Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012


του ετερώνυμου Άλβαρο ντε Κάμπος :

..............................

Πάλι σε ξαναβλέπω,
Όμως, αχ, τον εαυτό μου πιά δεν βλέπω !
Έσπασε ο μαγικός καθρέφτης που καθρεφτιζόμουν
Και σε κάθε μοιραίο θραύσμα του
Δε βλέπω παρά ένα θραύσμα από μένα
Ένα θραύσμα από σένα κι από μένα !...







Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012


café  Le Dante

Πέρασα μέρος του πρωϊνού μέσα στο café, λόγω του δυνατού κρύου.
Από αύριο πρέπει να ντύνομαι με βαρειά ρούχα και οπωσδήποτε γάντια. Μετανοιώνω που δεν έφερα καπέλλο...

Όσο ήμουν μέσα, διάβασα αρκετά.
Πεσσόα - Καβάφης "τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου".
Εντυπωσιακές οι ομοιότητες της ζωής και της δημιουργίας τους !

Όταν έσπασε κάπως η πρωϊνή υγρασία βγήκα και τριγύρισα όλη μέρα.
Διέσχισα ένα μεγάλο μέρος της πόλης, την ανέβηκα κάθετα, με κατεύθυνση από Νότο προς Βορά και λίγο δυτικά.

Κατέληξα πάλι στην αριστερή όχθη.
Στη ζωή, έχω περπατήσει σε γειτονιές... Γνωρίζω ότι μιά γειτονιά μπορεί να είναι απλά ωραία...
αξιοπρεπής κι ωραία.
κοσμοπολίτικα ωραία.
ανατολίτικα ωραία.
πολυσύχναστα ωραία.
χαρούμενα ωραία.
καλλιτεχνικά ωραία.
ερημικά ωραία.
δυτική ωραία γειτονιά.
φτωχικά ωραία.
διανοουμενίστικα ωραία.
εξοχικά ωραία.
η αριστερή όχθη είναι κολασμένα ωραία ! είναι τόσο θελκτικά ωραία, που όσες φορές κι αν την περπατήσεις δεν την χορταίνεις, δεν ξεκολλάς. θες πάντα να την ανακαλύπτεις...

τα δρομάκια rue Harpe και Hushatte υπάρχουν απ' τον Μεσαίωνα.







signature a.k.
αναταράξεις πάνω απ' την Αδριατική.

είμαι δεμένη μ' αυτά τα σκοτεινά πρωϊνά,
την ξυλιασμένη πάχνη στις άκριες των δρόμων,
τις πήλινες καμινάδες στις στέγες.

πυκνά σύννεφα σε χαμηλό ουρανό
και ομίχλη διάφανη πάνω στην πόλη.







Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012


μου αρέσουν πολύ τα μελάνια !
οι πένες και τα μελάνια...
κι άκου τώρα, τι ονόματα έχουν δώσει στα χρώματα της μελάνης :



Perle noire
Gris nuage
Lie de thé
Café des iles
Cacao du Brésil
Violette pensée
Bleu nuit
Bleu myosotis
Eclat de saphir
Bleu pervenche
Bleu azur
Lierre sauvage
Vert olive
Vert réséda
Diabolo menthe
Vert poussière de lune
Terre de feu
Rouge caroubier
Rouge opéra
Rose cyclamen
Bouquet d’ antan
Rose tendresse
Ambre de Birmanie
Orange Indien
Jaune bouton d’ or


όχι, δεν είναι ονομασίες γιά λουλούδια, μήτε για αστερισμούς, μήτε γιά κοιλάδες,
μα γιά μελάνια !

ξέρω, monpetitmozart, ότι δεν είσαι εδώ.
αν ήσουν εδώ, θα σου τραγουδούσα μιά παιδική μουσική :


Qui veut des fleurs, des fleurs, des fleurs
J'en ai de toutes les couleurs
Qui veut des fleurs, des fleurs, des fleurs
J'en ai de toutes les couleurs


J'ai de la pervenche, du lilas en branches
Et du muguet blanc aux grelots tremblants
J'ai des giroflées de soleil gonflées
Et tout un trésor de jonquilles d'or.


Qui veut des fleurs, des fleurs, des fleurs …

 


και δεν ξέρω τι μελάνι θα σου χάριζα, αν ήσουν εδώ...
τι θα σου ταίριαζε ;
ίσως να σου έπαιρνα  το χρώμα Perle noire ή μήπως το Violette pensée ;
ή το  Eclat de saphir ; το Rose tendresse ;
όχι ! το Vert poussière de lune, μάλλον θα σου χάριζα...  






 










Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012


όλο και περισσότεροι άνθρωποι - μεμονωμένα
όλο και περισσότερες ομάδες ανθρώπων
επαγγελματικές, τοπικές κ.τ.λ.
οργανώνονται και αυτο-οργανώνονται γιά προσφορά...
μέσα σε κάθε είδους άγρια κρίση,
οικονομική, ανθρωπιστική, κοινωνική, στο τσάκισμα θεσμών, αξιών, 
απέναντι σε κρίση με χαρακτηριστικά απάνθρωπα και φασιστικά
ενεργοποιούνται, μπαίνουν ολοένα σε εγρήγορση οι άλλες ανθρώπινες δυνάμεις...

είναι παρήγορο.

τα κέντρα λήψης αποφάσεων μπορούν να ελέγξουν πολλά πράγματα.
δεν μπορούν να ελέγξουν εντελώς τους ανθρώπους.
έχουν την ικανότητα να διαφεύγουν οι άνθρωποι...
το ανθρώπινο μυαλό, η ανθρώπινη καρδιά και η ψυχή, τους ξεφεύγουν...







Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012


παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια - είναι κάτι που συμβαίνει όλο και πιό συχνά - καλλιτέχνες του λυρικού θεάτρου, να βγαίνουν και να τραγουδάν όπερα μες στον κόσμο.
καταπληκτικό μου φαίνεται, να κατεβάζεις αυτή τη μουσική στους δρόμους !
άλλοτε αιφνίδιες κι άλλοτε προαναγγελθείσες παραστάσεις, μιά εδώ, μιά εκεί και παρακεί, είναι σπουδαίο να δίνει κανείς τέτοια τροφή, σε κόσμο άμαθο κι ανυποψίαστο...  κι ακόμα, σε κόσμο ανόρεχτο, σκοτισμένο κι από σαράντα μεριές πιεσμένο...
το σπουδαίο είδος, η όπερα, αυτό το ΛΑΪΚΟ ΕΙΔΟΣ θεάτρου και μουσικής, που την πήρε στα χέρια της και την διαχειρίστηκε, επ ' ωφελεία της, η άρχουσα και η αστική τάξη, κύρια στην κεντρική Ευρώπη, κι έτσι  δεν στέργιωσε επαφή με τον πολύ και τον απλό κόσμο...
τι καλά που κάνουν οι καλλιτέχνες και βγαίνουν απ' το προστατευμένο καβούκι τους κι απ' τα καθιερωμένα, και χαρίζουν σε μας, τους απλούς ανθρώπους τέτοιες μικρές, πολύτιμες στιγμές ευδαιμονίας...






και έτερον
πολυαγαπητό είδος :

"μιά που λες πως είσ' απ' τον Περαία,
αλανιάρα,
να ξηγιέσαι μόρτικα κι ωραία.

μιά που λες πως είσ' απ' την Αθήνα,
αλανιάρα,
να ξηγιέσαι μάγκικα και φίνα"  






έβγαλα χιονίστρες.
απίστευτο μου φαίνεται... χιονίστρες δίχως χιόνια...
όσο οι μέρες είναι φέτος καλές και μαλακές και μας βοηθάνε, τόσο τη νύχτα έχει μέσα το σπίτι άλλοτε υγρασία, άλλοτε βοριά, έχει βραδυνό κρύο πάντως.
το βράδυ τα χέρια ξυλιάζουνε και με πονάνε απ' το ξύλιασμα . έτσι, έβγαλα γιά πρώτη φορά χιονίστρες, που δεν ήξερα και πώς ήταν...
δεν άναψα φέτος καλοριφέρ.
δεν γκρινιάζω.
αν τόσοι άνθρωποι ζουν χωρίς θέρμανση, έτσι θα ζήσουμε όλοι.
πονάνε όμως οι χιονίστρες στα χέρια . έτσι σκέφτηκα και φοράω φούτερ, που έχει τσέπες.
το βράδυ, κοιμάμαι με τα χέρια στις τσέπες.









Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012


τηλεόραση δεν βλέπω, εδώ και χρόνια...
πότε - πότε μόνο κάτι τι, που θέλω να το δω ή καμιά φορά, τυχαίνει και πέφτει πάνω μου κάτι εξαιρετικό ( η τύχη σ΄αυτά, είναι με το μέρος μου...)
παρ' όλ' αυτά, η τηλεόραση μένει ανοιχτή στο σπίτι, στο σιγανό, αφού οι υπόλοιποι όλο και κάτι θέλουν να παρακολουθήσουν.
έτσι λοιπόν, έτυχε χτες, και είδα μιά διαφήμιση... δεν θυμάμαι ακριβώς πώς το έλεγε, αλλά ήταν κάπως έτσι :

"η αγάπη, έλεγε η διαφήμιση, είναι κάτι πολύτιμο, γιατί στο διαδίκτυο έχει πολύ περισσότερα click από το μίσος"

τ' άκουσες αυτό, μικρέμουμότσαρτ ; 

μας αντιγράφει, φαίνεται, η ζωή.
μας αντιγράφει, φαίνεται, κι η τέχνη.

ίσως στο τέλος,
ίσως,  
λαμπερά να μας κάνουν πετρώματα...








Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012


απόψε, πολύ συνειδητά, έγραψα εγώ την τιμωρία του Μιχαήλ Άγγελου.
το μεσαίο δάχτυλο του χεριού μου, έβγαλε κάλο.
ήταν πολύ μεγάλο το κείμενο, που έπρεπε να αντιγράψει το παιδί, σαν τιμωρία, κι έχω μπουρίνι με τη δασκάλα, που του βάζει σχεδόν κάθε μέρα, να αντιγράφει ατέλειωτα κείμενα - τιμωρίες.
Hellooo ! κάποιος πρέπει να ενημερώσει οριμένους δασκάλους, ότι έχουν αλλάξει οι παιδαγωγικές μέθοδοι... την παιδαγωγική δεν την μαθαίνουν πιά οι δάσκαλοι κάνοντας αυτοσχέδια πειράματα "στου κασίδη το κεφάλι", αλλά είναι επιστήμη σπουδαία, όχι φυσικά αλάνθαστη, μα σε διαρκή έρευνα... όπως, και όποια επιστήμη έχει να κάνει με την ανθρώπινη εξέλιξη και την ανθρώπινη συμπεριφορά.

κανόνας πρώτος : το παιδί μέσα στην τάξη, οφείλει ο δάσκαλος πρώτα να το κερδίζει.
να το πείθει πρέπει. να το πείθει. να το πείθει.
"διά της παιδαγωγικής μεθόδου της αγάπης", κατά Μαρία Μοντεσσόρι...
εκεί είναι όλη η μαγγιά κι η μαστοριά κι η επιστημοσύνη του δάσκαλου. πρώτα να πείσει το παιδί, να το κερδίσει.
όπου, το κάθε παιδί, όντας διαφορετικό και όντας αποκλειστικό και ιδιαίτερο, χρειάζεται κάποιον διαφορετικό, αποκλειστικό κι ιδιαίτερο τρόπο προσέγγισης, τον δικό του τρόπο προσέγγισης, που πάντως, σίγουρα δεν είναι να αντιγράφει ασταμάτητα κατεβατά ατέλειωτα γιά τιμωρία... οι τιμωρίες δεν είναι γιά χόρταση, κι αν γίνουν συνήθεια και ρουτίνα, έχουμε εντελώς ξεφύγει απ' τον στόχο...

φυσικά, γνωρίζω πως δεν είναι δυνατό μέσα σ' όλα τα χρόνια να κερδίζεις και να πείθεις όλα τα παιδιά, ούτε όμως είναι δυνατό, σ' εκείνα που δεν τα κατάφερες, να βάζεις συνεχώς εξοντωτικές τιμωρίες...
δε θέλω να είμαι άδικη προς τους διδάσκοντες - σάρξ εκ της σαρκός τους - είναι βέβαιον ότι μιά μεγάλη μερίδα τους πραγματικά μοχθεί...
απλά, εικοσιεννιά χρόνια μετά, αναρωτιέμαι, στην εκπαιδευτική διαδικασία, δεν είναι αλήθεια πιό σπουδαίο, το να κοινωνικοποιείς και να βοηθάς να ενταχθεί ένα παιδί ;
και ασφαλώς, δεν είμαι κατά της τιμωρίας ! είναι κι αυτή ένα παιδαγωγικό μέτρο, αρκεί να μη χάνει το μέτρο, πρώτα ο δάσκαλος...

έτσι, συνειδητά απόψε, είπα στον μικρό, "άστην, θα στην γράψω εγώ την τιμωρία, κι όταν σε ρωτήσει η δασκάλα, θα της πεις την αλήθεια : μου την έγραψε η νονά μου"
φυσικά, δεν του έκανα τον παραμικρό υπαινιγμό γιά τη δασκάλα του, φυσικά τον μάλλωσα γιά τις αταξίες του, αλλά εγώ μες στο κεφάλι μου, όσο έγραφα την τιμωρία, κι όσο φούσκωνε ο κάλος στο δάχτυλό μου, σιγοτραγουδούσα μυστικά, και κατά την αντίστροφη έννοια, τους στίχους του Κώστα Βίρβου και τη μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου "τον δάσκαλο, τον δάσκαλο, αυτόν τον σαρδανάπαλο..."  



 




Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012



κατά το Ισπανικό δίκαιο,

όταν η τράπεζα στην Ισπανία
σου πάρει το σπίτι (επειδή χρωστάς)
εσύ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ και μετά, να χρωστάς το ποσό !

σε τι μέρες ζούμε...

θα σιάξει άραγε ποτέ αυτός ο κόσμος ;





Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012


τα βράδυα κάνει κρύο.
οι μέρες παλεύονται κάπως καλύτερα.
τη μέρα πας, έρχεσαι, μιλάς, δουλεύεις, διαβάζεις, μουτζουρώνεις χαρτιά, σκέφτεσαι, βλέπεις  ανθρώπους, σκαρφαλώνεις στα βουνά να συναντήσεις τ' αγρίμια τους φίλους σου, κάπως την παλεύεις την μέρα.
η νύχτα όμως είναι σκληρή.
έπιασε κρύο.








Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012


περπατάω στην πόλη.
όπου χτυπάει η φλέβα της ζωής των ανθρώπων, των ανθρώπων που βαδίζουν ακόμα στο δρόμο με αξιοπρέπεια, με απόγνωση συχνά, μα με αξιοπρέπεια.
είναι σα να πρέπει, οι άνθρωποι, να κερδίσουμε χρόνο... λίγο ακόμα να κρατηθούμε όρθιοι, λίγο ακόμα να αντέξει άσπαστο το ηθικό μας, λίγο ακόμα να βρίσκουμε λύσεις ο καθένας γιά τον άλλο, λίγο ακόμα να πορευτούμε ο ένας κοντά στους άλλους, ως να τελειώσει ο κακός καιρός...    

περπατάω στην πόλη.
αυτόν τον καιρό, μου αρέσει να ανακατώνομαι μες τον κόσμο.
μου αρέσει και  να ανακαλύπτω σημεία της πόλης...

αυτό που συμβαίνει εκεί έξω, με αφορά.
όχι χτες, όχι αύριο.
σήμερα.










Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012


δεν ξέρω ακριβώς
τι λογιώ "διαστροφή" είν' ετούτη -καθώς λέγει και ο δάσκαλος -,
Παρασκευή βράδυ να κάνεις μάθημα Παλαιογραφίας,
εμένα πάντως γιά πολύ ωραία διαστροφή μου μοιάζει !



προσπαθώ να το διαβάσω...





ο έτερος ύμνος της αγάπης !


κι άκου τώρα, μικρέμουμότσαρτ :

1 ΕΓΩ ἄνθος τοῦ πεδίου, κρίνον τῶν κοιλάδων.
2 ὡς κρίνον ἐν μέσῳ ἀκανθῶν, οὕτως ἡ πλησίον μου ἀνὰ μέσον τῶν θυγατέρων.
3 ὡς μῆλον ἐν τοῖς ξύλοις τοῦ δρυμοῦ, οὕτως ἀδελφιδός μου ἀνὰ μέσον τῶν υἱῶν· ἐν τῇ σκιᾷ αὐτοῦ ἐπεθύμησα καὶ ἐκάθισα, καὶ καρπὸς αὐτοῦ γλυκὺς ἐν λάρυγγί μου.
4 εἰσαγάγετέ με εἰς οἶκον τοῦ οἴνου, τάξατε ἐπ’ ἐμὲ ἀγάπην.
5 στηρίσατέ με ἐν μύροις, στοιβάσατέ με ἐν μήλοις, ὅτι τετρωμένη ἀγάπης ἐγώ.
6 εὐώνυμος αὐτοῦ ὑπὸ τὴν κεφαλήν μου, καὶ ἡ δεξιὰ αὐτοῦ περιλήψεταί με.
7 ὥρκισα ὑμᾶς, θυγατέρες Ἱερουσαλήμ, ἐν δυνάμεσι καὶ ἐν ἰσχύσεσι τοῦ ἀγροῦ, ἐὰν ἐγείρητε καὶ ἐξεγείρητε τὴν ἀγάπην, ἕως οὗ θελήσῃ.
8 Φωνὴ ἀδελφιδοῦ μου· ἰδοὺ οὗτος ἥκει πηδῶν ἐπὶ τὰ ὄρη, διαλλόμενος ἐπὶ τοὺς βουνούς.
9 ὅμοιός ἐστιν ἀδελφιδός μου τῇ δορκάδι ἢ νεβρῷ ἐλάφων ἐπὶ τὰ ὄρη Βαιθήλ. ἰδοὺ οὗτος ὀπίσω τοῦ τοίχου ἡμῶν παρακύπτων διὰ τῶν θυρίδων, ἐκκύπτων διὰ τῶν δικτύων.
10 ἀποκρίνεται ἀδελφιδός μου, καὶ λέγει μοι· ἀνάστα, ἐλθὲ ἡ πλησίον μου, καλή μου, περιστερά μου, 11 ὅτι ἰδοὺ ὁ χειμὼν παρῆλθεν, ὁ ὑετὸς ἀπῆλθεν, ἐπορεύθη ἑαυτῷ,
12 τὰ ἄνθη ὤφθη ἐν τῇ γῇ, καιρὸς τῆς τομῆς ἔφθακε, φωνὴ τῆς τρυγόνος ἠκούσθη ἐν τῇ γῇ ἡμῶν, 13 ἡ συκῆ ἐξήνεγκεν ὀλύνθους αὐτῆς, αἱ ἄμπελοι κυπρίζουσιν, ἔδωκαν ὀσμήν. ἀνάστα, ἐλθέ, ἡ πλησίον μου, καλή μου, περιστερά μου, καὶ ἐλθέ,
14 σὺ περιστερά μου, ἐν σκέπῃ τῆς πέτρας, ἐχόμενα τοῦ προτειχίσματος· δεῖξόν μοι τὴν ὄψιν σου, καὶ ἀκούτισόν με τὴν φωνήν σου, ὅτι ἡ φωνή σου ἡδεῖα, καὶ ἡ ὄψις σου ὡραία.
15 πιάσατε ἡμῖν ἀλώπεκας μικροὺς ἀφανίζοντας ἀμπελῶνας, καὶ αἱ ἄμπελοι ἡμῶν κυπρίζουσιν.
16 ἀδελφιδός μου ἐμοί, κἀγὼ αὐτῷ, ὁ ποιμαίνων ἐν τοῖς κρίνοις,
17 ἕως οὗ διαπνεύσῃ ἡ ἡμέρα καὶ κινηθῶσιν αἱ σκιαί. ἀπόστρεψον, ὁμοιώθητι σύ, ἀδελφιδέ μου, τῷ δόρκωνι ἢ νεβρῷ ἐλάφων ἐπὶ ὄρη κοιλωμάτων.





και στην απλή :


1  ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΤΟΥ ΣΑΡΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΙΝΟΝ ΤΩΝ ΚΟΙΛΑΔΩΝ

2  ΚΑΘΩΣ ΤΟ ΚΡΙΝΟΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΚΑΝΘΩΝ ΟΥΤΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗΤΗ ΜΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΝΕΑΝΙΔΩΝ

3  ΚΑΘΩΣ Η ΜΗΛΕΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΔΕΝΔΡΩΝ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ ΟΥΤΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΓΑΠΗΤΟΣ ΜΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΝΕΑΝΙΣΚΩΝ ΕΠΕΘΥΜΗΣΑ ΤΗΝ ΣΚΙΑΝ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΕΚΑΘΗΣΑ ΥΠ ΑΥΤΗΝ ΚΑΙ Ο ΚΑΡΠΟΣ ΑΥΤΟΥ ΗΤΟ ΓΛΥΚΥΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΙΣΚΟΝ ΜΟΥ

4  ΜΕ ΕΦΕΡΕΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΝ ΤΟΥ ΟΙΝΟΥ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΙΑ ΑΥΤΟΥ ΕΠ ΕΜΕ Η ΑΓΑΠΗ

5  ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΑΤΕ ΜΕ ΜΕ ΓΛΥΚΙΣΜΑΤΑ ΔΥΝΑΜΩΤΙΚΑ ΑΝΑΨΥΞΑΤΕ ΜΕ ΜΕ ΜΗΛΑ ΔΙΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΤΕΤΡΩΜΕΝΗ ΥΠΟ ΑΓΑΠΗΣ

6  Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΑΥΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟ ΤΗΝ ΚΕΦΑΛΗΝ ΜΟΥ ΚΑΙ Η ΔΕΞΙΑ ΑΥΤΟΥ ΜΕ ΕΝΑΓΚΑΛΙΖΕΤΑΙ

7  ΣΑΣ ΟΡΚΙΖΩ ΘΥΓΑΤΕΡΕΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΟΡΚΑΔΑΣ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΑΣ ΕΛΑΦΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ ΝΑ ΜΗ ΕΞΕΓΕΙΡΗΤΕ ΜΗΔΕ ΝΑ ΕΞΥΠΝΗΣΗΤΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΝ ΜΟΥ ΕΩΣΟΥ ΘΕΛΗΣΗ

8  ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΤΟΥ ΜΟΥ ΙΔΟΥ ΑΥΤΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΗΔΩΝ ΕΠΙ ΤΑ ΟΡΗ ΣΚΙΡΤΩΝ ΕΠΙ ΤΟΥΣ ΛΟΦΟΥΣ

9  Ο ΑΓΑΠΗΤΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΙΟΣ ΜΕ ΔΟΡΚΑΔΑ Η ΜΕ ΣΚΥΜΝΟΝ ΕΛΑΦΟΥ ΙΔΟΥ ΙΣΤΑΤΑΙ ΟΠΙΣΘΕΝ ΤΟΥ ΤΟΙΧΟΥ ΗΜΩΝ ΚΥΤΤΑΖΕΙ ΕΞΩ ΔΙΑ ΤΩΝ ΘΥΡΙΔΩΝ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΔΙΑ ΤΩΝ ΔΙΚΤΥΩΤΩΝ

10  ΑΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ Ο ΑΓΑΠΗΤΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΛΕΓΕΙ ΠΡΟΣ ΕΜΕ ΣΗΚΩΘΗΤΙ ΑΓΑΠΗΤΗ ΜΟΥ ΩΡΑΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΛΘΕ

11  ΔΙΟΤΙ ΙΔΟΥ Ο ΧΕΙΜΩΝ ΠΑΡΗΛΘΕΝ Η ΒΡΟΧΗ ΔΙΕΒΗ ΑΠΗΛΘΕ

12  ΤΑ ΑΝΘΗ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΕΝ ΤΗ ΓΗ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΑΣΜΑΤΟΣ ΕΦΘΑΣΕ ΚΑΙ Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΤΡΥΓΟΝΟΣ ΗΚΟΥΣΘΗ ΕΝ ΤΗ ΓΗ ΗΜΩΝ

13  Η ΣΥΚΗ ΕΞΕΦΕΡΕ ΤΟΥΣ ΟΛΥΝΘΟΥΣ ΑΥΤΗΣ ΚΑΙ ΑΙ ΑΜΠΕΛΟΙ ΜΕ ΤΑ ΑΝΘΗ ΤΗΣ ΣΤΑΦΥΛΗΣ ΔΙΑΔΙΔΟΥΣΙΝ ΕΥΩΔΙΑΝ ΣΗΚΩΘΗΤΙ ΑΓΑΠΗΤΗ ΜΟΥ ΩΡΑΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΛΘΕ

14  Ω ΠΕΡΙΣΤΕΡΑ ΜΟΥ ΗΤΙΣ ΕΙΣΑΙ ΕΝ ΤΑΙΣ ΣΧΙΣΜΑΙΣ ΤΟΥ ΒΡΑΧΟΥ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΠΟΚΡΥΦΟΙΣ ΤΩΝ ΚΡΗΜΝΩΝ ΔΕΙΞΟΝ ΜΟΙ ΤΗΝ ΟΨΙΝ ΣΟΥ ΚΑΜΕ ΜΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΤΗΝ ΦΩΝΗΝ ΣΟΥ ΔΙΟΤΙ Η ΦΩΝΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΛΥΚΕΙΑ ΚΑΙ Η ΟΨΙΣ ΣΟΥ ΩΡΑΙΑ

15  ΠΙΑΣΑΤΕ ΕΙΣ ΗΜΑΣ ΤΑΣ ΑΛΩΠΕΚΑΣ ΤΑΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΛΩΠΕΚΑΣ ΑΙΤΙΝΕΣ ΑΦΑΝΙΖΟΥΣΙ ΤΑΣ ΑΜΠΕΛΟΥΣ ΔΙΟΤΙ ΑΙ ΑΜΠΕΛΟΙ ΗΜΩΝ ΑΝΘΟΥΣΙΝ

16  Ο ΑΓΑΠΗΤΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΙΣ ΕΜΕ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ ΠΟΙΜΑΙΝΕΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΚΡΙΝΩΝ

17  ΕΩΣΟΥ ΠΝΕΥΣΗ Η ΑΥΡΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΚΑΙ ΦΥΓΩΣΙΝ ΑΙ ΣΚΙΑΙ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΝ ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ ΓΙΝΟΥ ΟΜΟΙΟΣ ΜΕ ΔΟΡΚΑΔΑ Η ΜΕ ΣΚΥΜΝΟΝ ΕΛΑΦΟΥ ΕΠΙ ΤΑ ΟΡΗ ΤΑ ΔΙΕΣΧΙΣΜΕΝΑ





τέλειο ; !













Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012


περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας,
βλέποντας την ερήμωση
την ασχήμια
τη βρωμιά
την εγκατάλειψη
τη φτώχεια
την απόγνωση των ανθρώπων
την κακομοιριά
την αλλοτρίωση
και την αισχρή απαξίωση αυτής της πόλης στο σύνολό της,


σκέφτομαι διαρκώς...
βασανιστικά...
κάτι πρέπει να κάνουμε και γιά την πόλη της Αθήνας...

πόσο μάλλον, ΠΟΥ Η ΑΘΗΝΑ
ανάμεσα στις πόλεις του κόσμου, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ, ΤΥΧΑΙΑ ΠΟΛΗ...


ούτε οι άνθρωποι το αξίζουμε αυτό που ζούμε,
ούτε αυτή η πόλη...

καιρό τώρα, φουσκώνει ο θυμός...











Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012


photos foteini

Ξημερώνει ο Νοέμβρης του ' 12 πάνω στις κορφούλες του Υμηττού.
Εδώ εγώ, να βαδίζω αδιάκοπα, ανάμεσα στις εποχές και τα χρόνια.
Αδιαμαρτύρητα.
Ο άνθρωπος επιλέγει τη μοίρα του.Κι ύστερα την τραβάει ως το τέλος.




Ψάχνω τριγύρω τις μικρές χαρές. Όταν ξεμυτάει στις κορφές το ξημέρωμα, όταν ταξιδεύουν τα σύννεφα, όταν αρχίζουν να πέφτουν ψιχάλες.
Τότε οι ψιχάλες οι δικές σου μπερδεύονται με εκείνες του ουρανού. Λυτρωτικό είναι. Κλαις, κι όλοι γύρω νομίζουν ότι βρέχει ο ουρανός.


Έχουν ανθίσει πιά τα ρείκια. Μωβ.



.


Σιγά σιγά προβάλλουν τα κούμαρα. 
Θα τα χεις πετάξει κι αυτά.




Λιγόστεψαν οι κυκλαμιές, μα στα ψηλά υπάρχουν λουλούδια ακόμα.









Έτσι φυτρώνει η αληθινή ομορφιά. Στα άγονα και στις πέτρες.








Μήτε οι κρόκοι τέλειωσαν ακόμα.








Παίρνω βαθειές ανάσες εδώ,
παρέα στις πέτρες, στις κουμαριές, στις κυκλαμιές, τα ρείκια, τα θυμάρια, τα βελανίδια, τις αγριελιές, τα πεύκα και τα χώματα.