλωτά μέσα κάθε είδους (μηχανότρατες, θαλαμηγοί, καΐκια και βενζινάκατοι) έσπευσαν να "γλυτώσουν τα παιδιά από τα χέρια των Ούννων". Τα σκάφη αυτά μπορούσαν ευκολότερα να προσεγγίσουν τα ρηχά νερά του λιμανιού της Δουνκέρκης και να μεταφέρουν τους άνδρες στα μεγαλύτερα πλοία που περίμεναν στα ανοικτά. Επιπλέον μπορούσαν να μεταφέρουν στις ακτές εφόδια σε όσους παρέμεναν αναμένοντας τη σειρά τους.

Εν τω μεταξύ οι στρατιώτες κατέστρεφαν κάθε είδους στρατιωτικό υλικό που μπορούσε να χρησιμεύσει στον εχθρό, όπως οχήματα και πυροβόλα. Τελικά το θαύμα συντελέστηκε. Παρά τους λυσσαλέους βομβαρδισμούς της  και τις επίμονες επιθέσεις της Βέρμαχτ, η οποία ξύπνησε καθυστερημένα από το λήθαργό της, μεταξύ 26 Μαΐου και 3 Ιουνίου διασώθηκαν 338.226 άνδρες, από τους οποίους περίπου  οι 70.000 ήταν Γάλλοι. 


Μπορεί ο Ουίνστων Τσώρτσιλ να διατυμπάνιζε ότι «οι πόλεμοι δεν κερδίζονται με εκκενώσεις», αλλά χωρίς τη συμβολή των διασωθέντων θα ήταν μάλλον αδύνατο στη Βρετανία να πετύχει τις σημαντικές νίκες των επόμενων ετών στο μέτωπο της Βορείου Αφρικής.... 

Οι Γερμανοί εισήλθαν στη Δουνκέρκη στις 4 Ιουνίου και αντίκρισαν μια πόλη-φάντασμα. Το θήραμα είχε δραπετεύσει θεαματικά! 







Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου 2017

απόψε το ξημέρωμα τελείωσα τις "λίγες και μία νύχτες".
μέσα από έναν σχεδόν εβδομήντα χρόνια κρυφό, υπαρκτό και εν δυνάμει έρωτα, περνάει ζωντανά και η ιστορία της Θεσσαλονίκης - η Θεσσαλονίκη στοιχειώνει τον Ζουργό !...
φυσικά πολύ καλογραμμένο βιβλίο...



πάντα στέγει, 
πάντα πιστεύει, 
πάντα ελπίζει, 
πάντα υπομένει








Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου 2017

είναι τρελοί αυτοί οι Ισπανοί !












ζούσε ακόμα ο Γιώργος Γ., που έφυγε πολύ νέος, όταν είχαν κάνει μαζί μιάν εκδρομή στην Αυστρία.
βράδυ στη Βιέννη, δεν θυμάται ακριβώς πού, ίσως να ήταν σε μιά ταβέρνα στο Grinzing, η δική τους Ελληνική ομάδα βρέθηκε να δειπνεί σε ένα διπλανό τραπέζι με μιάν ομάδα Ισπανών εκδρομέων... 

ποτήρι στο ποτήρι, μπύρα στη μπύρα, κοντά στα γέλια και τις προπόσεις, eviva España, eviva la Grecia,  δεν άργησαν να μπουν στα τραγούδια και στον χορό... 

το παιδί, το παρολίγον σεφαρντίμ άλλοτε - δεν ξεχνάει, τους ξαναβλέπει όλους, Έλληνες και Ισπανούς, χαμαί ξυπόλυτους να επιδίδονται σε χορό διονυσιακό , κι ύστερα να χορεύουν όρθιοι πάνω στα τραπέζια...

eviva España, eviva la Grecia !















Κάπως έτσι λοιπόν μπορεί να συνέβησαν κάποτε τα γεγονότα, 
και, κατα τους κριτικούς τέχνης πάντα, 

"ο Mérimée έφερε την Κάρμεν στη Γαλλία, 
ο Gades και ο Saura την επέστρεψαν στην Ισπανία" !


πώς αλλιώς να πω, γιά την Κάρμεν - χορο θέατρο, 
που παρουσίασε Σάββατο βράδυ 2 Σεπτεμβρίου στο Ηρώδειο,
η Compañía Antonio Gades !

πόσο πιό ανάλαφρα μπορώ να προσεγγίσω 
την βαρύτητα και την αξία του αριστουργήματος που είδαμε !

η ταινία των Saura / Gades, με είχε χαράξει στο παρελθόν και τις δυό φορές που την είδα
και η παρούσα μεταφορά του έργου στο Ηρώδειο με χάραξε επίσης!
ένα Ηρώδειο κατάμεστο όσο λίγες φορές, και μιά συμπεριφορά κοινού που με εξέπληξε, έμειναν ακίνητοι μπιζάροντας και δεν έφευγαν, αν δεν ξαναβλέπαμε 4 (ή 5 ?) επαναλήψεις !

αχ, η Ισπανία, αχ !
τι άλλο να πώ;...