έχω πάρει σβάρνα τα παλαιοβιβλιοπωλεία και ψάχνω τίτλους, συγγραφείς και μεταφράσεις, που (γιά μένα) αξίζουν και που τους θέλω..
αν, εκτός από idées fixes, είχα και χρήμα, ήξερα πώς ακριβώς ήθελα να στήσω μιά τέτοια δουλειά...
τέλος, δεν βγαίνει τίποτα με το "αν είχα..."
μόνο τσαντίζομαι...

ΣΚΗΝΗ 1η (εκ του φυσικού) 

9 η ώρα πρωϊνή, στον συρμό του metro, με κατεύθυνση από τον σταθμό Δουκίσσης Πλακεντίας.

Εγώ είμαι καθιστή. Ολόγυρα άνθρωποι όρθιοι και στριμωγμένοι.

Ξαφνικά, δεν θυμάμαι σε ποιάν ακριβώς στάση, μπαίνει μέσα στο βαγόνι ένας άντρας αλλοδαπός μελαμψός, κρατάει ένα μωρό στην αγκαλιά του, μαζί του μπαίνει μιά γυναίκα, αλλοδαπή με μαντήλα, κι άλλα τρία μικρά παιδιά.

Εμφανώς πρόσφυγες.

Δεν πρόλαβα να σηκωθώ, κινήθηκαν αυτόματα, σηκώθηκαν και προσέφεραν τη θέση τους τουλάχιστον 4 με 5 άτομα, νέοι και μεγάλοι, μία θέση γιά να καθήσει ο πατέρας με το μωρό στην αγκαλιά, μία θέση γιά τη μάνα με το 1 παιδί και μία θέση γιά τα άλλα δύο μικρά προσφυγόπουλα.

Αυτή η σκηνή - οι άνθρωποι να σηκώνονται και να δίνουν τη θέση τους -,  ζέσταινε σήμερα τα μέσα μου, ολόκληρη την ημέρα...

ΣΚΗΝΗ 2η (εκ του φυσικού)

9 και 30 το ίδιο πρωί, στον συρμό του metro προς Ελληνικό.

Το βαγόνι δεν είναι γεμάτο, υπάρχουν θέσεις άδειες.

Απέναντι μου κάθεται μία προσφυγική οικογένεια. Άνθρωποι, που φαίνονται πολύ φτωχοί (εννοώ πολύ πιό φτωχοί από εμάς...). Το πρόσωπό τους έχει μιάν αξιοπρέπεια. Δεν έχουν τα κεφάλια τους σκυμμένα. Πολύ ανοιχτόχρωμοι, ίσως Σύριοι...

Καθιστός ο πατέρας με ένα μικρό στην αγκαλιά, καθιστά δύο παιδάκια πλάϊ του, τη γυναίκα με την μαντήλα, την έχει να στέκει όρθια δίπλα του (!) 

Σε κάποια στάση μπήκε στο βαγόνι μία γυναίκα Ρομά, με ένα μωρό στην αγκαλιά της κι άρχισε να παρακαλεί γιά βοήθεια. 

Κανένας από μας δεν κινήθηκε.

Η γυναίκα Ρομά συνέχισε να παρακαλεί "πάρτε, σας παρακαλώ, χαρτομάντηλα..."

Εμείς συνεχίσαμε να μένουμε ακίνητοι.

Ξαφνικά, βλέπω τον πατέρα πρόσφυγα να γυρίζει στη γυναίκα του (την όρθια...) και να της ψιθυρίζει κάτι.

Κοντοστέκεται εκείνη μερικά δευτερόλεπτα, στο τέλος ανοίγει την τσάντα της , βγάζει ένα πορτοφολάκι, παίρνει από μέσα κάτι τις ψιλό και το τείνει προς την μεριά της γυναίκας Ρομά.

Εκείνη όμως είχε προχωρήσει παρακάτω, κι έτσι η κίνηση με το μπακίρι του ευρώ έμεινε μετέωρη... 

Κι αυτή η σκηνή ζέσταινε σήμερα τα μέσα μου , ολόκληρη την ημέρα...

  

2 το ξημέρωμα τελειώσαμε απ' την χτεσινή αγρυπνία, όπου με κάλεσε ο φίλος αγαπητός μου παπάς .
τη φχαριστήθηκα τη νύχτα .
μπροστά μου καθόταν ο υμνωδός - ωραίος σαν άγγελος , που έχει πει με μοναδικό τρόπο, κυρίως νομίζω, τους Πασχαλινούς ύμνους. μου έκανε εντύπωση η ευλάβειά του...

τώρα που όλοι κοιμούνται, μετά τη μία η ώρα, βγήκα και πότισα τα φυτά.
πιό πολύ γιά να σου ρίξω μιά ματιά βγήκα, και γιά να σου κάνω λίγη παρέα... 
βγαίνω στο δρόμο κι αφίνω ό, τι φαγάκι έχω στ αδέσποτα...
δεν μπορεί , ψυχή, πνεύμα άϋλο, αισθήματα κι ενέργεια να έχουν μόνο οι άνθρωποι... και τα ζώα φυσικά ! ίσως και τα φυτά... ποιός λέει "όχι";

όταν το χρειάζομαι -όπως τώρα-, κάνω τις αναπνοές του ανώδυνου τοκετού...

Πολύ καλός ο "ψυχρός πόλεμος" του Παβλικόφσκι.
Μαυρόασπρο, καθώς η Ida του. 

Τρομακτικά υπήρξαν (και υπάρχουν) τα καθεστώτα...

Εικαστικά άψογο το έργο, κατ' εμέ...

Και φυσικά ποιητικό το τέλος, οι δυό ψυχές περνάν και κουνάν τα στάχυα, κραταιά ως θάνατος η αγάπη.
Μιά φορά το είπαμε αυτό. Οριστικά. Παντοτινά.

λειτουργώ.
βλέπω τους φίλους μου.
λατρεύω τη μπέμπα.
διαβάζω.
ντύνομαι, βάφομαι.
δουλεύω.
μαγειρεύω.
ίσως ετοιμάζομαι πάλι γιά τα κοινά... δεν ξέρω...
σκέφτομαι κάθε μέρα.
πήγα σήμερα, μετ΄΄α από καιρό, στο χτήμα.
οι γείτονες με ρώτησαν "πού τον άφησες σήμερα; γιατί δεν τον έφερες μαζί;"
έγινα κουρέλι.
κάθισα κοντά στη λακκούβα που έσκαβες με μανία κι έθαβες μέσα τα κοκκαλάκια, τα μπισκότα σου, το ψωμί... τα έθαβες γιά να χεις τον καιρό της πείνας...
κάθε τι που έκρυβες, σου έλεγα "μπράβο!" κι εσύ έσκαβες με μεγαλύτερο ζήλο...
λέω διαρκώς μέσα μου τι θα ήθελα να πω.
δεν μπορώ όμως.
λυγίζω.
δεν αντέχω να γράψω αυτά που θα θελα.
πονάει.
κάνω συχνά τις αναπνοές του τοκετού.
θα πενθώ γιά σένα.