ακόμα χωρις το  computer μου...

εγώ σχολείο πήγα στα πέντε μου.
κατ' ευθείαν στην πρώτη δημοτικού, χωρίς νήπια και προνήπια...
γιά κάποιον λόγο που δεν γνωρίζω, οι γονείς μου, τω καιρώ εκείνω, έκριναν ότι ένα παιδάκι πέντε χρονώ έπρεπε , λέει, να κερδίσει ένα χρόνο στο σχολείο !  έτσι το έλεγαν : να κερδίσει !
σε συνέργεια λοιπόν με τα τότε ληξιαρχεία και τις αστυνομίες, πολλές οικογένειες άλλαζαν τον χρόνο ή τον μήνα γέννησης, έτσι ώστε να μπορέσει ένα παιδί να πάει νωρίτερα στο σχολείο !
ποτέ δεν έχω καταλάβει, γιατί έπρεπε να χάσω εγώ ένα χρόνο απ' τη μωρουδιακή μου ζωή, απ' τις ζεστές αγκαλιές μου και τα τρομερά παιχνίδια στις αλάνες και στα χώματα, και να κερδίσω ένα χρόνο στο σχολείο, πάντως έτσι έγινε, κι ό, τι έγινε τότε, έγινε... περσινά ξυνά σταφύλια.
μ' αυτά και μ' αυτά, γυμνάσιο δεν πήγα στα δώδεκά μου, αλλά στα έντεκα. και τι μυαλά να έχει τώρα ένα παιδάκι έντεκα χρονώ ; !

το γυμνάσιό μου ήταν στο κέντρο της πόλης, κοντά στην οδο Ακαδημίας, όπου ήσαν και τα λεωφορεία από και προς το σπίτι μου.
το πρωί φυσικά χρόνος δεν μου περίσσευε, μόλις κατέβαινα απ' το ε λεωφορείο έτρεχα γρήγορα να προλάβω μην και κλείσει η καγκελόπορτα του σχολείου και μείνω απ' έξω, οπότε θα είχαμε μεγάλα προβλήματα... στο σχόλασμα όμως το απόγευμα, είχα όσο να πεις, λίγην ώρα γιά χάζεμα...
καμιά φορά, αν περίσσευαν στην τσέπη μου λίγες δραχμούλες, πέρναγα πρώτα απ' το Ερμείον - να θυμάσαι άραγε το Ερμείον ;- αγόραζα ένα φρο - όχι, προ ! ένα φρο - όχι, προ ! προ προ φιτερόλ (το Ερμείον ήταν από τα πρώτα ζαχαροπλαστεία που έφτιαξαν ΩΡΑΙΟ προφιτερόλ) σε μπωλ, κι ύστερα, γλύφοντας το πλαστικό κουταλάκι μου, πορευόμουν προς τα περίπτερα.

εκεί στα περίπτερα, από τύχη, πρωτογνώρισα τους Ισπανούς, τους Ρώσους, φυσικά τους Γάλλους και κάποιον αρχικά, ονόματι... Ο' Νηλ.
τα περίπτερα στο δεξί πεζοδρόμιο, ανεβαίνοντας την οδό Ακαδημίας, έκρυβαν θησαυρούς !
ναι, δεξιά κι αριστερά στα περίπτερα, ανάμεσα στα Ρομάντσο, τον Θησαυρό, το Ντομινό, το Φαντάζιο, τις Εικόνες, τα Βίπερ, τα καουμπόικα, τις γκοφρέτες ΜΈΛΟ και τα εικονογραφημένα κλασικά, κρεμασμένο με ξύλινα μανταλάκια, το enfant gâté της Δυτικής διανόησης, το σκέφτομαι τώρα κι ανατριχιάζω, ήταν πράγματι μιά άλλη εποχή, εκδόσεις λογοτεχνικές πάμφθηνες σε δραχμούλες, μεταφράσεις διόλου ευκαταφρόνητες, το θέατρο κι η λογοτεχνία καλυμένα με στρατσόχαρτο, κρεμασμένα σε ξύλινα μανταλάκια και παιδάκια έντεκα, δώδεκα, δεκατριώ χρονώ να στέκονται ένα γύρο ανυποψίαστα και να ψάχνουν...

το πρώτο απ' αυτά τα βιβλιαράκια που αγόρασα τότε και διάβασα (μετά την Περπέτουα, τη Φαβιόλα και τις κατακόμβες !), αν θυμάμαι σωστά, ήταν η ΕΡΗΜΙΆ , του Ευγένιου Ο' Νηλ. το έχω ακόμα...
κατόπιν, τον Θρήνο γιά τον Ιγνάθιο, ένα - ένα τον Λόρκα, τους Ρώσους, Σαρτρ le mur, θέατρο και ποίηση. τον Γκογκόλ, τον Τσέχωφ, τον Γκόρκι.


Τα παιδιά του ήλιου, το έργο του Γκόρκι που είδα χτες βράδυ στο αγαπημένο μικρό - ΜΕΓΑΛΟ θεατράκι, δεν το είχα απαντήσει ξανά, μήτε διαβάσει, μήτε καν ξανακούσει...
ήταν θαυμάσιο !

η πρώτη - πρώτη φράση, που με περίμενε στο έργο : "ο Νοτιάς φυσάει. Το κακό ζυγώνει !" 

έλα τώρα, άσε με λιγουλάκι ν' αστειευτώ ! 
όλοι το ξέρουμε, ο Νοτιάς είναι ένας άνεμος θερμός, που θωπεύει τον καιρό, ζεσταίνει και γλυκαίνει τις κρύες μέρες και τις κρύες νύχτες.

παρατήρηση δεύτερη : οι πρωταγωνίστριες Γελένα Νικολάγιεβνα  και Μελανία Νικολάγιεβνα
εϊ, σύντροφε Γκόρκι αγαπημένε, ας υπήρχε μέσα εκεί και μιά Alessandra Νικολάγιεβνα !
έλα, άσε με ν' αστειευτώ ξανά ! λατρεύω το χιούμορ, μου αρέσει ο αυτοσαρκασμός !

το έργο :
η αστική τάξη σε πλήρη και βαθειά παρακμή,

"κάνει τη σπουδαία μ' αυτήν την οδύνη της γιά τον κόσμο",

η χημεία και η φυσεία μ' έκαναν και γέλασα, "ο γιός του αυτουνού δεν είναι χημείος και φυσείος!",

ο "υδατοπολυμορφισμός" ή κάτι τέτοιο, (κι εγώ, που ήμουνα πολύ περήφανη, γιατί μπορώ και λέω γρήγορα σαν γλωσσοδέτη το δεσοξυριβοζονουκλεϊνικόν οξύ και τον Ρουμπή, τον κουμπή, τον ρουμποκομπολογή !)

"εξομολογήθηκα στη νοικοκυρά μου τον έρωτά μου, κι εκείνη μου κανε αύξηση στο νοίκι 3 ρούβλια το μήνα!",
αμ, σεβαστέ σιορ Διονύσιε, "σ' αυτόν τον κόσμο όσοι αγαπούνε τρώνε βρώμικο ψωμί..."

"άνθρωποι που βαδίζουν μέσα στην έρημο κι έχουνε αταλάντευτα τα θέλω τους !"
η αλήθεια βέβαια είναι, ότι ο Γκόρκι δεν είπε "βαδίζουν ξυπόλητοι μέσα στην έρημο"...

και τέλος πέρα απ' τ' αστεία, το βασικό ζήτημα, τι είναι ή μάλλον τι πρέπει να είναι η τέχνη...
έχει σκοπό ύπαρξης η τέχνη ; οφείλει να έχει σκοπό ;
η τέχνη πρέπει να τους αφορά όλους;
τα θέματά της πρέπει να είναι οικεία σε όλους ;
είναι και μπορεί η τέχνη να είναι κτήμα των ολίγων ;
μήπως ο στόχος της τέχνης θα πρέπει να είναι το μέλλον ;
μήπως ένα φωτεινό μέλλον ;
μήπως το ταξίδι πρέπει να ονομασθεί "πηγαίνοντας προς τον ήλιο ;"
εύγε σε σένα oncle Γκόρκι !

σηκώθηκα μετά από γρίπη κι ένιωθα άσχημα μέσα στο θέατρο, κάποια στιγμή έπαθα δύσπνοια, μα η παράσταση με συν επήρε.

κοιμάμαι άτσαλα, άλλοτε κοιμάμαι τη μέρα άλλοτε τη νύχτα.

πεντέμιση χάραμα είδα ένα ντοκυμανταίρ γιά την "Ιατρική των Σαολίν". μας περιστοιχίζουν πράγματα, χωρίς εμείς να έχουμε χαμπάρι... ανυποψίαστοι γιά το σύμπαν και τις δυνάμεις του, αλλά και γιά τις ανθρώπινες δυνάμεις και δυνατότητες !
ακούω μουσικές, που και που βλέπω ντοκυμανταίρ, θαυμάσια Η Οδύσσεια του Κινηματογράφου, οι Θεατρικές Στιγμές, η Ιατρική και οι λαϊκές παραδόσεις και άλλα τινά.
υπάρχουν ευτυχώς, σκαπανείς.