ταινία με δραματικά στοιχεία το "Pikadero", όχι όμως δραματική.
κινείται περιγράφοντας με χιουμοριστικό τρόπο, μιά πραγματικότητα που δυστυχώς όλοι βιώνουμε σήμερα, στην χώρα των Βάσκων ή στην Ελλάδα, peu importe, τα οικονομικά αδιέξοδα και η κρίση στην εργασία, που χτυπάει ανελέητα, κυρίως τα παιδιά...

κοιτάζοντας την ταινία, θεώρησα πώς ο σκηνοθέτης της είναι Βάσκος!
μιλάν Βασκικα, δίνει πολύ καλά τον κοινωνικό, οικογενειακό κ.λ.π. περίγυρό τους, τη χώρα των Βάσκων, τις συνήθειές τους κ.τ.λ...
διαβάζω εκ των υστέρων ότι πρόκειται γιά τον Βρετανό σκηνοθέτη Μπεν Σάροκ, της σχολής του Τζάρμους! 
έχει ενδιαφέρον αυτό !


Στην πρώτη κατοικία του ο Ν., στο Παρίσι, Place d Italie, συγκατοικούσε με έναν Βάσκο. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν μιά εύκολη συγκατοίκηση, μήτε ότι τα πήγαιναν οι δυό τους και πάρα πολύ καλά... 
Με εμένα τα πήγαινε μάλλον καλύτερα ο Βάσκος... Ήταν μαζί μου ευγενής, μου έφερνε να διαβάζω περιοδικά από την εφημερίδα που δούλευε, όταν εγώ τους έφτιαξα το bourguignon μου το τίμησε, θυμάμαι πάντως ότι πήγαινε κάπου στην boulevard Saint Michel, σε ένα ειδικό κατάστημα κι έκανε προμήθειες σε Βασκικα τρόφιμα, τσορίθο κ.τ.λ... 

ράτσα ειδική είναι οι Βάσκοι...
σφιχτές οικογένειες, σφιχτά ήθη , έθιμα, κοινωνίες χαρακτηριστικές...

To "picadero" είναι προφανώς μιά ταινία low budget, πολύ προσεγμένη, 
το μόνο που εμένα προσωπικά με εκνευρίζει είναι τα τόσο αργά γυρίσματα και η ακινησία στις σκηνές... κάνω προσπάθεια να κοιτάζω την ουσία και να ξεπεράσω την ανυπομονησία και τον εκνευρισμό μου, απ' το τόσο αργό γύρισμα.
φυσικά, η ακινησία και το αργό γύρισμα στην συγκεκριμένη ταινία, κάτι ήθελε να πει !
στατικό, όπως η στατικότητα των καταστάσεων...
ο ακίνητος σταθμός, που ποτέ δεν περνούσε τραίνο, ήθελε μάλλον αυτήν τη στασιμότητα των πραγμάτων να υποδηλώσει...
όταν επιτέλους κάποτε το τραίνο διάβηκε, είναι που, και οι καταστάσεις άρχισαν να κινούνται...

περιείχε κι άλλα, αρκετά μηνύματα το έργο, γιά την κοινωνική αλληλεγγύη, την φτωχική αξιοπρέπεια των σπιτιών, την πόλη που στηρίζεται οικονομικά σε ένα εργοστάσιο, και φυσικά, κύριο θέμα τα αδιέξοδα των παιδιών (των παιδιών μας!), που προσπαθούν , όπως μπορούν, να αντιμετωπίσουν τη μιζέρια. 
την μιζέρια, τον εικοστό πρώτο αιώνα ! σήμερα !


τι άλλο ;
γέλασα, πως της κοπελιάς της άρεσε ο αγαπημένος μου Αμερικανός ζωγράφος !

και γέλασα, γιά την έννοια αυτή καθ εαυτή του "Picadero"! Εμείς δηλαδή, τα παιδιά του περασμένου αιώνα, τι κάναμε;!