.
η google κατεβάζει διάφορα... χτες έβγαλε έναν βυθό. γαλάζιο βυθό, με ψάρια, καλαμάρια, χρυσόψαρα, χελιδονόψαρα, χταπόδια.
απόψε το βράδυ, κατέβασε παλιές μηχανές. μου αρέσουν οι παλιές μηχανές ! τις μηχανές γενικά δεν τις καταλαβαίνω, αλλά μ' αρέσουν. θέλω να ψάξω να βρω κάπου εκείνη την έκθεση με μηχανές της αρχαιότητας, που δεν πρόλαβα πριν κάποια χρόνια να δω στη Σαλονίκη. γοητευτικό θέμα είναι !
.
είδα την ταινία - ανάρτηση της road. μισή το απόγευμα και μισή τώρα αργά, το βράδυ.
children of heaven. τόσο ωραία ταινία ! ένα ποίημα ! μου έφτιαξε λιγάκι το κέφι...
.
συμβούλιο απόψε.
ο καινούργιος, παρόλο που είναι αγροίκος, με εμπιστεύεται ! δεν ξέρω το γιατί... ίσως επειδή είναι αγροίκος... ίσως οι αγροίκοι λειτουργούν με το ένστικτο. ξέρω κι εγώ ;
τέλος πάντων, ήρθε κι αυτός απόψε. καθίσαμε δίπλα και συνεννοούμασταν. καλά. δίναμε πάσα ο ένας στον άλλο και κάναμε αστεία. δεν έχει καταλάβει ακόμα τι εστί βερύκοκο, σίγουρα δεν το χει καταλάβει, και θα προσγειωθεί απότομα.
στο μεταξύ, το πράγμα θέλει βοήθεια. θέλει να βάλεις πλάτη, και δεν ξέρω ως πότε...
τις ημερομηνίες διαρκώς τις αλλάζουν.
είχανε πει τέλος Φλεβάρη, μετά τέλος Μάρτη, σήμερα είπανε θα πάει αργότερα...
θαρρώ, πρέπει ν' αρχίσω να πηγαίνω κάθε μέρα στο γραφείο. όχι φυσικά γιά να κάνω καινούργια πράγματα, μα γιά να συντηρώ κάπως τα υπάρχοντα, ως να βρουν αυτοί έναν βηματισμό.
έγινε απόψε μιά πρόταση γιά μιά εκδήλωση. ήξερα ακριβώς τι πρέπει να γίνει και πώς πρέπει να γίνει, μα δεν μίλησα. το στριφογύριζα στο στόμα, να το πω, να μην το πω, αχ, έλεγα μέσα μου, θα είναι καλό να γίνει "έτσι", εγώ θα το κάνω, θα το πάρω πάνω μου, ξέρω πώς πρέπει να γίνει και με ποιούς, λαχταρούσα να το πω, μα δε μίλησα...
δεν γίνεται πάλι ν' ανοίγουμε δουλειές... περιμένω να τελειώνω, να ξεκόβω. έτσι, έκλεισα το στόμα μου και τους άφισα να τα βγάλουνε πέρα, ανίδεοι, χαμένοι στο διάστημα.
.
το κεφάλι μου είναι γεμάτο πράγματα, που στριμώχνονται και σπρώχνουν το ένα το άλλο...
τι καλό θα ήταν, να μπορούσα να κάνω αυτό κι εκείνο και τ' άλλο.
τέρμα. τέρμα το ονειροπόλημα.
.
ο μήνας έχει δέκα. ποτέ δεν είχε εννιά ... οχτώ είχε πρώτα και μετά αμέσως δέκα. κι αυτό εδωδά, ουδεμίαν σχέση έχει με τα παραπάνω, ούτε καν με τα πολιτικά... ποτέ ο μήνας δεν είχε εννιά. απλά, τόχω ξαναπεί αυτό, είναι φοβερό πράγμα η συγκατάβαση. φοβερό ίσως όχι γιά όλους, μα γιά κείνον που τα δίνει όλα είναι φοβερό. σου σπάει το ηθικό. σου τσακίζει τα φτερά. γιά κείνον που δίνει το αίμα της ψυχής του και που σου αιμορραγεί δηλαδή, η συγκατάβαση είναι κάτι φοβερό... δεν υπάρχει άλλη λέξη να το περιγράφει...
όλα ανάκατα, καλά και κακά χορτάρια, όλα το ίδιο, όλα ανάκατα. κανένας θεός δεν το θέλει αυτό.
τι να πούμε, τι ; τι να τραγουδήσουμε ;
.
άντε, πάμε εμείς, μικρέμουμότσαρτ
.
καληνύχτα !
.
.
.
.
.
.
.
.