Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014


Βρεθήκαμε με την Δέσποινα . Δεν έκλαψα σα χαζό. 
Πρώτα μου είπε ότι με θυμόταν πάντα ένα γελαστό παιδί και ότι τώρα τα μάτια μου είναι υγρά.
Της είπα ότι έχει δίκιο.
Μετά της είπα ότι δεν ξέρω πώς να μεγαλώσω, δεν είμαι προετοιμασμένη γιά μεγάλωμα, σκέφτομαι πάντα, νιώθω και λειτουργώ σαν παιδί.
Μου είπε ότι έχω δίκιο.
Μιλήσαμε γιά όλα τα χρόνια της ξενιτειάς στην Ουάσινγκτον και γιά όλα τα χρόνια της ξενιτειάς στην Αθήνα...
Μιλήσαμε γιά ό, τι μας διαμόρφωσε και γιά όσους μας διαμόρφωσαν. 
The rain in Spain stays mainly in the plain...
Κουβεντιάσαμε γιά τα αρχαία, τα α λατινικά, την θεολογία, τα μαθηματικά - εκείνη ήταν γερή και στα μαθηματικά, εγώ μόνο στα κλασικά -, μιλήσαμε γιά μουσική, γιά ανθρώπους και γιά πράγματα... αχ, les objets inanimés, πάντα και πάντα...

je m' e. et j' a. m. s.

  

 

 

 


Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

 "Γουτού γουπατού" και ο Παπαδιαμάντης μας...

πόσο πολύ μου άρεσε, όταν ήμουν παιδί εκείνο το : «ο Ταπόης», «ο Μανώλης το Ταπόι» !

Πριν λίγο έφερε η Κατερίνα πίτα τ' Αγίου Φανουρίου. Μόλις τώρα έβαλα να ψήσω κι εγώ μία. Μέχρι τις μιάμιση θα είναι έτοιμη.
Ας είμαστε όλοι καλά !

Αύριο - ή μάλλον σήμερα ! - θα δω την  Δέσποινά μου. Αυτό το γεγονός, γιά κάποιον λόγο, μου τονώνει κάπως το ηθικό ! Έχουμε να συναντηθούμε από 17 χρονώ (μέτρα χρόνια...). Μπορεί βέβαια, στην συνάντηση να κλαίω σα χαζό... Αυτήν την κέρδισε η γη πέρα απ' τον Ατλαντικό... 

Μία η ώρα, μόλις μου χτύπησαν κουδούνι οι διπλανοί. Η Ά. μου έδωσε έναν Piazzola - the soul of tango ! Ωραίες είναι οι μεταμεσονύκτιες επισκέψεις !
Στο μεταξύ ψήθηκε και η Φανουρόπιτα...

Πότισα τον δυόσμο και τον βασιλικό.

Ας πάω σιγά - σιγά, μήπως και κοιμηθώ... 
Μπα, ας μην πάω...




 


 

Παρασκευή 15 Αυγούστου 2014



θυμήθηκε εκείνο το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου, το εμπνευσμένο από το "Le temps perdu" .


Ήλιος κόκκινος ζεστός στάθηκε στην κάμαρά μου
Ξύπνησε όλη η πολιτεία κάτω απ’ τα παράθυρά μου
Το παιδί πάει στο σχολειό του κι ο εργάτης στην δουλειά
πρωινά δυο μάτια ανοίγει όμορφη μια κοπελιά

Ήλιε κόκκινε αρχηγέ
δώσ’ το σύνθημα εσύ
κι η χαρά ν’ αναστηθεί

το σκοτάδι θα πεθάνει και θ’ ανάψει η χαραυγή

Ο εργάτης βλαστημάει και τραβάει για τον σταθμό
να ο ήλιος ανεβαίνει σαν σημαία στον ουρανό
μπρος στης φάμπρικας την πύλη ο εργάτης σταματά
όμορφη η μέρα γνέφει κι απ’ το ρούχο τον τραβά

Ε ε σύντροφέ μου αχ τι κακό
μέρα μ᾿ ήλιο σαν κι αυτό
να την τρώει τ’ αφεντικό

Σήκω ήλιε πιο ψηλά να σε δούνε τα παιδιά
δες χορεύει η κοπελιά με στεφάνι στα μαλλιά
τα παιδιά θα μεγαλώσουν θ’ αγαπούν την κοπελιά
κι όλα τότε θα `ν’ δικά μας ήλιος, ουρανός, χαρά

Ε ε σύντροφε ήλιε σε ρωτώ
το ποτήρι αν ξεχειλίσει τι θα γίνει τ’ αφεντικό

Ε ε μέρα μ᾿ ήλιο σαν κι αυτό
αλίμονο στ’ αφεντικό.


κι ύστερα, όπου κι αν βρίσκεσαι, του έλεγε, να είσαι καλά !








Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014

βρίσκομαι σταθερά υπό την επήρεια της μουσικής.
δεν είναι ότι δεν μπορώ ή ότι δεν ξέρω να κάμω αλλιώς... και ξέρω άλλα πολλά και μπορώ άλλα, μόνο που, απλά, αυτή είναι μία σταθερή, συνειδητή επιλογή μου και αυτό θέλω να κάνω, να βρίσκομαι σταθερά υπό την επήρεια μουσικής.
παιδιόθεν ή μάλλον από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω...

αυτός είναι και ένας σοβαρός λόγος, που ετούτος εδώ ο τόπος με ε-μάγεψε.
η μαζική κουλτούρα των ανθρώπων στη μουσική.
το έχω ξαναπεί, δεν υπάρχει αυτό πουθενά αλλού στη γη, απ' όσο τουλάχιστον μπορώ να γνωρίζω... πουθενά !
ακόμα και στην μητρόπολη της μουσικής, την Βιέννη, όπου ο κόσμος έχει εθιστεί μαζικά στην ακρόαση "καλής" μουσικής, ακόμα κι εκεί δεν υπάρχει κουλτούρα ΕΝΕΡΓΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ όλων  σε μουσικά σχήματα !
αυτό που συμβαίνει σ' αυτόν εδώ τον τόπο το θεωρώ μοναδικό φαινόμενο . σχεδόν κάθε σπίτι διαθέτει ερασιτέχνη ή επαγγελματία οργανοπαίκτη !
κάθε οικογένεια θεωρεί υποχρέωσή της, τιμή της και καμάρι της και απόλυτη προτεραιότητά της να εκπαιδεύσει τα παιδιά από μικρά σε κάποιο μουσικό όργανο. και τα παιδιά, ανεξάρτητα από ό, τι άλλο κάνουν,  ακολουθούν με απόλυτη φυσικότητα και προσήλωση τον δρόμο της μουσικής.
ακούγεται τρελό και μπορεί να είναι και τρελό, αλλά αυτό συμβαίνει.

τα πρώτα χρόνια που ήμουν εδώ - έρχομαι επί 20 συνεχή χρόνια - τα καλοκαίρια τριγύριζα βουρλισμένη από χωριό σε χωριό και παρακολουθούσα τις μουσικές τους εκδηλώσεις.
στην πλατεία του χωριού, στην αυλή του σχολείου, στον αυλόγυρο της εκκλησίας, τσι πηγάδες κοντά, τσι σκάλες, στα καντούνια, στα πάρκα, στα πάλκο, τσι στράτες, τσι πλαταίες.
μαντολίνα, κιθάρες, τρομπέτες, σαξόφωνα, κόρνα, χορωδίες, καντάδες, άριες, αριέτες, bel canto, συμφωνική μουσική,   αλλά και άλλα, όλα σχεδόν τα είδη, ανάλογα με τον χώρο και την εποχή.
τώρα πιά δεν πάω παντού. πηγαίνω όπου μπορώ. αλλά έρχονται και σε βρίσκουν αυτοί εκεί όπου ευρίσκεσαι. σχεδόν κάθε μέρα ακούς μπάντες να κάνουν τις πρόβες τους, να παιανίζουν κι άλλα σχήματα αυτοσχέδια, σχεδόν όπου σταθείς.
κι είναι μιά ομορφιά τση ζωής, μιά ανάσα τση ψυχής και μιά γιορτή όλη ετούτη εδώ η βουρλισιά!

κατά τα άλλα , βλέπω τους φίλους μου, περπατάω μερικά χιλιόμετρα σχεδόν καθημερινά, κολυμπάω σαν ψάρι, ψευτοδιαβάζω, παθαίνω συστηματικά - κάθε τρίτη ημέρα περίπου - ηλίαση χωρίς να στέκομαι στον ήλιο, μόνο που με βλέπει μέσα από τη θάλασσα καίγομαι, από χτες μέχρι σήμερα νόμιζα ότι θα πεθάνω, τόσο χάλια καμμένη ήμουνα, μα τώρα έχω κάπως συνέλθει... εκτός απ' τις ασπιρίνες, τα νερά, τις bepanthol κ.τ.λ., μου είπε ο Leo και ήπια αρκετό τζίν με τόνικ. έχει κινίνο, λέει, και είναι φάρμακο ! ε, το ήπια κι αυτό το φάρμακο, το τζιν με το τόνικ !

προχτές ήτονε και η γιορτή του Αγίου.
τον "εβγάλανε", μεγάλη η χάρη του, εν πομπή και παρατάξει.
τον αγαπάω πολύ ετούτονε τον Άγιο, mikremouMozart, με το γερμένο κεφαλάκι του, με τα πασουμάκια του, τον βλέπεις ολόκληρο και θες να τον αγκαλιάσεις.
αύριο θα πάω να του ανάψω τη λαμπάδα του.

πήγα και στον Χαλικούνα.
ο Χαλικούνας , πριν πολύ λίγα χρόνια ήταν ολωσδιόλου έρημος. η λίμνη, οι κέδροι της θάλασσας, τα παραδείσια πουλιά, οι αμμόλοφοι, οι κρίνοι της άμμου, η ξέβαθη, γαλάζια, ερημική παραλία, που απλώνεται ως εκεί που φτάνει το μάτι...
ο Χαλικούνας μου θύμιζε λίγο τα Farasan islands, μόνο που εκείνα ήσαν κοραλλιογενή και πάταγες πάνω σε όστρακα και σε κοράλλια. κατά τα άλλα, ο Χαλικούνας και τα Farasan islands είχαν σχεδόν την ίδια ερημία.
τώρα, στην μία άκρια της παραλίας και στην άλλη έχουν ανοίξει δύο μπαρ - σιγά που δεν θα άνοιγαν ! παρ' όλ' αυτά, αν γνωρίζεις τον χώρο, πέρα από τους αμμόλοφους έχει μέρη έρημα, που κάνεις το μπάνιο σου μονάχος, σαν να βρίσκεσαι στον παράδεισο !

αυτά, mikremouMozart, γιά το παρόν.
kalinifta ! 









Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014



 Οι αγάπανθοι προστάζουν σιωπή !
photo foteini


"Αν αρχίσω να τραγουδώ θα φωνάξω
κι α φωνάξω-
Οι αγάπανθοι προστάζουν σιωπή "

Γιώργος Σεφέρης










Κυριακή 3 Αυγούστου 2014

Ζήρεια

Σβηστά όλα τα φώτα, όλοι μέσα γιατί κάνει κρύο, κι εγώ στο μπαλκόνι.
Κρυώνω βέβαια ! είμαι όμως τόσο καλά εδώ πάνω στις κορφές, να βλέπω τον γαλαξία στα κατασκότεινα και κάτω τα φωτάκια της θάλασσας, που δεν θα μπω μέσα, όχι, δεν θα μπώ! θα μείνω εδωπά, κι ας κρυώνω...
Έριξα πάνω μου αυτό το λαδί απαλό σάλι, μεγάλο σαν σεντόνι, τυλίχτηκα, κι αν δεν το χω χαρεί τόσα χρόνια, κάθε που κρυώνω τυλίγομαι, σε πεζούλες, σε βεράντες, στη θάλασσα, νύχτα σε καράβια, όπου, το σέρνω πάντα κοντά μου.

Κάναμε σήμερα εσωτερικούς δρόμους του βουνού, περάσαμε χωριά και χωράφια.
Λόφους με κλήματα, ελιές και μαλακή βλάστηση, που θυμίζουν την Τοσκάνη, τι ωραία είναι ετούτη η Μεσογειακή χώρα, Θεέ μου, μην την αφίσεις άλλο στην κατρακύλα της...

Δεν έχω ακόμα αποφασίσει, μικρέμουΜότσαρτ, θάλασσα ή βουνά ; κι ούτε θαρρώ θ' αποφασίσω .
Μήτε θέλω ν' αποφασίσω... Θάλασσα και βουνά, κι όπου κι αν γυρίσουμε η Ελλάδα μας πληγώνει - και την πληγώνουμε... οι άφρονες !

Σήκωσε πάλι μπωφόρ, και πάλι αύριο δεν βλέπω μπάνιο...

Πάπλωμα πάλι απόψε, 2 προς 3 Αυγούστου.







Σάββατο 2 Αυγούστου 2014



Ζήρεια


Στέκω εδωδά πάνω στα βουνά και κοιτάζω πέρα, τη θάλασσα να λάμπει.
Έπιασε ένας αέρας από βραδύς, που μούγγριζε σα θυμωμένο αγρίμι, ως το ξημέρωμα.
Βροντές κι αστραπές άντικρυ, στον Παρνασσό, μες στις κορφές, στα κύματα και τα σύννεφα.

Σκέφτομαι ότι κάπως έτσι μπορεί να είναι στου Θεού τον παράδεισο, πάνωθέ σου να ταξιδεύουν λευκά σύννεφα, αλώνια ξανθής σταφίδας σπαρμένα εδώ κι εκεί, κορφές πράσινες, κορφές γκρίζες, αλώνια σκούρας σταφίδας, πέτρα, κεραμίδια και πηλός, ο ήλιος πεσμένος ανάσκελα πάνω στα κύματα, μυρωδιές της γης κι ένας αέρας να περνοδιαβαίνει μέσα στα tournesols και τις semprevives

Κοιμήθηκα, καλά τυλιγμένη σε πάπλωμα.