Ξέρεις ποιά... Όπου, όταν ήμουνα παιδάκι, στις εθνικές εορτές κάναμε παρέλαση σ' αυτήν, τα τύμπανα πήγαιναν μπροστά ταρατατζούμ ταρατατζούμ, κι εμείς με τη σημαία καμαρωτοί από πίσω, έν δυό στην άσφαλτο τα άσπρα σοσόνια, μαύρα λουστρίνια με λουράκι, έν δυό, έδινε το παράγγελμα η δασκάλα πλάϊ μας, Ελένη Καμενίτσα την έλεγαν, καλή της ώρα, όπου και αν βρίσκεται...
Το βράδυ που έφυγε ο φίλος μου ο Σταύρος, γονάτισα κοντά στο κρεββάτι του κι ίσως έκλαιγα, δεν θυμάμαι καλά...
Έπειτα, βγήκα σ' αυτήν τη λεω φόρο, έτσι ήταν η διαδρομή μου, στάθηκα στη διάβαση έξω από την μεγάλη καγκελόπορτα του γραφείου σου , περιμένοντας να διασχίσω τον δρόμο.
Έπεσα χάμω όμως. Έπεσα χάμω φαρδιά πλατιά, στη μέση της λεω φόρου, ήμουνα στενοχωρημένη και συγχισμένη, δεν πρόσεχα ή ζαλίστηκα, δεν ξέρω, έτσι έπεσα χάμω, φαρδιά πλατιά, ήταν σχεδόν ξημέρωμα και δεν περνούσαν αυτοκίνητα, αλλιώς θα μου είχαν κάνει το κεφάλι λιώμα...
Η μεγάλη λεω φόρος, γιά χρόνια καταλεπτώς χρονομετρημένη με τα δικά σου βήματα ...
"Ποτέ κανείς
συγκοινωνιολόγος, δε χαρτογράφησε διαδρομές τέτοιας ακρίβειας...
Μεσημέρι διέσχισες τη λεω φόρο, πέρασες στη μεσαία νησίδα.
Τσιγάρο αναμμένο στο χέρι. Είχες πει, δεν θα καπνίζεις.
"οὐ λήψει τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου ἐπὶ ματαίῳ" - δεν είναι ἐπὶ ματαίῳ ! Εκείνος, που καλά γνωρίζει καρδίας και νεφρούς, Εκείνος μου έκανε δώρο γιορτής! Ένα πολύτιμο δώρο γιορτής ! Μου χάρισε μιά πολύτιμη στιγμή!