Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016

Με τον Ν. Κ. δουλέψαμε μαζί.
Εκείνος δηλαδή με τίμησε, κι όταν είχε τις μεγάλες ευθύνες με κάλεσε γιά δουλειά κοντά του.
Συνεργαστήκαμε με αγάπη, με σεβασμό, με σοβαρότητα, με αυταπάρνηση, με εμπιστοσύνη κυρίως.
Προσωπικά κι ανθρώπινα.
Με εμπιστοσύνη κυρίως.
Κι είμασταν ομάδα γερή...
Μου είναι οδυνηρό, που έφυγε.
Ο Ν. άφισε ένα καλό αχνάρι πάνω στη γη.
Κι η αυριανή μέρα θα είναι δύσκολη.
Γίναμε πιό φτωχοί.










Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016

Μιά πολύ σημαντική διαφορά της κοινωνίας μας από εποχές προηγούμενες, είναι ότι σήμερα :

Α. με την εκπληκτική διάδοση της ΓΝΩΣΗΣ, έχουμε την εμπειρία των προηγούμενων χρόνων (καλή ή κακή εμπειρία)
και
Β. εν ριπή οφθαλμού, ανά πάσαν στιγμή μπορούμε να μάθουμε ό, τι γίνεται στην άλλη άκρη της γης.

Αυτές οι δύο συνθήκες είναι τόσο σημαντικές, που θα μπορούσαν, θα έπρεπε, να μας έχουν κάνει εξυπνότερους και καλύτερους ανθρώπους.
Δεν μας έκαναν όμως.





Πολύ καλή ταινία "ο λαβύρινθος της σιωπής", του Giulio Ricciarelli 
Οι χώρες της γηραιάς Ευρώπης, με τα αμαρτήματά τους, τα αποτρόπαια εγκλήματά τους, την άγνοιά τους, τις καλές και τις κακές εποχές τους...


Σήμερα, με στενοχωρεί η αυτο διάλυση του συνασπισμού της Ευρώπης.
Όλη αυτή η ... αναμπουμπούλα γύρω μας είναι θλιβερή, ανησυχητική κι επικίνδυνη.
Ένα κομφούζιο έχει γίνει ο οικείος κόσμος μας , προσωπεία πέφτουν, πρόσωπα αποκαλύπτονται, εδώ και μερικές εκατοντάδες χρόνια φαίνεται πως ουσιαστικά λίγα πράγματα έχουν αλλάξει, επικρατεί πάντα το δίκιο του ισχυρού, όσοι ήσαν με την απολυταρχία και το άδικο εκεί εξακολουθούν να είναι, παραμένουν τα ίδια πολιτικά ιδεολογικά στρατόπεδα, οι ίδιες ιερές - ανίερες συμμαχίες, μετά από τόσες δεκάδες, εκατοντάδες χρόνια, πώς μπορεί να ισχύουν τα ίδια ; !

Κι όσο μας αφορά, 
πώς γίνεται, πάντα, μα πάντα, το πολιτικό προσωπικό αυτής εδώ της χώρας, στο σύνολό του να είναι τόσο ανεπαρκές και τόσο κατώτερο των περιστάσεων ;

Κόσμος πάει κι έρχεται στις εθνικές οδούς και στα "σύνορα"...
Με τα πόδια, χιλιόμετρα με τα πόδια, δρόμοι ατέλειωτοι, γέροι, νέοι, παιδιά, μωρά, από πού προς τα πού πάνε οι άνθρωποι ;
Από ποιά δυστυχία, σε ποιάν ελπίδα κατευθύνονται οι άνθρωποι ;
Με ποιάν απελπισία στο βήμα πορεύονται ;

Ζούμε πάλι κακές εποχές...

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2016

Σταχυολογώ 
από τα ποιήματα της Ελένης Σκούρτη :



1.

Εγώ έρχομαι από τους Δωριείς
Από το γένος των Πελασγών και των Τυμφαίων
Από τη δυσχείμωνη, πέρα Δωδώνη.
Προστάτη μου έχω το Δία
Φωτοστέφανο γιαννιώτικα μπακίρια.
Οι ήχοι μου είναι ρυθμοί στα τρία
Μοιρολόγια, τραγούδια πολυφωνικά
Κλαρίνα των Χαλκιάδων.
Έρχομαι από Άπειρο Χώρα
Από τόπο πίσω «απ’ το Βουνό».
Γι αυτό δεν ζητάω πολλά
Δεν σου ζητάω πολλά
Δεν ζητάω τίποτα
Αυτό μονάχα : να μ’ αφήσεις να δώσω
Ό, τι μάζεψα με αγάπη απ’ τις πέτρες μου
Ομορφιές που το φως τις πνίγει
Χαρές και χάρες της ψυχής μου
Να μ’ αφήσεις να τα δώσω απλόχερα
Χωρίς αντάλλαγμα κανένα.




2.

Μόνο στα όνειρα σε γνώρισα
Και σε προέκτεινα στο μέλλον.
Μόνο στο σκοτάδι σε απόκτησα
Και σ’ έκανα συνείδηση στο χώρο μου.
Μόνο στη νύχτα σε κέρδισα
Και σ’ έχασα το χάραμα.
Ανήκες πάντα αλλού
Εγώ όμως παραμέρισα
Ό, τι με κατείχε.




3.

Θα σου επιστρέψω κάποτε
Τα λίγα λόγια που μου δάνεισες
Στα γράμματα που ξόδεψα
Σελίδες λευκές στην ψυχή σου.
Θα ψάξω κάποτε κι ας περάσουν χρόνια
Και θα σου χαρίσω
Τη σκιά της γυμνής ματωμένης
Αγάπης μου.




4.

Το άλφα της άρνησης
Ας μην είναι κεφαλαίο.
Ας είναι μικρογράμματο.
Ας μην είναι τελεία
Στην πρόταση της αγάπης.
Ας καταλήξει κόμμα
Ή έστω αποσιωπητικά
Στο διηνεκές του χρόνου.










Home cinema, μόλις γύρισα από προβολήΒράδυ αργά Κυριακής, έβαλε ο Στέλιος και είδαμε "Bridge of Spies".
Τι να πω γιά τον Σπίλμπεργκ, γιά τον εκπληκτικό  Mark Rylance  και γιά τον Τόμ Χάνκς ;!
Μου φάνηκε ταινία chef d'œuvre , ένας λόγος πάρα πάνω, που το συμβάν είναι πραγματικό !

Το Σάββατο η Κ. είδε τα όμορφα μάτια του ελαφιού.

Τριγύρω μυρίζει η "πρόσθια καταβύθιση" - άνοιξη.

Ας ξεκινήσει κάπως καλά ετούτη η βδομάδα...







Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016






Pablo Picasso                                                                    Jean Cocteau                                                                 


                                                                   


Οι καινο τόμοι του Μοντερνισμού




Οι δυό "αιρετικές" ιδιοφυείες

εκτίθενται εξαιρετικά (!)

στο ίδρυμα ΘΕΟΧΑΡΑΚΗ 
έως τις 28/2/16.




Jean Cocteau



Jean Cocteau



Jean Cocteau




Pablo Picasso




la mort des jeunes gens

de la divine Hellade

- Cocteau, Fassianos a Bastiano -






Pablo Picasso - Troupe of Actors





Pablo Picasso




Pablo Picasso - Tauromaquia




Pablo Picasso






Jean Cocteau




Jean Cocteau




Jean Cocteau




Jean Cocteau





Pablo Picasso - Clown





Cocteau - Arlequin bleu






Picasso - Jardins a Vallauris






Picasso - Centaur with trident





Cocteau - Apollon






Cocteau' s pottery






αν δεν έχετε δει αυτήν την έκθεση
αξίζει τον κόπο να την δείτε !








Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

Έχω έναν μικρό θησαυρό !
Αληθινό θησαυρό ! Κι έχω μιά χαρά γι αυτό.
Ανακάλυψα άγριους μενεξέδες !
Αχ, πώς βρέθηκαν μες σ' αυτήν την πόλη ; Εδώ δεν υπάρχουν πιά μενεξεδάκια ! Είναι από τα φυτά που δεν τα βρίσκεις πιά...
Και τους είδα ξαφνικά εκεί μπροστά μου, φυτρωμένους άκρη άκρη στη ρεματιά, όρθια τα μωβ κεφαλάκια τους, σπαρμένα μες σε πευκοβελόνες, σε πέτρες και σε κυπαρισόμηλα.
Έσκυψα κάτω στη γη να μυρίσω. Θεία ευωδιά ! Τόσο λεπτή, θεία ευωδιά !

Δεν έκοψα λουλούδι. Έβγαλα όμως ένα προσεχτικά με τη ρίζα του, θέλω να το φυτέψω σε γλάστρα, μήπως μπορέσω και τα πολλαπλασιάσω...






Κι ύστερα, βρήκα το μονοπάτι των ελαφιών.


Βάδισα τέσσερα σκληρά χιλιόμετρα, σε σκληρή ανηφόρα, κι ακόμα σε πιό δύσκολη κατηφόρα...
Μετά απ' αυτό, σήμερα τρέμουνε κάπως τα πόδια μου.
Έχω όμως χαρά, που περπάτησα 
την Πάρνηθα.






Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2016

Σάββατο
Ακύλλα & Πρισκίλης

Place d' Italie
Avenue des Gobelins
αριστερά στην Claude Bernard
δεξιά στην Gay-Lussac
στην διασταύρωση με το Luxembourg δεξιά
Boulevard Saint Michel
Sorbonne
Rue de la Huchette
(Shakespeare & Company)
Rue Saint- Severin
Rue de la Harpe

την τελευταία φορά (πόσος καιρός να ναι ;) ήταν αυτό το πρωινό, καθημερινό μου δρομολόγιο, και από κεί, όπου ο δρόμος μου μ' έβγαζε... 

παραμιλάω.

η νοσταλγία σκοτώνει άραγε ;







Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2016

Γύρισα μόλις απ' τη βόλτα του σκυλιού.
Έξω, η απόλυτη ερμιά. Φύσαγε, Θεέ μου, κι ένας αέρας, άγριος, βίαιος, φοβιστικός.
Τα δέντρα γύρω μου έτριζαν, βόγγαγαν απ' το φύσημα.

Έκανα όμορφες σκέψεις, γιά να παίρνω θάρρος...


"Και μετά, βλέπεις εκείνα τα χωράφια με το σιτάρι; 
Δεν τρώω ψωμί. Το σιτάρι μου είναι εντελώς άχρηστο. Τα χωράφια με το σιτάρι δεν μου λένε τίποτα. Και αυτό είναι θλιβερό. 

Μα τα δικά σου μαλλιά έχουν το χρώμα του χρυσού. 
Σκέψου πόσο θαυμάσιο θα είναι όταν θα με έχεις εξημερώσει. Τα στάχυα που είναι επίσης χρυσό, θα με κάνει να σε σκέφτομαι. Και θα μου αρέσει να ακούσω τον αέρα ανάμεσα στα σιτάρια..."






Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

Δίσταζα να δω έργο του Παπακαλιάτη...
Πήγα απόψε. Εντάξει, έπρεπε, λέω, να το δω. Αν τελικά δεν το έβλεπα, κάτι θα είχα χάσει.
Κάνει προσπάθεια το Ελληνικό σινεμά. Χειρίζεται θέματα καυτά, περίκαυτα, που μας βασανίζουν αίφνης όλους μας...
Η οικονομική κρίση, η κρίση κοινωνίας, η ανεργία, το μεταναστευτικό, οι ανθρώπινες σχέσεις, από διάφορες πλευρές ιδωμένα, πολυεπίπεδο σενάριο, οι συνεκτικοί μας κρίκοι, η διάλυση, τι είναι ψέμα, τι αλήθεια, τα διάφορα πρόσωπα της αλήθειας, δεν είμαι διόλου ειδικός να κάνω περισπούδαστες αναλύσεις, απλά λέω καλά έκανα τελικά που το είδα το έργο...

Μου άρεσε που το μπαλκονάκι της Δρακουλέσκου ήταν πάνω απ' τον καφενέ που πίνουμε στον ήλιο τον καφέ και το ουζάκι μας.

Τέλος φυσικά, το θέμα έρως και ψυχή.
Περισπούδαστα το είχες διδάξει, έπειτα το βρήκα και στο πήρα, δεν θυμάμαι πού, ίσως στο βιβλιοπωλείο του Λούβρου, ίσως όχι, σ' εκείνο το παλαιοβιβλιοπωλείο ίσως, νομίζω στο Λούβρο ήταν, τι σημασία έχει ;
Έρως και ψυχή
Εις την αιωνιότητα






Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2016

"οργανωμένη εκφορά του λόγου", κατά αγαπητόν Δήμο Αβδελιώδη.
Κάθε ευτυχή φορά που τον ακούμε, πλησιάζουμε τις αλήθειες...
-Ένα κείμενο που έχει μέσα του πράγματα ΑΡΜΟΝΙΚΑ γραμμένα, δεν μπορεί παρά να είναι ένα σπουδαίο κείμενο !
-Η ερμηνεία σε λογικές συντεταγμένες
-Ο Χορτάτσης παρομοιάζεται με τον Σαίξπηρ
-Αν βάλουμε σε ζυγαριά τα έργα του Σολωμού, όλα μαζί στην μιά πλευρά κι απ' την άλλη "η γυναίκα της Ζάκυθος"

κι άλλα, κι άλλα πολλά και πανέμορφα προσέλαβα
απόψε,
μες στη σκουντούφλα, στη μουτζουφλιά 
και στην ανασφάλεια.

τίποτα δεν γνωρίζω.







Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2016

ακόμα χωρις το  computer μου...

εγώ σχολείο πήγα στα πέντε μου.
κατ' ευθείαν στην πρώτη δημοτικού, χωρίς νήπια και προνήπια...
γιά κάποιον λόγο που δεν γνωρίζω, οι γονείς μου, τω καιρώ εκείνω, έκριναν ότι ένα παιδάκι πέντε χρονώ έπρεπε , λέει, να κερδίσει ένα χρόνο στο σχολείο !  έτσι το έλεγαν : να κερδίσει !
σε συνέργεια λοιπόν με τα τότε ληξιαρχεία και τις αστυνομίες, πολλές οικογένειες άλλαζαν τον χρόνο ή τον μήνα γέννησης, έτσι ώστε να μπορέσει ένα παιδί να πάει νωρίτερα στο σχολείο !
ποτέ δεν έχω καταλάβει, γιατί έπρεπε να χάσω εγώ ένα χρόνο απ' τη μωρουδιακή μου ζωή, απ' τις ζεστές αγκαλιές μου και τα τρομερά παιχνίδια στις αλάνες και στα χώματα, και να κερδίσω ένα χρόνο στο σχολείο, πάντως έτσι έγινε, κι ό, τι έγινε τότε, έγινε... περσινά ξυνά σταφύλια.
μ' αυτά και μ' αυτά, γυμνάσιο δεν πήγα στα δώδεκά μου, αλλά στα έντεκα. και τι μυαλά να έχει τώρα ένα παιδάκι έντεκα χρονώ ; !

το γυμνάσιό μου ήταν στο κέντρο της πόλης, κοντά στην οδο Ακαδημίας, όπου ήσαν και τα λεωφορεία από και προς το σπίτι μου.
το πρωί φυσικά χρόνος δεν μου περίσσευε, μόλις κατέβαινα απ' το ε λεωφορείο έτρεχα γρήγορα να προλάβω μην και κλείσει η καγκελόπορτα του σχολείου και μείνω απ' έξω, οπότε θα είχαμε μεγάλα προβλήματα... στο σχόλασμα όμως το απόγευμα, είχα όσο να πεις, λίγην ώρα γιά χάζεμα...
καμιά φορά, αν περίσσευαν στην τσέπη μου λίγες δραχμούλες, πέρναγα πρώτα απ' το Ερμείον - να θυμάσαι άραγε το Ερμείον ;- αγόραζα ένα φρο - όχι, προ ! ένα φρο - όχι, προ ! προ προ φιτερόλ (το Ερμείον ήταν από τα πρώτα ζαχαροπλαστεία που έφτιαξαν ΩΡΑΙΟ προφιτερόλ) σε μπωλ, κι ύστερα, γλύφοντας το πλαστικό κουταλάκι μου, πορευόμουν προς τα περίπτερα.

εκεί στα περίπτερα, από τύχη, πρωτογνώρισα τους Ισπανούς, τους Ρώσους, φυσικά τους Γάλλους και κάποιον αρχικά, ονόματι... Ο' Νηλ.
τα περίπτερα στο δεξί πεζοδρόμιο, ανεβαίνοντας την οδό Ακαδημίας, έκρυβαν θησαυρούς !
ναι, δεξιά κι αριστερά στα περίπτερα, ανάμεσα στα Ρομάντσο, τον Θησαυρό, το Ντομινό, το Φαντάζιο, τις Εικόνες, τα Βίπερ, τα καουμπόικα, τις γκοφρέτες ΜΈΛΟ και τα εικονογραφημένα κλασικά, κρεμασμένο με ξύλινα μανταλάκια, το enfant gâté της Δυτικής διανόησης, το σκέφτομαι τώρα κι ανατριχιάζω, ήταν πράγματι μιά άλλη εποχή, εκδόσεις λογοτεχνικές πάμφθηνες σε δραχμούλες, μεταφράσεις διόλου ευκαταφρόνητες, το θέατρο κι η λογοτεχνία καλυμένα με στρατσόχαρτο, κρεμασμένα σε ξύλινα μανταλάκια και παιδάκια έντεκα, δώδεκα, δεκατριώ χρονώ να στέκονται ένα γύρο ανυποψίαστα και να ψάχνουν...

το πρώτο απ' αυτά τα βιβλιαράκια που αγόρασα τότε και διάβασα (μετά την Περπέτουα, τη Φαβιόλα και τις κατακόμβες !), αν θυμάμαι σωστά, ήταν η ΕΡΗΜΙΆ , του Ευγένιου Ο' Νηλ. το έχω ακόμα...
κατόπιν, τον Θρήνο γιά τον Ιγνάθιο, ένα - ένα τον Λόρκα, τους Ρώσους, Σαρτρ le mur, θέατρο και ποίηση. τον Γκογκόλ, τον Τσέχωφ, τον Γκόρκι.


Τα παιδιά του ήλιου, το έργο του Γκόρκι που είδα χτες βράδυ στο αγαπημένο μικρό - ΜΕΓΑΛΟ θεατράκι, δεν το είχα απαντήσει ξανά, μήτε διαβάσει, μήτε καν ξανακούσει...
ήταν θαυμάσιο !

η πρώτη - πρώτη φράση, που με περίμενε στο έργο : "ο Νοτιάς φυσάει. Το κακό ζυγώνει !" 

έλα τώρα, άσε με λιγουλάκι ν' αστειευτώ ! 
όλοι το ξέρουμε, ο Νοτιάς είναι ένας άνεμος θερμός, που θωπεύει τον καιρό, ζεσταίνει και γλυκαίνει τις κρύες μέρες και τις κρύες νύχτες.

παρατήρηση δεύτερη : οι πρωταγωνίστριες Γελένα Νικολάγιεβνα  και Μελανία Νικολάγιεβνα
εϊ, σύντροφε Γκόρκι αγαπημένε, ας υπήρχε μέσα εκεί και μιά Alessandra Νικολάγιεβνα !
έλα, άσε με ν' αστειευτώ ξανά ! λατρεύω το χιούμορ, μου αρέσει ο αυτοσαρκασμός !

το έργο :
η αστική τάξη σε πλήρη και βαθειά παρακμή,

"κάνει τη σπουδαία μ' αυτήν την οδύνη της γιά τον κόσμο",

η χημεία και η φυσεία μ' έκαναν και γέλασα, "ο γιός του αυτουνού δεν είναι χημείος και φυσείος!",

ο "υδατοπολυμορφισμός" ή κάτι τέτοιο, (κι εγώ, που ήμουνα πολύ περήφανη, γιατί μπορώ και λέω γρήγορα σαν γλωσσοδέτη το δεσοξυριβοζονουκλεϊνικόν οξύ και τον Ρουμπή, τον κουμπή, τον ρουμποκομπολογή !)

"εξομολογήθηκα στη νοικοκυρά μου τον έρωτά μου, κι εκείνη μου κανε αύξηση στο νοίκι 3 ρούβλια το μήνα!",
αμ, σεβαστέ σιορ Διονύσιε, "σ' αυτόν τον κόσμο όσοι αγαπούνε τρώνε βρώμικο ψωμί..."

"άνθρωποι που βαδίζουν μέσα στην έρημο κι έχουνε αταλάντευτα τα θέλω τους !"
η αλήθεια βέβαια είναι, ότι ο Γκόρκι δεν είπε "βαδίζουν ξυπόλητοι μέσα στην έρημο"...

και τέλος πέρα απ' τ' αστεία, το βασικό ζήτημα, τι είναι ή μάλλον τι πρέπει να είναι η τέχνη...
έχει σκοπό ύπαρξης η τέχνη ; οφείλει να έχει σκοπό ;
η τέχνη πρέπει να τους αφορά όλους;
τα θέματά της πρέπει να είναι οικεία σε όλους ;
είναι και μπορεί η τέχνη να είναι κτήμα των ολίγων ;
μήπως ο στόχος της τέχνης θα πρέπει να είναι το μέλλον ;
μήπως ένα φωτεινό μέλλον ;
μήπως το ταξίδι πρέπει να ονομασθεί "πηγαίνοντας προς τον ήλιο ;"
εύγε σε σένα oncle Γκόρκι !

σηκώθηκα μετά από γρίπη κι ένιωθα άσχημα μέσα στο θέατρο, κάποια στιγμή έπαθα δύσπνοια, μα η παράσταση με συν επήρε.

κοιμάμαι άτσαλα, άλλοτε κοιμάμαι τη μέρα άλλοτε τη νύχτα.
πεντέμιση χάραμα είδα ένα ντοκυμανταίρ γιά την "Ιατρική των Σαολίν". μας περιστοιχίζουν πράγματα, χωρίς εμείς να έχουμε χαμπάρι... ανυποψίαστοι γιά το σύμπαν και τις δυνάμεις του, αλλά και γιά τις ανθρώπινες δυνάμεις και δυνατότητες !
ακούω μουσικές, που και που βλέπω ντοκυμανταίρ, θαυμάσια Η Οδύσσεια του Κινηματογράφου, οι Θεατρικές Στιγμές, η Ιατρική και οι λαϊκές παραδόσεις και άλλα τινά.
υπάρχουν ευτυχώς, σκαπανείς.