.
ένα τραγούδι,
που δεν μπορώ πιά
πουθενά να τόβρω, μήτε λόγια, μήτε μουσική...
το παρακάτω είναι ό, τι από μνήμης...
.
.

Ο Αλέξης ήταν ήσυχος
Όπως εκείνος που χει κάνει το καθήκον του
Όπως εκείνος που χει κάνει πάντα το καθήκον του

Όταν πλάγιαζε κοιμόταν αμέσως
Όπως εκείνος που χει κάνει το καθήκον του
Όπως εκείνος που χει κάνει πάντα το καθήκον του

Δυό χοντρές χωματένιες πατούσες
Έβγαιναν έξω απ’ την κουβέρτα
Και τότε μεγάλα πλατάνια κι ευκάλυπτοι
Φύτρωναν μες τη νύχτα


Τι ήσυχος που ήσουν Αλέξη
Νύχτα νύχτα σε ξύπνησαν, σύντροφε
Δεν πρόλαβες καλά καλά να δέσεις τις αρβύλες σου
Προσέξαμε σαν δρασκελούσες την πόρτα του αντίσκηνου
Το ένα σου κορδόνι λυμένο σέρνονταν στο χώμα

Φοβηθήκαμε
μη και σκοντάψεις , σύντροφε !
Φοβηθήκαμε
μη και σκοντάψεις , σύντροφε !
Κατάλαβες και χαμογέλασες
Χαμογελάσαμε …
.
.
.
.