Κυριακή 28 Απριλίου 2013

signature
 foteini






Αιθάλη και ομίχλη στο λεκανοπέδιο.

Απ’ όταν γνώρισα εσένα,
τα στενά περάσματα αγάπησα.

Tον  ναύσταθμο,
τους ισθμούς, τους πορθμούς
και τους κάβους.

Τα βράχια – τραχειά στον ορίζοντα αγάπησα,
λόγγους τ’ αγκάθια στους φράχτες των εθνικών οδών,
τα λίθινα ξωκλήσια, αλειτούργητα, απ’ όταν γνώρισα εσένα

τους αγριεμένους χείμαρρους,
που κατεβάζει η άνοιξη στων ανθρώπων μέσα τις φλέβες,
αγάπησα.







Κυριακή 21 Απριλίου 2013


"εμείς, λέει ο συγγραφέας Π. Μάρκαρης,
όσο φεύγαμε απ' τη φτώχεια,  και δεν είμασταν πιά φτωχοί,
νομίζαμε ότι οι αξίες της φτώχειας, μας ήταν άχρηστες
και τις πετάξαμε...

τώρα,
επιστρέφουμε στη φτώχεια
χωρίς αξίες"


το διαβάζω αυτό και σκέφτομαι πώς μπορεί κανείς με δυό μόνο προτάσεις, να πει τέτοια εκπληκτικά πράγματα !


και καλά, πρώτα φταίν τα κεφάλια...
γιά όσα σήμερα όλοι μας περνάμε, φταίν όσοι τους εμπιστευτήκαμε τη μοίρα μας και τον τόπο μας και τη μοίρα των παιδιών μας, και των προηγούμενων, και των επόμενων γενεών τη μοίρα.
φυσικά πρώτα φταίνε οι αρχηγοί και οι κάθε λογιώ κυβερνήτες.

φταίν, γιατί μετά το 1830, από την σύσταση του Ελληνικού κράτους έως σήμερα, δεν κατάφεραν να φτιάξουν ένα αληθινό, ένα αξιόπιστο κράτος, με θεσμούς να λειτουργούν γιά την κοινωνική δικαιοσύνη, γιά την ευημερία, γιά την ειρήνη και την πρόοδο των ανθρώπων.

φυσικά φταίνε πρώτα οι αρχηγοί.
γιατί ήσαν πάντα μες τη διχόνοια, μες τις έριδες, μες τη φιλαυτία και πολλοί απ' αυτούς πάνω απ' όλα έβαζαν το προσωπικό τους συμφέρον κι όχι το καλό γιά την πατρίδα.

φταίν οι αρχηγοί
γιατί ήσαν λίγοι, ήσαν μικροί, δεν είχαν όραμα γιά τον κόσμο, μήτε επαρκείς γνώσεις είχαν, μήτε μυαλό προσανατολισμένο στο καλό, μήτε την ταπεινότητα, τη θέληση, το αίσθημα ευθύνης και την αυταπάρνηση του αρχηγού είχαν, και συχνά, όπως αποδείχτηκε, δεν είχαν μέσα τους ούτε ντροπή...


καλά, πρώτα φταιν τα κεφάλια.
φταίμε και οι απλοί άνθρωποι όμως...
φταίμε κι εμείς.
δεν διστάζω πάντα να το λέω :
δεν γίνεται, γιά τα κακά που περνάει ο τόπος μας, να καταργούμε την προσωπική ευθύνη του κάθε ενός από μας !


φταίμε κι εμείς, γιατί
"όσο φεύγαμε απ' τη φτώχεια,  και δεν είμασταν πιά φτωχοί,
νομίζαμε ότι οι αξίες της φτώχειας, μας ήταν άχρηστες
και τις πετάξαμε...

τώρα,
επιστρέφουμε στη φτώχεια
χωρίς αξίες"











Πέμπτη 18 Απριλίου 2013


photos 
Foteini

η επίσκεψη σήμερα ήταν 
στο Ισραηλιτικό μουσείο.










είναι συγκλονιστικό, ότι γιά πρώτη φορά είδα από κοντά
ένα πραγματικό
κίτρινο αστέρι,
που κάποιο στήθος το φορούσε άλλοτε...





"Την είδαμε σε μακρινό ταξίδι,
δεν είχε πιά το φόρεμά της
ούτε χτενάκι στα μαλλιά.

......................................

Την είδαμε στην παγερή πλατεία
μ’ ένα αριθμό στο άσπρο της το χέρι,
με κίτρινο άστρο στην καρδιά"






Ας έχει ΕΙΡΗΝΗ ο κόσμος...









Τρίτη 16 Απριλίου 2013


μόλις απόψε έμαθα γιά το ερωτηματολόγιο, το λεγόμενο "του Προυστ".


Στα τέλη του 19ου αιώνα, λέει, όταν ακόμη ο Μαρσέλ Προυστ ήταν έφηβος, απάντησε στην αγγλική γλώσσα, σε ένα ερωτηματολόγιο, το οποίο ανήκε στη φίλη του Αντουανέτα.
 

Την εποχή εκείνη, ήταν συνήθεια ανάμεσα στα μέλη των αγγλικών οικογενειών να απαντούν σε λίστα ερωτήσεων που αποκάλυπταν τις προτιμήσεις και τις αντιλήψεις του ερωτηθέντος. Ο Προυστ απάντησε στο ερωτηματολόγιο περισσότερες από μία φορές. Το αρχικό χειρόγραφο του 1890 βρέθηκε το 1924 και δημοπρατήθηκε το 2003 αντί του ποσού των 102.000 αγγλικών λιρών.

Αργότερα, κατά μία σύγχυση, απέδωσαν λανθασμένα το ερωτηματολόγιο στον ίδιο τον Προυστ.

Όταν έχω λίγο χρόνο θα επανα φέρω εδώ κάποιες ερωτήσεις από το "ερωτηματολόγιο Προυστ" .
Έχουμε και νωρίτερα παίξει το παιχνίδι των ερωτήσεων, χωρίς φυσικά να γνωρίζουμε την ... ιστορική τους διαδρομή !














Δευτέρα 15 Απριλίου 2013


 «η ομορφιά
δεν εκπορεύεται από πουθενά αλλού, παρά από κείνη τη μοναδική, τη διαφορετική σε κάθε άνθρωπο,
την κρυμμένη ή ορατή πληγή, που φυλάει καθένας μας, εντός του, 
που την περιφρουρεί
και που σ’ αυτήν προστρέχει όταν θέλει να εγκαταλείψει τον κόσμο, για μια πρόσκαιρη αλλά βαθιά μοναξιά.»


"... αυτή η μοναξιά,
όπως την καταλαβαίνω εγώ, δεν σημαίνει αθλιότητα, αλλά, μυστική βασιλεία, δεν σημαίνει βαθιά έλλειψη επικοινωνίας, αλλά, λίγο-πολύ, αμυδρή επίγνωση μιάς απροσμάχητης μοναδικότητας."


Ζαν Ζενέ
«Το εργαστήρι του Αλμπέρτο Τζακομέττι»





Κυριακή 14 Απριλίου 2013


συμβαίνουν και καλά πράγματα στη ζωή.
γεγονότα που προκαλούν πνευματικές χαρές,
μα και βαθειές, εγκόσμιες χαρές.

συνάντησα ανθρώπους καλούς καγαθούς.
άξιους ανθρώπους, που παράγουν καλά γεγονότα...
και γνωστούς, φίλους...
με όλες τις δυσκολίες του, είναι σαν ένας ιστός, σφιχτά κι ωραία πλεγμένος...
μπορώ και σολάρω εκεί μέσα... εντελώς αβίαστα... είμαι στα νερά μου...

με συγκινεί κάθε φορά που συναντάω την εκτίμηση, τη συντροφικότητα και την αγάπη των ανθρώπων.
μου φαίνεται σπουδαίο. είναι ένα στήριγμα ζωής...

κατά τα άλλα,
το σπίτι πλέει σαν κιβωτός, γεμάτο φωνές και δράση.









   

Σάββατο 13 Απριλίου 2013


εξωτερικά ,
αυτόν τον καιρό ζω με αρκετόν  δικό μου κόσμο. 
εντατική προσπάθεια και κούραση.
χτες βράδυ, όταν ξάπλωσα με πονούσε απ' την κούραση όλο το σώμα μου, απ' το κεφάλι, ως την άκρη των ποδιών.
φυσικά δεν παραπονιέμαι... ίσα - ίσα, κάνω πράγματα που θέλω...

εσωτερικά ,
μήτε μιά στιγμή, μήτε μία, δεν μου διαφεύγει ο παραβιασμένος χρόνος. 
εσωτερικά,
je m' enf et j' av ma s,
γυμνόπους.






Τρίτη 9 Απριλίου 2013


η άνοιξη προχωράει καλπάζοντας.
τελείωσαν γιά φέτος οι παγωνιές (δεν τραβήξαμε και λίγες...)
παρ' όλ' αυτά, το βράδυ δεν μπορείς να καθίσεις ακόμα άνετα έξω.
τα βράδυα έχει λίγο ανοιξιάτικο κρύο.
να προσέχετε το κρύο.
και τις κρύες.




Σάββατο 6 Απριλίου 2013



στο κελί

βλέπω απόψε ένα ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ, για τον τρόπο με τον οποίο, οι μεγάλες δυνάμεις μοίρασαν μεταξύ τους , τον 19ο αι., την Αφρικανική ήπειρο. 
La race blanche ! Φοβερό !
Η υστεροβουλία και η ξεδιαντροπιά, που ονοματίζει την βαρβαρότητα «διπλωματία, εκπολιτισμό» κ.τ.λ… 
Όταν ήμουν έφηβος ήθελα να πάω στην Αφρική, να δουλέψω για το ίδρυμα Ραούλ Φολλερώ. Διάβασα τότε ό, τιδήποτε υπήρχε, από τα ταξίδια του Λίβινγκστον και του Στάνλεϋ.
Έτσι κι αλλιώς, μ’ αρέσουν πάντα τα ταξίδια, οι ταξιδευτές, οι περιπέτειες, οι εξερευνήσεις - σε κάθε επίπεδο - και φυσικά οι κάθε λογιώ εξερευνητές.
Θυμάμαι τα ποτάμια… Ο ποταμός Σενεγάλης, ο ποταμός Ζαμβέζης, ο ποταμός Κόγκο, ο ποταμός Νίγηρας.
Κι ας μην πιάσουμε τώρα τον Νείλο...
Τελευταία, λόγω του φωτογράφου Hans Silvester, βρήκα τον ποταμό Όμο και τις φυλές της κοιλάδας του.
Κι ακόμα, τελευταία συνάντησα μιά σπουδαία, μια σπάνια Κυρία, μία «επίμονη κηπουρό», που έχει αφοσιωθεί κι έχει αφιερώσει όλη της τη ζωή στην Αφρική.

Γνωρίζω φυσικά, ότι αυτές οι λέξεις, «αφοσιωθεί και αφιερώσει» , δεν δίνουν πλέον έννοιες αυτονόητες στη σημερινή κοινωνία. Είναι έννοιες που δεν υπάρχουν ή τουλάχιστον δεν συνηθίζονται πιά. Σπάνιες λέξεις, άγνωστες κι ακατανόητες στον  κόσμο.
Σχετικά με πολύτιμες έννοιες που έχουν χαθεί,
το έχω ξαναπεί ως απλό παράδειγμα, οι δυό παππούδες μου που ήσαν έμποροι, καθώς και πολλοί άνθρωποι, τω καιρώ εκείνω, τις εμπορικές συμφωνίες τους, τις έκλειναν διά απλής χειραψίας ! πάει να πει, με το σφίξιμο του χεριού. Χωρίς να υπογράφουν συμφωνητικά. Το σφίξιμο του χεριού ίσον συμβόλαιο.
Αυτό δεν υπάρχει πιά. Αν το κάνεις ή αν το προτείνεις σήμερα στο εμπόριο, θα γελάνε… θα σε πάρουν για τρελό.
Το ίδιο ακριβώς έχει συμβεί αντίστοιχα και με τις ανθρώπινες έννοιες «αφοσιώθηκα» και «αφιέρωσα». Δεν υπάρχουν. Κι αν το κάνεις ή αν το προτείνεις σε ανθρώπινο επίπεδο, αν κάποιος βρε παιδί μου, το «έχει» και κρίνει ότι αξίζει να το δωρίσει, θα γελάνε… σε παίρνουν για τρελό.
Δεν αντέχει τέτοια η εποχή μας… 
Παρ όλ' αυτά, θεωρώ ότι η Αφρική είναι μιά υπόθεση, ένας προορισμός, που το δικαιούται και το αξίζει... 
Ας είναι…





Σήμερα, 
ξυπνήσαμε μέσα σ’ ένα κίτρινο σύννεφο. Οι γύρω λόφοι ήσαν βουτηγμένοι σε μιαν αχλύ . Σκέφτηκα πως ήταν ανοιξιάτικη γύρη στον αέρα. Απόψε όμως άκουσα, ότι  είναι κίτρινη σκόνη, φερμένη από την Αφρική.
Στο μεταξύ, η φύση μέσα στα περβόλια οργιάζει.
Είναι δύσκολη εποχή η άνοιξη. Συχνά, με εξουδετερώνει.
Σα να σου τραβάει ένα γερό κροσσέ στα μούτρα και σε ξαπλώνει ανάσκελα.

Είδα τη  θάλασσα.