Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2017

Δεν γνωρίζω  αν  *“Το κράτος του ζόφου”, που είδα απόψε,
είναι θεατρικό (?) έργο  του  Лев Никола́евич Толсто́й
ή ένα έργο του , που διασκευάστηκε θεατρικά.
Και δεν γνωρίζω ΑΝ τελικά παίζει κάποιον ρόλο αυτό, στο θέατρο...

Πρόκειται γιά ένα καλό, και καλά ανεβασμένο από την Ομάδα ΝΑΜΑ έργο, 
που σκαλίζει, ψάχνει πάλι
την ανατομία της ανθρώπινης ψυχής...
Σε σημεία, διδακτικό…

Το δεύτερο μέρος του έργου, κατά τη γνώμη μου, υπερτερεί.

Μου άρεσε.


* "η Δύναμη του σκότους"









Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017

ο καταρράκτης !

foteini






Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017

Εξαιρετικό το "Loving Vincent" !
Ιδιόρρυθμο, θαρραλέο, θαυμάσιο ! Έκτακτο !


Ο Δήμος 
έχει κάνει έναν πίνακα,
έναν αγρό με κοράκια, έναν πίνακα Van Gogh, 
όπου στη μιάν του άκρη ο Van Gogh στέκεται και αυτοπυροβολείται
και από την άλλη άκρη ένας Σαμουράϊ τον φωτογραφίζει !


Η γυναίκα όταν είδε τον πίνακα στο ατελιέ του ζωγράφου, της άρεσε τόσο πολύ αυτός ο "μύθος", που έχει να κάνει με τις μορφές, "ο μύθος των μορφών", 
ώστε του έγραψε λίγους στίχους...
Η γυναίκα θυμάται με ευγνωμοσύνη, ότι τότε ο Δήμος είπε, πόσο πολύ του αρέσουν οι στίχοι της. 









Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017

ήμουνα, λέει, ξαπλωμένη στο σπίτι μου.
στο κα- νο- νικό μου σπίτι.
(αυτό, πάντα μα πάντα, αυτό το σπίτι εγώ θα λέω "σπίτι μου"...)
photos
foteini



το δικό μου δωμάτιο κοιτάζοντας το σπίτι, εκεί λίγο προς τα πίσω δεξιά, όπου φαίνεται ένα πεύκο. 

ήμουνα στο κοριτσίστικό μου δωμάτιο.
μιλούσαμε στο τηλέφωνο, ώρα πολλή.
κάποια στιγμή είπες "είμαι ξενυχτισμένος, είμαι κουρασμένος, νυστάζω, κλείνουμε το τηλέφωνο, θέλω να πάω να κοιμηθώ".

μετά ξημέρωσε.
ήρθαν και με πήραν οι κοπέλες.
γερό περπάτημα μες στο βουνό.
ανασαίνει η ψυχή σου εκεί πάνω...





















Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2017

Πόσα χρόνια γκαρίζω, η γραφική, γιά τους καρπούς της γης τριγύρω μας, που συνηθίζουμε να τους προσπερνάμε αδιάφοροι...

Στους αστικούς κήπους, στην πρωτεύουσα γύρω, όπου, μην το ξεχνάμε, έχει συσσωρευτεί ο μισός Ελληνικός πληθυσμός, στους δρόμους, στα οικόπεδα, στα περισσότερα πεζοδρόμιά μας, παντού

ελιές, 
νερατζιές, 
λεμονιές, 
πορτοκαλιές, 
μυγδαλιές, 
κορομηλιές, 
δάφνες, 
μουσμουλιές, 
κληματαριές,
ροδιές, 
φορτώνονται τα ευλογημένα δέντρα καρπό, όταν είναι η εποχή τους, κι εμείς μες στην ηλιθιότητά, την αδιαφορία, τη ρηχότητα και την ασχετοσύνη μας, αφίνουμε τους καρπούς της γης να πέφτουν κατάχαμα και να σαπίζουν...

η γη υποσιτίζεται, άνθρωποι πεθαίνουν από πείνα κι εμείς κοιτάζουμε αδιάφορα τους καρπούς και δεν τους βλέπουμε, το εννοώ, τους κοιτάζουμε και δεν τους βλέπουμε... σαν οι καρποί γιά μας να είναι αόρατοι !

διαβάζω ότι ξεκινάν εδώ κι εκεί οργανωμένες προσπάθειες να μαζεύονται, π.χ. από τους κήπους και τα πεζοδρόμια οι ελιές τουλάχιστον...

ας είναι αυτό, μέσα σε διαφόρων προελεύσεων ανόητα, δήθεν "κινήματα", ένα κίνημα χρήσιμο, γιά τη συλλογικότητα και τους ανθρώπους...
άντε να δούμε...




déjà vu, vintage ή ό, τι αλλιώς, εγώ την ξαναείδα χτες την ταινία του αγαπημένου Μπουλμέτη.
"Πολίτικη κουζίνα",
όχι γιά τα μπαχαρικά, τα χρώματα κι αρώματα, μα κυρίως γιά την Πόλη των πόλεων και γιά κείνον τον τρελό, τον πεισματάρη έρωτα των σαράντα χρόνων...
κάθισα στη φωτιά, κοντά στο τζάκι και η ταινία ζέστανε την καρδιά μου.
σκέφτομαι πάντα και πάντα την ρήση του Hugo : 
"Comprendre est au delà d'aimer"
πόσο σοφό ! 
πρώτα ο Παλαμάς το μετέφερε, εκεί το πρωτοδιάβασα και το ενστερνίστηκα.

ο Παλαμάς.
"... μέσα στο - άω, μέσα στο – άω…”





    

Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2017

Είδα απόψε ένα έργο, που, λέω,  δικαιώνει την ύπαρξη του Εθνικού θεάτρου, στις μέρες μας !

Η τάξη μας 
του Πολωνού Ταντέους Σλομποτζιάνεκ

Έργο, που αφορά, θαρρώ,  όχι μονάχα στην Πολωνία, μα σε ολόκληρη την Ευρώπη, με την ιστορία της, με τις παλαιές και σύγχρονες ιστορίες της…

Καθώς σκέφτομαι το ακκορντεόν, τη μουσική και την ιστορία του αποψινού έργου, θυμάμαι κάτι που είχε πει ο μαέστρος Μπάρενμπόϊμ :
“ο πόλεμος , είχε πει, δεν θα τελειώσει ποτέ,
αν οι Παλαιστίνιοι δεν καταλάβουν πόσα έχουν υποφέρει οι Εβραίοι
κι αν οι Εβραίοι δεν καταλάβουν πόσα έχουν υποφέρει οι Παλαιστίνιοι”…

Δεν είναι αυτή η ιστορία του έργου, έκανα όμως τον συνειρμό…

Ιστορίες, που με στοιχειώνουν από τα πολύ νεανικά μου χρόνια…

Πολύ καλή η μουσική στο έργο.


Δυό ώρες σήμερα το πρωί με την φίλη Μ,  γερή πορεία πάνω στο βουνό.


photo
foteini

Είδαμε ένα γεράκι.

Μπροστά μας σύρθηκε και μια οχιά, ή δενδρογαλιά, δεν ξέρω…






Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2017