στην πεζούλα

Γι αυτό δυσκολεύομαι να είμαι εδώ τον χειμώνα...
Γιατί, σαν άνθρωπος, δεν την αντέχω την υπερ βολή. Την υπερ βολή σε κάθε επίπεδο... Δεν την μπορώ, έτσι κι αλλιώς με ζορίζει η υπερ βολή...
Κι εχτές, από νωρίς το απόγευμα μέχρι σήμερα το ξημέρωμα είμαστε πλήρεις υπερ βολών!
Βολές να ιδούν τα μάτια σου και ν' ακούσουν τ' αυτιά σου...
Κανονιοβολισμοί, εκεί ανάμεσα στις 04 μέχρι το ξημέρωμα, δεν μπουμπούνιζε εδώ από πάνω, μα πάρα κείθε, ίσως απέναντι στην Ήπειρο ή στην Αλβανία ή στο όρος Παντοκράτωρας, δεν μπόρεσα να καταλάβω , μά έτσι σκέφτηκα θα πρέπει να βρόνταγε άλλοτε στα πεδία των μαχών ! Συνεχής κανονιο βολισμός! Και νερά από παντού, μη φανταστείς βροχούλα, όχι ! Δεν είν' αυτό βροχή... Ανοίγει ο ουρανός και το νερό το ρίχνει όλο μαζί ! Μονοκοπανιά ! Τόνοι νερό μονοκοπανιά, γιά ώρες συνέχεια...

Τέλος, έδωσε και ξημέρωσε φως ο Θεός, κοιτάζω τη θάλασσα κι απορώ πώς είναι ήρεμη, κοιτάζω τον ουρανό και ξαφνιάζομαι πώς δεν είναι μαύρος, κοιτάζω τον ήλιο που μας φωτίζει και γελάει με τα πάθη μας, αχ Ελλάδα...