Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009

Πέμπτη 30 Ιουλίου 2009

.
τρομάζοντας
που δεν με βλέπεις πιά...
.
.
.
.
χαλίφης στη θέση του χαλίφη
και μάλιστα, δίχως να είσαι ιζ νο γκουντ...

μόνο ένα κόκκινο κουρελάκι είσαι,
μεταξένιο, αλλά κουρελάκι...

ή
ένα μολυβένιο στρατιωτάκι
ταπεινό, γονατιστό
σαν εκείνο, του Český Krumlov

επ' ώμου...
.
.
.
.

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2009



μικρεμουμότσαρτ,
.
.
.
.
δυό μέρες τώρα,
προσπαθώ να τα βγάλω πέρα
με τον Νταλί,
με τη μούσα του
και με το μουσείο του...























ακόμα κι αν
ο καλλιτέχνης
δεν είναι από τους αγαπημένους σου,
δεν μπορείς παρά να σέβεσαι
και να θαυμάζεις
την ιδιοφυία !
.
.
.
και το μουσείο στην γενέτειρά του
είναι απ' τα θαυμάσια
που έχεις ποτέ δει...
.
.
.
ας το διαχειριστούμε, όσο μπορούμε,
δίχως βιασύνη...

Τρίτη 28 Ιουλίου 2009


signature
Foteini

monpetitmozart,
hola !
..
.
«Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις
το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου».



Σ’ όλην την πτήση, τόλεγα και το ξαναέλεγα μέσα μου.
«…αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου».
Και πώς αλήθεια, να το κάμεις, να μην τους στήνει η ψυχή εμπρός σου ;
Δεν ξέρω. Στ’ αλήθεια, δεν ξέρω. Μονάχα προσπαθώ. Με εσωτερική οδύνη. Xωρίς να παραπονιέμαι. Είμαι πολύ περήφανη για να παραπονιέμαι.

.
Πετάμε χαράματα. Πορευόμαστε προς τη Δύση, είναι ξεκάθαρο. Αφήνουμε πίσω μας τα βουνά της Αττικής, που ετοιμάζονται για το ξημέρωμα και πορευόμαστε προς τη νύχτα. Το αεροπλάνο χώνεται στο σκοτάδι.
Όλοι γύρω άϋπνοι και κοιμούνται. Στο αεροπλάνο, ζητάω πάντοτε παράθυρο. Έτσι τώρα, κοιτάζω ένα φεγγάρι νύχι στον ουρανό δίπλα μου, και λαμπερό το άστρο της αυγής. Αν κοιμηθώ θα χάσω το ξημέρωμα. Δεν θα κοιμηθώ.
Σε δυόμιση ώρες από τώρα, θα είμαστε στην «αυτόνομη» περιοχή της Καταλωνίας.

Σβήνουν τα φώτα στην καμπίνα. Δεν μπορώ να διαβάσω, μήτε να κρατήσω σημειώσεις. Δεν ανάβω το ατομικό μου φως, γιατί πίσω μου κάθονται ο Κωστάκης μου με τη Μαρία. Να μην τους ενοχλήσω. Άλλο λοιπόν δεν έχω, από το να σκέφτομαι…
Στο μεταξύ, χαράζει στον ορίζοντα πίσω μας. Ανοίγω στα κλεφτά το κινητό τηλέφωνο για κλάσματα δευτερολέπτου και τραβάω φωτογραφία το πορτοκαλί χρώμα του ήλιου, πίσω απ’ τα βουνά.
.
.
.
χαράζει στο στερέωμα...
.
.
.
Barcelona.

Γνωρίζω κάπως την πόλη, με έναν τρόπο όχι τουριστικό, και την αγαπώ.
Πριν μερικά χρόνια, δούλεψα ένα βιβλίο για τα νησιά της Μεσογείου “ îles de l’ Europe”.
Πρόκειται για μια σειρά βιβλίων, συμπαραγωγή του Περιφερειακού Επιμορφωτικού Κέντρου από πλευράς Ελλάδας, του Universitat Autonoma de Barcelona από πλευράς Ισπανίας, της Escuola Superior de Educacao de Viana do Castelo από πλευράς Πορτογαλίας και τέλος, η Γαλλια συμμετείχε με βαρύ πυροβολικό, την Ecole Normale Superieure de Fontenay – Saint Cloud (CREDIF), που ήταν και υπεύθυνη, για την διάχυση –diffusion- της Γαλλικής γλώσσας, ανά τον κόσμο.
Τότε, γι αυτήν τη συνεργασία με το Autonoma, αλλά και για το συνέδριο, που έγινε, αν θυμάμαι καλά το 1994, επισκέφθηκα πρώτη φορά τη Βαρκελώνη.
Ήμουν με τη φίλη μου, την Ελένη Τζ., και μείναμε οι δυό μας σ’ ένα μικρό, οικογενειακό ξενοδοχείο, πλάϊ στη λεωφόρο las Ramblas.
Μόλις εξοικειωθήκαμε κάπως με τον χώρο, και ο θυρωρός έμαθε τι πήγαμε να κάνουμε εκεί, έβγαλε θυμάμαι, κάτω απ’ τον πάγκο του θυρωρείου του ένα βιβλίο, και είπε σιγανά, με ύφος συνωμοτικό : σας δίνω ένα βιβλίο-λεξικό, για να μάθετε την Καταλάνικη γλώσσα ! Να διαδώσετε, ότι στην Barcelona, δεν θέλουμε να μιλάμε Ισπανικά. Μιλάμε Καταλάνικα !
Με το ίδιο συνωμοτικό ύφος, έκρυψα την εκμάθηση Καταλανικών στα μπαγκάζια μου, και την έφερα στην Αθήνα.
Τότε άρχισα να αγαπώ αυτήν την ατίθαση, ζωντανή πόλη, με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα και προσωπικότητά της, της τέχνης.
Η Barcelona, θαρρώ, είναι μιά από τις πόλεις, σε απ’ ευθείας σύνδεση με την τέχνη…

Έτσι, για να μην πολυλογήσω άλλο, ξαναπήγα ίσως το 2006 ή 2007.
Αυτή, είναι η τρίτη φορά που την επισκέπτομαι.
.
.
.
.
.
αν μπορέσω
θα συνεχίσω...
.
.
.
.

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

.
hola,
μικρέμουμότσαρτ !


.
με βρήκε τ' άστρο της αυγής
στους δρόμους...
.
"...πέντε η ώρα, που ξημερώνει..."

.

.

.

.


Κυριακή 19 Ιουλίου 2009

.
FEDERICO GARCIA LORCA
.
.
Μικρούτσικο τραγούδι

Δεκέμβρης του 1918
(Γρανάδα)


…………………
…………………

Δε θα πετύχω την ευτυχία μου,
επειδή είμαι σαν τον ίδιο τον Έρωτα,
που τα βέλη του είν’ από θρήνο,
κι η φαρέτρα του είν’ η καρδιά.

Θα δώσω τα πάντα στους άλλους
και θενά κλαίω το πάθος μου,
σαν εγκαταλειμένο παιδί
σε παραμύθι που σβήνει.






Ελεγεία στη Δόνια Χουάνα Λα Λόκα


Δεκέμβρης του 1918
(Γρανάδα)


Πριγκηπέσα ερωτεμένη χωρίς ανταπόκριση.
Κόκκινο γαρούφαλο σε κοιλάδα έρημη και βαθιά.
Ο τάφος που σε φυλάει φιλτράρει τη θλίψη σου
μέσα απ’ τα μάτια που άνοιξε πάνω στο μάρμαρο.

Ήσουν μια περιστέρα με γιγάντια ψυχή,
που η φωλιά της ήταν αίμα από καστιλλιάνικη γη,
σκόρπισες τη φωτιά σου πάνω σ’ ένα από χιόνι κάλυκα
και θέλοντας να τον ζεστάνεις, τα φτερά σου τσακίστηκαν.

………………………..
………………………..

είχες το πάθος που χαρίζει της Ισπανίας ο ουρανός.
Του μαχαιριού το πάθος, των μελανών στα μάτια γύρων
και του θρήνου.
…………………………

Ποτέ για σένα φωλιά, μήτε το θρηνητικό μαδριγάλι,
μήτε λαγούτο που κλαίει λυγμικά, μακριά.
Ο τροβαδούρος σου ήταν ένας νεαρός με λέπια ασημιά
κι ένας αντίλαλος σάλπιγγας ο τόνος του, του ερωτεμένου.

Και, δίχως άλλο, ήσουν φτιαγμένη για τον έρωτα,
για το στεναγμό ήσουν καμωμένη, για το χάδι και τη λιποθυμιά,
για να θρηνάς τη θλίψη πάνω σ’ ένα στήθος λατρεμένο,
μαδώντας ανάμεσα στα χείλια ένα ρόδο μοσκομυρισμένο.

Για να κοιτάς πάνω από το ποτάμι το κεντημένο φεγγάρι
και να νιώθεις τη νοσταλγία, σαν ξεκινάει για μακριά το κοπάδι,
και για να κοιτάς τους αιώνιους κήπους από σκιά
…………………………

Κρατάς τα μαύρα σου μάτια στο φως ανοιχτά,
Ή πλέκουνται φίδια στα εξαντλημένα σου στήθια…
Πού είναι τα φιλιά σου που στους ανέμους πέταγες ;
Πού είναι η θλίψη του άτυχού σου του έρωτα ;

…………………………..








Θλιμένη μπαλάντα
.
Μικρό ποίημα

Απρίλης του 1918
(Γρανάδα)


……………………….
………………………

Ήμουν και καβαλάρης
ένα φρέσκο βράδι του Μαγιού.
Ήταν εκείνη τότε για μένα ένα αίνιγμα,
αστέρι γαλάζιο στο άγγιχτο το στήθος μου.
Και πήγαινα, στ’ άλογο πάνω, προς τα ουράνια, αργά.
Ήτανε Κυριακή με πλούσια χόρτα και σανά.
Κι είδα πως αντί για ρόδα και γαρούφαλα,
Τσάκιζε με τα χέρια της κρίνα.

…………………….

Έλεγα τις νύχτες τη θλίψη
της αγνοημένης αγάπης μου
…………………..


Εγώ, μονάχος, με την αγάπη μου την παραγνωρισμένη,
χωρίς καρδιά, και δίχως θρήνους,
προς την απρόσιτη στέγη τ΄ουρανού
μ΄ έναν μεγάλον ήλιο στήριγμά μου.

……………………
.
.
.
.
.
.
.






.
.
Λόρκα

Κρατάω στα χέρια παμπάλαιο δώρο
- βιβλίο λινόδετο. Βαθύ βυσσινί.
.
FEDERICO GARCIA LORCA

Σελίδα 3
υπάρχει αφιέρωση, με μαύρο στυλό πένας.
«16 Μαρτίου την Αυγή.
Να το δεχθούμε σαν
πεπρωμένον ;
είναι παράλογο ίσως
αλλά και ωραίο.
Γ.»

Δίπλα,
υπάρχει δική μου σημείωση
με μολύβι : 29/1/74


σελ. 5
φωτογραφία : η τάφρος του Βιθνάρ

σελ.6
εκδόσεις «ΣΑΜΟΥΡΑΪ»
Χ. Τρικούπη 23
ΑΘΗΝΑ

σελ. 7
ποίηση
LORCA

σελ. 9
αποδίδει : Κώστας Ζαρούκας



ΠΟΙΗΤΙΚΗ


Και να, πώς μιλάει ο ίδιος ο Λόρκα για την Ποίησή του

(προφορική, προς τον Gerardo Diego)


Όμως, τι να σας πω εγώ για την Ποίηση ; Τι να σας πω γι αυτά τα σύγνεφα, γι αυτόν τον ουρανό ; Να κοιτάς, να κοιτάς, να τα κοιτάς, να τα κοιτάς, και τίποτα παραπάνω. Θα καταλαβαίνεις, πως ένας ποιητής δεν μπορεί να πει τίποτα για την Ποίηση. Ας τα’ αφήσουμε αυτό στους κριτικούς και τους καθηγητές. Μα μήτε εσύ μήτε εγώ, μήτε ποιητής κανένας, δεν ξέρουμε, τι είναι η Ποίηση.

Εδώ είναι, κοίτα. Κρατάω τη φωτιά μέσα στα χέρια μου. Τη νιώθω και δουλεύω μ’ αυτή στην εντέλεια, όμως δε μπορώ να μιλήσω γι αυτήν χωρίς φιλολογίες. Καταλαβαίνω όλες τις Ποιητικές, θα μπορούσα να μιλήσω γι αυτές, αν δεν άλλαζα γνώμη κάθε πέντε λεφτά της ώρας. Δεν ξέρω. Μπορεί κάποια μέρα να μου αρέσει στο έπακρο η κακή ποίηση, όπως μου αρέσει (μας αρέσει) σήμερα η κακή μουσική μέχρι παραφροσύνης. Θενά κάψω νύχτα τον Παρθενώνα, για ν’ αρχίσω να τόνε χτίζω το πρωί και να μην τελειώνω ποτέ μου.

Στις διαλέξεις μου έχω μιλήσει μερικές φορές για την Ποίηση, όμως για το μόνο πράμα που γι αυτό δεν μπορώ να μιλήσω είναι η δική μου η ποίηση. Κι όχι επειδή δεν έχω συνείδηση εκείνου που κάνω. Αντίθετα, αν είναι αλήθεια πως είμαι ποιητής, με τη χάρη του Θεού – ή του Διαβόλου -, ωστόσο είμαι αυτό το πράμα και με τη χάρη της τεχνικής και της προσπάθειας, και με το ν’ αναλογίζουμαι απόλυτα αυτό που αποτελεί ποίημα.

(σελ. 167, της εκδ. Aguilar. Μαδρίτη, 1968)




ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ


Ανεμοδείχτης

Ιούλης του 1920
(Φουέντε Βακέρος, Γρανάδα)



Άνεμε του Νότου,
μελαχρινέ, φλογερέ,
πνέεις πάνω στη σάρκα μου,
γεμίζοντάς με από σπορά
βλεμάτων
λαμπερών, εμποτισμένων
με πορτοκαλάνθια.

Κάνεις το φεγγάρι κόκκινο
και με λυγμούς να κλαίνε
τις λεύκες τις αιχμάλωτες, όμως έρχεσαι
πάρα πολύ αργά !
Έχω κιόλας τυλίξει τη νύχτα του ρομάντζου μου
πάνω στην εταζέρα !

Χωρίς κανέναν άνεμο,
πίστεψέ με !,
γύρνα, καρδιά
γύρνα, καρδιά.

Αγέρα του Βορά,
άσπρη αρκούδα του ανέμου !
Πνέεις πάνω στη σάρκα μου
ριγώντας από αυγές
βορινές,
με την κάπα σου από φαντάσματα
καπεταναίων,
και γελώντας δυνατά
σαν τον Ντάντε.
Ώ ! εσύ των αστεριών στιλβωτή !
Όμως έρχεσαι
πάρα πολύ αργά.
Σκουληκιασμένο είναι το ερμάρι μου
κι έχω χάσει το κλειδί.

Χωρίς κανέναν άνεμο,
πίστεψέ με !,
γύρνα, καρδιά
γύρνα, καρδιά.

Αύρες, ρολόγια ηλιακά και άνεμοι
του πουθενά.
Κουνούπια του τριαντάφυλλου
με πέταλα πυραμιδένια.
Μελτέμια που μεγαλώσατε
ανάμεσα στα τραχιά τα δέντρα,
φλογέρες μες στη θύελλα,
αφήστε με !
Έχει αλυσίδες χοντρές
η ανάμνησή μου,
κι είναι φυλακισμένο το πουλί
που με τις τρίλιες ζωγραφίζει
την εσπέρα.

Τα πράματα που φεύγουνε ποτέ τους δεν ξαναγυρνάνε,
το ξέρει ο κόσμος όλος,
και να παραπονιέσαι είναι ανώφελο
μες στον καθάριο κόσμο των ανέμων.
Δεν είν’ αλήθεια, μαύρη λεύκα μου, μαέστρο εσύ της αύρας ;

Να παραπονιέσαι είν’ ανώφελο !

Χωρίς κανέναν άνεμο,
πίστεψέ με !,
γύρνα, καρδιά
γύρνα, καρδιά.
.
.
.
.
.
χρονών
δέκα εννέα...
.
.


Σάββατο 18 Ιουλίου 2009

video Foteini no 5, Corfu

.

.

.

.

.

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

στην Ιόνια οδό


signature

Foteini



Στην Ιόνια οδό

.
- επιγραμματικά -



Αχάραγα, το Άστρο του πρωϊνού, μες σε βαθύ σκοτάδι
Οι νέοι στο δρόμο, σιωπηλά αραδιάζουν τις παρτιτούρες
και παίζουν με τα χάλκινα Αμλέτο
Τ’ Αρχιπέλαγος
Πρώρες που σκίζουν τα νερά και
Πρύμνες καραβιών
Μουράγια, mura ζώνουν τη μεσαιωνική πολιτεία
Τάφρος – η contrafossa της ζωής μας στάθηκες εσύ
Νερά γαλάζια, λαμπυρίζουν στον ήλιο
Χαράδρες βαθειές, ανελέητες κι απότομες
σαν της αγάπης τις σκοτεινές χαράδρες
Μικρές έχιδνες σούρνονται στις ξερολιθιές
και δαγκάνουν αγκάθια
Πηγές τ’ Αχέροντα ποταμού,
η Αχερουσία, τα παιδιά της πέτρας
Έρως Ιόνιος
Τα πεύκα πάντα, οι κουκουναριές, άγριες μηλιές, γκορτσές
Καπνά μικρά και καλαμπόκια ώριμα
Συγχορδίες τζιτζικιών αδιάκοπες
Τα χρόνια της άρνησης, που έφτασαν,
θα κρατώ πάνω μου τη γεύση από το δέρμα σου
Η λίμνη Αμβρακία
Θημωνιές τετραγωνισμένες
και ευωδιά από ρίγανη
στις όχθες του Αχελώου ποταμού.
Μικρά, λευκά φυτά του αγρού
που τα παιδιά, τα αποκαλούνε «κλέφτες»
Λιοτρίβεια
Η αρχαία Πλευρών,
το κατά Στράβωνα, «παλαιόν πρόσχημα της Ελλάδος»
Θέατρο «εις τόπον Πλευρώναδε»
και παρασκήνια
κατ’ ομοίωσιν του θεάτρου της Βαβυλώνος
Ο Εύηνος ποταμός
Η των νουφάρων, λίμνη Λυσιμαχεία
Πορτοκαλί και κίτρινες στρογγυλές κολοκύθες
αραδιασμένες στη σειρά,
περιμένουν τη νεράϊδα νουνά
να τις αγγίξει με το μαγικό ραβδί και να τις κάνει άλογα.
Οι γέφυρες του Ιουστινιάνειου τείχους
Ο Ισθμός.




Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009

.
monpetitmozart,

σπίτι μας.
.
.
.
.
αύριο το απομεσήμερο Αθήνα.
.
ξανασυναντηθήκαμε σήμερα με την librarian.
καθίσαμε με βιβλία στο liston. καλά κουβεντιάζουμε οι δυό μας.
εκεί που καθίσαμε, στήθηκε πλάϊ μας κι ένα σχήμα με χάλκινα, κι έπαιξαν στο δρόμο κλασσική...
μίλησα με Cle στο τηλέφωνο. με περιμένουν το Σεπτέμβρη. να δούμε, πώς θα το καταφέρω...
το μεσημέρι πήγα à pieds, εδώ κοντά για μπάνιο. στον Ν.Α.Ο.Κ.
δεν είναι κι ο καλύτερος τόπος για μπάνιο, κολυμπάει όμως αρκετός κόσμος, κι έχουν εκεί μέσα τις ομάδες παίδων τους, άρα, υποθέτω, καθαρή θα ναι η θάλασσα...
κολύμπησα σχεδόν ως τα πόδια τ' Άη Γιώργη μου.
προχτές βράδυ, στον μαγικό χώρο της εκκλησίας, είχε όπερα.
με τον Λεό και την Ντέπυ, ποτά στην Κοφινέτα. marguerita πήρα, μα ήταν μιά βλακεία...
.
να θυμάμαι : να κόψω τα ποτάκια, να πίνω φρέσκους χυμούς.
ν' ακούω μουσική.
να κάνω πράγματα που μ' αρέσουνε, όσο είμαι εκτός δουλειάς...
να βελτιώνω τον εαυτό μου.
.
.
...όνειρα ζαχαρωτά...
.
.
.
.
.


Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009

signature

Foteini

.

.

Νεροτριβές.

Άνθη της πικροδάφνης προκλητικά ροζ,

κινούνται στα χάδια του αέρα αυθάδικα,

σα δυνατά εφηβαία.

Σκαλίσματα στο λευκό μάρμαρο

φλογίτσες καντηλιών στο σκοτάδι

φροντισμένα μικρά κοιμητήρια

στέκουν θλιμμένα στις άκριες του δρόμου

Θάλασσα η ελιά, ευλογημένη,

κάμπος η ελιά στην κορυφογραμμή

και μέσα στις χαράδρες

Κοτρώνια στην κοίτη στεγνών ποταμών

Μεστές οι αυλητρίδες καλαμιές

Η αρχαία Καλυδώνα σε μωβ λεβάντας φωτεινό

Φυτείες κομμένο τριφύλλι

να μυρίζουν δροσιά

Παλιάς τέχνης πέτρινα, κεραμοσκεπή

φυτρώνουν μες στις αγκαθιές, στα βάτα, στα σκίνα, στ’ άγρια τσάγια του βουνού.

Είναι η εποχή των ορνών.

Οι αγράμπελες - το ασήμι του Δροσίνη,

ερωτεύονται κι αγκαλιάζουν ευκάλυπτους

Μικροί σκατζόχοιροι μαθαίνουν τρεχαλητό βάδην.

Παντού ως πέρα,

Ιόνιο είναι,

βαθύ και γαλάζιο το πέλαγος…

.

.

.

.



.
.
.
.
.

Σάββατο 11 Ιουλίου 2009

signature
Foteini
.
Της αρχαίας Καλυδώνας

. η αρχαία Καλυδώνα αναδύεται πάλι,

μέσα σε μωβ φωτεινό.

άνθη λεβάντας, ψηφίδες σε Ρωμαϊκά κατάλοιπα

εκλεπτυσμένα δάπεδα μωσαϊκά.

άνθη λεβάντας φυτρώνουν στις οχυρώσεις,

ανάμεσα σε ελληνιστικά, δωρικά περιστύλια.

στις άκριες στις βοτσαλωτές αυλές, ο αέρας φυσάει κλωνιά λεβάντας.

ανάμεσα στης Πεντέλης τα φίνα μάρμαρα και τα πανέμορφα Κυκλαδικά,

λεβάντες παντού, μπουκέτα, στεφάνια

στην Αταλάντη, τη νύμφη της Άρτεμης,

βραβείο τιμής, που τον κάπρο ξεκλήρισε

πρώτη αυτή, ανάμεσα σε άντρες κυνηγούς.

.

εκεί, στο ιερό της Λαφριαίας Αρτέμιδας

εκεί, που άλλοτε ορθωνόταν Ακρόπολη,

η αρχαία Καλυδώνα αναδύεται πάλι στο φως

μέσα από ψηφιδωτά άνθη λεβάντας.

.

.

.

.

.


.
σημειώσειςενόςερυθρόδερμου



ήρθανηΦανήμετονΔημήτρη
χάρηκατηνυπέροχηπαραλίατηςΚερασιάς
μεδιάφαναβότσαλανεράδιάφανα
ευκάλυπτουςκαιγέρικεςελιέςωςμέσαστηθάλασσα
.
.
.
.

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009

.
σημειώσεις της θάλασσας
.
άσε με δω, να μονολογώ, να μονολογώ.
καλό είναι να μιλάω σε κάποιον, έστω κι αν αυτός ο κάποιος είναι ένα πλίθινο αρχαίο καστράκι, στην άκρια της όασης, μές στην ατέλειωτη έρημο.
.
θυμάμαι αίφνης, στη Massif Central, σε κάποιο χωριό, ίσως ήταν στο Puy, υπάρχει μιά παλιά εκκλησία, του μεσαίωνα . είναι μιά εκκλησία μάλλον Ρωμανικού ρυθμού ...
πέτρινοι χοντροί τοίχοι, τα μυστικά της εξομολόγησης καλά φυλαγμένα μέσα !
οι αρχαιολόγοι όμως, έχουν ανακαλύψει σ' αυτό το μεσαιωνικό ιερό κτίσμα, κάτι φοβερό :
στην αίθουσα εξομολογήσεων, η γωνιά όπου ο ιερέας έβαζε τον πιστό να εξομολογηθεί χαμηλόφωνα, είχε φτιαχτεί με τέτοια τεχνική, που η εξομολόγηση ακουγόταν καθαρά στο διπλανό δωμάτιο !
ό, τι μουρμούριζε ο πιστός, δεν ακουγόταν τόσο στο ίδιο το δωμάτιο, αλλά, στο διπλανό !
και τι ήταν στο διπλανό δωμάτιο ;
μα φυσικά, οι ιεροεξεταστές, με τις σπάθες στο χέρι ...
το κάναμε το πείραμα αρκετές φορές, όσες δηλαδή φορές, μας το επέτρεψαν οι νεωκόροι του ναού . λέγαμε κάτι σχεδόν ψιθυριστά και τ' ακούγανε δίπλα !
ακουστική Επιδαύρου το πλαϊνό δωμάτιο ... καμπάνα λέμε !

εντελώς τυχαία , ανακάλυψα ότι στην μπλογκό σφαιρα,
ετούτο εδώ το σιωπηλό μπλογκάκι
έχει χαρακτηρισθεί, ως πολιτικό μπλόγκ ! ήμαρτον Κύριε !
πόθεν, messieurs ?
ένα αμίλητο, ασήμαντο, μοναχικό και παντελώς άγνωστο μπλογκάκιον, που, από επιλογή, δεν ξεμυτά ! δεν θέλει, βρε αδερφέ !
anonyme και τραβηγμένο από παντού ...
άντε, ίσαμε το αρχαίο καστράκι, στην άκρια της όασης, μές στην ατέλειωτη έρημο να τριγυρνά ...
κι άντε τα βράδυα, ίσαμε την πεζούλα άντικρυ...
αυτά ...

.
.
.
το απομεσήμερο,
μπάνιο σε θ
άλασσα ερημική ... ψυχή ! μεγαλείο ! μιά θάλασσα, μόνο για σένα ! έπαιξα στα νερά, τη χάρηκα . αντι αθλητική είμαι φυσικά ... δεν μου αρέσει η άθληση ... κανένα άθλημα δεν μ' αρέσει, εκτός απ' το να βλέπω αυτοκίνητα σε ράλλυ και να κολυμπάω . μπορώ να κολυμπάω χαλαρά ώρες, πηγαίνω αρκετά μέσα, όταν έχει ενδιαφέρον ο πυθμένας βουτάω και μαζεύω ή χαζεύω...
δεύτερο μπάνιο και το φχαριστήθηκα !

ξάπλωσα έπειτα με το βιβλίο σε μιά πολυθρόνα . πάνω μου, η ομπρέλα ήταν της Algida, κι έγραφε : love milk , love fruit , love chocolate . εντάξει ! και στα τρία μέσα είμαστε...
απ' την αριστερή μεριά, μιά θεόρατη λεβάντα, κάθε φορά που φύσαγε αεράκι, τίναζε τις λεβάντες πάνω μου. στο τέλος φυσικά κοιμήθηκα... ξύπνησα κόκκινη, σαν Ινδιάνος η μούρη και οι ώμοι μου. πώς να γλυτώσεις το κάψιμο, με τέτοιαν ασπρίλα ...

.
.
το βράδυ, πήγα και κάθισα στο list on.
.
ήθελα να δω κόσμο...
.
ήπια γρανίτα λεμόνι.
.
το μεσημέρι βρήκα lemon pie.
.
o.k., μ' αρέσουν τα ξυνούτσικα !





οι σημειώσεις της πεζούλας...
.
.
στην πεζούλα τη βγάζω τα βράδυα, καμιά φορά και τα πρωϊνά...
μ' αρέσει εδώ. κάθεσαι στο τσιμέντο, χαμηλά, κοντά στο κύμα, και αν δώσεις προσοχή, μπορείς να παρατηρείς διάφορα πράγματα.
απόψε, να πούμε, ίσως ήταν γύρω στις έντεκα, ίσως λίγο νωρίτερα, μέσα απ' τα μαύρα νερά αναδύθηκε το φεγγάρι.
σηκώθηκε απ' τη θάλασσα σιγά σιγά στον ουρανό.
ξεμυαλίστηκα.
αυτή εδώ, είναι μιά απ' τις φωτογραφίες που τράβηξα.
ο δρόμος του φεγγαριού, μέσα στο πέλαγο.
ένα μεγάλο πορτοκάλι το φεγγάρι, βάφει με το χρώμα του τα μαύρα νερά.
το πέλαγο έγινε χρυσαφί !
απίστευτη ομορφιά !
η ομορφιά, γύρω μας ...

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009

.

"Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό
πριν από μένα.
.
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει"
.
.
.
.

"Prison d' état

prison d' été

prison d' hiver

prison d' automne et de printemps..."
.
.
.
.
.
.
.
.
.


άφισα να περάσει μιά μέρα
και πήρα τηλέφωνο τον Θανάση Αν., να δω πώς είναι...
έκλαψε...
"δεν το αντέχω, μου λέει... ούτε στον χειρότερο εχθρό μου..."
.
ρώτησα πώς έγινε.
ο πατέρας είναι βασανισμένος.
τον έδερναν στη χώρα του. έχει δεινοπαθήσει όλη η οικογένεια. αυτός μισότρελος. βίαιος με τα παιδιά. έδερνε τη γυναίκα του, της πέταγε ποτήρια.
προχτές το βράδυ μαλλώσανε. πήρε το κορίτσι να το πάει στη Χ., να μη γίνει πόρνη, σαν τη μάνα της, είπε.
το παιδί φοβότανε και έτσι μπήκε στο αυτοκίνητο και τ' αγόρι... έτρεχε σαν τρελός. ντεραπάρανε έξω απ' το Ρίο.
-δεν ήτανε να σκοτωθεί αυτός ;! του λέω...
φώναξε ψυχολόγο συμβουλευτικά, να μιλήσει στα υπόλοιπα.
εσύ, τι τους είπες ; του λέω.
-ότι δεν φταίει ο θεός που αυτός μέθυσε κι έτρεχε. και να προσεύχονται...
.
δεν ήξερα τι άλλο να του πω... μονάχα να υποστηρίξουμε το τρίτο παιδί...
.
.
.
.
χτές κάθισα ως πολύ αργά στη θάλασσα.
πορτοκαλί ήταν το νερό
πορτοκαλίς δρόμος μέσα στη θάλασσα.
φοβήθηκα να κρεμάσω τα πόδια στο νερό. έχει βράχια από κάτω. έτσι, έβαλα τα πόδια πάνω στην πεζούλα και κοιταζα προς τα μέσα.
η θάλασσα τη νύχτα έχει μιά δική της ζωή... περνάνε καράβια μικρά και μεγάλα, ακούς φλαπ και φλουπ ψαριών, τα τζιτζίκια απ' τους φοίνικες του μουσείου δεν έβαλαν τη γλώσσα μέσα... πάλι τώρα φωνάζουν. αποβραδίς πέρασε και μιά μικρή κουκουβάγια. έκανε μερικά σιγανά χου , χου, κι εξαφανίστηκε.
.
.
.
δεν θέλω να βγω καθόλου έξω.
κάθομαι μέσα και διαβάζω την "Κωνσταντινούπολη των ασεβών μου"...
πάλι το βράδυ θα καθίσω στην πεζούλα.
.
.
.
.
.
.
.
απομεσήμερο
.
μπάνιο στη θάλασσα.
κοιμήθηκα στη σκιά, κάτω απ' την ομπρέλα παπούα.
έπειτα στον μικρό καφενέ, του San Marco.
ομελέτα με πατάτες τηγανιτές.
σχεδόν ακατοίκητο, ορεινό χωριό, ξεκίνησαν να το κατοικούν καλλιτέχνες.
village artistique !
"και πολλά τα λιόδεντρα, να κρισσάρουν το φως..."
και κυπαρισσάκια αψηλά, λέω εγώ.
πλαγιές κατάφυτες
πλαγιές λεβάντες
πλαγιές καρυδιές
πλαγιές ελιές όσο φτάνει το μάτι και κάτω το Ιόνιο γαλάζιο...
τραβάω φωτογραφίες σα maniaque.
κάποτε θα ρθω κατά δω να μείνω...
κάποτε...
.
.
.
.
.
βράδυ, αργά...
.
θερινό σινεμά με τον Λεωνίδα και την Ντέπυ.
ένιωσα λίγη ντροπή, γιατί την έχω παραμελήσει.
θα προσπαθήσω να μαι πιό συνεπής με τους αληθινούς φίλους.
η τελευταία του Κλιντ Ισγουντ. Η ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ.
σε σημεία, μου θύμισε ένα βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου που είχα διαβάσει. νομίζω το λένε Η ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ, ή κάπως έτσι...
καλή ταινία, αλλά επιτείνει την θλίψη...
ΠΡΟΣΠΑΘΩ ! τι άλλο μπορώ να κάνω, απ' το να προσπαθώ τον εαυτό μου ;
θα φύγω.
θα φεύγω.
θα κινούμαι.
θα δουλεύω.
θα βγαίνω.
θα βλέπω ανθρώπους.
θα ταξιδεύω.
αχ...
.
.
Ισπανία θα πάω.
στην Μπαρσελόνα, που αγαπώ.
θα πάω να δω τον Γκαουντί. και τον Μιρό. και τον Πικάσσο.
και στο Τολέδο, ονειρεύομαι να δω τον Γκρέκο.
και στη Βαλένθια.
να ανασάνει η ψυχή μου...
.
θα γυρίσω τον Αύγουστο σε βαρειά δουλειά
και το φθινόπωρο θα πάω να δω την Cle.
.

έλα, καλό μου,
πλάγιασε εσύ τώρα...
.
όνειρα ζαχαρωτά...











.
"με το φεγγάρι
.πώς να παρηγορηθώ ;"
.
.
.
.