Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

στην καλύβα ψηλά στο βουνό

νύχτα σχεδόν κινήσαμε γιά τα βουνά.
κι όταν φεύγαμε απ' εκεί, ήταν πιά νύχτα.
δεν ξέρω γιατί ο έναστρος ουρανός μου δημιουργεί τέτοιο αίσθημα ευγνωμοσύνης , θαυμασμού κι απορίας.
ο έναστρος ουρανός πολύ μακριά απ' τα φώτα της πόλης, να ξεχωρίζεις ένα - ένα τους αστερισμούς, με τ' όνομά τους.

οι κορφές αντίκρυ, ήσαν χιονισμένες .
από τις καμινάδες ανέβαινε καπνός.
βάδισα ως το ξωκκλήσι με τις εικόνες σου.
χρώματα παντού του φθινόπωρου, που φεύγει.

photos
foteini

 




























Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

θυμήθηκα πάλι την μικρούλα μου Zaima.
να ζει άραγε ; δεν ξέρω πόσο ζούνε αυτά τα μικρά ζωάκια... έχω ψάξει, μα είναι άπειρα τα είδη, χωρισμένα κατά γεωγραφικό πλάτος, και δεν μπόρεσα να βγάλω άκρη γιά το προσδόκιμο ηλικίας τους.





Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

τύμπανα ακούγονται βαριά.
μαζεύονται σύννεφα.

η κοινή, η στοιχειωδώς κοινή λογική εξέλιπε. σε όλα τα επίπεδα. παντού.
κυριαρχεί ο παραλογισμός και η κατάπτωση. σε όλη την κοινωνία.
δεν πρόκειται γιά κατάπτωση - εξοστρακισμό μιάς ηθικής του αστικού βίου. δεν είναι αυτό. καθόλου! είναι μιά εξαθλίωση, που, αν ψάξεις στις ρίζες της, οφείλεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στην πλήρη Α ΠΑΙΔΕΥΣΙΑ των ανθρώπων, (με ό, τι συνέπεια έχει αυτό...) καθώς και στην ανυπαρξία μιάς έστω, στοιχειώδους ΚΟΙΝΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ.

σύννεφα μαζεύονται βαριά...
ακούγονται τύμπανα...






Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015

Τα παρακάτω
διηγήθηκε η Κατερίνα.


" Έχει ξαναπεράσει προσφυγιά απ' εδώ, απ' τη Σκάλα της Συκαμιάς. Μόνο που, όταν έρχονταν από απέναντι οι πρόσφυγες, δεν έφτιαχναν εδώ τα σπίτια τους, δεν ήθελαν να εγκατασταθούν εδώ, γιατί είχαν στο νου τους πως μιά μέρα θα γύριζαν πίσω πάλι, στον τόπο τους.
Έτσι, ετούτο δω είναι ένα ήρεμο, μαγικό μέρος. Δεν είχα ξαναέρθει. Ίσως μόνο απ' τον Στρατή Μυριβήλη το γνώριζα...
Το χωριό, η Συκαμιά, είναι απάνω στο βουνό. Αυτή εδώ η παραλία, η Σκάλα, είναι το επίνειό της.


Το αεροπλάνο μας, πλησίαζε στη Λέσβο κι εμείς κοιτάζαμε κάτω την ακτογραμμή. Όλη η ανατολική πλευρά, όλη η βορειοανατολική και η νοτιοανατολική πλευρά φώτιζαν βαθύ πορτοκαλί μέσα στον ήλιο. Πορτοκαλί όχι απ' τον πρωϊνό ήλιο, μα από τα σωσίβια, σωροί πορτοκαλιά σωσίβια, παντού σπαρμένα.

Νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο. Όταν φτάσαμε στη Σκάλα Συκαμιάς είδα με μιάς στην παραλία μιά τσακισμένη βάρκα και ... το στρατόπεδο.

Το πρώτο camp που συναντάς μπροστά σου είναι ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ, στημένο κάτω απ' το μεγάλο δέντρο. Εθελοντές και σκηνές. Τέντες, τζετζερέδια, πάγκοι όπου απάνω ακουμπάν τις σούπες και τα σάντουιτς.
Πιό κει βρίσκεται ένα μικρό αυτοκίνητο, με γιατρούς εθελοντές.


Το μεσημέρι κατά τη μία η ώρα, έφτασε η πρώτη βάρκα. Ήταν συγκλονιστικό.
Πενήντα ή πενηνταπέντε άτομα, στριμωγμένοι ο ένας απάνω στον άλλο, μέσα σ' ένα γκρί φουσκωτό, μιά μακρόστενη μπανιέρα, δίχως καρίνα, δίχως καπετάνιο, δίχως τιμόνι, οι άντρες κάθονταν πάνω στα μπαλόνια, κάποιοι με το ένα πόδι απ' έξω, στη μέση κατάχαμα τα γυναικόπαιδα.
Φωνές. - "Καθείστε όλοι κάτω ! Όχι όρθιοι ! Sit down ! Sit down ! Sit down !"
Φτιάξαμε αμέσως μιά αλυσίδα. Πρώτα τα μωρά. Τα δίνουνε οι μανάδες τους με εμπιστοσύνη. Ανακουφισμένες. Έπειτα τα παιδιά. Οι γυναίκες. Οι άντρες. Όλοι με τη σειρά τους. Αυστηρά με τη σειρά.
Μόλις τραβήξεις έξω άνθρωπο, ακουμπάει το χέρι στο στήθος του γιά να σου δείξει την ευγνωμοσύνη. Μιά ακόμα ζωή σώθηκε.

Όλο το πρωί, όσο ν' αρχίσουν οι βάρκες νά ρχονται, έχει πολλή δουλειά. Η οργάνωση είναι το πρώτο που πρέπει να γίνεται. Αν φτάσουν οι άνθρωποι στις βάρκες και δεν είσαι οργανωμένος, δεν τα βγάζεις πέρα... Το ρούχο είναι αφάνταστα πολλή δουλειά. Η διαχείρηση κρίσης δύσκολη. Πρώτα αδειάζεις τις κούτες. Μες στις σκηνές τοποθετείς διπλωμένα και ταξινομημένα τα ρούχα. Χώρια τα μωρουδιακά, χώρια τα παιδικά, τα γυναικεία χώρια, χώρια τα αντρικά, οι κουβέρτες χώρια, τα παπούτσια, τα τρόφιμα. Τόστ, μαρμελάδες, pumpers, τάλκ, σαμπουάν, καραμέλλες. Ό, τι έχουν ανάγκη οι άνθρωποι... Χρειάζεται απόλυτη τάξη, προσοχή και πειθαρχία. Όσο δεν έρχονται βάρκες, οι εθελοντές τακτοποιούν. Αν, την ώρα που έρχονται, το κάθε πράγμα δεν είναι στη θέση του, είσαι χαμένος.
Υπάρχει έλλειψη από παπούτσια.

Φαντάσου ένα υλικό, σαν σκληρό αλουμινόχαρτο. Είναι θερμαντικό υλικό. Το πρωί, όσο να φτάσουν  οι βάρκες, αυτό το υλικό πρέπει να το κόψεις σε μεγάλα, τετράγωνα κομμάτια και να το τακτοποιήσεις στη σειρά. Όταν έπειτα παίρνεις μωρό στην αγκαλιά σου, είναι βρεμένο απ' τη θάλασσα και παγωμένο. Έχεις στρωμένο στα χέρια σου αυτό το αλουμινόχαρτο. Το αγκαλιάζεις κατ' ευθείαν εκεί μέσα και το πας στη σκηνή. Το αλλάζεις, το τρίβεις, του φοράς ζεστά ρούχα.
Πολλοί άνθρωποι βγαίνουν απ' τις βάρκες χωρίς παπούτσια. Μη φαντάζεσαι ότι πριν φόραγαν timberland. Βγαίνουν έξω μουσκεμένοι και ξυπόλητοι. Τυλίγουν τα πόδια τους πρώτα μ' αυτό το αλουμινόχαρτο και ύστερα φοράν χοντρές κάλτσες.
Υπάρχει έλλειψη από παπούτσια.


Το άλλο camp λίγο πιό πέρα, ονομάζεται LIGHTHOUSE.
Η γυναίκα που το οργάνωσε είναι απ' το Όσλο και νομίζω έχει παντρευτεί έναν Μυτιληνιό.
Νορβηγοί, Δανοί, Σουηδοί, παιδιά απ' όλον τον κόσμο, έρχονται με δικά τους έξοδα, γιά να βοηθήσουν. Οι Νορβηγοί έχουν και site, όπου δέχονται χορηγίες. Τα αεροπλάνα φέρνουν εθελοντές από παντού. 
Λίγο πιό κει είναι μιά ομάδα διασώστες απ' την Ισπανία. Μαζεύουνε ανθρώπους από τη θάλασσα.
Υπάρχει και μιά ομάδα Βερολινέζων, με κράνη. Αυτοί εναλλάσσονται κάθε τόσο.
Μιά Βιετναμέζα, μας έμαθε πώς να μεταλλάσσουμε τα σωσίβια και να τους τα δίνουμε πάλι πίσω, γιά να τα χρησιμοποιούν σαν σακκίδια. Τραβάμε στο σωσίβιο χαρακιές με το μαχαίρι, βγάζουμε από μέσα το υλικό σαν φελό, βγάζουμε το σκοινί του σωσίβιου και το κάνουν οι άντρες ζωνάρι στα παντελόνια τους, τον φελό τον παίρνουν μαζί τους και τον βάζουν γιά μαξιλάρι όταν πλαγιάσουν. Τίποτα δεν πάει χαμένο.
Είναι μόνο μεγάλη η ανάγκη γιά παπούτσια.


Υπάρχει η στιγμή της μέρας και υπάρχει η στιγμή της νύχτας. Πολύ διαφορετικές.
Οι δουλέμποροι - διακινητές χρεώνουν δυό χιλιάδες ευρώ το κεφάλι, όταν θες να ταξιδέψεις μέρα και χίλια ευρώ αν ταξιδέψεις τη νύχτα.
Οι εθελοντές τη νύχτα είναι σε βάρδιες συνέχεια, με τα κυάλια. Οι βάρκες ταξιδεύουν μες στο πηχτό  σκοτάδι. Κανένα φως. Τους βλέπεις μονάχα όταν φτάνουν πολύ κοντά στην παραλία. Τότε τους κάνεις σινιάλα με τον φακό, τους βλέπεις που ετοιμάζονται να μπατάρουν και φωνάζεις. "- Sit down ! Sit down ! Sit down !"
Φοράν τις στολές κατάδυσης και τους τραβάνε έξω.
Ακολουθεί άλλη βάρκα. Κι άλλη. Κι άλλη.
Οι γυναίκες θέλουν να τις αγκαλιάσεις και να τους πεις μιά κουβέντα.
Πορεύονται στη σειρά, βγάζουν τα μουσκεμένα ρούχα στις σκηνές, στο στήθος τους πάνω έχουνε όλοι κολλημένα σελοφάν, ίσως τα χαρτιά τους, ίσως κάποια χρήματα, όταν ντυθούν τρων τη ζεστή σούπα, τσάϊ καυτό, σάντουιτς με μαρμελάδα, κρουασσάν τα παιδιά. Ως να γίνει αυτό έρχεται κι άλλη βάρκα, κι άλλη, κι άλλη. Χώρια τα περιστατικά... Γέροι γονείς, έγκυες, ετοιμόγεννες, ανήμποροι, χτυπημένοι - περιμένοντας απέναντι γιά νά ρθουν, περνάν των παθών τους τον τάραχο...
Οι μόνοι άντρες, φοράν στα πόδια το αλουμινόχαρτο και τις χοντρές κάλτσες και ξεκινάν πεζοί τέσσερα χιλιόμετρα γιά το 1ο  ενδιάμεσο camp, ίσως γιά διανυκτέρευση, με προορισμό τη Μυτιλήνη.
Μεγάλη η ανάγκη γιά παπούτσια.
Οι οικογένειες δεν χωρίζουν, φεύγουν γιά την Μυτιλήνη με αυτοκίνητα.
Έρχονται ντόπιοι μετά τη δουλειά τους, βάζουν τις οικογένειες στο Ι.Χ. και τους παν στη  Μυτιλήνη.
Εκεί γίνεται η ταυτοποίηση. Ύστερα, φεύγουνε με πλοία.

Την Παρασκευή νωρίς το απόγευμα ήρθαν 8 ή 9 βάρκες. Το βράδυ άλλες.
Το Σάββατο στις εξήμιση το πρωί έφτασαν διακόσια πενήντα περίπου άτομα.
Βάρκες έρχονται συνέχεια, μα και τις ώρες που δεν έρχονται, εσύ συγκροτείς το στρατόπεδο.


Πήγαμε μιά μέρα και στη Μυτιλήνη.
Εκεί, "Ο ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ" μαγειρεύει.
Καζάνια τεράστια και μεγάλες ποσότητες τροφίμων. Μαγειρέψαμε καλά φακές. Πηχτές. Ούτε τη δάφνη δεν ξεχάσαμε. Τα εστιατόρια στέλνουν ψωμιά. Οι άνθρωποι τρων μεσημέρι βράδυ. Αν περισσέψει, και δεύτερο πιάτο, ως ν' αδειάσει η καζάνα.
Γίνεται καλή διαχείρηση. Με τάξη και σύνεση. Σε βάζουνε κι εσένα σε σειρά."



το έζησε η Κατερίνα
το περι-έγραψε η foteini







Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015


αργά το απόγευμα, βάδισμα στα βουνά

έχουν ανθίσει οι κουμαριές σου

photos
foteini



απ' το βουνό, πέρα η θάλασσα...



νυχτώνει



βαδίζω, αποτυπώνοντας την ομορφιά




αποτυπώνοντας το βράδιασμα




"Όλα τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυχτα.
Όλα τα δάχτυλα
Σιωπή"



νύχτωσε ο Υμηττός



χιλιόμετρα βαδίζεις, όταν νοτιάς φυσάει, 
μετρώντας τα σκίνα, τα θυμάρια, νύχτα...







Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015










Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015

εσωτερικά τόσο καταβεβλημένη, που σήμερα, δεν θέλω να γράψω τίποτα, γιά τα δεκαεπτά και τα δεκαοκτώ μας χρόνια.
μήτε γιά τον χαφιέ που έστεκε στο φροντιστήριό σου απέξω θέλω να γράψω, μήτε θέλω να γράψω γιά το δικό μας το ραδιο πικ άπ, το Grundig, την Deutsche Welle , τον πατέρα και τ' αδέρφια μου που έκλαιγαν. 
το έτος 2015 τελειώνει. ποιός μπορεί και κοιμάται ;

"Κι αν τώρα σε γυρεύω απελπισμένα
στα πελώρια κύματα της αγρύπνιας μου,
κι αν τώρα κάθε που ανασαίνω βγαίνει τ' όνομά σου..."
κοιμάμαι λίγες ώρες μες τη μέρα.
τις νύχτες, σαν τα νυχτοπούλια, σαν τις μικρές κουκουβάγιες, θρηνώ σιγά, στο σκοτάδι.

"Θα στείλω τα όνειρά μου να ταράξουν το νοικοκυρεμένο ύπνο τους.
Θα στείλω το φόβο να φωλιάσει στις ανύποπτες καρδιές τους...
Και μόνο εσύ θα ξέρεις..."

χτες, παρακολούθησα ως αργά το ξημέρωμα  μιά συζήτηση στο tv5 εφ' όλης της επίκαιρης ύλης.
έχω πολλά βιώματα σχετικά με όσα άκουσα, κάνω σκέψεις διάφορες...
μαθαίνω ξανά τη σιωπή.








Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015

θρήνησα
πηγαίνω εκεί που πρέπει, έρχομαι πίσω, πήγα, ήρθα, θρήνησα
έκανα τις δουλειές μου κλαίγοντας, άλλοτε μέσα μου άλλοτε έξω μου, δε με νοιάζει πιά αν με κοιτάζουν, κλαίω ελεύθερα, μπορώ πιά να θρηνώ όταν το χρειάζομαι, έτσι θρηνώ.
βοηθάει (;) κάπως την ψυχή ο θρήνος...

αλλάζουν οι χάρτες, αλλάζει ο κόσμος, σκέφτομαι πόσο κακά αλλάζουν όλα, δεν πρέπει όμως να  μείνουμε στο θρήνο, πρέπει να το αλλάξουμε όλο αυτό...
πρέπει να αλλάξει όλο αυτό.
κι άλλοτε η ανθρωπότητα έχει περάσει πολέμους και περιπέτειες μεγάλες.
γιά το παρόν, κάνω προσπάθεια να σκεφτώ ψύχραιμα.









Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015




Ποιός κοιμήθηκε απόψε ;

Ποιός μπορεί πιά να μένει ήσυχος και ήρεμος ;

Ποιά μάνα μπορεί να περιμένει ήσυχα, να γυρίσουν στο σπίτι τα παιδιά της ;



Ποιά η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ;
Αλλάζει ο κόσμος...





Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2015

πάρα πολύ καιρό τώρα, εδώ και μερικά χρόνια, με βασανίζει διαρκώς η σκέψη, που δεν έχει να κάνει διόλου με την ουσία, αλλά με την απο τύπωση της ουσίας...

μη φοβηθείς να θρυμματίσεις το τσόφλι των λέξεων !
να σπάσεις το κουφάρι τους.
είναι απαραίτητο να σπάσεις τις λέξεις. να τις απο συνθέσεις... να τις τσακίσεις, να βγάλεις το κουκούτσι τους και να τους βγάλεις έπειτα την ουσία και το ζουμί τους...
είναι απαραίτητο να τσακίσεις τα αισθήματα και τις σκέψεις. όχι φυσικά να τ' αρνηθείς, ακριβώς το αντίθετο!
με επί γνωση να τα δια λύσεις (ανα λύσεις?), γιά να μπορέσεις να συν θέσεις...
οι ιδέες, τα αισθήματα κι έπειτα οι λέξεις... αν αδίστακτα δεν τους πετάξεις τα μάτια έξω, δεν μπορείς να διατυπώσεις τίποτα γραπτό, "της προκοπής"...
με ατσαλάκωτες ιδέες, με comme il faut διατυπωμένα αισθήματα και με καθώς πρέπει (συγ κεκαλυμμένες) λέξεις, πώς να μιλάς αληθινά γιά τον τσαλακωμένο παράδεισο και γιά την εν ζωή κόλαση ;
γιά να διατυπώσεις σε χαρτί το αυθεντικό, ίσως χρειάζεται όλος ο λόγος φουρνέλο, κι απ' την αρχή ξαναστήσιμο...
σπάσιμο θέλουν οι λέξεις... άφοβα.






πώς διάβολο προέκυψε εδώ απόψε,
τούτο το χαζοκειμενάκι ;
η αλήθεια είναι ότι το χα σημειωμένο και βαθειά χαντακωμένο κάπου μέσα στα προσχέδια
κι ο δαίμων του τυπογραφείου,
μες τη ζαλούρα μου,
το φερε ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ εις φως.
ας το όμως, δεν το σβύνω, παρόλο που το είδα ξαφνικά μπροστά μου...
ας τη, ας υπάρχει κι αυτή η σκέψη...







 

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2015

Φοίβος Δεληβοριάς
.
Αφού δεν με αγαπάς και μου φέρεσαι αλλιώτικα 
και αφού στις ντισκοτέκ, μου κουνιέσαι με νησιώτικα
αφού με ένα σου κλικ με βυθίζεις στο παράπονο
για πες μου γιατί εγώ, σαν τον τρελό εννοώ
.
Να πέφτω σαν δραχμή στην σχισμή που έχεις στο στήθος σου
να κλέβω τραγουδάκια μονάχα από τον κήπο σου
να κάνω τον compère στα θεάματα της νύχτας σου
και εσύ να μη με κοιτάς, να μην μιλάς του τρελού
.
Με διαμάντια και ρουμπίνια, την μιζέρια και την γκρίνια
θα σου στολίσω
Και με ελληνικά ψηφία, της καρδιάς σου την Μαφία
θα ξεκληρίσω
.
Αφού με ξεπουλάς, με κασέτες στην Ομόνοια
Αφού δεν ξεχωρίζεις τα αγκάθια από την μπιγκόνια
αφού και το φεγγάρι το βγάζεις σε λογάριθμο
για πες μου γιατί εγώ σαν τον τρελό, προσπαθώ
.
να φτιάξω ένα γοβάκι για να χωράει το πόδι σου
μια πίστα να χορεύεις να χαίρεται ο Ηρώδης σου
τεράστιους προβολείς, να φωτίζουν την σπατάλη σου
και εσύ να μην με κοιτάς, να μην μιλάς του τρελού
.
Με διαμάντια και ρουμπίνια, την μιζέρια και την γκρίνια
θα σου στολίσω
Και με ελληνικά ψηφία, της καρδιάς σου την Μαφία
θα ξεκληρίσω
.
.
.
.
,

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015

Διαβάζοντας ένα βιβλίο της Ρ. Γαλανάκη, είναι μέρες τώρα που σκέφτομαι,
ότι ασφαλώς και δεν υπάρχει "δεν μπορώ...!"
μόνο "δεν θέλω !" υπάρχει...
συμβαίνει να τό χω μάθει κι εγώ αυτό, από παιδί...
όμως, το "δεν θέλω" του άλλου, καλείται κανείς να το σεβαστεί. απόλυτα.
το "δεν θέλω", που δηλώνει ο άλλος άνθρωπος, το σέβεσαι απαρέγκλιτα.
τρώς τη γλώσσα σου, τρώς τα μέσα σου, τρως τα χρόνια σου, τρως την πίστη σου, τρως τις ελπίδες σου, τρως τη ζωή σου, τρως τους πόθους σου, τα σωθικά σου τα τρώς,
μα το "δεν θέλω" του άλλου, κόβεις το λαιμό σου και το σέβεσαι.
απαρέγκλιτα.

τελειώνω και το οδοιπορικό του Εβλιά Τσελεμπί.
όταν μπορέσω, θα σημειώσω κάτι τις.




Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2015

τίποτα, μου φαίνεται, δεν γνωρίζουμε γιά την πόλη μας !
από το εντελώς τίποτα έως ελάχιστα πράγματα...

κάναμε σήμερα έναν μεγάλο περίπατο * στην οδό Αιόλου πάνω - κάτω και παραπάνω, ως τους αέρηδες, την πύλη της Ρωμαϊκής αγοράς, την Αδριάνειο βιβλιοθήκη, κι ως παρακάτω, στις παλαιές  εκκλησίες, στην τέως πλατεία Ταχυδρομείου νυν πλατεία Κοτζιά, κι ως το αγαπημένο μου στενάκι, την οδό Στρέϊτ, που εγώ μονάχα ξέρω γιατί την αγαπάω...

στα μάτια μου μπροστά έχω πάντοτε έναν άντρα, αφοσιωμένο στα γράμματα, στον λαϊκό πολιτισμό, αλλά και στο λαϊκό κίνημα (παιδάκι του δημοτικού τότε, δεν σκάμπαζα τέτοια ακόμα), τον έχω πάντα μες στα μάτια μου, να κρατάει με στοργή ένα παιδί απ' το χέρι και να το αμολάει μέσα σε ράφια με βιβλία, να ψάχνει...
ça suffit ... 


*ξενάγηση του Δήμου της Αθήνας
photos
foteini
























Μ’ άσπρα πουλιά και σύννεφα
τον ουρανό θα ντύσω
και τ’ όνομά σου αθάνατο
στην πέτρα θα κεντήσω

Στο περιβόλι τ’ ουρανού
θα μπω για να διαλέξω
δάφνη μυρτιά κι αμάραντο
στεφάνι να σου πλέξω

Αθήνα, Αθήνα

Χαρά της γης και της αυγής
μικρό γαλάζιο κρίνο
Κάποια βραδιά
στην αμμουδιά
κοχύλι σου θα γίνω
Χαρά της γης
και της αυγής
μικρό γαλάζιο κρίνο





ça suffit ...