foteini

στο κελί

Une certaine sérénité...

Λόφοι ένα γύρο σκοτεινοί. Το σκοτάδι ταιριάζει στην αξιοπρέπεια της νύχτας.*

Ωραία φεγγοβολά το στερέωμα. 
Κοιτάζω ψηλά να βρω τον μεγάλο χαρταετό. Αναρωτιέμαι πάντα πώς προέκυψε η ονομασία «αρκούδα»… «άρκτος»… είναι ολοφάνερο πως εδώ έχουμε το σχήμα ενός χαρταετού ! Μία κανονικότητα, μιά  régularité στην απλωσιά του, οι γωνίες του, η  ουρά. Κι ακόμα, άλλος ένας στο πλάϊ, σε τίποτα να μη σου θυμίζει «άρκτο», μόνο ένα κομψό χαρταετό, που πλέει στο σκοτάδι.

Φυσάει απόψε δυνατός βορειοανατολικός άνεμος.  Vento Greco. 

Ο θόρυβος που κάνει ο άνεμος μες στα καλάμια, μου λέει ξανά την ιστορία σου για το σουραύλι του Πάνα. Ο θόρυβος που κάνει ο άνεμος μέσα στα πεύκα, στις γέρικες ελιές και τα κλήματα, δεν επιτρέπει ν’ ακούω τους ήχους της καλοκαιρινής νύχτας. Της κουκουβάγιας τη φωνή, του γρύλου και του τζίτζικα.

Πάνωθέ μου κυλά μία οδός. Une voie lactée. Πού άραγε οδηγεί το φωτεινό μονοπάτι ;

Στα σκοτάδια φωλιάζει ο γκιώνης. Μικρή νυχτερινή παρηγόρια το κρώξιμό του.

* μόλις πριν λίγα βράδυα, οι γύρω λόφοι φλέγονταν…