.
Κυριακή βράδυ, αργά.
.
.

πάει κι αυτό...
ένα ένα τ΄αφίνω πίσω...
φυσικά, αν υπήρχε ο αυτονόητος υποστηρικτικός μηχανισμός, όλα θα σαν πιό απλά, πιό ξεκούραστα και για μένα πιό ευχάριστα...
τέλος, αυτό είναι τώρα, σκάσε και κολύμπα.
.
αγαπώ πολύ την Ηπειρώτικη μουσική και τα τραγούδια.
μας είχε μάθει ο Σταύρος να τα τραγουδάμε, να τα ακούμε και να τα χορεύουμε. και ο Κώστας Κρυστάλλης να τ' αγαπάμε.
λέω πολλά τραγούδια. στους μη Ηπειρώτες, φαίνονται πολύ αργόσυρτα. εμένα όχι. μ' αρέσουν.
κάθισα απόψε παράμερα (όπως πάντα σχεδόν...) κι άκουγα τα αστεία και τα σχόλια.
"πολύ αργά τις λέει τις λέξεις" έλεγε ο Φώντας, "δεν μπορώ ν' ακούσω πάνω από ένα εικοσάλεπτο", "πολύ αργά το πάνε, σαν ταινία του Αγγελόπουλου" και τέτοια...
χορεύανε όμως απ' τις 8 ως τις 12.
.
ήρθε κι ο Κώστας Μ.
"ήρθα για σένα. δε θα χορέψω, γιατί μόλις σαράντησε η μάνα μου". κάθισε λίγο αγκαλιά κι έκλαψε με λυγμούς, στη μέση στην πλατεία.
η μάνα, είναι μάνα, για μικρούς - μεγάλους...
.
αύριο υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες...
ελπίζω θα το καταφέρουμε.
.
ωχ, λουλουδάκι μου γαλάζο
.
.
.
.
.
.
.