Το μεσημέρι η γυναίκα κοιμήθηκε βαρειά, στη ζέστη, κουρασμένη, λίγο ταλαίπωρη αυτόν τον καιρό...
Είδε τότε ένα όνειρο. Ένα διαυγές όνειρο.

Κατοικούσατε , λέει, μαζί στο σπίτι της. Στη γειτονιά της, όπως ήταν πριν χρόνια, χωρίς τόσες πολυκατοικίες, ήταν πράσινη ακόμα η γειτονιά...
Εσύ είχες κοντά σου κι ένα παιδί. Όχι μωρό, ούτε μεγάλο παιδί. Ένα μικρό παιδί, τέλος πάντων...
Μένατε όλοι μαζί.
Βγήκατε βόλτα. Εκείνη ήταν δίπλα σου. Βάδιζε κοντά σου.  Ήθελε να σου πει "Σ' αγαπώ", "όπως τότε, έτσι τώρα, έτσι πάντα. Βασανιζόταν κι ήθελε να στο πεί, μα εσύ περπατούσες μάλλον αδιάφορα. Κυπαρίσσι ψηλό. Κοίταζες ίσια μπροστά. Βάδιζες αμίλητος. Με εκείνο το μικρό παιδί κοντά σου.
Εκείνη δεν μίλησε.