Σάββατο 6 Απριλίου 2013



στο κελί

βλέπω απόψε ένα ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ, για τον τρόπο με τον οποίο, οι μεγάλες δυνάμεις μοίρασαν μεταξύ τους , τον 19ο αι., την Αφρικανική ήπειρο. 
La race blanche ! Φοβερό !
Η υστεροβουλία και η ξεδιαντροπιά, που ονοματίζει την βαρβαρότητα «διπλωματία, εκπολιτισμό» κ.τ.λ… 
Όταν ήμουν έφηβος ήθελα να πάω στην Αφρική, να δουλέψω για το ίδρυμα Ραούλ Φολλερώ. Διάβασα τότε ό, τιδήποτε υπήρχε, από τα ταξίδια του Λίβινγκστον και του Στάνλεϋ.
Έτσι κι αλλιώς, μ’ αρέσουν πάντα τα ταξίδια, οι ταξιδευτές, οι περιπέτειες, οι εξερευνήσεις - σε κάθε επίπεδο - και φυσικά οι κάθε λογιώ εξερευνητές.
Θυμάμαι τα ποτάμια… Ο ποταμός Σενεγάλης, ο ποταμός Ζαμβέζης, ο ποταμός Κόγκο, ο ποταμός Νίγηρας.
Κι ας μην πιάσουμε τώρα τον Νείλο...
Τελευταία, λόγω του φωτογράφου Hans Silvester, βρήκα τον ποταμό Όμο και τις φυλές της κοιλάδας του.
Κι ακόμα, τελευταία συνάντησα μιά σπουδαία, μια σπάνια Κυρία, μία «επίμονη κηπουρό», που έχει αφοσιωθεί κι έχει αφιερώσει όλη της τη ζωή στην Αφρική.

Γνωρίζω φυσικά, ότι αυτές οι λέξεις, «αφοσιωθεί και αφιερώσει» , δεν δίνουν πλέον έννοιες αυτονόητες στη σημερινή κοινωνία. Είναι έννοιες που δεν υπάρχουν ή τουλάχιστον δεν συνηθίζονται πιά. Σπάνιες λέξεις, άγνωστες κι ακατανόητες στον  κόσμο.
Σχετικά με πολύτιμες έννοιες που έχουν χαθεί,
το έχω ξαναπεί ως απλό παράδειγμα, οι δυό παππούδες μου που ήσαν έμποροι, καθώς και πολλοί άνθρωποι, τω καιρώ εκείνω, τις εμπορικές συμφωνίες τους, τις έκλειναν διά απλής χειραψίας ! πάει να πει, με το σφίξιμο του χεριού. Χωρίς να υπογράφουν συμφωνητικά. Το σφίξιμο του χεριού ίσον συμβόλαιο.
Αυτό δεν υπάρχει πιά. Αν το κάνεις ή αν το προτείνεις σήμερα στο εμπόριο, θα γελάνε… θα σε πάρουν για τρελό.
Το ίδιο ακριβώς έχει συμβεί αντίστοιχα και με τις ανθρώπινες έννοιες «αφοσιώθηκα» και «αφιέρωσα». Δεν υπάρχουν. Κι αν το κάνεις ή αν το προτείνεις σε ανθρώπινο επίπεδο, αν κάποιος βρε παιδί μου, το «έχει» και κρίνει ότι αξίζει να το δωρίσει, θα γελάνε… σε παίρνουν για τρελό.
Δεν αντέχει τέτοια η εποχή μας… 
Παρ όλ' αυτά, θεωρώ ότι η Αφρική είναι μιά υπόθεση, ένας προορισμός, που το δικαιούται και το αξίζει... 
Ας είναι…





Σήμερα, 
ξυπνήσαμε μέσα σ’ ένα κίτρινο σύννεφο. Οι γύρω λόφοι ήσαν βουτηγμένοι σε μιαν αχλύ . Σκέφτηκα πως ήταν ανοιξιάτικη γύρη στον αέρα. Απόψε όμως άκουσα, ότι  είναι κίτρινη σκόνη, φερμένη από την Αφρική.
Στο μεταξύ, η φύση μέσα στα περβόλια οργιάζει.
Είναι δύσκολη εποχή η άνοιξη. Συχνά, με εξουδετερώνει.
Σα να σου τραβάει ένα γερό κροσσέ στα μούτρα και σε ξαπλώνει ανάσκελα.

Είδα τη  θάλασσα.  










Δεν υπάρχουν σχόλια: