Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

.
το πρωί πήγα ως τα Μεσόγεια. γιά 3 - 4 ώρες μονάχα. έκοψα ρόδια. μάζεψα και λίγες ελιές, ίσα ένα βάζο, να τις βάλω στο λάδι.
έχω πουντιάσει πάλι, δεν ξέρω πώς τα καταφέρνω κάθε φθινόπωρο...
ξάπλωσα αργά γιά μεσημέρι.
σε είδα στον ύπνο μου.
.
δεν σε βλέπω πολύ συχνά, μα σήμερα σε είδα. ένα ολοζώντανο όνειρο. ήσουν σπίτι μου, σε μιά καρέκλα καθιστός δίπλα στη βιβλιοθήκη, στητή η ράχη σου στην καρέκλα, κρατούσες ένα βιβλίο και διάβαζες. ήρθα κοντά και σου μίλησα απαλά. ήθελα να περάσω τα δάχτυλά μου μέσα στα λευκά σου μαλλάκια, μα φοβήθηκα πως δε θες, έτσι, δεν τόκανα. έπειτα μπήκα στο διπλανό δωμάτιο, προσπάθησα ν' ανάψω τη φωτιά στο τζάκι κι είχα στο νου μου να γυρίσω αμέσως στο γραφείο κοντά σου, να κουβεντιάσουμε.
εκείνη την ώρα χτύπησε το κουδούνι. μες στον ύπνο μου ήξερα πως πρέπει να σηκωθώ να ανοίξω, όμως, πάλι μες στον ύπνο μου σκέφτηκα "όνειρο είναι, αν το χάσω, θα το συνεχίσω το βράδυ οπωσδήποτε".
η As είπε ότι αυτό είναι ένα "διαυγές" όνειρο. έτσι νομίζω ότι το είπε...
τι σόϊ διαύγεια είν' αυτή, μες τα μαύρα σκοτάδια μου ;
.
.
.
.
.
.

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

.
θαρρώ έχει αλλάξει απόψε η ώρα, μα δεν ξέρω τι ώρα νά΄ναι...
πρέπει να ξεμπερδέψω των ωρών το κουβάρι...
.
ακεφιά μεγάλη, όπως όλον αυτόν τον καιρό.
κάνει κρύο. έχω κρυώσει.
ευτυχώς με απάλλαξαν και δεν έβγαλα εγώ απόψε έξω το σκυλί.
.
.
μικρέμουμότσαρτκαληνύχτα
.
.
.
.
.
.

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

.
"O sole mio sta ‘nfronte a te !"

.
signature
Foteini
.

Πρωί απάνω στ’ Άγραφα, κι εγώ δεν έχω ακόμα μάθει να περιγράφω τον ήλιο

Ο ήλιος είναι στη νοτισμένη γη, πάχνη που εξατμίζεται

Ο ήλιος είναι σκόρπια καρύδια στο χώμα

Ο ήλιος είναι ελατοδάση στις κορφές

Ο ήλιος , άγρια κάστανα στην Πίνδο του «αέρα!» και στην Πίνδο του θείου Κώστα

Ο ήλιος , αφιονισμένα μανιτάρια στα πόδια της βαλανιδιάς

Ο ήλιος είναι φτέρες στο φαράγγι «Πανταβρέχει»

Ο ήλιος , αλανιάρες κότες, μικρά άλογα, γάλα γεμάτα τα μαστάρια της κατσίκας

Ο ήλιος είναι λίθοι στην αρχαία οχύρωση

Ο ήλιος , διπόταμος, όπου συναντώνται ο Καρπενησιώτης με τον Τρικεριώτη ποταμό

Ο ήλιος , γκρεμνά και ρευστοί καιροί

Ο ήλιος , τρία άστρα γαλάζια χαρισμένα στην Παναγιά, απ’ τη στολή του Γιώργη Καραϊσκάκη

Ο ήλιος , καπνός αναθρώσκων από χτιστή καμινάδα

Ο ήλιος είναι μονότοξο γεφύρι, πέτρινο

.

.

.

.

.

.


.
ο ποταμός Καρπενησιώτης
photo Foteini
.

.
signature
foteini
.

Στην Κωπαϊδα, Οκτώβρη μήνα καιν τα χλωρά.

Ντουμανιάζει ο τόπος.

Ντουμανιάζουν οι ελιές, οι μπαμπακιές, τα τριφύλλια.

Γελάει παράμερα ο Βόρειος Ευβοϊκός.

Γόνιμη η πεδιάδα τραγουδάει με πάθος τον Σπερχειό της

«amado mio love me forever”.

Ο Τυμφρηστός σκοτείνιασε.

Λαλεί η κορφή της Καλιακούδας

κι η Χελιδώνα λες πετάει.

Ο Ταυρωπός μαζεύει τα νερά του.

.

.

.

.

.



Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011


απάνω στα ψηλά βουνά...




οι κρήνες
στην πλατεία
στο Καρπενήσι










βουνό απάνω στο βουνό
.


.
στις κορφές όπου μένει το χιόνι
δεν υπάρχει βλάστηση
.
.
ελατοδάση
.

.

.
κορφή στην κορφή...
.

.
μου αρέσει να μεγαλώνω αυτήν τη φωτογραφία
γιά να χαίρομαι
τη γεμάτη καστανιά !
.


.
εδώ είναι
το Μεγάλο Χωριό
.

.

.

.
ο ποταμός Καρπενησιώτης
.
.
το φαράγγι "Πανταβρέχει"
.

.

.
"coule, coule le fleuve
.

.
et mon amour"
.

.

.

.
.
η Μονή του Προυσσού
.

.
εδώ, οι άνθρωποι
.
.
τιμούν την Παναγία
.
.
αγίους,
.

μα
λατρεύονται
.
.
και ντόπιοι Άγιοι
.

.
που έδρασαν εδώ
.

.
απάνω στα ψηλά βουνά
.

.
θα ήθελα να σού λεγα το
πόσο αγαπώ
τα βουνά ...

.

.
με την ομίχλη τους
.

.
τη συννεφιά τους
.
.
τις μύτες ν' αγγίζουν ουρανό
.
.
τον ουρανό να τ' αγγίζει...
.

.
.
έμεινα λίγο απάνω στα ψηλά βουνά...
.

.
η τελευταία φωτογραφία : Σπύρος Μελετζής
.
.
.
.
.
.

.
.
.
.

.
.
φύγαμε όλοι μαζί. μιά φούχτα άνθρωποι. πήραμε τα βουνά. τα δάση. τα φαράγγια. τα ποτάμια. δυό νύχτες πίναμε ολονυχτίς γιά τη φτώχεια μας. τρεις μέρες τραγουδήσαμε ολημερίς γιά τους καϋμούς μας. βαδίσαμε πολύ μέσα στα έλατα. στις καστανιές. στις οξιές. στις καρυδιές. στις φτέρες. αμίλητοι. ρουφήξαμε την ομορφιά των δασών αμίλητοι. μείναμε εκεί κοντά στα ξύλα να καίνε, μαγεμένοι ως το ξημέρωμα. κρατήσαμε ο ένας τον σφυγμό του άλλου. με εμπιστοσύνη ακούμπισε ο καθένας στην ψυχή του άλλου.
τελειώνουν εννιά χρόνια τώρα, που εκείνοι με παρατηρούν, μου γελάν με στοργή, σα να μην τρέχει τίποτα, με σφίγγουν πάνω στην αγκαλιά τους, με τα μάτια με ρωτάν, δίχως λόγια, διακριτικά, δίχως να ρωτάν με λόγια, μ' αγαπάν έτσι όπως είμαι, κομμάτια, έτσι όπως γίνομαι σιωπηλή, αυτή είμαι, αυτοί μπορούν και μ' αγαπάν όπως είμαι. δυνατή σα θεριό φορές, αδύναμη σαν παιδί άλλες φορές, προστατευτική και ανασφαλή, όπως κι αν είμαι...
κι εγώ που όλο λέω θα σταματήσω να μετράω το χρόνο, όλο ξεχνιέμαι και ξαναρχίζω την αρίθμηση, ένας χρόνος, δύο χρόνοι, τρείς, εννιά, ποιός ξέρει πόσο ακόμα, στην ουσία τον έχω καταργήσει το χρόνο...
ένας γιά όλους και όλοι γιά έναν, η διαχρονική αξία των φίλων στήριγμα στα δύσκολα χρόνια - μην και ήσαν ποτέ εύκολα της ζωής μας τα χρόνια ; - ευλογημένοι ας είναι, les mousquetaires.
.
.
.
.
.

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

.
το κρύο είναι σαν τον πόνο.
σωματικό.
.
.
.
.
.

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

.
δεν μπόρεσα να πάω απόψε στο μάθημα.
πρώτη φορά το κάνω, από πέρυσι το χειμώνα.
έδωσα στον εαυτό μου την άνεση να μη με πιέσω ...
κάθισα ως αργά τυλιγμένη στο πάπλωμα, με περιοδικά.
.
.
.
.
.
.

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

.
signature
Foteini
p v,
comme tout, d' ailleurs


έφυγα πάλι μες στα χτήματα. ένα φευγιό αγάπησες κι εσύ...
τα σύννεφα σαν τα σπρώχνει ο αέρας αγάπησες και τις άγριες λεβάντες που γεννιούνται στο χείμαρρο.
τα κοφτά βράχια, την ξεροσυκιά στα γκρεμνά, την άνυδρη ελιά, τις καλαμιές αγάπησες.
και λάτρεψες ένα αρχαίο μεταλλείο.
.
ήλθε αποτόμως το κρύο.
.
.
.
.
.

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

.

Γιώργος Σεφέρης

«Πανιὰ στὸ φύσημα τοῦ ἀγέρα
ὁ νοῦς δὲν κράτησε ἄλλο ἀπὸ τὴ μέρα.
Ἄρωμα πεύκου καὶ σιγὴ
εὔκολα θ᾿ ἁπαλύνουν τὴν πληγὴ
ποὺ ἔκαμαν φεύγοντας ὁ ναύτης
ἡ σουσουράδα ὁ κοκωβιὸς κι ὁ μυγοχάφτης.
Γυναίκα ποὺ ἔμεινες χωρὶς ἁφή,
ἄκουσε τῶν ἀνέμων τὴν ταφή.

«Ἄδειασε τὸ χρυσὸ βαρέλι
ὁ γήλιος ἔγινε κουρέλι
σὲ μιᾶς μεσόκοπης λαιμὸ
ποὺ βήχει καὶ δὲν ἔχει τελειωμό-
τὸ καλοκαίρι ποὺ ταξίδεψε τὴ θλίβει
μὲ τὰ μαλάματα στοὺς ὤμους καὶ στὴν ἥβη.
Γυναίκα ποὺ ἔχασε τὸ φῶς,
ἄκουσε, τραγουδᾶ ὁ τυφλός.»

«Σκοτείνιασε- κλεῖσε τὰ τζάμια-
κάνε σουραύλια μὲ τὰ χτεσινὰ καλάμια,
καὶ μὴν ἀνοίγεις ὅσο κι ἂν χτυποῦν-
φωνάζουν μὰ δὲν ἔχουν τί νὰ ποῦν.
Πάρε κυκλάμινα, πευκοβελόνες,
κρίνα ἀπ᾿ τὴν ἄμμο,

κι ἀπ᾿ τὴ θάλασσα ἀνεμῶνες
γυναίκα ποὺ ἔχασες τὸ νοῦ,
ἄκου, περνᾶ τὸ ξόδι τοῦ νεροῦ...»

«Ἀθῆναι. Ἀνελίσσονται ραγδαίως
τὰ γεγονότα ποὺ ἤκουσε μὲ δέος
ἡ κοινὴ γνώμη. Ὁ κύριος ὑπουργὸς
ἐδήλωσεν, Δὲν μένει πλέον καιρός...»
«... πάρε κυκλάμινα... πεῦκο βελόνες...
κρίνα ἀπ᾿ τὴν ἄμμο... πεῦκο βελόνες...
γυναίκα. .»
«... ὑπερτερεῖ συντριπτικῶς.
Ὁ πόλεμος...»

ΨΥΧΑΜΟΙΒΟΣ

.

.

.

.

.

απόψε ηταν ένα περίεργο φεγγάρι. μεγάλο, φωτεινό και στρογγυλό, που κρύβονταν μέσα στα σύννεφα, και ξανάβγαινε έπειτα ανάμεσα από κύκλους θολούς , άλλοτε μισό, άλλοτε μιά φέτα πεπονιού κι άλλοτε ξανά στρογγυλό.

κατεβήκαμε με την Κατερίνα στην Αθήνα, να δούμε το έργο στον Δαναό. είχε θέση μονάχα στην πρώτη σειρά κι έτσι γυρίσαμε πάλι πίσω στο σπίτι.

δεν στέκομαι καθόλου όλη μέρα. όλο κάτι βρίσκω να κάνω και πέφτω με τα μούτρα ως να το τελειώσω. κουράζομαι. μα η κούραση είναι πρώτα και κυρίως ψυχική.

στα πέριξ έχει διαλυθεί το σύμπαν. δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο. σα να βρισκόμαστε μέσα σε πόλεμο.

στέκομαι πάνω απ' τα παιδιά, τα δικά μου και των αλλωνών τα παιδιά, σαν κλώσσα με ανοιγμένες φτερούγες.

αχ, Θε μου, νάχαμε γύρω μας λίγη στοργή, ένα νοιάξιμο, μιά στάλα τρυφεράδα, λίγη ανθρωπιά...

.

.

.

.

.

.


Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

.
ασάλευτη ζωή.

να είσαι αυθεντική. αξιοπρεπής. αυτάρκης. ολιγαρκής.
να μην επιβαρύνεις κανέναν, μήτε με λόγια.
η προσπάθεια του "κιχ" !
.
.
.
.
.

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

.
μόλις έβγαλα το σκυλί μες τη βροχή.
.
το πρωί πήγα με την Κατερίνα στην Ελευσίνα. αστραπή πήγαμε και γυρίσαμε.
δυνατός αέρας και βροχή έπαιρναν το αυτοκίνητο. τόπους - τόπους δίχως ορατότητα.
οι λόφοι γύρω τυλιγμένοι στην ομίχλη. τα πόδια της Πάρνηθας και του όρους Πατέρα τυλιγμένα στην ομίχλη. έρμα και σκοτεινά, όπως ακριβώς η ζωή χωρίς εσένα. τέτοια ζωή, ποιός την αντέχει ;
.
αύριο το απόγεμα έχω ιστορία.
.
.
.
.
.
.
προς Δευτέρα ξημέρωμα...
.

.
το φεγγάρι έχει κύκλους γύρω του.
κι ο ουρανός σύννεφα που ταξιδεύουν.
ίσως βρέξει τη νύχτα.
σκέφτομαι πως δεν μπορούμε εφέτος να χαρούμε τις εποχές...
θέλω να πω δεν μπορούμε σαν άλλοτε να καμαρώσουμε την βραδινή υγρασία, την πρωϊνή πάχνη, τα πρωτοβρόχια, το κρύο που θάρθει και τον χειμώνα που ζυγώνει...
δεν ξέρω αν εφέτος θα μπορέσουμε να χαρούμε όλους τους καιρούς και τις εποχές...
το καλοκαίρι ήταν πιό εύκολο...
το κρύο που θάρθει θέλει ζεστασιά, ο κόσμος πρέπει νάχει δουλειά και τροφή.
.
δεν πρέπει όμως να το βάλουμε κάτω.
.
.
.

Σάββατο πρωί, περπατήσαμε στις κορφές 7 χλμ.
θάθελα κι αύριο να πάρω τα βουνά, μα δεν ακολουθεί κανείς, κι έτσι δεν πάω μονάχη μου.
.
.
.
.
.


. . . . .

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

.
βρρρέέεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε !
.
.





.
.
.
.
.
.

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

.
ετοιμάζομαι να βγάλω το σκυλί και θα πάω γιά ύπνο, νωρίς - νωρίς...
έχουμε πολύ πρωινή έγερση και βουνό αύριο. θ' ανέβω με τη Μίνα.
συναντηθήκαμε με τη synnefoula μου σήμερα ! οι παλιές ντόμπρες φιλίες, που πάνε στον παράδεισο !
έγραψα στην Ξ., σε τι μπορώ να τους βοηθήσω, ΑΝ με χρειάζονται, γιατί ζήτησαν βοήθεια...
με πήρε η Τατ και μιλήσαμε.
ήρθαν το βράδυ ξαφνικά τα παιδιά και πείναγαν. ζήτησαν να τους κάνω κοτόσουπα. τους έφτιαξα ένα ζεστό δείπνο...
κακά είμαι. τα παλεύω όλα.
.
.
.
.
.
χάραμα στο βουνό !
όταν είναι η ώρα να σηκωθώ, μες τη μαύρη νύχτα ακόμα, έχω τέτοια χαρά που θ' ανέβω κει πάνω και τέτοια φούρια, που ξεχνάω και νύστες και ύπνους, ντύνομαι και ετοιμάζομαι στο πιτς φυτίλι !
.
περπατήσαμε με την ξαδέρφη μου χιλιόμετρα μες την ησυχία, κοιτάζαμε τις κυκλαμιές και τις βελανιδιές,
κοντά εκεί που ταϊζαμε πρόπερσι, τις νύχτες της σκοπιάς, την αλεπουδίτσα, βρήκαμε φωλιά από αγριμάκι, η θάλασσα πέρα είχε ένα αλαφρύ πούσι, μα όσο ξημέρωνε το πούσι διαλυόταν, ώσπου φάνηκε καθαρά ο ναύσταθμος, ο Πειραιάς κι η Αθήνα.
.

.
κυπαρισσάκι μου αψηλό
πάντα μιλάμε γιά σένα , και σήμερα το χάραμα στις κορφές

.

..
.
.
έχω και μιά χαρά γιατί αύριο θα βρεθούμε με την synnefoula :)
.
.

.
mikremoumozartkalinyfta
.
.
.

.
.

.
.
.
.

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

.
άρχισε σήμερα το μάθημα Παγκόσμιας Ιστορίας.
σχεδίαζα από καιρό να πάω, όμως σήμερα το απογευματάκι εγώ νύσταζα... grand problème !
έπρεπε να μην κοιμηθώ, να σηκωθώ να πλυθώ, να ντυθώ, να στολιστώ και να κατέβω απ' τις πεντέμιση στην Αθήνα.
δεν ήθελα να πάω ... νύσταζα πολύ λέμε ...
άρχισα τότε να σκέφτομαι διάφορες δικαιολογίες "γιατί να ταλαιπωρείς τον εαυτό σου ; αφού χρειάζεσαι ύπνο, κοιμήσου !"
ή "τά χεις ακούσει αυτά ! τα ξέρεις ! τι πας να τα ξανακούσεις ;"
ή "του χρόνου έχουμε συμφωνήσει νά ρθει η καθηγήτρια να διδάξει στη γειτονιά μας. θα τα βαρεθείς τρία χρόνια συνέχεια..." και τέτοια διάφορα... αμφιταλαντεύτηκα ως την τελευταία στιγμή...
μετά σηκώθηκα με το ζόρι, ντύθηκα και κατέβηκα στην Αθήνα.
.
συνάντησα στο μάθημα φίλους μου, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα, τους φίλους τους βλέπω κι άλλοτε...
το θέμα είναι, ότι ΜΑΓΕΥΤΗΚΑ πάλι τόσο πολύ απ' το μάθημα, που αναρωτιέμαι πώς μου ήρθε προς στιγμήν να μην πάω !
δεν χορταίνω ν' ακούω την περιπέτεια της γης, από τότε που υπήρξε το ανθρώπινο είδος ως σήμερα...
δεν υπάρχει καλύτερο ιστόρημα απ' αυτό !
τα θυμόμουνα, πριν μιλήσει η δασκάλα ήξερα τι θα πει, ακόμα και το πώς θα το πει... τάλεγα πρώτα από μέσα μου...
σα να βλέπεις λατρεμένη ταινία, που ξέρεις το παρακάτω, αλλά λαχταράς να το δεις !.
.
.
.
.
.
.
ξαναδιαβάζω την προηγούμενή μου ανάρτηση. τη χτεσινή. αυτήν με τις βλαστήμιες ...
ωφφουουου !
ΑΝ, ΑΝ λέμε, μπει κανας άνθρωπος σ' αυτό το σημειωματάριον του μικρούμοτσαρτ και της ξυπολισιάς, θα φύγει τρέχοντας...
πάνω σε τι φρικιό, Χριστέ μου έπεσα ! θα αναρωτιέται...
.
τες πα...
.
.
.
.
.
.
το είδαμε πάλι το team των Ευρωπαίων !
ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟΥΣ, με τα κουστουμάκια τους, τις γραβατούλες τους, τα παπουτσάκια και τους signé δερμάτινους χαρτοφύλακές τους, να μπαίνουν στις κούρσες περιωπής και να φεύγουν συνοδεία μυστικών.
.
κι αμέσως μετά, η είδηση στα δελτία :
οι τροϊκανοί είπαν, λέει, ότι τα 540 καθαρά - ο κατώτερος μισθός στον ιδιωτικό τομέα, πρέπει να κατέβουν... κι άλλο !
- βρε, υπάρχει ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, λέμε... ακόμα και ένα μπορντέλο χρειάζεται κάποιον κανονισμό γιά να λειτουργήσει ... εδώ τα κοινωνικά κινήματα κωλοχτυπήθηκαν κάτω πολλά χρόνια, ως να μπορέσουν να πετύχουν, να επιβάλλουν γιά τον εργαζόμενο τον φοβερό μισθό 540 !
- να φτιάξετε, λέει, έναν νόμο, που να την καταργεί, την εθνική συλλογική σας σύμβαση !
.
.
κάτι τέτοιες ώρες είμαι πολύ ευχαριστημένη που γεννήθηκα στο Πασσαλιμάνι,
και είμαι πολύ ευχαριστημένη που μεγάλωσα στου Ψυρή.
κάτι τέτοιες ώρες είμαι πολύ ευχαριστημένη που στη ζωή μου έχω συναντήσει κι έχω διδαχτεί και από κουτσαβάκια και από μόρτες και από λέρες και από μαχαλόμαγκες.
τέλος, είμαι πολύ ευχαριστημένη που ξέρω να φτύνω, να βρίζω και να βλαστημάω σα χαμάλης.
δεν κάνω πλάκα τώρα ... είμαι ευχαριστημένη, που δεν αγνοώ καμία απολύτως βρισιά. ούτε μία !
απ' τη φύση μου ευγενής, υπομονετική, διαλλακτική και συνεσταλμένη, δύσκολα βρίζω.
αλλά γνωρίζω την παραμικρή βρισιά και την παραμικρή χυδαιότητα, κι αν χρειαστεί μπορώ να βρίσω χυδαία.
και τώρα να, που χρειάζεται !
βρε ΟΥΣΤ από δω, καριόληδες χαρτογιακάδες, άνθρωποι των σπηλαίων, που πρέπει να φτιάξουμε νόμο γιά να καταργήσουμε το νόμο !
ούστ από δω ξεδιάντροπα ρεμάλια, χαραμοφάηδες, τσακιστείτε πίσω στις χώρες σας και στ' αφεντικά σας...
.
.
.
.
αν μπήκε κανείς και διάβασε,
να δείξει επιείκεια γιά το γλωσσάρι...
λίγα και πολύ κόσμια ήσαν τα πάρα πάνω,
γι αυτούς που μας ζητάν να βγάλουμε τα παιδιά μας στα φανάρια των δρόμων...
.
ο θεός να βάλει το χέρι του.
.
.
.
.
.

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

.
στο κελί
.
photos foteini
.
.

πήρα απ’ τα Μεσόγεια ζυμωτό ψωμάκι, ζεστό μόλις βγήκε απ’ το φούρνο.

έφαγα ψωμάκι, ελιές και τυρί, λαδοτύρι που μου έφερε ο Γ. απ’ τη Μυτιλήνη.

δεν χρειάστηκα τίποτε άλλο.

μοιράστηκα το ψωμί μου με τον Πέπε. μία μπουκιά εσύ, μία εγώ. με κοιτάζει παραδομένος και βγάζει γουργουρητά ικανοποίησης, λες και είναι γάτα…

ο καρπός της ελιάς έχει φουσκώσει, μα δεν είναι ακόμα έτοιμος.
.


.
το ίδιο και τα ρόδια.
.

.
μήτε τα κάστανα είναι ακόμα έτοιμα. καλά κλεισμένα στο αγκαθωτό κουκούλι τους. είναι μια μικρούλα καστανιά που βγάζει εφέτος για πρώτη φορά κάστανα.
.

.
μάζεψα απ’ το διπλανό χτήμα σταφύλι, χοντρόρωγη κοκκινωπή φράουλα.
.

.
κοιτάζω πέρα και βλέπω τα σύννεφα να ταξιδεύουν. φυσάει σιγανά, ήσυχα…
.


.

η ώρα πήγε δέκα και μισή κι εγώ πλήττω.

θαρρώ σε λίγο θα πάρω το βιβλίο και θα πάω για ύπνο.

.

.

.

.

.

.

.