Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

.
σε καλό να βγούν, τα τόσα καλά βράδια !
σε καλό να βγούν...
.
όλη η μέρα δύσκολη κι εξοντωτική.
το πρωί ήρθε ο Ν.
θα μου φέρει, είπε, το έργο του για τον Τάκιτο -τον Ρωμαίο Θουκυδίδη-.
το ονομάζει έργο της ζωής του, και δεν αμφιβάλλω, ότι θα είναι...
4 τόμοι, που θα κυκλοφορήσουν σύντομα...
.
το απόγευμα στο σ. χρειάστηκε να δώσω μερικές σκληρές απαντήσεις, σε κριτικές άδικες, λαϊκίστικες, πολιτικάντικες, σε κριτικές σκοπιμότητας και ξεδιαντροπιάς.
δεν λογαριάζω πιά τις κακοήθειες, δεν τις βάζω μέσα μου, μόνο χτυπάω τη μπουνιά στο τραπέζι και πού σε πονεί και που σε σφάζει, μάγκα μου.
.
το βράδυ ήταν καλό.
αρκετά καλό.
πανεπιστημιακοί καθηγητές και συζήτηση καλή, είχα κι απορίες που δεν μου τις λύσανε, μα δεν πειράζει...
ανταπέδωσα νοητά κι απ' την καρδιά μου τον χαιρετισμό, κι έκανα μεγάλη προσπάθεια να μαζέψω τα δάχτυλά μου. το κατάφερα, όπως εξάλλου όλον τον τελευταίο καιρό... όμως, είναι πύρρεια νίκη...
ποιόν νικάω ; τον εαυτό μου ; !
τον εαυτό μου ξεγελάω ;
.
κατάμεστο το θεατράκι. εισπράττω απ' τους ανθρώπους ενέργεια, θετική.
με κάλεσαν στο σπίτι, όπου έγινε καλή κουβέντα με έναν απ' τους πρωτεργάτες της δια βίου εκπαίδευσης, μεγάλη παρέα, φαγητό, πιάνο, τραγούδι. τραγούδησα.
άνθρωποι véritables, άνθρωποι με ελληνικότητα και αληθινά ενδιαφέροντα, δίνουν φιλία και εκτίμηση.
(δε νιώθω πολύ καλά από υγεία.
ζαλίζομαι και πονάω ολόκληρη.
σκέφτομαι, μην να φορέσω καμιά γαλάζια χάντρα ;)
.
.
.
.
.
.
.


Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

.
"je n' ai du gout que pour les pierres".
.


.
.
.
.
.
.
.

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

.
μεσημέρι Τρίτης
.

παραλλαγή ...

είδα το βράδυ ένα βασανιστικό όνειρο, που το χα πριν καιρό ξαναειδεί...

έχασα λέει, ένα μικρό παιδί, ίσως δυό, ίσως τριώ χρονώ και το ψαχνα.

πριν μήνες ή πριν κανα χρόνο, που είχα δει πάλι το ίδιο όνειρο, έψαχνα μέσα σε σπίτια, σε σοκάκια, σε εργαστήρια, σε καμαράκια, σε ξενοδοχεία, σε διαδρόμους, ώσπου το βρήκα το μωρό. κι ησύχασα.

χτες, το όνειρο είχε δυό αλλαγές.

πρώτα, είδα από πού, έχασα το παιδί ! σε βράχια απόκρημνα τριγύριζα, από κάτω θάλασσα, και χώρα ξένη.

η δεύτερη αλλαγή, είναι ότι ενώ βρέθηκα στους ίδιους ακριβώς τόπους, στις ίδιες κρυψώνες, στα ίδια στενά περάσματα, σε χώρους με τα ίδια πράγματα μέσα, το παιδί δεν το βρήκα. γύρναγα και ξαναγύρναγα στα δωμάτια, ήξερα πως εκεί πρέπει να ναι, πως εκεί θα το βρώ, μα δεν το βρήκα.


κάποιος στο τέλος, μου το φερε αγκαλιά !

γενικά, δεν δίνω σημασία στα όνειρα...
με εντυπωσίασε όμως, που ξαναείδα το ίδιο θέμα, τους ίδιους τόπους και τα ίδια αντικείμενα !

.

.

μου ήρθαν τόσο καλά μηνύματα σήμερα το μεσημέρι απ' τα δυό χτεσινά αστέρια , που θα τα φυλάξω λέω, βαθειά, σ' όλη μου τη ζωή !
.
.
.
.
.
.

.
ξημερώματα Τρίτης
.

τι ήθελα τώρα να χα ;
ήθελα τώρα να χα μιάν ασπιρίνη κι έναν ώμο ν' ακουμπήσω και να κλάψω , να ξεθυμάνω, βρε αδερφέ...
νομίζω πως ασπιρίνη, έχω μιά, στο μπάνιο.
.
διαλυμμένη είμαι.
σπάνε κι οι πέτρες, φυσικά. πονάω παντού, σα να χω φάει ξύλο. και δεν μπορώ να μαζέψω σοβαρά μήτε τη σκέψη μου.
.
είδα κι έπαθα να φέρω το πιάνο. μέρες τώρα κρατάει η απεργία των φορτηγών. μα όταν κάτι πρέπει να γίνει, πρέπει να γίνει, πάει και τελείωσε.
έτσι, πλύθηκε από βραδύς με μύρια ζόρια η σκουπιδιάρα, νίφτηκε, τρίφτηκε, καθαρίστηκε, μοσχοπλύθηκε και κουβάλησε πρωί πρωί το πιάνο.
πιάνο τρία μέτρα, με ουρά, καβάλα στη σκουπιδιάρα και πάμε !
.
εσύ στον Σεπτέμβρη κι εγώ στο φθινόπωρο, discrète και περήφανη φύσει (από χαρακτήρα) και θέσει, δεν θα κούραζα ανθρώπους με το δικό μου "μετά", μα έτσι κι αλλιώς έχω απόψε οχτακόσιους είκοσι τρεις λόγους , να κλάψω από συγκίνηση !
σε μιά μυσταγωγία, απ' το απομεσήμερο ως αργά το βράδυ, σε μιά αληθινή μυσταγωγία, ένα απ' τα καλύτερα βράδια της ζωής μου. το ομολόγησα κι όλα, ένα απ' τα πιό άξια βράδια, της πολύφυλλης ζωής μου.
.
κάπου στο μπάνιο, πρέπει να χω μιάν ασπιρίνη.
κι ύπνο έπειτα,
στη σιωπή.
.
.
.
.
.
.
.



Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

.
τι όμορφα, μικρέμουΜότσαρτ, να είναι γεμάτη ενέργεια και μουσική η ζωή, οι μέρες και τα βράδια !
άνθρωποι που έρχονται καθημερνά, έχουν αρχίσει και ρωτάν "τι θα γίνει, μόλις τελειώσουμε ;" "τι θα κάνουμε μετά ;"
δύσκολο είναι να διαχειριστείς ανθρώπους και αυτό το "μετά" που περιμένουν...
μήτε γίνεται να τους παρατήσεις...
τι συνέχεια άραγε οφείλεις να δώσεις στο "μετά" ;
keep walking ?
θα δούμε...
.
προς ώρας, άειντε, μικρέμουΜότσαρτ, ξεκίνα !
ας είναι καλή η σημερινή μέρα, πρωί - βράδυ !
.
.
.
.
.
.
.
Κυριακή βράδυ, αργά.
.
.

πάει κι αυτό...
ένα ένα τ΄αφίνω πίσω...
φυσικά, αν υπήρχε ο αυτονόητος υποστηρικτικός μηχανισμός, όλα θα σαν πιό απλά, πιό ξεκούραστα και για μένα πιό ευχάριστα...
τέλος, αυτό είναι τώρα, σκάσε και κολύμπα.
.
αγαπώ πολύ την Ηπειρώτικη μουσική και τα τραγούδια.
μας είχε μάθει ο Σταύρος να τα τραγουδάμε, να τα ακούμε και να τα χορεύουμε. και ο Κώστας Κρυστάλλης να τ' αγαπάμε.
λέω πολλά τραγούδια. στους μη Ηπειρώτες, φαίνονται πολύ αργόσυρτα. εμένα όχι. μ' αρέσουν.
κάθισα απόψε παράμερα (όπως πάντα σχεδόν...) κι άκουγα τα αστεία και τα σχόλια.
"πολύ αργά τις λέει τις λέξεις" έλεγε ο Φώντας, "δεν μπορώ ν' ακούσω πάνω από ένα εικοσάλεπτο", "πολύ αργά το πάνε, σαν ταινία του Αγγελόπουλου" και τέτοια...
χορεύανε όμως απ' τις 8 ως τις 12.
.
ήρθε κι ο Κώστας Μ.
"ήρθα για σένα. δε θα χορέψω, γιατί μόλις σαράντησε η μάνα μου". κάθισε λίγο αγκαλιά κι έκλαψε με λυγμούς, στη μέση στην πλατεία.
η μάνα, είναι μάνα, για μικρούς - μεγάλους...
.
αύριο υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες...
ελπίζω θα το καταφέρουμε.
.
ωχ, λουλουδάκι μου γαλάζο
.
.
.
.
.
.
.




Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

.
Σάββατο βράδυ, αργά.
.
.

χόρεψα απόψε.
σχεδόν πάντα το παθαίνω, με τον χασαποσέρβικο. είναι σα να μιλάει στο αίμα μου αυτός ο χορός. θέλω αβάσταχτα να τον χορέψω. έτσι απόψε, σηκώθηκα και τον χόρεψα .
ήταν πολύ καλή η βραδιά. είχε ωραία τραγούδια. και παρ' όλη τη βροχή, είχε κόσμο.
τα πόδια μου είναι πολύ κουρασμένα και με πονάνε, τα χέρια μου είναι πολύ κουρασμένα και με πονάνε. το ίδιο κι όλο το σώμα μου. το πρόγραμμα παραείναι σκληρό, και ο Μιχάλης είπε να πάρω γι αυτές τις μέρες αντιφλεγμονώδη.

μετά πήγαμε στο Octoberfest για μπύρα. εγώ δηλαδή, σκέτο νερό ήπια.

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

.
nessun dorma, nessun dorma .
.
όλη τη νύχτα στον ύπνο μου, άκουγα τη βροχή να πέφτει, δυνατή, σταθερή, ήσυχη.
θα βγουν οι κίτρινοι και οι μωβ κρόκοι ! και τα κυκλάμινα !
ίσως ανέβω κάποια στιγμή σήμερα στο βουνό, να δω... θέλω πρώτη να τα ανακαλύπτω !
χτες βράδυ, εκτός απ' τους φίλους, είχαμε έναν πολύ καλό κιθαρίστα, τον Δρόλαπα.
μου άρεσε πολύ αυτό το κομμάτι, το Katmantou.
κανονικά, η μουσική αυτή έπρεπε να παίξει δυνατά έξω, μα φοβήθηκα την απογευματινή βροχή και τους μάζεψα μέσα...
καλά ήταν.
δόξα τω θεώ, ως τώρα όλα πήγαν πολύ καλά...
πρόβλημα με την απεργία των φορτηγών. δεν υπάρχει φορτηγό να φορτώσει για μεθαύριο το πιάνο...
πώς δηλαδή να κόψω το λαιμό μου, να βρω φορτηγό ; τίποτα δεν κινείται !
μάλλον βρήκα μιά λύση. τραβηγμένη απ' τα μαλλιά... θα την πω, μόλις το καταφέρω...
.
κατά τα άλλα, προχωρώ ένα βήμα μπροστά, δύο πίσω, πάω σπρώχνωντας, αλλά νομίζω δε θα τ' αποφύγω...
.
κατά τα άλλα, ίσως άκουσα σήμερα, μετά από πολύν καιρό, έναν μικρό κοκκινολαίμη να κελαηδεί, μα δεν είμαι και σίγουρη.
.
απόψε τραγουδάμε το φεγγάρι του Σεπτέμβρη.
.
.
.
.
.
.

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

.
υποθέτω, αν ήσουν κάπου κοντά, να στέκεις εδωδά σε μιά μεριά, θα ήταν λιγότερο βαρύς ο καιρός...
ο καιρός...
ο καιρός...
ο καιρός...
ο μη καιρός
ο καιρός ο ά καιρος

ο ά χαρος καιρός
κι ο καιρός ο ά χρονος

δεν έχει νόημα να σκέφτομαι πιά τον καιρό που καταργήθηκε, μήτε και τίποτε άλλο.
μπορώ όλη μέρα να σκέφτομαι διάφορες σαχλαμάρες, για παράδειγμα πώς πρέπει να γραφτεί αυτή η αναφορά ή εκείνη, τι χρώμα πρέπει να χουν οι προσκλήσεις και τι μέγεθος, ποιά γραμματοσειρά ταιριάζει στα κείμενα, με ποιό τρόπο θα τους πω αυτό ή εκείνο για να τους πείσω, κι ένα σωρό άλλα τέτοια, κοινά.
τον χρόνο μόνο να μη σκέφτομαι... βάρυνε άξαφνα ο χρόνος. σαν εκατό χρονώ γέρος και σαν διακοσίων.

κουβέντιασα απόψε με έναν άνθρωπο, όταν όλοι οι άλλοι έφυγαν.
είχε κάποιο ενδιαφέρον η συζήτηση.
σα να είχε μιά λίγη, αρχική συντροφικότητα ετούτη η κουβέντα. ψήγματα συντροφικότητας. λίγο σα μιά συνενοχή μου έμοιαξε. τίποτε άλλο. δεν μπορώ τίποτε άλλο.
.
λίγο πριν, η συζήτηση με όλους μέσα, πήγε πολύ καλά θαρρώ... με ενδιαφέρει η κοινωνική συνοχή. την παλεύω.
οι δεσμοί ολωνών με όλους σα να χουν σπάσει. κανείς σα να μην αντέχει κανέναν.
χρόνια, μου είπαν, είχαν να βρεθούν έτσι, όλοι μαζί...
ο κοινωνικός ιστός υφαίνεται κομμάτι - κομμάτι, όπως υφαίνει η αράχνη τον ιστό της.

.
μόνο που, φυσικά, δεν διαθέτω δίκτυο να απευθυνθώ στις πέντε ηπείρους, δεν έχω τη δυνατότητα να απευθύνομαι σε ένα "ευρύτερο κοινό" ...
αλλά, μήτε έχω και κανένα τέτοιο ενδιαφέρον...
η αρχική μου σκέψη, όλο το σχέδιο, έχει να κάνει κυρίως με την "εντοπιότητα" και απευθύνεται κυρίως στον διπλανό μας άνθρωπο... σε αυτόν που κατοικεί ή εργάζεται στις γειτονιές μας ή απλά, περνάει απ' εδώ και κοντοστέκει...
και μπορεί σε ένα υπεροπτικό βλέμμα,

η εντοπιότητα να φαίνεται υπόθεση "περιορισμένης ευθύνης",
μα εμένα αυτή είναι η ευθύνη μου !
.
"βγαίνουμε στο δρόμο, είπε κάποιος απόψε, και δεν γνωρίζουμε κανέναν. με κανέναν δε μιλάμε. αν σας έβλεπα στο δρόμο, δε θα σας γνώριζα να σας μιλήσω. σας ευχαριστώ που ήρθαμε σε επαφή, γνωριστήκαμε κι ανταλλάξαμε απόψεις, μιλήσαμε..."
.
μικρές πατρίδες φέρουν κοντά τους οι εθνικο - τοπικοί σύλλογοι και στο λεύκωμα που εκδίδεται κατέχουν ξεχωριστήν και περίοπτη θέση !
είναι κατανοητό και θεμιτό

νομίζω.
.
.
.
.
.
.




Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

.
μιά πέτρα μες το σκοτάδι,
ακούει
να ξυπνά
το πρώτο κοτσύφι
αυτής της μέρας
.
.
.
.
.
.

.
έχουμε και λέμε :
η μέρα ήταν φοβερή stop
το πρωϊνό με διέλυσε stop
το βράδυ ήταν καλό stop
σέρνομαι απ' την κούραση stop

το πρωί, όταν πήγα στη δουλειά, με περίμενε εκεί ο N. Μ.
ίσως θεώρησε, πως πρέπει να ρθει να δικαιολογήσει την απαράδεκτη συμπεριφορά του, των τελευταίων ημερών.
όταν του είπα "δεν γίνεται, ρε φίλε, να κουβαλάω εγώ τις καρέκλες απ' τις πλατείες και να τις φορτώνω - ξεφορτώνω στο φορτηγό, δεν είναι λογικό αυτό !", μου είπε το εξής επιχείρημα, που τσακίζει κόκκαλα : "και ποιός πρέπει δηλαδή να τις φορτώνει ; οι υδραυλικοί, οι σιδεράδες και οι ηλεκτρολόγοι ";!
αφού τα είπαμε καλά ένα χεράκι και άκουσα τις αιώνιες γκρίνιες του, μετά το γύρισε, πού το πάει, πού το φέρνει, στη θρησκεία ...
γιά όλα τα δεινά, που μας έχουν βρεί, φταίει ο Χριστιανισμός.
βρε τι τους αρχαίους έπιασε, βρε τι το Βυζάντιο - που δεν ήταν Βυζάντιο, δεν ήταν Χριστιανικό, δεν ήταν Ελληνικό, δεν ήταν Βυζαντινό, δεν είναι η Αρβελέρ Βυζαντινολόγος, τα ανακάτεψε όλα και όλους, όχι ανά εποχή, μα μπρος - πίσω, πώς έγινε η αρχαιοελληνική χλαμύδα φουστανέλλα, πώς η φουστανέλλα Ευρωπαϊκό ένδυμα, και η επωδός, φυσικά, πως πρέπει να επιστρέψουμε στους αρχαίους θεούς και στη λατρεία των αρχαίων προγόνων. κάτι είπε και για τους στύλους του Ολυμπίου Διός, μα είμαι τώρα τόσο κουρασμένη και τόσο ζαλισμένη, που ούτε καν θυμάμαι τι είπε, νομίζω είπε πως θα πρεπε να τον ονομάζουμε ναό ή κάτι τέτοιο...
.
τα σκηνικά της Αγγέλας, τα είχε ρίξει αποβραδύς κάτω ο αέρας. ευτυχώς, μικρές μόνο ζημιές, τα φτιαξαν ως το απόγευμα και τα στερέωσαν καλά, καλού - κακού...
.
παρήλασαν διάφοροι όλο το πρωί, ο καθείς για τα δικά του, ατέλειωτα είναι, δεν τελειώνουν ποτέ, μουσικοί, θεατράνθρωποι, εργάτες, καθηγητές, καθηγητές γιατί ; γιατί βρε παιδιά καθηγητές ; τυπογράφοι, εφημεριδάδες, εργάτες, ζωγράφοι, ζωόφιλοι, κλήσεις για παρκαρίσματα, τηλέφωνα, μέηλ, φαξ.
άντε να κρατάς και ισορροπίες σε καταστάσεις ανισόρροπες...
κάποια στιγμή, ήρθε κι ο Τζώνυ με τ' ανέκδοτά του και παίξαμε λίγο. λογοφέραμε για το ποιός έχει πιό δυνατά μπράτσα. σαν τα παιδάκια... εγώ, του λέω, σπάω καρύδια μες τις χούφτες μου. κάναμε bras de fer. δύο φορές.
μ' άφινε να κερδίζω και μετά με γονάτιζε. όποιος έρχονταν από κεί και πέρα, περηφανεύομουν πως εγώ κέρδισα ! γελάει και κουνάει τη φαλάκρα με αγάπη. "αυτή κέρδισε, αλλά προς τη δικιά μου μεριά !"
κατά τις πέντε, το πρώτο κύμα κόπασε...
παραγγείλαμε ξυλάκια με πιτούλες, τα μάτια μου έκλειναν, έβαλα το μπράτσο μου στο γραφείο κι έκλεισα τα μάτια μου για δέκα λεπτά .
.
το δεύτερο κύμα άρχισε κατά τις έξι ...
μπήκε ο Τζαχ., φωνάζοντας, ουρλιάζοντας σχεδόν : την βλέπετε αυτή ; εγώ μ' αυτήν στη χούντα μοιράζαμε παράνομο τύπο ! χο, χο, χο ! (κάτι, σαν τον χιονάνθρωπο των πάγων !)
σσσσσστ ! σουτ, καλέ ! κοιμόμουνα τον δεκάλεπτο ύπνο και κατατρόμαξα. τρομάξανε κι όλοι δηλαδή ... σούτ καλέ, πώς τη θυμήθηκες τώρα τη χούντα, καλά καθούμενα ; μη φωνάζεις και μας κατατρόμαξες !
.
μετά ήρθαν λίγο - λίγο οι τεχνικοί, οι ηθοποιοί, ο κόσμος.
τίγκα είμαστε και το έργο αληθινά καλό.
στο μεταξύ τελείωσαν κάτω τη σύσκεψη και ήρθαν και οι δικοί μου...
καθιστοί είμασταν στην πεζούλα και μιλάγαμε χαμηλόφωνα , ώσπου ήρθε κάποιος τρέχοντας... - "πού είναι το μπάρ ;"
(!)
- το ποιό ; !
- το μπαρ !
κοιταχτήκαμε με τα παιδιά και μας έπιασαν γέλια...
- το μπαρ, γρήγορα ! ο πρωταγωνιστής έπαθε υπογλυκαιμία !
ευτυχώς ήταν εκεί ο Μιχάλης, έριξε σ' ένα ποτήρι ζάχαρη και νερό και του το πήγε...
βρε λες ; ! λες, να πρέπει να φτιάξω και κανα μπαρ ; ! μη μου βάνετε ιδέες, μη μου βάνετε ιδέες !
.
όλα τα υπόλοιπα, μετά τις 11 το βράδυ, πήγαν ρολόϊ ...
αργά, στο σχόλασμα ήρθε και με βρήκε η Ράνια Βισ.
"το έχεις ανεβάσει πολύ ! μου είπε. την όλη ιστορία, την έχεις ανεβάσει πάρα πολύ !"
τη Ράνια την συμπαθώ και την εκτιμώ, από παλιά... 10 - 12 χρόνια πριν, είχαμε κάνει μαζί ένα ταξίδι στη Γαλλία. ένα βράδυ, μας πήγαν οι Γάλλοι σ' ένα club, και πάνω στο κέφι, μας ζήτησαν να τραγουδήσουμε κάτι τις ελληνικό. τότε η Ράνια, άρχισε να τραγουδάει με την όμορφη φωνή της "σεεε γέλασε, Παράσκευούλα μουου, σεεε γέελασεεε το δήμαρχόπουλο, σουου πεε πως θααα σε πάαρει, για δε παντρεύεσαιαιαι, σούουπε πως θαα σε πάαρει, για δεε παντρεύεσαιαι ;"
κι όλοι κοντά, ακομπανιάραμε "παν τα νιάταα παααν τα κάλη, δεεεν ξαναγυρίιιζουν πάααλι" και χορός, φυσικά !
από τότε συμπαθώ τη Ράνια, και χάρηκα για κείνο το :
"το έχεις ανεβάσει πάρα πολύ !"εκτιμώ το ένστικτό της και τις γνώσεις της.
.
αύριο, στις 3 συμβούλιο,
στις 8 σύσκεψη - συντονισμός με τους εθνικοτοπικούς συλλόγους.

.
μικρέμουμότσαρτ,

καληνύχτα.
.
.
.
.
.
.

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

.
είχε κόσμο.
η αλήθεια είναι ότι όταν βρίσκομαι στην τσίτα, σε κατάσταση υπερέντασης και άγχους, δεν μπορώ να απολαύσω εντελώς, αυτό που γίνεται. βλέπω όμως τους ανθρώπους ευχαριστημένους, κι ακόμα περισσότερο, βλέπω κάποιους "ειδικούς" ανθρώπους ευχαριστημένους και συμπεραίνω πως όλα πήγαν καλά.
"ειδικούς" ανθρώπους, εννοώ όχι φυσικά τίποτα ψευτοκουλτουριάρηδες, μα ανθρώπους με δύσκολο κριτήριο, ευαισθησίες και σοβαρότητα.
έτσι λοιπόν, κρίνω πως καλά πήγαν όλα απόψε. αν εξαιρέσεις ότι μου βγήκε η ψυχή απ' το πρωί κι από μέρες, σε ζητήματα πρακτικά, τεχνικής φύσεως. μα να το πάρω απόφαση , υπάρχει πρόβλημα στην πρακτική εργασία και πρέπει να τα βγάζεις πέρα μόνος σου ή με ανθρώπους λίγους, ελάχιστους...
.
κάθομαι εδώ, πάνω στις πεζούλες κι ακούω. δεν υπάρχει κανένας λόγος να ανησυχείς και να με φωνάζεις, εδώ είμαι, πού αλλού θα ήμουν ;
"τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.

στην πέτρα της υπομονής"
θέλω πάντα να με φωνάζεις, εδώ είμαι, πάνω στις πεζούλες κι ακούω. πού αλλού θα ήμουν ;
.
γλυκύτατος άνθρωπος ο Καραλης, όσο ήσαν οι μουσικοί μόνοι τους κι έκαναν πρόβα, πριν έρθει ο κόσμος, άκουσα ξαφνικά να υψώνεται η φωνή του μες στην ησυχία, μες στην εξοχή, σούρουπο, κάτω από ένα άσπρο φεγγάρι.
μαγευτικό, μου φάνηκε...

.
μιλάμε στο τηλέφωνο με τον ΜΛ, συχνά.
με έχει εντυπωσιάσει το ήθος και το ύφος. μόλις γυρίσει απ' το Αμβούργο, πρόβα.
..
ή "εξ αναβολής" ΑΓΓΕΛΑ αύριο.
.


.
.
.
.
.
.
.

.


Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

.
σκέφτομαι το σώμα σου ευτυχισμένο, κι αυτό, κατά κάποιον τρόπο, μου κάνει καλό. ας είναι και κάποιος ευτυχισμένος... το σώμα σου υποθέτω αυτόν τον καιρό είναι φωτεινό, λαμπερό, όχι στερημένο. καμιά φορά, έχω την αίσθηση ότι είμαι αδερφή σου ή η μάνα που σε γέννησε και θέλει να βλέπει το σώμα σου ευτυχισμένο, την ψυχή σου ευτυχισμένη. υπερισχύει αυτή η αγάπη, της θλίψης, της αποερήμωσης ή της αίσθησης εγκατάλειψης.

κρατάω μονάχα την ευλογημένη αίσθηση της δικής σου χαράς, αποφεύγοντας να σκαλίζω πάρα μέσα. αποφεύγω να σκαλίζω την πέτρα. πέτρα όλο το εσώτερο σύστημα... απολιθωμένο δάσος.

απόψε, γέμισα την πλατεία. λε πετί σεβάλ νταν λε μωβαί ταμ. μονάχη το τραβάω αυτό, το παίρνω στη ράχη και το σηκώνω. εγώ εδώ,εσύ αλλού. c' est la vie...

άνθρωποι γύρω πολλοί. πολλές κουβέντες, μα εσύ ξέρεις... κατεβάζω κουρτίνα. δεν μ' αγγίζει όλο αυτό.
παρ' όλ' αυτά, μου δημιουργεί μιαν υποχρέωση και βασανίζω το μυαλό μου, για το ποιό είναι το ορθό και ποιό όχι...
άνθρωπο ορχήστρα με είπε απόψε η Κ.Μ., μα εγώ νιώθω παιδί για όλες τις δουλειές.

φόρτωσα ξεφόρτωσα καρέκλες στο φορτηγάκι σήμερα, ο Χρήστος μου στειλε μιά μεγάλη ανθοδέσμη, μιά αγκαλιά λουλούδια, έτσι ξεκάρφωτα, μακάρι νάξερα γιατί, να τον πάρω αύριο να τον ευχαριστήσω. μεσάνυχτα, με το σχόλασμα της πλατείας, πήρα και το μπουκέτο στο γραφείο, να το βάλω στο νερό. δεν είναι λογικά πράματα αυτά, να πηγαίνεις μεσάνυχτα στο γραφείο για να βάλεις τα λουλούδια στο βάζο, μα δεν πειράζει, σκασίλα μου κι αν είναι λογικά, κι αν δεν είναι.
μετά, περάσαμε ξανά για μπύρες, δεν πήγα σε μεγάλη παρέα, καθίσαμε δύο, μετά ήρθαν κι άλλοι δύο και γίναμε τέσσερις, μετά κι άλλοι δύο, κι άλλος ένας, έτσι σιγά σιγά ήρθε εκεί η μεγάλη παρέα, κουβέντα, πολλά ακούω, λίγο μιλάω, γίνονται καλές κουβέντες αυτήν την εποχή, δεν θέλω να απομονώνομαι, παλεύω, παλεύω, έχω το θεό για μάρτυρα.
Καββαδία έχει το πρόγραμμα αύριο, θάχει κόσμο, μα δε με μέλει, θέλει έχει, θέλει μην έχει...
.
αύριο πάλι...
.
.
.
.
.
.
.


Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

.
χτες βράδυ είχαμε κοντά μας το μωρό σκυλάκι. το ένα απ' τα δυό, αυτό που βρήκε οικογένεια... το αγοράκι. το τρίχωμά του μαλακό σα βελούδο, παιχνιδιάρικο πλάσμα και καλότυχο . παίξαμε μαζί του και κάναμε χάδια.
.
κοσμοσυροή έγινε απόψε.
τεχνικά ψιλοπροβλήματα, που κανείς δεν τα αντελήφθηκε, που εμένα με αγχώσανε όμως πολύ ...
γονείς και παιδιά ευχαριστημένοι. αυτό έχει τελικά σημασία.
.
μπύρα μετά στην πάνω πλατεία

και πολλά τραγούδια...
- στο τραπέζι που τα πίνω
- Moi, je sais tous tes sortilèges
Tu sais tous mes envoûtements
Tu m'as gardé de pièges en pièges
Je t'ai perdue de temps en temps
Bien sûr tu pris quelques amants
Il fallait bien passer le temps
Il faut bien que le corps exulte

- εγώ εδώ κι εσύ αλλού
- όσο σ' αγαπώ σ' ελευθερώνω
και βγάζω τον σκασμό.
παρ' όλ' αυτά, οι μουσικοί στην πλατεία παίξανε απόψε για μένα. έτσι τουλάχιστον είπανε. σαξόφωνο και τρομπέτα. εντάξει, οι δικοί μου φυσικά ήσανε...
.
από την αποερήμωση που στην πραγματικότητα με δέρνει, χαίρομαι γιατί διατηρώ πάντα τον χαρακτήρα μου, της συντροφικότητας.
.

.
κυριακή αύριο.
το πρωί συνέλευση, το βράδυ συναυλία.
δεν ορίζω τον εαυτό μου απ' την κούραση.
.
αύριο πάλι...
.
.
.
.
.
.
.

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

.
φεσωθήκαμε ...
φεσάκι τσόχινο, τουρλωτό, ντούρο, κατακόκκινο, με μαύρη φούντα ! τι άλλο να πω ;
τίποτε άλλο να μην πω... εδωδά τουλάχιστον...
μόνο, πως είναι εξαιρετικά δύσκολο να είσαι δάσκαλος... δεν κάνουν όλοι γι αυτές τις δουλειές... τι να λέμε τώρα ; οτι μπορείς να πάρεις στα χέρια σου νέους ανθρώπους και να τους στρεβλώσεις ; τι να λέμε τώρα ;
η πρότασή μου είναι και θα είναι στα σοβαρά, όταν πρόκειται για νέους, να μπαίνουν κάποιες ασφαλιστικές δικλείδες. γιατί θαρρώ, είναι ανεπίτρεπτο, να αφίνουμε ως κοινωνία να ασκούν τη μωροφιλοδοξία τους και να στρεβλώνουν την αισθητική και τη γνώση των νέων, άνθρωποι άσχετοι, που καμώνονται τον δάσκαλο...
είμαι αποφασισμένη να ανοίξω το θέμα.
αυτά τα ολίγα...
.
απ' το πρωί, μιά συνεχής, αδιάκοπη κίνηση.
χωρίς σταματημό, ως τώρα. ώρες ατέλειωτες.
άλλη φορά, τέτοια μέρα θα λεγα, γιόρταζε η Σοφία σου σήμερα. τίποτα δε λέω πιά.
δε σκέφτομαι τίποτα.
μόνο πέτρες, βράχια, κοτρώνες, χαλίκια. μονάχα αυτά.
η εποχή του λίθου.
.
απόψε νομίζω ότι τα παρατάω.
εντάξει, μπορεί να είναι απλά, απ΄την κούραση.
.
αύριο πάλι.
.
.
.
.
.
.
.

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

.
οι μέρες πέφτουν βαρειές.
χίλια προβλήματα την ώρα... πρέπει να χεις κάποιο backup για να μπορείς να αυτενεργείς και να τα βγάζεις πέρα στις αναποδιές... χρειάζεται να χεις άσσους στο τσεπάκι και να τους βγάζεις σα μαθητευόμενος μάγος, κάθε που υπάρχει ένα πρόβλημα...
έχουμε πέσει στην απεργία των φορτηγατζήδων, και δεν μπόρεσαν σήμερα να έρθουν σκηνικά...
ευτυχώς, είχα τους μουσικούς, που ανταποκρίθηκαν αμέσως... μα αν συμβεί κι αύριο, δεν έχω άλλη λύση να βγάλω απ' το τσεπάκι...
προχτές φώναξα να παίξει το πανεπιστήμιο, σήμερα τη μουσική, και λύσεις πάπαλα.
άλλη λύση για ώρα ανάγκης, δεν υπάρχει...
ας ελπίσουμε, πως δε θα χρειαστεί...
.
πέρασε απόψε ο σπουδαίος μου Χ.Ζ., κάθησε αρκετά...
κι ο Γιάννης έρχεται σχεδόν κάθε βράδυ και καθόμαστε στον "εξώστη".

εκτός απ' τους καθήμενους, περνάει κόσμος... έχουμε μπύρες και τη σπιτική ρακή. ό, τι κι αν παίζει, ακούμε και σιγοπίνουμε στα βουβά.
όταν θα φύγω από όλ' αυτά, θα μου λείπουν οι άνθρωποι ;
.
ήταν καλή η ορχήστρα απόψε. είναι καλοί μουσικοί όλοι, επαγγελματίες.
τα ωραία τραγούδια του παλιού, καλού, ελληνικού κινηματογράφου !
καθισμένη στον "εξώστη", τραγούδησα με την ψυχή μου.
.

"Πού θα βρεις άκρη να σταθείς
και πού φωτιά να ζεσταθείς
ποιος θα σου πλύνει την πληγή
καρδιά μου;
Πόρτα πού θα βρεις ανοιχτή
και ποιος διαβάτης θα σταθεί
γλυκό του λόγο να σου πει
καρδιά μου;

Πού πας χωρίς αγάπη
στη νύχτα, στη βροχή;
Το δρόμο θα τον χάσεις
καρδιά μου μοναχή.

Σαν χελιδόνι ορφανό
θα ψάχνεις ήλιο κι ουρανό
και θα σε διώχνει ο βοριάς
καρδιά μου.
Κι ούτ’ ένα χέρι θα βρεθεί
πονετικό να σε δεχτεί
ρόδο που θα ’χεις μαραθεί
καρδιά μου."



γύρισα εδώ και περιπλανήθηκα στη μουσική...

έπεσα πάνω στον Γύφτο και πάνω στον Στέλιο.
"εγώ φεύγω απ' τα όνειρά σου"
"τα μαύρα μάτια σου"
και "στο τραπέζι που τα πίνω"
.
εξαίσια τραγούδια και τα τρία ! τα πέρασα στο j.b., να τ' ακούω.
.
αυτά γι απόψε.
πέτρα τα μέσα μου.
τίποτε άλλο.
.
.
.
.
.
.
.



Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

.
καθίσαμε ως αργά, μόνοι μας στη σκηνή και τραγουδήσαμε.
είχανε φέρει τα παιδιά μιά κιθάρα κι έναν μπαγλαμά. μόλις έφυγαν όλοι, ξεντύθηκαν και μάζεψαν το σκηνικό, έπειτα καθίσαμε άλλοι στη σκηνή, άλλοι κατάχαμα, κι είπαμε μερικά ωραία τραγούδια.
φοιτητές όλοι ή τελειόφοιτοι, μου άρεσε που παίζουν μπαγλαμά και που τραγουδάν τραγούδια λαϊκά και όμορφα.
είχε πολύ κόσμο και σήμερα, όπως τα περισσότερα βράδια...
ήρθαν πολλοί φίλοι μου, τυχαία όλοι μαζί απόψε ...
νομίζω ο μήνας περνάει αργά, νομίζω οι μέρες απ' το πρωί ως το βράδυ περνάν αργά...
είμαι και δεν είμαι ευχαριστημένη...
.
- είμαι,
γιατί ο κόσμος έρχεται, συμμετέχει, ψυχ αγωγείται, σχήματα νεανικά, φρέσκα επαγγελματικά, πειραματικά ή απλά ερασιτεχνικά έχουν βήμα έκφρασης.
κάποιοι, άνδρες ή γυναίκες, έρχονται και παρακολουθούν κάθε βράδυ κι αναρωτιέμαι αν πραγματικά θέλουν να έρχονται ή απλά δίνουν μιά διέξοδο στη μοναξιά τους.
.
- δεν είμαι,
γιατί η κατάσταση που διαμορφώνεται, όσο πάει με στριμώχνει...
"αν φύγεις, έλεγε απόψε ο Χρήστος πάνω στη συζήτηση, πάνε όλ' αυτά. μαθητικά και ενηλίκων, τελειώσανε"
αυτό το γνωρίζω.
είναι όμως αυτός λόγος για να μείνεις ;

όπως πάντα, μπερδεμένη...
αληθινά, δεν ξέρω ...


.
.
.
.
.
.

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

.
Πι
Όπως πέτρα
Όπως παγωνιά
Όπως ξύλιασμα
Α
Όπως απολίθωμα
Όπως λίθος
Όπως πετρωμένοι πόροι δέρματος
Χι
Όπως πετρωμένα χέρια
Όπως νεφροί πετρωμένοι
Και σπλάχνα

.
.
.
.
.
.
.

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

.
τις "Δούλες", "Les bonnes"
του Jean Genet είδαμε χτες.
δεν είχα άλλοτε διαβάσει το κείμενο, μου άρεσε, και βέβαια μου άρεσε ο λόγος - η ποιητική γλώσσα - μετάφραση του Οδυσσέα Ελύτη.
.
στο μυαλό μου (ναι, έχω ακόμα ...) δεν είχα τοποθετήσει

τον κατά J. Cocteau «μαύρο πρίγκιπα» της λογοτεχνίας ,
στους absurds συγγραφείς.
δεν ξέρω γιατί...

έτσι κι αλλιώς, δεν τον καλογνωρίζω τον Genet , θαρρώ μονάχα τους "Νέγρους" έχω παλιότερα διαβάσει, μα και το έργο που είδαμε χτες, αναρωτιέμαι γιατί εντάσσεται στο θέατρο του παραλόγου.

τέλος πάντων, υποθέτω όλοι οι χαρακτηρισμοί, οι εντάξεις και οι κατατάξεις θα έχουν κάποια ρευστότητα... .


.
.
Jean Genet
.
από το "Θαύμα του Ρόδου"
.



.
"Δεχόμουν τα φτυσίματα μέσα στο διάπλατα ανοιγμένο στόμα μου που η κούραση δεν το άφηνε να ξανακλείσει. Ωστόσο, έφτανε ένα τίποτα για να μεταλλάξει το απαίσιο αυτό παιχνίδι σε παιχνίδι ιπποτικό και, αντί για φτυσίματα, να σκεπαστώ με μια βροχή από τριαντάφυλλα."

.

"le miracle de la rose"

. .

.

.

.

.

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

.
δεν ξεύρω τι να πω, για το blog που ξαναέστησαν !
πόση αγάπη, πόση φιλία, πόση επιμονή και αφοσίωση χρειάστηκε, για να γίνει αυτό !
σκέφτηκα να στείλω

και τούτο εδώ
, http://monpetitmozart.blogspot.com/search/label/melonikos

μα δεν τό κανα...
άσε με εδώ καλύτερα, χωμένη στις ερμιές ...
.
.
.
.
.
.
.

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

.
δεν χρειάζεται πιά, να κάνω προσπάθεια με τις προσκλήσεις κάθε μέρα.
οι βραδιές έχουν πάρει μιά δική τους δυναμική, κι ο κόσμος έρχεται μόνος του.
το θεατράκι - 180 καρέκλες - γεμίζει κάθε βράδυ.
υπάρχει ένας μικρός πυρήνας σταθερός - αν διακρίνω καλά, μες στα σκοτάδια ...- μα κάθε βράδυ έρχονται κι άλλοι...
ένα βράδυ ήσαν αρκετά περισσότεροι, στέκονταν τριγύρω όρθιοι ή καθιστοί στον "εξώστη", όπως λεν κοροϊδευτικά τα παιδιά τη σκάλα των εργαστηρίων !
σήμερα Σάββατο, αν είμαστε καλά, περιμένω αρκετό κόσμο, εκτός κι αν ο καιρός, μας κάνει την έκπληξη...
η πολιτική προστασία βγάζει συνέχεια δελτία έκτακτων καιρικών.
όπως και νάχει, πρέπει να είμαστε απ' το πρωί stand by.
στις 9 θα πάω εγώ να ανοίξω στην καθαρίστρια. κατά μεσημέρι θα φέρουν τα σκηνικά, κρεμόμαστε όμως απ' τον καιρό...
βλέπω τον κόσμο ευχαριστημένο και γι αυτό, η όλη διαδικασία όλο και πιό πολύ μου αρέσει...
μιλάω με πολλούς ανθρώπους.
δημιουργείται όμως ένα κλίμα που με "στριμώχνει", κι όλα είναι ακόμα ρευστά...
δεν είμαι κι απ' αυτούς που παίρνουνε γρήγορες αποφάσεις...
cependant, προσπαθώ να είμαι αυστηρή και στεγνή με τον εαυτό μου,
να έχω περηφάνεια κι αξιοπρέπεια στη σκέψη μου και να σκέφτομαι κύρια τη δουλειά μου.
μα δεν είμαι μηχανή, που προγραμματίζεται...

.
.

α.κ.
.
Μαρμάρωσαν όλα τριγύρω. Πέτρωσαν. Η αυγή να σε βρίσκει όρθια. Μάρμαρο ο αέρας. Πώς να αναπνεύσουν τα πνευμόνια τούτο το μάρμαρο ; Το φως πέτρωσε. Κι ο χρόνος. Κι η κάθε αλμυρή σταγόνα, πέτρωσε κι αυτή.
Λίθος λευκός, μονοκόμματος η σιωπή. Λίθος φθεγγόμενος η σιωπή. Ομιλών λίθος...

.
.
.
.
.
.
.

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

.
Εκλεισαν τα "Ελληνικά Γράμματα"
.
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=564284

τι κρίμα, στ' αλήθεια !
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ξύπνησα πρωί.
στο γραφείο σήμερα δεν ήρθε καθαρίστρια κι εχτές το βράδυ έτυχε να γίνει εκεί η επέλαση των βαρβάρων...
τουλάχιστον 100 άτομα πέρασαν απ' τις δυό μας τουαλέττες.
τουλάχιστον 10 κοπέλλες έφτιαξαν μαλλιά μέσα στο γραφείο, πολύς κόσμος μπαινοβγήκε και
καμιά εικοσαριά ηθοποιοί βάφτηκαν, γιατί δεν βολεύονταν στον χώρο που είχαν για "καμαρίνια"...
το πρωί όταν μπήκα μέσα, υπήρχαν παντού σακκούλες με σκουπίδια, μαλλιά παντού, κι απίστευτη βρώμα.
φυσικά, δεν θα άφηνα υπάλληλο να κάνει αυτή τη δουλειά...
φόρεσα γάντια, πήρα χλωρίνη, έτριψα τις τουαλέττες, καθάρισα το νεροχύτη, έπλυνα τα ποτήρια, σφουγγάρισα.
μέσα μου ευχαριστήθηκα. μιά άσκηση ταπεινότητας ήταν.
.
μετά, πήγα προγράμματα στο βιβλιοπωλείο, κατέβηκα στην πλατεία, όπου ήρθε και η Άννα κι ήπιαμε μιά κρύα μπύρα. η Άννα, όλα αυτά τα χρόνια, είναι ένα πιστό σκυλί. απ' αυτούς, που μπορείς να ακουμπίσεις τη δουλειά σου και να είσαι ήσυχος
.
το απόγευμα κουβέντιασα με τον Γιάννη, "είδα ένα όνειρο χτες, μου λέει, ήμουνα μέσα σ' ένα μαύρο τούννελ και οδηγούσα".
του είπα πως χτες βράδυ τον είδα στον ύπνο μου.
"κακό όνειρο;" με ρώτησε ανήσυχος . όχι, όχι κακό.
εγώ όνειρα δε βλέπω... τις τελευταίες μέρες μόνο
.
κατόπιν είδαμε μιά αξιοπρεπή, ερασιτεχνική θεατρική παράσταση, γλυκόπικρη, λίγο γέλιο, λίγο κλάμα, του Μ. Κορρέ "το διπλανό κρεββάτι"
όσο το σκέφτομαι, τόσο πιό πολύ το συνειδητοποιώ και μου αρέσει, που έχουν την ευκαιρία και βήμα να εκφράζονται οι άνθρωποι...
.
μιλήσαμε στο τηλέφωνο με την κυρία Α. Ζ. την είχα πάρει εγώ προ ημερών, για να την καλέσω στην παράσταση της Αγγέλας.
γλυκειά γυναίκα !
.
περιμέναμε να ξεντυθούν οι ηθοποιοί, να κεραστούν, να ξεκουραστούν λίγο,
μόλις έφυγαν μαζέψαμε όλα τα συμπράκαλα, ξανάπλυνα τους νεροχύτες, επιστρέψαμε στο O/fest τις πιατέλες τους, πήγαμε την Ελευθερία σπίτι και νάμαι κι εγώ, σπίτι μου
.
αύριο πάλι...
.
.
.
.
.
.


Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

.
εκείνα τα περίφημά μας ημερολόγια !
τα ξακουστά !
ημερολόγιον έτους 1975
ημερολόγιον έτους 1977
ημερολόγιον έτους 1985
ημερολόγιον έτους 1995
ημερολόγιον έτους 2003
άλλοτε γράμματα καλλιγραφικά, με πένα και μελάνι
Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων
με μολύβι άλλοτε
τσάτρα - πάτρα παλιογράμματα άλλοτε
όπου σ' έβρισκε, στο φτερό, στο ποδάρι, στο στέρνο, όπου σ' έβρισκε, πουλάκι μου, να κρατάς την ισορροπία στον αέρα και να μην τσακίζεσαι ...
.
έπεφτες με τα μούτρα στα ημερολόγια, στα βραδυλόγια, στις χρόνιες σιωπές.
το άλεκτον
το μη ανακοινώσιμο
το σιωπηλό
εκείνο που δεν ζητιανεύει στοργές
οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ,
οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς,

κυρίως
οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς,
αλλά, χαίρει με την χαρά του άλλου.
.

διαβάζω στο περίφημο
journal, του 2003 :
.
νόμιζα πως θα κλάψω, μα δεν κλαίω.
σα να στράγγιξαν μέσα σε μιά νύχτα τα δάκρυα !
ίσως όταν το τραύμα είναι πολύ νωπό, δεν πονάει.
φοβάμαι, για όταν κρυώσει το τραύμα.
χτες βράδυ είδα στον ύπνο μου στενά δρομάκια αδιέξοδα, κάποιον που τον χτύπησαν στο δρόμο πεσμένο κάτω, έτρεξε κοντά ο Βασίλης να τον βοηθήσει, έπεσε πάνω του να τον βοηθήσει, δεν ξέρω γιατί, εγώ που τους συντρέχω όλους, ΜΗ ! του φώναζα, ΜΗ ! ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ, μα εκείνος μες στα στενά σοκάκια προσπαθούσε να σώσει τον χτυπημένο.
το πρωί που πήγα στο γραφείο, διηγήθηκα το όνειρο στην Εβίτα κι εκείνη άρχισε να μου λέει ανοησίες, ότι θα γίνει επανάσταση του λαού, πως το όνειρο της αναμπουμπούλας ο ονειροκρίτης το εξηγεί με επανάσταση, το είπανε, λέει και στο διαδίκτυο, ότι θα γίνει μεθαύριο επανάσταση !
την ρώτησα πώς θα γίνει αυτή η επανάσταση ; συμπεφωνημένη διαδικτυακά ; μας ειδοποιήσανε τι ώρα θα την κάνουν ; θ' αρχίσουν την επανάσταση χωρίς εμάς ;
μετά όμως είχα συμβούλιο, έφυγα απ' το γραφείο με την ψυχή στο στόμα, πήγα στο συμβούλιο, αρρωσταίνω κάθε φορά που πηγαίνω σ' αυτό το συμβούλιο, βγάζω αγκάθια σαν τον σκατζόχοιρο, με πιάνει η κοιλιά μου, με πιάνουν ταχυκαρδίες...
παρακολουθώ το κάθε τι με μεγάλη προσοχή, με ενοχλεί το περισπούδαστο ύφος των περισσότερων, γνωρίζοντάς τους, ξέρω συνήθως γιατί λεν αυτό ή εκείνο, τι θα ψηφίσει ο καθένας, τι ψεύτικη ή αληθινή γλώσσα μιλάει ο καθένας τους.
τα συμβούλια, είναι η βασική μελανή σελίδα σε όλη την υπόλοιπη διαδικασία...
ένας - δυό μονάχα (και η αφεντιά μου φυσικά !) διαθέτουν πολιτική αξιοπρέπεια και καθαρότητα.
πολλές φορές είπα θα φύγω απ' εκεί.
τώρα όμως, που έφυγες εσύ, καπετάνιε, θαρρώ, δεν έχω λόγο πιά, να τα παρατήσω.
εσύ ήσουν ο λόγος που θα τα παράταγα. κι ας έλεγα μύριες άλλες δικαιολογίες στον εαυτό μου.
εσύ τώρα το σκαρί και βίρα τις άγκυρες ... ανάμεσα Μεσόγειο και Τυρρηνικό πέλαγος.
σε μάγεψε η Μεσόγειος.
τι να τα κάνεις τα έρμα, τ' άγρια, τ' απάτητα ; τα δύσβατα και τα κακοτράχαλα ...
στη θάλασσα εσύ... καλοτάξιδος να σαι !
ήλιο και ζεστό αεράκι νάβρεις στη Μεσόγειο.
και κοντά σου η ευχή μου
οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ,
οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς

η ευχή μου κοντά σου ! που πιό αληθινή κι ανθρώπινη ευχή, δεν γίνεται.
φυσικά τρέμω, για την ώρα που θα σταματήσει ζεστό το αίμα και θ' αρχίσει να κρυώνει το τραύμα
.
.
.
.
.
.

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010


Το κοχύλι


Ο. Ελύτη
.

Έπεσα για να κολυμπήσω
κι άφησα την καρδιά μου πίσω.
Άφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μες στην άμμο.

.
Πέρασαν όλες οι κοπέλες
με τα μαγιό και τις ομπρέλες.
Ύστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δεν βρήκε το κοχύλι.

.
Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που να'ναι η αγάπη για να πάω.
Έφαγε η θάλασσα τον βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο.

.
.
.
.
.
.
.

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

.
Hello Out There !
.
William Saroyan
.

ΕΪ, ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΑΠΕΞΩ !
.
Μονόπρακτο
.
Μετάφραση: Μήτσου Λυγίζου
.
.
Ο ΝΕΟΣ: Έϊ, εσείς οι απέξω (Παύση).
Έϊ, εσείς οι απέξω (Παύση μεγάλη). Μ'ακούτε? Σας φωνάζω.
(Μακριά παύση). Κανείς δεν μ'ακούει.
(Παύση. Δραματικά αλλά και πιο κωμικά): Έϊ, εσείς οι απέξω, εσείς οι απέξω.
ΦΩΝΗ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ: (Ακούγεται η φωνή κοριτσιού, πολύ γλυκειά κι απαλή) : Ναι!
Ο ΝΕΟΣ: Εσείς εκεί πέρα.
ΦΩΝΗ: Τι είναι?
Ο ΝΕΟΣ: Εσύ είσαι, Καίτη?
ΦΩΝΗ: Όχι. Εγώ είμαι η Αίμιλυ.
Ο ΝΕΟΣ: Ποια? (Γρήγορα) : Έϊ, εσείς εκεί.
ΦΩΝΗ: Η Αίμιλυ, λέω.
Ο ΝΕΟΣ: Ποια Αίμιλυ? Δεν ξέρω καμιά μ'αυτό το όνομα.
Είσαι η κοπέλα που γνώρισα στου Σαμ, πριν από τρία χρόνια, πέρα στο Σάλινας?
ΦΩΝΗ: Όχι. Εγώ είμαι η κοπέλα που σας μαγειρεύει.
Είμαι η μαγείρισσα εδώ και ποτέ δεν πήγα στο Σάλινας. Ούτε και ξέρω πού πέφτει αυτό το μέρος.
Ο ΝΕΟΣ (φωνάζει): Έϊ, εσείς. Ώστε εσύ μαγειρεύεις εδώ?
ΦΩΝΗ: Ναι.
Ο ΝΕΟΣ: Τότε, γιατί δεν μαθαίνεις να μαγειρεύεις? Δεν φτιάνεις τίποτα που να ναι της προκοπής.
ΦΩΝΗ: Μαγειρεύω ό,τι μου λένε. (Παύση). Αισθάνεσαι μοναξιά?
Ο ΝΕΟΣ: Ολομόναχος, σαν το τσακάλι στην ερημιά. Μ΄ακούς που φωνάζω? Έϊ, εσείς οι απέξω.
ΦΩΝΗ: Και σε ποιόν φωνάζεις να σ'ακούσει?
Ο ΝΕΟΣ: Σε κανέναν. Κανέναν δεν ξέρω
.
.
.
.
.
μου φάνηκε σημαδιακό, που άνοιξε το θέατρο μ' αυτό το μονόπρακτο που αγαπώ !
με άλλη σειρά ήσαν προγραμματισμένα...
ανοίγει όμως η σκηνή, κι ακούγεται η φωνή : εϊ, εσείς οι απ' έξω !
τι όμορφα !
.
κοπιαστική μέρα, απ' το πρωί, ως τα τώρα.
με μύρια προβλήματα, που πρέπει να σαι εκεί ώρες ατέλειωτες, στρατιωτάκι ακούνητο, παιδί για όλες τις δουλειές και κυρίως για δουλειές λατζέρικες...
χαλάλι όμως... βλέπεις το κέφι και το μεράκι τους, τους προσφέρεις ένα βήμα, και λες χαλάλι...
.
απόψε, χρειάζεται να βάλω τα πόδια μου σ' ένα ψηλό μαξιλάρι...
παρά την κούραση όμως, μέσα μου το γλεντάω !
σ' αγαπώ , σ' αγαπώ - πού με βάζεις ;
το κάνω πολύ κέφι !
.
αύριο πάλι...
.
.
.
.
.
.

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

.
πρωί
.
.

κρίση άγχους.
8 το πρωί, πήρα τηλέφ. την Άσπ.
κοιμότανε, φυσικά !
- "έχω άγχος..."
- "πέσε χάμω παιδάκι μου κοιμήσου ! Κυριακάτικα 8 η ώρα !"


βράδυ

.
.
πρώτα πετάς αριστερά δεξιά τα τακούνια
γδύνεσαι
με το νόημα που χει κάτι
μπαίνεις στο μπάνιο, βάζεις γαλάκτωμα σε ένα κομμάτι βαμβάκι
βγάζεις τις φαρδειές πινελιές Bobbi Brown, που δείχνουν την ασπρίλα λίγο ηλιοκαμμένη
απ' τις φωτιές
παίρνεις βαθειά ανάσα
και μπαίνεις γραμμή ίσα στην κουζίνα
ανοίγεις μιά μπύρα, βάζεις τη μισή στο ποτήρι
κι εσύ έφεγγες
το κουτάκι με την άλλη μισή στην κατάψυξη
στη μέση όλου του κόσμου
και ρουφάς αχόρταγα, να ξεδιψάσεις
κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή
τη δίψα
σ' έναν έρωτα για σένα έχω χυθεί
σβύνεις το φως που πληγώνει
να φωτίσω τις αιτίες που μ' αφήνουνε
τα μάτια
και κουρνιάζεις στο
μισό
γυάλινό σου κλουβάκι
.
.
.
.
.
.





Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

..
οι νέοι !
.
.
.
.
.
.
.



αντί άλλου ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ !
-ο νοών, νοείτω...-
.
.
.
euh, voilà, monpetitmozart,

τα παιδιά με το φιλότιμο και με τις ευαισθησίες, που λέγαμε !
voilà, monpetitmozart...
κι άντε τώρα, να σαι εσύ λέει, ένα κουρέλι από κούραση, το ηθικό σου κάτω απ' το μηδέν, νεύρα στην τσίτα, άγχος στα όριά σου,
και να προστρέχει ένα νέο παιδί σε βοήθειά σου!
γι αυτό έχω πει πολλές φορές,
"τα θεμέλιά μου στα βουνά"
κι η ελπίδα μου στα παιδιά !
στα παιδιά η ελπίδα μας!
στα παιδιά,
που βλέπουν καθαρά και που έχουν φιλότιμο.
.
και πειράζει, mikremoumozart,
που θέλω τώρα εγώ,

σα βλέπω τέτοια συμπαράσταση, και συντροφικότητα τέτοια,
πειράζει που θέλω να κλάψω από συγκίνηση;
πειράζει;
.
.
.
.
.
.
το τραγούδι του Παπακωνσταντίνου
στο video,
είναι βιωματικό
και από τα πολύ αγαπημένα μου
.
.
.
.




Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

.
μπήκαμε στο Σεπτέμβρη.
περνάει πιά πολύς κόσμος. τηλεφωνάν πολλοί.
εξ αιτίας της δυσπραγίας στη δουλειά, είχα θυμό απ' το πρωί, όχι απ' το πρωί, από χτες, μέσα μου.
τον έβγαλα και έξω μου... φασαριόζικα.
τον τελευταίο καιρό, αντιλαμβάνομαι πως δεν έχει νόημα να τα φορτώνουμε όλα μέσα μας. καλό είναι καμιά φορά να ανοίγει η βαλβίδα, να βγαίνει ο ατμός. αν θέλουμε να αποφύγουμε την έκρηξη. εξάλλου, θαρρώ πως και το περιβάλλον, πρέπει να παίρνει ένα μήνυμα.
το πρωί, μετά που βρόνταγα τις πόρτες, στο γραφείο δεν μιλούσε κανένας σε κανέναν, για αρκετή ώρα.
κατόπιν, μπήκαμε σε ολική επαναφορά...

η εξέδρα στήθηκε λάθος στην πλατεία !
πάλι καλά, που δεν τη στήσανε σε λάθος πλατεία !
το έντυπο που τυπώθηκε λάθος, ξανατυπώθηκε, σωστά αυτή τη φορά. μου το φεραν στις δέκα απόψε.
χτυπήσαμε δωδεκάωρο σήμερα, δέκα με δέκα, με διάλειμμα για φαγητό το απογευματάκι, με τα κορίτσια.
ευτυχώς, που υπάρχουν κι άλλω λογιώ άνθρωποι γύρω μας.
φιλότιμοι άνθρωποι κι ευαίσθητοι.
έχουμε και μιά χρήσιμη μικρή jongleur, που μας κάνει και γελάμε με τα καραγκιοζιλίκια της.
οι συζητήσεις στα διαλλείμματα, με την πρώτη ευκαιρία γενικώς περιστρέφονται γύρω απ' το προσφιλές θέμα, ποιό άλλο, τα αγόρια. το άλας της ζωής !

όλο το απόγευμα η μαστοράτζα έστηνε μία σπαστή σκηνή. εντυπωσιάστηκα !
παρακολούθησα λίγο. δεν είχα ξαναδεί... πέρασαν και φίλοι.
πριν λίγο, περασμένες δώδεκα, ήρθε απ' εδώ ο φύλακας να μου φέρει το κλειδί.

αύριο πάλι

.

.

.

.

.

.


.
γύρισε η Άσπα απ' το دبيّ‎‎.
την πήρα τηλέφωνο νομίζοντας πως είναι ακόμα εκεί, κι εκείνη μου λέει : άνοιξε την πόρτα ! έστεκε έξω απ' την πόρτα και γέλαγε, με ένα καλαθάκι χουρμάδες στο χέρι.
καθίσαμε στη βεράντα. κουβεντιάσαμε.
το دبيّ είναι ωραίο, μα της φάνηκε κι εκεινής σχετικά έρημο.
όταν μπορέσω θα φτιάξω ένα βιντεάκι, με دبيّ και أبو ظبي‎
.
στις 20.30 είναι πιά, ήδη βράδυ...
δεν ξέρω αν θα περπατήσουν οι θεατρικές παραστάσεις τέτοιαν ώρα... ανησυχώ, μα τώρα ό, τι έγινε, έγινε και δεν μπορεί να αλλάξει ...
δεν θα πεθάνω ΚΑΙ γι αυτό...
.
αν η Άσπα με τα παιδιά μείνει εκεί, ίσως θα πάω να μείνω μαζί κι εγώ.
απαλλάσσεσαι απ' την παρουσία μου. ησυχάζεις κι άπ' τον μπελά μου.

καμιά φορά, πρέπει κάτι να χάσουμε, για να δούμε αν άξιζε να το καταφρονέσουμε ή αν στ' αλήθεια η έλλειψή του μας νοιάζει.

οι μέρες στη δουλειά περνάν κουραστικά. λίγοι άνθρωποι, πολλή προσπάθεια. τίποτα δεν είναι αυτονόητο. το κάθε τι, έχει κόπο φυσικό μα κυρίως ψυχικό.
οι εργαζόμενοι στο δημόσιο, στην πλειοψηφία τους δεν γουστάρουν πιά να δουλεύουν, ό, τι κίνητρο κι αν τους δώσεις...
το λέγω μετά λόγου γνώσης, εργαζόμενη 29 συνεχή χρόνια στο δημόσιο, 29 χρόνια να υπερασπίζομαι στο συνδικαλισμό τα δικαιώματά τους, ποτέ να μην κάθομαι ήσυχη στ' αυγά μου, πάντα να μπαίνω σε δοκιμασίες, κάθε, μα κάθε είδους...
αναρωτιέμαι , το κέρατο μέσα - θυμό έχω -, αναρωτιέμαι, ΝΕΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, σε μόνιμες θέσεις στο δημόσιο, δεν βαριόνται να κάθονται όλη μέρα, δίχως να κάνουν κάτι ή δίχως να σκέφτονται ; και δεν ντρέπονται τον εαυτό τους ;
δε μιλάω να ντρέπονται τον κακό εργοδότη κράτος ή τους κακούς εργοδότες... τους έχω χεσμένους τους εργοδότες, μήτε ποτέ ένιωσα να δουλεύω για κάποιον εργοδότη. καύλα είχα με τη δουλειά. κακά, στραβά, με λάθη, με κουσούρια, να δουλεύεις ! αν δεν έχεις καύλα, τίποτα δεν φτουράει . και δεν μπορώ να βλέπω άλλο γύρω μου ετούτην την ξευτίλα του βολέματος... "γιατί να δουλέψουμε, αφού έχουμε δεμένο το γάϊδαρό μας και κανείς δεν μας απολύει ;"
ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ! των απιστεύτων απίστευτα !
δεν πρόκειται ποτέ να σιάξει η νεοελληνική κοινωνία, μήτε η νοοτροπία του νεόπλουτου - αεριτζή νεοέλληνα.
.
.
.
.


.
.
.
.
.
.



Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

.
















.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

.
yπέροχοι πίνακες !
.
.


.
.
.
.
.
.
.
.
.
.