Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

..

jACQUES

PRéVERt

:
à la pêche


à la baleine
.
.
.
φωτό της Foteinis
.
.
.
Αναρτήθηκε από foteini στις 4:36 π.μ. .
.
ΣΤΟ ΨΑΡΕΜΑ ΤΗΣ ΦΑΛΑΙΝΑΣ
.
.
Στο ψάρεμα της φάλαινας, στο ψάρεμα της φάλαινας
Έλεγε ο πατέρας με φωνή οργισμένη
Στο γιό του Προσπέρ, ξαπλωμένο κάτω από τη ντουλάπα
Στο ψάρεμα της φάλαινας, στο ψάρεμα της φάλαινας
Δε θες να πας !
.
Και γιατί λοιπόν ;
Και γιατί λοιπόν, θα πήγαινα να ψαρέψω ένα ζώο
Που δε μου έκανε τίποτε, μπαμπά,
Πήγαινε ψα, πήγαινε ψα, πήγαινε ψάρεψέ τη, εσύ ο ίδιος
Μιά κι αυτό σ’ ευχαριστεί,
Μ’ αρέσει καλύτερα να μείνω σπίτι με την καημένη τη μητέρα μου
Και τον εξάδελφο Γκαστόν.

Έφυγε μόνος λοιπόν ο πατέρας στο φαλαινοθηρικό του
Πάνω στην ταραγμένη θάλασσα…
Να, πάνω στη θάλασσα ο πατέρας
Να, μες στο σπίτι ο γιός
Να, η φάλαινα θυμωμένη
Και να ο εξάδελφος Γκαστόν, που αναποδογυρίζει τη σουπιέρα
Τη σουπιέρα με το ζωμό.
Η θάλασσα ήταν φριχτή
Η σούπα ήταν καλή
Και να, πάνω στην καρέκλα του ο Προσπέρ απαρηγόρητος :
Στο ψάρεμα της φάλαινας δεν πήγα
Και γιατί λοιπόν, δεν πήγα ;
Ίσως να την πιάναμε
Τότε θα μπορούσα να φάω
.
Μα να η πόρτα που ανοίγει, και στάζοντας νερά
Εμφανίζεται ο πατέρας ξεψυχισμένος
Κρατώντας τη φάλαινα στη ράχη του
Ρίχνει το ζώο πάνω στο τραπέζι, μια όμορφη φάλαινα με γαλάζια μάτια
Ένα ζώο τέτοιο, που δε συναντάει κανείς συχνά
Και λέει με φωνή αξιοθρήνητη :
Βιαστείτε να την κομματιάσετε,
Πεινάω, διψάω, θέλω να φάω.
Μα να ο Προσπέρ που σηκώνεται
Κοιτώντας τον πατέρα του στο άσπρο των ματιών,
Στο άσπρο των γαλάζιων ματιών του πατέρα του,
Γαλάζιων, σαν κι αυτά της φάλαινας, με τα γαλάζια μάτια :
Και γιατί λοιπόν θα κομμάτιαζα ένα φουκαριάρικο ζώο, που δεν μου έκανε τίποτα ;
Ας είναι, παραιτούμαι από το μερτικό μου,
Και πετάει χάμω το μαχαίρι
Μα η φάλαινα το αρπάζει, κι ορμώντας πάνω στον πατέρα
Τον κάνει κομματάκια.
Α, α, λέει ο εξάδερφος Γκαστόν,
Μου θυμίζει το κυνήγι, το κυνήγι της πεταλούδας
Και να,
Να ο Προσπέρ, που ετοιμάζει αγγελτήρια θανάτου,
Η μητέρα που βάζει μαύρα για το δύστυχο άντρα της
Κι η φάλαινα, έτοιμη να δακρύσει, κοιτώντας την αφανισμένη οικογένεια
Ξάφνου αναφωνεί :
Και γιατί λοιπόν, σκότωσα αυτόν τον κακομοίρη ανόητο
Τώρα οι άλλοι θα με πάρουν από πίσω με το σκυλοπνίχτη
Κι ύστερα θα ξεκάνουν όλη τη μικρή μου φαμίλια
Μετά, ξεσπώντας σ’ ένα σαρδώνιο γέλιο
Κατευθύνεται προς την πόρτα και λέει
Στην χήρα, περνώντας :
Κυρία μου, άμα έρθει κανείς να με ζητήσει
Αν έχετε την καλοσύνη απαντείστε :
Η φάλαινα βγήκε.
Καθείστε
Περιμένετε
Σε καμιά δεκαπενταριά χρόνια, χωρίς αμφιβολία θα γυρίσει...


Συλλογή Paroles
.
Μετάφραση Μιχάλη Μεϊμάρη
.
.
.
.
.
.
κι ακόμα ,
σε μουσική Ottorino Respighi
.
.
.
.
.
.
.

Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

.
.
γ ε ν ι κ ή

.α π ε ρ γ ί α

.

σήμερα










.
.
.
.
.
.
.

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

. .
βαθειοί ίσκιοι στα βουνά
τη νύχτα εκεί ξενίστηκα-----------------------------------------------490
Κι όταν τριανταφυλλένια
πήρε η νιόκοπη Αυγή να χαράζει,
ακούω να φτερουγά ο γκιώνης
τ' άλογα ζέψαν,
επιβιβάστηκαν κι απ' το ηχερό υπόστεγο βγάλαν
το καλόφτιαχτο άρμα.
τσακίζει ετούτη η ξενητειά
Τ' άλογα μαστίγωσε ο ηνίοχος,
που ορμητικά σ' ένα κάμπο με σιταγρούς χυθήκαν---------------------495
ίσκιωσαν της ζωής οι ρούγες
κι ώσπου βασίλεψε ο ήλιος και ίσκιωσαν όλες οι ρούγες
δρόμοι αδιάβατοι
άλλαζαν δρόμους φτεροπόδαρα καθώς πετούσαν
τα άλογα
.
.
.
οι θαλασσιές μου οι λέξεις
οι φτωχές,
.
μπηγμένες
ανάμεσα
στους τελευταίους στίχους από
την ραψωδία Γ'
της Οδύσσειας.
.
.
.
.
.
.
.
η έρευνα προχωρεί.
προχωρεί κάπως η ζωή... και μέσα σε εργαστήρια...
νυχθημερόν. και στα laboratoires... με κόπο.
βήμα - βήμα, δοκιμή - δοκιμή, παρατήρηση - παρατήρηση, καταγραφή - καταγραφή.
νυχθημερόν.
ο καθηγητής είπε : "αυτό που βρήκες είναι σπουδαίο !
δε θα το ανακοινώσουμε ακόμα...
κρύψε τις επίμαχες λέξεις ! βάλε αντ' αυτών ΧΧΧΧΧΧΧΧΧ !
θα ρθει η ώρα που θα το ανακοινώσουμε !"
τι να πω ;
τι να πω ;
τι να πω ;
τι να πω ;
τι να πω ;
τι να πω ;
να πω, Κύριε, να είναι όλοι οι άνθρωποι καλά !
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ήρθε και με βρήκε στο γραφείο ο Γ. Κ.
ο Γ. Κ., Σκαπανέας της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης στην Ελλάδα.
ό, τι έχουμε μάθει όλοι μας, όλα τα χρόνια, απ' αυτόν τον άνθρωπο το έχουμε μάθει...
μ' ένα βιβλίο στα χέρια πακεταρισμένο, άντρας δυό μέτρα, συνεσταλμένος σαν κορτσόπουλο.
"δεν ξέρω τι βιβλίο θα σ' άρεσε, λέει... ψάχνω όλο το πρωί ένα βιβλίο να σ' αρέσει !"
.
το ανοίγω.
διαβάζω στο εξώφυλλο :
"... γονείς και παιδιά, φοιτητές, μαθητές, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, μπακάληδες και αλάνια, γιαγιάδες και υπάλληλοι, συνδικαλιστές και ουδετερόφιλοι, μαθαίνουν μιά και καλή πως πρώτα κοιτάς που χύθηκε το αίμα σου και ύστερα διαλέγεις πλευρά.
ποιά είναι η σωστή και ποιά η λάθος απόφαση, όταν ο κόσμος γύρω καίγεται ;
πώς τσακίζεται η θεωρία στην πράξη ;
και ποιός μας βεβαίωσε, παρακαλώ, πως αυτή η χώρα ποτέ δεν πεθαίνει ;"
.
.
- αυτά λέει διάβασα, και σκέφτηκα ότι θα σ' αρέσει !
- εσύ, του λέω, ξέρεις τι γλύτωσες ; !
- τι ; με κοιτάζει ανύποπτα...
- στην τελετή επί τη αποχωρήσει σου, είχα αποφασίσει να πω :
"Γ. Κ.,
εγώ δουλεύω χρόνια, σαν ένα σκληρό, πεισματάρικο, ξεροκέφαλο μουλάρι. έτσι κι εσύ, σαν ένα σκληρό, πεισματάρικο, ξεροκέφαλο μουλάρι, τράβηξες μπροστά όλα τα χρόνια, το κάρο της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης !"
- και γιατί, ρωτάει, δεν μου το πες το μουλάρι ;
- γιατί δεν ήξερα το ακροατήριο, και ντράπηκα... ξένοι άνθρωποι, δεν ξέρω πως θα το παίρνανε, ν' ακούνε να σε αποκαλώ "μουλάρι" !
.
γέλια...
.
-άνοιξε, λέει, την κάρτα μου !
.
"αγαπημένη Α.,
μαζί με ένα μεγάλο Ευχαριστώ
για την αγάπη, την ευαισθησία και την προσφορά σου στην Εκπαίδευση, στο Περιβάλλον και στον Άνθρωπο.
... και το ταξίδι συνεχίζεται ...
με αγάπη και εκτίμηση
Γ.Κ."
.
υποθέτω, λέγοντάς μου Περιβάλλον, εννοεί το ανθρώπινο περιβάλλον...
συγκινήθηκα και δεν ρώτησα... μην τρέχουν και τα άϊ λάϊνερ...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
αύριο βράδυ
παίζουμε στον Μαραθώνα.
μη βρέξει, Θεούλη μου !
.
.
.
.
.
.
.

Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

. .

mikremoumozart,
.
επέστρεψα γοητευμένη !
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Γιώργος Σεβαστίκογλου
.
.
Η θεατρική διαδρομή του Γιώργου Σεβαστίκογλου,
ανακαλεί συχνά, δραματικές ιστορικές μνήμες της νεότερης Ελλάδας, που διαποτίζουν κάθε πτυχή της πνευματικής του κατάθεσης και σφραγίζουν τις αναζητήσεις της καλλιτεχνικής του πορείας.
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 12 του Οκτώβρη 1913.
Το 1924 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα, όπου σπούδασε νομικά και παράλληλα εργάστηκε ως μεταφραστής σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες.
Υπηρέτησε στο αλβανικό μέτωπο ως έφεδρος αξιωματικός και πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση.
Συμμετείχε στον ιδρυτικό πυρήνα του «Θεάτρου Τέχνης», για το οποίο μετέφρασε πληθώρα θεατρικών έργων.
Το 1942 έγραψε το πρώτο του θεατρικό έργο «Κωνσταντίνου και Ελένης», το οποίο ανέβασε ο Κουν το 1943.
Το 1944 πρωτοεμφανίστηκε ως σκηνοθέτης στο «Θέατρο του Λαού» και το 1945 ανέλαβε μόνιμος σκηνοθέτης του Τμήματος Νέων των «Ενωμένων Καλλιτεχνών».
Στη διάρκεια του Εμφυλίου ήταν, μαζί με τον Μάνο Ζαχαρία, υπεύθυνος του κινηματογραφικού συνεργείου του ΔΣΕ (Δημοκρατικού Στρατού).
Με την υποχώρηση του ΔΣΕ βρέθηκε στην Τασκένδη. Εκεί έγραψε και ανέβασε επικαιρικά έργα, με το θίασο των πολιτικών προσφύγων, ενώ παράλληλα δίδασκε στο Θεατρικό Ινστιτούτο Τασκένδης.
Από το 1956 έως το 1965 εγκαταστάθηκε στη Μόσχα, όπου φοίτησε στην Ανώτερη Λογοτεχνική Σχολή και έγραψε σενάρια για τον κινηματογράφο, καθώς και δύο ακόμα θεατρικά έργα, την «Αγγέλα», που πρωτοπαίχτηκε από το θέατρο «Βαχτάνγκοφ» και το «Θάνατος του βασιλικού επιτρόπου».


Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1965 και συνεργάστηκε ως σκηνοθέτης με γνωστούς ηθοποιούς (Α. Συνοδινού, Ελ. Λαμπέτη, Αλ. Αλεξανδράκη, Αλ. Γεωργούλη κ.ά.).
Με το απριλιανό πραξικόπημα, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου συνεργάστηκε με τον Αντουάν Βιτέζ στο «Theatre des Quartiers d' Ivry» και διηύθυνε εργαστήρια θεατρικής έρευνας.
Συγκρότησε, με τους μαθητές του, το θίασο «Πράξις» και σκηνοθέτησε αρχαίο ελληνικό δράμα και έργα του Σαίξπηρ. Παράλληλα, δίδαξε στο Ινστιτούτο Θεατρικών Σπουδών της Σορβόνης και σε ειδικά σεμινάρια του conservatoire.
Το 1978 και το 1979 πραγματοποίησε δύο σκηνοθεσίες στο ΚΘΒΕ («Ημέρωμα της στρίγκλας», «Τρεις αδελφές»).
Από το 1981 εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα, όπου μετέφρασε και σκηνοθέτησε για το Εθνικό Θέατρο και άλλους θιάσους.
Σύντροφος της ζωής του, από το 1945, υπήρξε η γνωστή συγγραφέας Αλκη Ζέη, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά.
Πέθανε στην Αθήνα, την 1η του Δεκέμβρη 1990.
.
.
.
.
.
.
.
δεύτερη φορά στον Ταύρο, μέσα σε μιά βδομάδα...
προ ημερών, στην πρεμιέρα του Ταύρου.
απόψε, είχαμε τη δική μας πρεμιέρα.
την "Αγγέλα", του Σεβαστίκογλου.
δύσκολο έργο.
είχα άγχος.
κάθισα πάρα πίσω, πλάϊ στο συνεργείο με τους τεχνικούς. νιώθω πολύ καλύτερα με τις μαστοράτζες, παρά στα πρώτα έδρανα.
ξέσκισα ένα πακέτο άσσο σκέτο.
κοίταζα τον ουρανό, θα βρέξει δε θα βρέξει...
ο αέρας μιά φυσούσε τα σύννεφα, μιά τα φερνε προς τα κει...
.
το έργο πήγε πολύ καλά !
στημένο σωστά, τα παιδιά έπαιξαν με δύναμη, η υπόθεση εξαιρετική.
.
μια λαϊκή τραγωδία που εξελίσσεται στην Ελλάδα, μετά τον εμφύλιο.
εμείς, τις προλάβαμε τις "υπηρέτριες" στα παιδικά μας χρόνια...
δεν μας είναι ένα θέμα άγνωστο, όπως, ας πούμε, για τα παιδιά μας...
.
οι υπηρέτριες , να τις εκμεταλλεύονται διάφοροι τύποι, και η σχέση πάντα του παρακράτους, της εξουσίας, των χαφιέδων και του υπόκοσμου.
το θέμα της κοινωνικής καταπίεσης...
.
η παράσταση πήγε τόσο καλά, που γέμισα μπαταρίες με αισιοδοξία.
"πού θα πας, να το αφίσεις αυτό ! ;" με ρώτησαν. και δεν ξέρω αλήθεια, τι να απαντήσω...
πού θα πάω, να το αφίσω αυτό ;
.
προς το παρόν, λέω να ακολουθήσω την ομάδα, και στις 8 παραστάσεις.
κι αν μπορέσουμε ως τα Χριστούγεννα, να το ανεβάσουμε ξανά.
.
.
στο μεταξύ,
σκέφτηκα
τον Σεπτέμβρη, στην έδρα μου, να καλέσω τον εξαίρετο Ζ.
έχω πολλά χρόνια να τον δω ...
ήσαν φίλοι... μακάρι να μπορέσει να έρθει...
θα δούμε...
.
.
.
.
.

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

.
Norma - Vincenzo Bellini
.
.
από την Εθνική Λυρική Σκηνή
.
στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού
.











































Ο λιμπρετίστας Φελίτσε Ρομάνι
εμπνεύστηκε την πλοκή από την τραγωδία του Γάλλου συγγραφέα Αλεξάντρ Σουμέ.
Η όπερα αυτή, από τις σημαντικότερες του μεγάλου συνθέτη Vincenzo Bellini, πρωτοπαρουσιάστηκε στη Σκάλα του Μιλάνου το 1831.
Ο Ρομάνι είχε τροποποιήσει σημαντικά την τραγωδία του Σουμέ, όπου η Νόρμα σκότωνε τα παιδιά της σαν άλλη Μήδεια, και μάλιστα σε διάρκεια «σκηνής τρέλας».
Απεναντίας, εμπλούτισε τον πρωταγωνιστικό γυναικείο χαρακτήρα με τον άσβεστο έρωτα για τον Πολλιόνε και τη βαθιά αγάπη για τα παιδιά τους.
.
Η Νόρμα του Μπελλίνι είναι πρωθιέρεια και μητέρα, εγκαταλειμμένη ερωμένη και εκδικητική αντίπαλος. Το τέλος της φαντάζει αναπόφευκτο, καρπός ενδόμυχων συναισθηματικών συγκρούσεων που οφείλονται στο ασυμβίβαστο των όρκων, του καθήκοντος και του απελπισμένου έρωτά της.
Ο θάνατός της συνιστά λιγότερο αυτοτιμωρία και περισσότερο καθαρτήρια λύση συγκρούσεων, που, διαφορετικά, θα έμεναν άλυτες.
Το φινάλε αποτελεί μία από τις συγκλονιστικότερες οπερατικές σκηνές, δομημένη γύρω από έξοχη μελωδία
.
οι παραπάνω πληροφορίες είναι από την διεύθυνση :

Norma

Vincenzo Bellini

στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού
.
.
Μουσική διεύθυνση: Λουκάς Καρυτινός
Σκηνοθεσία: Σπύρος Α. Ευαγγελάτος
Σκηνικά – Κοστούμια: Γιώργος Πάτσας
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Διεύθυνση χορωδίας: Νίκος Βασιλείου
Ορχήστρα και Χορωδία Εθνικής Λυρικής Σκηνής
.
.
μία από τις καλύτερες όπερες,
κατά τη γνώμη του απλού θεατή
όχι καλά "δοσμένη"
.
- το γεγονός ότι "ανέβηκε" από την Λυρική Σκηνή
.
- ο χαρισματικός περιβάλλων χώρος
.
- καθώς και το έργο αυτό καθ' εαυτό
.
απαιτούσαν κατά την ταπεινή μου άποψη
διαφορετική προσέγγιση
τουλάχιστον
- στο σκηνικό
- στην σκηνοθεσία
- και στους φωτισμούς.
.
το οβάλ πλαίσιο - κάδρο, που κεντράριζε την παράσταση
(φαίνεται στην εικόνα)
από τι υλικό (;) πλαστικό ή μέταλλο (;)
το οποίο στο σκοτάδι εξέπεμπε φως νέον
τι αισθητική άποψη θέλει να εισαγάγει ;!
.
καθώς επίσης και ένα δάσος από μέταλλο ή πλαστικό (;)
που θύμιζε καλούπωμα για μπετόν σε οικοδομή
(φαίνεται στην εικόνα)
και εξέπεμπε
άλλοτε μωβ φως κι άλλοτε σκληρό κόκκινο,
αναρωτιέμαι, ως ΜΗ ΕΙΔΙΚΟΣ, φυσικά,
ποιάν αισθητική αντίληψη υπηρετεί ;
.
και ο βωμός επίσης !
θύμιζε ένα παραλληλόγραμμο κουτί,
με πλαστική (;) επιφάνεια
.
αν
δει δη χρημάτων, το σέβομαι,
όμως θαρρώ, πάντα το απλό είναι και το πιό όμορφο !
.
καλύτερα να ήσαν γυμνές οι θεσπέσιες πέτρες ...
τι χρειάζονταν τα πλαστικά, τα σιδερικά και τα φώτα νέον ;!
.
.
αντίθετα,
.
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ Η ΧΟΡΩΔΙΑ
ΚΑΙ
Η ΟΡΧΗΣΤΡΑ !
.
.
.
κι αν μπει κάποτε εδωδά
κανένας ειδικός,
ας με συμπαθάει...
την μοναχική άποψη ενός απλού θεατή εκφράζω.
..
.
.
.
.
.
.
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ,
.
μετά από
τόσους αιώνες δρόμο,
πώς γίνεται
να βρίσκεσαι ακόμα
.
στο ΙΔΙΟ


ΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ !



.

.

κοίτα να δεις
τι βρίσκει κανείς,
ψάχνοντας
στα αρχαία κιτάπια ...
.
.
...........
.
"Έχει επίγνωση.

Ας πούμε, πως ξέρει τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει ...
Ξέρει πως μπορεί να φέρει τον κόσμο πάνω - κάτω.
Ξέρει πόσο μεγάλη δρασκελιά μπορεί ν' ανοίξει.
Όταν αποφασίζει, ανοίγει μεγάλο βηματισμό.
Γεμίζει με το βήμα της τις πλατείες, τους δρόμους.
Γεμίζει με τα χάδια της τους ανθρώπους.
Γεμίζει με φως τα πρόσωπα τους.
Γεμίζει στοργή τις καρδιές τους, και κουράγιο.
.

Το ξέρει πως λάμπει, κοντά στους ανθρώπους.
Βαθειά, απ' την ψυχή της βγαίνει η λάμψη.

.

...
ετούτη τη μάχη, δε θα τη χάσει
Όχι !
Απλά, θα παραδώσει..."

.
.
.
.

κυκλωτικός άραγε

είναι ο καιρός ;
.
.
.
.
.

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

.
το χάσμα
που άνοιξε ο γκρεμός
ευθύς
εγιόμισε άνθη
.
.
.
.

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

.
Victor Hugo
.
.
Demain, dès l'aube,
.
à l'heure où blanchit la campagne,
Je partirai.
Vois-tu, je sais que tu m'attends.
J'irai par la forêt, j'irai par la montagne.
Je ne puis demeurer loin de toi plus longtemps.
.
Je marcherai les yeux fixés sur mes pensées,
Sans rien voir au dehors,
sans entendre aucun bruit,
Seul, inconnu, le dos courbé, les mains croisées,
Triste,
et le jour pour moi sera comme la nuit.
.
.
.
.

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

.

για να δούμε ...
.
τι πολύτιμο
.
σπάνιο
.
λουλούδι
.
έχει απόψε
.
μέσα
.
το καλαθάκι μας ...





άγριες ορχιδέες







τι κρίμα, κοριτσάκι,
που κανείς δεν τις βλέπει πιά,
τις σπάνιες ορχιδέες σου, του αγρού ...
τι κρίμα, στ' αλήθεια ...
.
.
.
.
.




Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

.
κουβεντιάσαμε πολύ, το πρωί, με τον Π .
με παρατήρησε, γιατί έγραψα και δημοσίευσα το "κλασσική" με δύο σίγμα .
- έχει αλλάξει η γλώσσα ! μου λέει . το γράφεις λάθος ! η λέξη προέρχεται από το λατινικό classis = στόλος, ομοταξία, σειρά, τάξη . η αρχική γραφή είναι με δύο s, αλλά έχει χρόνια που άλλαξε η γλώσσα ...
.
τον εκτιμώ πάρα πολύ και σέβομαι την άποψή του, όμως εγώ έχω την δική μου άποψη .
- σκασίλα μου, του λέω, αν το word, μου το χτυπάει κόκκινο . σιγά μην ξέρει καλύτερη ορθογραφία από μας, το word ! δεν γίνεται, επειδή καποιανού του έστριψε, να καταργήσουμε τις ρίζες και τα θέματα των λέξεων ! δεν γίνεται ν' αρχίσουμε να γράφουμε άναρχα τις λέξεις, δίχως συνέχεια ... έχουν παρελθόν οι λέξεις, ναι ή όχι ; πώς θα το καταργήσουμε αυτό ; !
.
- είναι και δεν είναι έτσι τα πράγματα, μου λέει ... για παράδειγμα, γράφεις με πολυτονικό ; όχι ! βλέπεις λοιπόν, ότι κι εσύ αλλάζεις την ορθογραφία !
.
- πώς γράφεις, εσύ Νίκο μου, του λέω, το αυγό ; με βήτα ; το τραίνο , με έψιλον ; το ευχαριστώ, με φί ;
.
- έχεις, μου λέει, τον Μπαμπινιώτη ;
.
- όχι, λέω, έχω το άλλο λεξικό , του Τριανταφυλλίδη. κι ετοιμάζομαι να γυρίσω μόλις θα μπορέσω, στο πολυτονικό ...
.
... από λίγο, αλλάζουμε θέμα...
.
- ...
- όχι, του απαντώ στην ερώτησή του . θα φύγω απ' όλα τα εργασιακά ... γυρνάω σελίδα ...
- γιατί ; μου λέει
- γιατί κουράστηκα και γιατί απελπίστηκα. είμαι απελπισμένη, του λέω.
- δεν κάνεις σωστά - και με κοιτάει με το γαλήνιο, το σοφό, το περιπαικτικό, το γελαστό του βλέμμα.
δεν κάνεις σωστά ! όποιος εγκαταλείπει από κούραση κι απελπισία είναι ρίψασπις ! εγώ, δεν την ρίχνω την ασπίδα . δεν εγκαταλείπω . ειδικά όταν είμαι κουρασμένος κι απελπισμένος, ειδικά τότε δεν εγκαταλείπω ...
.
δεν ξέρω, αλήθεια, τι να πω ...
κι ούτε φυσικά, ξέρω τι πρέπει να κάνω ...

.
.
.......
.

θυμάμαι προχτές, στην ορκομωσία του παιδιού, που ο Μαρκάτος τα συμβούλεψε :
- μην τους παραχωρήσετε γη και ύδωρ !
ΚΑΝΤΕ ΤΟΥΣ ΤΗ ΖΩΗ ΔΥΣΚΟΛΗ !
ΚΑΝΤΕ ΤΟΥΣ ΤΗ ΖΩΗ ΔΥΣΚΟΛΗ !
.
.
.
.
.
.

.
.
.
.

Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

.
το παιδί έφυγε. πολύ πρωί στο αεροδρόμιο. τίποτα δεν είναι απλό. νευρικότητα έχω.
.
έφτιαξα βραστές πατάτες, βραστά κολοκυθάκια, τηγάνισα μελιτζάνες, έκανα στραπατσάδα.
.
στο Θυμάρι, παρθενικό καλοκαιρινό μπάνιο. με λευτερώνει η θάλασσα.
.
εγώ η ορεινή, με την τραχειά, βουνίσια ψυχή, όσο αγαπώ το βουνό,
άλλο τόσο θέλω τη θάλασσα. ξεχνιέμαι μέσα. χαλαρό κολύμπι με τις ώρες.
μετά ντύνομαι και φεύγω. δεν αντέχω τον τόσο κόσμο στην παραλία.
.
μετά τη θάλασσα, δίχως ντους. άφισα το αλάτι πάνω μου. μη και ψηθεί λιγάκι η ασπρίλα.
σαν τις παστές σαρδέλες στην άρμη.
.
.
.
.

Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

.

Παιώνια
.


(πηγουνιά - ψευθιά - παγώνι - τσαλαπετεινός -
τριαντάφυλλο του βουνού - αψουνιά - αγριομαντζουράνα)

.
* Η συλλογή αυτού του φυτού συνοδευόταν από παράξενες δοξασίες.
.
Σύμφωνα με τον Θεόφραστο,
οι ρίζες του φυτού έπρεπε να συλλέγονται τη νύχτα,
αλλιώς ό συλλέκτης κινδύνευε να υποστεί την επίθεση δρυοκολάπτη
και να απολέσει την όρασή του
.
(!)
.

Παιώνια του Κλούζιους

στο χτήμα είχαμε τέτοια φυτά.
αυτοφυή φυσικά...
.
το κοτσανάκι τους ήταν σκληρούτσικο,
άγριο κι αυτό
.
το κόβαμε μαζί με το άνθος

.
το άνθος υπήρχε σε δυό λογιώ χρώματα
λευκό
κι ένα μωβ φωτεινό, πιό ανοιχτό απ' το μωβ,
πιό βαθύ απ' το κυκλαμινί.

το πέταλο τρυφερό, σαν ελαφρά τσαλακωμένο λεπτό ύφασμα . το έπιανες στο χέρι κι αποτυπωνόταν η δαχτυλιά σου.

παιδιά όταν φτιάχναμε μικρά μπουκέτα μ' αυτά,
δεν ξέραμε ότι τα λουλούδια λέγονταν "παιώνιες",
μήτε ότι αυτή η συγκεκριμένη Paeonia clusii είναι βασίλισσα ανάμεσα στα φαρμακευτικά φυτά !
.
κάθε άνοιξη τα μικρά φυτά ανθίζανε.
έχω στο μυαλό μου αποτυπωμένο ακόμα και το κλειστό, σπυρωτό μπουμπούκι τους.





.
αυτό εδώ είναι άλλο είδος
.
παιώνιες









.
αυτές
που σου έφερα χτες, στη χαρά,
κοριτσάκι μου





.

.

.

.

.



Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

.
mio dolce, grande, immenso amore mio,
.
αναρωτιέμαι αν την ώρα που κελαηδούσε τ' αηδόνι,
άκουσες κι εσύ τις πυροσβεστικές, να τρέχουν σαν τρελές, ποιός ξέρει για πού...
κοντά ήταν η εστία πάντως, γιατί τριγύρω, στην ακτίνα του χιλιόμετρου γυρίζανε, σα μανιασμένες.
.
σκέφτομαι, αν φέτος αφίσουνε και πάθει κανένα κακό το βουνό, θα τους πιώ το αίμα.
δε θα την βγάλουνε καθαρή μαζί μου...
οι αμμετροεπείς, οι ανεύθυνοι κι οι άσχετοι.
.
.

κατά τα άλλα,
περάσαμε σχεδόν όλο το απόγευμα στο δωμάτιό της,
αυτή στο ένα πόδι σοσόνι ροζ, στο άλλο σκούρο μωβ,
να αλλάζει διαρκώς φορέματα, ποιό της πάει πιό πολύ, πιό λιγότερο, ποιό την ψηλώνει, ποιό την παχαίνει, ποιό την αδυνατεί.
παιδί μου, της λέω, από το extra small, δεν έχει πιό μικρό νούμερο.
απόβαλε τις έμμονες ιδέες σου !
.
η αυριανή μέρα θα ναι λίγο δύσκολη
συναισθηματικά φορτισμένη εννοώ, κι επιπλέον με κόσμο, που θέλει να βρεθεί κοντά της.
.
ένα από τα πράγματα που έχω ευγνωμοσύνη στη ζωή,
είναι γιατί - παρ' όλ' αυτά υπάρχω
και μπορώ σε κάτι τέτοιες στιγμές να είμαι κοντά στα παιδιά.
φυσικά,
ίσως υπερεκτιμώ την προσφορά μου -πράγμα που έκανα και με σένα -, και ίσως μήτε αυτοί στην πραγματικότητα με χρειάζονται.
ας είναι...
.
ως τώρα ακόμα, δοκιμάζει τακούνια...
.
.
.
.
..
.
υ.γ.
.
ξέχασα !
πλουτίζω διαρκώς τη συλλογή, με μολύβια μουσείων.
τώρα έχω κι απ' το Βρεταννικό
κι απ' το μουσείο φυσικής ιστορίας του Βερολίνου.
δεν έχει σημασία που τα μολύβια είναι ευτελούς αξίας.
μου αρέσουν πάρα πολύ.
με έμαθε η Julie να τα εκτιμώ.
τα μολύβια, τη σινική μελάνη και το κάρβουνο.
.
έχω κι έναν aplemann βερολινέζικο
και έναν σελιδοδείκτη rosetta stone, με ιερογλυφικά, απλά αιγυπτιακά και ελληνικά,
που τον έχωσα κατευθείαν στις σελίδες της Οδύσσειας.
.
.
α! έχω και μιά μικρή πολύτιμη πέτρα από το τείχος,
που τη συνοδεύει ένα zertifikat- original,
που κανείς όμως δεν ξέρει στ' αλήθεια, αν είναι αληθινό το zertifikat και αν η πέτρα είναι original...
.
.

καληνύχτα
mikremoumozart
.
.
.
.

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

.

Jacques Prevert
.


.


.


ΚΙΝΟΥΜΕΝΗ ΑΜΜΟΣ



Δαιμόνια και θαύματα


Άνεμοι και παλίρροιες


Η θάλασσα αποτραβήχτηκε ήδη μακριά


Κι εσύ


Σαν ένα φύκι απαλά χαϊδεμένο απ’ τον άνεμο


Στην άμμο του κρεβατιού δε βρίσκεις ησυχία καθώς ονειρεύεσαι


Δαιμόνια και θαύματα


Άνεμοι και παλίρροιες


Η θάλασσα αποτραβήχτηκε ήδη μακριά


Αλλά μέσα στα μισόκλειστά σου μάτια


Έμειναν δυο μικρά κύματα


Δαιμόνια και θαύματα


Άνεμοι και παλίρροιες


Δυο μικρά κύματα για να με πνίξουν


.






.




.

La Peche à la baleine

.

A la pêche à la baleine, à la pêche à la baleine,

Disait le père d’une voix courroucée

A son fils Prosper, sous l’armoire allongé,

A la pêche à la baleine, à la pêche à la baleine,

Tu ne veux pas aller,

Et pourquoi donc?

Et pourquoi donc que j’irais pêcher une bête

Qui ne m’a rien fait, papa,

Va la pépé, va la pêcher toi-même,

Puisque ça te plaît,

J’aime mieux rester à la maison avec ma pauvre mère

Et le cousin Gaston

.

Alors dans sa baleinière le père tout seul s’en est allé

Sur la mer démontée...

Voilà le père sur la mer,

Voilà le fils à la maison,

Voilà la baleine en colère,

Et voilà le cousin Gaston qui renverse la soupière,

La soupière au bouillon.

La mer était mauvaise,

La soupe était bonne.

Et voilà sur sa chaise Prosper qui se désole:

A la pêche à la baleine, je ne suis pas allé,

Et pourquoi donc que j’y ai pas été?

Peut-être qu’on l’aurait attrapée,

Alors j’aurais pu en manger.

Mais voilà la porte qui s’ouvre, et ruisselant d’eau

Le père apparaît hors d’haleine,

Tenant la baleine sur son dos.

Il jette l’animal sur la table, une belle baleine aux yeux bleus,

Une bête comme on en voit peu,

Et dit d’une voix lamentable :

Dépêchez-vous de la dépecer,

J’ai faim, j’ai soif, je veux manger

.

Mais voilà Prosper qui se lève,

Regardant son père dans le blanc des yeux,

Dans le blanc des yeux bleus de son père,

Bleus comme ceux de la baleine aux yeux bleus :

Et pourquoi donc je dépècerais une pauvre bête qui m’a rien fait?

Tant pis, j’abandonne ma part.

Puis il jette le couteau par terre,

Mais la baleine s’en empare, et se précipitant sur le père

Elle le transperce de père en part

.

Ah, ah, dit le cousin Gaston,

On me rappelle la chasse, la chasse aux papillons.

Et voilà

Voilà Prosper qui prépare les faire-part,

La mère qui prend le deuil de son pauvre mari

Et la baleine, la larme à l’œil contemplant le foyer détruit.

Soudain elle s’écrie :

Et pourquoi donc j’ai tué ce pauvre imbécile,

Maintenant les autres vont me pourchasser en moto- godille

Et puis ils vont exterminer toute ma petite famille.

Alors, éclatant d’un rire inquiétant,

Elle se dirige vers la porte et dit

A la veuve en passant :

Madame, si quelqu’un vient me demander,

Soyez aimable et répondez :

La baleine est sortie,

Asseyez-vous,

Attendez là,

Dans une quinzaine d’années, sans doute elle reviendra…

.

.

Jacques Prévert,

Paroles,

Éditions Gallimard, 1949, p. 20-22

..

.

..

Εδώ ακούμε τους Frères Jacques να τραγουδούν
«La Pèche à la baleine»*

.


.

* αν δεν το βρω στο διαδίκτυο μεταφρασμένο, αυτό το υπέροχο ποίημα

"ΤΟ ΨΑΡΕΜΑ ΤΗΣ ΦΑΛΑΙΝΑΣ"

θα το γράψω εγώ, μόλις μπορέσω.

.

.

.

.

.

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

.


τα τραγούδια της μητέρας
και
του πατέρα μας !
.
.

.

μιά αλλοτινή

μεγάλη Κυρία

του "ελαφρού" ελληνικού τραγουδιού

είχα την τύχη να γνωρίσω σήμερα.

ευθυτενή


και με έναν γνωστό "αέρα"

παρά τα χρόνια.



.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

.

μακάρι
να μπορούσες από μιά μεριά
να δεις
.
την καλοτάξιδη ευχή μου !

.



.

μιά τυχαία ημέρα !

.

.
πού είσαι, ρε μορτάκο mozartakomou ?

πού πηγαίνεις κι έρχεσαι ;

πού, rekardasakomou ?

.

πρώτα, remortakomozartakomou,

είμαστε πολύ περήφανοι, για τους ανθρώπους μας !

το γιατί, είναι το μυστικό μας .

μονάχα εμείς το ξέρουμε αυτό το μυστικό, καμαρώνουμε με όλη μας την ψυχή κι όλο μας το μυαλό, κι όλο μας το είναι... αν είχαμε μουστάκια θα γελάγαμε καμαρωτά και κάτω απ' τα μουστάκια μας . είμαστε πολύ περήφανοι , mozartakomou, και καμαρώνουμε.

.

ναι !

.

.


έπειτα,

καμαρώνουμε και για την Αννούλα μας.

γιατί ο καθηγητής σήμερα, της είπε "είσαστε απ' τα λίγα τόσο καλά μυαλά που ξέρω και πρέπει να συνεχίσετε"

.

.


ναι !

.

έπειτα,

σαν σήμερα γεννήθηκαν τα τρίδυμα

και σαν σήμερα έφυγε ο μικρός Αλέξανδρος

(Αναρτήθηκε στις 4:32 μμ )

.

.


ναι...

.

έπειτα,

σήμερα γνώρισα μιά τρρρρομερή γυναίκα, έναν άνθρωπο του σπανίου είδους των ανθρώπων,

καθίσαμε πολύ και κουβεντιάσαμε, τι κουβεντιάσαμε δηλαδή, brainstorming ήταν αυτό, άδειασμα ή remue-méninges ...

απίστευτη η ανθρώπινη αύρα !


- στην έρημο, μου είπε, έχει παραδείσια πουλιά. κανένας δεν τα ξέρει !

έχει παγώνια με χίλια χρώματα, που πετάνε ! ακούς ; πετάνε !


- η έρημος, είναι δική μου, της λέω . ερωτεύτηκα την έρημο και γι αυτό, δεν θέλω κανείς να την αγγίζει !

κάποτε, λέω, περπατούσα με ανοιχτά σανδάλια μέσα στην άμμο. ξάφνου, βλέπω μπροστά στο μεγάλο μου δάχτυλο έναν τεράστιο σκορπιό, με μεγάλες δαγκάνες, που τις είχε γυρίσει στο πόδι μου, κι ήταν έτοιμος !


τότε η τρομερή γυναίκα έσκυψε, μου έδειξε ένα μεγάλο σημάδι στο πόδι της και μου λέει : "αυτό, δάγκωμα σκορπιού είναι" !

.

.


ναι, Κύριε

ο καιρός είναι κυκλωτικός και άρχων !

.

έπειτα,

άρχισα να διαβάζω την Οδύσσεια.

την μετάφραση του Μπάμπη Νικηφορίδη, που έβγαλε ο Σοκόλης.

διαβάζω λέξη λέξη,

πρώτα το νέο κι έπειτα το αρχαίο κείμενο.

πάω γρήγορα, γράφω στο πλάϊ σημειώσεις.

θυμάμαι πολλά, άλλα είναι εντελώς ξεχασμένα, μα το καταφέρνω.

τέλειωσα την Α' ραψωδία.

τώρα θα πιάσω τη δεύτερη.

όταν τελειώσω, θα θελα να διαβάσω και τη μετάφραση των Καζαντζάκη - Κακριδή, έπειτα του Εφταλιώτη και θαρρώ υπάρχει και του Μαρωνίτη, μα δεν είμαι σίγουρη...

παρατηρώ διαφορές στη μετάφραση.

ξεκίνησα με του Νικηφορίδη γιατί τον είχα δάσκαλο, είχαμε κάνει μαζί πιό πολλή έκθεση μα και αρχαία και το ύφος της μετάφρασής του μου είναι γνώριμο.

θυμάμαι λίγο και την μετάφραση Εφταλιώτη. θα διαβάσω όμως και τους άλλους, για να μπορώ να συγκρίνω.

με συναρπάζει. μου αρέσει πολύ. το ρουφάω και το πάω τρέχοντας, όχι από κανένα άγχος, μα από ευχαρίστηση.

.

τι να κάνουμε, remikremozartakokaimortakomou , είχα στο νου να ξεκινήσω με βυζάντιο, μα με πήρε πρώτο αυτό...
με άρπαξε
και με πάει...

.


.

ναι !
.
.
.
τα επόμενα χρόνια, ίσως διαβάσω με την ψυχή μου - αν δεν καταλήξω με καμιά τσάπα στο χέρι,
να καλλιεργώ
για τη μητέρα στην αυλόπορτα
φρέσκα φασολάκια...
.
.
.
.
.



Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

.
























.









foteini
.
ευλογημένο το απομεσήμερο του Ιούνη, μετά από βροχή !
τι ήσυχα γυρίζει η γη
ανάμεσα στα νωπά περβόλια και τα τρυφερά κλήματα ...
ήσυχα πότισε η βροχή τις φιστικιές, τα κουκιά, τα μπιζέλια, τα μάραθα.
λάμπουν στο φως φρέσκα κρεμμυδάκια και στην κορφή των κολοκυθιών λουλούδια.
βαθειά στους ξερούς χείμαρους, μες στα θυμάρια σούρνονται αστρίτες και μικροί σκατζόχοιροι.
σε λίγο, μόλις νυχτώσει

ο γκιώνης θα περάσει απ' εδώ
και το τριζόνι.
.
.
.
.