.
Επαναπατρισμός. Κάθομαι εδώ ήσυχη, κι ακούω τη φωνούλα της απ’ το δωμάτιό της, να τιτιβίζει διαρκώς στα τηλέφωνα...
Το έχω πει, χρόνια πριν... «εσύ και τα παιδιά!». Αν το πίστευες, λιγάκι...
Τι έγινε η πίστη σου ; εκείνη η πίστη, που ως κόκκος σινάπεως, μετακινούσε όρη ;
Κι εσύ, πού βρίσκεσαι; Περιπλανιέσαι...
Τι άλλο να πω ; και τι να λές, σε ώτα μη ακουόντων ; Τίποτα να μη λές... Rien à dire.
Να έχω μονάχα την πίστη, να στέκω στη γωνιά μου, ακίνητη.
Να έχω την περηφάνεια, να μη μιλάω.
Να έχω το κουράγιο, να σιωπώ.


Τι φτωχά όνειρα, που κάνουν οι άνθρωποι !
Η ένδεια των ονείρων μου...
Ονειρεύομαι,
σήμερα μετά τη δουλειά, δηλαδή αμέσως μετά τη δουλειά, να μη χάσω ούτε ώρα, να πάρω το παιδί, να πάρω το βιβλίο, να πάρω ένα μαγιώ, το μολυβένιο μολύβι μου και δρόμο για τη θάλασσα...
Τη θάλασσα ονειρεύομαι.
Ως εκεί φτάνει σήμερα, ο ορίζοντάς μου !
Ως εκεί φτάνουν σήμερα, τα ανθρώπινα όνειρά μου !
Στη θάλασσα...
Να μη ξεχάσω να πάρω και τη μάσκα μαζί.
Τη μάσκα ! Τη μάσκα !
Εκείνη που φορώ,σαν τριγυρνώ στο σκοτεινό βυθό.
Τη μάσκα
της άτρωτης γυναίκας – στρατηγού.
Εκείνη, που τη βγάζω, κάθε που με τυφλώνουν δάκρυα.
Την εκπληκτική κρυψώνα μου, τη μάσκα !




.
.
.
.
.
.