πάρα πολύ καιρό τώρα, εδώ και μερικά χρόνια, με βασανίζει διαρκώς η σκέψη, που δεν έχει να κάνει διόλου με την ουσία, αλλά με την απο τύπωση της ουσίας...

μη φοβηθείς να θρυμματίσεις το τσόφλι των λέξεων !
να σπάσεις το κουφάρι τους.
είναι απαραίτητο να σπάσεις τις λέξεις. να τις απο συνθέσεις... να τις τσακίσεις, να βγάλεις το κουκούτσι τους και να τους βγάλεις έπειτα την ουσία και το ζουμί τους...
είναι απαραίτητο να τσακίσεις τα αισθήματα και τις σκέψεις. όχι φυσικά να τ' αρνηθείς, ακριβώς το αντίθετο!
με επί γνωση να τα δια λύσεις (ανα λύσεις?), γιά να μπορέσεις να συν θέσεις...
οι ιδέες, τα αισθήματα κι έπειτα οι λέξεις... αν αδίστακτα δεν τους πετάξεις τα μάτια έξω, δεν μπορείς να διατυπώσεις τίποτα γραπτό, "της προκοπής"...
με ατσαλάκωτες ιδέες, με comme il faut διατυπωμένα αισθήματα και με καθώς πρέπει (συγ κεκαλυμμένες) λέξεις, πώς να μιλάς αληθινά γιά τον τσαλακωμένο παράδεισο και γιά την εν ζωή κόλαση ;
γιά να διατυπώσεις σε χαρτί το αυθεντικό, ίσως χρειάζεται όλος ο λόγος φουρνέλο, κι απ' την αρχή ξαναστήσιμο...
σπάσιμο θέλουν οι λέξεις... άφοβα.

πώς διάβολο προέκυψε εδώ απόψε,

τούτο το χαζοκειμενάκι ;

η αλήθεια είναι ότι το χα σημειωμένο και βαθειά χαντακωμένο κάπου μέσα στα προσχέδια

κι ο δαίμων του τυπογραφείου,

μες τη ζαλούρα μου,

το φερε ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ εις φως.

ας το όμως, δεν το σβύνω, παρόλο που το είδα ξαφνικά μπροστά μου...

ας τη, ας υπάρχει κι αυτή η σκέψη...