Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

Δεν είμαι και πολύ καλά. Ρίγη έχω, θέλω εμετό, ελαφρύ πονοκέφαλο και χτυπάν τα μηνίγγια μου.
Παρ' όλ' αυτά, κάνω μιά μεγάλη προσπάθεια, να τους μαζέψω όλους αύριο.
Κάποιος πρέπει να τους συγκεντρώνει όλους στις γιορτές, κυρίως φυσικά γιά τα παιδιά, μα και γιά τους μεγάλους...
Του έθνους γιορτή !

Ο πατέρας μου,
κάθε τέτοια μέρα έβαζε πάντα στο ραδιόφωνο ή στο πικάπ να ακούει την Βέμπο, κι έκλαιγε.
Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, ήσαν παιδάκια. Τους κοίταζαν κρυμμένα πίσω από τα κλειστά παράθυρα, και τους έβλεπαν μέσα απ' τις γρίλιες να διασχίζουν την Ερμού, προς το Σύνταγμα, πάνω σε ματοσυκλέτες (ματοσυκλέτες τις έλεγε !) και καμιόνια.

Ο νονός μου,
έζησε όλη του την ζωή, ο αγαπημένος μου Μίμης, με θραύσμα οβίδας μες στο μάτι - παράσημο απ' το μέτωπο...

Κι ο Κώστας μου,
ο Κώστας, μου διηγήθηκε πολλές  φορές, πως γλύτωσε απ' το μπλόκο της Κοκκινιάς,
πώς γύρισε απ' την Αλβανία με τα πόδια, με τ' άρβυλα να χάσκουν, γεμάτος ψείρα...

αχ, Ελλάδα, αχ, Ελλάδα !
αχ σήμερα πάλι, Ελλάδα...

ας έχουμε, τουλάχιστον ΕΙΡΗΝΗ !



... κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει
δεν θα περά
δεν θα περάσει ο φασισμός...







Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

κολύμπησα χτες.
φύσαγε ένας μικρός βοριάς πάνω στο κύμα, σε βίτσιζε στην πλάτη, στο πρόσωπο, μα όσο ήσουν βουτηγμένος ολόκληρος, το νερό σε προφύλαγε...
μισή ώρα γερό κολύμπι, δεν άντεξα περισσότερο, βγήκα, τυλίχτηκα κι ύστερα ανακάλυψα τους θαυμαστούς μύκητες, πάνω στους κορμούς απ' τ' αρμυρίκια.








Ανεβήκαμε με την Σ. στο βουνό σήμερα.
Κάναμε τέσσερα χιλιόμετρα, μέσα στα ρείκια, στα θυμάρια, στους σκίνους, τις αγριελιές, τα πεύκα, τις κουμαριές, τους κρόκους, τα κυκλάμινα.






στου βράχου τη σχισμάδα...




ανασαίνουν τα πνεμόνια
ανασαίνει η ψυχή.




Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

the lobster
ταινία του Γ. Λάνθιμου

Συμβολική ταινία.
Δύσκολη.
Βλέποντάς την δεν έκανα αυτόματη μετάφραση, την γυρίζω όμως κατόπιν στο μυαλό μου και μετα φράζω...
Surréalisme.
Πολύ σκληρή ταινία. Όχι γιά τα γούστα μου. 
Πραγματεία πάνω στην μοναχικότητα.
Πόσο σκληρή μπορεί να είναι η μοναχικότητα από μόνη της, αυτή καθ' εαυτή.
Πόσο σκληρά και ρατσιστικά μπορεί να την αντιμετωπίζει η κοινωνία.
Πόσο σκληρά και ρατσιστικά μπορεί η μοναχικότητα να αντιμετωπίζει την κοινωνία.
Πόσο σκληρή, τέλος, μπορεί να είναι η πραγματική αγάπη.

Στο ξενοδοχείο (μικρή κοινωνία) το μότο ήταν "αν δεν ερωτευθείς, γίνεσαι ζώο".
Η ειλικρίνεια αισθημάτων ελέγχεται. Παντοιοτρόπως.
Στο δάσος (η αγέλη) απαγορεύει τα αισθήματα. 
Αν υπάρξει έρωτας πρέπει να συντονιστείς.
Οι τελευταίες σκηνές του έργου δείχνουν πόσο σκληρή μπορεί να είναι όμως και η αληθινή αγάπη.
Έτσι τα κατάλαβα, με πολλές παραμέτρους όλ' αυτά, πολλές διακυμάνσεις και φυσικά με μερικά σκοτεινά σημεία.




Στην απέναντι μάντρα άνθισαν οι πασχαλιές. 
Τέλος Οκτώβρη, άνθισαν οι πασχαλιές ! έκοψα λίγες και τις έβαλα στο ποτήρι, να τις μυρίζω. 







 

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015

- Έλα, πεταλουδίτσα μου




στάσου να σε τσακώσω
δεν θα σου τσαλακώσω
τα ωραία σου φτερά







Θα σε ταΐζω ζάχαρη
θα σου 'χω για σπιτάκι
μεταξωτό κουτάκι,
θα ζήσεις μια χαρά







- Για τη δική σου ζάχαρη,
καθόλου δεν με μέλει
των λουλουδιών το μέλι
μ' αρέσει πιο πολύ







Κι έχω τον κάμπο τον πλατύ,
τη χλόη τη δροσάτη
βασιλικό παλάτι,
κοπέλα μου καλή





Έτσι που λες, σύντροφε γλάρε,
το πρωί, σαν βγήκα απ' τη θάλασσα, ασχολήθηκα με μιά λευκή πεταλούδα.
Είχε καταλάβει τον δικό σου χώρο.
Τρελή. Μιά εδώ, μιά εκεί...









Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

στο κελί

μετά τις βροχές η γη ξεκίνησε να βλασταίνει.
φαίνεται τρελό αυτό που σημειώνω, αλλά μακριά προετοιμάζεται η άνοιξη...
φυντάνια παντού, από άγριες μαργαρίτες , από άγριες ορχιδέες, τριφύλλια, χόρτα, ο χειμώνας είναι μπροστά, μα αυτά τα φτωχά σιγά σιγά φυτρώνουν κι ετοιμάζονται...

δροσερή ήταν σήμερα η θάλασσα, ωραία θερμός ο ήλιος, μιά ώρα γεμάτη κολύμπι γερό.











Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015

ο ήλιος δύει




και το νιούτσικο φεγγάρι προβάλει !








Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015

στην πεζούλα

επέστρεψα σπίτι από την βραδυνή βόλτα, βαδίζοντας άκρη - άκρη στη θάλασσα και σφυρίζοντας !
όχι σιγοσφυρίζοντας μες απ' τα δόντια μου, μα σφυρίζοντας δυνατά, με όλη μου τη δύναμη, "όταν τραγουδάω μόνη μου τα βράδυα..." και άλλες μελωδίες.
φύσαγε ένας αέρας θαλασσινός, δροσερός, το κύμα χτύπαγε στα μουράγια, κι εγώ στην κοσμάρα μου, να περπατώ σφυρίζοντας.
4-5 τουρίστες που απάντησα στο δρόμο, μου χαμογέλασαν (με επιείκεια ;) μα απτόητος της γειτονιάς μας ο τρελός συνέχισε να κραυγάζει σφυρίζοντας, περπατώντας σταθερά στην άκρια στο κύμα, νύχτα σκοτάδι, παραμονή που θα επιστρέψει στην πόλη του.







Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2015

στην πεζούλα


στον βράχο, στάθηκε και με περίμενε ο φίλος μου ο γλάρος !
μιά απλωτή, δυό απλωτές, σ' έφτασα ! τι μου γίνεσαι, σύντροφε γλάρε ;





πόσο πολύ, μ' αρέσει, Άγιε μου Γιώργη, να κολυμπάω στ' αγαπημένα πόδια σου !

καθώς λέει η Μυρτιώτισσα :

"...θα γίνει υπέρτατο αγαθό,
στα πόδια σου αν θα σωριαστώ
τ’ αγαπημένα..."




άστραψε σήμερα η θάλασσα ! την λαχτάρησα !




χτες, πήραμε τα όρη.
ο L., η D., η Ά. κι εγώ, οι τέσσερίς μας.


ανακάλυψα κρόκους !



βρήκα κυκλάμινα !



βρήκα γαζία .
ο τόπος γύρω εμισκοβόλουνε !








τα ταπεινά μου, τα έμορφα, τα ζωηρά μου !





Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2015

στην πεζούλα

Περπατήσαμε με την Ά.
Κάναμε τέσσερα χιλιόμετρα το πρωί κι άλλα τέσσερα αργά το απόγευμα.
Το απογευματινό βάδισμα, απ' τη Σπιανάδα στον ανεμόμυλο και επιστροφή πίσω.
Στην σκάλα την επονομαζόμενη "του Δημάρχου" ψαράδες με καλάμια, ψάρευαν σαργουδάκια.


 "του Δημάρχου" η σκάλα


"Είδα, τους λέω, μαύρα πουλιά, μεγάλα σαν τους πελαργούς, που χώθηκαν σε φωλιές, εδώ από κάτω..."
"Είναι βουτηχτάρια, μου λένε, κι έρχονται κάθε χρόνο..."
Εγώ, φωτογραφία τα βουτηχτάρια τα έβγαλα, ήταν σκοτάδι όμως και η φωτογραφία δεν βγήκε καθαρή. Έτσι, μπήκα κι έψαξα γιά τα πουλιά, που οι ψαράδες μου τα ονομάτισαν "βουτηχτάρια".



Είναι πράγματι αυτά τα πουλιά που έχω δει και βρήκα αυτήν την καθαρή φωτογραφία στο site :




http://nagr.blogspot.gr/2008/12/diver.html


Δεν ανοίγω βιβλίο ! Μάλλον, αυτές τις μέρες δεν έχω ανάγκη γιά διάβασμα.
Παρατηρώ το πέταγμα των γλάρων.








 Παρατηρώ το αρμένισμα, τον άνεμο που φουσκώνει τα πανάκια.




Αύριο, συν Θεώ, αν ξημερώσει μιά σχετικά καλή μέρα, λέω θα κολυμπήσω.







στην πεζούλα





Γι αυτό δυσκολεύομαι να είμαι εδώ τον χειμώνα...
Γιατί, σαν άνθρωπος, δεν την αντέχω την υπερ βολή. Την υπερ βολή σε κάθε επίπεδο... Δεν την μπορώ, έτσι κι αλλιώς με ζορίζει η υπερ βολή...
Κι εχτές, από νωρίς το απόγευμα μέχρι σήμερα το ξημέρωμα είμαστε πλήρεις υπερ βολών!
Βολές να ιδούν τα μάτια σου και ν' ακούσουν τ' αυτιά σου...
Κανονιοβολισμοί, εκεί ανάμεσα στις 04 μέχρι το ξημέρωμα, δεν μπουμπούνιζε εδώ από πάνω, μα πάρα κείθε, ίσως απέναντι στην Ήπειρο ή στην Αλβανία ή στο όρος Παντοκράτωρας, δεν μπόρεσα να καταλάβω , μά έτσι σκέφτηκα θα πρέπει να βρόνταγε άλλοτε στα πεδία των μαχών ! Συνεχής κανονιο βολισμός! Και νερά από παντού, μη φανταστείς βροχούλα, όχι ! Δεν είν' αυτό βροχή... Ανοίγει ο ουρανός και το νερό το ρίχνει όλο μαζί ! Μονοκοπανιά ! Τόνοι νερό μονοκοπανιά, γιά ώρες συνέχεια...

Τέλος, έδωσε και ξημέρωσε φως ο Θεός, κοιτάζω τη θάλασσα κι απορώ πώς είναι ήρεμη, κοιτάζω τον ουρανό και ξαφνιάζομαι πώς δεν είναι μαύρος, κοιτάζω τον ήλιο που μας φωτίζει και γελάει με τα πάθη μας, αχ Ελλάδα...








Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015

στην πεζούλα



Κολύμπησα χτες κάτω από την fortezza vecchia, λίγο ήθελε ακόμα, να χωθώ μέσα στην contrafossa, πλησίασα όμως στην άκρη της και χάζεψα από κοντά τα ξύλινα καλυβάκια των ψαράδων.
Στα πόδια σου ήρθα και κολύμπησα, Άγιε μου Γιώργη, εσύ, Ελληνοπρεπή, λατρεμένε, χρυσαφέννιε, κοντά στ' αγαπημένα πόδια σου, μονάκριβέ μου παλαιέ.

Γλυκό νεράκι ήπια, μέσα στη θάλασσα, που χρόνια την αρμύρευαν τα δάκρυα.
Ο καιρός είναι συννεφιά, φυσάει κι ένας μικρός αέρας... Περπατάω...










Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2015

στην πεζούλα


Μήτσος και Gisèle

Γνώρισα την Gisèle πριν από δύο ή πριν από τρία χρόνια.
Επειδή τυχαίνει να περπατάω συχνά κοιτάζοντας ίσα κατά πάνω, τους ουρανούς, τ' αστέρια, τα σύννεφα,  τις κορφές των δέντρων (εξ ου και οι διαρκείς τούμπες μου !) , ένα πρωί, βαδίζοντας άκρια στη θάλασσα, έκανα την γνωριμία της Gisèle.
Μπροστά μου ένας κορμός θεόρατος, γηραιός, κουφαλιασμένος, με τις χοντρές του ρίζες έξω, πάνω απ' το έδαφος.
Κι απάνω του, ξεχωρίζω να στέκεται ένα μικρό θαύμα της φύσης, που με κοιτάζει περίεργα με τα στρογγυλά του ματάκια. Η Gisèle ! Mignonne, ευκίνητη, περίεργη, φιλάρεσκη, αντί να τρομάξει που την πλησιάζω με μιά φωτογραφική μηχανή στο χέρι, στέκεται εκεί πάνω και ποζάρει en face, profil, πάει, έρχεται, ξαναπάει, ξαναέρχεται, σειέται αεράτη και κουνάει την ουρά της, το απόλυτο θυληκό, σου λέω !


Τον Μήτσο τον πρωτόειδα σήμερα.
Περίμενα υπομονετικά κάτω απ' το δέντρο, μήπως ξαναϊδώ την φίλη μου την Gisèle, όπου βλέπω αίφνης να την κυνηγάει ένα τέρας με μιά μεγάλη κεφάλα !  Ο Μήτσος !
Αλάνι. Άξεστος. Αλητάμπουρας. Δεν θέλει ρώτημα, είναι πασιφανές ! Α-λη-τά-μπου-ρας !
Και κυνηγάει την Gisèle , κι αυτή τρέχει, μπρος η Gisèle πίσω ο Μήτσος, πηδάει αυτή απαλά από κλαδί σε κλαδί κι αυτός, τρομάρα του, αγκομαχάει, σούρνεται πίσω της με την μεγάλη του κεφάλα, γλυστράει αυτή χαριτωμένα κι αυτός βαρυγκομεί μα συνεχίζει να την κυνηγάει σταθερά.
Ώσπου σε ένα τσάκισμα του κλαδιού, στην άκρη μιάς διχάλας, ο Μήτσος την φτάνει.
Γιά να πω την αλήθεια, δεν είμαι και σίγουρη ότι την έφτασε... Μπορεί να κάνω και λάθος, μα έχω την αμυδρή εντύπωση πως η Gisèle στάθηκε, γύρισε και τον περίμενε. Περίμενε τον Μήτσο τον αλητάμπουρα ! Κοντοστάθηκε αυτή, γιά να προλάβει αυτός να την φτάσει, πώς το λένε ! ;
- άβυσσος η θηλυκή ψυχή ! -

Κι ενώ στέκω προσηλωμένη και παρακολουθώ άλαλη το αρχέγονο ερωτικό παιχνίδι, βλέπω έξαφνα πίσω τους και γύρω τους να τρεχαλάν και να τους κυκλώνουν μικρά - μικρά πρασινωπά σαυράκια !  Μωρά σαυράκια !







αυτή εδώ δεν είναι μιά παραμυθοϊστορία !
είναι ένα σκηνικό
που το παιδί των δασών παρηκολούθησε σήμερα ! 













(αν ανοίξουμε τις φωτογραφίες 
μπορούμε να δούμε τον Μήτσο !)






Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2015

 στην πεζούλα


Έχει καιρό...

Αστράφτει. Η νύχτα γίνεται μέρα.
Αστράφτει και βροντάει.
Θα ρίξει πολύ νερό.

Τι καλά είναι, όταν βρίσκονται φίλοι ένα γύρο...
Τι σπουδαίο είναι !
"έφερα τη ζωή μου ως εδώ..." 

Άστραψε. Η νύχτα έγινε μέρα.
Άστραψε και βρόντηξε.
Έριξε πολύ νερό.

Έχει καιρό...

Παρ' όλ' αυτά, βαδίσαμε πολλά χιλιόμετρα. Περπατήσαμε κουβεντιάζοντας, καθίσαμε κουβεντιάζοντας, ήπιαμε κουβεντιάζοντας, γελάσαμε κουβεντιάζοντας, συνεννοηθήκαμε στη σιωπή...

Συνάντησα τυχαία δυό πολυ αγαπημένους, σεβαστούς μου ανθρώπους, σήμερα.










Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2015

Σύντροφε γλάρε,

χωρίς κέφια είμαι.
Ωραία ήταν και σήμερα, πρωί πρωί η θάλασσα, σε καμάρωνα που βούταγες στο κύμα ψάχνοντας ψαράκια.
Με έβλεπες κι εσύ, που βούταγα, μιά στα πάνω μου, μιά στα κάτω μου, γλάρε, συντροφιά μου εσύ, τα νερά όλο και δροσίζουν...

photo foteini

Ύστερα κατέβηκα στο κέντρο.
Με μπερδεύει πιά της Αθήνας το κέντρο. Τ' αγαπάω πολύ, πολύ, μα με μπερδεύει... Δεν ξέρω αν είναι αυτό κέντρο Δύσης. Πιό πολύ γιά κέντρο Ανατολής, μου μοιάζει.
Η Δυτική Ανατολή και η Ανατολική Δύση...

Στα παιδικά μου χρόνια, έβλεπα συχνά στον ύπνο μου ένα όνειρο.
Έβλεπα μαζί έναν πράσινο τόπο, δέντρα, δάση, νερά, Δύση κι ύστερα, στο ίδιο όνειρο έβλεπα Ανατολή, τα δυνατά χρώματα της Ανατολής κι έπειτα λόφους στην έρημο.
Δεν είναι σχήμα λόγου, έτσι ακριβώς έβλεπα, παιδί, ανάμεσα στην παιδικότητα και στην εφηβεία, γιά χρόνια στη συνέχεια.
Όταν λίγο μεγάλωσα, άρχισα ν' απορώ γιά το όνειρο... Τι είν' τούτο άραγε ; Θυμάμαι να συσκέφτομαι με τον εαυτό μου, άραγε θα την γνωρίσω εγώ ποτέ αυτήν τη Δύση ; Θα την γνωρίσω άραγε κάποτε αυτήν την Ανατολή ;

"Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας"



Πορεία μακριά έχουμε αύριο.
Δίχως όρεξη.

Τουλάχιστον, έχω μαυρίσει...





Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2015

 στο κελί


Γειά σου, σύντροφε γλάρε !
Στητός εκεί, στην άκρια του βράχου, γέρνεις στο πλάϊ λίγο τ' όμορφο κεφάλι σου παρατηρώντας  σοβαρός ένα γύρο.
Άρχισαν σιγά - σιγά να κρυώνουν τα νερά, σύντροφε γλάρε.
Ήσυχη όμως είν' η ομορφιά. Γαλήνια είν' ακόμα κι ήσυχη.

photo foteini





Όπου βρεθώ, κάνω πάντα τα δυό μου χιλιόμετρα, ίσως και δυόμιση, όχι πάρα πάνω, κι ύστερα βγαίνω.
Αν έχει ήλιο, μπορείς ακόμα να σταθείς στην παραλία , είν' ένας ήλιος μετριοπαθής, ευγενής,  ευεργετικός, πολύ μα πολύ διαφορετικός απ' αυτόν του Ιούλη και τ' Αυγούστου.
Αν όμως δεν έχει ήλιο, τυλίγεσαι ζεστά και φεύγεις.




Τελείωσα σήμερα το βιβλίο της     Αθηνάς Κακούρη
"1821 - Η ΑΡΧΗ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ" (οι υπογραμμίσεις δικές μου...)

Θέλω πολύ να πω δυό λόγια γι αυτό το βιβλίο, που κυκλοφόρησε από τον ΠΑΤΑΚΗ το 2013, στην 12η χιλιάδα σήμερα, σελίδες 375...

Δεν ξέρω όμως από πού ν' αρχίσω να λέω...


Ελπίζω, να βάλω σε μιά τάξη τη σκέψη μου ίσαμε αύριο...











Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2015

Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο παρουσιάζει: «Ένα όνειρο ανάμεσα σε υπέροχα ερείπια…» Περίπατος στην Αθήνα των περιηγητών, 17ος- 19ος αιώνας Πηγή: www.lifo.gr
Έκθεση 
στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο



"ένα όνειρο ανάμεσα σε υπέροχα ερείπια"

η Αθήνα των μνημείων και των ξένων περιηγητών, 17ος - 19ος αιώνας.
Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο παρουσιάζει: «Ένα όνειρο ανάμεσα σε υπέροχα ερείπια…» Περίπατος στην Αθήνα των περιηγητών, 17ος- 19ος αιώνας Πηγή: www.lifo.gr




photos
foteini





η αρχόντισα Ηγησώ
είναι ένα έργο λατρεμένο
απ' τα χρόνια μας τα μαθητικά






είδα γιά πρώτη φορά και μου άρεσε
το κορίτσι με ένα πουλάκι στο χέρι (επιτύμβιο).

είναι εκτεθειμένο 
γιά την έκθεση των "ξένων περιηγητών"







ο αγαπημένος , αληθινός Φιλέλλην !






μικρά, στρουμπουλά αγγελούδια, που μου αρέσουν, όπου τα συναντώ...







* οι περισσότερες φωτογραφίες είναι από τα μόνιμα εκθέματα του μουσείου 
και όχι από την περιοδική έκθεση, 
η οποία είναι μικρότερη και αρκετά διαφορετική 
από την σχετική έκθεση της Γενναδείου Βιβλιοθήκης.