Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012


οι γέροι δίχως φάρμακα, σε ουρές έξω από φαρμακεία που δεν ανοίγουν, που δεν έχουν φάρμακα ή που δεν...χορηγούν ! όποιος έχει λεφτουδάκια να πληρώσει το φάρμακο, θα σωθεί...
ο σώζων εαυτόν σωθείτω...

άνθρωποι μαζικά σε συσσίτια...

οι άστεγοι στα παγκάκια αυξάνονται...

τα παιδιά άνεργα, κάθονται...

απίστευτα πράγματα μας συμβαίνουν ! των απιστεύτων απίστευτα...

...και κάποια μοιράκια, τελευταίοι (;) εκπρόσωποι ενός ξωφλημένου, βαρύτατα άρρωστου πολιτικού συστήματος εμφανίζονται ακόμα στις τηλεοράσεις και τσακώνονται, περί άλλα τυρβάζουν, βρίζονται, άλλοτε πάλι λένε μαύρα αστειάκια και χασκογελάν αναμεταξύ τους...

ανίκανοι παντελώς να καταλάβουν τι γίνεται στους δρόμους των μεγάλων πόλεων και μες στα σπίτια των ανθρώπων. ανίκανοι, μα κυρίως ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ ! ζώα !
- τι μας φταίνε και τα καϋμένα τα ζώα, να τα συγκρίνουμε μ΄ αυτούς ;

 ΕΝΑΣ,
ΕΝΑΣ δε θα βρεθεί, να ασχοληθεί σοβαρά με τα προβλήματα του κόσμου ;
ΚΑΝΕΝΑΣ δεν υπάρχει ;
πήγανε όλοι οι κανονικοί άνθρωποι στα σπίτια τους και κυκλοφορούν στην πιάτσα μονάχα πολιτικά ζόμπι ;





θέλω από καιρό να γράψω κάτι τις που παρατηρώ, γιά το πράσινο χρώμα στη φύση - στα δέντρα, τα φυτά κ.τ.λ.
έπειτα σκέφτομαι, εδώ ο κόσμος χάνεται, κι εσύ θα μας αρχίσεις τώρα τις ιστορίες γιά το πράσινο στα χλωρά στάχυα, το πράσινο γκρι στα ελιόδεντρα, το πράσινο στο καλοκαιρινό φως και το πράσινο του χειμώνα ;

ας σιωπούμε καλύτερα... ας σιωπούμε καλύτερα...

ας σιωπούμε καλύτερα ;

ας σιωπούμε καλύτερα ;

ας τους βγάζουμε τη γλώσσα  καλύτερα ;

τι λογιώ αντίσταση είναι αυτή ;
είναι αντίσταση να τους τραβάς μούτζες και να τους βγάζεις τη γλώσσα ;

μας ξήλωσαν πόντο - πόντο τη ζωή.
συνεχίζουν να μας την ξηλώνουν... άγρια. ασύστολα.
άνθρωποι εδώ κι εκεί σαλτάρουν. άλλοι πεθαίνουν.

φως πουθενά. από πού να πιαστείς ; φως στον ορίζοντα, μήτε γιά δείγμα... συνεχής πορεία προς τα κάτω. πτώση βαρειά κι ελεύθερη.

κι όσοι ακόμα έχουμε ψυχικά αποθέματα, γιατί έχουμε μάθει να βλέπουμε πάντα το ποτήρι μισογεμάτο,
κι όσοι δεν απελπιζόμαστε εύκολα,
κι όσοι έχουμε σκληρόν εσωτερικό πυρήνα,
δικαιούμαστε να μιλάμε ακόμα γιά το πράσινο στα χλωρά στάχυα, το πράσινο γκρι στα ελιόδεντρα, το πράσινο στο καλοκαιρινό φως και το πράσινο του χειμώνα ;

δεν ξέρω...





















Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012



Vieux sol natal


Αγαπάω τη μυρουδιά από τα θερισμένα ξερόχορτα, κατακαλόκαιρο, με ζέστη να σκάει ο τζίτζικας.

Έβαλα την καρέκλα του σκηνοθέτη στον ίσκιο από κάτω της ελιάς.
Έχω φέρει μαζί και το βιβλίο που μου δάνεισε η Ε. – της Yoko Ogawa – μα δεν έχω κέφι να το ανοίξω.
Ο Π. δουλεύει με εκείνο το μηχανάκι της βενζίνας , κόβει σύρριζα τα ξερόχορτα, μαζεύει από γύρω τα χαμόκλαδα, ξεριζώνει με την τσουγκράνα τ’ αγκάθια.
Θαρρώ θα κάθομαι όλη μέρα ακίνητη, να ανασαίνω στους πόρους του κορμιού μου τη μυρουδιά απ’ τα κομμένα στάχυα και τα μάραθα. Ναρκωμένη.
Κίτρινες, λευκές και σκούρο καφέ πεταλούδες πάνε κι έρχονται μες τον ήλιο. Λιμπελούλες, αράχνες, κάθε λογιώ ζωϋφια. Εδώ στην ξεροχορταριά σίγουρα φωλιάζουν και φίδια, μα δε δίνω και μεγάλη σημασία, γι αυτό εξάλλου έχω φορέσει τ’ άρβυλα κι εκείνο το Μάο σου το παλιοπαντέλονο, που δεν ξέρω κι αν πρόκειται να το πετάξω ποτέ .
Οι μέλισσες που εργάζονται τριγύρω και ζουζουνίζουν, με επαναφέρουν ολοκληρωτικά στο μελισσάκι.
Μι, όπως το μέλι, Αλφα, όπως η αγάπη, Πι, όπως η απονιά, Σίγμα, καθώς που σφίγγω τα δόντια δυνατά και πορεύομαι.
Φοράω για λίγο τ’ ακουστικά, ν’ ακούσω σιγανά μουσική στο ραδιόφωνο. «δεν ξέρεις τ’ είναι μοναξιά, καρδιά που κλαίει τη νύχτα, όσα τραγούδια σού γραψα στην κρύα νύχτα ρίχτα». Στο πηγάδι ρίχτα ή αν δε θες μήτε αυτό, μπορείς να τα παραχώσεις μες στους σωρούς με τα ξερόκλαδα.
Μια νιούτσικη μυγδαλιά έχει φυτρώσει στη θέση της γέρικης. Κι άλλο ένα νεαρό φυτό δίπλα, μου μοιάζει σα βερυκοκιά ή ίσως μπουρνελιά. Μπορεί να είναι, μπορεί και όχι. Είπα στον Π. καλού κακού να μην το ξεριζώσει. Μάζεψα κι ένα μπουκέτο μάραθα, πριν τα ξεπατώσει όλα το μηχανάκι βζιιν, βζιιν.
Οι ώρες περνούν κι η ζέστη ολοένα σφίγγει. Είμαστε εδώ απ’ το χάραμα κι έπιασε μεσημέρι.
Έχω αποφασίσει πως ήρθε ο καιρός να αναστήσω το χτήμα. Δεν θα είναι φυσικά το ίδιο χτήμα, δεν θα μπορούσε να είναι, παρ’ όλ’ αυτά θα το κάνω εγώ να μοιάζει μ’ εκείνο.  
Vieux sol natal.
Κάθομαι και το σχεδιάζω, πρώτα επί χάρτου. Ξέρω πώς θέλω να είναι. Θαρρώ γνωρίζω τι πρέπει να κάνω και πώς να το κάνω. Τι θέλω να έχει μέσα, τι πρέπει να φυτέψω, πότε να το φυτέψω και πώς.
Μου αρέσει αληθινά αυτή η δουλειά. Αγαπάω βαθειά τη γη. Κοντά της, σα να παίρνει αέρα η ψυχή μου.
 











Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012


foteini

στο κελί


Une certaine sérénité...
Λόφοι ένα γύρο σκοτεινοί. Το σκοτάδι ταιριάζει στην αξιοπρέπεια της νύχτας.*
Ωραία φεγγοβολά το στερέωμα. 
Κοιτάζω ψηλά να βρω τον μεγάλο χαρταετό. Αναρωτιέμαι πάντα πώς προέκυψε η ονομασία «αρκούδα»… «άρκτος»… είναι ολοφάνερο πως εδώ έχουμε το σχήμα ενός χαρταετού ! Μία κανονικότητα, μιά  régularité στην απλωσιά του, οι γωνίες του, η  ουρά. Κι ακόμα, άλλος ένας στο πλάϊ, σε τίποτα να μη σου θυμίζει «άρκτο», μόνο ένα κομψό χαρταετό, που πλέει στο σκοτάδι.
Φυσάει απόψε δυνατός βορειοανατολικός άνεμος.  Vento Greco
Ο θόρυβος που κάνει ο άνεμος μες στα καλάμια, μου λέει ξανά την ιστορία σου για το σουραύλι του Πάνα. Ο θόρυβος που κάνει ο άνεμος μέσα στα πεύκα, στις γέρικες ελιές και τα κλήματα, δεν επιτρέπει ν’ ακούω τους ήχους της καλοκαιρινής νύχτας. Της κουκουβάγιας τη φωνή, του γρύλου και του τζίτζικα.
Πάνωθέ μου κυλά μία οδός. Une voie lactée. Πού άραγε οδηγεί το φωτεινό μονοπάτι ;
Στα σκοτάδια φωλιάζει ο γκιώνης. Μικρή νυχτερινή παρηγόρια το κρώξιμό του.







* μόλις πριν λίγα βράδυα, οι γύρω λόφοι φλέγονταν…










Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

.
εστέκομουν σε μιά γωνιά,
κάτω από τη μουριά που σου έχω πει
κι εκοίταζα γύρω τους λόφους...
.
.photos foteini
.

.
.
.

.
.
.


.
.
.

.
.
.

.
.
.

.
.
.
.
έπειτα, κοντά στο ξημέρωμα,  έγειρα λίγο ντυμένη τα ρούχα μου
με τα παπούτσια μου στο προσκεφάλι.



το πρωί πήγα και χώθηκα μέσα στις πέτρες 
που ακόμα κάπνιζαν...
.

.
.
 .
.
.
.
.
.
.





εδώ ο κόσμος καίγεται
στην κυριολεξία και όχι,
κι εσείς στις τηλεοράσεις συνεχίζετε τους τσακωμούς
και να τυρβάζετε περί άλλα...

τι πολλά λόγια, Κύριέ μου !
τι άσκοπα λόγια  !
τι κενά λόγια !
και τι άστοχα ...









Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

.
εμένα ο νους μου τριγυρνά στις μικρές, κοκκινωπές αλεπούδες,
στα σκοτεινά λαγούμια,
στις τρυφερές ακίδες των νεαρών σκατζόχοιρων,
στους τρελαμένους γλάρους και στις χελώνες.

στις χελώνες,
που εβάδισαν σταθερά επί εκατό χρόνια,
έως ότου έπεσαν στη φωτιά.
.
.
.
.



Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012


Il Trovatore
.
από την Λυρική Σκηνή στο Ηρώδειο !
.
.
.


.
.


 .
.
.

.
.

ήταν μιά - κατά την άποψή μου - θαυμάσια παράσταση, 
.
με πολύ καλούς συντελεστές, χάρμα οφθαλμών και ακοής !
.
πολύ καλοί οι καλλιτέχνες επί σκηνής,

πολύ καλή η σκηνοθεσία,

ευρηματικό και το νερό που αντιφέγγιζε και ρυτίδιαζε πάνω στους τοίχους,

πολύ καλοί οι μουσικοί της ορχήστρας, 

εκπληκτικά τα χορωδιακά,


"σωστά" τα κοστούμια, 

εκπληκτικοί οι φωτισμοί ! 
.
.

μονάχα με το σκηνικό είχα ένα θέμα, το σκηνικό δεν μου άρεσε , 
βρήκα γκροτέσκο γιά τον χώρο του Ηρώδειου εκείνη την τεράστα, γύψινη (;) χερούκλα, 
δεν μου άρεσε η μπάλα με τα πρόσωπα (ό, τι κι αν ήθελε να πει...), 
μήτε το πάτωμα της σκηνής μου άρεσε , που προσπαθώντας να ταιριάξει στις Ρωμαϊκές πέτρες, 
μου θύμισε κακόγουστα, χονδροειδή γύψινα και γυψαδόρους...
.
.
δε θέλω να γκρινιάζω γιά το σκηνικό, γιά να μην αδικήσω την παράσταση, που ήταν ΘΑΥΜΑΣΙΑ στο σύνολό της !
.
.
σας βρήκα - και ξαναδιάβασα σήμερα - το libretto της όπερας , φυσικά δεν το βρήκα στα Ελληνικά,
le voilà !
ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ :

Il Trovatore Libretto

.
κι αντιγράφω μικρό μέρος :
.

Act I, scene I

Fifteenth-century Spain

The Aliaferi Palace


 ......................................................................


Scene Two

The gardens of the palace
(enter Lady Leonora and her friend, Inez)


.......................................................................

Inez :
What happened?

Leonora :  
I will tell you.
The night was silent, and the sky serenely beautiful.
The moon filled the heavens with its silvery light.
Then arose a sound from that silence.
I listened to this sweet, gentle sound.
It was the harmony of a lute ; and a troubador, singing his
melancholy song.
Prayer like, humble verses, like one praying to
God. And from the song a name - my name, he sang.
Running to the balcony I saw the unknown knight.
Joy as only the angels must know overcame me.
To my heart, the earth seemed like heaven itself.

Inez :
All you have told me fills my soul with terror.
A sad foreboding is awakened by this stranger.
Forget him ! I tell you as a friend.

Leonora :
What are you saying? Enough!
Forget him! Those are words my heart cannot understand.
Of such a love no evil word can be spoken; for
such a love intoxicates my heart.
My destiny cannot be fulfilled without him near me.
If I do not live for him, for him I will die.

........................................................................


(The sound of a troubador’s lute is heard in the distance)

..........................................................................


Manrico :
 “The world is a desert, barren of joy from the cruel destiny of war.
But one hope remains; one heart alone for a troubador.”


.........................................................................



Scene Three

The mountains of Biscay

Gypsies :
Look! The night dissolves in the firmament.
Like a widow who ends her time of mourning.
To work! Take the hammer. Strike the anvil.
Who can sing the praises of such a life?
Only the gypsy!

Pour me a drink. Wine gives the body strength,
and the soul courage! Oh watch. A brilliant ray of
sunlight dances in your glass.
Back to work!
Who can sing the praises of such a life? Only the gypsy!
.
.
.
.
και ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ :

le troubadour 

.

.

.

.

εξέφρασα

την απλή άποψη ενός μη ειδικού,

λάτρη  του λυρικού θεάτρου...





Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

.
στα ανοιχτά παράθυρα έρχεται σήμερα ένας ήχος.
είν' ένας ήχος του καλοκαιριού, ξηρός και άπελπις .
κρα, κρα, κρα
κρα, κρα, κρα.

δεν είναι τα κοράκια μες στα κλαδιά της μουσμουλιάς,  που αφανίζουν τον γλυκό καρπό.

είναι το κρα
της κουκουνάρας που τριζοβολά και σκάει
μεσημεράκι με λιοπύρι,
μήνα Ιούνιο στην Αττική.
.
.
.
.
.


Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

.
γιατί η ζωή μας 
ευτυχώς
δεν χτυπάει  κατά την τηλεοπτική
μαζική τρέλα,
μα ταιριάζει στα αληθινά 
και τ' ανθρώπινα...
.


.

.

.
.
.
.
.

Παρασκευή 8 Ιουνίου 2012

.

και αφτό θα παιράσοι...
.
.
.
.
.
.
.
μπορώ και κλοουνάκι να γίνω,
αν χρειαστεί  !
.
.
Οδυσσέα Ελύτη, από το "Φωτόδεντρο"...
.
 
Έξαφνα

μια

κοπέλα

 χτυπημένη

από

το

βλέμμα

του

Ταξιάρχη

που

την

πήρα

σκλάβα

μου

και

ακόμη

ως 

σήμερα

που

γράφω

μόνο

αυτή

μου

παραστέκει
.
.
.
.