Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

.
τι ανθρώπινο, τι όμορφο, τι ελπιδοφόρο,
όταν φίλος
σε ψάχνει
και σε βρίσκει
σε τόπο ερημικό...

"Άλεξ",
σε ευχαριστώ :)
μ' έκανες κι έκλαψα...
.
.
.

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

.
Foteini
.
.
Το φαγκότο, η ιαχή της σάλπιγγας, μπλε κηλίδες, στίγματα, στίγματα, mal du départ, λευκό λινό, la nausée, soie sauvage, μαύρο satin, τα πεταμένα παλιοσίδερα, αστρίτες, δάκρυα, ψυχρά γαλάζια, κεντρομόλα χρώματα, η φυγόκεντρη ενέργεια των κίτρινων, σκούρα βιολοντσέλα, κοντραμπάσσα και όργανα, το μηδέν, το μηδέν, μεθυσμένα βιολιά, υάκινθοι, γαλήνη στην ανθρώπινη ψυχή, rive gauche, nombre singulier.
.
.
.
.
.
έτσι λοιπόν,
mikremoumozart.
.
σήκω τώρα όμορφα όμορφα, να πας εσύ στη δουλίτσα σου.
άντε, παιδί μου.
΄.
έχεις εσύ, μιά μανταρινιά. φορτωμένη καρπούς.
κι ένα ακροκέραμο έχεις.
κι ένα στρογγυλεμένο ξύλο, που τόχεις βγάλει απ' τη θάλασσα.
και μιά πετρούλα, ζωγραφιστή.
κι ένα μικρούλι βιβλίο στο χέρι σου,
έκδοση έτους M. DCC. LXXXV.
"ESSAI sur LES FACULTES DE L' AME"
αυτά έχεις εσύ.
κι έναν πονετικό αρχάγγελο.
κι αυτά, σου φτάνουν.
.
σήκω τώρα εσύ, να πας στη δουλειά σου.
άντε, παιδί μου.
.
.
.
.
.





Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

.
πώς πρόλαβες, μανταρινιά μου,
μέσα σε μιά βδομάδα
και κιτρίνισες τον καρπό σου ;!

.

.
.
.
.
.


Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

.
για να βρω αυτό το κομμάτι
για τον πύργο του Άϊφφελ
42 κύματα πέρασα...
.
..
.
.
"J'ai quitté Paris et même la France,
parce que la tour Eiffel finissait par m'ennuyer trop.
Non seulement on la voyait de partout, mais on la trouvait partout, faite de toutes les matières connues, exposée à toutes les vitres, cauchemar inévitable et torturant.
Ce n'est pas elle uniquement d'ailleurs qui m'a donné une irrésistible envie de vivre seul pendant quelque temps, mais tout ce qu'on a fait autour d'elle, dedans, dessus, aux environs.
Comment tous les journaux vraiment ont-ils osé nous parler d'architecture nouvelle à propos de cette carcasse métallique, car l'architecture, le plus incompris et le plus oublié des arts aujourd'hui, en est peut-être aussi le plus esthétique, le plus mystérieux et le plus nourri d'idées ?
Il a eu ce privilège à travers les siècles de symboliser pour ainsi dire chaque époque, de résumer, par un très petit nombre de monuments typiques, la manière de penser, de sentir et de rêver d'une race et d'une civilisation.
Quelques temples et quelques églises, quelques palais et quelques châteaux contiennent à peu près toute l'histoire de l'art à travers le monde, expriment à nos yeux mieux que des livres, par l'harmonie des lignes et le charme de l'ornementation, toute la grâce et la grandeur d'une époque.
Mais je me demande ce qu'on conclura de notre génération si quelque prochaine émeute ne déboulonne pas cette haute et maigre pyramide d'échelles de fer, squelette disgracieux et géant, dont la base semble faite pour porter un formidable monument de Cyclopes et qui avorte en un ridicule et mince profil de cheminée d'usine.
.
C'est un problème résolu, dit-on.
Soit - mais il ne servait à rien !
- et je préfère alors à cette conception démodée de recommencer la naïve tentative de la tour de Babel, celle qu'eurent, dès le XIIe siècle, les architectes du campanile de Pise.
L'idée de construire cette gentille tour à huit étages de colonnes de marbre, penchée comme si elle allait toujours tomber, de prouver à la postérité stupéfaite que le centre de gravité n'est qu'un préjugé inutile d'ingénieur et que les monuments peuvent s'en passer, être charmants tout de même, et faire venir après sept siècles plus de visiteurs surpris que la tour Eiffel n'en attirera dans sept mois, constitue, certes, un problème puisque problème il y a - plus original que celui de cette géante chaudronnerie, badigeonnée pour des yeux d'Indiens.
.
Je sais qu'une autre version veut que le campanile se soit penché tout seul. Qui le sait ? Le joli monument garde son secret toujours discuté et impénétrable.
Peu m'importe, d'ailleurs, la tour Eiffel.
Elle ne fut que le phare d'une kermesse internationale, selon l'expression consacré dont le souvenir me hantera comme le cauchemar, comme la vision réalisée de l'horrible spectacle que peut donner à un homme dégoûté la foule humaine qui s'amuse.
Je me gardai bien de critiquer cette colossale entreprise politique, l'Exposition universelle, qui a montré au monde, juste au moment où il fallait le faire, la force, la vitalité l'activité et la richesse inépuisable de ce pays surprenant : la France.
On a donné un grand plaisir, un grand divertissement et un grand exemple aux peuples et aux bourgeoisies.
Ils se sont amusés de tout leur cœur. On a bien fait, et ils ont bien fait.
J'ai seulement constaté, dès le premier jour, que je ne suis pas créé pour ces plaisirs-là.
Après avoir visité avec une admiration profonde la galerie des machines et les fantastiques découvertes de la science, de la mécanique, de la physique et de la chimie modernes ;
après avoir constaté que la danse du ventre n'est amusante que dans les pays où on agite des ventres nus, et que les autres danses arabes n'ont de charme et de couleur que dans les ksours blancs d'Algérie,
je me suis dit qu'en définitive aller là de temps en temps serait une chose fatigante mais distrayante, dont on se reposerait ailleurs, chez soi ou chez ses amis.
Mais je n'avais point songé à ce qu'allait devenir Paris envahi par l'univers.
Dès le jour, les rues sont pleines, les trottoirs roulent des foules comme des torrents grossis.
Tout cela descend vers l'Exposition, ou en revient, ou y retourne. Sur les chaussées, les voitures se tiennent comme les wagons d'un train sans fin. Pas une n'est libre, pas un cocher ne consent à vous conduire ailleurs qu'à l'Exposition, ou à sa remise quand il va relayer. Pas de coupés aux cercles. Ils travaillent maintenant pour le rastaquouère étranger ; pas une table aux restaurants, et pas un ami qui dîne chez lui ou qui consente à dîner chez vous.
Quand on l'invite, il accepte à la condition qu'on banquettera sur la tour Eiffel. C'est plus gai. Et tous, comme par suite d'un mot d'ordre, ils vous y convient ainsi tous les jours de la semaine, soit pour déjeuner, soit pour dîner.
.
Dans cette chaleur, dans cette poussière, dans cette puanteur, dans cette foule de populaire en goguette et en transpiration, dans ces papiers gras traînant et voltigeant partout, dans cette odeur de charcuterie et de vin répandu sur les bancs, dans ces haleines de trois cent mille bouches soufflant le relent de leurs nourritures, dans le coudoiement, dans le frôlement, dans l'emmêlement de toute cette chair échauffée, dans cette sueur confondue de tous les peuples semant leurs puces sur les sièges et par les chemins,
je trouvais bien légitime qu'on allât manger une fois ou deux, avec dégoût et curiosité, la cuisine de cantine des gargotiers aériens, mais je jugeais stupéfiant qu'on pût dîner, tous les soirs, dans cette crasse et dans cette cohue, comme le faisait la bonne société, la société délicate, la société d'élite, la société fine et maniérée qui, d'ordinaire, a des nausées devant le peuple qui peine et sent la fatigue humaine.
Cela prouve d'ailleurs, d'une façon définitive, le triomphe complet de la démocratie.
Il n'y a plus de castes, de races, d'épidermes aristocrates.
Il n'y a plus chez nous que des gens riches et des gens pauvres. Aucun autre classement ne peut différencier les degrés de la société contemporaine.
Une aristocratie d'un autre ordre s'établit qui vient de triompher à l'unanimité à cette Exposition universelle, l'aristocratie de la science, ou plutôt de l'industrie scientifique.
Quant aux arts, ils disparaissent, le sens même s'en efface dans l'élite de la nation, qui a regardé sans protester l'horripilante décoration du dôme central et de quelques bâtiments voisins.
Le goût italien moderne nous gagne, et la contagion est telle que les coins réservés aux artistes, dans ce grand bazar populaire et bourgeois qu'on vient de fermer, y prenaient aussi des aspects de réclame et d'étalage forain.
Je ne protesterais nullement d'ailleurs contre l'avènement et le règne des savants scientifiques, si la nature de leur œuvre et de leurs découvertes ne me contraignait de constater que ce sont, avant tout, des savants de commerce.
Ce n'est pas leur faute, peut-être.
Mais on dirait que le cours de l'esprit humain s'endigue entre deux murailles qu'on ne franchira plus : l'industrie et la vente.
Au commencement des civilisations, l'âme de l'homme s'est précipitée vers l'art.
On croirait qu'alors une divinité jalouse lui a dit :
« Je te défends de penser davantage à ces choses-là. Mais songe uniquement à ta vie d'animal, et je te laisserai faire des masses de découvertes. »
Voilà, en effet, qu'aujourd'hui l'émotion séductrice et puissante des siècles artistes semble éteinte, tandis que des esprits d'un tout autre ordre s'éveillent qui inventent des machines de toutes sortes, des appareils surprenants, des mécaniques aussi compliquées que des corps vivants, ou qui, combinant des substances, obtiennent des résultats stupéfiants et admirables.
Tout cela pour servir aux besoins physiques de l'homme, ou pour le tuer.
Les conceptions idéales, ainsi que la science pure et désintéressée, celle de Galilée, de Newton, de Pascal, nous semblent interdites, tandis que notre imagination parait de plus en plus excitable par l'envie de spéculer sur les découvertes utiles à l'existence.
Or, le génie de celui qui, d'un bond de sa pensée, est allé de la chute d'une pomme à la grande loi qui régit les mondes, ne semble-t-il pas né d'un germe plus divin que l'esprit pénétrant de l'inventeur américain, du miraculeux fabricant de sonnettes, de porte-voix et d'appareils lumineux ?
N'est-ce point là le vice secret de l'âme moderne, la marque de son infériorité dans un triomphe ?
J'ai peut-être tort absolument.
En tout cas, ces choses qui nous intéressent, ne nous passionnent pas comme les anciennes formes de la pensée, nous autres, esclaves irritables d'un rêve de beauté délicate, qui hante et gâte notre vie.
J'ai senti qu'il me serait agréable de revoir Florence, et je suis parti."
.
.
.
.
.

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

.
Ο. Ελύτη
.
από το "άξιον εστί"
.
.
τα θεμέλιά μου στα βουνά
και τα βουνά
σηκώνουν οι λαοί στους ώμους τους.
μνήμη του λαού μου
σε λένε Πίνδο...
.
.
.



Foteini
κοιτάζοντας την ραχοκοκαλιά της Πίνδου
.

.

εκεί όπου τα βουνά τελειώνουν,
στη γραμμή του ορίζοντα πέρα,
ο φωτεινός ουρανός σμίγει την αύρα της γης.
αυτή η ευθεία, η αδιόρατη γραμμή της ένωσής τους, μιά σιγουριά εκπέμπει, μιά στοργή,
μιά γλύκα, μιά ηδονή, ένα φως
.
ως, ο θεϊκός
των ανθρώπων έρωτας.
.
.
.
.
.
.
Πέμπτη 19 Νοέμβρη 2009
.
η πρώτη ουσιαστικά μέρα εδώ.
.
το παιδί έφυγε νωρίς το πρωί. εγώ, δεν μπορούσα να σηκωθώ απ' το κρεββάτι, από τον δυνατό πονοκέφαλο. πριν φύγει μου έδωσε μιάν ασπιρίνη, μα δεν είχα βελτίωση.
τα τηλέφωνα κουδουνίζουν από πολύ νωρίς. δεν το αντέχω σήμερα, έτσι κάνω επιλογή, και σηκώνω ελάχιστα.
σηκώθηκα σιγά σιγά, έκανα ντους, μάζεψα τα ρούχα από ένα γύρω με αργές κινήσεις, ντύθηκα αργά, στο κεφάλι μου μέσα χτυπάνε σκεπάρνια...
δε θέλω να πιεστώ, σκέφτομαι αν μπορέσω θα βγω, αλλιώς θα μείνω μέσα, να φτιάξω όταν μπορέσω, αυτήν την αναρχοαυτόνομη κουζινίτσα... έχω κι ένα βιβλίο αρχινισμένο για τον Καντίνσκυ, ευκαιρία να το προχωρήσω κι αυτό.

κατά τις εντεκάμιση, ένιωσα λίγο καλύτερα και βγήκα.
κοιτάζω γύρω να δω, ό, τι δεν είδα χτες το σούρουπο...
μόνο κατ' όνομα γνωρίζω τούτη τη γειτονιά. πάει να πει, δεν την ξέρω...
παίρνω τον δρόμο και κατηφορίζω ίσια κάτω. περνάω μιά δενδροστοιχία με γυμνά σχεδόν δέντρα. καστανιές, καρυδιές και πλατάνια. πατάω πάνω σ΄ένα βαθύ χαλί από ξερά φύλλα, άλλα κόκκινα, άλλα καφέ, κίτρινα. ξαφνικά κι αναπάντεχα, βρίσκομαι ακριβώς στα πόδια του σιδερένιου πύργου.
χαζεύω...
κοιτάζω τα νερά, φωτογραφίζω τ' αγάλματα, τις γέφυρες, τα παροπλισμένα καραβάκια - κατοικίες, τα καραβάκια - μύγες που πηγαινοέρχονται, τα κοτσύφια, τα περιστέρια και τα μικρά μαύρα κοράκια.
ο κεφαλόπονός μου είναι καλύτερα...
χορταίνω κάποτε την ομορφιά και παίρνω το δρόμο προς τα πίσω.
μαχμουρλίδικα.
βαδίζω en me promenant.
δρόμος με antiqueries.
μιά μικρή πλατεία, μιά marché. μιά υπέροχη marché !
πολλά βιβλία για ζωγράφους και λογιώ πανέμορφα δεμένα τετράδια.
πολύχρωμα ζαχαρωτά Χριστουγεννιάτικα, παλιάς μόδας και μυρωδιάς.
τσουρέκια ανθρωπάκια, με μάτια μαύρα γαρυφαλλάκια, σαν αυτά που ζύμωνα στα παιδιά.
κάθε λογιώ κεφαλάκια τυριά, παραγωγή από διάφορες φάρμες.
κρασιά όλα τα είδη. βγαίνει σήμερα στην αγορά και το καινούργιο beaujolais.
fruits rouges, καφέδες, τσάγια, cidre, μικρά μπιστρό.
μικρά θαυμάσια, de jadis.
πίνω έναν μικρό μαύρο καφέ και μιά δεύτερη ασπιρίνη.
.
.
βράδυ
.
τα δίδυμα έχουν τη νέα γρίππη. υψηλό πυρετό. τους έκαναν την εξέταση. το ίδιο κι η Άσπα.
με πονάν όλα μου τα κόκκαλα κι έχω ρίγη. δεν γνωρίζω και κανέναν εδώ...μήτε και ξέρω πού υπάρχει φαρμακείο...
πίνω πάλι ασπιρίνη.
.
.
.
.
.
.
.
Παρασκευή 20 Νοέμβρη του 09
.

ξύπνησα σήμερα λίγο καλύτερα.
με ελάχιστο κεφαλόπονο κι ελάχιστους πόνους στο σώμα.
ο αδερφός μου λέει, ότι εγώ το περνάω ξώφαλτσα...
την Άσπα και τα παιδιά, τους ρήμαξε.
μπορεί να ναι κι έτσι... με εμβολίασε από μόνη της η Η1Ν1!
μήτε ασπιρίνη δεν πήρα σήμερα, δε θέλω να φοβάμαι, μήτε να είμαι μυγιάγγιχτη...

περίπατους έκανα, στα γύρω.
η δουλειά με τα βάσανα και τα προβλήματά της, πήγαν για λίγο στην άκρη...
.
της αγόρασα Χριστουγεννιάτικες μπάλες και τις κρέμασα με όμορφη κορδέλα στο δωμάτιο, μη φύγω κι αφίσει αστόλιστα.
της πήρα ένα panettone al cioccolatο, από μιά μινιατούρα ιταλικό μαγαζάκι.
μου αγόρασε ένα απαλό necessaire από καφετί σατέν, να βάζω λέει, μέσα καλλυντικά... (ας είναι κι έτσι, mikremoufourla...)
έπειτα ήρθα κι ανασκουμπώθηκα. έκανα λάντζα, άλλαξα θέση σε όλα τα πράγματα κι έφερα στην κουζίνα τα πάνω κάτω. η ψυχή μου βγήκε, μα ήθελα να τα φτιάξω...
πριν λίγο, πέρασε από δω η Εύα. ήθελαν να με πάρουν να βγούμε βόλτα.
δεν πήγα. έμεινα σπίτι.
και "δεν με νοιάζει με ποιόν ακούς απόψε αυτό το τραγούδι..." (ή αυτό το ποίημα)
καταπίνω δάκρυα και πίνω πορτοκαλάδα Fanta. σε λίγο,μπορεί να ξαπλώσω.
.
.
.
.
.
Σάββατο 21 Νοέμβρη 09
.
κάτι χαριτωμένο άκουσα το πρωί στο ραδιόφωνο !
la température, λέει, aujourd' hui, ca ne bouge pas !
για δες, για δες :)
:
βρήκα κοντά στο σπίτι ένα παλαιοβιβλιοπωλείο !
ξεψάχνισμα κανονικό στα ράφια...
αχ, Καπετάνιε, πόσα βιβλία απ' εδώ δε θα σ' άρεσαν !
χαμηλώνω το ηλίθιο κεφάλι μου και βλαστημάω τ΄αδέσποτά μου δάκρυα.
ψάχνω... βάζω στην άκρη να πάρω ένα βιβλίο. έκδοση του 1943. προσιτή τιμή.
ένα άλλο μ' άρεσε πολύ. έκδοση του χίλια επτακόσια τόσο...
.
παίρνουμε με την Άννα το λεωφορείο και κατεβαίνουμε στην αψίδα. δεν το αντέχω το σύστημα με το μετρό, να βρίσκεσαι όλη μέρα κάτω απ' τα έγκατα της πόλης, στη σκοτεινιά, τη βρώμα και τη μαυρίλα...
όσο γίνεται λοιπόν, με λεωφορείο...
καταλήγουμε στην ανοιχτή αγορά της Τernes. του κόσμου τα χίλια καλά ! μας συναντάει και η Εύα. παίρνω καφέ, χαρμάνι "του σπιτιού", που μ' αρέσει. πήγε 1 η ώρα, καθόμαστε οι τρεις μας στο ιταλικό μαγαζάκι, ακριβώς μέσα στα ψαράδικα, στα μανάβικα, τα τυράδικα και τα κρασοπωλεία.
το πρόγραμμα μετά, είναι νησάκι Saint Louis και Marais.
περπατάμε στο νησάκι και χαζεύουμε με τις ώρες...
το ίδιο και στο Marais.
6 το απόγευμα καταλήγουμε στο σπίτι του Βίκτωρα Ουγκώ, place des Vosges. το μουσείο μόλις έκλεισε. δεν πειράζει, ότ ΑΝ μπορέσω, θα τις ξαναφέρω...
πίνουμε ένα ποτό, παίρνουμε πάλι τον δρόμο, λεωφορείο, ξανά περπάτημα,ως τα πόδια του πύργου.
θυμάμαι ένα κείμενο που έχω κάπου, για τον πύργο... πρέπει να ψάξω να το βρω.
περπάτημα ως το σπίτι.
η ώρα πήγε εννιάμιση και περπατάμε απ' τις εντεκάμιση το πρωί. δέκα ώρες βάδισμα. κουράστηκα, μα ήταν καλά.
καθόμαστε ακόμα καμιάν ώρα συζητώντας. έπειτα η Εύα φεύγει.
τσιπς και κριτσίνια.
.
.
.
.
:
.
Κυριακή 22 Νοέμβρη, η ώρα 10.30 το βράδυ
.
-de l' aube claire jusq' à la fin du jour-
.
.
ετούτη η Κυριακή, νομίζω είχε μέσα της και λίγο θάρρος, γι αυτό είναι σπουδαία !
.
είχαμε σήμερα στο πρόγραμμα να πάμε στο μουσείο Rodin, κι έπειτα να πάω να τους δείξω το νεκροταφείο με τους περίφημους τάφους και τα αγάλματα - υπαίθριο μουσείο !
πρώτον, η Εύα δεν ήρθε.
πήγαμε λοιπόν οι δυό μας.
το νεκροταφείο δεν το προλάβαμε, γιατί μείναμε στο μουσείο με τις ώρες, κι αυτήν την εποχή σκοτεινιάζει νωρίς.
έτσι, σούρουπο στο νεκροταφείο δε γινόταν να πάμε...
δεν πειράζει όμως,ευχαριστήθηκα ΤΟΣΟ στο μουσείο Rodin, που λέω, φυσικά δεν πειράζει,τα παιδιά έχουν όλον τον καιρό να δουν τα πάντα, αρκεί διάθεση να έχουνε...
.
τα είδα πρώτη φορά από κοντά τα γλυπτά Rodin. τα ρούφηξα ! γύριζα γύρω γύρω σα μαγεμένη, ταϊζοντας την ψυχή μου, να χει να εισπράττει ομορφιά για καιρό...
έκανα πολλές φωτογραφίες. τα άγγιζα, τα χόρταινα με τα μάτια μου.
...κι έπειτα, το παιδί λοστρόμος, πήρε βιβλία !
- το χθεσινό απ' το παλαιοβιβλιοπωλείο "σε κουβαλάω απάνω μου", είναι του Pierre Brisson,
"le théatre des années folles", éditions du milieu du monde, 1943.
.
σήμερα, απ' το μουσείο
- Rainer Maria Rilke, lettres à Auguste Rodin (βιβλίο που θα χει, σκέφτομαι, τρομερό ενδιαφέρον !)
- Camille Claudel & Rodin
κι ένα μικρό-μικρούτσικο
- του Guillaume Apollinaire για τον Henri Matisse,
γιατί ξέχασα να πω, πως υπήρχε στο μουσείο συγχρόνως και έκθεση Matisse.
εντάξει, δεν τρελαίνομαι για τον Matisse, μα φυσικά τον είδα...
.
κατά τα άλλα,
ο καιρός σήμερα ήταν πολύ κρύος, τα δάχτυλα κάθε άλλο παρά σιωπηλά είναι, το δωμάτιό μας είναι ζεστό, κάθομαι εδώ με το παιδί, κι ο καθένας μας, ασχολείται με τα δικά του ενδιαφέροντα.
.
.
.
.
.
.
Δευτέρα 23 Νοέμβρη του 09
.
σκέφτομαι,
όταν αγάπη δεν σε περιμένει, γιατί να γυρίζεις πίσω ;
είναι ένα καλό ερώτημα, να το βάζουμε στον εαυτό μας, τα χρόνια της ωριμότητας...
.
προς το παρόν, έσιαξα τη βαλίτσα της επιστροφής...
σήμερα είχε πολύ κρύο, κι έριχνε χιονόβροχο.
τριγυρίσαμε στο κέντρο.
το βράδυ ήρθε και η Εύα. τους έφτιαξα σπιτικό φαγάκι, κοτόπουλο με σκόρδο, κρεμμύδι, κρασί, κρέμα γάλακτος και γεμιστά ραβιόλια με τυρί και μανιτάρια. ανοίξαμε κι ένα Βeaujolais nouveau.
φχαριστήθηκαν.
μου αρέσει, που ξενέρωτες μου λένε τα μυστικά τους, μιλάν μπροστά μου για τ' αγόρια και τα λογής προβλήματά τους. μου αρέσει.
ακούω έξω στον κήπο, δυνατή τη βροχή που πέφτει. εδώ, η ώρα είναι δύο, στην Ελλάδα τρείς.
ίσως πρέπει να ξαπλώσω... δεν βγάζω τίποτα με την ξαγρύπνια...
κι έχουμε πρωϊνή έγερση.
mikremoumozart,
καληνύχτα !
.
.
.
.
.

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

.
ένα τραγούδι,
που δεν μπορώ πιά
πουθενά να τόβρω, μήτε λόγια, μήτε μουσική...
το παρακάτω είναι ό, τι από μνήμης...
.
.

Ο Αλέξης ήταν ήσυχος
Όπως εκείνος που χει κάνει το καθήκον του
Όπως εκείνος που χει κάνει πάντα το καθήκον του

Όταν πλάγιαζε κοιμόταν αμέσως
Όπως εκείνος που χει κάνει το καθήκον του
Όπως εκείνος που χει κάνει πάντα το καθήκον του

Δυό χοντρές χωματένιες πατούσες
Έβγαιναν έξω απ’ την κουβέρτα
Και τότε μεγάλα πλατάνια κι ευκάλυπτοι
Φύτρωναν μες τη νύχτα


Τι ήσυχος που ήσουν Αλέξη
Νύχτα νύχτα σε ξύπνησαν, σύντροφε
Δεν πρόλαβες καλά καλά να δέσεις τις αρβύλες σου
Προσέξαμε σαν δρασκελούσες την πόρτα του αντίσκηνου
Το ένα σου κορδόνι λυμένο σέρνονταν στο χώμα

Φοβηθήκαμε

μη και σκοντάψεις , σύντροφε !
Φοβηθήκαμε

μη και σκοντάψεις , σύντροφε !
Κατάλαβες και χαμογέλασες
Χαμογελάσαμε …

.
.
.
.

.



Ένα σύγχρονον Αγιόγραφον !
.

מרנא תא
.
מרן אתא
.
maran 'athâ'
.
από την πρώτη επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς Κορινθίους,
κεφάλαιο 16, παράγραφος 22
.
.
.
"Ο Κύριος είναι κοντά" !
.

"Μαράν αθά." (Aramaic)
.


Οι δυό απλές λέξεις,
του απλού θεατή –

πάει να πει, «του μη ειδικού» :
.

- Πρόκειται για ένα εκπληκτικό κείμενο,
.

πατερικής σχεδόν σοφίας,
κανονιστικό,
διδακτικό,
ποιητικό,

προκλητικό,
ευρηματικά τρυφερό,
μυστηριακό,
κοσμοκαλογέρικο,
.

ως
ένα μικρό – απόκρυφο ευαγγέλιο της αγάπης,
.
γραμμένο σε παλαιά γλώσσα !



.

.
στα γρήγορα σταχυολογώντας :
.
- κοιμήσου χαϊδεμένο μου, κι εγώ σου νανουρίζω
.

- κουκιά στο προσκεφάλι, καλώς να σε έρθει ο όνειρος
.

- άντρας με γνώση θηλυκιά. αυτός είναι ο πάθος !
.

- ο πάθος είναι να αγαπάς, χωρίς να φυλακώνεις
.

- θάρρος θέλει η γυναίκα, για να πάρει απάνου της τον πάθο
.

- ο άντρας που μιλάει για τις γυναίκες, ο άγιος πάθος
.

- ό, τι είναι να γενεί, θα γενεί
.

- κι είδα το κορμί μου, πνεύμα να γίνεται
.

- το όλον ή τίποτες !
.




- να διακονείς
.

.


σα να ονειρευτήκαμε στο ίδιο μαξιλάρι
.
.
καλήν
νύκτα
.
.
.
.
.

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

.
signature
Foteini
.
το κουκί
και το ρεβύθι...
.
.

Ήταν στο μνημόσυνο του «γέρου».
Εκείνη δεν θυμάται καλά, ίσως η ημερομηνία ήταν 4 Νοέμβρη του 1973, ίσως ήταν περίπου τότε… δεν θυμάται καλά…
Ο κόσμος λεφούσι είχε ξεχυθεί στους δρόμους.
Έψαλλαν τον Ύμνο στην Ελευθερία. Μερικοί κρατούσαν στα χέρια τους Ελληνικές σημαίες. Οι πιο πολλοί, όχι. Οι πιο πολλοί ήσαν παιδιά, φοιτητές, λιγότεροι μαθητές, μα θυμάται, είχαν κατέβει στον δρόμο και μεγάλοι ανθρώποι, ηλικιωμένοι, γυναίκες, οικοδόμοι, εργάτες, κάποιοι καλλιτέχνες, μπροστά μπροστά λίγοι ελάχιστοι διανοούμενοι. Κόσμος πολύς, πλατύς σαν ποτάμι που έρεε, πήρε να κατεβαίνει φωνάζοντας, τη λεωφόρο Αμαλίας, με υψωμένες τις γροθιές.
«Δεν περνάει ο φασισμός»
«ΕΣΑ, SS, βασανιστές»
«Κάτω η χούντα»
«Ψωμι-Παιδεία-Ελευθερία»
Ακριβώς μπροστά της πορευόταν η Ιωάννα Καρυστιάνη. Έβλεπε τη μακριά, καστανή της πλεξούδα να χοροπηδάει στις πλάτες της κι άκουγε τη βραχνή της φωνή, του αρχηγού.
«Ψωμι-Παιδεία-Ελευθερία»
Εκείνη, βάδιζε λίγο παραπίσω, μέσα στο πλήθος. Ένιωθε τη δύναμη, τον παλμό του πλήθους γύρω της, μέσα της. Έπαιρνε δύναμη απ’ αυτούς, βάδιζε γοργά, με τις γροθιές υψωμένες.
«Ψωμι-Παιδεία-Ελευθερία».
Ήταν ειρηνική διαδήλωση.

Στο ύψος που βρίσκονται οι στύλοι του Ολυμπίου Διός, τους χτύπησε η αστυνομία.
Άγρια επίθεση. Κλομπς και δακρυγόνα. Ασκέρια ολάκερα από αστυνομικούς ντυμένους στην τρίχα με στολές ατσαλάκωτες, έπεσαν άγρια πάνω στον κόσμο κι άρχισαν να τον ξυλοφορτώνουν. Το πλήθος διαλύθηκε, έτρεχαν όλοι να σωθούν, άλλοι ζερβά, άλλοι δεξιά, άλλοι χώνονταν στα σοκκάκια της Πλάκας, γέμισε η Συγγρού, έφτασαν τρέχοντας στη Φραντζή, άλλοι δεξιά προς Κουκάκι, άλλοι προς τα κάτω, ως τη Χαμοστέρνας.
Εκείνη τρέχοντας, άκουσε ξαφνικά πίσω της, λίγο πιο πάνω απ’ τον δεξί της ώμο, μια ανάσα να σφυρίζει λαχανιασμένη. Δίχως να σταματήσει μήτε δευτερόλεπτο να τρέχει, γύρισε ελαφρά προς τα πίσω το κεφάλι της. Σε απόσταση αναπνοής ένας αστυφύλακας πίσω της στριφογύριζε μανιασμένα το κλόμπ κοντά στο δεξί της αυτί.
Δεν πρόλαβε να δει το πρόσωπό του. Είδε το κλόμπ να στριφογυρίζει πάνω της και είδε ακόμα τα παπούτσια του. Θυμάται καλά τα παπούτσια του ! μαύρα μυτερά παπούτσια, καλά λουστραρισμένα, να τρέχουν πίσω απ’ τα παιδικά της πόδια, μια λουστραρισμένη μύτη παπουτσιού μπρος, μια πίσω. Μια λουστραρισμένη μύτη μπρος, μια πίσω.
Όσο να πεις κιχ, θα την έφτανε.

Ξάφνου, δυό γερά μπράτσα, την άρπαξαν απ’ τις μασχάλες και τρέχοντας, την έσουραν δεξιά, μες στα στενά, βγάζοντας την απ’ την τροχιά του λυσσασμένου κυνηγού.
Έτρεξαν οι δυό τους λίγο ακόμα, με την ψυχή στο στόμα. Έπειτα κοντοστάθηκαν. Γύρισε απορημένη και τον κοίταξε. Ήταν ένα άγνωστο αγόρι. Την κράταγε αγκαλιά, μη σωριαστεί.
Ευχαριστώ, του είπε ξεψυχισμένα.

Το αγόρι, το λένε Κ. Α. κι έγινε έπειτα δημοσιογράφος.
Ίσως, καμιά δεκαριά χρόνια μεγαλύτερός της.
Φοιτητής ήταν τότε και δούλευε παράλληλα στα στούντιο της Φ. Φ.
Είχε πάνω του, τα κλειδιά απ’ τα στούντιο.
Έτσι, έπειτα από λίγες μέρες, το βράδυ που μπήκε το τάνκ, ο Κωνσταντίνος Α., ο αδερφός του, εκείνη, κι η παιδική της φίλη η Αύρα, εκεί στο πλάϊ, στα στούντιο της οδού Στουρνάρα, πεσμένοι με την κοιλιά κατάχαμα στο πάτωμα, ανάμεσα σε πυρά που διασταυρώνονταν, σε ουρλιαχτά, σε πολυβολισμούς, σε καπνούς, σε σφαίρες να σφυρίζουν γύρω και σε ασθενοφόρα να πηγαινοέρχονται, έζησαν μπροστά τους το μακελειό, έως ότου άρχισε η άλλη μέρα να χαράζει.
.
.
.
.

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

.
" Μυθιστόρημα"
.
Γιώργος Σεφέρης
.
Λυπούμαι
γιατί
άφησα
να περάσει
ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά μου
χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.
.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,
δεν έχω άλλη συντροφιά.
.
Ό,τι αγάπησα
χάθηκε
μαζί με τα σπίτια
που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι
και γκρέμισαν
με τον αγέρα
του φθινοπώρου.
.
.
.
.

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

.
όλα δύσκολα πιά,
mikremoumozart.

εξέλιπεν η υποκίνηση
καθώς και η κινητήρια δύναμη.

ζόφος.
.
.
.
.

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

.

.
.
.
.
.

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

..
φωτογραφίες
.
Σαββάτου 7/11
και Κυριακής πρωί
.

.
βαδίζοντας
στους δρόμους
του φθινόπωρου, ημέρες σκάρτες δύο,
για την ακρίβεια μία ημέρα και μισή.


. .

ο δρόμος με τα φύκια !.
























στις ρίζες των δέντρων
καρποί



















.
.
.
.
.

στα κλαδιά

κάστανα .


















οι ευκάλυπτοι
ο αέρας
τα σύννεφα


ευλογημένη η ερημιά

της πλατείας.



































.
.
.
ό, τι έχω ακόμα ν' αγαπώ..
.
.

les feuilles mortes

.

















έρμα τα βόλτα.






μολυβί
όλα
πιστός.










πρωί - πρωί
με τη βροχή κομένο
.
.

απ' το παράθυρο του αεροπλάνου
.

.
"στον Παράδεισο
είχα σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ..."





.
.
"γιατί τόσους φακέλους έλαβα
γεμάτους σύννεφα
και θύελλες"











































.
"είχα σημαδέψει
ένα νησί"
.
.
.


η προσγείωση...
.




























Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

.
...να χω να μιλήσω...
(για να μη σκάσω δηλαδή...)
.

mikremoumozart,

έχω θυμό
- με την μπαχαλοποίηση - παύλα - αδρανοποίηση, ολόκληρου του συστήματος - παύλα - μηχανισμού
- με την τεμπελιά, την αδιαφορία και τη γαϊδουριά ανθρώπων εργαζόμενων
- με ανθρώπους άσχετους, αγνώμονες και επαρμένους νεόπλουτους - παύλα - τενεκέδες ξεγάνωτους
- με τον εαυτό μου, που τα εισπράττει όλα κατάκαρδα και προσωπικά
.
έχω απόγνωση
- μ' αυτό το τέρας με τα οχτακόσια κεφάλια, που όσα και να του κόφτεις, εκείνο συνέχεια ορτσωμένο, να σε καταβροχθίζει
.
τρελαίνομαι
- γιατί, ό, τι είναι αυτονόητο και κοινά λογικό, όλοι σου λένε ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ,
κι άντε τώρα, να κόψεις εσύ το λαιμό σου, να κωλοχτυπηθείς κάτω, να βρεις τρόπο, να γίνει...
το κάθε τι !
απ' τα απλά, ως τα δύσκολα.
.
mikremoumozart,
.
φορές, χάνω εντελώς
την όρεξη για δουλειά και
το κουράγιο μου
.
.
.

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009