Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

.
δεν πήγα στη δουλειά σήμερα.
κατέβηκα στη μάνα μου.
ψύχραιμα !
τι γλυκές αγκαλιές έχουν οι μάνες και τι σιγανές, πράες φωνές...
σε κοιτάνε στα μάτια, κι έπειτα στέκουνε λαμπάδες αναμμένες.
κοιμήθηκα και λίγο.
πήγα το απόγευμα στην Αθήνα, μα δεν άντεχα πολλά - πολλά ... μαζεύτηκα νωρίς.
ο ταξιτζής, μου έλεγε πως σαν ήταν ναυτικός, διέσχισε τον Αμαζόνιο και είδε τη φυλή των Αμαζόνων. "γυμνόστηθες, με φυσικά κόκκινα μαλλιά όλες τους, που πιό κόκκινο, δεν έχω ιδεί..."
πότισα και τα λουλούδια της βεράντας.
ήρεμα !
αργά απόψε, έβαλα γεμιστά στο φούρνο. δυό τομάτες, δυό πιπεριές, ένα κολοκύθι.
έχω το παιδί να ταϊσω.
το παιδί, μου έφερε σήμερα ένα τεράστιo Bulgari, "γιασεμί κι άσπρα τριαντάφυλλα, που σ' αρέσουνε μαννούλα μου"
ο πόνος απλώνεται στο στέρνο.
ήσυχα !
θα βγω στη βεράντα, να διαβάσω ως αργά το βιβλίο μου. το τελειώνω.
έχει δροσιά η βεράντα. βοηθάει η δροσιά.
βοηθάει και το βιβλίο.
αύριο, πάμε πάλι απ' το πρωί.
ξεκλήρισμα ...
πολλοί άνθρωποι πέρασαν από χτες .

κι εσύ, εισπράττεις εκείνο που σου αξίζει , σαν άνθρωπος.
σαν ένας απλός, μικρός, αληθινός, αληθινός άνθρωπος.
στοργή, φιλία, εμπιστοσύνη, σεβασμό, συντροφικότητα.
μ' ακούς ;! αυτό που προσφέρεις, αυτό ακριβώς κι εσένα σου αξίζει.
καταπίνεις τα δάκρυα. προς τα μέσα.
ψύχραιμα !
ο τυπογράφος απ' το πρωί με παίρνει τηλέφωνο, όλη μέρα, κάθε μισή ώρα.
πώς αυτό, πώς εκείνο, σωστό αυτό, λάθος εκείνο, δείγματα και κόντρα δείγματα, πάμε πάλι απ' την αρχή. ποτέ δε θα καταλήξουμε...

.
.
.
.
.
.
.
.
.

.
.





.
.
.
.

.
.
.
.




το κοχύλι



.
.
.
.
.

Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

.



les mains d' Elsa
.
Louis Aragon
.

.


"Donne-moi tes mains pour l'inquiétude
Donne-moi tes mains dont j'ai tant rêvé
Dont j'ai tant rêvé dans ma solitude
Donne-moi te mains que je sois sauvé"


.

άνοιξαν πάλι τα χέρια μου.
σκισίματα.
μικρές πληγές, επώδυνες.
δεν το θέλω, δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται και φυσικά δεν μπορώ να το ελέγξω. το παθαίνω, όταν βρίσκομαι σε στρες.

η δουλειά, την εβδομάδα που ξεκινάει από Δευτέρα και γιά έναν τουλάχιστο μήνα, είναι βαρειά.
μετά απ' αυτό με τα χέρια, προκύπτει και ανθυγιεινή...

για ποιόν, η τόση προσπάθεια ;
για τι ;
φυσικά και το γνωρίζω, ότι δεν παθαίνει τίποτα η ελλάδα, δυόμιση χιλιάδες χρόνια ζει... τουλάχιστον !
δεν χρειάζεται να το λες ! το εισπράττω ως επιτίμηση.
εργάζομαι και προχωρώ τα πράγματα, μόνο για το φιλότιμο... για το δικό μου, το καταραμένο φιλότιμο.
για τι άλλο !;

για να παρηγορηθώ κάπως, λέω στον εαυτό μου ότι απ' τα μέσα Οκτώβρη θα προκύψουν συνθήκες σχετικής χαλάρωσης.
και ξεκούρασης.
άειντε, να ιδούμε...
.
.
.
.
.
Κυριακή πρωί
.
έβαλα στο φούρνο να ψήσω μιά Φανουρόπιτα.
.
.
χτύπησα μία κούπα ελαιόλαδο με μιάμιση κούπα ζάχαρη.
χτυπώντας, πρόσθεσα μιά κουταλιά της σούπας κανελογαρύφαλλα,
πρόσθεσα μιά κούπα χυμό πορτοκάλλι και τρίμα από δυό πορτοκάλλια και δυό λεμόνια,
σιγά - σιγά ένα ολόκληρο σακκουλάκι farinup, ως να πάρει όλο το αλεύρι.
σταμάτησα το μίξερ, έριξα μέσα και ανακάτεψα με το κουτάλι ένα σακκουλάκι μαύρη σταφίδα, που την μούλιαζα δυό ώρες σε κονιάκ (μαζί και το κονιάκ),
και ένα σακκουλάκι καρυδόψιχα, που την είχα χοντροκόψει.
.
*
(η ζύμη, πρέπει να είναι σχετικά ρευστή, όπως του κέϊκ)
.
βουτύρωσα καλά ένα πυρέξ, έχυσα τη ζύμη και το ψήνω.
.
.
για να ιδούμε, μην ξεχάσαμε κάτι...
- λάδι
- ζάχαρη
- κανελογαρύφαλλα
- πορτοκάλλι (χυμό και ξύσμα)
- σταφίδες με κονιάκ
- καρυδόψιχα
- farinup
.
ο Άγιος Φανούρης, θέλει στην πίτα του 7 υλικά !
.
βοήθειά μας !






.

.

.

.

.

.



Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

.
Marc Chagall
. .
"λαμπερά
θα μας κάνουν
πετρώματα"
.
.
.
.
.

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

.
μικρός σχολιασμός
της (ας πούμε) επικαιρότητας ...
.
.
.
αχ, βρε λατρεμένε Ιωάννη - Παύλε - Κάρολε - Αϋμάρδε Σάρτρ,

αχ, εσύ κι ο μέγας Ανθρωπισμός σου
κι ο Υπαρξισμός σου μαζί ...

που από μικρούς - μικρούς, μας έπεισες "είναι κοινωνικό σφάλμα η θανατική καταδίκη !"
.
και οι λεγόμενες κατόπιν "λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις" της ζωής μας , χρόνια ολόκληρα, μας το ζυμώνανε στο κεφάλι : θανατική καταδίκη ; !
oh, non ! Politically incorrect !
.

- Όχι, έλεγα πάντα μέσα μου, υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις, που η θανατική ποινή επιβάλλεται, αν δε θέλουμε να γίνουμε ζούγκλα, μα να είμαστε κοινωνία ανθρώπων.
- Όχι, έλεγαν οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις ... Δεν γίνεται η κοινωνία να πολεμά το έγκλημα με έγκλημα ! Ψηφίζουμε κατάργηση της θανατικής ποινής !
.
.
βρε, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΙΔΙΑ !
.
.
.
δεν ξέρω...
μπορεί να είμαι πρωτόγονη.
και μπορεί κοινωνικά, να εκπροσωπώ τον homo Neanderthalensis.
μπορεί ...
.
μα αν ήμουν κυβερνήτης (που φυσικά δεν είμαι κι ούτε ποτέ θα γίνω)
θα το ξανασκεφτόμουνα
και θα το έβαζα ξανά - μανά σε συζήτηση...
.
για ορισμένες περιπτώσεις,
αν κάποιος, για παράδειγμα, βίαζε ένα παιδάκι, και μετά, το πνιγε ζωντανό στο πηγάδι,
πόσο politically incorrect θα ήταν να καταδικαστεί εις θάνατον ;
..
και τελικά,
δεν πάει να abcdefghig ..... το incorrect
και κυρίως,
δεν πάει να jklmnopqrstuvwxyz ..... και το politically ?
.
.
.
.
.

Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

.
amber alert !
.
βοούν οι πινακίδες στην Αττική οδό.
.
ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ 11 ΕΤΩΝ !
.
και τελειωμό δεν έχουν τα βάσανα του κόσμου...
.
.
ένα φεγγάρι αλλόκοτο μου γνέφει
σαν στρογγυλό κεφαλάκι μικρού παιδιού.
αύριο πανσέληνος .
.
.
.
κατά τα άλλα,
η εβδομάδα που ξεκινάει είναι δύσκολη.
πολύ δύσκολη.
δεν με φοβίζει η κούραση, μα με τσακίζει το άγχος ...
αν συνεχίσω έτσι, ξέρω ότι μπορεί και να με σκοτώσει το άγχος...
.
.
προσπάθησα να γεμίσω λίγο μπατταρίες στη θάλασσα, μα φύσαγε ελεεινά, σ' έπαιρνε το κύμα και σε εκσφενδόνιζε, φόρεσα μάσκα κι ήμουν διαρκώς κάτω απ' το νερό, μα ήταν ελεεινό το μπάνιο.
.
.
Σάββατο βράδυ, στον Gianfranco και την Alda, στην Πούντα Ζέζα.
Η Ηλέκτρα έπαιξε Beckett στην κλειστή αγορά της Κυψέλης. Το τέλος του παιχνιδιού, Περιμένοντας τον Γκοντό και Ω, οι ευτυχισμένες μέρες.
Νομίζω ότι αυτά μου είπε ...
Της είπα, ότι παρ' όλο που μου αρέσει πολύ και με προκαλεί η ιδέα, με φοβίζει να βγούν στο δρόμο ή στη λαϊκή αγορά ξαφνικά οι ηθοποιοί ... Γιατί ο κόσμος δεν έχει την ανάλογη κουλτούρα και φοβάμαι μη γίνει καμιά στραβή ...
"Υπάρχει ο κίνδυνος, λέει η Ηλέκτρα κι εμάς στην αρχή μερικοί μας γκρινιάξανε, αλλά τελικά ΤΟΥΣ ΚΕΡΔΙΖΕΙΣ ! Άμα τους κερδίσεις, τελείωσε !"
.
Είχα καιρό να τους δω.
Στη βεράντα . Η ευλογημένη Μακρόνησος μπροστά κι οι καβοκολώνες φωτισμένες !
.
Μου αρέσει, που πας απ' το Λαύριο !
Έχω μιά ιδιαίτερη σχέση με το Λαύριο ...
Υπηρέτησα εκεί, μετά που γύρισα απ' το "αγροτικό" μου. Απ' τον ένα χρόνο επαρχίας δηλαδή.
Μετά, έκανα και δυό χρόνια στο Λαύριο, το 86 - 87 ίσως ήταν, ή το 87 - 88.
Στα δύσκολα χρόνια ... Ο πληθυσμός άνεργος. Όλος ο πληθυσμός σε απελπισία ... Το βλέπαμε κάθε πρωί, στα πρόσωπα και στα μάτια των παιδιών ... Δεν είχαν να φάνε ...
Ο δήμος, κάθε μεσημέρι έστηνε συσσίτιο στην πλατεία, για να σιτίσει τον κόσμο !
Έχουμε ζήσει, μέσα σε απίστευτες καταστάσεις, λέω ...
.
.
Με χαλαρώνει, που διαβάζω τον Όμηρο.
Τελειώνω τη μιά μετάφραση. Του Μπάμπη Νικηφορίδη.
Είμαι στον χαλασμό των μνηστήρων ...
Οικεία, μου ήταν αυτή η μετάφραση. Σκέφτομαι μετά μήπως πιάσω αυτήν, του Εφταλιώτη.
Με τη δουλειά, που τρέχει ανελέητα, να δούμε, πότε θα είναι αυτό το μετά ...
.
.
Πέρασα απ' το βουνό.
Με συναγερμό σε επίπεδο 4, είχαν μιά μονάχη της κοπελίτσα και φύλαγε.
Διάβαζε περιοδικό.
Πού, οι προηγούμενες ολημερίες και οι ολονυχτίες του κόσμου ...
.
Απελπισμένη απ' όλα είμαι
και για να μη με σκοτώσει το άγχος, από Οκτώβρη θα τραβηχτώ από παντού ...
.
στο κονάκι μου.
.
-ΑΝ προλάβω ... -
.
.
.
.



.
.
.
.

Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

.
είμαστε εκεί, που

"Ήμος δ' ηριγένεια φάνη ροδοδάκτυλος Ηώς,

με το που έφεξε η νιογέννητη Αυγή τριανταφυλλένια,
ο ακριβογιός του θεϊκού Οδυσσέα τα ωραία πέδιλά του
ποδέθηκε, ο Τηλέμαχος, φούχτωσε το κοντάρι
το στέρεο, που του ρχόταν ταιριαστό στην απαλάμη..." . . . . 5
.
.
Ραψωδία Ρ
.
.
.
στο (μοναστικό) κελί
.
.
Οι καρποί είναι σχεδόν έτοιμοι.
Τα ρόδια γεμίζουν σιγά - σιγά. Τέλος Σεπτέμβρη θα μαζευτούν. Πριν μερικά χρόνια, από μιά αχαμνή, νιούτσικη ροδίτσα στη Ραφήνα, μάζεψα 40 κιλά ρόδι !
Φίλεψα παντού. Κράτησα μερικά και στο ψυγείο, νάχω να φτιάχνω στάρι.
Ο Ηλίας Μαμαλάκης λέει ότι το στάρι (κόλλυβο) είναι το πλήρες, παραδοσιακό ελληνικό γλύκισμα.
Ίσως και νάχει δίκιο... Αν του βάλεις μέσα καλούδια - γλυκάνισο, μύγδαλα, φουντούκια, ρόδι, μαϊδανό, σταφίδες, γίνεται πανέμορφο !
.
.
Βλέπω τα περβόλια τριγύρω κι απέναντι. Κοντεύει ο τρύγος. Φουσκώνουν στον ήλιο ρώγες ξανθές.
Στις φιστικιές Αιγίνης - έχει άφθονες εδώ στα Μεσόγεια -, κατακόκκινα τσαμπιά βελούδινα, κρέμεται ο καρπός. Είναι κι αυτά σχεδόν έτοιμα.
Ευλογημένη η γη της Αττικής !
.
.
Φυσάει ασταμάτητα. Ο ζεστός, δυνατός αέρας της Αναβύσσου. Όταν αρχίσει δεν σταματάει. Όλη τη νύχτα άφησα μισάνοιχτο το παράθυρο, κι άκουγα τον αέρα να λυσσομανάει.
Στο δρόμο, μόλις πέρασε ουρλιάζοντας ένα πυροσβεστικό, του δήμου Κερατέας.
Αυξημένος κίνδυνος σήμερα. Σίγουρα θα υπάρχει σήμα 4. Προσοχή ! Κίνδυνος πυρκαγιάς...
.
Φυλάνε άραγε ;
.
Πυροσβεστικά και νερουλιέρες, περνάν το ένα κοντά στο άλλο...
.
.
Φυσάει τόσο, που κι η θάλασσα χτες το απόγευμα τραβήχτηκε κατά μέσα.
Τα βράχια κι οι κροκάλες αποκαλύφθηκαν, κι η παραλία στο Θυμάρι σα να γινε απόκρημνη.
Το φεγγάρι στη γέμιση, ο ήλιος χαμήλωνε λίγο - λίγο.
Μπήκα μέσα στο φως, που έριχνε στα νερά, κι έπαιξα κολυμπώντας ώρα πολλή
ως
ιχθυς
.
.
.
.
.
.
έφτιαξα ένα καλαμάρι γεμιστό.
.
πήρα ένα μεγάαααλο καλαμάρι. το άδειασα καλά, και το έπλυνα μέσα.
ψιλόκοψα στη σανίδα τα πλοκάμια του και τα βαλα σ' ένα μπωλ.
.
έτριψα ένα ξερό κρεμμύδι, μιά σκελίδα σκόρδο, μιάν ώριμη ντομάτα και τα ριξα στο ίδιο μπωλ.
.
πρόσθεσα σ' αυτή τη γέμιση λίγο ρύζι, αλάτι, πιπέρι, δυόσμο, ελαιόλαδο και δυό χούφτες μαύρη σταφίδα.
.
γέμισα το καλαμάρι με τη γέμιση ως απάνω, και του έκλεισα το άνοιγμα (για να μη χυθεί η γέμιση) με δυό γερές οδοντογλυφίδες.
.
το ακούμπισα πλαγιαστά στην κατσαρόλα, του έριξα από πάνω λίγη τριμένη ντομάτα (που είχα κρατήσει), δεν είχα κρασί κι έτσι του έριξα ένα ποτήρι ουίσκυ και λίγο νεράκι.
.
το έβρασα μισή ώρα, σε σιγανή φωτιά, για να μην κολλήσει.
.
νομίζω, έγινε πεντανόστιμο !
.
.
.
.
.
.
.
.
.

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

.
Επαναπατρισμός. Κάθομαι εδώ ήσυχη, κι ακούω τη φωνούλα της απ’ το δωμάτιό της, να τιτιβίζει διαρκώς στα τηλέφωνα...
Το έχω πει, χρόνια πριν... «εσύ και τα παιδιά!». Αν το πίστευες, λιγάκι...
Τι έγινε η πίστη σου ; εκείνη η πίστη, που ως κόκκος σινάπεως, μετακινούσε όρη ;
Κι εσύ, πού βρίσκεσαι; Περιπλανιέσαι...

Τι άλλο να πω ; και τι να λές, σε ώτα μη ακουόντων ; Τίποτα να μη λές... Rien à dire.
Να έχω μονάχα την πίστη, να στέκω στη γωνιά μου, ακίνητη.
Να έχω την περηφάνεια, να μη μιλάω.
Να έχω το κουράγιο, να σιωπώ.



Τι φτωχά όνειρα, που κάνουν οι άνθρωποι !
Η ένδεια των ονείρων μου...
Ονειρεύομαι,

σήμερα μετά τη δουλειά, δηλαδή αμέσως μετά τη δουλειά, να μη χάσω ούτε ώρα, να πάρω το παιδί, να πάρω το βιβλίο, να πάρω ένα μαγιώ, το μολυβένιο μολύβι μου και δρόμο για τη θάλασσα...
Τη θάλασσα ονειρεύομαι.
Ως εκεί φτάνει σήμερα, ο ορίζοντάς μου !
Ως εκεί φτάνουν σήμερα, τα ανθρώπινα όνειρά μου !
Στη θάλασσα...
Να μη ξεχάσω να πάρω και τη μάσκα μαζί.
Τη μάσκα ! Τη μάσκα !

Εκείνη που φορώ,σαν τριγυρνώ στο σκοτεινό βυθό.
Τη μάσκα
της άτρωτης γυναίκας – στρατηγού.

Εκείνη, που τη βγάζω, κάθε που με τυφλώνουν δάκρυα.
Την εκπληκτική κρυψώνα μου, τη μάσκα !




.
.
.
.
.
.

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

.
Je suis la rose de Sharon, et le lis des vallées
.
(Salomon 2:1)
.
.
.
.
.
Spanish Anonymous
.
.
La rosa enflorece
.
La rosa enflorece, en el mes de mayo
Mi alma s'escurece, sufriendo de amor
Sufriendo de amor
.
Los bilbílicos cantan, suspirando el amor
Y la pasión me mata, muchigua mi dolor
Muchigua mi dolor
.
Más presto ven palomba, más presto ven a mí
Más presto tú mi alma, que yo me voy morir
Que yo me voy morir
.
La rosa enflorece, en el mes de mayo
Mi alma s'escurece, sufriendo de amor
Sufriendo de amor
Sufriendo de amor
.
.
.
.
.
.

La rose fleurit au mois de Mai
Et mon cœur s’ assombrit, souffrant par amour
Les Rossignols chantent et soupirent d’ amour
Et la passion me tue, grande est ma douleur
Vient très vite ma colombe, viens vite à moi
Vient plus vite encore toi mon âme car je vais mourir
La rose fleurit au mois de Mai
Et mon cœur s’ assombrit, souffrant par amour
.
.
.
.
.
.
.

Τρίτη 17 Αυγούστου 2010

.
Πόρος
.
Poros
.
." Έδοξεν τηι βουλήι και τωι δήμωι
Θεμιστοκλής Νεοκλέους Φρεάρριος
είπεν τη μεν πόλιν
παρακαταθέσθαι τηι Αθήναι..."
.
.
.
.
.
Η στήλη της Τροιζήνας
.
.
.
Το «ψήφισμα» αυτό είναι το δεύτερο μέγα αρχαιολογικό εύρημα.
.
Αρχικά η μαρμάρινη αυτή στήλη είχε βρεθεί το 1930, από τον αγρότη Ανάργυρο Τίτιρη, στο κτήμα του στο λεμονόκηπο της Τροιζήνας, ενώ επιχειρούσε να φυτέψει λεμονιές. Αγνοώντας τη σημασία του ευρήματος, την μετέφερε στο σπίτι του και την έκανε σκαλοπάτι.
Η στήλη αυτή αποτελούσε τη μια πλευρά τάφου μικρού παιδιού, μέσα στον οποίο βρέθηκε και πήλινο αγγείο, χωρίς χρώματα. Το «ψήφισμα» διάβασε, διερχόμενος από την Τροιζηνία, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας Τζαίημσον, ο οποίος και το «δημοσίευσε»
.
.
.
.
Αθηναϊκό ψήφισμα (του 480 π.Χ.), που επροτάθη από τον Θεμιστοκλή, για την προετοιμασία της ναυμαχίας της Σαλαμίνας
.
Το ψήφισμα περιλαμβάνει τις διατάξεις προπαρασκευής των Αθηναίων και εκκένωσης των Αθηνών, και την μεταφορά των γυναικόπαιδων στην Τροιζήνα
.
Στο σωζόμενο τμήμα της επιγραφής, στην αρχή προτάσσεται η απόφαση της Βουλής και του Δήμου των Αθηναίων - που ελήφθη ύστερα από πρόταση του Θεμιστοκλή -, περί εκκένωσης της πόλης των Αθηνών, και η οργάνωση της άμυνας στη θάλασσα
.
Ακολουθούν οργανωτικές διατάξεις για την επάνδρωση 200 τριήρων υπό των τριηραρχών, «επιβατών» ανά 20 και «τοξοτώv» ανά 4 , καθώς και λεπτομέρειες για άλλες υπηρεσίες. Ακόμη αναφέρεται η κατάρτιση καταλόγων των πληρωμάτων των πλοίων, και κατανομής «κατά τάξεις», με όνομα τριήρους και τριηράρχου.
Επίσης δινόταν εντολή να κάνουν θυσίες στους θεούς, η Βουλή και οι στρατηγοί.
Στη συνέχεια καθορίζονταν οι αντικειμενικοί στόχοι των πλοίων
.
Εκατό πλοία θα πήγαιναν στο Αρτεμίσιο, τα δε υπόλοιπα στη Σαλαμίνα και στο Σαρωνικό, για να προστατεύουν τη χώρα
.
Τέλος για να εξασφαλιστεί σύμπνοια διατάσσονταν οι εξόριστοι να συγκεντρωθούν στη Σαλαμίνα, μέχρι νεότερης απόφασης του Δήμου των Αθηναίων.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Ναός του Ποσειδώνα
.
(θεός της θάλασσας και προστάτης του νησιού)
.
στο βόρειο τμήμα του νησιού
.
- 520 π. Χ. -
.

.
εδώ στον ναό,
ζήτησε άσυλο ο ρήτορας Δημοσθένης το 323 π.Χ.
όπου και αυτοκτόνησε με δηλητήριο
για να μην παραδοθεί στους Μακεδόνες.
.

.
.
Ο γεωγράφος Στράβων, κατά τον 1ο αιώνα π.Χ.,
στην περιγραφή του για το ιερό του Ποσειδώνος στην Καλαύρεια αναφέρει ότι,
με αυτό ως θρησκευτικό κέντρο, επτά σημαντικές πόλεις του Αργοσαρωνικού,
η Αθήνα, η Αίγινα, η Επίδαυρος (η σημερινή Παλαιά Επίδαυρος), η Ερμιόνη, η Ναυπλία (το σημερινό Ναύπλιο), οι Βρασιές της Θυρεάτιδος (ή Πρασιές, το σημερινό Λεωνίδιο της Κυνουρίας) και ο Μινύειος Ορχομενός,
ίδρυσαν αμφικτιονία, με προστάτη τον Ποσειδώνα Καλαυρεάτην, θεό των ευνοϊκών ανέμων για τους ναυτιλομένους, η οποίο ονομάστηκε Αμφικτιονία της Καλαυρείας.
.
Νεώτερα στοιχεία από την αρχαιολογική έρευνα στην ευρύτερη περιοχή του Πόρου διαμορφώνουν ένα άλλο πλαίσιο που τοποθετεί τις απαρχές της Αμφικτιονίας της Καλαυρείας στις αρχές του 12ου π.Χ. αιώνα.







.
στο μουσείο του Πόρου :
.
- κιονόκρανα Δωρικά, Κορινθιακά, Ιωνικά
- μαρμάρινα ειδώλια, από λίθο, μολύβδινα, χάλκινα
- επιτύμβια του 2ου, 3ου, 4ου αι.
- χαλκός, φύλλα χρυσού, ντόπιος τραχύτης
- ρωμαϊκά, Χριστιανικά, κλασσικά, ελληνιστικά, γεωμετρική περίοδος, υστερογεωμετρική, πρώιμη Μυκηναϊκή, μέση εποχή χαλκού, Μυκηναϊκή, πρωτοκυκλαδική περίοδος
- κοσμήματα, βυζαντινά νομίσματα, αγγεία πήλινα, λυχνάρια, μυροδοχεία, αρχαϊκά ναυάγια, - μελανόμορφη διακόσμηση, πήλινα κορινθιακά ειδώλια, terracotta
- ένα κομμάτι κεραμίδι πρωτοβυζαντινών χρόνων, ως πίνακας γραφής. χαραγμένα επάνω τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου, από το Α έως το Ν
- σφραγίδα : DEUSADIUTAROMANIS





.
.
.
.
οι πληροφορίες για την "στήλη της Τροιζήνας",
καθώς και οι φωτό
είναι από το εξαιρετικά κατατοπιστικό site :
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

Κυριακή 15 Αυγούστου 2010

.
Πόρος, 14
.
την παραμονή της Παναγίας.
πρωί.
.
.
αντιγράφω, ως ακριβώς χαραγμένο επί μαρμάρου :
.
.

ΒΛΕΠΕΙΣΤΟΔΙΠΗΧΟΝΤΟΥΤΟΜΝΗΜΑ
ΓΕΝΝΑΙΟΝΑΝΔΡΑΜΕΣΑ ΚΡΑΤΕΙ
ΔΕΝΤΟΝ ΕΦΟΒΙΣΕΝ ΑΓΡΙΟΝ ΚΥΜΑ
ΟΥΤΕ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΚΛΗΡΟΥ ΒΡΟΝΤΗ
ΒΑΡΕΙΑ ΠΛΑΚΑ ΤΙΤΟΝ ΣΚΕΠΑΖΕΙΣ
ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΤΑΦΟΝ ΜΕΣΑ ΝΕΚΡΟΣ
ΠΑΛΙΝ ΜΑΝΩΛΗΣ ΖΗΟ ΤΟΥΜΠΑΖΗΣ
ΛΑΜΠΡΑΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΥΙΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ
.
.
ΑΩΛΑ' . . ΜΑΪΟΥ ΙΕ
.
.
στην Μονή του Πόρου
.
.
.
.
ένας πυκνός πευκώνας είναι όλόκληρη η Καλαύρια (το ένα από τα δύο νησάκια, που αποτελούν τον Πόρο).
παλιές ιδιοκτησίες, μπουκαμβίλιες και χιώτικα γιασεμιά, παντού.
σγουροί βασιλικοί, σγουρέ βασιλικέ μου.
.
προς τον ναό του θαλασσοκράτορα (γαιοσείστη τον λέει ο Όμηρος) Ποσειδώνα.
ΑΓΆΝΤΑ !
ΠΕΡΔΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ !
βαδίζει ανενόχλητη, τσουπωτή - τσουπωτή και καμαρωτή !
.
στο ναό του Ποσειδώνα, μάζεψα από χάμω φυτιλάκια.
τα στεγνώνουνε στον ήλιο κι έπειτα ανάβουνε το καντηλάκι με το λάδι - παιδική θύμηση είναι αυτή...
στο ναό, πλάϊ στα μεγάλα αγκωνάρια και τα τείχη, φτερουγίζουν μεγάλες μαύρες και καφεκόκκινες πεταλούδες.
υπάρχουν χωμένες στη γη και μεγάλες κρεμμύδες, σαν αυτές που φύονται κοντά στον ποταμό Αχέροντα.
.
.
.
Η ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΠΕΡΑΝΤΟΥ ΓΑΛΑΖΙΟΥ...
.
.
απ' την κορφή του νησιού, βλέπω ολόγυρα τη θάλασσα και σκέφτομαι :
"δεν υπάρχει βασιλεύς ή στρατιώτης, πλούσιος ή πένης, αμαρτωλός ή αναμάρτητος, έλλην ή αλλόφυλος, άνδρας ή γυναίκα" και ούτω καθ' εξής...
ο κάθε άνθρωπος στην πατρίδα μας, ο οποιοσδήποτε, έχει δικαίωμα στον ανεκτίμητο θησαυρό, που λέγεται θάλασσα !
όποιος και να σαι, ό, τι και να σαι, από όπου κι αν έρχεσαι, ό, τι κι αν κάνεις, έχεις δικαίωμα αυτοδίκαιο να βουτήξεις μέσα στον θησαυρό !
αυτή είναι
Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΠΕΡΑΝΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΓΑΛΑΖΙΟΥ !
(αφού οι άλλες όλες οι δημοκρατίες είναι ανύπαρκτες...)
.
.
.
.
.
αργά το απόγευμα
.
.
"από κάτω απ' το ραδίκι κάθεται ένα πιτσιρίκϊ"
.
από κάτω απ' τον σκίνο, κάθομαι εγώ, με τις ώρες ...
.
ΚΑΙ Ο ΣΚΙΝΟΣ, ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΟΔΥΣΣΕΙΑΝ ΗΓΑΠΗΣΕ !
.
μισοβρεμένο είναι το βιβλίο, μα δεν πειράζει, ξέρει και συγχωρεί ο παπούς ο Όμηρος...
.
κολύμπι
και κάτω απ' τον σκίνο
ξανά κολύμπι
και ξανά κάτω απ' τον σκίνο
για δροσιά
ώσπου βράδιασε και δρόσισε λίγο το σούρουπο
και το τελευταίο μπάνιο γι απόψε είναι στις 8.30,
κάτω απ' τ' αστέρια.
.
βροχή αστεριών απόψε.
για κάθε αστέρι που πέφτει, κάνω μιαν ευχή
τον ουρανό διασχίζει ένα ποτάμι , une voie lactée.
.
πόσο μακριά ζούμε πιά απ' τη φύση !...
.
τελευταίο βράδυ στην εξοχή, ίσως για αρκετόν καιρό...
.
.
.
.
.
.
.

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

.
Διονύσιος Πύρρος ο Θετταλός (1777-1853)
εκ Καστανιάς Τρικάλων :
.
"Ημείς απεράσαντες με κόπον τους πολλούς
ποταμούς και ρύακας της Κορώνης
και τα διάφορα αυτής χωρία και δάση
ήλθομεν το εσπέρας
εις το Νησί λεγόμενον Χώρα."
.
.
.
Πόρος, 12

την προ, προ - παραμονή της Παναγίας



αγκαλιά με την Ραψωδία M
και με την Κασσιόπη να λάμπει πάνω απ' το κεφάλι μου




Στο δρόμο για την Επίδαυρο.
Νιούτσικα πεύκα, κυπαρισσάκια μικρά.
Αριστερά σου ώσπου φτάνει το μάτι γαλάζιο, απάνωθέ σου ώσπου φτάνει το μάτι γαλάζιο, μπροστά και δεξιά βουνά, όχι πανύψηλα, κορφές η μιά κοντά στην άλλη, πράσινο, να ξεκουράζεται το μάτι, πράσινο.


Η ωραία Ελένη


«Κι ενώ *εκείνος το δίλημμα γυρόφερνε στο νου του, . . . . . . . . . . . 120
Βγήκε η Ελένη απ’ το υψηλώροφο, το θυμιατισμένο
Διαμέρισμά της, με τη χρυσόβελη Άρτεμη ολόιδια.»


«… όταν για τη θεομίσητη εμένα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ...145
στην Τροία ήρθατε οι Αχαιοί με σκοπό ένα πόλεμο μεγάλο»


*ο Μενέλαος
Οδύσσειας Δ


Μετά τα «Λουτρά της ωραίας Ελένης», ήσυχοι κάμποι με ελιές, ελληνικές συκιές - ξερικές και μερικοί ευκάλυπτοι.
Ανυπομονώ να δω τα περβόλια με
τα ξυνά.
Μου αρέσουν τόσο πολύ οι φυτείες με τα εσπεριδοειδή, που μπορώ να αράζω από κάτω, μπορώ ακόμα και να κοιμηθώ από κάτω…
Μου αρέσει να ζουλάω ανάμεσα στα δάχτυλα ένα πράσινο φύλλο από πορτοκαλιά, από νερατζιά, μανταρινιά ή λεμονιά, να το τρίβω και να το μυρίζω.
Πάντα στο χτήμα, στην Αγιάπα, είχαμε ξυνά.

Επίδαυρος, Ναύπλιο, Κρανίδι, Ερμιόνη.
Ελαιώνες, ξωκλήσια εδώ κι εκεί, πάλι νεαρά πευκοδάση στη σειρά, μια πλαγιά εντελώς καμένη –
miserabile visu !
Έτσι μου ρχεται να βάλω τις φωνές, σαν που βάζει σε κάτι ελληνικές ταινίες ο Ντίνος Ηλιόπουλος :
«εγκληματίεεεεεεεεεες!»

.
Νομός Αργολίδας.
Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου.
Πιο κάτω, Μικρό αρχαίο θέατρο Επιδαύρου.
Μυρτιές ευωδιάζουν στην άκρια του δρόμου.
Το δέρμα του, μέσα απ' τα γένεια, είχε τη γεύση και την ευωδιά της μυρτιάς. Τόσον καιρό μετά, έχω τη θύμηση και τη γεύση ακόμα στο στόμα μου.

Τροιζήνα.

Ο Διονύσιος Πύρρος ο Θετταλός (1777-1853) εκ Καστανιάς Τρικάλων :

«Ημείς απεράσαντες με κόπον τους πολλούς ποταμούς και ρύακας της Κορώνης και τα διάφορα αυτής χωρία και δάση ήλθομεν το εσπέρας εις το Νησί λεγόμενον Χώρα.
Αύτη είναι μια κωμόπολις εις επίπεδον τόπον, και προς δυσμάς του Παμισού ποταμού και 2 μίλ. προς βορράν του στόματος αυτού και της θαλάσσης. Αύτη η χώρα είναι καλώς κατωκημένη, από ευγενείς Έλληνας και έχει προϊόντα διάφορα και πολλά, μάλιστα οίνον κάλλιστον Νησιώτικον καλούμενον.
Η χώρα αύτη ελέγετο το πάλαι Τροιζήν, ύστερον ωνομάσθη Νησί του Δρίζαγα. Προς βορράν του Νησιού είναι η Πιπερίτσα χωρίον και προς δυσμάς αυτού είναι των Φράγγων Σπητάλια χωρίον, όπου είναι τινά ερείπια παλαιά, ίσως αυτού ήτον η Τροιζήν των παλαιών Μεσσηνίων».


Ροδιές και σκίνα.
Να επιτέλους μπροστά, ο κάμπος με
τα ξυνά.
Θα μπορούσα τώρα, ως και να πέσω στα γόνατα. Δέος μπρος στην αιώνια fertilite.
Ένα παλιό ελαιοτριβείο. Μωβ λεβάντες κινούνται στο αεράκι, πάλι ροδιές, οι πλαγιές των γύρω βουνών κατάφυτες με το ευλογημένο δέντρο, την ελιά.
Μια καστανιά φορτωμένη άγουρο ακόμα καρπό, μυγδαλιές, καλάμια ως μέσα στη θάλασσα.
Αυτός είναι ο λαιμός της χερσονήσου των Μεθάνων.
Αμπέλια δεν έχω δει ακόμα πουθενά.
Αριστερά μια λιμνοθάλασσα.
Ελληνικές φραγκοσυκιές.
Ο δρόμος πάει προς Γαλατά.

Ο όμορφος Πόρος άντικρυ.











Πόρος, 13

την προ - παραμονή της Παναγίας


είχα πολλά χρόνια ναρθώ στον Πόρο.
Όταν είχα ξαναέρθει, ίσως είχα ακόμα τα παιδιά μικρά…
Χρωστούσα όμως τώρα στον εαυτό μου, ένα τριήμερο χαλαρό. Ξεκούραστο. Στη θάλασσα. Κοντά στην Αθήνα, φυσικά. Με μαγιό και βιβλία. Πριν μας πλακώσει στο κεφάλι ο Σεπτέμβρης.

Το ξενοδοχείο είναι μικρό, πατάει πάνω στη θάλασσα. Ησυχία χρειάζομαι.
Χτες μόλις έφτασα βούτηξα και κολύμπησα. Βράδυ ήταν και μαύρο σκοτάδι, δεν γνώριζα εδώ τη θάλασσα, μα μπήκα προσεχτικά, και βέβαια το φχαριστήθηκα.
Και σήμερα το πρωί.
Εννιάμιση ήμουνα μέσα στο νερό. Παιχνίδι όλο το πρωί με τον ήλιο. Πασάλειμμα με κρέμες. Έτσι, ο mikrosfourlas ένιωσε λίγο σαν όλες τις γυναίκες...

αχ…
Τίποτ’ άλλο.
Μονάχα ένα μικρούλι αχ.
.
.
.
.
.

Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010



Jacques Prévert
.
.
.
.
.
.
.
.
και το περίφημο αντιπολεμικό ποίημα - τραγούδι,
που με τρόπο τόσο απλό, μιλάει για τον παραλογισμό και την τρέλα του πολέμου...
.
.
.
Barbara:
:

Θυμήσου Μπαρμπαρά
Έβρεχε διαρκώς στη Βρέστη εκείνη την ημέρα
Και περπατούσες γελαστή
Όμορφη, μαγεμένη, μουσκεμένη
Κάτω απ' τη βροχή
Θυμήσου Μπαρμπαρά
Έβρεχε αδιάκοπα στη Βρέστη
Και σ' είχα στην οδό Σιάμ συναπαντήσει

Χαμογελούσες
Κι εγώ χαμογελούσα
Θυμήσου Μπαρμπαρά
Εσύ, πού δε σε γνώριζα
Εσύ, πού δε με γνώριζες
Θυμήσου
Θυμήσου ωστόσο εκείνη την ήμερα
Μη λησμονείς
Σ' ενός σπιτιού την είσοδο στεκόταν ένας άντρας
Και τ' όνομά σου φώναξε
Μπαρμπαρά
Κι έτρεξες προς εκείνον κάτω απ' τη βροχή
Όμορφη, μαγεμένη, μουσκεμένη
Και ρίχτηκες στην αγκαλιά του
Αυτό θυμήσου Μπαρμπαρά
Κι αν σου μιλώ στον ενικό μη με παρεξηγείς
Σ' όλους εκείνους πού αγαπώ μιλώ στον ενικό
Ακόμη κι αν τους έχω δει μονάχα μια φορά
Μιλώ στον ενικό σ' όλους εκείνους πού αγαπιούνται
Ακόμη κι αν δεν τους γνωρίζω
Θυμήσου Μπαρμπαρά
Μη λησμονείς
Εκείνη τη βροχή τη φρόνιμη κι ευτυχισμένη
Στο ευτυχισμένο πρόσωπό σου
Και στην ευτυχισμένη πόλη
Εκείνη τη βροχή πέρα στη θάλασσα
Στο Ναύσταθμο
Και στο καράβι για το απέναντι νησάκι
Ω, Μπαρμπαρά
Τι μαλακία ο πόλεμος !
Τι να 'χεις απογίνει τώρα εσύ
Μες στη βροχή από σίδερο φωτιά κι ατσάλι κι αίμα
Κι εκείνος πού με αγάπη σ' έσφιγγε στην αγκαλιά του
Να πέθανε, να χάθηκε, να ζει, ποιος ξέρει ακόμη
Ω, Μπαρμπαρά

Στη Βρέστη βρέχει αδιάκοπα καθώς έβρεχε πρώτα
Όμως δεν είναι το ίδιο πια και ρημαχτήκαν όλα
Φριχτή κι απαρηγόρητη βροχή από πένθος πέφτει
Δεν είναι τώρα η καταιγίδα από
Σίδερο ατσάλι κι αίμα
Μονάχα είναι από σύγνεφα
Σύγνεφα που πεθαίνουν σαν σκυλιά
Σκυλιά πού εξαφανίζονται
Μέσα στο ρεύμα του νερού στη Βρέστη
Και πάνε να σαπίσουνε μακριά
Μακριά πολύ μακριά απ' τη Βρέστη
Πού τίποτε, μα τίποτε απ' αυτήν, δεν απομένει.



.
.
.

Rappelle-toi Barbara
Il pleuvait sans cesse sur Brest ce jour-là
Et tu marchais souriante
Epanouie ravie ruisselante
Sous la pluie
Rappelle-toi Barbara
Il pleuvait sans cesse sur Brest
Et je t'ai croisée rue de Siam
Tu souriais
Et moi je souriais de même
Rappelle toi Barbara
Toi que je ne connaissais pas
Toi qui ne me connaissais pas
Rappelle-toi
Rappelle-toi quand même ce jour-là
N'oublie pas
Un homme sous un porche s'abritait
Et il a crié ton nom Barbara
Et tu as couru vers lui sous la pluie
Ruisselante ravie épanouie
Et tu t'es jetée dans ses bras
Rappelle-toi cela Barbara
Et ne m'en veux pas si je te tutoie
Je dis tu à tous ceux que j'aime
Même si je ne les ai vus qu'une seule fois
Je dis tu à tous ceux qui s'aiment
Même si je ne les connais pas
Rappelle-toi Barbara
N'oublie pas
Cette pluie sage et heureuse
Sur ton visage heureux
Sur cette ville heureuse
Cette pluie sur la mer
Sur l'arsenal
Sur le bateau d'Ouessant
Oh Barbara
Quelle connerie la guerre
Qu'es-tu devenue maintenant
Sous cette pluie de fer
De feu d'acier de sang
Et celui qui te serrait dans ses bras
Amoureusement est-il mort disparu ou bien encore vivant
Oh Barbara
Il pleut sans cesse sur Brest
Comme il pleuvait avant
Mais ce n'est plus pareil et tout est abîmé
C'est une pluie de deuil terrible et désolée
Ce n'est même plus l'orage
De fer d'acier de sang
Tout simplement des nuages
Qui crèvent comme des chiens
Des chiens qui disparaissent
Au fil de l'eau sur Brest
Et vont pourrir au loin
Au loin très loin de Brest
Dont il ne reste rien.
.
.
.
.
.
.
.

Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

.
UPUPA EPOPS !
.
.
... πού ήσουν εσύ
φωλιασμένος,
λεβεντάκο μου,
κι εγώ δεν σ' είχα
ξαναειδεί ;!








.
μικρούλα μου ζέμπρα, εσύ !




.
ομορφιά μου καμαρωτή !



.
Τοῦ κάμπου τὰ στρουθιὰ καὶ τὰ πετούμενα ...




.
το ινδιάνικο μου όνομα, είναι :
.
"πτηνό παραλλαγής, με φτέρωμα που μοιάζει στη ζέμπρα, περήφανο λοφίο και τσιμπολογητής χωραφιών"
.
για συντομία όμως, όλοι με λεν "τσαλαπετεινό"





.
ο θυμωμένος manitou , upupa epops !
.
.
.
.
* του έβγαλα κι εγώ ψες,
μόλις τον είδα να προσγειώνεται,
μιά βιαστική φωτογραφία,
μα βγήκε κακή και κουνημένη...
.
.
.
.
.
.
.




Κυριακή 8 Αυγούστου 2010

.
..
Στο κελί ...
.
σήμερα το απόγευμα
είδα μπροστά μου ξαφνικά
να στέκει ετούτο το πουλί !
.
δεν πίστευα στα μάτια μου !
.
ένα πανέμορφο πουλί - ζέμπρα,
και με λοφίο από πάνω !
.
και να μην τόχω ποτέ, μα ποτέ ξαναδεί !
.
τσαλαπετεινός !


Signature
foteini




.
.
Χτες έπιασα έναν τζι-
Έναν τζι-
Έναν τζι- τζι-
Χτες έπιασα έναν τζίτζικα.



Μικρά κουκουβαγιόπουλα
Φωλιάζουν στις καλαμιές
και στις πικρές, κόκκινες δάφνες ανάμεσα.




Όλη τη νύχτα με νανουρίζουν
Τα κουκουβάου
Τα τρι τρι τρι.
Τα γκιών




Την αυγούλα ο ήλιος σηκώνεται
Μόλις η καρακάξα κάνει να σούρει την ουρά της
Μέσα στ’ αμπέλια


.



Μιά διαρκής, πεισματάρα αρίθμηση, σαν επίμονη πρόσθεση
Έρχεται απ’ τις ελιές, τις φιστικιές και τα πεύκα
Δέκα οκτώ, δέκα οκτώ
Που σίγουρα – το λέει κι ο Ποιητής –
Δεν κάνουν
Δεν κάνουν, σίγουρα
Τριάντα έξι !

.


Κι έπειτα πάλι τις νύχτες
.Οδύσσεια Ε
Στίχ. 271-275
.
.

«Δεν του ερχόταν στα μάτια ύπνος,
Την Πούλια θωρώντας, τον Αρκτούρο –να βασιλέψει τούτος αργεί –
Και την Άρκτο – αλλιώς τη λένε κι αμάξι -,
Που επιτόπου κλωθογυρνά και καραδοκεί ολοένα τον Ωρίωνα
Ούτε λούζεται στον Ωκεανό ποτέ της.»



.


.


.


.


.


.



Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010

.
από το "Ημερολόγιο Ταξιδιού"
της k.m.
.
.
Δυτική Αφρική.
.
στο χωριό εκείνο (...), μου είπαν πως το Έϊτζ θερίζει. όσοι δεν ήσαν ασθενείς, ήσαν φορείς.
εγώ, είχα μαζί μου ένα καμιόνι με φάρμακα - ανθρωπιστική βοήθεια -, και είπα "θα πάω" !
καβάλα στο φορτηγό, και δρόμο... κοντά μου, ήσαν δυό στρατιώτες για φρουρά, και ο οδηγός .
ταξιδεύαμε για ώρες σε δρόμους απίστευτους ! οι λακκούβες είχαν διαστάσεις ελέφαντα.
φτάσαμε κάποτε...
.
στο χωριό, μας υποδέχτηκαν γυμνοί. ολόγυμνοι, όλοι.
εκεί, οι άνθρωποι είναι "ανιμιστές".
-η λέξη δεν προέρχεται από το animal, αλλά από το animus, δηλαδή την ψυχή.
ασχολούνται με τα πνεύματα-
μου ζήτησαν να βγάλω κι εγώ τα ρούχα μου.
"αυτό δεν μπορεί να γίνει, τους είπα. εγώ ήρθα εδώ για να φέρω και να σας αφήσω φάρμακα."
"δεν μπορούμε, μου είπαν να πάρουμε τα φάρμακα, αν πρώτα δεν ρωτήσουμε τις ψυχές"
"ρωτήστε λοιπόν τις ψυχές" λέω εγώ, και περίμενα με υπομονή.
χρειάζεται πολύ μεγάλη υπομονή για να επικοινωνήσεις με αυτούς τους ανθρώπους. μιά φίλη μου, μου δώρισε ένα εικόνισμα. την Αγία Υπομονή.
ήξερες πως υπάρχει Αγία Υπομονή ;
.
μου έφεραν ένα χαμηλό σκαμνάκι και κάθησα κοντά τους.
έπειτα από λίγο, άρχισαν να φέρνουν ζώα, για να κάνουν θυσίες στις ψυχές.
έφεραν ελέφαντα, τίγρη, λιοντάρι, κατσίκια, γάτες, ποντίκια, πουλιά.
.
άρχισαν σιγά - σιγά κι ολοένα πιό γρήγορα, να χορεύουν.
έχυναν με ένα κύπελλο στη γη και προσεύχονταν. χόρευαν όλο και πιό γρήγορα.
έσφαζαν ένα - ένα τα ζώα, για να κάνουν θυσίες.
λυπόμουν τα ζώα. μα δεν μπορούσα να κουνηθώ απ' τη θέση μου.
.
"Μάμα,
μου είπαν μετά, οι στρατιώτες της συνοδείας μου, Μάμα, κάναμε λάθος που ήρθαμε εδώ.
αν μας ζητούσαν αίμα λευκού, θα αναγκαζόμαστε να σε δώσουμε. δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς..."
.
ήθελα να φύγω. αποκεφάλιζαν μπροστά μου τα ζώα κι έριχναν τα κεφάλια τους σε ένα πηγάδι, δίπλα μας. στο πηγάδι το κεφάλι του ελέφαντα. όλα...
ο τόπος όλος ήταν μιά λάσπη από χώμα και αίμα. μύριζε απαίσια. έδιωχνα τις μύγες από πάνω μου, να μη με τσιμπήσουν, γιατί μεταδίδουν (εδώ ξεχνάω τη λέξη...).
αυτό κράτησε για ώρες, όλο το απόγευμα.
όσην ώρα οι άνθρωποι χόρευαν και προσεύχονταν, φώναζαν το όνομά μου.
.
ξάφνου, έπιασε ένας δυνατός αέρας, που λύγιζε τα δέντρα. σαν θύελλα.
τότε σταμάτησαν το χορό και περίμεναν.
η θύελλα κόπασε.
.
απ' το βάθος του πηγαδιού άκουσα να μου μιλάει η φωνή του πατέρα μου.
ελληνικά.
"παιδί μου, να συνεχίσεις τη δουλειά που ξεκίνησες να κάνεις.
συνέχισε να βοηθάς τον κόσμο και μη φοβάσαι !"
οι άνθρωποι άρχισαν να του μιλάνε και να του κάνουν ερωτήσεις, άλλοι στη ντόπια γλώσσα, άλλοι στα γαλλικά (διάλεκτος) .
σε όποια γλώσσα τον ρωτούσαν, το πνεύμα, τους απαντούσε.
κάποια στιγμή, άκουσα που είπε :
"τώρα θέλω να φύγω !"
έγινε ξανά ένας τρομερός αέρας, σα θύελλα.
μετά πάλι ησυχία.
.
ήταν πολύ αργά.
"δεν μπορείς να φύγεις μες τη νύχτα. είσαι "αρχή", μου είπαν. απόψε θα μείνεις εδώ. στο σπίτι του φύλαρχου"
ήξερα τις συνήθειες.
να μείνεις στο σπίτι του φύλαρχου, σημαίνει να σε πάρει στο κρεββάτι του.
"θα μείνω στο καμιόνι" είπα.
οι δυό φρουροί κοιμήθηκαν έξω. είναι συνηθισμένοι.
εγώ κοιμήθηκα για λίγο καθιστή, στο καμιόνι.
πρωί - πρωί, παραδώσαμε τα φάρμακα και φύγαμε.
.
.
.
.
.
.
.
.




Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

.
ο σκύλος ξεθάβει συστηματικά τα κοχύλια απ' τις γλάστρες.
κάθεται έπειτα και τα σπάζει με τα δόντια. κρατς - κρατς όλο το απόγευμα.
πάνε μερικά απ' τα ωραία μου κοχυλάκια, κάποια υπέροχα, με σχήματα, μυτερές μουσούδες και χρώματα, μουσειακά - θα τόλεγα - κομμάτια.
τον μαλλώνω.
εντάξει, τρυφερά τον μαλλώνω... αυστηρά συγχρόνως...
καταλαβαίνει μιά χαρά...

.

.

γελάω με την google...

δυό ωραία κείμενα του Ελύτη, που έψαξα και βρήκα, σχετικά με τη γλώσσα, τα πέρασα στο Word, το οποίο μου χτυπάει όλες τις λέξεις ΚΟΚΚΙΝΕΣ !

.
το κόκκινο του πάθους.
των παθών των λέξεων δηλαδή...
.

και κοίτα τώρα,
βολική είναι η διαβολεμένη η τεχνολογία, δε λέω, μα τα συστήματα στην ελληνική γλώσσα χωλαίνουν.
θα μας κάνουν να ξεχάσουμε και αυτά τα ολίγα που γνωρίζουμε !

.

"Μήγαρις έχω τίποτε άλλο στον νου μου,
πάρεξ ελευθερία και γλώσσα"...

.

.

δίνω το ένα κείμενο :

.

[Ἀπὸ τὰ δημόσια καὶ τὰ ἰδιωτικὰ, Ἴκαρος 1990.]

.

Πῆρε νὰ χειμωνιάζει, πλήθυναν οἱ ἄδειες καρέκλες γύρω μου. Ἔχω πιάσει γωνιὰ καὶ πίνω καφέδες, φουμέρνοντας ἀντικρὺ στὸ πέλαγος. Θὰ μποροῦσα νὰ περάσω ἔτσι μιὰ ζωὴ ὁλόκληρη, ἂν δὲν τὴν ἔχω κιόλας περάσει. ᾽Ανάμεσα σὲ μιὰ παλιὰ ξύλινη πόρτα ξεβαμμένη ἀπ᾽ τὸν ἥλιο κι ἕνα κλωναράκι γιασεμιοῦ τρεμάμενο· ποὺ ἔτσι καὶ συμβεῖ νὰ μοῦ λείψουν μιὰ μέρα, ἡ ἀνθρωπότητα ὄλη θὰ μοῦ φαίνεται ἄχρηστη. Σχεδὸν σοβαρολογῶ.

᾽Επειδὴ ἐδῶ δὲν πρόκειται πιὰ γιὰ τὴ φύση, ποὺ αὐτήν, πιστεύω, εἶναι πιὸ σημαντικὸ νὰ τὴ διαλογίζεσαι παρὰ νὰ τὴ βιώνεις· οὔτε κὰν γιὰ τὴν παράδοση. Πρόκειται γιὰ τὴ βαθύτερη ἐκείνη δύναμη τῶν ἀναλογιῶν ποὺ συνέχει τὰ παραμικρὰ μὲ τὰ σπουδαῖα ἢ τὰ καίρια μὲ τὰ ἀσήμαντα, καὶ διαμορφώνει κάτω ἀπὸ τὴν κατατεμαχισμένη τῶν φαινομένων ἐπιφάνεια ἕνα πιὸ στερεὸ ἔδαφος γιὰ νὰ πατήσει τὸ πόδι μου —παραλίγο νὰ πῶ ἡ ψυχή μου.
.
Μέσα σ᾿ ἕνα τέτοιο πνεῦμα εἷχα κινηθεῖ ἄλλοτε, ὅταν ἔλεγα ὅτι ἕνα τοπίο δὲν εἷναι, ὅπως τὸ ἀντιλαμβάνονται μερικοί, κάποιο ἁπλῶς σύνολο γῆς, φυτῶν καὶ ὑδάτων. Εἷναι ἡ προβολὴ τῆς ψυχῆς ἑνὸς λαοῦ ἐπάνω στὴν ὕλη.

.
Θέλω νὰ πιστεύω —καὶ ἡ πίστη μου αὐτὴ βγαίνει πάντοτε πρώτη στὸν ἀγώνα της μὲ τὴ γνώση — ὅτι, ὅπως καὶ νὰ τὸ ἐξετάσουμε,
ἡ πολυαιώνια παρουσία τοῦ ἑλληνισμοῦ πάνω στὰ δῶθε ἢ ἐκεῖθε τοῦ Αἰγαίου χώματα ἔφτασε νὰ καθιερώσει μιὰν ὀρθογραφία, ὅπου τὸ κάθε ὠμέγα, τὸ κάθε ὕψιλον, ἡ κάθε ὀξεία, ἡ κάθε ὑπογεγραμμένη, δὲν εἶναι παρὰ ἕνας κολπίσκος, μιὰ κατωφέρεια, μιὰ κάθετη βράχου πάνω σὲ μιὰ καμπύλη πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοὶ ἀμπελῶνες, ὑπέρθυρα ἐκκλησιῶν, ἀσπράκια ἢ κοκκινάκια, ἐδῶ ἢ ἐκεῖ, ἀπὸ περιστεριῶνες καὶ γλάστρες μὲ γεράνια.

.
Εἶναι μιὰ γλώσσα μὲ πολὺ αὐστηρὴ γραμματική, ποὺ τὴν ἔφκιασε μόνος του ὁ λαός, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ δὲν ἐπήγαινε ἀκόμη σχολεῖο. Καὶ τὴν τήρησε μὲ θρησκευτικὴ προσήλωση κι ἀντοχὴ ἀξιοθαύμαστη, μέσα στὶς πιὸ δυσμενεῖς ἑκατονταετίες.

.
Ώσπου ἤρθαμ᾿ ἐμεῖς, μὲ τὰ διπλώματα καὶ τοὺς νόμους, νὰ τὸν βοηθήσουμε. Καὶ σχεδὸν τὸν ἀφανίσαμε. ᾽Απὸ τὸ ἕνα μέρος τοῦ φάγαμε τὰ κατάλοιπα τῆς γραφῆς του, καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο τοῦ ροκανίσαμε τὴν ἴδια του τὴν ὑπόσταση, τὸν κοινωνικοποιήσαμε, τὸν μεταβάλαμε σὲ ἕναν ἀκόμα μικροαστό, ποὺ μᾶς κοιτάζει ἀπορημένος ἀπὸ κάποιο παραθυράκι κάποιας πολυκατοικίας τοῦ Αἰγάλεω.

.
Δὲν ἀναφέρομαι σὲ καμιὰ χαμένη γραφικότητα. Οὔτε θυμᾶμαι νά ᾽χω ζήσει σὲ καμιὰ καλὴ ἐποχὴ γιὰ νὰ τὴ νοσταλγῶ. Ἁπλῶς, δὲν ἀνέχομαι τὶς ἀνορθογραφίες. Μὲ ταράζουν. Νιώθω σὰν ν᾿ ἀνακατώνονται τὰ γράμματα στὸ ἴδιο μου τὸ ἐπώνυμο, νὰ μὴν ξέρω ποιὸς εἶμαι, νὰ μὴν ἀνήκω πουθενά.
Τόσο πολὺ αἰσθάνομαι νὰ εἶναι ἡ ζωή μου συνυφασμένη μ᾿ αὐτὴν τὴν «ὑδρόγεια λαλιά», ποὺ δὲν εἶναι παρὰ ἡ ὀπτικὴ φάση τῆς ἑλληνικῆς λαλιᾶς, τῆς ἱκανῆς μὲ τὴ διπλή της ὑπόσταση νὰ ὁμιλεῖ καὶ νὰ ζωγραφίζει συνάμα.
.
Καὶ ποὺ ἐξακολουθεῖ ἀθόρυβα ὅσο καὶ δραστικά, παρὰ τὶς ἄνωθεν ἐπεμβάσεις, νὰ εἰσχωρεῖ ὁλοένα μέσα στὴν ἱστορία καὶ μέσα στὴ φύση ποὺ τὴ γέννησαν, ἔτσι ὥστε νὰ μετατρέπει τεράστιες ποσότητες παρελθόντος χρόνου σὲ παρόν, καὶ νὰ μετατρέπεται ἀπὸ τὸ παρὸν αὐτὸ σὲ ὄργανο προικισμένο μὲ τὴ δύναμη νὰ ὁδηγεῖ τὰ στοιχεῖα τῆς ζωῆς μας στὴν πρωτογενὴ φυσική τους ἀλήθεια.
Ὅμως, γιὰ νὰ τὸ ἀντιληφθεῖ αὐτὸ κανείς, πρέπει νά ᾽χει περάσει ἀπ᾿ ὅλες τὶς διεργασίες, ὅσες ἀπαιτοῦνται γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ διακρίνει ποῦ κεῖται τὸ καίριο.
Τὸ καίριο στὴ ζωὴ αὐτὴ κεῖται πέραν τοῦ ἀτόμου. Μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι, ἂν δὲν ὁλοκληρωθεῖ κανεὶς σὰν ἄτομο —κι ὅλα συνωμοτοῦν στὴ ἐποχή μας γι᾿ αὐτὸ— ἀδυνατεῖ νὰ τὸ ὑπερβεῖ.
Σ᾿ αὐτὸ τὸ σημεῖο σταύρωσης βρισκόμαστε σήμερα, ποὺ οἱ περισσότεροι ἀδυνατοῦν, ἐπὶ παραδείγματι, νὰ ἐκτιμήσουν τὴν ὑγεία ἐπειδὴ δὲν ἔτυχε ν᾿ ἀρρωστήσουν, ἢ ἐπειδὴ —τὸ χειρότερο— θεώρησαν «καίριο» τὴν ἀρρώστια.
Ὁ μηχανισμὸς μιᾶς λειτουργίας ὅπως αὐτὴ ἀντανακλᾶ πάνω στὴ λογοτεχνία μας, τὴν καταδυναστεύει, τὴν ὑποβάλλει σ᾿ ἕνα εἶδος παραμορφωτικῆς ἀρθρίτιδας, ποὺ ἐξαιτίας μιᾶς μακρᾶς καὶ συνεχοῦς τακτικῆς, ἐκλαμβάνεται ὡς ἡ μόνη φυσιολογική.
.
.
.
.
.
.
.