.

"Θα σου χαρίσω τους πύργους μου

Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου

Έχουν πεθάνει από καιρό

πριν από μένα.

.

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω

Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω

που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει"
.
.
.
.

"Prison d' état

prison d' été

prison d' hiver

prison d' automne et de printemps..."
.
.
.
.
.
.
.
.
.


άφισα να περάσει μιά μέρα
και πήρα τηλέφωνο τον Θανάση Αν., να δω πώς είναι...
έκλαψε...
"δεν το αντέχω, μου λέει... ούτε στον χειρότερο εχθρό μου..."
.
ρώτησα πώς έγινε.
ο πατέρας είναι βασανισμένος.
τον έδερναν στη χώρα του. έχει δεινοπαθήσει όλη η οικογένεια. αυτός μισότρελος. βίαιος με τα παιδιά. έδερνε τη γυναίκα του, της πέταγε ποτήρια.
προχτές το βράδυ μαλλώσανε. πήρε το κορίτσι να το πάει στη Χ., να μη γίνει πόρνη, σαν τη μάνα της, είπε.
το παιδί φοβότανε και έτσι μπήκε στο αυτοκίνητο και τ' αγόρι... έτρεχε σαν τρελός. ντεραπάρανε έξω απ' το Ρίο.
-δεν ήτανε να σκοτωθεί αυτός ;! του λέω...
φώναξε ψυχολόγο συμβουλευτικά, να μιλήσει στα υπόλοιπα.
εσύ, τι τους είπες ; του λέω.
-ότι δεν φταίει ο θεός που αυτός μέθυσε κι έτρεχε. και να προσεύχονται...
.
δεν ήξερα τι άλλο να του πω... μονάχα να υποστηρίξουμε το τρίτο παιδί...
.
.
.
.
χτές κάθισα ως πολύ αργά στη θάλασσα.
πορτοκαλί ήταν το νερό
πορτοκαλίς δρόμος μέσα στη θάλασσα.
φοβήθηκα να κρεμάσω τα πόδια στο νερό. έχει βράχια από κάτω. έτσι, έβαλα τα πόδια πάνω στην πεζούλα και κοιταζα προς τα μέσα.
η θάλασσα τη νύχτα έχει μιά δική της ζωή... περνάνε καράβια μικρά και μεγάλα, ακούς φλαπ και φλουπ ψαριών, τα τζιτζίκια απ' τους φοίνικες του μουσείου δεν έβαλαν τη γλώσσα μέσα... πάλι τώρα φωνάζουν. αποβραδίς πέρασε και μιά μικρή κουκουβάγια. έκανε μερικά σιγανά χου , χου, κι εξαφανίστηκε.
.
.
.
δεν θέλω να βγω καθόλου έξω.
κάθομαι μέσα και διαβάζω την "Κωνσταντινούπολη των ασεβών μου"...
πάλι το βράδυ θα καθίσω στην πεζούλα.
.
.
.
.
.
.
.
απομεσήμερο
.
μπάνιο στη θάλασσα.
κοιμήθηκα στη σκιά, κάτω απ' την ομπρέλα παπούα.
έπειτα στον μικρό καφενέ, του San Marco.
ομελέτα με πατάτες τηγανιτές.
σχεδόν ακατοίκητο, ορεινό χωριό, ξεκίνησαν να το κατοικούν καλλιτέχνες.
village artistique !
"και πολλά τα λιόδεντρα, να κρισσάρουν το φως..."
και κυπαρισσάκια αψηλά, λέω εγώ.
πλαγιές κατάφυτες
πλαγιές λεβάντες
πλαγιές καρυδιές
πλαγιές ελιές όσο φτάνει το μάτι και κάτω το Ιόνιο γαλάζιο...
τραβάω φωτογραφίες σα maniaque.
κάποτε θα ρθω κατά δω να μείνω...
κάποτε...
.
.
.
.
.
βράδυ, αργά...
.
θερινό σινεμά με τον Λεωνίδα και την Ντέπυ.
ένιωσα λίγη ντροπή, γιατί την έχω παραμελήσει.
θα προσπαθήσω να μαι πιό συνεπής με τους αληθινούς φίλους.
η τελευταία του Κλιντ Ισγουντ. Η ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ.
σε σημεία, μου θύμισε ένα βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου που είχα διαβάσει. νομίζω το λένε Η ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ, ή κάπως έτσι...
καλή ταινία, αλλά επιτείνει την θλίψη...
ΠΡΟΣΠΑΘΩ ! τι άλλο μπορώ να κάνω, απ' το να προσπαθώ τον εαυτό μου ;
θα φύγω.
θα φεύγω.
θα κινούμαι.
θα δουλεύω.
θα βγαίνω.
θα βλέπω ανθρώπους.
θα ταξιδεύω.
αχ...
.
.
Ισπανία θα πάω.
στην Μπαρσελόνα, που αγαπώ.
θα πάω να δω τον Γκαουντί. και τον Μιρό. και τον Πικάσσο.
και στο Τολέδο, ονειρεύομαι να δω τον Γκρέκο.
και στη Βαλένθια.
να ανασάνει η ψυχή μου...
.
θα γυρίσω τον Αύγουστο σε βαρειά δουλειά
και το φθινόπωρο θα πάω να δω την Cle.
.

έλα, καλό μου,
πλάγιασε εσύ τώρα...
.
όνειρα ζαχαρωτά...