Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

.

.
το γράφω με τρόπο ήπιο ... έτσι κι αλλιώς, αυτόν εδώ το χώρο ελάχιστοι φίλοι τον γνωρίζουν και μπαίνουν...
δεν είμαι σίγουρη ότι είμαι καλά από υγεία.
δεν ασχολούμαι, δεν ψάχνω, έχω μιάν "επίκτητη" άρνηση γιά τους γιατρούς, δε θέλω να μου λέει κανείς "πήγαινε στο γιατρό, να δεις αυτό ή εκείνο", όχι, δεν θέλω, δεν πάω, δεν θα πάω!
δεν είμαι όμως καλά. είναι ένας τουλάχιστον μήνας που το στήθος μου βράζει, τα πνευμόνια μου σφυρίζουν, κι όσο πάει αυτό με κουράζει, με εξαντλεί κάθε μέρα και πιό πολύ.
φυσικά, κάνω κανονικά τις δραστηριότητές μου. σήμερα όμως το κρυολόγημα είναι απ' το πρωί σε έξαρση. με παιδεύει. δε θέλω να κρεββατωθώ.
. .

αγαπώ ξανά τις σιωπές. τις λέξεις προς τα μέσα. προς τα μέσα τα δάκρυα. τα αγαπημένα ονόματα προς τα μέσα. τα ίρις που άνθισαν, τις βροχές, την ερμιά στο δωμάτιο, τη μουσική, προς τα μέσα.

. . . . .

.

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011


.
πήγαμε με την 'Ασ., σε ένα σεμινάριο "δημιουργικής αφήγησης"
εντάξει, συμπαθής ο συγγραφέας που αφηγήθηκε - καθώς κι εκείνοι που θα ακολουθήσουν τις επόμενες μέρες -, αλλά ανεπαρκής κατά τη γνώμη μου ο συντονισμός της όλης ιστορίας, από τους συντονιστές ...
τέτοιες ιστορίες γιά να προάγονται και γιά να είναι αποτελεσματικές, πρέπει να τις οργανώνουν και να τις διαχειρίζονται άνθρωποι με αληθινή Παιδεία και με μιά δομημένη προσωπικότητα.
διόλου δεν μας εξέφρασε ο συντονισμός απόψε ... κλείνω εδώ το στόμα μου και σιωπώ ...
... ασχολούμαι με λεπτομέρειες, που όμως μοιάζουν κύριες και καθοριστικές ...
.
.
μετά πήγαμε στο Ινδικό, και θυμήθηκα όσα μας έχει πει η Δασκάλα, γιά τα μπαχαρικά των Ινδιών...
όταν ο Κολόμβος πήγε στην Αμερική και βρήκε όλους να χρησιμοποιούν τα τρέχοντα μέταλλα (ΧΡΥΣΟ ΚΙ ΑΣΗΜΙ δηλαδή !), έπεσαν κατακόρυφα στις αγορές της Ευρώπης οι τιμές αυτών των μετάλλων. Τότε οι Ευρωπαίοι στράφηκαν σε προϊόντα μεγάλης αξίας - χρηματιστήριο στα μπαχαρικά των Ινδιών !
κουβεντιάζοντας είπα στην Άσ., πως όταν ήμουνα παιδάκι, αυτό το ίδιο μαγαζί ήταν εργαστήριο τσίπς !
όταν περνούσα απ' την πίσω πόρτα της αυλής, άνοιγαν και μου έδιναν μιά τσανακούλα με φρέσκα τσίπς.
.
.
την Τετάρτη έρχεται ο Δίας απ' την Κύπρον την αέρινην...
την νοσταλγώ την Κύπρο. και φυσικά τους φίλους μου.
.
.
.
.
.
.
.
απόψε μη βαρηγκομάς
ο κόσμος έγινε γιά μας
ο κόσμος έγινε γιά μας
στενάζει απόψε ο μπαγλαμάς
.
.
εντάξει, έντεκα και είκοσι σκέφτηκα να πλαγιάσω,
μα με πήρε τηλεοπτικό γλέντι τρικούβερτο και με σήκωσε
και έπιασα ως τώρα τις δυόμιση,
γιατί
ο κόσμος έγινε γιά μας

και
στενάζει απόψε ο μπαγλαμάς !
.

.
.
.

.
.
.

.
.
.

.
.
.
.
.

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

.
κρύο τσουχτερό κάνει, μα είναι ωραίο το κρύο το χειμωνιάτικο.
δεν είμαι και σε σπουδαίο κέφι όλον αυτόν τον καιρό...
κοιμάμαι νωρίς το βράδυ με τις κοτούλες, βλέπω όνειρα κάργα, ξυπνάω αργά το πρωί, με διάφορα βιβλία στα χέρια,
βγάζω έξω τον Πέπε,
μαγειρεύω, έφτιαξα μαρμελάδα, χτες ζύμωσα ψωμάκι μυρωδάτο,
πήγα και αρκετές ώρες στο γραφείο, είπαν ότι ίσως μείνει έτσι αίολη η κατάσταση ως την ερχόμενη Δευτέρα.
μακάρι, γιά να ενημερωθεί κι ο καινούργιος, να τελειώνουμε απ' εκεί ...

.
.

.
.
το ωραίο ψωμάκι μου
.
.
στο μεταξύ, έχω φυσικά ετοιμάσει τα Κούλουμα γιά την Καθαρή Δευτέρα.
λαγάνες, φασολάδα στο καζάνι, ελιές, ταραμοσαλάτα, κρασί, αναψυκτικά, μπαλόνια, μασκάρεμα παιδιών και φυσικά μουσικό συγκρότημα με καλό ρεπερτόριο γιά τη μέρα...
πέρυσι με βγάλαν ασπροπρόσωπη. ο κόσμος διασκέδασε παραδοσιακά, λαϊκά και χόρεψε.
η ίδια κομπανία και φέτος. έχω ευτυχώς φίλους να απευθύνομαι.
.
η Άσ. έγραψε πολύ ωραία παραμύθια. τα έφερε και της είπα τη γνώμη μου. έκανα και τις μικροδιορθώσεις. πραγματικά το φχαριστήθηκα, γιατί μου άρεσαν πολύ. ευαίσθητα, γερά κειμενάκια, παραμύθια ενηλίκων. της είπα να τα εκδώσει και το σκέφτεται...
αύριο το απόγευμα νομίζω είπε, θα με τρέχει σε σεμινάριο (;) δημιουργικής γραφής. θα πάω, να δούμε τι λένε εκεί πέρα...
.
πρέπει νάβρω γενικά λίγο κέφι γιά να ξαναπιάσω τις βιβλιοθήκες, που τις έχω παρατήσει σε αρχικό στάδιο κι είναι όλα γύρω τούρλου μούρλου...
καλά, λέω, μόλις μπορέσω θα τις πιάσω.
να ιδούμε πότε θάναι αυτό το "μόλις μπορέσω"...
.
κοντεύει κι ο Μάρτης...
.
πήγε η ώρα έντεκα και εικοσιπέντε, μικρέμουΜότσαρτ. μάλλον νύσταξα. πάμε ;
.
.
.
.
.
.

.

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

καθίσαμε αργά, στο Παριζιάνικο "Petite Fleur", στην πλατεία ψηλά στα σκαλιά, δίπλα στην παλιά εκκλησία του Αγίου Νικολάου.
η Α. φλυαρούσε, μιά γιά τα παιδιά της , μιά γιά τη ζωή της, όλα...
δεν έβγαλα το παλτό, τυλίχτηκα ζεστά, κούρνιασα πλάϊ στο παράθυρο με τα κουρτινάκια, κι
ονειρευόμουνα καθιστή, αμίλητη κι ακίνητη σχεδόν. νύχτα έξω.
σκέφτηκα, γυρίζοντας να ανεβάσω τη μουσική του Sidney Bechet
, μα τώρα όχι, δεν έχω κέφι.
.
.
.
.
.
.

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

..
foteini
.
.
πόσο όμορφα έπεφτε απόψε στο δρόμο η βροχή !
έρχονταν απ' τον ουρανό ψιλή, με τάξη αραδιαστή κάτω απ' τις λάμπες, πλαγιαστή βροχή πρώτα χρώμα ουρανί, έπειτα σκούρο κίτρινο, ώριμου ηλιοτρόπιου χρώμα, έπειτα βροχή πικρής σοκολάτας κι ύστερα γκρίζα.
στεκόμουν εκεί, κάτω απ' την μεγάλη ομπρέλα, άνθρωποι γύρω, κάτω από μεγάλες ομπρέλες, ruisseaux και πλάκες κεραμικές στους δρόμους, τι όμορφη, Θέ μου, ήταν απόψε η βροχή !
.
.
.
.
.
.
.

Έπρεπε να κάνω κάποιες επιλογές απ’ το βιβλίο.

Δύο ή τρείς.

Το διάβασα προσεκτικά, όλην την εβδομάδα, σημειώνοντας. Διάλεξα πέντε ατόφια πολιτικά κομμάτια, αυτά που με εξέφραζαν καλύτερα, με την προοπτική να επιλέξω στο τέλος τα δύο, με την εις άτοπον απαγωγή.

- ο χειμώνας του 46 και οι άθλιες συνθήκες ζωής – όπως άκουσα πολλές φορές να διηγούνται άνθρωποι από την οικογένειά μου αλλά και άλλοι διάφοροι, συγγραφείς κ.τ.λ…

- έναν μονόλογο, όπου μέσα εμπεριέχεται θαρρώ όλη η σύγχρονη ιστορία

- την περιγραφή της Μακρονήσου, δηλώσεις μετάνοιας και υπογραφή από αρκετούς πολίτες. Αυτό το κομμάτι το διάλεξα γιατί απενοχοποιεί τους πολίτες που υπέγραψαν.

- την πρώτη μέρα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και

- την τρίτη, τελευταία μέρα της εξέγερσης.

Ο Γ. μου ζήτησε να βρω οπωσδήποτε κι ένα αισθηματικό απόσπασμα.

Έτσι, τα κομμάτια γίνανε έξι.

Μπόρεσα εύκολα να απομονώσω αυτά που χρειαζόμουνα, αλλά βρέθηκα μπρος σε μια δυσκολία, που δεν την είχα υπολογίσει .

Δυσκολία που πηγάζει από μέσα μου κι απ’ τον τρόπο, ως φαίνεται, που έχω διαχειριστεί τον εαυτό μου.

Τα πάω μια χαρά με τον χειμώνα του 46, αλλά όταν φτάνω στα αποσπάσματα απ’ το Πολυτεχνείο καθώς και στα αισθηματικά γράμματα, τρέχουν τα μάτια μου μαύρο δάκρυ.

Μάλιστα. Αυτό συμβαίνει. Δάκρυ κορόμηλο. Κι αν το καταγράφω τώρα εδωδά, είναι μην κατά τύχη μπορέσω να το χαλαρώσω, να το χωνέψω με κάποιον τρόπο, να χωνέψω, να εξαφανίσω και να εξαλείψω ολωσδιόλου τα μέσα μου, για να μπορέσω να ανταποκριθώ με αξιοπρέπεια.

Κάνω ασκήσεις. Στέκω μπροστά σε έναν καθρέφτη και κουνάω το δάχτυλο στον εαυτό μου. Παίρνω βαθειές εισπνοές, εκπνοές. Μου ξανακουνάω το δάχτυλο. Θυμωμένα. Αγριεμένα. Τσαντισμένα.

Μετά, με καλοπιάνω. Τρυφερά, στοργικά, κοριτσίστικα.

«ρίχνοντας χάμω τη μορφή μου
για να καλύψω την ταπείνωσή μου»

.

.

.

.

.

.


Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

.
... άλλο η ορθογραφία !...
.
.

ο Μιχαήλ Άγγελος έγραψε χτες ένα τραγούδι.
το έφερε διστακτικά και νευριασμένα
"τίποτα δεν είναι σωστό, λέει. ούτε καν ο ρυθμός" (!)
"φυσικά είναι πάααρα πολύ καλό !" του είπαμε εμείς ...
.
το πήρα σπίτι και προσπαθούμε οι δυό μας με την Άσπα, να το τραγουδήσουμε σε ρυθμό hip - hop.
μμμ... γιά εννιάχρονο, κάτι γίνεται... δεν είναι και κακό...
.
άλλο η ορθογραφία !...


"Κοιτάω ψηλά τα φότα κλειστά και τη βλέπω.
Βλέπω την τήφλα του καθενός και μου ρχονται στο μιαλο πολά.
Κοιταο ξανά και τι να δώ
βλέπω εσένα ξανά να με προδοίδεις
τρέχω κι εγώ γιά να κρυφτώ
δεν θέλω να σε ξαναδώ
ήρθε η ώρα ξανά να χωρήσο μαζί σου
να μην σε ξαναδό εδώ
και πολοί κερό δεν θα μου λήψης καθόλου
σε έχω ξεπεράσει
γιά άλλη μιά φορά θα σου το πο καθαρά,
μορό μου ήρθε η στιγμεί να χαθείς
να βάλω πάτο στην ψυχή μου την ψυχρή.
.
έλα μαζί μου και ό που βγεί
γιά άλι μία φορά
ήρθε η στιγμή να σε συνχωρέσο λιπόν."
.
.
.
.
.
.
.
.
αυτά λιπόν τα hip - hop με το αγαπημαίνο μου βαφτειστίρη !

.
Καλλοί Δευτέρα νά χουμαι !
.
.
.
.
.
.

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

.
το ωραίο, Αραβικό χούμους !
.


.

Χούμους

.

1 φλυτζάνι ταχίνι

1 φλυτζάνι λεμόνι

3 φλυτζάνια βρασμένα ρεβύθια

1 φλυτζάνι ελαιόλαδο

ψιλοκομμένο μαϊδανό

3 σκελίδες σκόρδο

κόκκινο, γλυκό πιπέρι

αλάτι

κουκουνάρι

* εγώ βάζω 1 (μία) σκελίδα σκόρδο, λιγότερο λάδι και λεμόνι...


Μουλιάζω από βραδύς τα ρεβύθια.

Τα βράζω .

(ή, αν την προηγούμενη μέρα έφτιαξα ρεβύθια, κρατάω γιά το χούμους 3 κούπες, στραγγισμένα.)

Τα χτυπάω μόνα τους στο μπλέντερ και προσθέτω εναλλάξ το λάδι και το λεμόνι.

Αλέθω στο μπλέντερ το ταχίνι με το σκόρδο .

Ανακατεύω όλα και σερβίρω σε μπώλ με ψιλοκομμένο μαϊδανό από πάνω, λίγο κοκκινοπίπερο και κουκουναρόσπορο.





Καλή επιτυχία !

.

.

.

.

.

.



.
στο δήθεν ερώτημα,
που κατά καιρούς διατυπώνουν κάτι χαζογκομενίτσες "με άποψη" επί παντός - τάχα,
μπαίνω στον πειρασμό να εξηγήσω, ότι η ζωή δεν είναι εδώ, μήτε παρέκει, μήτε αλλού...
τόχω μελετημένο το θέμα... η ζωή, είναι εκεί όπου υπάρχουν οι άνθρωποι !
έτσι γιά να τελειώνουμε με τις διάφορες σοφίες... κοντεύει και τρείς η ώρα το πρωί...
"Έλιωσα παπούτσια σιδερένια" , μικρέμουΜόζαρτ.
μαγείρεψα σήμερα.
ο χρόνος μεταμορφώθηκε κάπως.
η Άσπα αστειεύεται και μου λέει "να κάνεις εμφυτεύσεις!"
γελάει μόνη της με το αστείο της.

ωραίοι καινούργιοι στίχοι :
.

Κι η σκόνη γίνεται πανί, μεταναστεύει
καβάλα πάνω σε μια θάλασσα βαθιά
τη φέρνει ο Σιρόκος από το Μαρόκο
μ`όλα τα μπαχαρικά απ`την αγορά.

Και νοστιμίζει τη βροχή,μάστορα κόσμε
και νοστιμίζει τα κρυφά μας μυστικά.
Τα βότανα,τις παπαρούνες να προσέχεις
που έχουν γίνει όλα φίλτρα μαγικά.

.

.

.

.

Θεέ μου, να μη σε χόρταινα ποτέ
στις ρυτίδες σου να ξεδίψαγα
να μη μου έλειπε ο ήλιος ξανά
κάτω απ' τα δέντρα σου τα ανήλιαγα.

.

.

.

.

.

.


Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

.
σημείωση
από την viola odorata

.
από μένα δε θα ακούσεις σπουδαία λόγια. μήτε μεγάλα.
εκείνο που νιώθω, το νιώθω μέσα μου. και το κρύβω βαθειά, ακόμα πάρα μέσα.
μέσα κοιτάω, όπως από παιδί έχω εκπαιδευτεί, κι όπως συνέχισα κατόπι να σπουδάζω στο σχολειό σου.
απ' τη σχολή σου, να ξέρεις, δεν γίνεται να βγάλεις πολλούς "λειτουργούς". να το ξέρεις και να μη σε αγχώνει αυτό. μήτε να σε κουράζει. πολλοί, γιά πολλά χρόνια κάθονται στα θρανία σου, λίγοι θα ρουφήξουν τη γνώση που έχει αυτά τα συγκεκριμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα κι ακόμα λιγότεροι θα την κάνουν βρώση και πόση τους. Εσύ, να μην κουραστείς.
οι λίγοι είναι το κέρδος... και ο ένας !
λειτούργησα πολλά χρόνια ως δάσκαλος. γνωρίζω τι λέω.
αυτός ο ένας, είναι ως παιδί σου. παιδί σου. συνέχεια του στοχασμού σου, της απορίας, της αμφιβολίας σου, της θλίψης σου, της δύναμής σου, της ανημπόριας , του αγώνα σου, της ζωής σου εντέλει.
αυτό ακριβώς είναι τα παιδιά μας ! μέσα στο DNA τους φέρουν τα χαρακτηριστικά.
άραγε, να θυμάσαι τον Αινεία, που έφερε τον πατέρα ; δεν γινόταν να μην τον "φέρει"... είναι κάτι αυτονόητο και γίνεται αυτόματα.
.
από μένα δε θα ακούσεις σπουδαία λόγια. μήτε μεγάλα.
ποτέ δεν θ' ακούσεις να παπαγαλίσω κολακείες, κριτική εν είδει εμπορικής διαφήμισης, γιά ν' ακούσει ο κόσμος , κι εσύ πρώτα πρώτα...
πολύ πιό φρόνιμα, πιό σεμνά, πιό ταπεινά, λειτουργεί ο αληθινός θαυμασμός, το σέβας, η αληθινή αποδοχή και η αγάπη.
είπα : ό, τι καλό, ό, τι θεϊκό, το φέρουμε μέσα μας, χωρίς ξεφωνητά.
σκύβω το κεφάλι και δέχομαι την κοινωνιά σου, σώμα και αίμα.
με συντριβή.
.
sous l' ombre
.
.
.
.
.
.
.

Στο κελί.


Ένας ανεπαίσθητος, στεριανός αέρας, κινεί τα πυκνά κλαδιά της ελιάς, πίσω απ’ το κεφάλι μου. Μπροστά, βλέπω απ’ το τζάμι γυμνή τη μουριά, να σηκώνεται στο λαμπερό, μεσημεριάτικο γαλάζιο. Μαλάκωσε ο καιρός. Και η μέρα μεγάλωσε.

Κλείνω τα μάτια. Όταν ξυπνάω, ο ήλιος είναι ακόμα ψηλά.

Βγαίνω στο χτήμα και περιδιαβαίνω. Οι μυγδαλιές άνθισαν.

Κίτρινη θάλασσα ως πέρα οι βρούβες. Η μανιταρομάνα ψήλωσε και ξεχώθηκε απ’ τη γη. Η πρώτη παπαρούνα.

Δεν χρειάζεται καν παλτό. Ρίχνω πάνω μου το κόκκινο καρό σκωτσέζικο πόντσο. Ζεστό είναι.




.






.

Βράδυ

.

Διαβάζω τις ποιητικές συλλογές του Χ.Α.

«Σηκώθηκαν πολύ τα τείχη που ήξερε

η καρδιά μου

Κανείς δε θέλει πιά ν’ αλλάξει τη σιωπή.

Μπροστά σε πόρτες που δεν άνοιξαν

καλύτερα να σκέφτομαι και να σωπαίνω.

Εύκολα τώρα δεν καρπίζει η λατρεμένη

γή. Στα σκοτεινά δειπνούν οι κόποι.

Όπου κι αν πάει, ταπεινωμένος επιστρέφει

μέσα μου ο στρατός της νιότης.»

.

.

που πιο ταπεινωμένος, δεν γίνεται...

μα εγώ, δες, «τα δέχομαι όλα» !

Τα κλείνω. Βγαίνω έξω με το σκυλί.

Είναι απίστευτο ότι ο έναστρος ουρανός φαίνεται τόσο καθαρός !

Λάμπει ολάκερος από πάνω μου ! αστράφτει, λες, μες τη σκοτείνια ...

Να θυμηθώ να ρωτήσω τον Χρήστο,

πώς σκέφτηκε κι έγραψε εκείνον το στίχο, που λέει πως με ανέθρεψες με τους λεπτούς τρόπους των μυστικών !

Απίστευτος στίχος !

Προχτές Παρασκευή, μας διάβασε ποιήματά του σε έναν χώρο ιδιαίτερο !

Φτιάχτηκα και μόνο με το χώρο !



.
.

Κυριακή πρωί

.

Χαρά Θεού !

Όταν πεθάνω, ξέρω ότι η ψυχή μου θα τριγυρίζει πάνω απ’ τα αγαπημένα χωράφια.

Στις πλαγιές της Μέσης Κέρκυρας με τα σκούρα κυπαρίσσια – κυπαρισσάκι μου ψηλό, ποιά βρύση σε ποτίζει; -, στον Άγιο Μάρκο, να βλέπω από πάνω τις ελιές που κατεβαίνουν στη θάλασσα, στους Δελφούς, όπου το φως διαχέεται μαγικά ανάμεσα στα βουνά, στο χτήμα με τις τριανταφυλλιές του πατέρα μου, σε τούτο δω το χτήμα όπου το βράδυ μετράω τ’ αστέρια και στις κορφούλες του Υμηττού .

Δε θέλω ποτέ να χάσω αυτήν την ομορφιά απ’ τα μάτια μου.

Περπάτησα σήμερα σε χαμηλούς λόφους. Μικρά πανιά στη θάλασσα κι ένα εκκλησάκι αμπαρωμένο. Καταμεσήμερο και στον ουρανό θολό το φεγγάρι. Είπα θα το αναρτήσω, με την ευχή κάποτε να σ’ έφερνε κατά δω το βήμα σου.



.

Η google, μετά τους βυθούς και τις παλιές μηχανές, απόψε ανάρτησε καρδιές !

«Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,
μόνος, στόν Παράδεισο


Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης, η Μοίρα, σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.


ΙΙ.

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’ άλλα πού πέρασαν
ΕΑΝ είναι αλήθεια

Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουσαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα , μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα, τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν’ ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο»

Πώς μπόρεσες να φύγεις ;

Μα πάλι λέω, αν αυτό θέλησες να κάμεις, αν θέλησες να φύγεις, είναι τότε καλώς καμωμένο.

«περνώ από τα πράγματα, όπως το παιδικό

κεφαλάκι από τα χέρια που το βλογούν :

τα δέχομαι όλα.»

.

.

.

.

.

.


Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

.
η google κατεβάζει διάφορα... χτες έβγαλε έναν βυθό. γαλάζιο βυθό, με ψάρια, καλαμάρια, χρυσόψαρα, χελιδονόψαρα, χταπόδια.
απόψε το βράδυ, κατέβασε παλιές μηχανές. μου αρέσουν οι παλιές μηχανές ! τις μηχανές γενικά δεν τις καταλαβαίνω, αλλά μ' αρέσουν. θέλω να ψάξω να βρω κάπου εκείνη την έκθεση με μηχανές της αρχαιότητας, που δεν πρόλαβα πριν κάποια χρόνια να δω στη Σαλονίκη. γοητευτικό θέμα είναι !
.
είδα την ταινία - ανάρτηση της road. μισή το απόγευμα και μισή τώρα αργά, το βράδυ.
children of heaven. τόσο ωραία ταινία ! ένα ποίημα ! μου έφτιαξε λιγάκι το κέφι...
.
συμβούλιο απόψε.
ο καινούργιος, παρόλο που είναι αγροίκος, με εμπιστεύεται ! δεν ξέρω το γιατί... ίσως επειδή είναι αγροίκος... ίσως οι αγροίκοι λειτουργούν με το ένστικτο. ξέρω κι εγώ ;
τέλος πάντων, ήρθε κι αυτός απόψε. καθίσαμε δίπλα και συνεννοούμασταν. καλά. δίναμε πάσα ο ένας στον άλλο και κάναμε αστεία. δεν έχει καταλάβει ακόμα τι εστί βερύκοκο, σίγουρα δεν το χει καταλάβει, και θα προσγειωθεί απότομα.
στο μεταξύ, το πράγμα θέλει βοήθεια. θέλει να βάλεις πλάτη, και δεν ξέρω ως πότε...
τις ημερομηνίες διαρκώς τις αλλάζουν.
είχανε πει τέλος Φλεβάρη, μετά τέλος Μάρτη, σήμερα είπανε θα πάει αργότερα...
θαρρώ, πρέπει ν' αρχίσω να πηγαίνω κάθε μέρα στο γραφείο. όχι φυσικά γιά να κάνω καινούργια πράγματα, μα γιά να συντηρώ κάπως τα υπάρχοντα, ως να βρουν αυτοί έναν βηματισμό.
έγινε απόψε μιά πρόταση γιά μιά εκδήλωση. ήξερα ακριβώς τι πρέπει να γίνει και πώς πρέπει να γίνει, μα δεν μίλησα. το στριφογύριζα στο στόμα, να το πω, να μην το πω, αχ, έλεγα μέσα μου, θα είναι καλό να γίνει "έτσι", εγώ θα το κάνω, θα το πάρω πάνω μου, ξέρω πώς πρέπει να γίνει και με ποιούς, λαχταρούσα να το πω, μα δε μίλησα...
δεν γίνεται πάλι ν' ανοίγουμε δουλειές... περιμένω να τελειώνω, να ξεκόβω. έτσι, έκλεισα το στόμα μου και τους άφισα να τα βγάλουνε πέρα, ανίδεοι, χαμένοι στο διάστημα.
.
το κεφάλι μου είναι γεμάτο πράγματα, που στριμώχνονται και σπρώχνουν το ένα το άλλο...
τι καλό θα ήταν, να μπορούσα να κάνω αυτό κι εκείνο και τ' άλλο.
τέρμα. τέρμα το ονειροπόλημα.
.
ο μήνας έχει δέκα. ποτέ δεν είχε εννιά ... οχτώ είχε πρώτα και μετά αμέσως δέκα. κι αυτό εδωδά, ουδεμίαν σχέση έχει με τα παραπάνω, ούτε καν με τα πολιτικά... ποτέ ο μήνας δεν είχε εννιά. απλά, τόχω ξαναπεί αυτό, είναι φοβερό πράγμα η συγκατάβαση. φοβερό ίσως όχι γιά όλους, μα γιά κείνον που τα δίνει όλα είναι φοβερό. σου σπάει το ηθικό. σου τσακίζει τα φτερά. γιά κείνον που δίνει το αίμα της ψυχής του και που σου αιμορραγεί δηλαδή, η συγκατάβαση είναι κάτι φοβερό... δεν υπάρχει άλλη λέξη να το περιγράφει...
όλα ανάκατα, καλά και κακά χορτάρια, όλα το ίδιο, όλα ανάκατα. κανένας θεός δεν το θέλει αυτό.
τι να πούμε, τι ; τι να τραγουδήσουμε ;
.
άντε, πάμε εμείς, μικρέμουμότσαρτ
.
καληνύχτα !
.
.
.
.
.
.
.
.

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

.
Marc Chagall
.
.
«Η ποίηση
,

έγραψε ο
Γιώργος Σαραντάρης,

είναι εκείνος ο εαυτός μας
που δεν κοιμάται ποτέ !»
.
.
.
.
και τότε,

η αγάπη τι είναι ;!
.
.
.
.
.
.

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

.
μανιταρομάνα
.
.
κι άλλω λογιώ μανιτάρια
.

.
ετοιμάζονται σιγά σιγά κι οι μαργαρίτες
.


.
Στο κελί.


Ένας ανεπαίσθητος, στεριανός αέρας, κινεί τα πυκνά κλαδιά της ελιάς, πίσω απ’ το κεφάλι μου. Μπροστά, βλέπω απ’ το τζάμι γυμνή τη μουριά, να σηκώνεται στο λαμπερό, μεσημεριάτικο γαλάζιο.
Σκληρή παγωνιά κάνει.
Κλείνω τα μάτια. Όταν ξυπνάω, έξω είναι νύχτα. Ένα καθαρό φως στο σκοτάδι. Ίσως περνάει χαμηλά αεροπλάνο. Δεν υπάρχει αεροπλάνο ακίνητο! Άστρο είναι. Άστρο του παγωμένου, νυχτερινού Φλεβάρη.


Σκέφτομαι στο μαξιλάρι μου, ότι χτες, που έτυχε να αναφερθούμε στην θεατρική παιδεία, συνέβη ο βανδαλισμός στο θέατρο της οδού Φρυνίχου.

Σκέφτομαι πως το αυγό έχει σπάσει.
Το αυγό του φιδιού.

Ο χτεσινός βανδαλισμός ένα σύμπτωμα είναι κι αυτός.

Συμβαίνουν πιά, αρκετά συχνά τέτοια, μαλακότερα ή και πολύ χειρότερα περιστατικά.

Έχει σπάσει το αυγό. Φαινόταν εδώ και χρόνια ότι θα συμβεί. Ε, συνέβη.


Απασφάλισε ο κόσμος. Έτσι τον κάνανε τον κόσμο. Εθισμένο. Στη βία. Σε διάφορα... Στην τηλεόραση (να μην υποτιμούμε διόλου τη δύναμή της, στην ελληνική κοινωνία...), στη βλακεία, στη φτήνεια, στις κολλημένες ιδέες - ή καλύτερα στις ΜΗ ιδέες...

Παραφροσύνη. Ομαδική ζούρλια.
Χάϊλ ! -το πιάσαμε το υποννοούμενο...-


ΟΣΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ, ΟΠΟΙΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ, ΑΣ ΒΑΛΟΥΜΕ ΠΛΑΤΗ.


Ο καθείς με τη σκέψη του,
με τη δουλειά του,με το παράδειγμά του, με την τέχνη του, με τη σπουδή του, με το χαρακτήρα του, όχι με τις αστικές ψευδοηθικές, μα με την ηθική που υποστηρίζει τον άνθρωπο, στο χώρο όπου βρίσκεται ο καθείς, με τη λαλιά του, ο καθείς με τα όπλα του...


Στην κρίση, ας υποστηρίξουμε ο ένας τον άλλο.
Είναι πολύ επικίνδυνο το δόγμα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Θα μείνω εδωδά απόψε.
Εδώ, γνωρίζω σχεδόν κάθε χορτάρι, με το μικρό του όνομα...
Ήσυχη παγωνιά του Φλεβάρη.
. . . . . .






.
"χαϊδέψτε έναν κύκλο, και θα γίνει φαύλος..."
.
.

Όσο σπουδάζαμε, το θέατρο "του παραλόγου" ήταν απ' όλα το αγαπημένο μου. Όσο το ένιωσα δηλαδή, όσο μπόρεσα να το καταλάβω, όσο το διάβασα κι όσο είδα...
Μπέκετ, Ιονέσκο, Ζαν Ζενέ, Πιραντέλλο ?, Ζαρρύ, Άλμπυ, Αρραμπάλ, Πίντερ ?
Αυτούς γνωρίζω, κάποιοι απ' αυτούς μπορεί να μην είναι καθαροί εκπρόσωποι, και βέβαια, υπάρχουν κι άλλοι, που δεν τους ξέρω.
Από τον Ιονέσκο γνώριζα le roi se meurt, la cantatrice chauve, τον ρινόκερο, les chaises, τον Αμεδαίο. Αυτά, τίποτε άλλο.
.
Απόψε με κάλεσε ένας φίλος και είδαμε σε σχολική παράσταση "το παιχνίδι της σφαγής", σε μετάφραση του Ερ. Μπελιέ.
Άλλη μιά φορά μου άρεσε ο Ιονέσκο. Το πνεύμα του, οι διάλογοί του. Το θέατρό του τέλος πάντων... Με συγκινεί και γελάω.
.
.

με ενδιαφέρει η θεατρική αγωγή στο σχολείο.
είμαι κουρασμένη απόψε και νυστάζω, γιά να καθίσω τώρα να εξηγήσω γιά ποιούς λόγους πρέπει, κατά τη γνώμη μου, στο σχολείο να γίνεται θεατρική αγωγή και μουσική εκπαίδευση, εκτός μαθημάτων.
με μιά λέξη, τα θεωρώ απαραίτητα, γιά το καλό μεγάλωμα των παιδιών.
οι γονείς να ενδιαφέρονται γι αυτό, το σχολείο, η αυτοδιοίκηση, το κράτος.
.
είδα απόψε - σε δήμο πλούσιο της περιφέρειας - ότι την θεατρική αγωγή την πληρώνουν οι γονείς των μαθητών.
απούσα ( επί της ουσίας ) η αυτοδιοίκηση, από πράγματα εξαιρετικά σημαντικά, γιά την εκπαίδευση των παιδιών.
μονάχα εγώ το έθεσα de facto, το επέβαλα χωρίς πολλές κουβέντες, κι έπειτα έκανα το σκατό μας παξιμάδι και πλήρωνα.
τι να λέμε τώρα ; και γιατί να μιλάμε ;
με πιάνει το γαμώτο και μιά τσαντίλα ...
.
μικρέμουΜότσαρτκαληνύχτα
.
.
.
.
.

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011


la pluie !
.
C'est merveilleux :
il pleut. J'écoute

La pluie dont
le crépitement
Heurte la vitre goutte
à goutte ...
Et tu me souris tendrement.


.


.
R. Pannuti
.

.
G. Caillebotte
.


.
Riekert
.


.
Magritte
.


.
Miro
.


.
Van Gogh
.
.


P. Richelet
.


.
F. Thaulaw
.


.anne
.
.
.
τι όμορφη είναι η βροχή !
η ατμόσφαιρα της βροχής, τα χρώματά της, η μυρωδιά της, ο ήχος της, η παγωνιά της !
ο ουρανός της !
οι πίνακές της !
τι όμορφη είναι η βροχή !
.
προσπαθώ να ξεσκαρτάρω τις σημειώσεις της Ινδίας.
έφτιαξα ένα καυτό τσάϊ με μιά κουταλιά μέλι, κι έφαγα ψωμοτύρι γιά μεσημεριανό.
.
τι όμορφη είναι η βροχή !
.
.
.
.
.
.

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

.
total object scanned 378.412.
βρήκαμε 82 ιούς !
εγώ και το antivirus βρήκαμε απόψε 82 ιούς !
απίστευτο μου φάνηκε...
πώς δεν έχουν ακόμα τιναχτεί όλα τα αρχεία στον αέρα, μυστήριο...
τίποτα δεν καταλαβαίνεις πιά ; τίποτα ; δεν το καταλαβαίνεις πως χρειάζεται άλλο "λήμμα" να "ανοίξεις" ;
καθόλου δεν "το παίζει" πεισματάρικο παιδί. καθόλου μα καθόλου. αυτό δα έλειπε... απλά, χρειάζεται άλλο "λήμμα"...
άντε να δούμε...
.
+5 δείχνει το εξωτερικό θερμόμετρο. τουρτούριασμα.
πήγα ιστορία, παρ' όλο το κρύωμα, που δε λέει να ησυχάσει. την Ρωσία κάναμε σήμερα. απ' τα γεννοφάσκια της την πιάσαμε. 1 ως τις 4, και δεν την τελειώσαμε... αυτό το μάθημα δίνει τέτοιαν απόλαυση, τέτοια χαρά μυαλού και καρδιάς, που δεν ξέρω αν θα το αφίσω ή αν θα το παρακολουθήσω ξανά απ' την αρχή !
το σκέφτομαι κι αυτό...
.
αύριο πρωί στη δουλειά.
ώρα γιά ύπνο mikrekaixazemouMozart.
.
.
.
.
.
.

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

..
ημέρες Stefan Zweig
ήσαν αυτές γιά μένα...
.
πρώτα, διάβασα τον "παλαιοβιβλιοπώλη Μέντελ"
και την "αόρατη συλλογή"
κι έπειτα, απόψε πήγαμε με την Άσπα και την ομάδα που κάνουν εργαστήρι παραμυθιού,
σε έναν χώρο στη Βούλα, όπου είδαμε την "σκακιστική ιστορία" του Stefan Zweig.
το έργο μου άρεσε.
οι Αυστριακοί πάντα, οι Εβραίοι , οι Γερμανοί πάντα, ανάκατα και με ψυχολογικές ιστορίες...
.
ευχαριστήθηκα που πήγα. παρά το κρύωμα που με βασανίζει, φόρεσα στο κεφάλι το ζεστό μου καφέ καπέλο, τυλίχτηκα με ένα χοντρό πλεχτό κασκόλ μέσα απ' το παλτό και πήγα.
ευχαριστήθηκα που γνώρισα και την εκπληκτική δασκάλα των παραμυθιών...
τι κρίμα, αληθινό κρίμα, σα δεν μπορώ εφέτος να κάνω τα πράγματα που είχα σκεφτεί και είχα φαντασθεί πως θά κανα, όλον τον χειμώνα ως το άλλο φθινόπωρο...
.
ίσως αργότερα μπορέσω να φτιάξω έναν χώρο γιά τον πολιτισμό. όπου θα πειραματίζονται ή θα παρουσιάζονται κάθε λογιώ σχήματα τέχνης, ομάδες ή άτομα.
μακάρι να μπορέσω αργότερα... τό χω τόσο καθαρό στο μυαλό μου, το ονειρεύομαι. ξέρω πώς ακριβώς θέλω να γίνει...
αχ, ας μη μείνει μονάχα όνειρο χειμωνιάτικης νυκτός...
.
mikremouMozart, καληνύχτα !
.
.
.
.
καλό ξημέρωμα Φεβρουαρίου !
.
.
.
.
.