Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2017

Πόσα χρόνια γκαρίζω, η γραφική, γιά τους καρπούς της γης τριγύρω μας, που συνηθίζουμε να τους προσπερνάμε αδιάφοροι...

Στους αστικούς κήπους, στην πρωτεύουσα γύρω, όπου, μην το ξεχνάμε, έχει συσσωρευτεί ο μισός Ελληνικός πληθυσμός, στους δρόμους, στα οικόπεδα, στα περισσότερα πεζοδρόμιά μας, παντού

ελιές, 
νερατζιές, 
λεμονιές, 
πορτοκαλιές, 
μυγδαλιές, 
κορομηλιές, 
δάφνες, 
μουσμουλιές, 
κληματαριές,
ροδιές, 
φορτώνονται τα ευλογημένα δέντρα καρπό, όταν είναι η εποχή τους, κι εμείς μες στην ηλιθιότητά, την αδιαφορία, τη ρηχότητα και την ασχετοσύνη μας, αφίνουμε τους καρπούς της γης να πέφτουν κατάχαμα και να σαπίζουν...

η γη υποσιτίζεται, άνθρωποι πεθαίνουν από πείνα κι εμείς κοιτάζουμε αδιάφορα τους καρπούς και δεν τους βλέπουμε, το εννοώ, τους κοιτάζουμε και δεν τους βλέπουμε... σαν οι καρποί γιά μας να είναι αόρατοι !

διαβάζω ότι ξεκινάν εδώ κι εκεί οργανωμένες προσπάθειες να μαζεύονται, π.χ. από τους κήπους και τα πεζοδρόμια οι ελιές τουλάχιστον...

ας είναι αυτό, μέσα σε διαφόρων προελεύσεων ανόητα, δήθεν "κινήματα", ένα κίνημα χρήσιμο, γιά τη συλλογικότητα και τους ανθρώπους...
άντε να δούμε...




déjà vu, vintage ή ό, τι αλλιώς, εγώ την ξαναείδα χτες την ταινία του αγαπημένου Μπουλμέτη.
"Πολίτικη κουζίνα",
όχι γιά τα μπαχαρικά, τα χρώματα κι αρώματα, μα κυρίως γιά την Πόλη των πόλεων και γιά κείνον τον τρελό, τον πεισματάρη έρωτα των σαράντα χρόνων...
κάθισα στη φωτιά, κοντά στο τζάκι και η ταινία ζέστανε την καρδιά μου.
σκέφτομαι πάντα και πάντα την ρήση του Hugo : 
"Comprendre est au delà d'aimer"
πόσο σοφό ! 
πρώτα ο Παλαμάς το μετέφερε, εκεί το πρωτοδιάβασα και το ενστερνίστηκα.

ο Παλαμάς.
"... μέσα στο - άω, μέσα στο – άω…”





    

Δεν υπάρχουν σχόλια: